Πειτε μου οτι δεν ειμαι η μονη..

[λιλιουμ]

πιστευω οτι οι ελληνιδες εχουν ξεσκισει το 5. περιμενουν εναν Σουπερμαν να ερθει να τις σωσει, που θα ειναι σε ολα τελειος, αλλα θα θελει ΜΟΝΟ αυτες. με αλλα λογια ψαχνουν ενα υπακουο σκυλακι, που ομως θα εχει σουπερ ικανοτητες και θα κανει θαυματα μονο του. αλλα ακομα και τοτε μπορει να μη το ανεχτουν. μακαρι να υπηρχε προσγειωση και να καταλαβαιναν οτι ειμαστε ολοι ανθρωποι, με τις αδυναμιες μας, τα παθη και τα λαθη μας, αλλα η ανταγωνιστικη κοινωνια σημερα μας σπρωχνει στην αναζητηση του δηθεν καλυτερου.

μιλωντας πιο προσωπικα, νομιζω οτι συμβαινει το 3 συχνα. οταν κανεις σχεση αλλαζει καπως το προγραμμα σου, σκεφτεσαι το αλλο ατομο και παραμελεις τα ενδιαφεροντα σου, κι αυτο μπορει να σε κανει να βαλτωσεις καπως, χανωντας αυτο που υπηρχε αρχικα και το τραβηξε κοντα σου.

ενω μου εχει συμβει και το 1 πολυ, με γυναικες που κραταν τους πρωην τους σαν φιλους, κι οταν εισβαλεις στη ζωη τους βλεπεις ολα τα σκατα που κουβαλαν απο το παρελθον τους. κουτσομπολια μεταξυ τους, ζηλια, ασχημη αντιμετωπιση. γενικα επειδη ειναι ευκολοτερο να κανετε σχεση, εχετε περισσοτερα ψυχολογικα, με αποτελεσμα να ανεχεστε λιγοτερα.

το 5 ναι ειναι μεγαλη πληγη και ισχυει παρα πολυ, οχι μονο για τις ελληνιδες, αλλα και για τους ελληνες, και λοιπους λαους :p

ολα ισχυουν λιγο πολυ, το θεμα ειναι να ψαξουμε να βρουμε εμεις ποσα απο αυτα κανουμε και να τα διορθωσουμε, γιατι τους αλλους δε γινεται να τους αλλαξουμε.. Πρεπει εμεις να αλλαξουμε πρωτα :)

[λιλιουμ]

Καλησπέρα Λίλιουμ!


Αν μετρήσεις στον κόσμο όλο πόσα παιδιά μεγαλώνουν με αγάπη, σεβασμό, κατανόηση και διακριτικότητα, δεν είναι ούτε το 0,01%! (Ίσως και το 0,01% να είναι υπερβολικά μεγάλο ποσοστό και το πραγματικό να είναι πολύ πολύ μικρότερο...

Εγω θα ελεγα οτι δεν υπαρχει ουτε ενα παιδι σε αυτο τον κοσμο σημερα που να μεγαλωσε με αγαπη..


Κατ' αρχάς θα σου πω μπράβο που κατάφερες να επιβιώσεις και να μην "κρατηθείς" από εξαρτήσεις!
Πολλοί άνθρωποι έχουν πραγματικά αρνητικά βιώματα στην παιδική τους ηλικία.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να το βάζουμε κάτω!
Αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σου ένα βιβλίο της Louise Hay, το "Μεταμορφώστε τη ζωή σας". Το έχει ανεβάσει κάποιος στο ίντερνετ ολόκληρο..
μέρος 1ο..
https://www.scribd.com/doc/169041582/
μέρος 2ο...
https://www.scribd.com/doc/169043886/
Ειδικά πιστεύω έχει ενδιαφέρον να διαβάσεις στο 2ο μέρος, στο κεφάλαιο Δέκατο Έκτο (είναι προς το τέλος) την ιστορία της συγγραφέως και τα παιδικά της βιώματα...

σε ευχαριστω για τα βιβλια!

