Σαν σήμερα...

[melene]

τιποτα δεν εχω πετυχει ακομα γιατι απλα δεν ξερω τι ειναι αυτο που πραγματικα θελω.ειμαι σκορπισμενη απο δω και απο κει..δεν ξερω τι θα μου ελεγε,δεν νομιζω οτι θα ενεκρινε τις επιλογες μου,τον τροπο ζωης μου σημερα.πολλες φορες ερχεται σοτν υπνο μου και με μαλωνει..μερικες αλλες μου ζηταει.
ολα εγιναν την ημερα της γιορτης μου,ετσι ξαφνικα,το δωρο μου να ταν αραγε?ειμασταν ολες μαζεμενες στο σπιτι εκεινη την ημερα.τα περισσοτερα τα εμαθα αφοτου πεθανε.
υπαρχει κατι που με ενοχλει,η μανα μου.τον διαβαλλει συνεχεια..αυτο δεν το αντεχω με τιποτα

[melene]

μια γευση θανατου σε κανει να ωριμασεις αποτομα.διεκοψα την εφηβεια μου και την περναω τωρα..
εχω πολλα συναισθηματα αναμεικτα.δεν ξερω τι επικρατει.τον ξεχναω και λυπαμαι..τον ξεχναω..
μου συνεβη πριν μερικα χρονια κατι τραγικο,με στοιχειωνει απο τοτε.αφου πεθανε,αφου εγινε η εκταφη,τον ειδα.ειδα τι απεμεινε και απο τοτε δεν μπορω να το βγαλω απο το μυαλο μου,για καποιο διαστημα δεν μπορουσα καν να κοιμηθω.αισθανομαι παρα πολυ ασχημα.μα τι στο καλο σκεφτομουν και το εκανα?απο τοτε αλλοιωθηκε ολη μου η πραγματικοτητα για αυτον,για εμενα..

[RainAndWind]

Μelene,νομίζω πως απώθησες το αισθήματα πένθους όταν τον έχασες και κάποια στιγμή αυτά έκαναν την παρουσία τους αισθητή,βυθίζοντάς σε στην αλλοτινή,απωθημένη θλίψη.Δεν είναι κακό που τουλάχιστον τώρα σου βγαίνουν όλ\'αυτά,για να ξεπεράσουμε τον πόνο,πρέπει να δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να τον νιώσει.Μετά πρέπει να μάθουμε να τον διαχειριζόμαστε,συνήθως ο χρόνος αναλαμβάνει το ρόλο του μεγάλου γιατρού.
Είναι θετικό που ανοίγεσαι,που βγάζεις από μέσα σου όσα σε βασανίζουν για αρχή,όλα θα περάσουν,δώσε το χρόνο στον εαυτό σου να βρει πάλι την ισορροπία του.

[melene]

να \'σαι καλα!

[anwnimi]

Originally posted by melene
τιποτα δεν εχω πετυχει ακομα γιατι απλα δεν ξερω τι ειναι αυτο που πραγματικα θελω.ειμαι σκορπισμενη απο δω και απο κει..

Μελενε, δηλαδή τι θα έπρεπε να είχες ήδη πετύχει στα 20-21 σου χρόνια; Από ότι θυμάμαι όσο σε διαβάζω είσαι φοιτήτρια. Οπότε πέτυχες το να περάσεις σε μια σχολή και συνεχίζεις τις σπουδές σου, αντιμετωπίζοντας παράλληλα και σημειώνοντας νίκες στο πρόβλημα των πανικών. Αν αυτό δεν είναι επιτυχία, τότε τι είναι για σένα;
Το να βρεις τι πραγματικά θέλεις, καλώς ή κακώς, λίγοι άνθρωποι το έχουν καταφέρει να το βρουν σε μικρή ακόμα ηλικία. Κι εγώ ακόμα, που είμαι αρκετά μεγαλύτερή σου, το ψάχνω Μπορεί να είναι κουραστική αυτή η αναζήτηση, αλλά ταυτόχρονα είναι και συναρπαστική ώρες-\'ωρες... Φαντάσου έναν άνθρωπο που στα 20 του τα έχει όλα, τα έχει βρει όλα. Τι να περιμένει απο εκεί και πέρα; Δε θα ήταν κάπως μονότονο;


δεν ξερω τι θα μου ελεγε,δεν νομιζω οτι θα ενεκρινε τις επιλογες μου,τον τροπο ζωης μου σημερα.πολλες φορες ερχεται σοτν υπνο μου και με μαλωνει..μερικες αλλες μου ζηταει.

