Η ιστορία του Mark Ellerby

[Delmem080319a]

Μου άρεσε η αφήγηση αυτού του ανθρώπου και η αισιοδοξία του, οπότε σκέφτηκα να την ποστάρω στα αγγλικά και στα ελληνικά.
Πηγή = http://markellerby.com/


An introduction to my story

At age 21, life could not be better. I had just graduated from University with a first class degree, had been accepted to study for a doctorate with funding (the academic equivalent of being selected for the Olympic team) and had a research supervisor who was a member of the House of Lords. What could go wrong? Nothing, or so it seemed. Then it happened: Schizophrenia. It was not a sudden shock, more of a gradual onset, although nothing had prepared me for it. Nobody takes you aside at school and says, "Look you might get a mental illness!" There was no information available to allow a self-diagnosis. I had heard of Schizophrenia, but thought it was a split or dual personality. It was all the more frightening back then as I didn't know how to help myself.

For the first few years, I stayed at university in Southampton; the opposite end of the country and away from home and family. I managed to keep my head above water on my course, as the symptoms were not so bad at the start. I kept hearing people talking about my actions, behaviour and thoughts. Eventually I spent more time thinking about this than my work and had to give it up and go home - just in time.
Mark at universityMark at university

My psychiatrist described my symptoms as particularly severe so they are probably worth recounting. I kept hearing the neighbours banging on the walls trying to play on my nerves (or so I thought). My response was to run not just out of the house, but to get as far away as possible. That meant getting away from everybody. I wandered round the countryside at night trying to avoid towns and villages from which direction I could still hear the banging noise. I had paranoia and auditory hallucinations all mixed together.

This however was not the end of the matter. I had other kinds of delusions. I thought I was responsible for all kinds of problems such as wars, crime and disease. The worst such symptom was that I had memories of being the reason why everything from TV programmes to the architecture of buildings had the form and appearances they did. It was like wandering around in my own subconscious. I tried 'ump-teen' times to commit suicide but was sectioned and taken to hospital.

I was in there for more than a year while 'They' - the doctors - tried to find the right drug. The illness never was a continual thing - I had good periods and bad. I was then put on Risperidone and some of the delusional symptoms seemed to improve. I still had other problems, most notably strange thoughts and periodic head pains but I think the doctors must have thought that by then I had gone through the system and come out the other side! I was left to live independently.
Mark and his sisterMark and sister

That proved very difficult. The stigma of mental illness made me a virtual recluse. You cannot go down the pub and face the inevitable question; "what do you do?" and reply you are schizophrenic. On my own, the presence of the voices seemed to be magnified and there was little to help the depression this created. The answer was to live in sheltered accommodation, and as with my stay in hospital, this improved things further. What I have learned about having such an illness is that one of the best things that can be done is to simply talk to the patient.

I guess this can act as a distraction and prevent you from dwelling on your problems. Living together in sheltered housing aims to provide such a context. Some kind of activity is also necessary but this can be a double-edged sword; work can be stressful but then doing nothing can be the same so it is often necessary to balance the two. Variety, in terms of people and activity, is also necessary.
Mark at universityMark and his Mother

The biggest help in my case seems, at present, to be the drug Clozapine. My mental health has greatly improved since the very first time it was prescribed to me. That was two years ago! I still have some symptoms and side effects but I am now a thousand times better. I have started to research and write again, this time about mental health. To date I have had a lot of publishing success. I guess the lesson here is that every cloud has a 'silver lining', so keep hoping.

