αγχος για το νεο ξεκινημα

[Jo1996]

Γεια σας. Είμαι νέο μέλος και αποφάσισα να γράψω και εγώ για το θέμα που με απασχολεί . Είμαι 18 χρονών και φέτος πέρασα σε μια σχολή. Το ζήτημα είναι πως, ενώ η συγκεκριμένη σχολή μαρέσει πάρα πολύ και είναι η μοναδική η οποία μου ταιριάζει τόσο πολύ, εχω τρομερο προβλημα προσαρμοστικότητας. Δεν τολμώ να πατήσω το ποδι μου στη σχολή γιατι φοβάμαι πως θα πάθω κρίση άγχους –στο παρελθόν έχω πάθει δύο φορές. Γενικότερα το τελευταίο διάστημα έχω αποκτήσει αγοραφοβικές τάσεις πχ μου είναι τρομερά δύσκολο να ανέβω σε αστικό μόνη μου, να βρεθώ σε δημόσιους χώρους με πολύ κόσμο.

Και το κυριότερο: άγχος, άγχος, άγχος. Εντάξει, πάντα ήμουν αγχώδης τύπος αλλά αυτή τη φορά το άγχος με επηρεάζει και σωματικά. Το θέμα είναι ότι έχω άγχος για πράγματα που φυσιολογικά δεν θα έπρεπε να αισθάνομαι άγχος. Καταστάσεις δηλαδή που για άλλους αποτελούν ρουτίνα έμενα με καταβάλλουν και ψυχολογικά και σωματικά. Το στομάχι μου έχει γαμηθεί γιατι – από μικρή – όταν ήμουν αγχωμένη έκανα εμετό. Παλιά τουλάχιστον ξερνούσα και ησύχαζε το στομάχι μου, τώρα υποχρεώνω τον εαυτό μου να κάνει εμετό γιατι φοβάμαι μη με πιάσει τάση μέσα στη μέση του δρόμου μπροστά στον κόσμο, πράγμα που μου είχε συμβει μια φορά και από τότε με έχει πιάσει φόβος και για αυτό.

Δεν ξέρω αλλά το τελευταίο εξάμηνο είμαι σε κακή ψυχολογική κατάσταση. Έχω αποκοπεί τελείως από τις φίλες μου, έχω ελάχιστη επικοινωνία με τους γνωστούς μου στη πόλη όπου σπουδάζω από επιλογή και πραγματικά υπάρχουν μέρες που δεν θέλω να βγαίνω από το σπίτι. Δεν μπορω να συνηθισω την παρουσα πραγματικότητα δηλ μεσα σε 4 μηνες ανγκαστηκα να φυγω από το πατρικο μου, από την πόλη που ζουσα ολη μου τη ζωη και να ‘μια τωρα μονη μου σε μια ξενη πολη. Ακούω από αλλους πως προσαρμόστηκαν γρηγορα στο νέο τοπο κατοικιας τους, πως γνωριστηκαν με νέο κοσμο, πως εμαθαν την σχολή τους και με πιάνει το παραπονο γιατι νιωθω ότι εγω ποτε δεν θα καταφερω να κανω όλα αυτά που θεωρουνται φυσιολογικα για την ηλικια μου ή τουλάχιστον θα μου πάρει πολύ χρόνο μέχρι να το καταφέρω.

Το χειρότερο είναι πως με έχει πιάει ο φόβος ότι αν συνεχίσω έτσι ποτέ δεν θα τελειώσω την σχολή μου γιατί αφενός δεν έχω το κουράγιο να πηγαίνω στα μαθήματα αφετέρου φοβάμαι ότι στις εξεταστικές ακόμα και αν έχω διαβάσει τέλεια θα με πιάσει κρίση αγχους στην αιθουσα.

Βασικά, γραφω για να δω αν καποιος εχει περάσει αντίστοιχο πρόβλημα με εμένα και πως το αντιμετωπισε.