Δεν ξέρω αν θα το γράψω χαμογελώντας ή λυπημένη, αλλά κι εμένα μια ανάλογη αντιμετώπιση θα είχε κι ο δικός μου μπαμπάς Μελένε μου.
Μάλλον, γιατί όσο ίδιοι είμασταν, ξεροκέφαλοι δηλαδή και ανταγωνιστικοί μεταξύ μας και ΄δυσκολοι στο να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας ο ένας απέναντι στον άλλο, τόσο και διαφορετικοί: άλλες αξίες εγώ, άλλες εκείνος.
Όμως, μερικές φορές νιώθω, πως όσο κι αν υπήρχε δυσαρέσκεια από μέρους του απέναντί μου, κάπου βαθιά μέσα του, προσπαθούσε να κρύψει, πολύ καλά ομολογουμένως, ένα χαμόγελο ικανοποίησης.

Πως θα ήθελα αυτό το χαμογέλο να ξέρω πραγματικά αν υπήρξε κι όχι μόνο να το νιώθω πως ίσως υπήρξε!

Αλλά Μελένε μου, πιστεύεις ότι θα ήσουν πραγματικά ευτυχισμένη αν ζούσες ακριβώς όπως θα ήθελε ένας άλλος άνθρωπος, ακόμα κι αν αυτός θα ήταν ο μπαμπάς σου;
Ναι, δυστυχώς οι γονείς μας προβάλλουν τα δικά τους θέλω ΄πάνω μας, αλλά ο καθένας έχει τη δική του ζωή και εκείνος και μόνο εκείνος μπορεί να τη διαμορφώσει και κανένας άλλος.




ολα εγιναν την ημερα της γιορτης μου,ετσι ξαφνικα,το δωρο μου να ταν αραγε?ειμασταν ολες μαζεμενες στο σπιτι εκεινη την ημερα.τα περισσοτερα τα εμαθα αφοτου πεθανε.

Αχ καλή μου, με συγκίνησε πολύ αυτό που γράφεις. Πόσο δύσκολο θα ήταν και θα είναι για σένα. Κάθε ένας από εμάς, κάποια μέρα θα φύγουμε από τη ζωή. Αυτή η μέρα θα είναι μια οποιαδήποτε του χρόνου. Μπορεί να είναι και η μέρα που γιορτάζει ένας αγαπημένος μας, οπότε να του στοιχίσει περισσότερο η θύμιση αυτής της μέρας. Σίγουρα ο μπαμπάκας σου δε θα ήθελε να σου προσθέσει κι άλλο πόνο, φεύγοντας μια τόσο ιδιαίτερη μέρα για σένα, αλλά να που η ζωή είναι τόσο παράξενη και σκληρή πολλές φορές που συμβαίνουν περίεργες συμπτώσεις...


υπαρχει κατι που με ενοχλει,η μανα μου.τον διαβαλλει συνεχεια..αυτο δεν το αντεχω με τιποτα

Δε θα ξεχάσω ποτέ πως, μέσα στον βαθύ εκείνο πόνο, η μαμά μου άντεχε να μου προσθέτει και άλλο, διαβάλλοντάς τον, κατηγορώντας με για το ότι πονάω, αγωνιώντας για τα κληρονομικά χωρίς λόγο.
\"Αν πεθάνω εγώ δε θα κάνεις έτσι\", μου είχε πει επί λέξει.
Τη μίσησα τότε. Πολύ.
Της φώναζα. Της έδειχνα πως δεν μπορώ άλλο να καταπίνω.
Την απομάκρυνα.
Όσο κι αν έτρεμα πως μόνο αυτή μου έμεινε και μου είναι πολύτιμη.
Μια ζήλεια την έσπρωχνε να φέρεται έτσι. Τώρα έχει κάπως μαλακώσει... Της δείχνω κι εγώ πόσο την αγαπώ.
Είναι σκληρό κορίτσι μου, σε νιώθω.

