Σαν σήμερα...

[weird]

Originally posted by Φοίβη
......Τα ποστ σου είναι τόσο πολύ γεμάτα απο πολλά και αντικρουόμενα συναισθήματα, τόσο ξέχειλα απο ευαισθησία .......
Αυτή την ευαισθησία σου πολύ την κακίζεις γιατί έχεις την αίσθηση οτι σε κρατάει πίσω, οτι δεν σε αφήνει να προχωρήσεις μπροστά. Απο την άλλη, δεν ξέρω αν είναι η ευαισθησία σου που σε κρατά ή αυτό που λες \" Σαν να αρνούμαι κάτι\". Ίσως να αρνείσαι να προχωρήσεις, ακριβώς όπως αρνείσαι να μείνεις στάσιμη, δυο επιλογές αντίθετες αλλά τόσο ισοδύναμες, αυτή τη στιγμή μέσα σου.
Όσο για την τελευταία σου ερώτηση, εγώ τουλάχιστον, σε στιγμές μεγάλου πόνου, έχω βρει την έκφραση μέσω μιας τέχνης τη μοναδική ανακούφιση. Έχω γράψει κι έχω χορέψει γιατί ξεχειλίζω και κάπου θέλω να αποθέσω το συναίσθημα, κάπου που να γίνει απόλυτα δεκτό.

Συμφωνω πολύ.
Τα λόγια σου, ξεχειλίζουν από ευαισθησία, μια ευαισθησία που εμενα προσωπικά με αγγίζει κατευθείαν στην καρδιά, κάνει ότι πιο όμορφο και σπάνιο υπάρχει μέσα μου να βγαίνει στην επιφάνεια.
Είναι τόσο πολύτιμη η ευαισθησία, μα είναι και ένα φορτίο βαρύ.....Εχω βρεθεί συχνά κι εγω θυμωμένη με τις διάφορες ευαισθησίες μου.
Ποτέ κατι δεν είναι μόνο θετικό ή μόνο αρνητικό.
Το καθετι, εχει το όφελος και το κόστος του.
Μπορείς όμως, να τα πηγαίνεις καλα με την ευαισθησία σου,
όπως ακριβώς με μια καλή φίλη:Να την αποδέχεσαι με τα στραβά της, να την αγαπάς για τα καλά της.
Όταν αγαπάμε κάποιον, δεν θελουμε να τον κόψουμε στα δικά μας μέτρα, παρά τον δεχόμαστε.
Αποδέξου έτσι και τον εαυτό σου,
όπως τόσο εγκάρδια ξέρεις να αποδέχεσαι τους άλλους.
Φοίβη,
τα λόγια σου, τόσο δυνατά....
Αρνείσαι να μείνεις στάσιμη και αρνείσα να προσωρήσεις.
Δυο αντίθετες επιλογές, αλλα τόσο ισοδύναμες μέσα σου, α΄υ τ ή τη στιγμή. Πόσο όμορφα το λες....
Είναι δύσκολο,
να βρίσκεται κανείς στο ανάμεσα.
Λίγο αποτο ένα, λίγο απο το άλλο, και τελικά κανένα απο τα δύο.
Μηπως, υπάρχει κάτι που δεν σε αφήνει ανώνυμη να επιλέξεις αυτή τη στιγμή?

Μπορούμε να αποθέσουμε οποιουδήποτε είδους συναίσθημα πάνω στην Τέχνη, πόσο όμορφα εκφράζεσαι....

Η Τέχνη όλα τα χωρά, ακόμα και τα πιο ακραία, ακόμα και τα παράλογα.
Ακόμα κι εκείνα που θα παρεξηγούνταν.
Μια έντονη κίνηση του κορμιού, αυθαίρετη, αυτοματη, πανω σε έναν χορό αυτοσχεδιασμού.

Ή τον θρήνο της απουσίας μέσα σε ενα τραγούδι απο λόγια και ήχους...
Κατι για το οποιο τόσο σπάνια μιλάμε οι άνθρωποι.
Εκφράσου Ανώνυμη!
ΕΚΦΡΑΣΟΥ....
Βγαλτο απο μεσα σου,
οπως μπορεις,
και οπως αντεχεις.

[weird]

Θέλω κάπου να αποθέσω το συναίσθημα,
κάπου που να γίνει απόλυτα δεκτό.

Φοίβη....
αυτή η φράση σου, δεν μπορω να σου περιγράψω, ποσο με συγκινεί...
Θυμάστε, Ανώνυμη και Φοίβη, την κουβεντούλα που είχαμε πριν κάποιο καιρό?

Τότε που μιλούσαμε για πινέλα και για χρώματα?

Όμορφα δεν ήταν?

