Εχω αρχισει να τρομάζω τον εαυτο μου

[kerasi]

Oλα αυτα που περιγραφεις στο αρχικο μηνυμα, οτι δεν εχεις ορεξη για τιποτα, οτι δε θα σ αγαπησει κανεις κλπ, ποτε σε πιασανε? Χρονικα μηπως συμπιπτουν με τη φθορα της σχεσης που ειχες ή τα ειχες απο χρονια?

[asta]

Ανα καιρούς με πιάνουν καταθλιπτικά συμπτώματα τα είχα σχεδόν από τότε που με θυμάμαι, αλλά έρχονται και παρέρχονται. Τα βιώνω καμμια φορά ακόμα και σε περιοδους που είμαι πραγματικά καλά και όλα μου πάνε μια χαρά. Απλά με την έναρξη της φθοράς της προηγούμενης σχέσης μου και τον τελευταίο χρόνο που είμαι μόνη είναι πολύ πιο έντονα και συνεχή. Βασικά, έχω βαρεθεί να είμαι συνεχώς θλιμμένη, είναι τρομερά κοπιαστική διαδικασία να πρέπει να προσπαθώ για να είμαι ή έστω να δείχνω απλώς "καλά". Βλέπω χαρούμενους και ορεξάτους ανθρώπους και πραγματικά τους ζηλεύω, δεν ξέρω πως το κάνουνε. Πάντα έπρεπε να προσπαθώ για να είμαι καλά, τώρα πρέπει να προσπαθώ ακόμα περισσότερο.
Με έχει κουράσει πάρα πολύ αυτή η διαδικασία, ειδικά από τότε που αποφάσισα ότι πρέπει να κρύβω το πως νιώθω. Πραγματικά δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο όλη αυτή η φασαρία, με εχει πιάσει παραίτηση, δεν θέλω τίποτα και κανέναν. Αυτά.

[kerasi]

Λοιπον μπορει να ειναι ενα downιασμα που το παθαινουμε ολοι ακομα και ετσι ανεξηγητα. Αυτο που κανεις να πιεζεσαι για να δειχνεις αλλιως ειναι μαλακια. Ο,τι σου βγαινει κανε. Σου ρθανε και οι χωρισμοι στο καπακι, οποτε ειναι ενα συν. Πιστευω οτι σιγα σιγα θα το ξεπερασεις. Μπορει να θελει το μυαλο σου να γινει τωρα, αλλα θα γινει σιγα σιγα. Πες μου και αλλα συμπτωματα αν εχεις, πχ απο διατροφη τι γινεται? εχεις βουλιμια, μειωμενη ορεξη, θελεις γλυκα? απο υπνο? μηπως εχεις αυπνοια? Αυτη η αδρανεια που νιωθεις και η ενασχοληση με το σωμα, ειναι γνωρισματα καταθλιψης. Πιστευω ομως οτι μπορεις να το ξεπερασεις απλα οχι με βιαιο τροπο. Θελει το χρονο του.

[Vagabond]