Πέρα από αυτό, σίγουρα ο οργανισμός σου είχε δημιουργήσει κάποιους μηχανισμούς για να επιβιώσει τότε (πραγματικά το μυαλό μας είναι μεγαλειώδες!),
και πιστεύω είναι χρήσιμο και άκρως απαραίτητο να ξεδιπλώσεις αυτούς τους μηχανισμούς του τότε και να λύσεις μέσα σου όλα τα θέματα που είχες από εκείνη την περίοδο.
Ό,τι βλέπεις και σε ταράζει, μην το αφήνεις έτσι! Χρειάζεται να το αναλύσεις για να δεις ποιά είναι η πηγή του προβλήματος.
Για να λυθούν αυτά τα θέματα και να ελευθερωθείς από το παρελθόν δεν θα βοηθήσει η συμβουλευτική ψυχοθεραπεία. Χρειάζεται ένα "βαθύτερο" είδος ψυχοθεραπείας.

Εχεις δικιο συμφωνω πολυ..

Κι εγώ έκανα για 2 περίπου χρόνια συμβουλευτική με 3 διαφορετικούς ψυχολόγους και δεν βοηθήθηκα καθόλου. (μάλιστα τον 1,5 χρόνο ήταν ευτυχώς δωρεάν από έναν οργανισμό)
Κι εγώ έχω θέματα βαθύτερα να λύσω και έχω ανάγκη από ψυχοθεραπεία, αλλά η τιμή είναι εξωφρενικά μεγάλη για την εποχή μας και δεν μπορώ προς το παρόν ν' ανταπεξέλθω οικονομικά.


Η συνειδητοποίηση αυτή είναι η μισή λύση του προβλήματος!

Ετσι λενε, όπως και το οτι η αρχη ειναι το ημισυ του παντος!! χαχα! ας ελπισουμε!!


Πιστεύω ότι είναι σίγουρα αυτό.
Η σχέση με τον πατέρα μας είναι καθοριστική για εμάς τις γυναίκες στην επιλογή συντρόφου.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να το λύσουμε αυτό!
Με ψυχοθεραπεία μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τί είδους μηχανισμοί μας μπλοκάρουν σ' αυτόν τον τομέα και να ελευθερωθούμε για πάντα από τα αρνητικά πρότυπα!

Κι εγω πιστευω οτι εχει τεραστια σημασια η σχεση με τον φαδερ αλλα και τη μαμα.. δεν την βγαζω απεξω.. στο πως σχετιζομαστε ως ενηλικες..

Ελπίζω να σε βοήθησα, έστω και στο ελάχιστο!
Εύχομαι και σε σένα, και σε μένα και σε όλους σ' αυτό το φόρουμ, να καταφέρουμε να λύσουμε τα εσωτερικά θέματα που μας απασχολούν και να ζήσουμε επιτέλους ελεύθεροι από το παρελθόν και υγιείς!

Σε ευχαριστω πολυ και και για την απαντηση σου, και για τις ευχες σου και για το χρονο σου! Κι εσυ φαινεται να εχεις κανει μια αρχη, και σου ευχομαι καλο δρομο! :)

[Macgyver]

[QUOTE=λιλιουμ;508928] τα τελευταια 3 χρονια δεν παιρνω απο τη μαμα μου καθολου λεφτα, αντιθετως δινω πια Συν οτι πληρωνω μονη μου τα διδακτρα μου για ενα μεταπτυχιακο που παρακολουθω, που δεν ειναι καθολου φτηνο, μπας και καποτε αξιωθω και βρω δουλεια της προκοπης, για αυτο δεν περισσευει τπτ και δε μπορω να μεινω αλλου. Ευχομαι προσεχως να αποκτησω δικο μου κεραμιδι.. Μακαρι.. Πρεπει να τελειωσει ομως το μετπατυχιακο πρωτα..

χιουμορ εχω σαν αμυνα μαλλον. το εχω ξαναπει ο πρωην μου ελεγε οτι δεν εχω χιουμορ.. χαχα.. τελοσπαντων δεν ξερω αν ειναι καλο και το χιουμορ σαν αμυνα, επειδη και αυτο ειναι αμυνα. με προβληματισε μια ψυχολογος πανω σε αυτο πριν λιγες μερες.



Μπραβο , Λιλιουμ , εισαι φιλοτιμη . Αλλοιμονο μην θεωρησουμε μη υγιες το χιουμορ . Οι ανθρωποι με χιουμορ , τοχουν απο μικροι , δλδ και τοτε αμυνοντουσαν ? δεν εχω γνωρισει ποτε εξυπνο ανθρωπο χωρις χιουμορ . Και δεν ειναι αμυνα , ειναι σταση ζωης . Υγιης σταση ομως .
Αμαν με αυτον τον πρωην σου , εχεις γραψει πολλες φορες οτι θεωρουσε οτι δεν εχεις χιουμορ . Αλλα συμφωνα με τα τελευταια που εγραψες μπορει οντως με τον συγκεκριμενο , οπως και με τους αλλους πρωην σου , να μην σου εβγαινε χιουμορ . I ' il be watching you !!