[panos21]

Γειά σου Jo1996, σε παρόμοια κατάσταση βρίσκομαι και εγώ αν και τώρα τελευταία τα πάω καλύτερα. Δυστηχώς ή ευτηχώς πρέπει να έρθεις αντιμέτωπη με το πρόβλημα ώστε να το ξεπεράσεις. Οπότε χαλάρωσε και προσπάθησε να πηγαίνεις στα μαθήματα σου έστω και μόνη. Ξέρω απλό να το λές δύσκολο να το κάνεις, αλλά πρέπει να ξεκινήσεις έστω και με μικρά βήματα. Εξοικιώσου με το πρόγραμμα και τη σχολή σου και μην σε νοιάζουν τα υπόλοιπα. Αν δεν μπορείς να διαχειριστείς το άγχος και δείς οτι το πρόβλημα διογκώνετε θα σου πρότεινα να επισκεφθείς κάποιον ψυχολόγο/ψυχίατρο.

[αλεξανδρος_77]

Το ζήτημα είναι πως, ενώ η συγκεκριμένη σχολή μαρέσει πάρα πολύ και είναι η μοναδική η οποία μου ταιριάζει τόσο πολύ,

ετσι οπως το γραφεις μου δινεις την εντυπωση οτι ενοεις το αντιθετο.

[αλεξανδρος_77]

αν δε σε ενοχλει η σχολη αυτο που θα υπεθετα ειναι οτι σε πειραζει το οτι εισαι μονη σου εκει περα

Έχω αποκοπεί τελείως από τις φίλες μου, έχω ελάχιστη επικοινωνία με τους γνωστούς μου στη πόλη όπου σπουδάζω από επιλογή και πραγματικά υπάρχουν μέρες που δεν θέλω να βγαίνω από το σπίτι. Δεν μπορω να συνηθισω την παρουσα πραγματικότητα

[Jo1996]

Τους τελευταίους δυο μηνες δεν πηγαινα στη σχολη γιατι περιμενα να ολοκληρωθει η μετεγγραφη μου. Βεβαια ηταν απλη δικαιολογια για να μην χρειαστει να πατησω το ποδι μου στο κτηριο γιατι ξερω και αλλα ατομα που ηταν να κανουν μετεγγραφη και παρακολουθούσαν κανονικά τα μαθήματα. Ξέρω πως θα ακουστεί χαζό που δεν μπορω να κανω κατι τοσο αυτονοητο αλλα δεν νιωθω ανετα να ειμαι σε μια αιθουσα με τοσα ατομα για ενα τριωρο χωρις να ξερω κανεναν. Νιωθω οτι δεν θα αντεξω πανω απο μισή ωρα και θα σηκωθώ να φυγω ή θα βαλω τα κλαμματα ή θα παθα κριση αγχους.

[kerasi]

H σχολη ειναι στην πολη που μεγαλωσες ή μακρια κ εχεις νοικιασει?

[Jo1996]

H σχολη ειναι στην πολη που μεγαλωσες ή μακρια κ εχεις νοικιασει?

Όχι δεν ειναι πολυ μακρια απο την πολη οπου γεννηθηκα και ουτε νοικιάζω γιατι μενω σε ιδιοκτητο σπίτι. Αλλά η πολη στην οποια εμενα ηταν μικρη πολη της επαρχιας και δεν εχω συνηθισει στους ρυθμους μιας τοσο μεγαλης πολης

[66psy]

Γεια σας. Είμαι νέο μέλος και αποφάσισα να γράψω και εγώ για το θέμα που με απασχολεί . Είμαι 18 χρονών και φέτος πέρασα σε μια σχολή. Το ζήτημα είναι πως, ενώ η συγκεκριμένη σχολή μαρέσει πάρα πολύ και είναι η μοναδική η οποία μου ταιριάζει τόσο πολύ, εχω τρομερο προβλημα προσαρμοστικότητας. Δεν τολμώ να πατήσω το ποδι μου στη σχολή γιατι φοβάμαι πως θα πάθω κρίση άγχους –στο παρελθόν έχω πάθει δύο φορές. Γενικότερα το τελευταίο διάστημα έχω αποκτήσει αγοραφοβικές τάσεις πχ μου είναι τρομερά δύσκολο να ανέβω σε αστικό μόνη μου, να βρεθώ σε δημόσιους χώρους με πολύ κόσμο.

