bipolar poetry

[dreamful_woman]

Φωτογραφία στον τοίχο,
κραυγή με δίχως ήχο.
Κοράκι πεθαμένο,
σοκάκι στοιχειωμένο.

Τα μάτια του δυο δρόμοι
κι όσο κοιτάει νυχτώνει.
Κατάμαυρη θητεία,
κλεμμένη αμαρτία.

Φωνή και δυναμώνει,
ο χρόνος που τελειώνει.
Γιορτή που αγριεύει.
Δωμάτιο που στενεύει.

Τη σκοτεινή τη μαύρη μου
την όψη χάρισε μου
κι αν δεν την αγαπήσω
πώς θες να τη νικήσω;

Με τις φωνές που άκουγες
στον ύπνο μίλησέ μου
Καταραμένε φίλε μου
κι άγιε αδελφέ μου.

Σ’ ένα σκυλί πνιγμένο
το μυστικό κρυμμένο.
Δυο λίρες η αλήθεια
και τρεις τα παραμύθια.

Εφιάλτες τα όνειρά του
μηνύματα θανάτου.
Δυο μαύρα περιστέρια
του μάτωσαν τα χέρια.

Αίμα και τα γραφτά του
μα πότισαν κρυφά του
της ομορφιάς τη γλάστρα
για να φυτρώσουν τ’ άστρα.

Τη σκοτεινή τη μαύρη μου
την όψη χάρισέ μου
κι αν δεν την αγαπήσω
πώς θες να τη νικήσω;

Με τις φωνές που άκουγες
στον ύπνο μίλησέ μου
Καταραμένε φίλε μου
κι άγιε αδελφέ μου.

[dreamful_woman]

το παραπανω ποιημα δεν ειναι δικο μου.
ειναι του Αλκινοου Ιωαννιδη.

[dreamful_woman]

''τελευταίες σκέψεις πριν την τελική κίνηση''

Το καλό παιδί πέθανε γιατί δεν υπήρξε ποτέ.
Το καλό παιδί ήταν προσταγή.
Και έτσι κι αλλιώς και παραλλιώς
Και ιστορίες τρομακτικές για ανυπακοή.

Και είναι και οι εικόνες της παρακοής,οι φρικιαστικές.
Αυτές που έφτιαξαν κοστούμι αιώνιο παραδόξως .. στα μέτρα μου για κάθε εποχή.

Και φορώντας το έγινα ταραξίας
κι εκεί ήταν το λάθος μου.

Δεν υπολόγισα τις ενοχές
την αγκάθινη εσωτερική φόδρα σε κάθε όχι.
Κι εκεί ήταν ο πόνος μου. Καλά κρυμμένος.

Και τώρα, θέλοντας να συμβιβαστώ μαζί του με αντάλλαγμα τον αφανισμό της φόδρας
νιώθω το ξεπούλημά μου.

Και κοντοστέκομαι πριν το πετάξω
τι είναι καλύτερο?
το ξεπούλημα ή ο φόβος ?


Μα ξέχασα...το κρατάω ακόμα... κι αυτό το δυσβάσταχτο σενάριο του φόβου...δε μπορεί...
Είναι η βρώμα του κοστουμιού στο χέρι.


Προτιμώ το ανθρώπινο δέρμα μου.

[dreamful_woman]

το παραπανω ποιημα το εχει γραψει ενα πρωην μελος του φορουμ.
δεν ξερω αν ηταν διπολικο-τριπολικο ή τετραπολικο....
ξερω μονο οτι εχει πενα!

[deleted_member27-11-2015]

ευστοχες ασαφειες

[dreamful_woman]

"Υπερηχητικές Σκέψεις"

Υπερηχητικές οι σκέψεις
φλογισμένα τα όνειρα
πως να γράψω με λέξεις
τα λόγια μ'είναι εμπόδια

Μες το μυαλό μου ουρλιάζουν!
να τα σιγήσω δεν μπορώ
ποτέ δεν ησυχάζουν
την γαλήνη μου να βρω

Ακόμη και στον ύπνο μου
τα νοιώθω να με καίνε
πιότερο κι απ'τον ξύπνιο μου
οι αισθήσεις μου όλες κλαίνε

Τα μάτια μου πολύ πονούν
την φλόγα ν'αντικρύζουν
τα λογικά μου με γελούν
την σάρκα μου όλη σκίζουν

[dreamful_woman]

επισης γραμμενο απο ενα πρωην μελος

[dreamful_woman]

Βενσάν Βαν Γκογκ

«…Θέλεις λοιπόν αυτά που συμβαίνουν μέσα να φαίνονται απ’ έξω? Έχεις μια μεγάλη φωτιά μέσα στην ψυχή σου και κανένας δεν έρχεται ποτέ να ζεσταθεί σε αυτή τη φωτιά και οι διαβάτες δεν αντιλαμβάνονται παρά λίγο καπνό να βγαίνει ψηλά από την καμινάδα και κατόπιν συνεχίζουν το δρόμο τους…»

απλα υποκλινομαι!