[kaity]

Σκεφτομαι οτι δε μπορω να σχετιστω με αντρα. Και ειναι αστειο γιατι μπορω να εχω αριστες εως υπεροχες κοινωνικεσ/φιλικες/συγγενικες/συναδελφικες σχεσεις με τα αρσενικα, αλλα μου ειναι απολυτως αδυνατον να λειτουργησω καλα σε επιπεδο ερωτικης σχεσης.

Χανω τον εαυτο μου, χανω το κεφι μου, χανω την αισιοδοξια, το χιουμορ και την αυτοπεποιθηση μου με το που αρχισω απλα να εμπλεκομαι με καποιον λιγο παραπανω συναισθηματικα, φυγουμε δλδ απο το πολυ αρχικο σταδιο της γνωριμιας και του φλερτ και του ενθουσιασμου. Παυω να με αναγνωριζω πια, αλλαζω σε ολους τους τομεις γενικοτερα, χανω τη λιλιουμ. Πως γινεται αυτο το μαγικο πραγμα, και θα σταματησει ποτε να συμβαινει? ΑΠορω..

Με προσεγγισε ενα παιδι πολυ ωραιο, το στυλ μου, πολυ ομορφα, ε δεν ηταν να μαρεσει και να γουσταρω και να χαρω και να περασω καλα, με το που φαινεται οτι μπορει να παει παρακατω, σταματησα να ειμαι εγω. Γινομαι εναν μιζερο ανασφαλες δυστυχισμενο πλασμα.

ΜΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΚΟ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ και δε μπορω να το εξηγησω. Τα παιδικα μου βιωματα φταινε? Τα στραβα του χαρακτηρα μου? Το συμπαν? Το παθαινει κανενας αλλο ανθρωπος αυτο?? Η ειμαι η μοναδικη στην ανρθωποτητα?

Δεν εισαι η μονη εγω ολο γκαφες ειμαι ντρεπομαι να μιλησω ειδικα σε αντρα που με ενδιαφερει φοβαμαι με καταλαβει και πω καμια βλακεια και σφιγγομαι δεν ειμαι ο εαυτος μου

[αλεξανδρος_77]

σφιγγεσαι? χμμμ τωρα που το λες μπορει... κ να ναι ετσι...
δε το χα σκεφτει...

[the only peace I can find]

το λιλιουμ κανει ασυναισθητα συνειρμο στο μυαλο μου με το lithium (οχι το χαπι, το τραγουδι)

Υπέροχο τραγούδι! Κάποτε το ακουγα πρωί μεσημέρι βράδυ. "Ωραία" περίοδος...

Οταν μας αρεσει καποιος τον εξιδανικευουμε στο μυαλο μας, το βλεπουμε ως το τελειο ον, τουλαχιστον αυτο συμβαινει σ' εμενα, ειναι κι αυτα τα κοινωνικα προτυπα ως προς το αντρικο μοντελο που μας βασανιζουν κι αυτο μας ψυχαναγκαζει γιατι θελουμε να ειμαστε ανταξιες αυτου κι οσο παλευουμε να φτασουμε τον ιδανικο κι αψεγαδιαστο εαυτο μας τοσο περισσοτερο ψυχαναγκαζομαστε. Φοβομαστε πως αν αφεθουμε, αν δειξουμε τις αδυναμιες μας, ο αλλος θα μας απορριψει κι ετσι εγκλωβιζομαστε σ' ενα ρολο που πρεπει να παιξουμε. Χανουμε τη λογικη μας, δεν καταλαβαινουμε πως ο αλλος που μας πλησιαζει την πρωτη φορα ειναι γι' αυτο που ειδε κι οχι γι' αυτο που του παρουσιαζουμε μετα. Αυτο ισως και να τον ξενερωσει απ' την αλλη η προσπαθεια να μη φνει η παραμικρη αδυναμια για να μην γινουμε αντικειμενο της κριτικης του στο τελος μας εξαντλει. Γι' αυτο ο μονος τροπος για να μην υποφερουμε ειναι ν' απομυθοποιησουμε τον αλλον. Το θεμα ειναι πως σε περιπτωση που τα καταφερουμε θα ξενερωσουμε οι ιδιες γιατι η εξιδανικευση του προσωπου στο μυαλο μας ειναι που τρεφει τον ερωτα.

