Πού πάω?

[eirineta]

Καλημέρα konman...

Γι\' αυτό και άνιξα ξανά αυτό το τόπικ μετά από καιρό. Μετά που διάβασα το δικό σου. Είδες πόσο μοιάζουν οι δυο ιστορίες?

Η αλήθεια είναι ότι φαίνεσαι κι εσύ να έχεις στο μυαλό σου τη λογική φωνή που σου λέει τα δικά της, αλλά και την άλλη, τη φωνή του συναισθήματος, που για κάποιο λόγο ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ να μην ακούσεις.

Θες είναι το κουτάκι με τις αναμνήσεις?
Θες είναι ότι ο άλλος κάνει τα πάντα για να σε κερδίσει και εσύ \"ανεβαίνεις\" χωρίς να σκέφτεσαι ότι από τον εγωισμό του τα κάνει και μπορεί να σκάει κιόλας απ\' αυτόν?
Θες λίγο το σπίτι, το φοβερό σεξ...?

Ε, βάλ\' τα όλα μαζί, κάνε τη σούμα, και θα δεις γιατί γυρνάμε!!!!

Παρ\' όλα αυτά κάπου λες ότι ρισκάρουμε επιπόλαια.
Δεν ξέρω αν είναι επιπολαιότητα για σένα. Το να σε πληγώνει κάποιος σταθερά για μεγάλο χρονικό διάστημα κι εσύ να είσαι εκεί, κι όταν φεύγεις να ξαναγυρνάς και να ξέρεις ότι τίποτα δεν θα αλλάξει αλλά εσύ θέλεις να είσαι μαζί του/ της....ε, αυτό εγώ δεν το λέω επιπολαιότητα (πες το άμα θες μαζοχισμό...)

Όσον αφορά για τον εγωισμό του...Κι οι δυο έχουμε εγωισμό. Τον δικό μου τώρα τον βλέπω. Αλλά έχουμε. Κι αυτός μπορεί να παίξει τέτοιο θέατρο για αυτόν τον εγωισμό που δεν φανταζόμουν. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι όσα είδα με τα μάτια μου (δεν ήταν απλά λόγια) τα έκανε απλά εγωιστικά...

Τέλος πάντων, μεγάλο θέμα ο εγωισμός...Και δύσκολο να το παραδεχτεις...

ΚΑι τώρα, τι? Βγαίνεις από το σπίτι και βουρ για άλλον? Μπαααα...

[konman]

\"ΚΑι τώρα, τι? Βγαίνεις από το σπίτι και βουρ για άλλον? Μπαααα... \"

Καλησπερα μικρη μου erineta.Δεν ξερω που να απαντησω τωρα,απο \'δω ή απο \'κει!
Μη μεινεις στο σπιτι ομως απομονομενη,δεν ωφελει σε κατι.Δεν ξεχνιεσαι ευκολα και ανοιγεις συνεχεια εκεινο το κουτακι που λεγαμε..οποτε βγες εξω να ξεσκασεις..Εγω δεν μπορω να το κανω ομως,γιατι δε μου αρεσει να βγαινω,οποτε ξεχνιεμαι με τα χομπι μου...

[eirineta]

\"Μικρή μου eirineta?\"

Άντε, δεύτερος που με λέει μικρό....χιχιχιχι ;)

Κοίτα, κι εγώ όταν περνάω τέτοιες φάσεις προτιμώ να κλείνομαι σπίτι και να παρασιτώ. Έτσι είμαι. Γενικά μ\' αρέσει να περνάω ώρες μόνη μου, απλά τότε ανοίγει αυτό το αναθεματισμένο κουτάκι που λες κι εσύ...

Πάντως να ξέρεις ότι το \"ξεχνιέμαι με τα χόμπυ μου\" είναι και λίγο fake...Έτσι μου φαίνεται εμένα. Κι εμένα για παράδειγμα μ\' αρέσει να περνάω ώρες με \"σπιτικά χόμπυ\" ΑΛΛΑ κάπως μέσα από αυτά ανοίγει και πάλι το κουτάκι.

Πάντως αν δε σ\' αρέσει να βγαίνεις, βρες ένα δυο καλούς φίλους σου (οι φίλου του αντίθετου φύλου σε μένα λειτουργούν καλύτερα πάντως) και ΜΙΛΑ ΤΟΥΣ! Όσο το συζητάς, απομυθοποιείς τα πράγματα! (κοίτα ποια μιλάει!)

