Άγχος, κρίσεις πανικού και φόβος για την υγεία

[Comfortably Numb]

Καλησπερίζω τα μέλη του forum.

Πρώτη μου φορά εδώ. Χαίρομαι που βρήκα ένα forum που αφορά ψυχολογικά θέματα και διαταραχές στα Ελληνικά, διότι από τη στιγμή που το άγχος με κατέλαβε, έχω βρει μόνο ιστοσελίδες, chat και fora στα Αγγλικά.
Είμαι 24 ετών και ζω μόνος μου σε μία πόλη μακρυά από αυτή όπου μεγάλωσα, όπου και σπουδάζω.
Τους τελευταίους 6 μήνες η καθημερινότητα μου έχει αλλάξει δραματικά.

Γενικότερα ως άτομο είμαι αγχώδης και μοναχικός, αρκετά εσωστρεφής. Τα τελευταία χρόνια είχα αρκετό άρχος αλλά το διαχειριζόμουν σχετικά εύκολα και μπορούσα να βρίσκω χαρά και ικανοποίηση σε μικρά πράγματα και δραστηριότητες. Γενικά ήμουν σε θέση να διασκεδάζω.

Ορίστε η ιστορία μου (είναι μεγάλη):

Τον Σεπτέμβρη του 2013 άρχισα να έχω για πρώτη φορά έντονες ημικρανίες με μεγάλη συχνότητα (2 την εβδομάδα) οι οποίες κατηγοριοποιούνται ως "ημιπληγικές και με οφθαλμική αύρα". Για να μην πολυλογώ, μία τέτοια μοιάζει αρκετά με εγκεφαλικό επεισόδιο. Μέχρι τότε δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να βρίσκεται σε κάποιο ιατρείο, όχι ότι τους απέφευγα, αλλά δεν υπήρξε ποτέ λόγος να πάω σε κάποιον.
Όταν είδα πως οι ημικρανίες μου ήταν επαναλαμβανόμενες, επισκέφθηκα για πρώτη φορά νευρολόγο, όπου και επιβεβαίωσε τη "διάγνωση" των ημικρανιών που είχα κάνει μέσω του internet και τις απέδωσε στο άγχος. Μου έγραψε κάποια φάρμακα τα οποία αγόρασα αλλά δεν πήρα ποτέ, ακόμα και όταν είχα κάποια ημικρανία. Χωρίς να κάνω κάποια δραστική αλλαγή στη ζωή μου, οι ημικρανίες εξαφανίστηκαν μια και καλή 1-2 μήνες αργότερα και δεν είχα κάποια άλλη από τότε. Εκείνη την περίοδο έκανα και κάποιες εξετάσεις αίματος, οφθαλμικό έλεγχο και εξετάσεις για τον θυρεοειδή, όλες φυσιολογικές.

Το άγχος μου βέβαια για διάφορα θέματα παρέμεινε σταθερό, ίσως και αυξανόμενο, αλλά ακόμα ήμουν σε θέση να το διαχειρίζομαι ή να το αγνοώ. Αυτό μέχρι και τα τέλη του Μαΐου του 2014, πριν 6 μήνες σχεδόν, όπου είχα την πρώτη μου κρίση πανικού, και τότε μάλλον άρχισαν όλα. Ξεκίνησε ένα αίσθημα αδρεναλίνης, σαν έναν αρκετά δυνατό παλμό της καρδιάς (σε σημείο που με διέκοψε την ώρα που μιλούσα) και στην συνέχεια ακολούθησε έντονη ταχυκαρδία με δυνατούς παλμούς, γρήγορη αναπνοή, με μούδιασμα στα χέρια (πρώτα στο αριστερό) και έντονος φόβος. Το μυαλό μου έτρεχε σε αρνητικές σκέψεις, κυρίως πως παθαίνω κάποιο έμφραγμα και πως η ζωή μου ήταν άμεσα σε κίνδυνο, πράγμα που με έκανε χειρότερα. Παρόλα αυτά πέρασε μετά από 1 ώρα, αλλά ήμουν αρκετά ταραγμένος μετά.
Άρχισα να ψάχνω στο internet για αυτά τα συμπτώματα και έτσι ενημερώθηκα για τις κρίσεις πανικού, όπου και ανακουφίστηκα όταν διαπίστωσα πως μάλλον αυτή ήταν η αιτία αυτής της εμπειρίας. Βέβαια, όσο έψαχνα, έπεσα πάνω σε άλλους συνδέσμους που αφορούσαν διάφορα καρδιακά φαινόμενα, αρρυθμίες και περιστατικά, τα οποία ναι μεν διάβασα, αλλά όχι διεξοδικά.

