γ@μωτο μου

[JohnT]

Κουράγιο αδερφέ. Παρ' τα ένα με τη σειρά. ότι σε κούρασε πολύ προσπάθησε να το ξεχάσεις για λίγο και βρες λύσεις για τα υπόλοιπα.

[Deleted-member-15102015]

Δεν περιμενω αυτο να σε κανει να νοιωσεις καλυτερα, αλλα πολλοι ανθρωποι αντιμετωπιζουν τα ακριβως ιδια, δυστυχως δεν εισαι ο μονος.

Οποτε ψυχραιμια, δε γινονται ολα μαζι, 1-1 θα τα λυσεις τα πραγματα. Αν σε βοηθαει να ξεσπας καπου, ξεσπασε οσο θελεις, κ υστερα οταν ηρεμησεις αρχισε να σκεφτεσαι απο που θα βρεις μια ακρη. Το καλο σε σενα ειναι οτι δειχνεις να εισαι ανθρωπος που στηριζεσαι στις δικες σου δυναμεις κ δεν εισαι μαθημενος να τα βρισκεις ετοιμα. Κ το οτι εισαι ανειδικευτος δε σημαινει απολυτως τιποτα, ειδες οι πτυχιουχοι να εχουν στην Ελλαδα καλυτερη τυχη......?
Κ αν πιστευεις οτι εχεις πιασει πατο, αυτο δεν ειναι κακο. Η νυχτα ειναι παντα πιο μαυρη κ σκοτεινη πριν να ξημερωσει.

[deleted-member30-03]

θελω να φυγω μακρια,σε μια μικρη κομοπολη με μια υσιχη ρουτινα

already there! αλλα και που εφυγα μακρια απο την Αθηνα τι καταλαβα ? εδω που ηρθα ουτε δουλειες εχει, ουτε παρεα. ουτε καν μπουρδελα κι απορω πως καλυπτουν οι αντρες τις αναγκες τους. ολη μερα δεν εχω τιποτα να κανω, καλοκαιριατικα τουλαχιστον πηγαινα στη θαλασσα, τωρα παει κι αυτο.

[deleted_member27-11-2015]

Ματιές στο τίποτα πια, οικείο φλέγεται μόνο το μακρινό τοπίο, στ' οποίο συχνά πυκνά δεν υπάρχουν θέσεις για δύο, βιοπραξίες, κολλήματα, βροχή και κρύο με στόχο να βγάλεις τη μέρα μ' ό,τι διαθέτει το έρμαιο το ταμείο.
Ξύπνα, άλλη μια μέρα, άλλο ένα κακόγουστο αστείο, την πλάτη σου γύρνα, πες μας πως την είδες και καλά ότι καθάρισες μ' ένα αντίο;
Δεν στα 'παν καλά, δεν είναι ξέρεις μόνο τα λεφτά, από πίσω κρύβονται κι άλλα πολλά πολύ πιο σημαντικά φυσικά, ριζικά αλλάζει κι ο τρόπος ζωής ανά δεκαετία, στη χώρα που τα γέρικα μυαλά ασκούν εξουσία.
Δεν κοιτάς εκεί που θέλεις να πας, θα πας εκεί που κοιτάς, είναι κοινό σκεπτικό πριν σβήσει η φλόγα απ' το βλέμμα, η θέληση, η καθημερινή ιστορία κατάντησε ψέμα στην εξέλιξη.
Δε βρίσκω τέρμα, απ' την αρχή το πήρα, αρχή είν' η γέννηση, η μάνα μου στείρα, σάπιος απ' τη μήτρα κατ' εξαίρεση, δέκα δεύτερα του λεπτού σωπαίνω πριν την έκρηξη, όλοι νεκροί, ήταν μικρά παιδιά στην καταμέτρηση.
Τάση για εμετό η κυρίαρχη αίσθηση, θέλω να ζήσω κι έχω την απαίτηση, πράξεις απελπισίας καθοδηγούνται απ' τη στέρηση.
Είναι τόσα πολλά που θέλω να ζήσω ακόμα μ' αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο που επιδιώκω καθημερινά ζωντανός να κρατιέμαι, είναι κάτι για το οποίο μπορώ να καυχιέμαι.
Λέμε αν εντελώς μου στρίψει και πάρω τους δρόμους φίλε ξέχασε με, σε χρόνο μηδέν θα 'χω χαθεί, τόσο όσο μπορεί η καρδιά μου μια για πάντα να σε σιχαθεί.
Κι όσα θυμάμαι, γύρω μου πτώματα στοίβες, σαπίζουν και βρωμάνε και...
Που στο διάολο να 'χα τάχα βρεθεί απορούσα, το χέρι μου άπλωνα, ήθελα ν' αγγίξω ουρανό μα πως θα μπορούσα;
Τα όνειρα μας αγάπες που μείναν στο χθες σα γιορτές πίσω από πόρτες κλειστές, γίναν ευχές ανεκπλήρωτες κι είτε το θες είτε δεν το θες γίνεσαι ζώο.
Αιμοσταγής δολοφόνος με καθαρό μητρώο, και κάποτε ξέχασα ποιος είμαι, ξεχνούσα να κάνω μπάνιο, να τρώω, πάει καιρός φίλε που ξέχασα να ζω, μέρες και μήνες πια δε συγκρατώ, μόνοι σ' εμπόλεμη ζώνη, μια λάθος απόφαση επί τούτου σκοτώνει..
..το αίμα σπόρος, κυλάει στο χώμα και μίσος φυτρώνει..