Οι άλλοι θα σου εκλογικεύσουν την εικόνατης τόσο πολύ που θα τους σιχαθείς που μιλάνε έτσι για τον έρωτά σου, για τη γυναικάρα που θες στην αγκαλιά σου. Θα τους σιχτηρίσεις, θα σε βρίσουν, αλλά μακροπρόθεσμα μπορεί να σου ανοίξουν τα μάτια!

Κι εγώ σ\' ατή τη φάση είμαι τώρα....του σιχτηρίσματος και της απομυθοποίησης...

Thw game is over. Keep on moving people.

Και να ξέρεις ότι σε καταλαβαίνω. Απόλυτα!Ό,τι θες...
;)

[konman]

Μικρουλι δεν εισαι,παρα μονο οσον αφορα την ηλικια σου.Σιγουρα βλεπεις τα πραγματα πολυ πιο οριμα και απο μενα που κοντευω τα 27,αλλα εχουμε πεσει κι δυο στην παγιδα των παρορμησεων της καρδιας μας εναντι στη λογικη και το συναισθημα κυριαρχει..Αλλα ηξερα πως συνηθως οι γυναικες βαζουν πιο πανω τη λογικη απ\'το συναισθημα..Πως και τους ξεφυγες?

[konman]

Παντως αυτο με τους φιλους το εχω δοκιμασει και δεν αποδιδει,πιστεψε με..Πρεπει να βρεις καποιον που να σε καταλαβαινει απολυτα και πιστεψε με στις ανδροπαρεες δεν υπαρχουν και πολλοι τετοιοι τυποι,Φιλες να σου πω την αληθεια,δεν εχω..

[eirineta]

Είδες πώς ξέφυγα το άτιμο???
Και φαντάζεσαι τώρα τι contrast κάνω με τις φίλες μου και γιατί πετυχαίνει η απομυθοποίηση...

Να βρεις φίλες...Κάνουν καλό. Θα το δουν από άλλη οπτική γωνία. Όχι από αυτή που το βλέπεις εσύ και οι φίλοι σου.
Και το ξέρω ότι οι ανδροπαρέες λειτουργουν αλλιώς. Μπορεί κάποιος να σου πει \"έλα μωρε άσ\' την τόσες γκόμενες μπορείς να ρίξεις\" και να σε πιέζουν να την πέσεις στη μια και στην άλλη. I know. Για καλό το κάνουν όμως. Και θα σου κάνει και σένα καλό να βρεις έστω και έναν άνθρωπο για να του ανοίξεις την καρδιά σου και να τα πεις ΟΛΑ!

ΥΓ. Τα πράγματα δε νομίζω ότι τα βλέπω πιο ώριμα, απλά πέρασε πολύς καιρός που συμβαίνουν και αναγκαστικά βλέπεις όλες τις γωνίες...Κι εσύ έτσι θα τα βλέπεις σε λίγο καιρό. Δε σου λέω ότι ντε και καλά θα έχεις βρει τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που σε βασανίζουν και δε θα πονάς αλλά τουλάχιστον θα βλέπεις πιο καθαρά.
Λέω εγώ τώρα...

[konman]

Λοιπον,λεω να μεταφερθουμε στο δικο μου τοπικ,γιατι μιλαμε για το ιδιο πραγμα και στα δυο και αφηνουμε τη φοιβη απεξω + οτι ζαλιστηκα λιγο μια απο δω και μια απο κει:P

[eirineta]

Ξανά στο ίδιο, άδειο δωμάτιο
-δεν έχει σημασία πια αν είναι σπίτι ή φυλακή-
μόνη πάω να ξεπεράσω τους φόβους μου
πώς κάποιοι άνθρωποι πέφτουν σε τέλμα
Τέρμα.
Μέχρι εδώ η θλίψη.
Χάπια. Χάπια.
Ασθένεια Χ.
Ποιος ξέρει πόσο ακόμα θ\' αντέξουν
τα τριμμένα μου κόκκαλα
Πόσο θα μπορούν ακόμα να με κουβαλάνε.
Πόσο ακόμα θα μπορώ να ακουμπάω επάνω τους τη βρώμικη σάρκα μου.
Ίσως να εναποθέσω και τις ελπίδες μου σ\' αυτά.
Ξέρεις, μόνη μου έμαθα να ζω.
Ανέλυα πάντα τα λόγια των άλλων.
Και τα λόγια τα δικά μου, τα έπνιγα.
Μέσα μου και μέσα στο νερό.
Πόσο ακόμα?
Θλίψη μου έιπαν ότι είναι
Άγχος και αυτοτιμωρία.
Λες να δολοφονηθώ μόνο με τη σκέψη?
Τα έχεις ξανακούσει αυτά.
Είμαι σίγουρη ότι σε κάποιο όνειρο
τα έλεγα φωναχτά και ήσουν δίπλα.
Μα πώς να ξεφύγω?
Συγκόλληση στο παρελθόν.
Ζω για το χθες?
Το χθες καθορίζει
το σήμερα
και το αύριο, αν θες να ξέρεις...
Βλέπεις το έχω αναλύσει κι αυτό.
Κάτι βραδια σαν και σήμερα
που το άδειο, ίδιο δωμάτιο
έχει σημασία να μοιάζει με σπίτι
πιο πολύ όμως φέρνει σε φυλακή.