Και το κυριότερο: άγχος, άγχος, άγχος. Εντάξει, πάντα ήμουν αγχώδης τύπος αλλά αυτή τη φορά το άγχος με επηρεάζει και σωματικά. Το θέμα είναι ότι έχω άγχος για πράγματα που φυσιολογικά δεν θα έπρεπε να αισθάνομαι άγχος. Καταστάσεις δηλαδή που για άλλους αποτελούν ρουτίνα έμενα με καταβάλλουν και ψυχολογικά και σωματικά. Το στομάχι μου έχει γαμηθεί γιατι – από μικρή – όταν ήμουν αγχωμένη έκανα εμετό. Παλιά τουλάχιστον ξερνούσα και ησύχαζε το στομάχι μου, τώρα υποχρεώνω τον εαυτό μου να κάνει εμετό γιατι φοβάμαι μη με πιάσει τάση μέσα στη μέση του δρόμου μπροστά στον κόσμο, πράγμα που μου είχε συμβει μια φορά και από τότε με έχει πιάσει φόβος και για αυτό.

Δεν ξέρω αλλά το τελευταίο εξάμηνο είμαι σε κακή ψυχολογική κατάσταση. Έχω αποκοπεί τελείως από τις φίλες μου, έχω ελάχιστη επικοινωνία με τους γνωστούς μου στη πόλη όπου σπουδάζω από επιλογή και πραγματικά υπάρχουν μέρες που δεν θέλω να βγαίνω από το σπίτι. Δεν μπορω να συνηθισω την παρουσα πραγματικότητα δηλ μεσα σε 4 μηνες ανγκαστηκα να φυγω από το πατρικο μου, από την πόλη που ζουσα ολη μου τη ζωη και να ‘μια τωρα μονη μου σε μια ξενη πολη. Ακούω από αλλους πως προσαρμόστηκαν γρηγορα στο νέο τοπο κατοικιας τους, πως γνωριστηκαν με νέο κοσμο, πως εμαθαν την σχολή τους και με πιάνει το παραπονο γιατι νιωθω ότι εγω ποτε δεν θα καταφερω να κανω όλα αυτά που θεωρουνται φυσιολογικα για την ηλικια μου ή τουλάχιστον θα μου πάρει πολύ χρόνο μέχρι να το καταφέρω.

Το χειρότερο είναι πως με έχει πιάει ο φόβος ότι αν συνεχίσω έτσι ποτέ δεν θα τελειώσω την σχολή μου γιατί αφενός δεν έχω το κουράγιο να πηγαίνω στα μαθήματα αφετέρου φοβάμαι ότι στις εξεταστικές ακόμα και αν έχω διαβάσει τέλεια θα με πιάσει κρίση αγχους στην αιθουσα.

Βασικά, γραφω για να δω αν καποιος εχει περάσει αντίστοιχο πρόβλημα με εμένα και πως το αντιμετωπισε.

Ειναι λες και διαβαζω σχολιο γραμενο απο εμενα.. ακριβως το ιδιο μελος. ακριβως!!!! (με αξαιρεση του εμετους που δεν ειχα καθολου εγω) και εγω ετσι αποφευγα να παω στην σχολη λογω αγοροφοβιας, δεν ηθελα να μπαινω σε αστικα, να βγαινω απο το σπιτι, απεφευγα εξουδους!! Και ολα αυτα συνεβησαν στο πρωτο εξαμηνο..!!
σε καταλαβαινω απολυτα.!! ειναι παρα πολυ ασχημο οντως!!
η μονη λυση ειναι ασφαλως η ψυχοθεραπεια και μετα η απευαισθητοποιηση.να προσπαθεις να εκτιθεσαι σιγα σιγα σε πραγματα εκτος σπιτιου.. σταδιακα ομως... εγω ετσι το ξεπερασα (+οτι εγω ακολουθησα φαρμακευτικη αγωγη που με βοηθησε παρα πολυ)... (δεν το ξεπερασα τελειως αλλα βρισκομαι σε πολυ καλο δρομο)

[kerasi]

Στο σχολειο πως ησουνα στο κομματι αυτο τζο?

[66psy]

επισης να ξες οτι το γεγονος που παντα ησουν αγχωτικος τυπος, αλλα τωρα βλεπεις πως εντεινεται πολυ το αγχος σου παιζει ρολο και η αλλαγη του περιβαλλοντος.. η αλλαγη αυτη θεωρειται στρεσογο γεγονος ..επισης αν διαβασες πολυ στις εξετασεις μπορει τωρα να εκδηλωνεται ολη η πιεση.. εμενα και τα 2 αυτα που σου λεω επαιξαν ρολο στην δ.πανικου..

