Σαν σήμερα...

[anwnimi]

Καλή μου με έκανες και δάκρυσα... Είμαι πολύ καλύτερα. Μπήκα ξανά στον κόσμο του συναισθήματος. Συγκίνηση, χαρά, νοιάξιμο...Ίσως πάλι κρατήσει για λίγο. Όμως τώρα ζω, δεν αναπνέω απλά...Σ\'ευχαριστώ!

[weird]

Originally posted by anwnimi
Καλή μου με έκανες και δάκρυσα... Είμαι πολύ καλύτερα. Μπήκα ξανά στον κόσμο του συναισθήματος. Συγκίνηση, χαρά, νοιάξιμο...Ίσως πάλι κρατήσει για λίγο. Όμως τώρα ζω, δεν αναπνέω απλά...Σ\'ευχαριστώ!

Κι εγω σ ευχαριστω.
Εμενα απο την αρχη,
με εχεις κανει να δακριζω.
Να είσαι καλά, μικρη ηλιαχτίδα

[weird]

Το σέβομαι αυτό το τόσο δικό σου μνημόσυνο.
Ακουω τωρα, και θελω να αφιερωσω σε σενα και στον ανθρωπο σου, που τιμάς, ενα τραγούδι, με αγάπη.
http://www.youtube.com/watch?v=IfGgKApO_6g

One Last Goodbye

How I needed you
How I bleed now you\'re gone
In my dreams I see you
I awake so alone

I know you didn\'t want to leave
Your heart yearned to stay
But the strength I always loved in you
Finally gave way

Somehow I knew you would leave me this way
Somehow I knew you could never stay
And in the early morning light
After a silent peaceful night
You took my heart away
And I grieve

In my dreams I can see you
I can tell you how I feel
In my dreams I can hold you
And it feels so real

I still feel the pain
I still feel your love
I still feel the pain
I still feel your love

And somehow I knew you could never, never stay
And somehow I knew you would leave me
And in the early morning light
After a silent peaceful night
You took my heart away
I wished, I wished you could have stayed

[anwnimi]

Είναι απο τα πιο βαθιά και αγγιχτικά τραγούδια που έχω ακούσει...Σε ευχαριστώ...Σε ευχαριστώ...

I wished, I wished you could have stayed...

Αχ καλή μου...

[anwnimi]

Πλησιάζει η μέρα.
Γύρω μου, αρχίζουν οι ετοιμασίες. Τι θα αγοράζουμε, τι θα φτιάξουμε, που θα τηλεφωνήσουμε, τι θα καθαρίσουμε. Τι προστάζουν τα έθιμα;

Μα τι γιορτάζουμε; Τι τρέλα είναι όλα αυτά; Τα εντελώς περιττά;

Α ρε μπαμπά. Μπαμπά μου. 3 χρόνια. 3 ολόκληρα χρόνια. Χωρίς εσένα.
Πως τα κατάφερα; Μου το έλεγες. Άσε με εμένα μου έλεγες.

Κάποτε σε έβλεπα στον ύπνο μου καθημερινά.
Μια στιγμή σε είχα νιώσει κιόλας δίπλα μου. Τόσο έντονα. Τόση ήταν η επιθυμία μου να σε νιώσω και πάλι κοντά μου.

Τώρα; Φεύγεις ακόμα πιο πολύ μακριά μου. Κάθε μέρα και πιο μακριά μου.
Πως θα ήταν άραγε αν ήσουν ακόμα εδώ; Αν μπορούσα τώρα να σηκώσω το τηλέφωνο και να σε πάρω; Να ακούσω μία ακόμη φορά τη φωνή σου. Να μιλήσουμε, να σου πω κάτι, ή ...να μαλώσουμε και πάλι;

Α ρε μπαμπά. Μπαμπά μου...

[anwnimi]

http://www.youtube.com/watch?v=JHa16644e-k

[Θεοφανία]

Originally posted by anwnimi

Πως θα ήταν άραγε αν ήσουν ακόμα εδώ; Αν μπορούσα τώρα να σηκώσω το τηλέφωνο και να σε πάρω; Να ακούσω μία ακόμη φορά τη φωνή σου. Να μιλήσουμε, να σου πω κάτι, ή ...να μαλώσουμε και πάλι;

Α ρε μπαμπά. Μπαμπά μου...