asta... την πρώτη φορά που έπαθα full-blown κατάθλιψη ήμουν 25, ήμουν καλά, τα είχα βρει με τον εαυτό μου, ήταν γενικά περίοδος που στεκόμουν στα πόδια μου από κάθε άποψη. Δεν μπορώ ακόμα και τώρα (είμαι 36) να σκεφτώ κάποια αιτία, κάτι που συνέβη και να το πυροδότησε. Δεν έχω ούτε κληρονομικότητα, ούτε ανηδονία :P Ήμουν πάντα μελαγχολικός χαρακτήρας βέβαια, οπότε μπορείς να πεις ότι είχα προδιάθεση, αλλά εκδηλώθηκε σε περίοδο που ίσως ήμουν πιο καλά και πιο ευχαριστημένη από ποτέ. Όπως εσύ, έτσι κι εγώ έκανα πράγματα που άλλοτε με ευχαριστούσαν, αλλά τίποτα δεν γέμιζε αυτό το κενό, και τίποτα δεν καταλάγιαζε τον πόνο και την θλίψη που ένιωθα. Τα πάντα γύρω μου άρχισαν να φαίνονται μαύρα, κάθε φορά που τολμούσα να γελάσω έστω και προσωρινά (έστω κάτι αστείο στην τηλεόραση ρε παιδί μου) έτρωγα επιτόπου μια εσωτερική σφαλιάρα ότι "τι χαίρεσαι μωρή σαν ηλίθια", που με έκανε χειρότερα χώμα από πριν, κι έτσι σιγά σιγά σταμάτησα να χαίρομαι. Στις δραστηριότητες που μου άρεσαν ως τότε, πλέον όλα μου φαίνονταν μάταια (και δηλαδή τι κάνω τώρα εδώ?) μέχρι που τις σταμάτησα. Από τις παρέες αραίωσα, όχι για να μην τους ρίχνω (έχω και το χούι να μην διαβάζομαι εύκολα οπότε δεν είχαν ιδέα), αλλά γιατί μου φαίνονταν όλα ρηχά και ψεύτικα. Η ζωή ήταν τρομακτική και μαύρη, πώς μπορούσαν να μην το καταλαβαίνουν όλοι αυτοί οι ανόητοι που νομίζουν ότι περνάν καλά? Απομονώθηκα και κατέφυγα και εγώ στο αλκοόλ - μόνη μου, γιατί ως καλό καταθλιπτικό, το αλκοόλ γιγάντωνε όλα τα αρνητικά μου αισθήματα, τον πόνο που ένιωθα και το πόσο ήθελα να ουρλιάξω μέχρι να σπάσουν οι φωνητικές χορδές μου... αλλά μετά ηρεμούσα για λίγο, με εκτόνωνε ίσως κάπως. Ένιωθα ότι είχαν ανοίξει τα μάτια μου ξαφνικά, και διαπίστωνα επιτέλους πόσο φριχτή είναι η ζωή και ο κόσμος, και όλοι οι άλλοι δεν μπορούσαν να το δουν - σχεδόν τους λυπόμουν για αυτό, ότι και καλά ζουν μια πλάνη. Ενοχές? Κάργα. Ήμουν μια απογοήτευση για τους πάντες, τζάμπα κατανάλωνα αέρα και πόρους, γιατί δεν με έριχναν οι γονείς μου να είχαν γλιτώσει? Τους σκεφτόμουν που έκαναν όνειρα για εμένα όταν ήμουν ένα μικρό χαρούμενο έξυπνο παιδάκι, και φανταζόμουν πόσο άδικα χαίρονταν και τι τους επιφύλλασσε η μοίρα (εμένα). Κάθε λάθος που είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου, κάθε κουβέντα που μπορεί να ήταν κακιά ή προσβλητική, γινόταν μείζον ζήτημα για το πόσο άχρηστος, κακός άνθρωπος είμαι, σκέτο βάρος σε όσους με πλησιάζουν. Κάθε μέρα ήθελα να πεθάνω, είχα διαλέξει και με τι τρόπο θα το κάνω και το οραματιζόμουν για να νιώθω άλλοτε καλύτερα και άλλοτε χειρότερα. Η σκληρότερη προς εμένα απόφαση που πήρα τότε, βγήκε και αυτή μέσα από την ενοχικότητά μου (κάτι καλό έκανε κι αυτή τελικά) - ότι δεν θα πεθάνω πριν τους γονείς μου, δεν θα τους φορτώσω και με αυτόν τον πόνο, αρκετό κακό τους έχω κάνει. Ήταν εν μέρει αυτοτιμωρία, γιατί ειλικρινά ήθελα να πεθάνω, και δεν μου το επέτρεπα (κάτι σαν "δεν σου αξίζει μωρή να γλιτώσεις και να φορτώσεις ΚΑΙ αυτό στους δικούς σου, αρκετά τους πληγώνεις με την ύπαρξή σου").

Το μόνο καλό ήταν ότι συνειδητοποίησα τι μου συνέβαινε σχετικά νωρίς. Ναι μεν όταν ήμουν σε κρίση του τύπου δενμενοιαζειτιποταμονοναπ εθανω αυτό δεν βοηθούσε ιδιαίτερα, αλλά όταν ήμουν πιο ήρεμη θύμιζα στον εαυτό μου ότι έχω διαστρεβλωμένα συναισθήματα για τον κόσμο, εγώ, όχι οι άλλοι, ότι η κατάθλιψη τα κάνει αυτά, και ότι θα περάσει. Και βέβαια κλώτσαγα σαν άλογο στην σκέψη ότι θα περάσει, γιατί η λογική μου το ήξερε, συναισθηματικά όμως δεν το ένιωθα έτσι.