-----------------------------------------------------------------------------------

Έχω σκίσει τις σάρκες μου, τόσες φορές
συνοδεύοντας μια μελαγχολία απαλή, του χρόνου.
Το φεγγάρι ακολουθεί τις κινήσεις μου,
σαν ιεροτελεστία σ\' αρχαία τραγωδία.
Μην αγγίζεις τα βιβλία.
Η αλήθεια των γραπτών πονάει. Των δικών μου γραπτών περισσότερο.
Ούτε τους δίσκους μην αγγίζεις. Οι χορδές σπάνε μέσα μου σαν ήχοι φάλτσας νότας.
Όσο θυμάμαι εκείνα τα καλοκαιρινά απογεύματα...
Τη σκόνη να κολλάει πάνω στο σώμα
κι η ζέστη να μη σ\' αφήνει να αναπνεύσεις...
Τώρα, βροχή, βροχή και βροχή...
\"Πέμπτη. Κι άλλη Πέμπτη σήμερα
Να κάνω υπομονή
Να τρώω το φαγητό που δεν τρώνε οι σκύλοι\"
που έλεγε και η Κατερίνα..
Πού πήγε το χρώμα ρε φίλε απ\'τη ζωή μας?
Πώς έγινε μέσα σε μια στιγμή απρόμαυρη?
Πες μου \"υπομονή\"
Κράτα μου το χέρι.
Χάιδεψε τα μαλλιά μου.
Αν μ\' αγαπάς εαυτέ μου, καθησύχασέ με...
Η μορφή ενός παιδιού, τόσο αθώα αναδύεται.
Πόσο ματωμένη μπορεί να καταλήξει...
Πόσο πόνο να χαρίζει κανείς.
Αλώβητα. Ανέγγιχτα.
\"θα περάσουν, όλα αύριο θα είναι καλύτερα, κρατήσου\"
Αύριο, όλα θα είναι καλύτερα
επαναλαμβάνω το ρεφρέν
Αύριο, όλα θα είναι καλύτερα.
Ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να το πιστέψω...
Τα λόγια σου τότε μου έδιναν πνοή
Τώρα την ίδια πνοή παίρνουν μαζί τους
καθώς φεύγουν από το ανοιχτό παράθυρο που κοιτάει στο φωταγωγό
Σκοτάδι εξω
Και μέσα μου τα ίδια.
Η σελήνη δακρύζει ακόμη
Οι στάλες πέφτουν στον κήπο μου,
Στον δικό μου ονειρεμένο κήπο.
Κι όπως στέκεσαι στο παράθυρο,
έτοιμος να πετάξεις όπως μου φαίνεσαι,
οι στάλες κυλούν από τους ώμους, στις παλάμες, στα γόνατά σου
Κι έπειτα στις πλάκες.
Ριγούν, κρυώνουν.
Μου λες πως το φεγγάρι στραφταλίζει
Μα εγώ βλέπω χιλιάδες μικρά φεγγάρια να αιμρραγούν στις πλάκες του μπαλκονιού.
Αποπνέουν ζωή.
Λες κι είσαι από κόσμο ξένο, γυάλινο, έτσι δείχνεις κάτω από τη σελήνη.
Ασημένιος. Δυνατός σαν τον ήλιο,
φοβάμαι να πλησιάσω.Θα χαθώ.
Κλείσε το παράθυρο γιατί χειμώνιασε
και κρυώνουν οι στιγμές μας.
Για λίγο μόνο έγιναν κοινές, δικές μας
Όμως σκούπισε τα μάτια μου με τη φούχτα σου
Γιατί είναι βαρύ να σηκώνω στους ώμους μου το χρόνο
Έλα μέσα και κλείσε το παράθυρο.
Πάω για ύπνο.
Καλό βράδυ.

[Φοίβη]

Ειρηνέτα μου είναι πολύ όμορφο αυτό που έγραψες...πρέπει να σε πόνεσε όμως πάρα πολύ...Πώς είσαι?