Πολύ ενδιαφέρουσα η άποψή σου!!

Μπραβο , Λιλιουμ , εισαι φιλοτιμη . Αλλοιμονο μην θεωρησουμε μη υγιες το χιουμορ . Οι ανθρωποι με χιουμορ , τοχουν απο μικροι , δλδ και τοτε αμυνοντουσαν ? δεν εχω γνωρισει ποτε εξυπνο ανθρωπο χωρις χιουμορ . Και δεν ειναι αμυνα , ειναι σταση ζωης . Υγιης σταση ομως .
Αμαν με αυτον τον πρωην σου , εχεις γραψει πολλες φορες οτι θεωρουσε οτι δεν εχεις χιουμορ . Αλλα συμφωνα με τα τελευταια που εγραψες μπορει οντως με τον συγκεκριμενο , οπως και με τους αλλους πρωην σου , να μην σου εβγαινε χιουμορ . I ' il be watching you !!

Πάντα θετικός!! :)

Δεν εισαι η μονη εγω ολο γκαφες ειμαι ντρεπομαι να μιλησω ειδικα σε αντρα που με ενδιαφερει φοβαμαι με καταλαβει και πω καμια βλακεια και σφιγγομαι δεν ειμαι ο εαυτος μου

Και εγώ! (με τις γυναίκες :P )
~~~
Λίλιουμ, επειδή διαβάζω between the lines, ίσως κάτι να μου ξέφυγε. Μία πρώτη σκέψη που έκανα είναι ότι πιθανώς το ενδεχόμενο μίας μακροχρόνιας δέσμευσης να σου δημιουργεί προβολές των βιωμάτων ως παιδί μέσα στην οικογένεια σου.

Μία δεύτερη σκέψη, είναι ότι αμύνεσαι ώστε να μην πληγωθείς. Ίσως έχεις συνδέσει τη σχέση με τον πόνο. Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο που εξηγεί για ποιο λόγο οι άνθρωποι επιλέγουν να είναι "δύσκολοι" μέσα σε μία σχέση, όμως δυστυχώς δεν το ξαναβρήκα για να το παραθέσω. Βέβαια, απολύτως συνειδητή και ελεύθερη επιλογή δεν υπάρχει, οπότε τείνω στην 1η σκέψη (ελπίζω να μην παίρνω πολύ θάρρος λέγοντας αυτό).

Τέλος, σχετικά με το χιούμορ, δεν απηχεί το ίδιο χιούμορ σε όλους τους ανθρώπους. Συνεπώς, μεμονωμένες απόψεις, όπως του πρώην σου, δεν είναι απαραίτητο ότι ευσταθούν.

Αυτά από εμένα.

[λιλιουμ]

Λίλιουμ, επειδή διαβάζω between the lines, ίσως κάτι να μου ξέφυγε. Μία πρώτη σκέψη που έκανα είναι ότι πιθανώς το ενδεχόμενο μίας μακροχρόνιας δέσμευσης να σου δημιουργεί προβολές των βιωμάτων ως παιδί μέσα στην οικογένεια σου.

ναι.. ειναι και δικη μου σκεψη..

Μία δεύτερη σκέψη, είναι ότι αμύνεσαι ώστε να μην πληγωθείς. Ίσως έχεις συνδέσει τη σχέση με τον πόνο. Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο που εξηγεί για ποιο λόγο οι άνθρωποι επιλέγουν να είναι "δύσκολοι" μέσα σε μία σχέση, όμως δυστυχώς δεν το ξαναβρήκα για να το παραθέσω. Βέβαια, απολύτως συνειδητή και ελεύθερη επιλογή δεν υπάρχει, οπότε τείνω στην 1η σκέψη (ελπίζω να μην παίρνω πολύ θάρρος λέγοντας αυτό).

οχι δεν τρεχει τιποτα, δεν το εκρυψα αλλωστε!

Τέλος, σχετικά με το χιούμορ, δεν απηχεί το ίδιο χιούμορ σε όλους τους ανθρώπους. Συνεπώς, μεμονωμένες απόψεις, όπως του πρώην σου, δεν είναι απαραίτητο ότι ευσταθούν.

μακαρι, δε θα θελα να μουν ενας ανθρωπος χωρις χιουμορ, μιζερος, αγελαστος, που νομιζει κιολας απο πανω οτι εχει χιουμορ! χαχα...

Αυτά από εμένα.

