ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ;

[Ορέστης]

Έγραψες πως περπατήσατε δίπλα δίπλα, ότι σου χαμογελούσε και ότι νόμιζες πως θέλει κάτι άλλο από σένα. Κάτι παραπάνω από την φιλία σου. Ε τώρα που έγραψες και τις λεπτομέρειες αυτό το "εγώ δεν έχω τι να κάνω τα βράδια" φώναζε πως ήθελε να της προτείνεις να βγείτε!!! Αμάν βρε Ορέστη! Αμάν! Είναι και ντροπαλή λες. Πφφ στεναχωρέθηκα που δεν της ξαναμίλησες.

Και σου ξαναλέω πως μόνο μια στριμμένη θα παρεξηγούσε μια φιλική κουβέντα όπως "έι, τελικά πως πέρασες στην εκδρομή που λέγαμε πως θα πας;"

Δεν ειμαι 100% σιγουρος οτι ηθελε να της προτεινω κατι. Ειναι καπως αθωα. Την ιδια μερα μου ζηταγε - πολυ ευγενικα- να της βαζω το μπουφαν στο πισω θρανιο και μετα να της το ξαναδινω και εμενα επειδη ειμαι καπως καχυποπτος μου κακοφανηκε λιγο, αλλα το εκανε πολυ αυθορμητα και γενικα τις λιγες φορες που μιλαει φαινεται να μην φιλτραρει αυτα που λεει. Ισως ειναι και η κουλτουρα της χωρας της τετοια. Επομενως ισως απλα να ανεφερε πολυ αθωα οτι δεν εχει τι να κανει το βραδυ χωρις να θελει κατι απο μενα - και να την εφερνα σε δυσκολη θεση αν της προτεινα αυτο που σκεφτηκα, γιατι οντως σκεφτηκα να τη ρωτησω αν θα θελε να βγουμε παρεα μια μερα, αλλα εκοψα τον εαυτο μου. Αλλωστε κανει παρεα με τους συμπατριωτες της, σε αυτες τις εκδρομες δεν πηγαινει μονη. Μου φαινεται περιεργο που δεν βγαινουν μαζι το βραδυ.

Δεν ξερω ρε μπλακυ, ηταν η πρωτη φορα που μιλησαμε μετα απο τοσους μηνες που ειμαστε συμμαθητες. Ηταν δυνατον με την πρωτη να της ζητησω ραντεβου; Ειμαι και πολυ μεγαλυτερος της, αυτη ειναι τριτοετης.

Μετα οταν την ειδα να γραφει μηνυματα και να χαμογελαει, θεωρησα οτι εχει τον κυκλο της. Τι δουλεια ειχα εγω να την ενοχλησω;

[Ορέστης]

Μεγαλώνεις μαζι με ένα άλλο πλασματακι.. Είναι παντού μαζί σου.. Φεύγεις 2 λεπτά από το σπίτι και όταν επιστρέψεις χαίρεται τόσο πολύ.. Ειναι ένα κομμάτι σου.. Πως θα πάρω εγώ αυτό το κομμάτι και να το βάλω μέσα στο χώμα;

Ο σκυλος μου πεθανε το 17... Δεν υοαρχει παρηγορια. Δειξε της αγαπη, και φροντισε να λες καμια κουβεντα με φιλους να ξεφευγεις.

[george1520]

Ο σκυλος μου πεθανε το 17... Δεν υοαρχει παρηγορια. Δειξε της αγαπη, και φροντισε να λες καμια κουβεντα με φιλους να ξεφευγεις.

Δεν έζησα ξανά θάνατο σκύλου. Γάτες αδέσποτες ταΐζω.. Έζησα πααααρα πολλούς θανάτους.. Αλλά σκύλου όχι. Και αυτός είναι σπίτι μου, στο δωμάτιο μου..

Θα κάνω ότι μπορώ να ζήσει όσο πιο όμορφα γίνεται μέχρι το τέλος.

[Κύκνος]

Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου..
Θα της δώσω όσα πιο πολλά μπορώ. Ότι έχω μέσα μου.