Νομίζοντας πως αυτό που πέρασα ήταν κάτι τυχαίο και μεμονωμένο, το αγνόησα και συνέχισα με τη ζωή μου, μέχρι που 5 μέρες αργότερα με ξαναέπιασε ενώ καθόμουν σε αστικό λεωφορείο. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, έγινα πάλι πολύ νευρικός, δεν μπορούσα να καθίσω σε μία θέση και περίμενα ανυπόμονα την στιγμή που θα έβγαινα από το λεωφορείο.
Αφού βγήκα, αντί να συνεχίσω με το πρόγραμμά μου, πήγα σε ένα νοσοκομείο που βρισκόταν στον δρόμο μου, έχοντας πάλι τον φόβο πως παθαίνω κάτι άμεσα επικίνδυνο. Δεν μπήκα μέσα στο νοσοκομείο, απλά κάθισα έξω μέχρι που ηρέμησα. Στην επιστροφή μου προς το σπίτι αποφάσισα να πάω σε κάποιον καρδιολόγο και ήμουν τυχερός γιατί βρήκα έναν διαθέσιμο εκείνη την ώρα.
Πήγα λοιπόν, του περιέγραψα τι συνέβει και αφού μου έκανε 2-3 ερωτήσεις με έβαλε σε καρδιογράφο. Ήμουν αρκετά αγχωμένος, πράγμα που φάνηκε στο καρδιογράφημα, όπου είχα 105 παλμούς το λεπτό. Πέρα από αυτό, η ηλεκτρική δραστηριότητα της καρδιάς και γενικά ότι άλλο βλέπουν οι γιατροί στα καρδιογραφήματα ήταν φυσιολογικά. Μου έδωσε ωστόσο δύο χαπάκια beta-blockers και μου είπε να πάρω μισό στην περίπτωση που με ξαναπιάσει κάτι τέτοιο, για να αποφύγω αυτή την δυσάρεστη εμπειρία. Δεν τα πήρα ποτέ. Επίσης είχα σχετικά υψηλή πίεση, 138/κάτι, πράγμα το οποίο επίσης αποδόθηκε στο άγχος.

Από τότε ξεκίνησα μία άσχημη συνήθεια να ελέγχο τον σφυγμό μου συνεχώς. Επίσης άρχισα να δίνω υπερβολική σημασία στο παραμικρό που συνέβαινε στο σώμα μου, όπως μία διαφορετική αίσθηση, ένας στιγμιαίος πόνος, ένα μούδιασμα και γενικά οτιδήποτε. Ανησυχούσα όταν ο σφυγμός μου ήταν γρήγορος, αργός, δυνατός ή αδύναμος. Κάποιες φορές με έπιαναν κρίσεις πανικού επειδή ανησυχούσα για κάτι περίεργο που ένιωθα.

Οι κρίσεις συνεχίστηκαν, το ίδιο και ο φόβος πως έχω κάτι παθολογικό και κάθε φορά που με έπιαναν έβγαινα έξω και περπατούσα για να νιώθω ένα αίσθημα ασφάλειας πως αν πάθω κάτι, θα με δει κάποιος και θα με βοηθήσει. Αφού ήρθε το καλοκαίρι, γύρισα πίσω στην πόλη που μεγάλωσα για να περάσω τις διακοπές μου με την οικογένειά μου και τους καλούς μου φίλους. Πίστευα πως θα είμαι καλύτερα εκεί, αλλά δυστυχώς ξανά με έπιαναν κρίσεις.
Πιστεύοντας πως όλο αυτό που περνούσα ήταν πολύ αληθινό για να είναι μέσα στο μυαλό μου, αποφάσισα να κάνω ένα check up. Πήγα σε παθολόγο, της περιέγραψα τι παθαίνω και μου είπε να κάνω κάποιες εξετάσεις αίματος, ουρολογικές και με παρέπεμψε σε καρδιολόγο.
Πήγα στον καρδιολόγο ο οποίος πρόσθεσε ακόμα κάτι για τις εξετάσεις αίματος και αφού περιέγραψα και σε εκείνον τι παθαίνω, ήταν η ώρα να ξεκινήσω την εξέταση. Α, παραλίγο να ξεχάσω, πως σε αυτό το διάστημα είχα διαβάσει τόσα πολλά πράγματα για την καρδιά και σχετικές παθήσεις, επικίνδυνες και μη, που με είχαν επηρεάσει πάρα πολύ.
Αφού πρώτα με εξέτασε με στηθοσκόπιο ο καρδιολόγος, με έβαλε σε καρδιογράφημα, το οποίο ήταν ξανά φυσιολογικό με 66 παλμούς το λεπτό. Έκανα επίσης υπέρηχο καρδιάς και τρίπλεξ καρωτίδων, επίσης φυσιολογικά. Οι εξετάσεις ούρων ήταν φυσιολογικές, όπως και οι εξετάσεις αίματος, πρέπει να κοίταξαν πολλά πράγματα γιατί μου πήραν 4 φιαλίδια αίμα. Ο καρδιολόγος ανέφερε επίσης πως ο πρώτος καρδιολόγος έκανε λάθος που μου έδωσε τα beta-blockers. Aν και πάλι, είχα σχετικά υψηλή πίεση, 135/80, η οποία ξανά αποδόθηκε σε άγχος.