[eirineta]

Πώς είμαι?
Καλά.
Κάνω αστειάκια με τον εαυτό μου.
Ποιος θα αντέξει περισσότερο.Εγώ ή αυτός.

Πονάω πολύ ρε γμτ.
\"Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δω
κι αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις\"
Έχω κάψει το ρημάδι το κεφάλι μου να σκέφτομαι τι θα σκέφτεται αυτός.

Αν θα πονάει.
Αν με μισεί.
Αν φταίω κάπου και πού?

Εϊδα τον ξάδερφό του σήμερα (έχει παιχτεί κάτι μεταξύ μας για πολύ λίγο αλλά τον πλήγωσα πολύ με τα λόγια μου) και τα λόγια του με έκαψαν. \"Ο δικός σου\"... Για 3 μέρες ήταν \"δικός μου\". Κι έδιωξα αυτόν, γιατι ήμουν έτοιμη να τα τινάξω όλα στον αέρα για...τον \"δικό μου\"....Και τι κατάλαβα?

Χόρτασα τον εγωισμό μου
Πόνεσα πολύ.
Πόνεσε κι αυτός άλλο τόσο.
Αν δεν ήταν θέατρο.

Φοίβη μου, το υγρό έχι γίνει πιο κολλώδες απ\' ότι ήταν
και με τραβάει μέσα της αυτή η κινούμενη άμμος, ο βούρκος.
Και δεν έχω ούτε το κλαδί που έλεγες να κρατηθώ.

[Φοίβη]

Δεν ξέρω για κείνον. Δεν ξέρω αν ήταν θέατρο και δεν ξέρω τι σκέφτεται. Ξέρω για σένα και ξέρω οτι πονάς πολύ, σφαδάζεις...και βουλιάζεις. Δεν έχεις κλαδί αλλά είμαι σε στέρεο έδαφος δίπλα σου και σου απλώνω το χέρι.

[eirineta]

Κλαίω και μόνο που σε διαβάζω
Που υπάρχει το έξω, το στέρεο έδαφος.
Θέλω να το πατήσω κι εγώ.
Θέλω.Στ\' αλήθεια, το χρειάζομαι.

Κι αυτός.
Αυτός \"μας τελείωσε.\"
Πώς το παίρνεις απόφαση αυτό?
Γιατί ακόμη τον δικαιολογώ?
Πώς να βγω από αυτό το βούρκο?
Ποιος είναι ο τρόπος.

Όχι ο χρόνος.
Αυτός κάνει καλό αλλά όχι πάλι.

Σφαδάζω.
Ωραία λέξη. Σφαδάζω.
Το νιώθεις?
Τον έχεις νιώσει σίγουρα αυτό τον πόνο που είναι σα σφάχτης.
Έτσι?

Κι εσύ είσαι εκεί...
Και μου απλωνεις το χέρι...
Κι ακόμη κλαίω...που είσαι εκεί.
Γιατί είσαι?

[Φοίβη]

Υπάρχει το στέρεο έδαφος, καλή μου, υπάρχει. Δεν είναι άπιαστο όνειρο, υπάρχει και μπορείς να το πατήσεις αρκεί να βρεις τον δικό σου προσωπικό τρόπο. Και είμαι εδώ γιατί ξέρω τι θα πει σφάχτης. Και έχω βουλιάξει κι εγώ σε βούρκο. Και ξέρω πως έιναι να βουλιάζεις και να μην υπάρχει κλαδί. Είμαι εδώ και θα ΄μαι παρέα σου.

[eirineta]

Αχ Φοίβη μου και τι ανακούφιση να ξέρεις ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εσένα
Κι άλλοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ
που πόνεσαν.
Να \'σαι καλά..
Μεγάλη ανακούφιση.

Πού θα πάει?
Στο χέρι του είναι?
Και τα καλά περνούν και τ\' άσχημα...

Και αν δεν έχεις κλαδί να κρατηθείς
ε, τυχερός να \'σαι να βρεις κανέναν που θα σου απλώσει το χέρι...

Τελικά πρέπει να το αφήσω να φύγει από τη σκέψη μου, έτσι?
Να μην κάνω τίποτα.
Να μην ενδώσω...

[Φοίβη]

Εσύ ξέρεις, ειρηνέτα μου. Εσύ ξέρεις. Τι θέλεις να κάνεις? Θέλεις να τον σκεφτείς?Να τον αισθανθείς?Θέλεις να επικοινωνήσεις μαζί του? Τι θέλεις να κάνεις αυτή τη στιγμή?