[Delmem080319a]

Και η αφήγηση στα ελληνικά

Πηγή = http://www.boro.gr/28096/exomologisi...seudaisthiseis
μετάφραση Μαρία Κωλέτση

"Μόλις είχα γίνει 21 ετών και η ζωή μου είχε φερθεί πολύ γενναιόδωρα. Είχα μόλις αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο με άριστα και είχα γίνει δεκτός για διδακτορικό με υποτροφία (που ισοδυναμεί με το να γίνεσαι δεκτός στους Ολυμπιακούς αγώνες) με επιβλέποντα καθηγητή μέλος του κοινοβουλίου της Μεγάλης Βρετανίας! Τι θα μπορούσε να πάει λάθος; Τίποτα, ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν. Και τότε συνέβη: η σχιζοφρένεια. Άρχισε να εμφανίζεται σταδιακά, όχι σαν κάτι ξαφνικό, αλλά δεν υπήρχαν προειδοποιητικά σημάδια. Στο σχολείο, κανείς δε θα σου μιλήσει για την πιθανότητα να νοσήσεις κάποια στιγμή από ψυχική ασθένεια. Καμιά πληροφορία δεν ήταν διαθέσιμη για να καταλάβω τι μου συνέβαινε. Είχα ακούσει για τη σχιζοφρένεια αλλά νόμιζα πώς είναι κάτι σαν διπλή προσωπικότητα. Αυτή η κατάσταση με τρόμαζε πολύ, καθώς δεν ήμουν σε θέση να βοηθήσω τον εαυτό μου.

Τα πρώτα χρόνια έμενα στο πανεπιστήμιο του Southampton, στην άλλη άκρη της χώρας, μακρυά από το σπίτι και την οικογένειά μου. Καθώς τα συμπτώματα στην αρχή δεν ήταν τόσο έντονα, μπορούσα να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου. Μέσα στο μυαλό μου άκουγα συνεχώς ανθρώπους να μου μιλάνε για τις πράξεις μου, τη συμπεριφορά και τις σκέψεις μου (αλλά άνθρωποι δεν υπήρχαν γύρω μου!). Κατέληξα τελικά να ασχολούμαι περισσότερο με αυτά παρά με την δουλειά μου και έτσι έπρεπε να τα εγκαταλείψω όλα και να επιστρέψω στο σπίτι μου. Ακριβώς την κατάλληλη στιγμή.

Τα συμπτώματά μου, “ιδιαίτερα σοβαρά”, όπως τα χαρακτήρισε ο ψυχίατρός μου ήταν τα εξής: άκουγα συνέχεια τους γείτονές μου να χτυπούν με μανία τους τοίχους, με σκοπό να παίξουν με τα νεύρα μου. Ή τουλάχιστον αυτό νόμιζα. Ο μόνος τρόπος για να μην τους ακούω ήταν όχι απλώς να φεύγω από το σπίτι, αλλά να απομακρύνομαι όσο το δυνατόν περισσότερο. Αυτό σήμαινε προφανώς ότι απέφευγα τους πάντες. Περιπλανιόμουν στην ύπαιθρο τις νύχτες, προσπαθώντας να αποφύγω κατοικημένες περιοχές, από όπου θα συνέχιζαν να ακούγονται οι χτύποι. Είχα παραλήρημα και ακουστικές ψευδαισθήσεις ταυτόχρονα.

Ωστόσο, τα συμπτώματά μου δεν περιορίζονταν σε αυτά. Είχα και άλλες αυταπάτες. Νόμιζα ότι ήμουν υπεύθυνος για κάθε είδους πρόβλημα, όπως πολέμους, εγκλήματα και ασθένειες. Ακόμη χειρότερα, πίστευα πώς ήμουν η αιτία που καθετί είχε τη μορφή που είχε , δηλαδή από προγράμματα στην τηλεόραση μέχρι αρχιτεκτονικά κτίρια. Ήταν σα να περιφέρομαι γύρω από το δικό μου υποσυνείδητο. Προσπάθησα άπειρες φορές να αυτοκτονήσω, αλλά με απέτρεπαν και με μετέφεραν στο νοσοκομείο.

Παρέμεινα εκεί για πάνω από ένα χρόνο καθώς οι γιατροί προσπαθούσαν να βρουν το κατάλληλο φάρμακο. Η κατάστασή μου δεν ήταν σταθερή, αλλά είχε καλές και κακές περιόδους. Τότε μου χορηγήθηκε ρισπεριδόνη και πολλά από τα παραληρήματά μου άρχισαν να βελτιώνονται. Είχα όμως, πολλά προβλήματα ακόμη, κυρίως περίεργες σκέψεις και πονοκέφαλους κατά καιρούς. Τότε, οι γιατροί θεώρησαν ότι είχα απομακρυνθεί από το πρόβλημα, ότι ήμουν υγιής και μου επέτρεψαν να ζήσω ανεξάρτητος.