Αφού όλα τα αποτελέσματα ήταν φυσιολογικά, ένιωσα μία ανακούφιση μερικές ημέρες, αλλά οι κρίσεις συνεχίστηκαν. Πήγα διακοπές σε μία απομακρυσμένη περιοχή όπου πηγαίνω κάθε χρόνο και ήμουν ακόμη χειρότερα, διότι είχα στο μυαλό μου πως αν μου συμβεί κάτι, θα αργήσει να υπάρξει ανταπόκριση. Ενώ άλλες χρονιές ήμουν ομιλητικός, έκανα αστεία, ήμουν αθλητικός αν και καπνιστής, περνούσα πολλές ώρες στη θάλασσα, αυτό το καλοκαίρι πέρασε με άγχος, αδράνεια και φόβο. Οι κρίσεις που πάθαινα ήταν ήπιες μεν, αλλά υπήρχαν.

Ένιωθα που και που κάποια στιγμιαία φτερουγίσματα στην καρδιά και πόνους στο στήθος που με άγχωναν πολύ.

TO BE CONTINUED...

[Comfortably Numb]

PART 2:

Όταν τελείωσαν οι διακοπές μου, γύρισα για λίγες μέρες στην πόλη που μεγάλωσα και ένα βράδυ που γυρνούσα οδικώς στο σπίτι μετά από μία βόλτα που είχα πάει με τους φίλους μου, με έπιασε η χειρότερη κρίση που είχα μέχρι τώρα. Ξεκίνησε με ένα ελαφρύ μούδιασμα στο αριστερό χέρι, το οποίο με έκανε να νευρικό και γρήγορα εξελίχθηκε σε έντονο μούδιασμα και στα δύο χέρια, σε σημείο να μην τα αισθάνομαι σχεδόν, γρήγορη αναπνοή, ταχυκαρδία, το μούδιασμα προχώρησε στα αφτιά μου και στο κεφάλι, άρχισα να έχω έντονο σφίξιμο στο στομάχι και δυσφορία που προχωρούσε προς το στήθος και έντονο πανικό και τρόμο. Προσπάθησα να συγκεντρώσω όποια προσοχή μου είχε μείνει στην οδήγησή μου. Ευτυχώς ήταν αργά το βράδυ και οι δρόμοι ήταν άδειοι, επίσης βρισκόμουν κοντά στο σπίτι σχεδόν. Πέρασα όμως ένα κόκκινο φανάρι (αφού κοίταξα προς όλες τις κατευθύνσεις πως μπορούσα να το κάνω με ασφάλεια) γιατί δεν μπορούσα να περιμένω ούτε δευτερόλεπτο σε απραξία από την νευρικότητα. Αφού έφτασα σπίτι, βγήκα γρήγορα από το αμάξι και έκατσα δίπλα στο πεζοδρόμιο όπου και όλα τα συμπτώματα εξαφανίστηκαν γρήγορα. Μετά από καμιά ώρα, αφού έκανα 2-3 τσιγάρα και είχα ηρεμήσει περίπου, αποφάσισα να πάω σε νοσοκομείο. Αυτό που πέρασα ήταν πολύ έντονο για να το αγνοήσω.
Πήγα στο νοσοκομείο, αφού έδωσα τα στοιχεία μου και πήρα αριθμό για το παθολογικό, ήρθε η σειρά μου μετά από 3 ώρες. Η παθολόγος μου είπε πως δεν υπάρχει κάτι παθολογικό με τα συμπτώματα που της περιέγραψα, με διαβεβαίωσε πως ακόμα και αν είχε την παραμικρή αμφιβολία, δεν θα την άφηνε χωρίς να την διερευνήσει. Ήταν τόσο σίγουρη που δεν με έστειλε καν για εξετάσεις.

Πέρασαν μερικές ημέρες ακόμα και επέστρεψα στην πόλη που μένω μόνος και σπουδάζω. Οι κρίσεις είχαν ελαττωθεί σε συχνότητα αλλά και ένταση, πράγμα που με ανακούφισε, αλλά η διαρκής ανησυχία για την υγεία μου, το έντονο άγχος καθώς και οι κακές συνήθειες να τσεκάρω συνεχώς τον σφυγμό μου και να δίνω σημασία σε ότι τυχαίο συνέβαινε, παρέμειναν. Προσπάθησα να σταματήσω αυτό με τον σφυγμό, αλλά έχω μία αρτηρία που περνάει στο δεξί μου χέρι κοντά στο δέρμα πάνω από τον αντίχειρα σχεδόν, την οποία μπορώ να δω να πάλλεται με το μάτι, χωρίς να την πιάσω. Αρκετά εκνευριστικό.
Αφού είδα πως δεν μπορούσα να διαχειριστώ όλο αυτό που περνούσα, αποφάσισα να πάω σε ψυχίατρο, ο οποίος με διέγνωσε με ήπια προς μέτρια κατάθλιψη, η οποία προκάλεσε τις κρίσεις πανικού, που με τη σειρά τους προκάλεσαν το άγχος για την υγεία. Μου έγραψε συνταγή με ένα αντικαταθλιπτικό (Ladose, 20mg) το οποίο είπε να παίρνω κάθε πρωί, και αγχολυτικό (Xanax 0,5mg) για να παίρνω μισό το πρωί, μισό το μεσημέρι και μισό το βράδυ (0.75mg ημερησίως). Αυτό έγινε πριν κανένα μήνα, και λίγο παραπάνω. Δεν ήθελα να πάρω φάρμακα, προτιμούσα να προσπαθήσω να το αντιμετωπίσω μόνος μου και έτσι δεν πήρα τα φάρμακα, αν και τα αγόρασα.