Έτσι θα "φύγει" ευτυχισμένη όταν έρθει η ώρα... Κι αυτό πιστεύω πως θα σε ανακουφίσει κάπως... Εγώ παρηγοριέμαι όταν σκέφτομαι ότι τα γατάκια μου "έφυγαν" με φροντίδα γύρω τους...

[Ορέστης]

Σκεψου οτι κι εμεις ειναι ζητημα μεχρι ποτε θα ζησουμε και αν θα ειναι κανεις διπλα μας. Για ολα τα οντα κοινη ειναι η μοιρα.

[blackbird]

Δεν έζησα ξανά θάνατο σκύλου. Γάτες αδέσποτες ταΐζω.. Έζησα πααααρα πολλούς θανάτους.. Αλλά σκύλου όχι. Και αυτός είναι σπίτι μου, στο δωμάτιο μου..

Θα κάνω ότι μπορώ να ζήσει όσο πιο όμορφα γίνεται μέχρι το τέλος.

Τα ζώα νιώθουν την αγάπη μας και είναι ευτυχισμένα. Η κτηνίατρος μας έλεγε πως δεν θα βγάλει το βράδυ και να την αφήσουμε εκεί. Όμως όλο το βράδυ την φροντίζαμε, εγώ η μαμά μου και ο μπαμπάς μου την κρατούσαμε στα χέρια μας και μας ένιωθε κοντά της. Κάθε φορά που θέλω να κλάψω για να ξεσπάσω, επίτηδες φέρνω στο μυαλό μου αυτή τη σκηνή. Σίγουρα είναι στενάχωρο αυτό που συμβαίνει, αλλά ο θάνατος κοντά σου θα είναι πιο ανώδυνος... Και θα νιώθει την αγάπη σου μέχρι το τέλος. Τι άλλο ζητάει ένας σκύλος;

Δεν ειμαι 100% σιγουρος οτι ηθελε να της προτεινω κατι. Ειναι καπως αθωα. Την ιδια μερα μου ζηταγε - πολυ ευγενικα- να της βαζω το μπουφαν στο πισω θρανιο και μετα να της το ξαναδινω και εμενα επειδη ειμαι καπως καχυποπτος μου κακοφανηκε λιγο, αλλα το εκανε πολυ αυθορμητα και γενικα τις λιγες φορες που μιλαει φαινεται να μην φιλτραρει αυτα που λεει. Ισως ειναι και η κουλτουρα της χωρας της τετοια. Επομενως ισως απλα να ανεφερε πολυ αθωα οτι δεν εχει τι να κανει το βραδυ χωρις να θελει κατι απο μενα - και να την εφερνα σε δυσκολη θεση αν της προτεινα αυτο που σκεφτηκα, γιατι οντως σκεφτηκα να τη ρωτησω αν θα θελε να βγουμε παρεα μια μερα, αλλα εκοψα τον εαυτο μου. Αλλωστε κανει παρεα με τους συμπατριωτες της, σε αυτες τις εκδρομες δεν πηγαινει μονη. Μου φαινεται περιεργο που δεν βγαινουν μαζι το βραδυ.

Δεν ξερω ρε μπλακυ, ηταν η πρωτη φορα που μιλησαμε μετα απο τοσους μηνες που ειμαστε συμμαθητες. Ηταν δυνατον με την πρωτη να της ζητησω ραντεβου; Ειμαι και πολυ μεγαλυτερος της, αυτη ειναι τριτοετης.

Μετα οταν την ειδα να γραφει μηνυματα και να χαμογελαει, θεωρησα οτι εχει τον κυκλο της. Τι δουλεια ειχα εγω να την ενοχλησω;

Με αποστόμωσες τώρα.

ΑΛΛΑ όσο λογικό και να είναι αυτό το σενάριο, παραμένει σενάριο. Γιατί σκεφτόμαστε τόοοσο πολύ για τα πιο απλά πράγματα; Εσύ έχεις καλό σκοπό. Θες/σκέφτεσαι κάτι και το λες. Τώρα το πώς θα το εκλάβει κάποιος άλλος εξαρτάται από τον χαρακτήρα και την αντίληψή του. Δεν θα της έλεγες κάτι τραγικό. Και δεν είναι ούτε αναγκασμένη επειδή θα της προτείνεις κάτι ή να της μιλήσεις, να ανταποδώσει.