Αυτό αποδείχθηκε πολύ δύσκολο. Το στίγμα της ψυχικής νόσου με μετέτρεψε σε ερημίτη. Δυστυχώς, δεν μπορείς να πας για διασκέδαση και να μην έρθεις αντιμέτωπος με την αναπόφευκτη ερώτηση “τι κάνεις;” και να απαντήσεις χωρίς κόστος “είμαι σχιζοφρενής”. Οι φωνές παρόλα αυτά είχαν γίνει περισσότερες και πιο ανυπόφορες, χωρίς να υπάρχει κάτι να με βοηθήσει για την κατάθλιψη που μου προκαλούσαν. Η λύση ήταν να μείνω σε ένα προστατευμένο χώρο (ξενώνα για ασθενείς), αφού όπως και στο νοσοκομείο, η παραμονή μου εκεί θα βελτίωνε την κατάστασή μου. Αυτό που έμαθα για την ψυχική νόσο, είναι ότι οι συζητήσεις είναι πολύ βοηθητικές.

Υποθέτω ότι αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως μια απόσπαση της προσοχής και να αποτρέψει από τη συνεχή, φορτική ενασχόληση με το πρόβλημα. Η συμβίωση σε έναν ξενώνα, έχει ως στόχο να παρέχει ένα τέτοιο πλαίσιο. Επίσης, οι δραστηριότητες συνεισφέρουν αλλά μπορεί να αποβούν και δίκοπο μαχαίρι. Είναι δυνατόν να προκαλέσουν άγχος, αλλά από την άλλη μεριά η απραξία μπορεί να έχει το ίδιο αποτέλεσμα, γι’ αυτό είναι απαραίτητη η ισορροπία μεταξύ των δύο. Επιπλέον, η γνωριμία με άλλους ασθενείς και η ενασχόληση με διάφορες δραστηριότητες είναι απαραίτητες.

Στην περίπτωσή μου προς το παρόν, η μεγαλύτερη βοήθεια είναι το φάρμακο κλοζαπίνη. Η ψυχική μου υγεία βελτιώθηκε σημαντικά από την πρώτη κιόλας φορά που μου χορηγήθηκε, πριν από 2 χρόνια! Υπάρχουν ακόμη παρενέργειες και συμπτώματα, αλλά πλέον νιώθω χίλιες φορές καλύτερα. Ξεκίνησα πάλι την έρευνα και τη συγγραφή, αυτήν τη φορά για την ψυχική υγεία, με μεγάλη επιτυχία μέχρι σήμερα.

Υποθέτω ότι το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας μου, είναι ότι πάντα υπάρχει λύση, γι’ αυτό μη σταματάτε να ελπίζετε.

[σακης]

Eτσι ειναι, η αρρωστεια δεν κανει διακρισεις. Θελει καθημερινη παλη, το προβλημα δεν εξαλειφεται ποτε τελειως, μαθαινεις να ζεις μ αυτο και σιγα σιγα το αποδεχεσαι.

Και να σημειωσω οι παρεες βοηθουν πολυ, εχει μεγαλο δικιο σ αυτο, σε κανει να ξεχνιεσαι και πανω απ ολα, περνας καλα.

[keep_walking]

Like, οπως λεμε στο Facebook:P

Ναι , καπως ετσι ειναι και η ζωη συνεχιζεται... στην αρχη βεβαια ειναι τοσο δυσκολα που λες ειναι αδυνατον να συνεχισω πολλες φορες και η αναρωση μετριεται σε δεκαετιες καποιες φορες. Αλλα η ζωη συνεχιζεται και ειναι ευχαριστη.

[Delmem080319a]

Eτσι ειναι, η αρρωστεια δεν κανει διακρισεις. Θελει καθημερινη παλη, το προβλημα δεν εξαλειφεται ποτε τελειως, μαθαινεις να ζεις μ αυτο και σιγα σιγα το αποδεχεσαι.