Είχα κολλήσει με αυτά που είχα διαβάσει για την καρδιά και αποφάσισα να πάω να κάνω άλλες δύο εξετάσεις, holter monitor (24ωρο καρδιογράφημα) και τεστ κοπώσεως.
Έκανα το holter, το οποίο ήταν και αυτό φυσιολογικό, με 84 παλμούς το λεπτό κατά μέσο όρο, 42 minimum όταν κοιμόμουν και 158 maximum μετά από 40 λεπτά περπάτημα, σε μία ανηφόρα με γρήγορο ρυθμό. Η καρδιολόγος μου είπε πως θα προτιμούσε να ήταν ο μέσος όρος γύρω στους 75, αλλά αυτό υποδηλώνει πως είμαι αγχώδης. Είχα 220 έκτακτες κολπικές συστολές, οι οποίες είναι ακίνδυνες και αθώες, και 2 έκτακτες κοιλιακές συστολές, τις οποίες ένιωσα (αυτά τα φτερουγίσματα που καταλαβαίνω κατά καιρούς). Η καρδιολόγος είπε πως 2 δεν είναι τίποτα, συμβαίνουν σε όλους τους υγιείς ανθρώπους.
Μετά την αξιολόγηση του holter, ξεκίνησα το τεστ κοπώσεως, με αρχική πίεση πάλι υψηλή, 134/85 και 71 παλμούς το λεπτό. Έβγαλα 12 λεπτά στον διάδρομο, συμπληρώνοντας 4 από τα 5 στάδια δυσκολίας με METs Score 13.5 (ό,τι και αν σημαίνει αυτό). Σταματήσαμε το τεστ επειδή η καρδιά μου έφτασε το 100% του ρυθμού που μπορεί να πιάσει θεωρητικά ένα άτομο της ηλικίας μου, 196 παλμούς το λεπτό. Η πίεσή μου έφτασε 190/90 και η καρδιολόγος ανέφερε πως θα προτιμούσε να είναι στο 170-180. Αλλά αφού ολοκλήρωσα το τεστ έπεσε γρήγορα στο 110, πράγμα που σύμφωνα με την καρδιολόγο σημαίνει πως δεν είμαι πραγματικά υπερτασικός, αλλά αγχώδης.
Συνοπτικά, το holter και το τεστ κοπώσεως ήταν και αυτά φυσιολογικά.

Πλέον δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνω, οπότε ξαναπήγα στον ψυχίατρο, ο οποίος με έπεισε να πάρω τα χάπια, τα οποία τα ξεκίνησα την προηγούμενη Παρασκευή.
Δεν ξέρω αν ήταν θέμα ψυχολογίας σε συνδυασμό με το Xanax, αλλά από την Παρασκευή ως την Τρίτη, για 4 ημέρες ήμουν εντελώς χαλαρός, σαν τον παλιό μου εαυτό, χωρίς άγχος.
Από την Τρίτη και μετά το άγχος επανήλθε, αλλά το Xanax φαίνεται να το μειώνει αρκετά. Ο ψυχίατρος είπε να το παίρνω επειδή το αντικαταθλιπτικό θέλει 4-6 εβδομάδες για να λειτουργήσει. Παίρνω μισό χάπι Xanax το πρωί και μισό το μεσημέρι (0.5mg ημερησίως). Αποφεύγω το βραδινό, εκτός και αν βλέπω πως είμαι στην τσίτα.

Εχθές νωρίς το πρωί πετάχτηκα από τον ύπνο μου χωρίς ανάσα, σαν να είχα σταματήσει να αναπνέω στον ύπνο μου.
Το είχα ξαναπάθει κάποιες φορές παλιότερα, αλλά τότε συνέβαινε όταν έπεφτα για ύπνο, στο στάδιο που με παίρνει ο ύπνος. Αλλά αυτή τη φορά ήταν μετά από κάποιες ώρες ύπνου και ήταν έντονο.
Πρέπει να κοιμόμουν ελαφριά γιατί εκείνη τη στιγμή είχα αυτό που λένε "lucid dreaming", που ενώ ονειρεύεσαι έχεις συνείδηση του τι συμβαίνει και μπορείς να ελέγξεις το όνειρό σου.
Προσπάθησα να ξανακοιμηθώ αλλά με έπιασε πάλι άγχος, ταχυκαρδία με δυνατούς παλμούς και πανικός. Σκέφτηκα να βγω έξω και να περπατήσω, όπως έκανα συνήθως όταν με έπιανε κάτι τέτοιο, αλλά πήρα μισό Xanax και μου πέρασε μετά. Κοιμήθηκα καμιά ώρα ακόμα, σηκώθηκα, ασχολήθηκα με κάτι επαγγελματικές υποχρεώσεις και το μεσημέρι πήγα για μάθημα. Κατά τις 3:00 το μεσημέρι πήρα το άλλο μισό Xanax, όμως μία ώρα αργότερα, στις 4:10 με έπιασε ξανά η κρίση πανικού, όπως και το πρωί. Μου έκανε εντύπωση που με έπιασε 2 φορές σε μία ημέρα με τέτοια ένταση, δεν το είχα ξαναπάθει, πόσο μάλλον ενώ είχα πάρει Xanax μία ώρα νωρίτερα, γεγονός που με τρόμαξε γιατί ενίσχυσε τον φόβο μου πως παθαίνω κάτι παθολογικό. Αφού άρχισα να ηρεμώ, ήμουν βέβαια ακόμα ταραγμένος, πήρα και άλλο μισό Xanax γιατί έπρεπε να οδηγήσω μέχρι το σπίτι και φοβόμουν να το κάνω σε αυτή την κατάσταση, γιατί εκτός από εμένα, θα ήμουν κίνδυνος και για τους άλλους, αν και ακόμα υπό αυτές τις συνθήκες, είμαι αρκετά προσεκτικός και συνειδητοποιημένος οδηγός. Το τελευταίο Xanax με ηρέμησε αρκετά και έτσι οδήγησα σπίτι.