Παίρνω μια κόλλα με χαρτί,
την βάφω με το πιο βαθύ μενεξεδί,
την κρεμώ πάνω απο την μέρα μου,
σας την χαρίζω

[Φοίβη]

Ναι, τη θυμάμαι την κουβέντα μας, weird, και ναι, ήταν όμορφη πολύ για μένα.
Πρόσφατα μου συνέβη κάτι που δεν είχα ξανανιώσει. Ένιωσα οτι είχα κατέβει τόσο βαθιά μέσα στον συναισθηματικό μου κόσμο, είχα έρθει σε τόσο μεγάλη επαφή με τα συναισθήματά μου, που μου ήταν αδύνατον να εκφράσω πια το βάθος, την ένταση, την υφή, τη δόνησή τους, μόνο με το λόγο. Εγώ που πάντα έγραφα ώρες ολόκληρες για το μέσα μου, και έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τις λέξεις, τώρα έβρισκα το γραπτό λόγο τόσο φτωχό.
Έβαλα μουσική κι άφησα το σώμα μου να μιλήσει. Χωρίς βήματα, χωρίς χορογραφία, μόνο χορός με την έννοια της σωματικής έκφρασης και συναίσθημα. Κι αυτό με ανακούφισε, ένιωσα οτι τα \"είπα\", τα \"εγραψα\". Πάνω στο πάτωμα, μέσα στη μουσική.
Και λίγες μέρες μετά αγόρασα δαχτυλομπογιές! Δεν τις έχω ανοίξει ακόμα, θα το κάνω όταν είμαι έτοιμη. Και θα πιτσιλίσω το χαρτί με τα χρωματιστά συναισθήματά μου...και μετά θα παίξω!!!
Τα λόγια που σε συγκίνησαν τόσο, weird, ήταν μια κατάθεση της ψυχής μου.
Σε ευχαριστώ για τη μενεξεδιά ζωγραφιά σου.
Τι όμορφο χρώμα...Τι μελωδική λέξη...

[anwnimi]

Κι εγώ τη θυμάμαι εκείνη την \"πολύχρωμη\" κουβέντα μας και μάλιστα μου ειχατε δώσει πολύ μεγάλη ενθάρρυνση τότε...Τότε είχα νιώσει πολλή μεγάλη θέληση και αντοχή να ανατρέψω πολλά...
Τώρα νιώθω μια ηττοπάθεια. Σαν να έκανα κάποιο δρόμο και κουράστηκα, βαρέθηκα, εκνευριστηκα...

Απαντήσατε επομένως καταφατικά στο ερώτημά μου, στο ότι μπορούμε να εκφραστούμε αλλιώς όταν δεν μπορούμε να εκφράσουμε με λεκτικό τρόπο το συναίσθημα. Βέβαια μιλήσατε για τέχνη που εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να πω ότι κάνω κάτι τέτοιο, όμως εδώ ήταν η πρώτη φορά που απλώς κάθισα και έγραψα κάτι...
Ακόμα και στο σκίτσο που κάτι καταφέρνω, όταν τα έδειξα στην θεραπεύτρια είπε ότι βγάζω κάτι τελείως διαφορετικό μέσα από αυτά, δεν το πίστευε. Η αντίφαση στο μεγαλέιο της.

Weird μου ότι λες για την ευαισθησία με συγκίνησε. Κάποια περίοδο απολάμβανα αυτή μου την ευαισθησία γιατί πια πετούσα τη μάσκα του \"δεν πρέπει να με δει ο άλλος πόσο πονάω\" και ένιωσα πολύ ελεύθερη να το εκφράζω όσο θέλω γιατί είχα το δικαίωμα να το κάνω, αναγνώριζα για πρώτη φορά στον εαυτό μου ότι δεν θα πρέπει να αισθάνεται ενοχές με τα συναισθήματα που βιώνει. Ε καιρώ όμως, καθως δεν ήμουν μαθημένη, άρχισα να δυσλειτουργώ, να νιώθω εγκλωβισμένη σε αυτό και αδύναμη, ανίσχυρη, σε σημείο να παραμελώ την υγεία μου, οι φοβίες να επιστρέψουν και εγώ να κάθομαι και να τους ανοίγω την πόρτα. Ενώ πρώτα που δεν επέτρεπα στον ευατό μου να δείχνει αδύναμος, αντλούσα δύναμη για να το κάνω πράξη. Κι όλα αυτά έγιναν από τότε που ήρθε ο θάνατος.

\"Αυτή την ευαισθησία σου πολύ την κακίζεις γιατί έχεις την αίσθηση οτι σε κρατάει πίσω, οτι δεν σε αφήνει να προχωρήσεις μπροστά. Απο την άλλη, δεν ξέρω αν είναι η ευαισθησία σου που σε κρατά ή αυτό που λες \" Σαν να αρνούμαι κάτι\". Ίσως να αρνείσαι να προχωρήσεις, ακριβώς όπως αρνείσαι να μείνεις στάσιμη, δυο επιλογές αντίθετες αλλά τόσο ισοδύναμες, αυτή τη στιγμή μέσα σου.
\"
Φοίβη δεν ξέρω...Νομίζω είναι ένας συνδυασμός...