(Προχθές μου έλεγε μια συμφοιτήτρια πως 23χρονη γνωστή της τα έχει με 40χρονο. Επίσης ένας φοιτητής γύρω στα 35 είπε σε μια από τις συμφοιτήτριες -ετών 22- να βγούνε για καφέ. Δεν κολλάνε όλοι σε ηλικίες και επίσης ο αρχικός στόχος ήταν η απλή παρέα και κοινωνικοποίηση)

[elisabet]

Μεγαλώνεις μαζι με ένα άλλο πλασματακι.. Είναι παντού μαζί σου.. Φεύγεις 2 λεπτά από το σπίτι και όταν επιστρέψεις χαίρεται τόσο πολύ.. Ειναι ένα κομμάτι σου.. Πως θα πάρω εγώ αυτό το κομμάτι και να το βάλω μέσα στο χώμα;

Είναι ο κύκλος της ζωής Γιώργο...δεν μας αρέσει αλλά είναι.
Όταν αρρώστησε η δικιά μου, είπα στον κτηνίατρο πως δεν ήθελα να υποφέρει με τίποτα. Μου είπε πως θα δεχόταν την ευθανασία μόνο όταν σταματούσε να τρώει, αλλιώς ήταν αντίθετος. Τελικά όταν σταμάτησε να τρώει, την επόμενη μέρα πέθανε από μόνη της. Ορκιζόμουν πως δεν θα ξαναέπαιρνα σκύλο ποτέ, μου φαινόταν αβάσταχτος ο πόνος της απώλειας. Μετά από έναν χρόνο περίπου βγήκα για περπάτημα μια μέρα και γύρισα σπίτι με ένα κουταβάκι το οποίο σήμερα είναι 12 χρονών κιόλας και λογικά θα πρέπει να προετοιμάζομαι πως κι αυτό ίσως χρειαστεί να το αποχαιρετήσω σύντομα.
Αν υπάρχει παράδεισος εγώ πιστεύω πως είναι γεμάτος με σκυλιά.

Ξέρω, σου φαίνεται αβάσταχτο αλλά ο σκύλος σου το μόνο που θέλει από σένα είναι να το αγαπάς και να το φροντίζεις και επειδή προφανώς το αγαπάς, είμαι σίγουρη πως έχεις έναν χαρούμενο σκύλο, ο οποίος χέστηκε για τον καρκίνο...θέλει απλά να είσαι εκεί!

[george1520]

Έτσι θα "φύγει" ευτυχισμένη όταν έρθει η ώρα... Κι αυτό πιστεύω πως θα σε ανακουφίσει κάπως... Εγώ παρηγοριέμαι όταν σκέφτομαι ότι τα γατάκια μου "έφυγαν" με φροντίδα γύρω τους...

Ακόμη αυτό το σενάριο δεν με ηρεμεί.. Ακόμη είμαι στο στάδιο "γιατι γαμ... το;"

Σκεψου οτι κι εμεις ειναι ζητημα μεχρι ποτε θα ζησουμε και αν θα ειναι κανεις διπλα μας. Για ολα τα οντα κοινη ειναι η μοιρα.

Ναι έχεις δίκιο. Κανείς δεν ξέρει πότε θα φύγει από την ζωή. Αλλά όταν σου λένε ότι έχει τόσους μήνες ζωής.. Δεν θα σκεφτείς αυτό που λες. Που είναι η λογική σίγουρα!!