Πως αντιδράς όταν η μαμά σου το κάνει αυτό;

[anwnimi]

Originally posted by melene
μια γευση θανατου σε κανει να ωριμασεις αποτομα.διεκοψα την εφηβεια μου και την περναω τωρα..

Έχεις πολύ δίκιο. Η απώλεια μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να ωριμάσει απότομα, αλλά παράλληλα σταματάει το χρόνο, και ίσως τον καθηλώνει στη χρονική εκείνη στιγμή, ή τον γυρνάει πολύ πίσω, σε μια άλλη χρονική φάση της ζωής του. Έτσι, φαίνεται σαν να έχει παγώσει η εξέλιξή του. Κι εγώ έτσι ένιωθα. Όταν τον έχασα, ένιωσα ότι ο χρόνος σταμάτησε για μένα για πάντα εκεί, στα 27. Και παράλληλα ζούσα τα 2, 3, 7, 18 μου χρόνια, με τις αναμνήσεις και τις φωτογραφίες του μπαμπά.

Μελένε μου, είναι πολύ καλό που περνάς έστω και τώρα την εφηβεία σου. Άλλωστε απέχεις χρονικά τόσο λίγο από εκείνη τη φάση. Πρέπει να την περάσεις. Να ευγνωμονείς που σου συμβαίνει τώρα αυτό και όχι στα 40 σου.
Η ωρίμανση που λέγαμε, ίσως να επέρχεται μετά από έναν επαναπροσδιορισμό των αναγκών μας, των θέλω μας, των στόχων μας, της στάσης μας, της ζωής μας.
Κι εγώ είμαι τώρα σαν σε μια 2η φάση εφηβείας, με έναν τέτοιο επαναπροσδιορισμό
Μάλλον η απώλεια σε ταρακουνάει, να σκεφτείς, πολύ πιο σοβαρά αυτή τη φορά, πως πραγματικά θέλεις να ζήσεις, αφού σε κάνει να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή δεν είναι καθόλου μα καθόλου δεδομένη...


εχω πολλα συναισθηματα αναμεικτα.δεν ξερω τι επικρατει.τον ξεχναω και λυπαμαι..τον ξεχναω..

Κι εγώ αυτό νιώθω Μελένε μου. Κι εμένα με στενοχωρεί αυτό... Μα νομίζω είναι φυσιολογικό...Είναι ανθρώπινο.


μου συνεβη πριν μερικα χρονια κατι τραγικο,με στοιχειωνει απο τοτε.αφου πεθανε,αφου εγινε η εκταφη,τον ειδα.ειδα τι απεμεινε και απο τοτε δεν μπορω να το βγαλω απο το μυαλο μου,για καποιο διαστημα δεν μπορουσα καν να κοιμηθω.αισθανομαι παρα πολυ ασχημα.μα τι στο καλο σκεφτομουν και το εκανα?απο τοτε αλλοιωθηκε ολη μου η πραγματικοτητα για αυτον,για εμενα..

Πολύ σκληρό Μελένε... Μάλλον η περιέργεια σου, που είναι και περιέργεια του καθενός μας, σε παρακίνησε να το κάνεις...
Είχα βρεθεί κι εγώ σε ανάλογη θέση. 9 μήνες μετά το μπαμπά μου, πέθανε η γιαγιά μου και έπειτα απο μία βδομάδα ο θείος μου. Θα γινόταν εκταφή του παππού μου και της άλλης μου γιαγιάς, της συνονόματής μου. Ήμουν έτοιμη να πάω, μάλιστα στην εκταφή της γιαγιάς μου είχα πάει αμέσως μετά και μου είπε ο άνθρωπος της εκταφής ότι στο σάκο πλάι στα πόδια μου ήταν ότι απέμεινε απο τη γιαγιά μου. Ήμουν έτοιμη να απλώσω το χέρι...