[mama]

Ματιές στο τίποτα πια, οικείο φλέγεται μόνο το μακρινό τοπίο, στ' οποίο συχνά πυκνά δεν υπάρχουν θέσεις για δύο, βιοπραξίες, κολλήματα, βροχή και κρύο με στόχο να βγάλεις τη μέρα μ' ό,τι διαθέτει το έρμαιο το ταμείο.
Ξύπνα, άλλη μια μέρα, άλλο ένα κακόγουστο αστείο, την πλάτη σου γύρνα, πες μας πως την είδες και καλά ότι καθάρισες μ' ένα αντίο;
Δεν στα 'παν καλά, δεν είναι ξέρεις μόνο τα λεφτά, από πίσω κρύβονται κι άλλα πολλά πολύ πιο σημαντικά φυσικά, ριζικά αλλάζει κι ο τρόπος ζωής ανά δεκαετία, στη χώρα που τα γέρικα μυαλά ασκούν εξουσία.
Δεν κοιτάς εκεί που θέλεις να πας, θα πας εκεί που κοιτάς, είναι κοινό σκεπτικό πριν σβήσει η φλόγα απ' το βλέμμα, η θέληση, η καθημερινή ιστορία κατάντησε ψέμα στην εξέλιξη.
Δε βρίσκω τέρμα, απ' την αρχή το πήρα, αρχή είν' η γέννηση, η μάνα μου στείρα, σάπιος απ' τη μήτρα κατ' εξαίρεση, δέκα δεύτερα του λεπτού σωπαίνω πριν την έκρηξη, όλοι νεκροί, ήταν μικρά παιδιά στην καταμέτρηση.
Τάση για εμετό η κυρίαρχη αίσθηση, θέλω να ζήσω κι έχω την απαίτηση, πράξεις απελπισίας καθοδηγούνται απ' τη στέρηση.
Είναι τόσα πολλά που θέλω να ζήσω ακόμα μ' αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο που επιδιώκω καθημερινά ζωντανός να κρατιέμαι, είναι κάτι για το οποίο μπορώ να καυχιέμαι.
Λέμε αν εντελώς μου στρίψει και πάρω τους δρόμους φίλε ξέχασε με, σε χρόνο μηδέν θα 'χω χαθεί, τόσο όσο μπορεί η καρδιά μου μια για πάντα να σε σιχαθεί.
Κι όσα θυμάμαι, γύρω μου πτώματα στοίβες, σαπίζουν και βρωμάνε και...
Που στο διάολο να 'χα τάχα βρεθεί απορούσα, το χέρι μου άπλωνα, ήθελα ν' αγγίξω ουρανό μα πως θα μπορούσα;
Τα όνειρα μας αγάπες που μείναν στο χθες σα γιορτές πίσω από πόρτες κλειστές, γίναν ευχές ανεκπλήρωτες κι είτε το θες είτε δεν το θες γίνεσαι ζώο.
Αιμοσταγής δολοφόνος με καθαρό μητρώο, και κάποτε ξέχασα ποιος είμαι, ξεχνούσα να κάνω μπάνιο, να τρώω, πάει καιρός φίλε που ξέχασα να ζω, μέρες και μήνες πια δε συγκρατώ, μόνοι σ' εμπόλεμη ζώνη, μια λάθος απόφαση επί τούτου σκοτώνει..
..το αίμα σπόρος, κυλάει στο χώμα και μίσος φυτρώνει..

δεν νομίζω πως είναι "ψυχολογικό" το θέμα σου (πόσο μάλλον ψυχιατρικό)... για υπαρξιακό μου κάνει περισσότερο... αντί να "μισείς" γιατί δεν δοκιμάζεις να γίνεις εθελοντής (αλληλέγγυος) σε καμιά φτωχογειτονιά... μπορεί να μη λύσεις το οικονομικό σου πρόβλημα, τουλάχιστον όμως θα λύσεις το συναισθηματικό (θα βρεθείς δίπλα στους ανθρώπους και όχι απέναντι) και το κοινωνικό (με την έννοια της ένταξης σε μια ομάδα)