Το ίδιο βράδυ αργότερα σκεφτόμουν πως το Xanax όντως μου είναι αρκετά χρήσιμο, αλλά επειδή δεν θέλω να μου γίνει συνήθεια ως εύκολη λύση, μιας και είναι αρκετά εθιστικό από όσο διαβάζω, αποφάσισα να μην παίρνω αυτά τα μισά χάπια κάθε πρωί και μεσημέρι, αλλά μόνο όταν βλέπω πως πάει να με πιάσει κάποια κρίση. Έτσι, σήμερα το πρωί δεν πήρα το πρωινό, αλλά πήρα ένα κατά τις 4:00 το μεσημέρι, γιατί ενώ δεν είχα κάποια χρήση, είχα έντονο άγχος και φοβόμουν μη με πιάσει.

Τώρα, αυτή η φαρμακευτική αγωγή είναι η τελευταία μου ελπίδα να ξεφύγω από όλο αυτό το μαρτύριο. Περιμένω να περάσει ο καιρός να δω αν θα λειτουργήσει το αντικαταθλιπτικό.
Με έχουν διαβεβαιώσει όλοι πως όλο αυτό είναι καθαρά ψυχολογικό, και εγώ παρόλο που γενικά πάντα βασίζομαι στην ψυχρή λογική, συνεχίζω να αγχώνομαι πιστεύοντας πως θα πάθω κάτι, αγνοώντας κάθε διαβεβαίωση από τους γιατρούς. Νομίζω πως δεν μπορώ να συμβιβαστώ με το γεγονός πως θα πεθάνω, όπως όλοι και όλα, είτε τώρα κοντά είτε κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον. Αλλά αυτή είναι φιλοσοφική κουβέντα για κάποια άλλη στιγμή. Τέλος πάντων.
Έχω χάσει πλέον τον εαυτό μου (και κιλά), δεν απολαμβάνω τις στιγμές με την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Δεν μιλάω, δεν γελάω, δεν κάνω αστεία, απλά είμαι παρών.

Αυτά... Χαρά στο κουράγιο όποιου/ας κάτσει και διαβάσει την έκθεσή μου, θα είναι κουραστικό. :D
Ακόμη και το forum δεν με άφησε γιατί ήταν πολύ μεγάλη και έτσι την έσπασα σε δύο κομμάτια. :P
Απλά είπα να τα περιγράψω αναλυτικά μπας και μπορέσει κανείς να συσχετιστεί με την εμπειρία μου, ή να περνάει κάτι παρόμοιο.

Για όποιους βαριούνται να διαβάσουν τα παραπάνω, και με το δίκαιο τους δηλαδή τόσα που είναι, συνοπτικά, ξεκίνησα να έχω κρίσεις πανικού πριν 6 μήνες, έκανα καρδιολογικές εξετάσεις οι οποίες ήταν φυσιολογικές, απέκτησα έντονο άγχος για την υγεία μου, όλα αυτά ως αποτέλεσμα κατάθλιψης και ξεκίνησα φαρμακευτική αγωγή με Ladose και Xanax πριν καμιά εβδομάδα. Τώρα περιμένω...

Με εκτίμηση και τις καλύτερες ευχές σε όλους,
Comfortably Numb

[VassilisM]