Και να σημειωσω οι παρεες βοηθουν πολυ, εχει μεγαλο δικιο σ αυτο, σε κανει να ξεχνιεσαι και πανω απ ολα, περνας καλα.

Σωστά τα λες, και η αποδοχή του προβλήματος είναι κάτι που βοηθάει να προχωρήσεις όσο καλύτερα μπορείς. Και τίποτα δεν είναι τέλειο έτσι και αλλιώς στη ζωή του καθενός. Οι παρέες είναι πολύ σημαντικό, οι άνθρωποι που σε κάνουν να περνάς καλά και κάποιες δραστηριότητες.
Και πιστεύω πολύ στην αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων. Γίνονται πιο δυνατοί.

[Delmem080319a]

Like, οπως λεμε στο Facebook:P

Ναι , καπως ετσι ειναι και η ζωη συνεχιζεται... στην αρχη βεβαια ειναι τοσο δυσκολα που λες ειναι αδυνατον να συνεχισω πολλες φορες και η αναρωση μετριεται σε δεκαετιες καποιες φορες. Αλλα η ζωη συνεχιζεται και ειναι ευχαριστη.

Έτσι ακριβώς, η ζωή συνεχίζεται. Και προχωράς! (όπως στην υπογραφή σου)
Αυτός ο άνθρωπος έφτασε σιγά-σιγά να συγγράφει και πάνω στα θέματα αυτά, δηλαδή κατάφερε όχι μόνο να βοηθήσει τον εαυτό του, αλλά και άλλους ανθρώπους. Ποτέ κανείς δεν πρέπει να το βάζει κάτω.

[Delmem080319a]

Παραθέτω και μια άλλη αφήγηση εκ των έσω, από την Elyn Saks, καθηγήτρια Νομικής που ειδικεύεται στον τομέα Ψυχικής Υγείας. Μέσα σε 15 λεπτά, τα λέει όλα αυτή η γυναίκα. ΟΛΑ.
Δεν έχω λόγια. RESPECT!

http://www.ted.com/talks/elyn_saks_s...ss?language=el

Η σελίδα της http://weblaw.usc.edu/contact/contac...m?detailid=300

[Delmem080319a]

Ωραία τα λέει ο Stevie και η Kate σε αυτά τα δύο σύντομα βίντεο, οπότε σκέφτηκα να τα μοιραστώ μαζί σας :)

https://www.youtube.com/watch?v=RCRDIeFWhIo

[Delmem080319a]

https://www.youtube.com/watch?v=hqCRawYj8PY

[elafi]

Έχει σκεφτεί κανείς το ενδεχόμενο να κοιτάμε ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ-ΦΥΤΆ, καμένους από τα ΦΑΡΜΑΚΑ, που περιγράφουν τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι και ο περίγυρός τους αυτό που στην πράξη είναι απλώς συμπτώματα ΝΕΥΡΟΤΟΞΙΚΩΝ φαρμάκων και που δεν έχουν ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με την ψυχική κατάσταση στην οποία βρίσκονται και η οποία ΠΑΓΙΩΝΕΤΑΙ (γιατί είναι ΑΛΗΘΙΝΟ προϊόν προβλημάτων ή καταστάσεων που μένουν ΠΑΓΙΩΜΕΝΑ ΚΑΙ ΑΝΕΠΙΛΥΤΑ);

Έχετε σκεφτεί ότι τα ψυχιατρεία είναι ΊΔΙΑ με το Γκουαντανάμο (εγκλεισμός συχνά αναίτια, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΑΒΑΡΑΘΡΩΣΗ της ζωής του ατόμου, χωρίς εξηγήσεις);