[weird]

Originally posted by Φοίβη
Ναι, τη θυμάμαι την κουβέντα μας, weird, και ναι, ήταν όμορφη πολύ για μένα.
Πρόσφατα μου συνέβη κάτι που δεν είχα ξανανιώσει. Ένιωσα οτι είχα κατέβει τόσο βαθιά μέσα στον συναισθηματικό μου κόσμο, είχα έρθει σε τόσο μεγάλη επαφή με τα συναισθήματά μου, που μου ήταν αδύνατον να εκφράσω πια το βάθος, την ένταση, την υφή, τη δόνησή τους, μόνο με το λόγο. Εγώ που πάντα έγραφα ώρες ολόκληρες για το μέσα μου, και έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τις λέξεις, τώρα έβρισκα το γραπτό λόγο τόσο φτωχό.
Αυτή τη σχέση με το γράψιμο, την έχω κι εγώ...Από πολύ μικρή, άρχισα να γράφω για το μέσα μου. Ενιωσα, οτι η \"κατάθεση\" ερχοταν απο την ψυχή σου, γιατι κυριολεκτικά, κάθε κουβέντα με κατέκλυσε με έντονο συναίσθημα, ένιωσα το συναίσθημα, πίσω απο τη λέξη, το ιδιαίτερο, πίσω απο τη λέξη. Σ ευχαριστώ που μοιράστηκες, κάτι τόσο δικό σου, με αυτόν τον όμορφο τρόπο.
Έβαλα μουσική κι άφησα το σώμα μου να μιλήσει. Χωρίς βήματα, χωρίς χορογραφία, μόνο χορός με την έννοια της σωματικής έκφρασης και συναίσθημα. Κι αυτό με ανακούφισε, ένιωσα οτι τα \"είπα\", τα \"εγραψα\". Πάνω στο πάτωμα, μέσα στη μουσική.

Ναι! Το σώμα μας μιλάει...αρκεί να το αφήσουμε. Σου μίλησα για χορο αυτοσχέδιο, κάτι που μου ήρθε στο νου, διαβάζοντάς σε... μου ηρθαν στον νου, δύσκολες, δικές μου στιγμές. Δεν είχα βυθιστεί, σαν εσένα, αμεσα μέσα στο συναίσθημα. Ειχα βυθιστεί έμμεσα σε αυτό, είχα βυθιστεί στο ίδιο μου το σώμα. Ηταν απο τις τις πιο δυσκολες ώρες ..... Τότε λοιπόν, το σώμα μου, το αισθανόμουν σαν αγκιλωμένο. Εβαλα κι εγω τη μουσική και χόρεψα, όπως ποτέ ξανά, αφήνοντας το σώμα να μιλήσει. Κάθε κίνηση κι ενα σύμφωνο, ένα φωνήεν, ένα παράπονο, μια λύτρωση μικρή.... Όλα αυτά.
Και λίγες μέρες μετά αγόρασα δαχτυλομπογιές! Δεν τις έχω ανοίξει ακόμα, θα το κάνω όταν είμαι έτοιμη. Και θα πιτσιλίσω το χαρτί με τα χρωματιστά συναισθήματά μου...και μετά θα παίξω!!!
Τα λόγια που σε συγκίνησαν τόσο, weird, ήταν μια κατάθεση της ψυχής μου.
Σε ευχαριστώ για τη μενεξεδιά ζωγραφιά σου.
Τι όμορφο χρώμα...Τι μελωδική λέξη...

Φιλιά!

[weird]

Originally posted by anwnimi
Κι εγώ τη θυμάμαι εκείνη την \"πολύχρωμη\" κουβέντα μας και μάλιστα μου ειχατε δώσει πολύ μεγάλη ενθάρρυνση τότε...Τότε είχα νιώσει πολλή μεγάλη θέληση και αντοχή να ανατρέψω πολλά...
Τώρα νιώθω μια ηττοπάθεια. Σαν να έκανα κάποιο δρόμο και κουράστηκα, βαρέθηκα, εκνευριστηκα...

Απαντήσατε επομένως καταφατικά στο ερώτημά μου, στο ότι μπορούμε να εκφραστούμε αλλιώς όταν δεν μπορούμε να εκφράσουμε με λεκτικό τρόπο το συναίσθημα. Βέβαια μιλήσατε για τέχνη που εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να πω ότι κάνω κάτι τέτοιο, όμως εδώ ήταν η πρώτη φορά που απλώς κάθισα και έγραψα κάτι...
Ακόμα και στο σκίτσο που κάτι καταφέρνω, όταν τα έδειξα στην θεραπεύτρια είπε ότι βγάζω κάτι τελείως διαφορετικό μέσα από αυτά, δεν το πίστευε. Η αντίφαση στο μεγαλέιο της.