Καλησπερα φιλε!
Διαβασα την ιστορια σου και θυμηθηκα οσα και γω εχω βιωσει με τις κρισεις πανικου που εξελιχθηκαν σε αγχωδη διαταραχη..Ο εφιαλτης για μενα αρχισε οταν ημουν 20 ετων μετα απο μια περιοδο εντονου στρες με συμπτωματα ταχυκαρδια, ζαλαδα, ταση λιποθυμιας, μουδιασματα, σφιξιμο στο στομαχι, ναυτια. Μου εγινε εμμονη ιδεα οτι ειχα καποιο παθολογικο προβλημα παρα τις διαβεβαιωσεις των γιατρων και δυστυχως περασαν μερικα χρονια μεχρι να καταλαβω οτι το προβλημα ηταν ψυχολογικο..τωρα πλεον γνωριζοντας το προβλημα μπορω να περιοριζω τον φοβο μου και να ελεγχω τα συμπτωματα ωστε να αποφευγω τις δυνατες κρισεις.
Εμενα οι γιατροι μου συνεστησαν να παιρνω beta blockers οταν νιωθω αγχωμενος λογω υπερεκκρισης αδρεναλινης κλπ..Xanax επαιρνα σε καποια φαση για περιπου 2-3 βδομαδες καθε βραδυ και οταν πηγα να τα σταματησω σταδιακα ζοριστηκα, οποτε καλο ειναι να τα αποφευγεις λογω εθισμου. Επιπλεον τα χαπια αυτα μπορει να προκαλεσουν και νυχτερινους εφιαλτες..
Προσπαθησε να ανακαλυψεις τις αιτιες που σου προκαλουν αγχος ή/και καταθλιψη και να κανεις αλλαγες στη ζωη σου. Συχνα παντως ολες αυτες οι διαταραχες οφειλονται σε στοιχεια του χαρακτηρα του καθενος που δυσκολα αλλαζουν..Καλο ειναι να τα συζητας ολα αυτα με τους φιλους σου, να ανοιγεσαι και να μην τα κρατας μεσα σου. Και διωξε το φοβο που εχεις, αλλωστε τωρα ξερεις οτι εισαι απολυτως υγιης (και η πιεση σου ειναι μια χαρα! ποιος σου ειπε οτι 135/85 ειναι υψηλη?? εγω χαλαρος εχω 115/80 και σε στρες φτανω 150/100)

[Comfortably Numb]

Ευχαριστώ για την απάντηση και για τις συμβουλές VassilisM!

Το θετικό είναι πως έχω εντοπίσει τους παράγοντες που μου προκαλούν άγχος και κατάθλιψη.
Δυστυχώς μερικοί με αυτούς είναι εκτός του δικού μου ελέγχου, γεγονός με το οποίο πρέπει να συμβιβαστώ, αλλά δεν το έχω κάνει ακόμη... Και άλλοι είναι πράγματα που μπορώ να ελέγξω, όπως σωστά είπες, κάνοντας αλλαγές στη ζωή μου. Αυτές τις αλλαγές έχω ήδη ξεκινήσει να τις κάνω, αλλά απαιτούν χρόνο, οπότε το άγχος παραμένει μέχρι να γίνουν καλύτερα τα πράγματα τα οποία αλλάζω.
Όσον αφορά αυτές τις αλλαγές, νιώθω πως έχω ένα βουνό μπροστά μου, αλλά έχω αρχίσει να το ανεβαίνω και πιστεύω πως αν συνεχίσω, θα το καταφέρω. Αυτό που φοβάμαι, ενώ έχω την διάθεση, την θέληση και τον τρόπο να αλλάξω αυτά που πρέπει να αλλάξω, είναι πως αυτή η κατάσταση στην οποία βρίσκομαι θα με εμποδίσει. Ειρωνικό κατά κάποιο τρόπο.
Προσπαθώ να διώξω αυτό το φόβο για την υγεία μου, αλλά όπως καταλαβαίνεις και σωστά είπες, είναι εμμονή πλέον. Πολλές φορές όταν με κυριεύει ξεκινάω να κάνω θετικές και λογικές σκέψεις, πως όντως είμαι υγιής και έχω κάνει εξετάσεις. Κάποιες φορές το κερδίζω και το ξεπερνάω και άλλες το χάνω. Αλλά είναι μία αρχή...

Η οικογένειά μου και οι φίλοι μου γνωρίζουν τι περνάω, τους το έχω πει και είναι όλοι τους αρκετά υποστηρικτικοί, αλλά δυστυχώς λόγω απόστασης δεν τους βλέπω συχνά. Ένας φίλος μου μάλιστα περνάει παρόμοιο πρόβλημα με τις κρίσεις πανικού και ακολουθεί την ίδια θεραπεία με τα ίδια φάρμακα με εμένα. Βρίσκεται ήδη 1,5 μήνα μπροστά και μου λέει πως νιώθει κάπως καλύτερα. Οπότε ελπίζω και εγώ στο ίδιο.

Συγχαρητήρια που ξεπέρασες αυτή την εμμονή φίλε, ελπίζω να τα πας ακόμη καλύτερα!

Ευχαριστώ και πάλι! :)

[Touch_The_Sky]

Καλο κουραγιο σου ευχομαι.
Διαβασα ολο το σεντονακι και μπορω να πω οτι βρηκα πολλα κοινα.

Το μονο καλο απο αυτην την ιστορια για μενα ειναι οτι εκοψα το τσιγαρο :P

Εισαι και μικρος γμτ!Αλλα τωρα που το σκεφτομαι και μενα στα 27 με επιασαν τα εκτακτα ψυχικα φαινομενα:P και τωρα στα 35 ακομα παλευω μαζι τους.