Τα λέω αυτά επειδή όσα είπες για εσένα και την δική σου κατάθλιψη μου θύμισαν πολύ την πρώτη δική μου... με παραλλαγές φυσικά, αλλά παρόμοια περίπτωση νομίζω. Όμως επειδή από εκείνο το πηγάδι βγήκα τελικά, όπως και εσύ θα βγεις, δεν φαντάζεσαι την αίσθηση που σε διαπερνάει μόλις το καταφέρεις. Για εμένα ήταν λες και ξαφνικά ανέπνευσα δροσερό καθαρό αέρα, λες και είχα μια πέτρα πάνω στο στήθος τόσο καιρό και τώρα έφυγε... ξαφνικά η μέρα και το φως του ήλιου με γέμιζαν χαρά, που μέχρι τότε δεν τα άντεχα, κοιμόμουν πάντα μόλις ξημέρωνε γιατί μόνο η ησυχία της νύχτας με ηρεμούσε.

Αν καταφέρεις, θα ήταν πολύ καλό να βρεις ψυχολόγο *που να σου ταιριάζει*. Αλλά θα έλεγα να βάλεις οπωσδήποτε μια "άγκυρα" που θα σε αναγκάσει να μην θελήσεις να κάνεις κακό στον εαυτό σου (όπως ήταν για εμένα ότι δεν θα πεθάνω πριν τους γονείς μου), έτσι ώστε αν βρεθείς σε δύσκολη φάση που δεν μπορείς να διαχειριστείς, να σε ωθήσει και αυτή η δέσμευση ας πούμε για να ζητήσεις βοήθεια. Να θυμάσαι ότι θα περάσει, θέλει δεν θέλει, όσο κι αν φαίνεται ότι ήρθε για να μείνει.

[asta]

Vagabond, όντως η περίπτωσή σου μοιάζει με τη δική μου.. Βιώνω κι εγώ πάρα πολύ έντονα αυτό που λες την ματαιότητα στις παρέες και τις εξόδους, η χαζοχαρουμενιά τους μου τη δίνει στα νεύρα ώρες-ώρες. Είμαι όμως και δειλός άνθρωπος και τη μοναξιά τη φοβάμαι πιο πολύ από τις ρηχές και ψεύτικες σχέσεις, κακώς ίσως. Ευτυχώς είμαι τυχερή κι εχω 1-2 ανθρώπους που τους εκτιμώ περισσότερο. Αλλά σε γενικές γραμμές η αντιμετώπιση δεν είναι καλή, γι' αυτό και πλέον κρύβομαι, επειδή κανείς δεν θέλει να χαλάει τη ζαχαρένια του για να αντιμετωπίσει μια καταθλιπτική χαζή χωρίς προφανή προβλήματα.
Αυτό με τους γονείς που λες είναι και για μένα άγκυρα, ένας λόγος που δεν έχω κάνει σοβαρό κι εμφανες κακό στον εαυτό μου είναι ότι την οικογένειά μου αυτό θα την κατέστρεφε και δεν θέλω να τους κάνω να περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους με αυτ το βαρος. Ειδικά η μάνα μου δεν νομίζω ότι θα μπορούσε ποτέ να το ξεπεράσει.
Μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση ότι θα παλεύω με αυτό το πράμα σε όλη μου τη ζωή, κι απλά πρέπει να βρω τρόπους να το διαχειρίζομαι, όπως κατάφερα να ελέγξω τις κρίσεις πανικού. Απλά με πιάνει το παράπονο κι αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να ειμαι έτσι, άλλοι άνθρωποι είναι μες στην καλή χαρά και ευχαριστιούνται τη ζωή, κι άνθρωποι σαν εμάς πρέπει μονίμως να πολεμάνε με τη μιζέρια.
Ευτυχώς διατροφικά δεν με έχουνε πιάσει, ίσως επειδή προσπαθώ να την ελέγχω κάπως τη διατροφή μου, ώρες-ώρες κάνω κάτι γουρουνιάσματα με παγωτά αλλά νομίζω αυτό είναι ψιλονορμάλ, όλοι οι άνθρωποι το κάνουνε.
Με τον ύπνο έχω παρατηρήσει μια αλλαγή, ενώ πάντα κοιμόμουν πολύ ήσυχα, τώρα καμμια φορά ξυπνάω χωρίς λόγο μέσα στα άγρια χαράματα, τριγυρνάω στο σπίτι λίγο και ξανακοιμάμαι. Επίσης καμμια φορά ξυπνάω σαν από πανικό, δηλαδή εκεί που κοιμάμαι μια χαρά τινάζομαι απότομα λαχανιασμένη και τρομαγμένη. Δεν θυμάμαι να βλέπω κάποιο όνειρο, ποτέ δεν ξέρεις βέβαια, αλλά δεν είναι τυχαίο μάλλον που συμβαίνει τώρα.
Σας ευχαριστώ και πάλι πάρα πολύ για τις απαντήσεις σας, πραγματικά είναι μεγάλη παρηγοριά τα λόγια σας.