Δεν ξέρω τι να κάνω, μισώ τη ζωή μου...

[apelpismenos_]

Γεια σας. Ειμαι 18 χρονών και, όπως δείχνει και το ψευδώνυμό μου πολύ δυστυχισμένος. Έγραψα την περίπτωσή μου εδώ, επειδή δεν ξέρω ακριβώς τι έχω, αν και βασει οσων διαβασα, πρέπει να έχω πολλά και διαφορα ψυχολογικά προβλήματα. Να πω την αληθεια δεν ξερω καν απο που να αρχισω... Να διευκρινήσω ότι δεν έχω απευθυνθεί ποτέ σε ψυχολόγο η ψυχίατρο, ουτε παιρνω ψυχοφαρμακα.

Ας ξεκινήσω απο τα παιδικα μου χρονια. Ακομα και τοτε πιστευω οτι ημουν ιδιοτροπο παιδι, λιγο αντικοινωνικο, αλλα απο οσα μου λεει η μητερα μου πολυ εξυπνο. Μέχρι την ηλικια των 6-7 ημουν ολα ηταν σχετικα καλα θα ελεγα, αλλα μετα αρχισαν να μου συμβαινουν διαφορα. Τότε ο πατερας μου εφυγε απο το σπιτι και μεγαλωσα χωρις εκεινον. Ημουν παντα πολυ μοναχικος (τοτε δεν με πειραζε καν, τωρα ομως ναι) καθως απο το σοι δεν ειχα καλες η καθόλου σχεσεις με κανεναν, εκτος από την μητερα μου. Στο σχολειο συνηθως ημουν το κλασσικο σπασικλακι. Παντα τα υπολοιπα παιδια με πειραζαν και με κοροιδευαν (ως και την 3η λυκειου!!!), με αποτελεσμα, οσο περιεργο και να ακουγεται, να μην έχω κάνει ποτέ μου πραγματικές φιλίες. Βέβαια, υπήρχαν και άτομα που τα πηγανα καλά, αλλά ως εκει.

Η εφηβεία μου ήταν επισης πολυ περιεργη, αλλα τοτε δεν εδωσα και τοση σημασια, θεωρωντας οτι όλοι σχεδον σε αυτή την ηλικία είναι «κάπως»... Τωρα ειδικα τον τελευταιο χρονο θεωρω την κατάσταση μου τραγική. Είμαι πραγματικα αξιολύπητος και αντιμετωπιζω πολλά και σοβαρα προβληματα:

1) Ειμαι ασχημος και θέλω να γίνω οπωσδήποτε μοντέλο. Ξερω, μπορει να σας φαινεται κουλό, αλλά δεν μπορώ, ούτε και θέλω να αποδεχτώ και να αγαπήσω τον εαυτό μου όπως είναι. θέλω να κάνω κάποιες πλαστικές επεμβάσεις και το εχω πει στη μητερα μου, η οποια αρχικά μου έλεγε ότι είμαι ωραίος, αλλα τωρα δεν με αποτρεπει πια τοσο. Είμαι προθυμος ακι διατεθημενος να κάνω τις επεμβάσεις αυτες ακομα κι αν ειναι επιπονες, γιατι για μενα η εξωτερική εμφανιση είναι πολύ σημαντική. Από την άλλη βέβαια έχω πολλά αγχη στο πλαισιο αυτό (να μην μου φτάσουν τα χρήματα για όλα, να μην γίνεται να επιτευχθεί το αποτέλεσμα που τόσο πολύ θέλω, να μην έχω το προσδοκώμενο αποτέλεσμα), αλλά, όπως ξαναειπα και πριν, είναι ζωτικής σημασιας για μενα. Πολλές φορές νιώθω ότι είμαι αδικημένος που δεν είμαι τόσο όμορφος όσο οι περισσοτεροι και προτιμάω να πεθάνω παρά να μην γίνω όπως ονειρεύομαι, να μην αποκτήσω αυτοπεποίθηση και να μην κανω σχέσεις κτλ

2) Δεν καταφερα να περάσω στην τριτοβάθμια, αλλα δεν θέλω να ξαναπροσπαθήσω, ούτε και να δουλέψω. Το πρόβλημα ειναι ότι δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο εκτός απο το μόντελιγκ (επειτα απο τις πλαστικές εννοειται), ουτε και θελω να «φορτωθω» εκτος από όλα τα υπόλοιπα προβλήματα μου και μία δουλεια που θα με δυσαρεστεί ακόμα περισσότερο.