Μελένε μου, εσύ να θυμάσαι τον μπαμπάκα σου όπως ήταν, όπως θα ήθελε κι εκείνος να τον θυμάσαι. Το σώμα μας, όλων μας, είναι φθαρτό. Είναι το μέσο που η ψυχή που κατοικούσε μέσα του μας έδειχνε την αγάπη της. Ήταν μόνο το μέσο. Γι\'αυτό και είναι φθαρτό. Ότι κι αν έπαθε το σώμα, τα όσα ζήσαμε μαζί τους, είτε καλά είτε άσχημα, δεν θα φθαρούν, δε θα πεθάνουν, όσο ζούμε.

[anwnimi]

Originally posted by RainAndWind
Μelene,νομίζω πως απώθησες το αισθήματα πένθους όταν τον έχασες και κάποια στιγμή αυτά έκαναν την παρουσία τους αισθητή,βυθίζοντάς σε στην αλλοτινή,απωθημένη θλίψη.Δεν είναι κακό που τουλάχιστον τώρα σου βγαίνουν όλ\'αυτά,για να ξεπεράσουμε τον πόνο,πρέπει να δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να τον νιώσει.Μετά πρέπει να μάθουμε να τον διαχειριζόμαστε,συνήθως ο χρόνος αναλαμβάνει το ρόλο του μεγάλου γιατρού.
Είναι θετικό που ανοίγεσαι,που βγάζεις από μέσα σου όσα σε βασανίζουν για αρχή,όλα θα περάσουν,δώσε το χρόνο στον εαυτό σου να βρει πάλι την ισορροπία του.

Συμφωνώ RainAndWind...

[anwnimi]

Σαν σήμερα,
πριν από τρία χρόνια,
ήταν η τελευταία φορά που τα μάτια μου αντίκρυζαν τα δικά σου μάτια,
το πρόσωπό σου
που άκουγα τη φωνή σου
να φωνάζει το όνομά μου
και τρέχοντας,
σου αποκρίθηκα χαμογελώντας και πειρακτικά δυσανασχετώντας
Αχ, μπαμπά, άργησα!
Κι έκλεισα την πόρτα πίσω μου.
Για πάντα.

Άκουσα τη φωνή σου ξανά στο τηλέφωνό μου
μετά από λίγες μέρες
που πήρες απλά να μιλήσουμε.
Δε θυμάμαι πότε.
Δε θυμάμαι...

[anwnimi]

Επειδή σ\' αγαπώ...
ανατέλλεις τις νύχτες μου
Επειδή σ\' αγαπώ...
κομματιάζεις τις μνήμες μου
Επειδή σ\' αγαπώ...
δεν υπάρχει πια θάνατος
Στις μεγάλες σου νύχτες...
ξημερώνεις αθάνατος

Επειδή σ\'αγαπώ
η ζωή ...συνεχίζεται
..............................

[anwnimi]

Χτες πριν κοιμηθώ η τελευταία σκέψη μου ξανά ήταν: έχω τόσο καιρό να ακούσω τη φωνή του!

Ξημερώματα ξυπνάω ταραγμένη...ήταν 6 παρά. Έβλεπα ένα όνειρο, στο οποίο ακουγόταν ολοκάθαρα η φωνή του στο διπλανό δωμάτιο και ήμουν τόσο χαρούμενη μα και μπερδεμένη που την άκουγα στο όνειρο και που είχε...ξαναγυρίσει.

Πως οι επιθυμίες του ψυχισμού μας γίνονται καμιά φορά όνειρα!...

[Arsi]

Γλυκιά μου ανώνυμη,θέλω να σου γράψω αλλά δεν ξέρω τι...

Πάντως έχεις δίκιο τα όνειρα πολλές φορές είναι πολύ λυτρωτικά,πολύ ξελαφρωτικά,απαντούν σε επιθυμίες(ή τις \'πραγματοποιούν\'),σε ερωτήματα....πολύ βοηθητικά για τον ψυχισμό μας.