Weird μου ότι λες για την ευαισθησία με συγκίνησε. Κάποια περίοδο απολάμβανα αυτή μου την ευαισθησία γιατί πια πετούσα τη μάσκα του \"δεν πρέπει να με δει ο άλλος πόσο πονάω\" και ένιωσα πολύ ελεύθερη να το εκφράζω όσο θέλω γιατί είχα το δικαίωμα να το κάνω, αναγνώριζα για πρώτη φορά στον εαυτό μου ότι δεν θα πρέπει να αισθάνεται ενοχές με τα συναισθήματα που βιώνει. Ε καιρώ όμως, καθως δεν ήμουν μαθημένη, άρχισα να δυσλειτουργώ, να νιώθω εγκλωβισμένη σε αυτό και αδύναμη, ανίσχυρη, σε σημείο να παραμελώ την υγεία μου, οι φοβίες να επιστρέψουν και εγώ να κάθομαι και να τους ανοίγω την πόρτα.
Συχώρα με,
μα δεν εχω καταλάβει, πως ακριβώς συνδέεις την επάνοδο των φοβιών με την έκφραση του συναισθήματός σου... υπάρχει κάτι, ένα λεπτό σημείο, που δεν λαμβάνω και ίσως χρειάζομαι τη βοήθειά σου...αν θελεις φυσικα, να το μιλήσεις.


Ενώ πρώτα που δεν επέτρεπα στον ευατό μου να δείχνει αδύναμος, αντλούσα δύναμη για να το κάνω πράξη. Κι όλα αυτά έγιναν από τότε που ήρθε ο θάνατος.

\"Αυτή την ευαισθησία σου πολύ την κακίζεις γιατί έχεις την αίσθηση οτι σε κρατάει πίσω, οτι δεν σε αφήνει να προχωρήσεις μπροστά. Απο την άλλη, δεν ξέρω αν είναι η ευαισθησία σου που σε κρατά ή αυτό που λες \" Σαν να αρνούμαι κάτι\". Ίσως να αρνείσαι να προχωρήσεις, ακριβώς όπως αρνείσαι να μείνεις στάσιμη, δυο επιλογές αντίθετες αλλά τόσο ισοδύναμες, αυτή τη στιγμή μέσα σου.
\"
Φοίβη δεν ξέρω...Νομίζω είναι ένας συνδυασμός...

Ανώνυμη,
μας νιώθεις?
Μας ακούς?
Η εχεις κλεισει τις πόρτες?
Μην αφορίζεις το συναίσθημα.
Δεξου το,
Βγάλε το,
δειξε το....
Οταν ρώτησες, για εναλλακτικο τρόπο έκφρασης,
τι ακριβώς έψαχνες?
την απαντηση απο εμας για το αν γινεται αυτό?
Νομίζω οτι κάτι άλλο υπάρχει πίσω απο αυτην σου την απορία.
Δεν στο γράφω για να μας το εκθέσεις,
μα σου λέω απλά τι λαμβάνω, τι με προβληματίζει.

[anwnimi]

Weird αυτό ρωτούσα απλά θεωρώ ότι εγώ δυσκολεύομαι ΚΑΙ σε αυτόν τον τομέα. Αλλιώς δε θα έβγαζα τέτοια αντιφατικά σκίτσα. Ήθελα να μάθω αν υπάρχουν άνθρωποι που εκφραζουν έτσι κάτι που τους βαραίνει πολύ, όπως μου απαντήσατε εσείς, αν υπάρχουν κάποιοι που όχι, κι αν υπάρχουν κάποιοι που το κάνουν αλλά αντιφατικά όπως εγώ. Αυτό που λαμβάνεις είναι μάλλον ο θυμός μου για τον εαυτό μου, ακόμη και αυτή την αντίφαση που εκφράζω μέσα από τα σκίτσα!
Πολλές φορές το κάνω αυτό στο ΄φόρουμ. Εκθέτω κάτι, ακόμα και \"προβληματικό\" τις περισσότερες φορές, κι αν κάποιος νιώθει το ίδιο με μένα αισθάνομαι λιγότερο εξωγήινη...Δυστυχως χρειάζομαι σχεδόν πάντα τη διαρκή ανατροφοδότηση από έξω...
Γιατί νιώθεις ότι δε σας ακούω; Επειδη αφορίζω το συναίσθημα; Ότι δε σας νιώθω είναι αναπόφευκτο αφού αισθάνομαι διαφορετικά συναισθήματα σε σχέση με τους εναλλακτικούς τρόπους έκφρασης (όπως τους βιώνω εγώ και όχι εσείς εννοείται) αλλά και σε ότι αφορά το συναίσθημα (πάλι όπως το βιώνω εγώ...) Οπότε λογικό δεν είναι να υπάρχει απόκλιση αλλά τουλάχιστον γόνιμος διάλογος;