Τα ζώα νιώθουν την αγάπη μας και είναι ευτυχισμένα. Η κτηνίατρος μας έλεγε πως δεν θα βγάλει το βράδυ και να την αφήσουμε εκεί. Όμως όλο το βράδυ την φροντίζαμε, εγώ η μαμά μου και ο μπαμπάς μου την κρατούσαμε στα χέρια μας και μας ένιωθε κοντά της. Κάθε φορά που θέλω να κλάψω για να ξεσπάσω, επίτηδες φέρνω στο μυαλό μου αυτή τη σκηνή. Σίγουρα είναι στενάχωρο αυτό που συμβαίνει, αλλά ο θάνατος κοντά σου θα είναι πιο ανώδυνος... Και θα νιώθει την αγάπη σου μέχρι το τέλος. Τι άλλο ζητάει ένας σκύλος;

Αν δω από την πλευρά του σκύλου θα πω πως Ναι θα είναι ευτυχισμένη μέχρι το τέλος.. Της έδωσα όλη μου την αγάπη και τώρα που ξέρω ότι θα την χάσω σύντομα θα της δώσω κι άλλα.
Το βλέπω όμως από τη δική μου πλευρά. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τον σκύλο μου. Κάποιος θα σκεφτεί "ένας σκύλος είναι, πως κάνεις έτσι." Για μένα αυτή η ψυχή είναι η ωραιότερη ψυχή που υπάρχει.. Και την θέλω στην ζωή μου. Πάντα της έλεγα "να γίνω 40 χρόνων και μετά να φύγεις. Θα είμαι έτοιμος". Πρακτικά δεν γινόταν αλλά αυτό ήθελα..

[elisabet]

Ακόμη αυτό το σενάριο δεν με ηρεμεί.. Ακόμη είμαι στο στάδιο "γιατι γαμ... το;"



Ναι έχεις δίκιο. Κανείς δεν ξέρει πότε θα φύγει από την ζωή. Αλλά όταν σου λένε ότι έχει τόσους μήνες ζωής.. Δεν θα σκεφτείς αυτό που λες. Που είναι η λογική σίγουρα!!



Αν δω από την πλευρά του σκύλου θα πω πως Ναι θα είναι ευτυχισμένη μέχρι το τέλος.. Της έδωσα όλη μου την αγάπη και τώρα που ξέρω ότι θα την χάσω σύντομα θα της δώσω κι άλλα.
Το βλέπω όμως από τη δική μου πλευρά. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τον σκύλο μου. Κάποιος θα σκεφτεί "ένας σκύλος είναι, πως κάνεις έτσι." Για μένα αυτή η ψυχή είναι η ωραιότερη ψυχή που υπάρχει.. Και την θέλω στην ζωή μου. Πάντα της έλεγα "να γίνω 40 χρόνων και μετά να φύγεις. Θα είμαι έτοιμος". Πρακτικά δεν γινόταν αλλά αυτό ήθελα..

Δεν θα ήσουν έτοιμος ουτε στα 40 ακόμα κι αν γινόταν. Ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι να χάσουμε αυτούς που αγαπάμε. Είναι σκληρό μάθημα η απώλεια.
Θα χεις καιρό να πενθήσεις οοοοταν έρθει η ώρα να φύγει. Προς το παρόν την έχεις ακόμα και μπορείς να την χαρείς, μην της στερείς αυτές τις στιγμές που μπορεί να έχει ακόμα μαζί σου και να σε νιώθει και σένα χαρούμενο.

[george1520]

Είναι ο κύκλος της ζωής Γιώργο...δεν μας αρέσει αλλά είναι.
Όταν αρρώστησε η δικιά μου, είπα στον κτηνίατρο πως δεν ήθελα να υποφέρει με τίποτα. Μου είπε πως θα δεχόταν την ευθανασία μόνο όταν σταματούσε να τρώει, αλλιώς ήταν αντίθετος. Τελικά όταν σταμάτησε να τρώει, την επόμενη μέρα πέθανε από μόνη της. Ορκιζόμουν πως δεν θα ξαναέπαιρνα σκύλο ποτέ, μου φαινόταν αβάσταχτος ο πόνος της απώλειας. Μετά από έναν χρόνο περίπου βγήκα για περπάτημα μια μέρα και γύρισα σπίτι με ένα κουταβάκι το οποίο σήμερα είναι 12 χρονών κιόλας και λογικά θα πρέπει να προετοιμάζομαι πως κι αυτό ίσως χρειαστεί να το αποχαιρετήσω σύντομα.
Αν υπάρχει παράδεισος εγώ πιστεύω πως είναι γεμάτος με σκυλιά.