Πόσες φορές έχω σκεφτεί ακριβώς το ίδιο.....Πόσες φορες νομίζω πως μπορώ να το κάνω, περνάει φευγαλέα απ το μυαλό μου, αλλά την ίδια στιγμή συνειδητοποιώ πως δεν γίνεται.
Δεν υπάρχει.
Εδώ.
Γιατί είναι αδύνατο και ο μπαμπάς σου και η μαμά μου, οι μπαμπάδες και οι μαμάδες τόσων παιδιών να έχουν φύγει.
Είναι εδώ, γύρω μας, πάνω μας, μέσα μας, παντού.
Αυτό δεν μπορεί να μας το πάρει κανένας θάνατος.

[Mariah]

Μα θεοφανια και anwnimi μονο απο τη στιγμη που θα φυγουν απο την σκεψη και το μυαλο μας θα εχουν πεθανει πραγματικα.

Μεχρι τοτε η αγαπη που τους εχουμε τους κραταει στη ψυχη μας.

Και θα μεινουν για παντα εκει.

[πανος12345]

Originally posted by anwnimi
Πλησιάζει η μέρα.
Γύρω μου, αρχίζουν οι ετοιμασίες. Τι θα αγοράζουμε, τι θα φτιάξουμε, που θα τηλεφωνήσουμε, τι θα καθαρίσουμε. Τι προστάζουν τα έθιμα;

Μα τι γιορτάζουμε; Τι τρέλα είναι όλα αυτά; Τα εντελώς περιττά;

Α ρε μπαμπά. Μπαμπά μου. 3 χρόνια. 3 ολόκληρα χρόνια. Χωρίς εσένα.
Πως τα κατάφερα; Μου το έλεγες. Άσε με εμένα μου έλεγες.

Κάποτε σε έβλεπα στον ύπνο μου καθημερινά.
Μια στιγμή σε είχα νιώσει κιόλας δίπλα μου. Τόσο έντονα. Τόση ήταν η επιθυμία μου να σε νιώσω και πάλι κοντά μου.

Τώρα; Φεύγεις ακόμα πιο πολύ μακριά μου. Κάθε μέρα και πιο μακριά μου.
Πως θα ήταν άραγε αν ήσουν ακόμα εδώ; Αν μπορούσα τώρα να σηκώσω το τηλέφωνο και να σε πάρω; Να ακούσω μία ακόμη φορά τη φωνή σου. Να μιλήσουμε, να σου πω κάτι, ή ...να μαλώσουμε και πάλι;

Α ρε μπαμπά. Μπαμπά μου...