\"Συχώρα με,
μα δεν εχω καταλάβει, πως ακριβώς συνδέεις την επάνοδο των φοβιών με την έκφραση του συναισθήματός σου... υπάρχει κάτι, ένα λεπτό σημείο, που δεν λαμβάνω και ίσως χρειάζομαι τη βοήθειά σου...αν θελεις φυσικα, να το μιλήσεις.\"
Εξήγησα τη χρονική ακολουθία των συμβάντων σε σχέση με την αποδοχή του συναισθήματος από εμένα ΄και κατέληξα ότι σημαντικό ρόλο στις φοβίες έχει παίξει και αυτό, γιατί μπορεί να είμαι πιο ελεύθερη να αποδέχομαι το συναίσθημα αλλά δεν ξέρω ΠΩΣ να το διαχειρίζομαι ώστε να μη με παρασέρνει υπερβολικά και να με αφήνει χωρίς όπλα...Έτσι τουλάχιστον νομίζω μέχρι τώρα...

[weird]

Originally posted by anwnimi
Weird αυτό ρωτούσα απλά θεωρώ ότι εγώ δυσκολεύομαι ΚΑΙ σε αυτόν τον τομέα. Αλλιώς δε θα έβγαζα τέτοια αντιφατικά σκίτσα. Ήθελα να μάθω αν υπάρχουν άνθρωποι που εκφραζουν έτσι κάτι που τους βαραίνει πολύ, όπως μου απαντήσατε εσείς, αν υπάρχουν κάποιοι που όχι, κι αν υπάρχουν κάποιοι που το κάνουν αλλά αντιφατικά όπως εγώ. Αυτό που λαμβάνεις είναι μάλλον ο θυμός μου για τον εαυτό μου, ακόμη και αυτή την αντίφαση που εκφράζω μέσα από τα σκίτσα!
Εννοείς οτι δυσκολεύεσαι να εκφράσεις ακόμα και εναλλακτικά το συναίσθημα σου? Παντως κι εγω, σαν τη Φοίβη, ενιωσα το ξεχειλισμα του συναισθήματος μεσα απο τα γραπτά σου....
Πολλές φορές το κάνω αυτό στο ΄φόρουμ. Εκθέτω κάτι, ακόμα και \"προβληματικό\" τις περισσότερες φορές, κι αν κάποιος νιώθει το ίδιο με μένα αισθάνομαι λιγότερο εξωγήινη...Κι αν κάποιος νιώθει το ίδιο, νιώθεις λιγότερο μόνη.... Όλοι εχουμε την ανάγκη, να μην νιώθουμε αλλότριοι, εξωγήινοι.... αυτό που ονομάζεις χρωματίζοντάς το αρνητικά με το ύφος σου, διαρκή ανατροφοδότηση, είναι ουσιαστικά η ανάγκη αλληλεπίδρασης, επικοινωνίας, επαφής.... αναγκη του κάθε ανθρώπου, να μοιραστεί και να αυτοπροδιοριστεί μεσα απο αλληλεπιδράσεις με τους άλλους. Είναι μια φυσική ανάγκη.... μην αφήνεις την ενοχή σου, να στο κρύβει αυτό καλή μου...Δυστυχως χρειάζομαι σχεδόν πάντα τη διαρκή ανατροφοδότηση από έξω...


Γιατί νιώθεις ότι δε σας ακούω; Επειδη αφορίζω το συναίσθημα;
Ισως να κάνω λάθος... μάλλον με μπέρδεψε η περισσότερο λογική χροιά στο δικό σου γραπτό. Ότι δε σας νιώθω είναι αναπόφευκτο αφού αισθάνομαι διαφορετικά συναισθήματα σε σχέση με τους εναλλακτικούς τρόπους έκφρασης (όπως τους βιώνω εγώ και όχι εσείς εννοείται) αλλά και σε ότι αφορά το συναίσθημα (πάλι όπως το βιώνω εγώ...) Οπότε λογικό δεν είναι να υπάρχει απόκλιση αλλά τουλάχιστον γόνιμος διάλογος;
Μάλλον με τον τρόπο μου, εμμεσα \"απέρριψα\" την απόκλιση προς τον γόνιμο διάλογο, αντί της πιο συναισθηματικής επαφής.

\"Συχώρα με,
μα δεν εχω καταλάβει, πως ακριβώς συνδέεις την επάνοδο των φοβιών με την έκφραση του συναισθήματός σου... υπάρχει κάτι, ένα λεπτό σημείο, που δεν λαμβάνω και ίσως χρειάζομαι τη βοήθειά σου...αν θελεις φυσικα, να το μιλήσεις.\"
Εξήγησα τη χρονική ακολουθία των συμβάντων σε σχέση με την αποδοχή του συναισθήματος από εμένα ΄και κατέληξα ότι σημαντικό ρόλο στις φοβίες έχει παίξει και αυτό, γιατί μπορεί να είμαι πιο ελεύθερη να αποδέχομαι το συναίσθημα αλλά δεν ξέρω ΠΩΣ να το διαχειρίζομαι ώστε να μη με παρασέρνει υπερβολικά και να με αφήνει χωρίς όπλα...Έτσι τουλάχιστον νομίζω μέχρι τώρα...