Σε ευχαριστω παρα πολυ για την ομορφη απαντηση σου και το χρονο σου :)

[anxious4ever]

εγω πισω απο ολο αυτο βλεπω μια μικρη λιλιουμ να αντιστεκεται στην δεσμευση...
εσυ η ιδια προκαλεις δυσφορια στον εαυτο σου μεχρι να τα παρατησεις.
στην θεση σου θα εκανα ψυχοθεραπεια να βρω τους φοβους μου κ να τους εκτιναξω.
οταν θελουμε να κανουμε βηματα μπροστα κ φοβομαστε..παθαινουμε κρισεις ανασφαλειας, γκρινιας, δυστυχιας κλπ.
ο εαυτος μας προβαλλει αντιστασεις στο καινουριο λογω φοβου.
οποτε ψαχνοντας βαθυτερα τους φοβους σου τοτε θα σταματησεις να φοβασαι..μονο τοτε θα εισαι ετοιμη να κανεις μια ομορφη σχεση με καποιον.

[void]

Γεια σου Λιλιουμ!!
Δε θα μπορούσα να ταυτιστώ περισσότερο με το θέμα σου :)
και σε εμένα το ίδιο συμβαίνει ώσπου σε κάποια στιγμή λειτουργώ σαν "ανεύρυσμα"..δηλαδή εκδηλώνομαι πολύ βίαια με αρνητικές επιπτώσεις για τον άλλον..
Τι έχω σκεφτεί πάνω σε αυτό:
1)έχω μερίδιο ευθύνης στο βαθμό που "τεντώνω" τον εαυτό μου για να γίνω απολύτως αποδεκτή από τον άλλον. Και δεν τεντώνω μόνο τον εαυτό μου γιατί είμαι ανασφαλης μπλα μπλα αλλά και εξαιτίας του άλλου μέρους της σχέσης. Τι εννοώ: οι σχέσεις που αναπτύσσουμε - ίσως και λόγω ηλικίας - είναι περισσότερο σχέσεις ισχύος...όταν κοιτάζω τις σχέσεις μου σαν παρατηρήτρια, βλέπω ότι τελικά και ο άλλος παραβίαζε πολύ το χώρο μου, όχι μόνο λειτουργώντας κυριαρχικά αλλά και παθητικά αναγκάζοντάς με να υπερκαλυπτω το κενό που άφηνε. Τώρα θα μου πεις, "ναι αλλά εσύ τον επέλεξες"..αμ δεν είναι έτσι..βασικά είμαι σίγουρη πλέον, ότι όλοι οι άνθρωποι λειτουργούν σχεδόν "παρασιτικά" όταν μπουν σε μια σχέση...ίσως έχει να κάνει με ένα βαθυτερο ένστικτο αυτοσυντήρησης, εξ'ού και η προσπάθεια -φανερή ή μη - να σε καθυποτάξουν...το αν θα διογκωθεί αυτή η παρασιτική συμπεριφορά, εξαρτάται από το δέκτη..οι άνθρωποι μυρίζουν την αδυναμία..και σε ισοπεδώνουν σταδιακά. Αυτό που μένει είναι να το αντιληφθείς και να το διαχειριστείς εγκαίρως.
2) έχει μερίδιο το "έτερον ήμισυ" διότι και για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω, νιώθει ωραία όταν εσύ χάνεις τον εαυτό σου..παρότι είμαι σίγουρη ότι βασικά αυτό είναι αντρικό "προνόμιο", το να θέλει δηλαδή ο άλλος να είσαι υπό του με ό,τι αυτο σημαίνει για εσένα, ωστόσο δε θα το αναλύσω γιατί θα λυσσάξουν οι άντρες ότι δήθεν είμαι φεμινίστρια κλπ..
3) δεν ξέρω ούτε μία γυναίκα που να μην έχει αφομοιωθεί από σχέση...τις βλέπεις μιλάνε στο ίδιο τόνο, υιοθετουν απόψεις του συντρόφου τους, μέχρι στυλ μουσικής κλπ...ίσως οι γυναίκες να είμαστε πιο προσαρμοστικές, να μπορούμε να παίξουμε πιο πολλούς ρόλους, να είμαστε πιο ευέλικτες...και αυτή την "ευφυία" στο τέλος να τη στρεφουμε εναντίον μας.