[Peach]

Και εγω βρηκα πολλα κοινα...οχι ολα βεβαια, αλλα γενικα ολα ειναι συμπτωματα του αγχους.Εγω δεν εχω παρει ποτε μου φαρμακα βεβαια, αλλα δεν ξερω αν εχω κανει καλα, το προβλημα το εχω 4 μηνες.Νιωθω καθημερινα ζαλαδες και μουδιασματα, οχι με τη μορφη κρισης, ειναι απλά εκει. Και ενω εχω παει σε γιατρους και σε ψυχοθεραπευτη που με διαβεβαιωσαν ολοι οτι ειναι απο το αγχος, ακομα ειναι καρφωμενη στο μυαλο η ιδεα οτι κατι εχω.Απο εκει πρεπει να ξεκινησουμε.

[Touch_The_Sky]

Εγω αν δεν ειχα τις ριμαδες τις εκτακτες συστολες θα ημουν πολυ καλυτερα...Αλλα αρχιζουν και με κουραζουν!

[Peach]

Εγω αν δεν ειχα τις ριμαδες τις εκτακτες συστολες θα ημουν πολυ καλυτερα...Αλλα αρχιζουν και με κουραζουν!

Ολοι εχουμε και απο ενα ψυχοσωματικο που μας παει πισω, και γω αν δεν ειχα τη ζαλαδα θα πεταγα!Αλλα απο καπου πηγαζουν ολα αυτα, και μετα απο 4 μηνες ταλαιπωριας πιστευω οτι μονο η ψυχοθεραπεια μπορει να βοηθησει, με η χωρις φαρμακα!Επισης ειναι και φαυλος κυκλος, δηλαδη αγχωνομαστε επειδη εχουμε συμπτωματα, τα οποια εχουν ερθει απο το αγχος!Οταν σπασει ο κυκλος νομιζω αρχιζεις να συνερχεσαι!

[Touch_The_Sky]

Δεν ξερω βρε ροδακινο...Την μια εχουν ενα μηνα να με πιανουν πχ και τις τελευταιες βδομαδες με εχουν τσακισει στην κυριολεξια..και η αγωγη αγωγη!!!
Και ο καρδιολογος ουτε να με δει..Μου εγραψε και χαρτι για gym!

[Peach]

Δεν ξερω βρε ροδακινο...Την μια εχουν ενα μηνα να με πιανουν πχ και τις τελευταιες βδομαδες με εχουν τσακισει στην κυριολεξια..και η αγωγη αγωγη!!!
Και ο καρδιολογος ουτε να με δει..Μου εγραψε και χαρτι για gym!

Ψυχοθεραπεια κάνεις?Απο τα λιγα που ξερω, καθως δεν ειμαι και εμπειρη παθουσα, ολα αυτα ειναι ο τροπος του σωματος να μας πει οτι κατι δεν παει καλα σε ψυχολογικο επιπεδο.Εγω ακομα δεν εχω καταφερει να τα αποβαλω, αλλα πρεπει απο καπου να αρχισεις. Εχω δει σε ποστ σου οτι ταλαιπωρεισαι χρονια με αυτη την ιστορια, δεν εβγαλες ακρη ποτε?

[Touch_The_Sky]

Ναι εκανα και πιο παλια μετα σταματουσα και ξανα..

Τωρα ειμαι σε μια αρχη με μια νεα ψυχολογο .Πηγα μια φορα και θα ξαναπαω την αλλη εβδομαδα.Και ατομικα αλλα και ομαδικα!! Φαινεται ενδιαφερον!

[Peach]

Δεν ξερω αν θα με βοηθουσε κατι ομαδικο,παντως καλα κανεις και ξεκινησες παλι, μετα απο καποιο σημειο ειναι αδυνατον να το παλεψεις μονος σου

[Comfortably Numb]

Γεια σας παιδιά, ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Και που διαβάσατε το σεντόνι. :p

Σωστά Peach, το θέμα είναι να σπάσει αυτός ο κύκλος που λες. Ή έστω να πιστέψω και υποσυνείδητα πως όλα αυτά οφείλονται στο άγχος 100%, ώστε να σταματήσω να τους δίνω τόση σημασία και να τα μεγαλοποιώ. Αλλά δυστυχώς αυτό δεν έχει γίνει ακόμη. Για αυτό ξεκίνησα και τα φάρμακα, για να γίνει πιο γρήγορα (σύμφωνα με τον γιατρό) και σταματήσω επιτέλους να ανησυχώ.

Η παθολόγος που μίλησα όταν πήγα στο νοσοκομείο μου είπε να προσπαθήσω να το ξεπεράσω όπως μπορώ, κυρίως να το πάρω απόφαση. Το έθεσε ως εξής:

Είσαι τώρα 24 και ανησυχείς υπερβολικά για αυτά τα πράγματα. Όταν φτάσεις 50-60, θα κοιτάς πίσω και θα βλέπεις πόσο καιρό πέρασες άσχημα λόγω αυτής της ανησυχίας και της εμμονής, και πόσο επηρέασε την συμπεριφορά και την καθημερινότητά σου, που δεν θα μετανιώνεις κάτι περισσότερο.

Κάτι παρόμοιο μου είπε και η τελευταία καρδιολόγος που επισκέφθηκα. Και έχουν δίκιο. Αλλά εγώ εκεί...
Θέλω να πιστεύω πως τα το ξεπεράσω κάποια στιγμή, όπως ελπίζω να ξεπεράσετε και εσείς τα δικά σας προβλήματα, που όπως βλέπω είναι παρόμοια με τα δικά μου, ή τουλάχιστον όλα στην κατηγορία του άγχους.