Έχετε προσέξει ότι ο βαθμός επικινδυνότητας που αποδίδει το κοινό στους "ψυχικά ασθενείς" είναι ίδιως με αυτόν για τα ΠΡΕΖΑΚΙΑ, άνθρωποι ΚΑΜΕΝΟΙ που δε θες να τους βλέπεις και ΤΡΕΜΕΙΣ και την εικόνα τους, ανεξάρτητα από το τι είναι και τι μπορούν να κάνουν (καλό ή κακό) και ότι αυτό είναι ΙΑΤΡΟΓΕΝΕΣ και όχι ΝΑΡΚΟΜΑΝΙΑ; Και ότι κανένας δε θέλει στην περιοχή του δομές για ναρκομανείς και ψυχασθενείς για αυτόν ακριβώς τον λόγο (ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ);

[αλεξανδρος_77]

ολα αυτα που λες τι νοημα εχουν δε μπορω να καταλαβω δηλαδη κ να τα σκεφτουμε θα αλλαξει κατι?

[elafi]

το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση.

[Delmem080319a]

Γεια σου elafi. Το θέμα είναι υπάρχει κάποια αποτελεσματική εναλλακτική θεραπεία ας πούμε για τη σχιζοφρένεια, όταν κάποιος ζει κάτι σαν κόλαση από τις ψευδαισθήσεις, την αποδιοργανωμένη σκέψη κλπ? Αφήνεις τον άνθρωπο να βασανίζεται μια ζωή, τι κάνεις? Ενδέχεται να κλειστεί για πάντα σε ένα ψυχιατρείο αν αφεθεί έτσι και να υποφέρει πάρα πολύ στη ζωή του έτσι και αλλιώς... Κανείς δε λέει ότι τα φάρμακα είναι ότι καλύτερο για την ψυχική ασθένεια, αλλά κάπως έχουν βοηθήσει ορισμένους ανθρώπους, δυστυχώς όμως έχουν και παρενέργειες.

Το πως αντιμετωπίζονται οι ψυχικά ασθενείς δεν έχει να κάνει με το αν παίρνουν φάρμακα ή όχι, αλλά με το πόσο απαίδευτος και ακαλλιέργητος μπορεί να είναι ο περίγυρος, των "υγιών ανθρώπων" γενικότερα για την ψυχική ασθένεια.
Ένας τρόπος λοιπόν για λίγο περισσότερη γνώση στην Ελλάδα είναι να δείξουμε ότι ο ψυχικά ασθενής δεν είναι ένας άνθρωπος-φυτό ή επικίνδυνος για τους άλλους, αλλά μπορεί να είναι ένας που γράφει βιβλία, που εργάζεται, που μιλά για τα θέματά του μπροστά στην κάμερα κλπ. Το πως τα έχει καταφέρει ο καθένας μπορεί να διαφέρει, οπότε γιατί να γενικεύουμε, ο κάθε ψυχικά ασθενής, o κάθε άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα.
Αν ένας άνθρωπος κατάφερε με ένα χάπι να είναι καλά και λειτουργικός γιατί πρέπει να το αμφισβητούμε?
Φυσικά δεν λέω να μην αμφισβητούμε ότι σε πολλές περιπτώσεις τα φάρμακα υπερχορηγούνται ή γίνονται εγκλεισμοί σε ψυχιατρεία αναίτια και γίνονται και λάθη από ψυχιάτρους.
Αλλά απλά να γενικεύσουμε τα πάντα δεν ξέρω σε τι βοηθάει.
Προσωπικά είμαι υπέρ πολλών εναλλακτικών πραγμάτων που μπορεί να κάνει κάποιος για να καλυτερέψει ψυχική και σωματική υγεία, είτε παίρνει φάρμακο είτε δεν παίρνει.

[Macgyver]

Και η αφήγηση στα ελληνικά

Πηγή = http://www.boro.gr/28096/exomologisi...seudaisthiseis
μετάφραση Μαρία Κωλέτση



Υποθέτω ότι το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας μου, είναι ότι πάντα υπάρχει λύση, γι’ αυτό μη σταματάτε να ελπίζετε.

Αγαπητη Breath , κραταω το ηθικο διδαγμα της ενδιαφερουσας ιστοριας σου , γιατι πρεπει να μας γινει λαβαρο , για τα παντα .

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ17817]

meta ΛΙΠΥς βλεπω οτι το ελαφι εχασε την ...φορμα του.παλια ηταν καταπελτης...