.... Όταν περνούσα την δική μου άσχημη φάση, η αλήθεια είναι οτι αμυνόμουν, δεν υπήρχε πολυτέλεια και χώρος για συναίσθημα μέσα μου.
Ακόμα και τώρα καμιά φορά νιώθω το συναίσθημα να με συνθλίβει με ενα τεράστιο μέγεθος και βάρος.
Δεν μπορώ να πώ οτι δεν σε καταλαβαίνω....
Δεν μπορώ όμως εξίσου,
να μην πω οτι διαβάζοντας το τόπικ,
γέμισα απο συναισθήματα... μεστά συναισθήματα.
Πλούσια.
Σ ευχαριστώ.

[anwnimi]

\"Δεν μπορώ όμως εξίσου,
να μην πω οτι διαβάζοντας το τόπικ,
γέμισα απο συναισθήματα... μεστά συναισθήματα.
Πλούσια.\"

Είδες; Πάλι εγώ δεν το είδα αυτο και χρειάζομαι εσάς να μου το πείτε Βασικά ένιωσα ότι έγραψα ανάκατα πράγματα, πολύ διασκορπισμένα, πολύ ...κρύα. Άλλωστε έτσι αισθανόμουν και μέσα μου...Κι όμως εσάς σας άγγιξαν. Εγώ σας ευχαριστώ... Που λέτε τη γνώμη σας, που μοιραζόμαστε πράγματα... Είναι πολύ σημαντικό αυτό για μένα...

\"Ισως να κάνω λάθος... μάλλον με μπέρδεψε η περισσότερο λογική χροιά στο δικό σου γραπτό. \"
too much λογική για την ανώνυμη ε; Έχεις πολύ δίκιο γλυκιά μου weird, μου βγαίνει μερικές στιγμές μια αποστροφή προς το συναίσθημα ειδικά όταν μιλάω για αυτή μου τη δυσκολία...Αλλά σας ακούω...Άσχετα αν δεν νιώθω τα ίδια πράγματα που μέσα μου θα ήθελα όμως πολύ να νιώθω...δηλαδή να μπορώ να γεύομαι το συναίσθημα και να νιώθω γεμάτη...χωρίς να με καταστρέφει...να το μάθω...

[weird]

Originally posted by anwnimi
\"Δεν μπορώ όμως εξίσου,
να μην πω οτι διαβάζοντας το τόπικ,
γέμισα απο συναισθήματα... μεστά συναισθήματα.
Πλούσια.\"

Είδες; Πάλι εγώ δεν το είδα αυτο και χρειάζομαι εσάς να μου το πείτε Βασικά ένιωσα ότι έγραψα ανάκατα πράγματα, πολύ διασκορπισμένα, πολύ ...κρύα. Άλλωστε έτσι αισθανόμουν και μέσα μου...Κι όμως εσάς σας άγγιξαν. Εγώ σας ευχαριστώ... Που λέτε τη γνώμη σας, που μοιραζόμαστε πράγματα... Είναι πολύ σημαντικό αυτό για μένα...

\"Ισως να κάνω λάθος... μάλλον με μπέρδεψε η περισσότερο λογική χροιά στο δικό σου γραπτό. \"
too much λογική για την ανώνυμη ε; Έχεις πολύ δίκιο γλυκιά μου weird, μου βγαίνει μερικές στιγμές μια αποστροφή προς το συναίσθημα ειδικά όταν μιλάω για αυτή μου τη δυσκολία...Αλλά σας ακούω...Άσχετα αν δεν νιώθω τα ίδια πράγματα που μέσα μου θα ήθελα όμως πολύ να νιώθω...δηλαδή να μπορώ να γεύομαι το συναίσθημα και να νιώθω γεμάτη...χωρίς να με καταστρέφει...να το μάθω...

Δεν είσαι πάντα, ότι νιώθεις,
δεν είσαι πάντα, ότι δεν νιώθεις.
Ναι, σαν να είδα αυτό ακριβώς που λές, too much λογική διεργασία.
Το καταλαβαίνω, όταν μιλάς για αυτήν σου τη δυσκολία, να αμυνεσαι παραπάνω....
Φυσικά και θα το μάθεις....
Χμμμ.....
μου ηρθε μια εικόνα!
Φαντάσου το για χρόνια αγκυλωμένο και καταπιεσμένο συναίσθημα σαν ενα για πολύ πολύ καιρό βρασμένο αυγό.
Ξαφνικά θέλεις να το πιάσεις, να ερθεις σε επαφή μαζί του.
Το αυγό ζεματάει κι αρχιζεις να εναλλάσεις τις δυο σου παλάμες με ταχύτητα, ισα για να μπορείς να το ακουμπάς xωρίς να ζεματίζεσαι.
Μετά αποφασίσεις να το βάλεις κάτω απο το κρύο νερο της βρύσης ( λογική ).
Θα έρθει κάποια στιγμή που η θερμοκρασία του αυγού θα είναι πια ιδανική για να το πιάσεις και μάλιστα να το ξεφλουδίσεις!
))

[Φοίβη]

Originally posted by weird
Ενιωσα, οτι η \"κατάθεση\" ερχοταν απο την ψυχή σου, γιατι κυριολεκτικά, κάθε κουβέντα με κατέκλυσε με έντονο συναίσθημα, ένιωσα το συναίσθημα, πίσω απο τη λέξη, το ιδιαίτερο, πίσω απο τη λέξη.