Όνειρα γλυκά σου εύχομαι

[weird]

\'\'...Αν ο Θεός ξεχνούσε για μιά στιγμή οτι είμαι μιά μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια στα χέρια του και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δε θα έλεγα όλα αυτά που σκεφτόμουν αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ...
Θα έδινα αξία στα πράγματα όχι γι\'αυτό που αξίζουν, αλλά γι\'αυτό που σημαίνουν...
Θα κοιμόμουν πιό λίγο, θα ονειρευόμουν πιό πολύ, θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μονάχα το σώμα μα και τη ψυχή μου...

Θε μου να μπορούσα να έγραφα το μίσος μου πάνω στο πάγο και να περίμενα να βγει ο ήλιος για να ζεστάνει το πάγο! Θα ζωγράφιζα μ\'έν όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα έν ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι...

Θε μου αν είχα ένα κομάτι ζωή, δε θα άφηνα να περάσει μιά μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπου οτι τους αγαπώ...
Στους ανθρώπου θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν οτι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν οτι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται.

Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά αλλα΄θα το άφηνα να μάθει μονάχο του να πετάει...

Έμθα πολλά από σας τους ανθρώπους. Έμαθα πως όλο θέλουν να ζήσουν στη κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν οτι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στο τρόπο που
κατεβαίνεις τις απόκρημνες πλαγιές...

Έμαθα πως οι ανθρώποι δικαιούνται να κοιτάει ο ένας τον άλλον από ψηλά, μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί...

Να λες αυτό που νοιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι...
Αν ήξερα οτι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ\'έβλεπα να κοιμάσαι, θα σε αγκάλιαζα σφιχτά...θα έλεγα σ\'αγαπώ και δε θα υπέθετα ανόητα πως ήδη το ξέρεις...

Το αύριο δε τόχει εξασφαλίσει κανείς, ούτε νέος ούτε γέρος.Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπου πουν αγαπάς, γι\'αυτό μη περιμένεις
άλλο, κάντο σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανοιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δε βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, ένα φιλί...

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι...κανείς δε θυμάται τις κρυφές σου σκέψεις, ζήατ από το Κύριο να σου δώσει τη δύναμη και την σοφία να εκφράσεις την αγάπη...\'\'


Το κείμενο αυτό είχα την τύχη να το διαβάσω πριν από πολύ καιρό εδώ στο forum...Φέρεται ότι είναι η αποχαιρετιστήρια επιστολή του συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες που πάσχει από πολύ σοβαρή ασθένεια... Ακόμα κι αν δεν είναι δική του τι σημασία έχει; Είναι το πιο δυνατό κείμενο που έχω διαβάσει ποτέ και αξίζουν χίλια ευχαριστώ στο δημιουργό του...

Σ\'ευχαριστώ που είχες την φώτιση να χωρέσεις όλη την ουσία του κόσμου σε μία κόλλα χαρτί.

Ευχαριστώ και το φόρουμ που μου έχει δώσει την ευκαιρία να εκφραστώ πιο ελεύθερα, να έρθω σε επαφή με εσάς, με ανθρώπους που καταλαβαίνουν και να με πάει ένα βήμα πιο πέρα...

Σήμερα κάπου έτυχε να διαβάσω ότι ο Θεός για να μας δείξει ότι νοιάζεται όταν πονάμε για κάποιον που χάσαμε, μας στέλνεις φίλους για να μας παρηγορήσουν...

Ακόμα κι αν είναι έτσι, ακόμα κι αν δεν είναι, αν δεν υπάρχει, πάνω από όλα ευχαριστώ μια μεγάλη ψυχή που είχα την τύχη να γνωρίσω εδώ μέσα και είμαι σίγουρη πως
ξέρει ποια είναι...

Θα ήθελα να αφιερώσω και κάτι ακόμα σε κάποιον άλλο...


Σαν σήμερα...