Εχουν περασει 23 ολοκληρα χρονια ανωνυμη , που εχασα την μητερα μου και δεν την εχω ξεχασει ουτε για ενα δευτερολεπτο!
Απλα , απο την ημερα που εμεινα μονος μου [γιατι 3 χρονια πριν ειχα χασει και τον πατερα μου], καταλαβα οτι ο ομφαλιος λωρος που συνδεει την ψυχη μου μαζι τους , δεν θα κοπει ποτε , γιαυτο σταματησα συνειδητα να προσπαθω να ξεχασω ....
Αυτο που καταφερα ομως για πρωτη φορα ισως να κανω , μολιες γυρισα σπιτι μετα την κηδεια , ηταν να πω στον εαυτο μου , οτι θελω να ζησω εστω και μια μερα παραπανω απο τους γονεις μου , γιατι ο πατερας μου ηταν 63 και η μητερα μου 57
που απεχει πολυ απο τους μεσους ορους , που μας δινει
η Πολιτεια....
Με στωικότητα και συναισθημα σεβασμου στην μνημη τους , ξερω οτι θαθελαν να ειμαι ευτυχισμενος και να βρω τις αιτιες που τους στερησαν τοσο γρηγορα το πιο ομρφο δωρο της φυσης που ειναι η ιδια η ζωη , καθε στιγμη , οσο μαυρα και να φαινονται τα αδιεξοδα στα οποια οδηγουμαστε απο λαθη του εαυτου μας !
του εαυτου μας ? ναι ανωνυμη! του εαυτου μας !
Γιατι και η μανα και ο πατερας μου , ηταν ανθρωποι που χαραμησαν την ζωη τους για διαφορετικα στερεοτυπα ...
Ο πατερας μου δεν ηθελε ποτε να ερθει σε συγκρουση με την οικογενεια του , βαζοντας τον εαυτο του , την γυναικα του και το παιδι του πιο κατω απο τα αδελφια του!
αυτο του στερησε το δικαιωμα να αποκτησει μια οικονομικη ανεξαρτησια , υποκυπτωντας στην απληστια του μεγαλυτερου αδελφου του , που μεγαλωνε τις επιχειρησεις του , εχοντας διπλα του συγγενεις , για να μην πληρωνει τις ασφαλιστικες εισφορες και να μην δηλωνει τα πραγματικα εσοδα απο τα κερδη του απο την τοκογλυφια, στο κρατος !
Η μητερα μου , κορη αρχιατρου του Γαλλικου στρατου παρασημοφορημενου και αναγνωρισμενου απο ολες τις οργανωσεις απομαχων σαν ηρωα και εφευρετη, ερωτευτηκε τον πιο ομορφο και τον πιο πλουσιο απο ολους τους γνωστους της αμεσως μετα το τελος του εμφυλιου το 1950 και χωρις να ρωτησει κανενα , στα 19 της χρονια παρατησε σπουδες και κοινωνικο κυκλο απο πολιτικους και πρεσβεις η λογιους , για να παντρευτει ενα νεαρο επιχειρηματια , απο μια επαρχιακη πολη , που τοτε , το να δουλευει η γυναικα σου θεωρειτο εγκλημα !
Μοιραια , εζησα και μεγαλωσα σε ολες αυτες τις συγκρουσεις και το χειροτερο απο ολα ειναι οτι σαν εφηβος , ποτε δεν επαψα να ακουω την μανα μου ιδιως οτι αν δεν χωρισε , το εκανε για μενα για να μην μεινω χωρις πατερα!
Να γιατι απο τοτε που απεκτησα το δικαιωμα ψηφου , στην Πολιτεια , ανοιξα προσωπικη μαχη με τα στερεοτυπα !
Γιατι το οφειλω εστω και μετα θανατο στους γονεις μου !
Αν ζουσαν ακομα σημερα , θα ηταν υπερηφανοι για μενα γιατι ολα αυτα που τους εκαναν να φυγουν τοσο νωρις απο κοντα μου , αντι να τα απωθήσω, τα εχω κανει στοχους , για την ανατροπη των οποιων , θα ξοδεψω μεχρι και την τελευταια στιγμη της ζωης μου , για να νικησω της φυση που μας κανει τοσο αδυνατους που να πεθαινουμε απο την αγνοια και τα ιδια μας τα λαθη...

[boubourina]

anwnimi

Posting Freak

---------------------------------------------------------------------------

Μηνύματα: 1.713
Registered: 16-9-2005
Member Is Offline

Διάθεση: la vita e bella
Εστάλη στις 12-8-2008 στις 23:33



Μαρία, δεν ξέρω επειδή από τότε που έχασα το μπαμπά μου το έβγαλα με κάθε προσπάθεια από μέσα μου νιώθω πιο ελεύθερα να το εκφράσω...Όχι πως στην καθημερινή μου ζωή μου είναι τόσο εύκολο ή ότι δε με ρίχνει...Ειδικά αυτή την περίοδο σκέφτομαι πάρα πολλές αναμνήσεις συνεχώς που μου φέρνουν δάκρυα πολλά...