Το οτι ένιωσες το συναίσθημα πίσω απο τη λέξη με συγκινεί ιδιαίτερα weird. Να σαι καλά...

[Φοίβη]

Originally posted by anwnimi
Weird αυτό ρωτούσα απλά θεωρώ ότι εγώ δυσκολεύομαι ΚΑΙ σε αυτόν τον τομέα. Αλλιώς δε θα έβγαζα τέτοια αντιφατικά σκίτσα. Ήθελα να μάθω αν υπάρχουν άνθρωποι που εκφραζουν έτσι κάτι που τους βαραίνει πολύ, όπως μου απαντήσατε εσείς, αν υπάρχουν κάποιοι που όχι, κι αν υπάρχουν κάποιοι που το κάνουν αλλά αντιφατικά όπως εγώ. Αυτό που λαμβάνεις είναι μάλλον ο θυμός μου για τον εαυτό μου, ακόμη και αυτή την αντίφαση που εκφράζω μέσα από τα σκίτσα!
Πολλές φορές το κάνω αυτό στο ΄φόρουμ. Εκθέτω κάτι, ακόμα και \"προβληματικό\" τις περισσότερες φορές, κι αν κάποιος νιώθει το ίδιο με μένα αισθάνομαι λιγότερο εξωγήινη...Δυστυχως χρειάζομαι σχεδόν πάντα τη διαρκή ανατροφοδότηση από έξω...
\"Συχώρα με,
μα δεν εχω καταλάβει, πως ακριβώς συνδέεις την επάνοδο των φοβιών με την έκφραση του συναισθήματός σου... υπάρχει κάτι, ένα λεπτό σημείο, που δεν λαμβάνω και ίσως χρειάζομαι τη βοήθειά σου...αν θελεις φυσικα, να το μιλήσεις.\"
Εξήγησα τη χρονική ακολουθία των συμβάντων σε σχέση με την αποδοχή του συναισθήματος από εμένα ΄και κατέληξα ότι σημαντικό ρόλο στις φοβίες έχει παίξει και αυτό, γιατί μπορεί να είμαι πιο ελεύθερη να αποδέχομαι το συναίσθημα αλλά δεν ξέρω ΠΩΣ να το διαχειρίζομαι ώστε να μη με παρασέρνει υπερβολικά και να με αφήνει χωρίς όπλα...Έτσι τουλάχιστον νομίζω μέχρι τώρα...

Originally posted by anwnimi
Είδες; Πάλι εγώ δεν το είδα αυτο και χρειάζομαι εσάς να μου το πείτε Βασικά ένιωσα ότι έγραψα ανάκατα πράγματα, πολύ διασκορπισμένα, πολύ ...κρύα. Άλλωστε έτσι αισθανόμουν και μέσα μου...Κι όμως εσάς σας άγγιξαν. Εγώ σας ευχαριστώ... Που λέτε τη γνώμη σας, που μοιραζόμαστε πράγματα... Είναι πολύ σημαντικό αυτό για μένα...

\"Ισως να κάνω λάθος... μάλλον με μπέρδεψε η περισσότερο λογική χροιά στο δικό σου γραπτό. \"
too much λογική για την ανώνυμη ε; Έχεις πολύ δίκιο γλυκιά μου weird, μου βγαίνει μερικές στιγμές μια αποστροφή προς το συναίσθημα ειδικά όταν μιλάω για αυτή μου τη δυσκολία...Αλλά σας ακούω...Άσχετα αν δεν νιώθω τα ίδια πράγματα που μέσα μου θα ήθελα όμως πολύ να νιώθω...δηλαδή να μπορώ να γεύομαι το συναίσθημα και να νιώθω γεμάτη...χωρίς να με καταστρέφει...να το μάθω...