αναρωτιεμαι ομως...αν αυτος ο ανθρωπος ζουσε στις μερες μας και επερνε τα φαρμακα της νεας γενιας, θα ειχε τοσο μεγαλο οιστρο και παθος ή θα ηταν σε καταστολη επομενως χωρις τοσο τεραστια εμπνευση?
απο την αλλη παλι...αν λαμβανε την καταλληλη φαρμακευτικη αγωγη, το μονο βεβαιο ειναι οτι δεν θα ειχε κοψει το αυτι του και δεν θα ειχε αυτο το τραγικο τελος...

[mama]

Βενσάν Βαν Γκογκ

«…Θέλεις λοιπόν αυτά που συμβαίνουν μέσα να φαίνονται απ’ έξω? Έχεις μια μεγάλη φωτιά μέσα στην ψυχή σου και κανένας δεν έρχεται ποτέ να ζεσταθεί σε αυτή τη φωτιά και οι διαβάτες δεν αντιλαμβάνονται παρά λίγο καπνό να βγαίνει ψηλά από την καμινάδα και κατόπιν συνεχίζουν το δρόμο τους…»

απλα υποκλινομαι!

αναρωτιεμαι ομως...αν αυτος ο ανθρωπος ζουσε στις μερες μας και επερνε τα φαρμακα της νεας γενιας, θα ειχε τοσο μεγαλο οιστρο και παθος ή θα ηταν σε καταστολη επομενως χωρις τοσο τεραστια εμπνευση?
απο την αλλη παλι...αν λαμβανε την καταλληλη φαρμακευτικη αγωγη, το μονο βεβαιο ειναι οτι δεν θα ειχε κοψει το αυτι του και δεν θα ειχε αυτο το τραγικο τελος...

μην το ψάχνεις με το "αν"... δεν θα βρεις άκρη

[dreamful_woman]

δεν εχεις και αδικο...

[dreamful_woman]

Ξυπνησα νωρις το πρωι κι ημουν καλα.Πολυ καλα.Ολα ειναι ομορφα,ολα μου αρεσουν κι εγω ακομη μου αρεσω.Ειμαι ομορφη νομιζω.Ντυνομαι,αναβω το πρωτο τσιγαρο,εχω την εντυπωση πως τα χερια μου τρεμουν αλλα δε δινω σημασια,δε μπορω να δωσω σημασια γιατι εχω τοσα να σκεφτω θεε μου και κυριως τοσα να κανω.Μολις παρω τα λεφτα που περιμενω θα ανοιξω ενα τεραστιο φροντιστηριο,τι λεω δυο θα ανοιξω ολοκληρη αλυσιδα και θα βγαζω πολλα λεφτα.Η μηπως καλυτερα να εφτιαχνα ενα θεατρο στην πολη,ναι αυτο θα κανω το θεατρο μου αρεσει πολυ,κι απο αυριο θα βαλω μπρος για παιδι κι ο γιος μου θα ναι πολυ περηφανος για μενα,αληθεια τι κατευθυνσεις να του δωσω για τις σπουδες του,αλλα τι λεω εγω σιχαινομαι τα παιδια την ελευθερια μου θελω και σημερα λεω να παω με επιτελους με το Γιωργο,η μηπως να παρω τηλεφωνο το Μηνα,αλλα τι να φορεσω οταν βγουμε ειναι ακομη πρωι δε μπορω να περιμενω μεχρι το βραδυ δε μπορω.Ανοιγω τη ντουλαπα τα βγαζω ολα εξω..Τζιν και φορεματα ολα μαζι κουβαρι.Δοκιμαζω το ενα ρουχο πισω απο το αλλο,το τσιγαρο στο στομα μου εχει σβησει,η κρεβατοκαμαρα βρωμαει γιατι καπνιζω καπνιζω καπνιζω.Θελω τωρα να βαφτω πολυ,να γινω σαγηνευτικη,τραβαω μια δυνατη γραμμη με το eyeliner,τι ειπες καλε μου;ειναι πολυ πρωι γιατι βαφτηκα ετσι;Μα δεν καταλαβαινεις ανοητε ανθρωπε τα ματια μου ειναι πρασινα,ειμαι υπεροχη,εσυ τι εισαι;Δε μιλας ε;Ασε με ησυχη λοιπον,ο γατος πειναει,τον ταιζω,θα παρω το αυτοκινητο,οχι δε μπορεις να με σταματησεις θα παω για ψωνια για καφε,στο διαολο θα παω.Μιλαω συνεχεια μιλαω με ολους ολοι με αγαπουν,μα ειμαι τοσο εξυπνη,τι λες καλε μου ειναι απογευμα;κιολας;που θες να παω;στο γιατρο μου;οχι,οχι εχω δουλειες,σε λιγο θα βραδιασει πρεπει να βγω αμα θες μην ερχεσαι εγω θα παω να πιω,τι παλι απο πισω μου τρεχεις μα τι ειμαι μωρο και θα παθω τιποτα;Σκασιλα μου ελα,μη με τραβας να φυγουμε ουτε ενα μπουκαλι κρασι δεν ηπιαμε κι αυτη η συζητηση με το συναδελφο σου φαινεται ενδιαφερουσα,βλεπεις πως με κοιταει χεχεχ.Οχι σου λεω,δε θελω να παω σπιτι,σταματα το αμαξι,σταματα το τωρα.Τι ειπες;Δεν ειμαι καλα;Χρειαζομαι βοηθεια;Μα ειμαι καλα.Ειμαι πολυ καλα.Παρα πολυ καλα.Κατεβαζω τον καθρεφτη να βαλω κραγιον.Ειμαι πολυ καλα και τα δακρυα κυλανε.Ειμαι πολυ καλα κι η ανασα μου κοβεται.Ειμαι πολυ καλα μα νιωθω τοσο δυστυχισμενη,τοσο απελπισμενη,αληθεια σου λεω μη με παρακαλας να σταματησω,δε μπορω να σταματησω να κλαιω,δε μπορω σου λεω,σταματα να τρεχεις,γιατι πας τοσο γρηγορα,που με πας;Δημητρα,κοιταξε με ,η τυπισα ειναι ξανθια μου πιανει το χερι συνεχιζω να κλαιω ουρλιαζω πεφτω στο πατωμα ο τυπος με σηκωνει και με ξαπλωνει ανασκελα,αφηστε με να φυγω,δημητρα θελω να συνεργαστεις,μου λεει η τυπισσα ξανα,στο διολο ολοι σας εγω πηρα πτυχιο με 10 κι ας κλαιω συνεχεια,κατι σου λενε,βγαζεις καποια κουτια,παντα μαζι σου τα χεις τοσο με φοβασαι;Δε μπορουν να μου κανουν ενεση στο χερι,ο τυπος με σηκωνει καθιστη στο φορειο,με στηριζουν πανω σου και κλαιω ακομα μα τωρα κλαις κι εσυ και ξαφνικα νιωθω ενα καψιμο πισω.Ολα θα πανε καλα,ειδες τωρα που περασε η ωρα δεν κλαιω πια,βαλε με στο αμαξι,πηγαινε με σπιτι,βγαλε μου τα ρουχα κι ασε με λιγο να κοιμηθω.Ισως να ειμαστε κι οι δυο τυχεροι κι αυριο να μην ξυπνησω..