Σαν σήμερα η ψυχή σου ελευθερώθηκε από τα γήινα δεσμά της... Ένα κρύο βράδυ του Νοέμβρη... Πέταξε σαν πουλί και ίσως βρήκε τον πατέρα που έχασες μικρός και τον μικρό αδερφό σου... Μπορεί να ανυπομονούσες να τους συναντήσεις κάποια μέρα όπως κι εγώ εσένα, ποιος ξέρει; Ποιος ξέρει τι αισθανόσουν εκείνη τη στιγμή;

Αν φοβήθηκες, αν τρόμαξες για αυτό το μακρινό σου ταξίδι; Εκείνο το τελευταίο δάκρυ που έχυσες λίγα λεπτά πριν ακουστεί η σειρήνα του ασθενοφόρου τι να σήμαινε άραγε; Άραγε με σκέφτηκες μια στιγμή πριν από το μακρινό σου ταξίδι; Άραγε με χρειάστηκες να σου κρατώ το χέρι λίγο πριν αναχωρήσεις; Άραγε ...;


Έφτασα αλλά ήταν πια αργά... Σου κράτησα το κρύο χέρι σου, σε έσφιξα όσο πιο δυνατά μπορούσα στην αγκαλιά μου, σε φίλησα όσο πιο πολύ μπορούσα, όσο δεν το έκανα ποτέ, αλλά το ταξίδι σου δεν μπορούσε να περιμένει περισσότερο. Είχες κιόλας φύγει... Δεν πρόλαβες να μου πεις ένα γεια κι εγώ να σου πω σ\'αγαπώ, ένα συγνώμη...

Να\'σαι καλά όπου κι αν είσαι. Δώσε μου τη δύναμη να κάνω πράξη αυτό που πάντα μου έλεγες. \"Εσύ να κοιτάς μπροστά, όχι πίσω\"

[weird]

Πόσο με συγκινεί γλυκιά μου,
αυτό το ιδιαίτερο μνημόσυνο το τόσο δικό σου.

Ο πατέρας σου ζεί μέσα σου.
Είναι ένα κομμάτι δικό σου.
Γελάει μαζί σου,
κλαίει μαζί σου,
ταξιδεύει μαζί σου,
γαληνεύει μαζί σου.

Κατοικεί μέσα στην καρδούλα σου τώρα.
Μέσα στην σπάνια ομορφιά της καρδιάς σου.

[anwnimi]

Originally posted by Arsi
Γλυκιά μου ανώνυμη,θέλω να σου γράψω αλλά δεν ξέρω τι...

Πάντως έχεις δίκιο τα όνειρα πολλές φορές είναι πολύ λυτρωτικά,πολύ ξελαφρωτικά,απαντούν σε επιθυμίες(ή τις \'πραγματοποιούν\'),σε ερωτήματα....πολύ βοηθητικά για τον ψυχισμό μας.

Όνειρα γλυκά σου εύχομαι

Άρσι μου,
δε χρειάζεται να μου γράψεις τίποτα. Τα είπες όλα σε εκεινο το u2u, που μου είχες γράψει, με μια κουβέντα σου είπες κάτι πως το έβλεπες με τα δικά σου μάτια, που εγώ αμφέβαλα ή αγνοούσα. Και με ανακούφισες τόσο.
Σ\'ευχαριστώ κοπέλα μου.

[anwnimi]

Originally posted by weird
Πόσο με συγκινεί γλυκιά μου,
αυτό το ιδιαίτερο μνημόσυνο το τόσο δικό σου.

Ο πατέρας σου ζεί μέσα σου.
Είναι ένα κομμάτι δικό σου.
Γελάει μαζί σου,
κλαίει μαζί σου,
ταξιδεύει μαζί σου,
γαληνεύει μαζί σου.

Κατοικεί μέσα στην καρδούλα σου τώρα.
Μέσα στην σπάνια ομορφιά της καρδιάς σου.

Aχ weird μου,
τα λόγια σου πάντα με βυθίζουν στο συναίσθημα...
Και χαίρομαι αυτό.
Μέχρι χτες νομίζω πως δεν ήμουν καθόλου σε επαφή. Ήθελα και δεν μπορούσα. Ένιωθα άσχημα.
Σήμερα είμαι αλλιώς...
Σ\'ευχαριστώ κοπέλα μου.
Για όλα.