3) Ειμαι πολυ ντροπαλος στις κοινωνικες μου συναναστροφες. Πιστεύω ότι είναι ολοφάνερο στους άλλους ότι έχω ψυχολογικά προβλήματα και ότι οι άλλοι με σχολιάζουν, με ειρωνεύονται ή τουλαχιστον σκευτονται: τι βλακας ειναι αυτός κ.τ.λ. Έτσι έκαναν στο σχολείο συχνά, και ίσως και να είχαν δικιο... Οταν οι άλλοι με κοιτάνε ή οταν μιλάω μαζί τους, φαίνεται πολύ η αμηχανία μου, καθώς κοιτάω στο πάτωμα ή πέρα - δώθε. Μου το έχουν πει και κάποιοι μάλιστα αυτο.

4)Γενικά νιωθω κατωτερος απο τους υπολοίπους και πραγματικά νιώθω συχνα ότι είμαι ένα τίποτα... (λογω εμφανισης, ψυχολογικων προβληματων)

5) Ζηλεύω πάρα πολυ. Μου ρχεται να βαλω τα κλάματα μόλις δω κάποιον πολύ όμορφο ή επιτυχημένο

6) Έχω ξεσπασματα θυμού και βίας καποιες φορες που σκευτομαι τα όσα δυσάρεστα μου έχουν συμβεί. Επισης κλαίω σχεδον σε καθημερινή βάση.

7) Ορισμένες φορές, αλλά όχι και τόσο συχνά, θέλω ή και φαντασιώνομαι ότι εκδικούμαι βίαια κάποια ατομα που μου έχουν φερθεί άσχημα στο παρελθόν.

8) ΕΧΩ ΠΟΛΥ ΑΠΟΤΟΜΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΔΙΑΘΕΣΗΣ (μαλλον διπολικη διαταραχη θα είναι), πολλές φορές ακόμα κι από την μία στιγμή στην άλλη. Δηλ, ενώ είμαι λυπημένος και μισω τον εαυτό μου για όλα, μετά από λίγο γίνομαι σαν να έχω πάρει ναρκωτικά και περπατάω κ χοροπηδάω περα - δωθε μεσα στο σπίτι... (να διευκρινήσω ότι δεν έχω πάρει ποτέ μου ναρκωτικά, απλά δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγξσω)

9) Μου περνούν διάφορες δυσάρεστες ιδέες/ιδεοληψίες από το μυαλό, όπως ότι μου πέφτει το κινητό από το μπαλκόνι, αν και αυτό δεν με επηρεάζει ιδιαίτερα. Ισως να είμαι και ψυχαναγκαστικός, γι αυτό το είπα. Αφήστε που όποτε έπρεπε να φερω σε περας καποια υποχρεωση ήμουν παντα πολύ πιο αργός απο τους υπόλοιπους, θελοντας να είμαι τελειος...

Δεν έχω κάνει ποτέ αποπειρα αυτοκτονίας, αλλά το σκευτομαι συχνά. Από την μία πλευρά δεν θέλω να πεθάνω, αλλά απλώς να αλλάξει τελείως η ζωή μου προς το καλύτερο. Εξάλλου φοβάμαι και λίγο τον θάνατο. Από την άλλη όμως ισως το καλυτερο για μενα ειναι να δωσω ένα τελος σε όλα τα παραπάνω και στη ζωη μου.