Touch_The_Sky Καλή αρχή με τη νέα ψυχολόγο! Και εγώ θα περιμένω να δω πως θα πάνε τα πράγματα με το αντικαταθλιπτικό και αν χρειαστεί θα ξεκινήσω και εγώ θεραπεία.

[ΜΑΡΙΑ37]

Αυτά τα ψυχοσωματικά είναι άλλο πράγμα. Όσο περνάει ο καιρός όλο και πιο πολύ άνθρωποι υποφέρουν από αυτό. Ίσως είναι η μάστιγα της εποχής, τι να πω. Εγώ υποφέρω από έκτακτες συστολές που μου έχουν δημιουργήσει ένα σωρό φοβίες. Φοβάμαι να κυκλοφορήσω μόνη μου, φοβάμαι να πάω σε απομακρυσμένα μέρη και να κάνω πράγματα που έκανα παλιά. Όλα αυτά ξεκίνησαν από τις έκτακτες συστολές που νιώθω, τις οποίες τις δημιουργεί το άγχος και όλα αυτά είναι ψυχοσωματικά. Πάντως πιστεύω από αυτά που διάβασα Comfortably Numb ότι κι εσένα οι κρίσεις πανικού από τις έκτακτες ξεκίνησαν. Ανέφερες ότι στην αρχή ένιωσες ένα δυνατό παλμό στην καρδιά σου και μετά είχες ταχυκαρδία. Αυτό ήταν κάποια έκτακτη που σε τρόμαξε. Πάντως θα σε συμβούλευα αντί να παίρνεις συνέχεια χάπια, να ξεκινήσεις κάποια ψυχοθεραπεία ώστε να σε βοηθήσει να διαχειρίζεσαι τις κρίσεις άγχους που παθαίνεις, γιατί κακά τα ψέματα, τα φάρμακα προκαλούν εθισμό και δεν είναι η ουσιαστική λύση στην πηγή του κακού.

[Comfortably Numb]

Γεια σου Μαρία.

Δεν ξέρω αν αυτός ο δυνατός παλμός που αναφέρω ήταν όντως κάποια έκτακτη συστολή. Αυτές τις έκτακτες κοιλιακές συστολές τις αισθάνομαι σαν ένα στιγμιαίο φτερούγισμα της καρδιάς, λες και χτυπάει αέρα αντί για αίμα. Αυτός ο "δυνατός παλμός" που μου συνέβει τότε είχε τελείως διαφορετική αίσθηση. Ήταν σαν αντί για αέρα, η μία φυσιολογική ποσότητα αίματος, η καρδιά να χτυπάει με μία υπερβολική ποσότητα αίματος και ένιωσα την αδρεναλίνη να ταξιδεύει σε όλο μου το πάνω σώμα, σαν ένα ξαφνικό φούντωμα. Μου είναι δύσκολο να το περιγράψω. Αλλά ναι, δεν αποκλείεται και αυτό που λες, δηλαδή να ήταν κάποια έκτακτη συστολή με διαφορετική αίσθηση.

Όσο για τα φάρμακα, έχεις δίκιο, αλλά εγώ το βλέπω λίγο διαφορετικά πλέον. Χωρίς αυτά, ναι, ίσως να μπορώ να ξεπεράσω το πρόβλημά μου κάνοντας αυτές τις αλλαγές που έχω ξεκινήσει να κάνω σε πράγματα που μου προκαλούν άγχος, αλλά ίσως και να μη μπορέσω να το ξεπεράσω. Αν μπορέσω, τότε σίγουρα θα μου πάρει περισσότερο χρόνο να το κάνω, από ότι με τα φάρμακα.
Δεν τα βλέπω ως λύση, γιατί όπως σωστά τόνισες, δεν είναι. Τα βλέπω περισσότερο ως μία μικρή βοήθεια, μία διευκόλυνση για να ξεκινήσω και να κάνω πιο εύκολα τις αλλαγές που θέλω να κάνω, μιας και με ηρεμούν και μου επιτρέπουν να συγκεντρωθώ και να είμαι πιο αποτελεσματικός.

Έχω σκεφτεί και για ψυχοθεραπεία. Αλλά μιας και ξεκίνησα με τα φάρμακα, λέω να περιμένω λίγο καιρό και να δω αν υπάρξει βελτίωση στο άμεσο μέλλον και αν αυτή είναι ικανοποιητική και από εκεί και πέρα, θα αποφασίσω ανάλογα. Αλλά είναι κάτι που το έχω στο μυαλό μου. :)

Εγώ υποφέρω από έκτακτες συστολές που μου έχουν δημιουργήσει ένα σωρό φοβίες. Φοβάμαι να κυκλοφορήσω μόνη μου, φοβάμαι να πάω σε απομακρυσμένα μέρη και να κάνω πράγματα που έκανα παλιά.

Αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Που ουσιαστικά αυτό το πρόβλημα σου στέκεται εμπόδιο σχεδόν στα πάντα. Ακριβώς το ίδιο περνάω και εγώ.

Εσύ κάνεις ψυχοθεραπεία;