Συμφωνώ σε όλα όσα λες Εμπνευστή...
Ένα μόνο θα προσθέσω. Νομίζω ότι ένας άνθρωπος που βιώνει την απώλεια ίσως αν βεβιασμένα - είτε παρακινημένος από τους άλλους είτε από τον εαυτό του - περάσει κατευθείαν στο τελευταίο στάδιο του πένθους που περιγράφεις θα έχει ένα μικρό σημαδάκι στην ψυχούλα του που δε θα τον κάνει να νιώθει και τόσο γιατρεμένος από τον πόνο της απώλειας...

(Στάδια: Άρνηση, Θυμός, Διαπραγμάτευση, Κατάθλιψη, Αποδοχή)




Πρέπει να είσαι έτοιμος να καείς στην ίδια σου τη φλόγα: πώς να ξαναγεννηθείς, αν δεν γίνεις πρώτα στάχτη;

Anwnymi,απο το πρωι μπηκα - βγηκα, ξαναμπηκα - ξαναβγηκα στο θεμα σου. Τωρα μολις ειδα στο παλιο σου τοπικ τα σταδια και αμεσως μετα διαβασα το τλευταιο σου μηνυμα............... αχ μπαμπα μου!!!!

Ηθελα να σου πω οτι 5 χρονια μετα ειμαι ακομα στο πρωτο σταδιο και στο δευτερο σταδιο, και με τις τελευταιες σου λεξεις, ειμαι στο γραφειο και δεν μπορω να συγκρατησω τα δακρυα μου. Δευτερη φορα στα 5 χρονια. Στην κηδεια δεν καταφερα να κλαψω.
Ηθελα να φυγει........
Να μην με βλεπει πια και στενοχωριεται........
Δεν μπορεσα να κανω τιποτα για αυτον ετσι και αλλιως.......
Και ακομα δεν εχω κανει τιποτα για αυτον........

Ουτε και τον επισκεπτομαι. Δεν θελω. Δεν μπορω. Δεν μπορει να ειναι εκει που τον βαλαμε. Δεν θελω να τον σκεφτομαι σε αποσυνθεση.
Ηταν οτι πιο πολυτιμο ειχα.

Ανωνυμη.............. με λιωνεις!!!

[anwnimi]

Πωπω δεν περίμενα να μου γράψετε παιδιά...!

Πόσο με συγκινούν τα λόγια σας! Ένα προς ένα...όλα...

originally posted by Θεοφανία
Πόσες φορές έχω σκεφτεί ακριβώς το ίδιο.....Πόσες φορες νομίζω πως μπορώ να το κάνω, περνάει φευγαλέα απ το μυαλό μου, αλλά την ίδια στιγμή συνειδητοποιώ πως δεν γίνεται.
Δεν υπάρχει.
Εδώ.
Γιατί είναι αδύνατο και ο μπαμπάς σου και η μαμά μου, οι μπαμπάδες και οι μαμάδες τόσων παιδιών να έχουν φύγει.

Αχ Θεοφανία μου, μου έχει συμβεί τόσες φορές αυτό που περιγράφεις κι εμένα. Μια απορία που έχω ή κάτι που θέλω να το μοιραστώ που ηξερα πως θα τον ενδιέφερε, περνά η φευγαλέα σκέψη από το μυαλό μου \"θα παρω μετά το μπαμπά τηλέφωνο να του το πω ή να τον ρωτήσω\" και μετά την επόμενη στιγμή συνειδητοποιώ το αδύνατο...

originally posted by Θεοφανία
Είναι εδώ, γύρω μας, πάνω μας, μέσα μας, παντού.
Αυτό δεν μπορεί να μας το πάρει κανένας θάνατος.