[Jo1996]

Ειναι λες και διαβαζω σχολιο γραμενο απο εμενα.. ακριβως το ιδιο μελος. ακριβως!!!! (με αξαιρεση του εμετους που δεν ειχα καθολου εγω) και εγω ετσι αποφευγα να παω στην σχολη λογω αγοροφοβιας, δεν ηθελα να μπαινω σε αστικα, να βγαινω απο το σπιτι, απεφευγα εξουδους!! Και ολα αυτα συνεβησαν στο πρωτο εξαμηνο..!!
σε καταλαβαινω απολυτα.!! ειναι παρα πολυ ασχημο οντως!!
η μονη λυση ειναι ασφαλως η ψυχοθεραπεια και μετα η απευαισθητοποιηση.να προσπαθεις να εκτιθεσαι σιγα σιγα σε πραγματα εκτος σπιτιου.. σταδιακα ομως... εγω ετσι το ξεπερασα (+οτι εγω ακολουθησα φαρμακευτικη αγωγη που με βοηθησε παρα πολυ)... (δεν το ξεπερασα τελειως αλλα βρισκομαι σε πολυ καλο δρομο)

Ρε συ, πολλές φορές το έχω σκεφτει οτι δεν μπορει ολο και κάποια άλλα ατομα θα υπαρχουν που θα νιωθουν οπως και εγω!
Όντως, πιστεύω οτι η ψυχοθεραπεία θα με βοηθούσε αν και δεν τολμω να ξεκινήσω για τεχνικούς κυρίως λόγους πχ δεν ξέρω σε ποιον ψυχολογο να απευθυνθω ή ποσο θα κοστισει μια συνεδρία.

[Jo1996]

Στο σχολειο πως ησουνα στο κομματι αυτο τζο?

Στο σχολείο δεν υπήρχε κάποιο θέμα. Ήμουνα φυσιολογική, με τις παρέες μου, τις βόλτες μου. Γενικά, αυτό το θέμα τώρα το απέκτησα γιατι η αλήθεια είναι πως δεν κάνω ευκολα νεες γνωριμιες, ενδεχομένως και γω η ιδια να φοβάμαι να ανοιχτω για να γνωρίσω νέο κόσμο, δεν μου είναι ότι πιο εύκολο να ανοίξω μια συζήτηση με κάποιον άγνωστο παρόλο που στην παρέα μου είμαι από τους πιο κεφάτους.

[Jo1996]

επισης να ξες οτι το γεγονος που παντα ησουν αγχωτικος τυπος, αλλα τωρα βλεπεις πως εντεινεται πολυ το αγχος σου παιζει ρολο και η αλλαγη του περιβαλλοντος.. η αλλαγη αυτη θεωρειται στρεσογο γεγονος ..επισης αν διαβασες πολυ στις εξετασεις μπορει τωρα να εκδηλωνεται ολη η πιεση.. εμενα και τα 2 αυτα που σου λεω επαιξαν ρολο στην δ.πανικου..

Όσο αφορά το άγχος σχετικά με τις Πανελλήνιες θεωρώ ότι ήμουν από τους τυχερούς γιατί έβλεπα φίλες μου να αγχώνονται ένα χρόνο πριν τις εξετάσεις ή να παθαίνουν κρίση πανικού και να νοσηλεύονται στο νοσοκομεία. Εμένα με έπιασε το πολύ το άγχος δυο εβδομάδες πριν τις εξετάσεις κυρίως με εμετούς και πόνους στο στομάχι. Κάθε φορά που ήταν να δώσω ένα μάθημα, πριν πάω στο σχολείο έκανα μία ή δυο φορές εμετό. Γενικότερα πίεζα τον εαυτό μου ότι σε αυτες τις τρεις ωρες έπρεπε να είμαι συγκεντρωμένη στο στοχο μου, να μην με πάρει από κάτω, να γραψω χωρις να σκεφτομαι το στομαχι μου και το άγχος και το πέτυχα.
Κρίση άγχους με έπιασε αργότερα όταν έδινα ένα μάθημα στις ενδοσχολικές εξετάσεις μετά τις Πανελλήνιες. Από την προηγούμενη μέρα δεν ημουν καλα ψυχολογικα, το πρωι τις ιδιας μερας παλι εκανα δυο φορες εμετο και οταν καθησα να γράψω νόμιζα ότι θα ξερνούσα μεσα στη ταξη, έτρεμε το χέρι μου και δεν μπορούσα να γραψω καθολου αν και τα θεματα ηταν γελοια και τα ηξερα. Τελικα κατεληξα να κλαιω στο γραφειο του λυκειαρχη. Και όταν σκεφτομαι αυτο το περιστατικο φοβαμαι ότι θα μου ξανασυμβει και στην εξεταστικη και ήδη εχω αγχωθει απο τωρα