Ξέρω, σου φαίνεται αβάσταχτο αλλά ο σκύλος σου το μόνο που θέλει από σένα είναι να το αγαπάς και να το φροντίζεις και επειδή προφανώς το αγαπάς, είμαι σίγουρη πως έχεις έναν χαρούμενο σκύλο, ο οποίος χέστηκε για τον καρκίνο...θέλει απλά να είσαι εκεί!

Σήμερα το βράδυ καθάριζα την πληγή (άνοιξε ο όγκος) με την ξαδέλφη μου.. Μου λέει "Γιαυτό δεν ξανά έφερα σκύλο σπίτι. Γιαυτό ακριβώς τον λόγο. Συνδέεσαι και κάποια στιγμή φεύγει". Και αμέσως γύρισα και είπα "Εχεις δίκιο. Δεν θα πονουσα τώρα, δεν θα είχα αυτό το άγχος.. Δεν θα εμπαινα σε αυτή την διαδικασία γενικά". Μετά κατάλαβα τι είπα.. Εχω πάρει τόση αγάπη από αυτόν το σκύλο που αν ζούσα 1000 χρόνια από άνθρωπο δεν θα έπαιρνα ούτε τη μιση.. Εχω δει τη ζωή με άλλο μάτι. Έμαθα να σέβομαι όλα τα ζώα.. Δεν θα άλλαζα αυτά τα 12 χρόνια μαζί της για κανένα λόγο. Αλλά θεωρώ ότι μπορούσε κι άλλο..Όχι έτσι

[george1520]

Δεν θα ήσουν έτοιμος ουτε στα 40 ακόμα κι αν γινόταν. Ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι να χάσουμε αυτούς που αγαπάμε. Είναι σκληρό μάθημα η απώλεια.
Θα χεις καιρό να πενθήσεις οοοοταν έρθει η ώρα να φύγει. Προς το παρόν την έχεις ακόμα και μπορείς να την χαρείς, μην της στερείς αυτές τις στιγμές που μπορεί να έχει ακόμα μαζί σου και να σε νιώθει και σένα χαρούμενο.

Δεν θα της στερησω τίποτα.. Απλά τώρα είμαι στην φάση που θέλω τον χρόνο μου. Πάντα όταν εμφανίζεται ένα πρόβλημα, κάνω ένα βήμα πίσω. Παιρνω τον χρόνο μου και επιστρέφω... Μόνο που αυτό δεν είναι πρόβλημα. Τα προβλήματα έχουν λύση.. Είναι απλά η πραγματικότητα..

[Κύκνος]

Ακόμη αυτό το σενάριο δεν με ηρεμεί.. Ακόμη είμαι στο στάδιο "γιατι γαμ... το;"

Το καταλαβαίνω γιατί είναι πολύ φρέσκα τα νέα... Κι εγώ έτσι θα ήμουν αν μου το έλεγαν αυτό τώρα για κάποιο απ' τα γατιά μου γιατί το καθένα είναι μοναδικό... Αλλά με τον καιρό θα έρθει η στιγμή που θα αυτή η σκέψη θα σε παρηγορήσει κάπως...

[ioannis2]

Μην αφήνεσαι σε ανούσιους πλατειασμούς διότι το μόνο που αποκομίζεις είναι κόπο ενώ έμεινες στη στασιμότητα.
Βάλε σταθερούς στόχους και οχύρωσε τους με αυτοπεποίθηση. Όμως πριν, θα πρέπει να γνώρισες τον εαυτό σου και μέσω αυτού τις δυνατότητες σου. Έτσι, δεν θα απογοητευτείς από χίμαιρες.

[ioannis2]

Λυπάμαι Γιώργο, έχω χάσει κι εγώ σκυλάκι από καρκίνο στο παρελθόν...την είχα 15 χρόνια.