Τι ωραία που το περιγράφεις.
Εϊναι εδώ. Μέσα στο dna μας. Και τα καλά τους και τα κακά τους, που μας μετέδωσαν είτε μέσω dna είτε μέσω συμπεριφορών. Μα έστω κι έτσι, είναι μέσα μας. Μεσα στο χρώμα των ματιών μας, των μαλλιών μας, στον τρόπο που χαμογελάμε, που μιλάμε, που σκεφτόμαστε... (Όλοι μου λένε πως του μοιάζω παρόλο που δεν τα βρίσκαμε συχνά και φαινόμασταν αρκετά αντίθετοι μεταξύ μας)
Τότε μου το είχε πει ένας φίλος συνάδελφος στη δουλειά ότι είναι στο dna μου και άρχισα να δακρύζω, ποιος εγω - στη δουλειά κιόλας...
Αχ μπαμπά.
Είσαι μέσα μου, θα σε κουβαλάω μέχρι να πεθάνω.
Τι κι αν θέλω να ξεριζώσω τα άσχημα που μου μετέδωσες και να κρατήσω τα καλά.
Ίσως τα καταφέρω, ίσως και όχι. Ίσως έτσι σε βγάζω περισσότερο από μέσα μου. Και λυπάμαι γι\'αυτό. Όμως πρέπει να προχωρήσω, μέσα και πέρα από εσένα.
Νιώθω πως φεύγω μακριά σου και με πονάει αυτό, σαν μια ενοχή να μου πληγώνει την καρδιά.
Δεν ξέρω.

[anwnimi]

Originally posted by Mariah
Μα θεοφανια και anwnimi μονο απο τη στιγμη που θα φυγουν απο την σκεψη και το μυαλο μας θα εχουν πεθανει πραγματικα.

Μεχρι τοτε η αγαπη που τους εχουμε τους κραταει στη ψυχη μας.

Και θα μεινουν για παντα εκει.

Μαρία με γεια το καινούριο νικ

Ναι, μόνο τότε...
Περίεργο και ζοφερό γεγονός που είναι ο θάνατος.

Ξέρεις τι με ενοχλεί;
Οτι ναι, τώρα που προχωράω, δεν είναι στη σκέψη μου όσο ήταν στην αρχή. Αυτό τι σημαίνει; Ναι, είναι μια φυσιολογική ίσως εξέλιξη-αντίδραση. Μα έτσι, ξεχνάω...φεύγω...φεύγει...

[anwnimi]

Originally posted by πανος12345

Εχουν περασει 23 ολοκληρα χρονια ανωνυμη , που εχασα την μητερα μου και δεν την εχω ξεχασει ουτε για ενα δευτερολεπτο!
Απλα , απο την ημερα που εμεινα μονος μου [γιατι 3 χρονια πριν ειχα χασει και τον πατερα μου], καταλαβα οτι ο ομφαλιος λωρος που συνδεει την ψυχη μου μαζι τους , δεν θα κοπει ποτε , γιαυτο σταματησα συνειδητα να προσπαθω να ξεχασω ....
Αυτο που καταφερα ομως για πρωτη φορα ισως να κανω , μολιες γυρισα σπιτι μετα την κηδεια , ηταν να πω στον εαυτο μου , οτι θελω να ζησω εστω και μια μερα παραπανω απο τους γονεις μου , γιατι ο πατερας μου ηταν 63 και η μητερα μου 57
που απεχει πολυ απο τους μεσους ορους , που μας δινει
η Πολιτεια....
Με στωικότητα και συναισθημα σεβασμου στην μνημη τους , ξερω οτι θαθελαν να ειμαι ευτυχισμενος και να βρω τις αιτιες που τους στερησαν τοσο γρηγορα το πιο ομρφο δωρο της φυσης που ειναι η ιδια η ζωη , καθε στιγμη , οσο μαυρα και να φαινονται τα αδιεξοδα στα οποια οδηγουμαστε απο λαθη του εαυτου μας !
του εαυτου μας ? ναι ανωνυμη! του εαυτου μας !
Γιατι και η μανα και ο πατερας μου , ηταν ανθρωποι που χαραμησαν την ζωη τους για διαφορετικα στερεοτυπα ...
Ο πατερας μου δεν ηθελε ποτε να ερθει σε συγκρουση με την οικογενεια του , βαζοντας τον εαυτο του , την γυναικα του και το παιδι του πιο κατω απο τα αδελφια του!
αυτο του στερησε το δικαιωμα να αποκτησει μια οικονομικη ανεξαρτησια , υποκυπτωντας στην απληστια του μεγαλυτερου αδελφου του , που μεγαλωνε τις επιχειρησεις του , εχοντας διπλα του συγγενεις , για να μην πληρωνει τις ασφαλιστικες εισφορες και να μην δηλωνει τα πραγματικα εσοδα απο τα κερδη του απο την τοκογλυφια, στο κρατος !
Η μητερα μου , κορη αρχιατρου του Γαλλικου στρατου παρασημοφορημενου και αναγνωρισμενου απο ολες τις οργανωσεις απομαχων σαν ηρωα και εφευρετη, ερωτευτηκε τον πιο ομορφο και τον πιο πλουσιο απο ολους τους γνωστους της αμεσως μετα το τελος του εμφυλιου το 1950 και χωρις να ρωτησει κανενα , στα 19 της χρονια παρατησε σπουδες και κοινωνικο κυκλο απο πολιτικους και πρεσβεις η λογιους , για να παντρευτει ενα νεαρο επιχειρηματια , απο μια επαρχιακη πολη , που τοτε , το να δουλευει η γυναικα σου θεωρειτο εγκλημα !
Μοιραια , εζησα και μεγαλωσα σε ολες αυτες τις συγκρουσεις και το χειροτερο απο ολα ειναι οτι σαν εφηβος , ποτε δεν επαψα να ακουω την μανα μου ιδιως οτι αν δεν χωρισε , το εκανε για μενα για να μην μεινω χωρις πατερα!
Να γιατι απο τοτε που απεκτησα το δικαιωμα ψηφου , στην Πολιτεια , ανοιξα προσωπικη μαχη με τα στερεοτυπα !
Γιατι το οφειλω εστω και μετα θανατο στους γονεις μου !
Αν ζουσαν ακομα σημερα , θα ηταν υπερηφανοι για μενα γιατι ολα αυτα που τους εκαναν να φυγουν τοσο νωρις απο κοντα μου , αντι να τα απωθήσω, τα εχω κανει στοχους , για την ανατροπη των οποιων , θα ξοδεψω μεχρι και την τελευταια στιγμη της ζωης μου , για να νικησω της φυση που μας κανει τοσο αδυνατους που να πεθαινουμε απο την αγνοια και τα ιδια μας τα λαθη...