Ανώνυμη κάτι με μπερδεύει σχετικα΄με αυτό που λες με τα σκίτσα. Λες οτι η θεραπεύτριά σου σου είπε οτι βγάζουν κάτι τελείως αντιφατικό μα αυτό που της έλεγες οτι ένιωθες, αν κατάλαβα καλά. Αλλά νομίζω οτι εσύ δεν ένιωσες κάτι τέτοιο, κάποια αντίφαση στα σκίτσα σου. Έχω την αίσθηση οτί ένιωθες οτι εξέφραζες με τα σκίτσα το ίδιο συναίσθημα που εξέφραζες με τα λόγια. Είναι έτσι ή δεν έχω καταλάβει καλά?
Για μένα αυτό είναι σημαντικό γιατί, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μπορεί σε έναν άλλο άνθρωπο τα σκίτσα σου να φαντάζουν αντιφατικά αλλά για σένα να μην είναι. Κι είναι οκ και οι δυο οπτικές, και οι δυο γνώμες.
Γι\' αυτό που λες : \"Δυστυχως χρειάζομαι σχεδόν πάντα τη διαρκή ανατροφοδότηση από έξω\". Ψάχνεις κάποιον απέξω να σου επιβεβαιώσει οτι αυτό που λέει το μέσα σου είναι \"σωστό\" ή \"φυσιολογικό\" ? Αυτό εννοείς? Σαν να μην εμπιστεύεσαι το μέσα σου αλλά εμπιστεύεσαι το έξω σου?
Το συναίσθημα είναι απειλητικό για σένα, έτσι? Όσο το έπαιζες δυνατή, ξεγελούσες και τον ίδιο σου τον εαυτό, και το συναίσθημα ήταν θαμμένο κάπου πολύ βαθιά μέσα σου. Τώρα έχεις καταφέρει να επιτρέψεις στον εαυτό σου να το νιώθει. Έχεις αποδεχτεί οτι έχεις συναισθήματα πολλά και δυνατά, αλλά νομίζω οτι δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς το πόσο αδύναμη αισθάνεσαι μέσα σ\' όλο αυτό το συναίσθημα. Σου βγαίνει απέχθεια για το συναίσθημα που σε κάνει να φαίνεσαι τόσο αδύναμη και τόσο χωρίς έλεγχο, που κάνει ό, τι γουστάρει κι εσύ αδυνατείς να το δαμάσεις. Αυτή η μάχη σε έχει κουράσει.Είναι έτσι?

[anwnimi]

weird μου μου άρεσε πάρα πολύ το παράδειγμα με το αυγό...Πολύ παραστατικό...Σ\'ευχαριστώ... .

Φοίβη δεν μπορούσες να τα περιγράψεις καλύτερα. Το έκανες καλύτερα από εμένα για μένα. Στο μόνο που θα διορθώσω είναι ότι άλλα λέω με τα λόγια και το συναίσθημα και άλλα \"είπα\" ασυναίσθητα με τα σκίτσα...

Πήρα χτες στη συνεδρία να διαβάσω το πρώτο κομμάτι που είχα γράψει πέρσυ τέτοιο καιρό στο φόρουμ...Προσπάθησα να το κάνω 2 φορές και δεν τα κατάφερα...Μου ερχόταν να τσιρίξω από το συναίσθημα.Δεν ξέρω τι γίνεται εκεί μέσα. Τη δεύτερη φορά άρχισε να κλαίει και εκείνη μαζί μου...Αιστάνθηκα πιο κοντά της από ποτέ. Και πιο κοντά πάλι σε μένα. Όμως δεν θα το επιχειρήσω ξανά να της τα διαβάσω. Θα της τα αφήσω να το κάνει μόνη της. Σας ευχαριστώ κορίτσια που με βοηθήσατε...Γιατί το κάνατε...

[weird]

Τι ομορφη,
δυνατη στιγμη!
Ειναι σκετη συγκινηση, να καταφερνεις να αγγιζεις τον ψυχολογο σου, να γινεται ανθρωπος, μαζι σου, να ειστε δυο ανθρωποι, δυο ψυχες κοντα, διπλα, ΜΑΖΙ.
Ειναι όμορφα τα μαζι.... εχουν πολλη δυναμη και ζωή μεσα τους.
\"Φτανει να απλωναμε τα χερια ολανοιχτα εμεις οι ανθρωποι, και θα χτιζαμε μικρους παραδεισους, να ανασαινουμε μεσα τους.\"
Στο χαρίζω Ανώνυμη.
Σου ευχομαι να καταφέρεις μια μερα (το πιστευω βαθια) να πιασεις το \"αυγουλακι\" να το ξεφλουδισεις, και να τραφεις απο τις πρωτεινες του....
Φιλακια.

[weird]

Μονη σου, απαντας σε αυτο που μας ρωτησες για τους εναλλακτικους τροπους εκφρασης.
Δεν χρειαζεται να ρωτας καλη μου,
το ειδες και μονη σου....
Ενα κομματι του μεσα σου, που δεν μπορουσε να βγει στο φως - δυσκολευοταν, το καταφερε με εναν τελειως αιφνιδιο τρόπο!
Το καταφερε,χωρις καλα καλα να το καταλαβεις.
ΕΜΠΙΣΤΕΥΣΟΥ τα χερια σου, τα οδηγει απο βαθια μεσα,η ψυχη σου, ασε τα να χαραξουν γραμμες, σχηματα, χρωματα, νοηματα, αληθειες!
Πολυ χαιρομαι για εσενα, πραγματικα.