[αλεξανδρος_77]

Τους τελευταίους δυο μηνες δεν πηγαινα στη σχολη γιατι περιμενα να ολοκληρωθει η μετεγγραφη μου. Βεβαια ηταν απλη δικαιολογια για να μην χρειαστει να πατησω το ποδι μου στο κτηριο γιατι ξερω και αλλα ατομα που ηταν να κανουν μετεγγραφη και παρακολουθούσαν κανονικά τα μαθήματα. Ξέρω πως θα ακουστεί χαζό που δεν μπορω να κανω κατι τοσο αυτονοητο αλλα δεν νιωθω ανετα να ειμαι σε μια αιθουσα με τοσα ατομα για ενα τριωρο χωρις να ξερω κανεναν. Νιωθω οτι δεν θα αντεξω πανω απο μισή ωρα και θα σηκωθώ να φυγω ή θα βαλω τα κλαμματα ή θα παθα κριση αγχους.

εγω δε καταλαβενω τι θα τι κανεις τη σχολη αν δεν εισαι καλα εγω θα αποχωρουσα απο τη σχολη

Ειναι λες και διαβαζω σχολιο γραμενο απο εμενα.. ακριβως το ιδιο μελος. ακριβως!!!!

ενταξει δεν ειναι τοσο τρομερο εμενα μου εχει συμβει πολες φορες.

[66psy]

Ρε συ, πολλές φορές το έχω σκεφτει οτι δεν μπορει ολο και κάποια άλλα ατομα θα υπαρχουν που θα νιωθουν οπως και εγω!
Όντως, πιστεύω οτι η ψυχοθεραπεία θα με βοηθούσε αν και δεν τολμω να ξεκινήσω για τεχνικούς κυρίως λόγους πχ δεν ξέρω σε ποιον ψυχολογο να απευθυνθω ή ποσο θα κοστισει μια συνεδρία.

Και γω ετσι ενιωθα!!! ελεγα ρε π***στη μου μονο εγω ειμαι ετσι? εβλεπα ολες τις φιλες μου να πηγαινουν χαλαρες στα καφεδακια τους και γω να καθομαι και να πνιγομαι απο τις φοβιες μου σπιτι... με τον καιρο ομως και με την βοηθεια του ψυχοθεραπευτη μου το εκλογικευσα, το ιδιο πιο χαλαρα και τωρα ειμαι καλυτερα.. μην το αφησεις.. υπαρχει μεγαλη περιπτωση να επιδεινωθει.. οι φοβιες οσο δεν τις αντιμετωπιζεις τοσο μεγαλωνουν και σε κυριευουν... και ειναι κριμα να χανεις ευκαιριες εξαιτιας ανοητων φοβων.. σε ποια πολη εισαι? μπορεις να δεις αν το πανεπιστημιο σου παρεχει ψυχολογικη υποστηριξη (ας πουμε στο ΑΠΘ που ειμαι εγω εχει και ειχα κανει αρκετες επισκεψεις)... μετα μπορεις να ψαξεις στο νετ και να παρεις τηλ να ρωτησεις για τιμες.. καλο θα ηταν να ενημερωσεις και τους γονεις σου.. παντως για τις αγχωδεις διαταραχες συνισταται πολυ η συμπεριφορικη-γνωσιακη θεραπεια..
Αν θες να με ρωτησεις τιποτα παραπανω επειδη το θεμα το ξερω πολυ καλα και επειδη οι καταστασεις μας μοιαζουν αρκετα μπορεις να μου στειλεις στο μαιλ μου (το χω στο προφιλ μου).. θα χαρω πολυ αν μπορω να σου δωσω εστω και την μηδαμινη βοηθεια .. ξερω ειναι παρα πολυ ενοχλητικο ολο αυτο που περνας... τα ιδια περασα πριν ενα χρονο... και ακομη τα περναω δηλαδη απλως σε πολυ μικροτερο βαθμο..!