Οσον αφορά το λίλιουμ, το τρώει η αμφιβολία, γιατί ως γνωστόν, οι έξυπνοι άνθρωποι ταλανίζονται από αμφιβολίες.. ελπίζω να αναγνωρίζεις τουλάχιστον στον εαυτό σου, ότι παρότι μπαίνεις στη διαδικασία, εντέλει δε συμβιβάζεσαι όπως είναι το εύκολο και το πιο σύνηθες..και αυτό είναι ελευθερία λιλιουμ!
προσωπικά, όντας χωρισμένη πρόσφατα από σχέση τετραετίας που είχα χάσει τελείως τον εαυτό μου, αποφάσισα για κάποιο διάστημα να μην αφεθώ σε άλλες ερωτικές περιπέτειες..είναι καλό να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας γιατί μόνο έτσι μπορούμε να διορθώσουμε τα λάθη μας ...αλλά να μην ρίχνουμε όλο το φταίξιμο πάνω μας..
έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας να επιλύσουμε σιγά σιγά όσα μας απασχολούν..:)

[λιλιουμ]

Γεια σου Λιλιουμ!!
Δε θα μπορούσα να ταυτιστώ περισσότερο με το θέμα σου :)
και σε εμένα το ίδιο συμβαίνει ώσπου σε κάποια στιγμή λειτουργώ σαν "ανεύρυσμα"..δηλαδή εκδηλώνομαι πολύ βίαια με αρνητικές επιπτώσεις για τον άλλον..

δυστυχως, το ιδιο εκανα και συνεχιζω να κανω κι εγω.. Και θα πουν καποιοι αφου το ξερεις δεν το αλλαζεις? Αμ δεν πατας απλα ενα κουμπι και γινεται!!

Τι έχω σκεφτεί πάνω σε αυτό:
1)έχω μερίδιο ευθύνης στο βαθμό που "τεντώνω" τον εαυτό μου για να γίνω απολύτως αποδεκτή από τον άλλον. Και δεν τεντώνω μόνο τον εαυτό μου γιατί είμαι ανασφαλης μπλα μπλα αλλά και εξαιτίας του άλλου μέρους της σχέσης. Τι εννοώ: οι σχέσεις που αναπτύσσουμε - ίσως και λόγω ηλικίας - είναι περισσότερο σχέσεις ισχύος...όταν κοιτάζω τις σχέσεις μου σαν παρατηρήτρια, βλέπω ότι τελικά και ο άλλος παραβίαζε πολύ το χώρο μου, όχι μόνο λειτουργώντας κυριαρχικά αλλά και παθητικά αναγκάζοντάς με να υπερκαλυπτω το κενό που άφηνε. Τώρα θα μου πεις, "ναι αλλά εσύ τον επέλεξες"..αμ δεν είναι έτσι..βασικά είμαι σίγουρη πλέον, ότι όλοι οι άνθρωποι λειτουργούν σχεδόν "παρασιτικά" όταν μπουν σε μια σχέση...ίσως έχει να κάνει με ένα βαθυτερο ένστικτο αυτοσυντήρησης, εξ'ού και η προσπάθεια -φανερή ή μη - να σε καθυποτάξουν...το αν θα διογκωθεί αυτή η παρασιτική συμπεριφορά, εξαρτάται από το δέκτη..οι άνθρωποι μυρίζουν την αδυναμία..και σε ισοπεδώνουν σταδιακά. Αυτό που μένει είναι να το αντιληφθείς και να το διαχειριστείς εγκαίρως.

τα λεγομενα ορια, η λεγομενη ανεκτικοτητα (οση χρειαζεται και οχι παραπανω), και ο λεγομενος αυτοσεβασμος! τωρα τελευταια τα μαθαινω να τα χρησιμοποιω..

2) έχει μερίδιο το "έτερον ήμισυ" διότι και για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω, νιώθει ωραία όταν εσύ χάνεις τον εαυτό σου..παρότι είμαι σίγουρη ότι βασικά αυτό είναι αντρικό "προνόμιο", το να θέλει δηλαδή ο άλλος να είσαι υπό του με ό,τι αυτο σημαίνει για εσένα, ωστόσο δε θα το αναλύσω γιατί θα λυσσάξουν οι άντρες ότι δήθεν είμαι φεμινίστρια κλπ..

και εγω αυτη την εικονα εχω, ισως να κανουμε λαθος δεν ξερω.. μπορει να διαλεγαμε επιτηδες τετοια ατομα??