[εσωτερική_σήψη]

πολυ ωραιο ντριμ!δικο σου;

[dreamful_woman]

δεν ειναι δικο μου σηψη μου, αν και πολυ θα το ηθελα
εκανα ανασκαφες σε αυτο το τοπικ και επειδη μου αρεσε πολυ, το αναδημοσιευσα.
ευχομαι η κοπελα που το εγραψε να ειναι καλα και σταθεροποιημενη!

[dreamful_woman]

"φευγω ψηλα για το βουνο
κι υστερα πεφτω στον γκρεμο
και ταλαντευομαι στα βαθη κ τα υψη..."

[αλεξανδρος_77]

Φωτογραφία στον τοίχο,
κραυγή με δίχως ήχο.
Κοράκι πεθαμένο,
σοκάκι στοιχειωμένο.

Τα μάτια του δυο δρόμοι
κι όσο κοιτάει νυχτώνει.
Κατάμαυρη θητεία,
κλεμμένη αμαρτία.

Φωνή και δυναμώνει,
ο χρόνος που τελειώνει.
Γιορτή που αγριεύει.
Δωμάτιο που στενεύει.

Τη σκοτεινή τη μαύρη μου
την όψη χάρισε μου
κι αν δεν την αγαπήσω
πώς θες να τη νικήσω;

Με τις φωνές που άκουγες
στον ύπνο μίλησέ μου
Καταραμένε φίλε μου
κι άγιε αδελφέ μου.

Σ’ ένα σκυλί πνιγμένο
το μυστικό κρυμμένο.
Δυο λίρες η αλήθεια
και τρεις τα παραμύθια.

Εφιάλτες τα όνειρά του
μηνύματα θανάτου.
Δυο μαύρα περιστέρια
του μάτωσαν τα χέρια.

Αίμα και τα γραφτά του
μα πότισαν κρυφά του
της ομορφιάς τη γλάστρα
για να φυτρώσουν τ’ άστρα.

Τη σκοτεινή τη μαύρη μου
την όψη χάρισέ μου
κι αν δεν την αγαπήσω
πώς θες να τη νικήσω;

Με τις φωνές που άκουγες
στον ύπνο μίλησέ μου
Καταραμένε φίλε μου
κι άγιε αδελφέ μου.

μου θυμιζει αρκετα τον εαυτο μου.