Πραγματικά συγνωμη αν σασ κουρασα με τα όσα έγραψα, αλλά δεν έχω που αλλού να τα πω. Αν τα έλεγα σε γνωστούς μου, μάλλον θα με έκλειναν κατευθείαν στο τρελοκομίο. Η μανα μου τα περισσοτερα από αυτά τα ξερει παντος, αλλά ίσως να μην έχει καν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης... Ευχαριστώ, όμως, όσους διάβασαν το κειμενο μου!

[kaity]

το οτι θες να γινεις μοντελο δεν ειναι συνειδητη αποφαση αλλα θες να αποδειξεις στους αλλους οτι "μετρας".αν θες να αλλαξεις την εμφανιση σου καντο εστω και με πλαστικες αλλα και παλι για σενα οχι για τους αλλους.το ξερεις κι εσυ οτι εχεις καποια θεματακια να λυσεις πρωτα με τον εαυτο σου δεν ξερω τον τροπο. μπορεις να μιλησεις και στη μητερα σου γι αυτα που νιωθεις.γενικα επικεντρωνεσαι στο τι λενε οι αλλοι και βγαζεις πολυ κακια ρε συ.βγαλε απο μεσα σου το μισος και συγχωρεσε και καποιους ανθρωπους.δεν ξερω τι σου εχουν κανει αλλα δεν αξιζει.18 χρονων εισαι ,ζησε τη ζωη για παρτυ σου

[apelpismenos_]

Γεια σου kaity, σε ευχαριστώ για την απάντησή σου!
Πράγματι μοντέλο θελω να γινω και για να με θαυμάσουν οι άλλοι, αλλά κυριως για να αποκτήσω εγώ ο ίδιος αυτοπεποίθηση! Οπότε για τον εαυτό μου θα το κανω ετσι κι αλλιως. Ομως και στο θέμα των πλαστικών είναι τόσα αυτά που μου προκαλούν τεραστιο άγχος. Είναι και το κόστος (αν θα μου φτάσουν τα λεφτά), είναι και το αν θα μπορεσω πραγματι να γινω ομορφος μεσω αυτων, είναι και η πιθανότητα επιπλοκων. Κι εκτος απο αυτο δεν ξέρω πώσ να επιλέξω πλαστικό χειρουργο και αν θα με δεχτούν λογο ηλικιας (18). Δεν ξέρω αν εσύ ή καποιος αλλος εδω αντιμετωπιζει πρόβλημα με την εμφανιση του, αλλα εγω πραγματικα πνιγομαι...

Με την μητέρα μου μιλάω για τα συναισθηματα μου, τουλάχιστον για τα βασικότερα απο αυτα, αλλά δεν ξερω κατα ποσο με καταλαβαινει. Εκεινη μου λεει συνηθως να μην αγχωνομαι για της πλαστικες και να παψω να κλαιγομαι και να λυπαμαι τον εαυτο μου (γιατι οντως αυτο κανω), αλλα αυτο για μενα δεν ειναι κατι ευκολο. Θελω να πω οτι υπαρχουν καποια πραγματα που δεν μπορω να τα αγνοησω ή απλως να τα ξεπεράσω.

Το οτι βγαζω πολλη κακια το παρδεχομαι. Πραγματικα πιστευω οτι δεν μου αξιζε που ολοι σχεδον οι συγγενεις, εκτος απο την μανα μου, με απορριπτουν, ουτε και που οι συμμαθητες μου με κοροιδευαν κ με ευριζαν απο την πρωτη δημοτικου ως την τριτη λυκειου καθε μερα, χωρις να τους εχω κανει εγω κατι. Γι αυτο τους ευχομαι να υποφερουν οπου κι αν βρεθουν.