Πάνο, λυπάμαι που έχασες κι εσύ τους γονείς σου σε νεαρή σχετικά ηλικία...
Με άγγιξε αυτό που λες \"Γιατι και η μανα και ο πατερας μου , ηταν ανθρωποι που χαραμησαν την ζωη τους για διαφορετικα στερεοτυπα ...\"
Ναι, το έχω νιώσει κι εγώ αυτό. Όπως και την ενοχή που μου φορτωνόταν ότι δεν επέρχεται χωρισμός για \"χάρη\" μου.
Είναι σκληρό. Γι\'αυτό κι εγώ αποφάσισα να πολεμήσω τα στερεότυπά τους, που τόσο καλά είχαν ριζώσει μέσα μου και ρέουν στις φλέβες μου.

\"Αυτο που καταφερα ομως για πρωτη φορα ισως να κανω , μολιες γυρισα σπιτι μετα την κηδεια , ηταν να πω στον εαυτο μου , οτι θελω να ζησω εστω και μια μερα παραπανω απο τους γονεις μου \"
Σου το εύχομαι Πάνο! Θα σου πω κάτι ακόμη. Ζήσε όχι απλά παραπάνω χρόνο, αλλά καλύτερα από ότι έζησαν εκείνοι, πιο ελεύθερα, πιο γαλήνια, πιο...με τον τρόπο που εσύ θέλεις. Αυτό ίσως μετράει περισσότερο από τα κεράκια στην τούρτα που θα σβήσει κάποιος.

[Mariah]

anwnimi σιγα σιγα με τον χρονο, ξεθωριαζει η οψη τους στην σκεψη μας, αλλα ποτε δεν τους ξεχναμε τελειως. Ανθρωποι που μας εχουν σημαδεψει τοσο πολυ δεν μπορουμε να τους ξεγραψουμε τοσο ευκολα...

[anwnimi]

Originally posted by boubourina
Anwnymi,απο το πρωι μπηκα - βγηκα, ξαναμπηκα - ξαναβγηκα στο θεμα σου. Τωρα μολις ειδα στο παλιο σου τοπικ τα σταδια και αμεσως μετα διαβασα το τλευταιο σου μηνυμα............... αχ μπαμπα μου!!!!