3) δεν ξέρω ούτε μία γυναίκα που να μην έχει αφομοιωθεί από σχέση...τις βλέπεις μιλάνε στο ίδιο τόνο, υιοθετουν απόψεις του συντρόφου τους, μέχρι στυλ μουσικής κλπ...ίσως οι γυναίκες να είμαστε πιο προσαρμοστικές, να μπορούμε να παίξουμε πιο πολλούς ρόλους, να είμαστε πιο ευέλικτες...και αυτή την "ευφυία" στο τέλος να τη στρεφουμε εναντίον μας.

συμφωνω.. ετσι ειμαστε εμεις οι γυναικες, τουλαχιστον 30 χρονια τωρα αντρα να το κανει αυτο δεν εχω δει!! και αφοσιωνεσαι και στο τελος τρως και τα κερατα καλη ωρα που συζηταγαμε σε ενα αλλο θεμα :p

Οσον αφορά το λίλιουμ, το τρώει η αμφιβολία, γιατί ως γνωστόν, οι έξυπνοι άνθρωποι ταλανίζονται από αμφιβολίες.. ελπίζω να αναγνωρίζεις τουλάχιστον στον εαυτό σου, ότι παρότι μπαίνεις στη διαδικασία, εντέλει δε συμβιβάζεσαι όπως είναι το εύκολο και το πιο σύνηθες..και αυτό είναι ελευθερία λιλιουμ!

συμβιβαζομαι μεχρι.. να σπασει το ανευρυσμα :P oχι ενταξει, πλεον μπαινω σε πιο προσαρμοστικες σχεσεις, ολο και βελτιωνομαι επειτα απο παθηματα που γινονται μαθηματα..

προσωπικά, όντας χωρισμένη πρόσφατα από σχέση τετραετίας που είχα χάσει τελείως τον εαυτό μου, αποφάσισα για κάποιο διάστημα να μην αφεθώ σε άλλες ερωτικές περιπέτειες..είναι καλό να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας γιατί μόνο έτσι μπορούμε να διορθώσουμε τα λάθη μας ...αλλά να μην ρίχνουμε όλο το φταίξιμο πάνω μας..
έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας να επιλύσουμε σιγά σιγά όσα μας απασχολούν..:)

ναι αλλο ενα λαθος που κανουμε οι γυναικες.. ριχνουμε ολο το φταιξιμο πανω μας! παντα φταιει και ο αλλος, καποιες φορες φταινε οι συνθηκες, το ταιμινγκ, τα αστρα, ολα μαζι..

αλλα αυτο το "ειχα χασει εντελως τον εαυτο μου" ποσο το νιωθω.. γμτ.. αυτο δε θελω να ξαναγινει.. δε θελω να ξαναπροσαρμοστω, και αν δεν του αρεσει του αλλου στο καλο! Σιγα πια, και εγω ζω μονη μου μια χαρα. Μαλιστα καλυτερα περναω οταν ειμαι μονη μου παρα με καποιον. Διασταυρωμενο!

δε θα το πιστεψεις βρε βοιντ αλλα μια μερα πριν εμφανσιτεις προχτες δλδ νομιζω, καπως σε θυμηθηκα και σε μελεταγα!! πιστευω να ειναι ολα καλα στη ζωη σου, κι ο χωρισμος να ειναι αρχη για μια νεα καλυτερη περιοδο! ελπιζω και τα μαθηματα να πηγαινουν καλα! αν θες στειλε μου πμ να μου πεις :) φιλια! :)

[λιλιουμ]

εγω πισω απο ολο αυτο βλεπω μια μικρη λιλιουμ να αντιστεκεται στην δεσμευση...
εσυ η ιδια προκαλεις δυσφορια στον εαυτο σου μεχρι να τα παρατησεις.
στην θεση σου θα εκανα ψυχοθεραπεια να βρω τους φοβους μου κ να τους εκτιναξω.
οταν θελουμε να κανουμε βηματα μπροστα κ φοβομαστε..παθαινουμε κρισεις ανασφαλειας, γκρινιας, δυστυχιας κλπ.
ο εαυτος μας προβαλλει αντιστασεις στο καινουριο λογω φοβου.