Το ξερω οτι ειμαι μολις 18 κ οτι θα επρεπε κι εγω να ειμαι πιο ανεμελος, οπως τα παιδια της ηλικιας μου. Τι ζωη να ζησω ομως; Με ενα τοσο χαλια παρελθον και παρον κι ισως ενα ακομη χειροτερο μελλον, συχνα σκευτομαι πως ισως δεν αξιζει καν να ζω. Αλλα δεν θελω να ζω ως κατώτερος, ως ένα μηδενικό, αλλα δεν θελω ουτε και να πεθανω.

Τουλαχιστον νιωθω λιγο καλυτερα τωρα που τα ειπα καπου!

[Θεοφανία]

..αντί να πετάξεις λεφτά για να παραμορφωθείς σε αυτή την ηλικία (θα συμφωνούσα μόνο για πλαστική μύτης, αν υπάρχει θέμα), μήπως να πήγαινες σε έναν ειδικό?
Δώσε αυτή την ευκαιρία στον εαυτό σου, γιατί απ όσα έγραψες θεωρω πως ο χωρισμός των δικών σου και η μη κοινωνικοποίηση στο σχολείο συν το μπουλινγκ, σε έχουν φορτώσει υπερβολικά.
Και σταμάτα τις διαγνώσεις. Αν ερμηνεύαμε όλοι τις κατά καιρούς αντιδράσεις μας με ασθένειες, δεν θα υπήρξε κανείς χωρίς από καμιά δεκαριά, τουλάχιστον.

[kaity]

κοιτα το εχω ξαναπει εδω οτι αν μπορουσα θα αλλαζα πολλα πραγματα οταν ημουν μικρη.αυτα που μου φαινοταν τεραστια προβληματα ηταν ..τιποτα.το προβλημα ξερεις ποιο ηταν?οτι τα παιρνα πολυ σοβαρα ολα και ημουν πολυ ευαισθητη.δεν ξερω ισως ειναι θεμα ηλικιας και δε μπορεις να το αντιληφθεις αλλα ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ.γιατι εχεις την εμμονη να αλλαξεις εμφανιση και να γινεις μοντελο?μοντελο?για μενα ο αντρας μοντελο μου φερνει κατι αδερφιστικο ας πουμε..σορυ ,αλλα αποψη μου..γιατι να μη γινεις ενας ανετος τυπος 18 ετων ο οποιος να γουσταρει με την παρεα του και τις γκομενες του?δεν παιζει ρολο η εμφανιση.και ομορφος να εισαι θα εισαι ενας ομορφος βλακας οχι εσυ ο καθενας.ξερεις τι μετραει?η αυτοπεποιθηση του καθενος η προσωπικοτητα του,η σοβαροτητα του, ολα τα αλλα δε μετρανε.βεβαια ειμαι 35 και στα λεω,τα βλεπω διαφορετικα αλλα πιστεψε με μερικα πραγματα δεν αλλαζουν και τοσο πολυ..εχεις τη μανα σου η οποια σε στηριζει..εισαι πολυ τυχερος..για τους συγγενεις??δε θελω να βρισω τωρα θα σου πω να τους γραψεις κανονικα..οτι κι αν ειναι ο αλλος.εφοσον δε με σεβεται να παει να γ...ει ΟΠΟΙΟΣ κι αν ειναι. κι ολοι οι αλλοι δε στο συζητω με τη μια .κανεις δε μεγαλωσε σε τελειες συνθηκες.ολα εξαρτωνται απο σενα.βαλε ενα τειχος και κανε τη ζωη σου.και για τος πλαστικες μην εχεις τετοια εμμονη.συνειδητα κανε οτι θες αλλα με μετρο .δεν παιζει ρολο η εμφανιση το ξαναλεω.ποιος σου ειπε οτι εισαι μηδενικο?κατωτερος?τι ειναι αυτα?δε μπορω να ακουω τετοια πραγματα απο ενα παιδι που εχει τη ζωη μπροστα του.πιστεψε στον εαυτο σου...αυτο.ολα τα αλλα θα ερθουν.επικεντρωσου μονο εκει