Είναι δύσκολο καταλαβαίνω, αλλά κοίτα να εκμεταλευτείς όσο χρόνο έχεις ακόμα μαζί του. Δυστυχώς ο χρόνος ζωής τους είναι τέτοιος που συνήθως καλούμαστε να τα αποχαιρετήσουμε αλλά το σκυλάκι σου είναι χαρούμενο που το αγαπάς και περνάει μια όμορφη ζωή μαζί σου.

Ο σκυλος μου πεθανε το 17... Δεν υοαρχει παρηγορια. Δειξε της αγαπη, και φροντισε να λες καμια κουβεντα με φιλους να ξεφευγεις.

Το καταλαβαίνω γιατί είναι πολύ φρέσκα τα νέα... Κι εγώ έτσι θα ήμουν αν μου το έλεγαν αυτό τώρα για κάποιο απ' τα γατιά μου γιατί το καθένα είναι μοναδικό... Αλλά με τον καιρό θα έρθει η στιγμή που θα αυτή η σκέψη θα σε παρηγορήσει κάπως...

Δυστυχώς κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Θα σου πουν πάρε άλλο.
Αυτά παθαίνουμε εμείς που συνδεθήκαμε με τα ζώα μας. Συνήθης αιτία που ωθεί σ αυτή τη σύνδεση είναι η μη αποδοχή ή η αποτυχία συσχέτισης με ανθρώπους, κυρίως το να μην έχουμε φίλους και κοινωνικό κύκλο, σε συσχετισμό με το ευαισθητο - συναισθηματικό του χαρακτήρα μας. Θα πρέπει να διατηρούμε ίδιου και μεγαλύτερου επιπέδου ψυχικούς δεσμούς με ανθρώπους ώστε ο πόνος της απώλειας να είναι λιγότερο έντονος, αφού οι εναλλακτικοί αυτοί δεσμοί καλύπτουν ή του τουλάχιστον απαλύνουν το κενό.
Δεν ξέρω αν αιτία των ασθενειών τους που οδηγούν στο θάνατο είναι η κακή διατροφή, δηλαδή οι έτοιμες τροφές για ζώα με τις οποίες κατα κανόνα τα ταιζουμε.
Είναι το να μην συνδεθείς, το να πεις δεν θα πάρω κατοικίδιο, κυρίως το να μην το επιλέξεις, διότι το επιλέγεις με κάποια χαρακτηρολογικά γνωρίσματα όπως επιλέγεις ανθρώπους. Έπειτα υπάρχει μόνο η σύνδεση με κατάληξη τη συζήτηση μας.

[Sonia]

Το σκυλί σου πρέπει να σε βλέπει αγαπησιάρη, αλλά και ψύχραιμο και χαρούμενο. Αν είσαι λυπημένος δίπλα της θα είναι λυπημένη κι αυτή. Δυστυχώς κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Κι εγώ από καρκίνο τον έχασα και μάλιστα πάρα πολύ ταχίας ανάπτυξης, ούτε χημειοθεραπεία έπαιρνε, ούτε τίποτα.... Ένας σκύλαρος που δεν είχε πάθει ποτέ τίποτα, ούτε απλό κρύωμα, για την ηλικία του ήταν παλίκαρος, και ξαφνικά έφτασε να λιώνει και μην μπορεί να φάει και να αναπνεύσει... Είχε 2-3 χρόνια καλής ζωής μπροστά του αν δεν το πάθαινε αυτό κι όμως μέσα σε 2-3 μήνες γέρασε 100 χρόνια...Τις τελευταίες μέρες του ήταν χάλια μαύρα μέχρι την στιγμή που τελικά του έκανα ευθανασία και έφυγε στα χέρια μου, δεν θα άντεχε παρά δυο-τρεις μέρες το πολύ ακόμα. Μπροστά του προσπαθούσα να είμαι όσο το δυνατόν πιο ήρεμη για να είναι κι αυτός. Άλλο αν μακριά του πλάνταζα στο κλάμα....

Άϊ στο καλό συζήτηση που πιάσαμε πρωί πρωί...