οποτε ψαχνοντας βαθυτερα τους φοβους σου τοτε θα σταματησεις να φοβασαι..μονο τοτε θα εισαι ετοιμη να κανεις μια ομορφη σχεση με καποιον.

εχεις πααααρα πολυ δικιο. τρομακτικα πολυ δικιο.. τα παντα βασικα πανω μου ειναι μια αντισταση στην ωριμοτητα. Απο την εμφανιση μου, ειμαι 30 και ολοι με κανουν απο 20-25, μεχρι τη συμπεριφορα μου, τις σχεσεις που διαλεγω, το πως ζω, πως σπουδαζω ακομα, τι ονειρα κανω, πως θελω να ειναι η ζωη μου, μια αιωνια φοιτητικη ζωη, με φιλους, πλακα, συγκατοικους, χαβαλε κ.ο.κ. Νομιζω αυτο παει μαζι με την αντισταση στη δεσμευση και ο,τι αυτη συνεπαγεται..
το συνδρομο του πητερ παν εντελως :p
αλλα ειναι αληθεια. Δε θελω να μεγαλωσω ποτε. Δε βρισκω κανεναν ικανοποιητικο λογο για να κανω κατι τετοιο..!!

[Tasos75]

.... πως θελω να ειναι η ζωη μου, μια αιωνια φοιτητικη ζωη, με φιλους, πλακα, συγκατοικους, χαβαλε κ.ο.κ. Δε θελω να μεγαλωσω ποτε. Δε βρισκω κανεναν ικανοποιητικο λογο για να κανω κατι τετοιο..!!

Γμτ, τα ίδια είμαι και εγώ και μου δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα! Τί διάολο γίνεται!

[λιλιουμ]

Γμτ, τα ίδια είμαι και εγώ και μου δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα! Τί διάολο γίνεται!

εγω σε καταλαβαινω, γιατι μας δημιουργει προβλημα δεν καταλαβαινω :p γιατι δε σκεφτονται ολοι οι υπολοιποι ανθρωποι σαν εμας?? :p

[Deleted-member-19102015]

αφού είστε και 2 έτσι,γιατι δε κάνετε κάποιο κονέ; εγώ προσωπικά έχω καταλάβει ότι ισχύει το "όμοιος ομοίω αεί πελάζει" σε όλους τους τομείς της ζωής.

[Αλαφροίσκιωτος]

3) δεν ξέρω ούτε μία γυναίκα που να μην έχει αφομοιωθεί από σχέση...τις βλέπεις μιλάνε στο ίδιο τόνο, υιοθετουν απόψεις του συντρόφου τους, μέχρι στυλ μουσικής κλπ...ίσως οι γυναίκες να είμαστε πιο προσαρμοστικές, να μπορούμε να παίξουμε πιο πολλούς ρόλους, να είμαστε πιο ευέλικτες...και αυτή την "ευφυία" στο τέλος να τη στρεφουμε εναντίον μας.

Με δεδομενο οτι πολλοι αντρες (αν οχι η πλειονοτητα) ειναι τενεκεδες,το να μπλεκει καποια με τετοιους ανθρωπους,ποσο μαλλον να τους μιμειται,δεν το βρισκω ουτε εξυπνο ουτε προσαρμοστικο.Ανασφαλες θα το ελεγα και χαζο.

Κατα τα αλλα συμφωνω με τις παρατηρησεις σου.

εχεις πααααρα πολυ δικιο. τρομακτικα πολυ δικιο.. τα παντα βασικα πανω μου ειναι μια αντισταση στην ωριμοτητα. Απο την εμφανιση μου, ειμαι 30 και ολοι με κανουν απο 20-25, μεχρι τη συμπεριφορα μου, τις σχεσεις που διαλεγω, το πως ζω, πως σπουδαζω ακομα, τι ονειρα κανω, πως θελω να ειναι η ζωη μου, μια αιωνια φοιτητικη ζωη, με φιλους, πλακα, συγκατοικους, χαβαλε κ.ο.κ. Νομιζω αυτο παει μαζι με την αντισταση στη δεσμευση και ο,τι αυτη συνεπαγεται..
το συνδρομο του πητερ παν εντελως :p
αλλα ειναι αληθεια. Δε θελω να μεγαλωσω ποτε. Δε βρισκω κανεναν ικανοποιητικο λογο για να κανω κατι τετοιο..!!

Λογικο ειναι,υπαρχουν καλυτερα χρονια απο τα φοιτητικα??