Ηθελα να σου πω οτι 5 χρονια μετα ειμαι ακομα στο πρωτο σταδιο και στο δευτερο σταδιο, και με τις τελευταιες σου λεξεις, ειμαι στο γραφειο και δεν μπορω να συγκρατησω τα δακρυα μου. Δευτερη φορα στα 5 χρονια. Στην κηδεια δεν καταφερα να κλαψω.
Ηθελα να φυγει........
Να μην με βλεπει πια και στενοχωριεται........
Δεν μπορεσα να κανω τιποτα για αυτον ετσι και αλλιως.......
Και ακομα δεν εχω κανει τιποτα για αυτον........

Μπουμπού,
είναι καλά αυτά τα δάκρυα, αυτό το ξέσπασμα. Είναι ξαλαφρωτικό, ανακουφιστικό. Χαίρομαι που μέσα από τα γραφόμενά μου βρήκες αυτή την ευκαιρία. Με συγκινείς με τα λόγια σου...

Τα στάδια δεν είναι της ίδιας έντασης για όλους τους ανθρώπους, ούτε με την ίδια σειρά. Μπορεί κάποιος από το 2ο να πάει κανείς στο 4ο και έπειτα στο 3ο.

Το ότι δεν έκλαψες καλή μου στην κηδεία το έχω ακούσει από πολλούς ανθρώπους να τους έχει συμβεί. Κι εγώ δε με θυμάμαι να κλαίω. Ήμουν σε άλλη διάσταση εκείνη τη στιγμή...
Όταν δε σπάμε, ο ψυχισμός μας μας προστατεύει. Όταν βρισκόμαστε στην άρνηση, πάλι μας προστατεύει, γιατί ξέρει ότι τελικά πονάμε πολύ περισσότερο από ότι εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο μπορούμε να αντέξουμε. Κι όταν θα είμαστε έτοιμοι, ο ψυχισμός μας θα μας επιτρέψει να πάμε στο επόμενο στάδιο...

Γιατί καλή μου είσαι θυμωμένη; Αν θελεις μπορείς να γράψεις γι\'αυτό, μπορεί να σε βοηθήσει το να το εκφράζεις...
Γιατί λες ότι δεν έκανες τίποτα για εκείνον, ούτε πριν ούτε τώρα; Πως το ορίζεις το τίποτα;

Originally posted by boubourina
Ουτε και τον επισκεπτομαι. Δεν θελω. Δεν μπορω. Δεν μπορει να ειναι εκει που τον βαλαμε. Δεν θελω να τον σκεφτομαι σε αποσυνθεση.
Ηταν οτι πιο πολυτιμο ειχα.

Ανωνυμη.............. με λιωνεις!!!

Αυτά είναι σαν να τα έγραψες εσύ και για εμένα κορίτσι μου...
Ούτε κι εγώ πλέον μπορώ. Εγώ που πήγαινα σχεδόν κάθε μέρα.

Το σώμα μας...είναι φθαρτό.
Εσύ δεν αγαπάς το σώμα του, αλλά τον άνθρωπο που υπήρχε μέσα στο σώμα αυτό.
Αυτό το σώμα σε αγκάλιαζε, όταν ήσουν μικρή, σου μιλούσε. Η ψυχή όμως μέσα σε αυτό το σώμα σου μάθαινε πράγματα για τον κόσμο. Το σώμα είναι το μέσο, όχι το όλον.
Δεν ξέρω αν η ψυχή υπάρχει. Αυτό όμως που θα εξακολουθεί να υπάρχει είναι η ανάμνηση των όσων ζήσαμε μαζί τους. Αυτό δεν πεθαίνει. Ούτε η αγάπη που δώσαμε και πήραμε από εκείνους καλή μου...




Αχ με κάνετε και δακρύζω... Εϊχα πολύ καιρό να το νιώσω αυτό και αυτό με ξαλαφρώνει κι εμένα.