ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ;

[ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ]

Έφαγα ένα σάντουιτς στις 11 και μέχρι τώρα δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί δεν μπορώ να το χωνέψω. Δεν το ξανακάνω να φάω βραδιάτικα! Ουφ!

[favvel]

δεν είμαι καλά.. επίσης ακόμα περισσότερο δεν είμαι καλά γιατί κι εδώ που τα λέω όταν τα λέω δεν μου απαντάει κανείς, κι αν μου απαντάει δεν μου απαντάει σοβαρά..
Το θέμα μου είναι ψυχολογοκοινωνικοφιλοσοφι κό και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο..
Ψυχολογικό, γιατί δεν ξέρω τι θέλω απ' τη ζωή, δεν ξέρω γιατί ζω ακόμα με λίγα λόγια, ενώ κάθε μέρα εύχομαι να είναι η τελευταία μου..

Κοινωνικό, γιατί βρίσκω ψεγάδια σε όλον τον κόσμο και ως εκ τούτου μισώ όλον τον κόσμο (κάτι που θα μπορούσε να συνεπάγεται πως σκέφτομαι πως εγώ είμαι η τέλεια, μόνο που δεν πιστεύω κάτι τέτοιο, γιατί δεν συνάδει με τη λογική)..
Μισώ τον κόσμο για τον τρόπο που λειτουργεί και σκέφτεται.. που νοιάζονται όλοι για την πάρτη τους και είναι όλοι τους κλεισμένοι σε σπίτια καλά κλειδωμένοι που λέει και η Μποφίλιου και στις δουλειές υπάρχει ανταγωνισμός..
Χέστηκε ο διπλανός σου αν εσύ ζεις ή ψόφησες.. Άντε να νοιαστεί μόνο η οικογένειά σου.. γιατί έτσι;;

Φιλοσοφικό, γιατί πραγματικά θα μείνω μια ζωή με τις μεταφυσικές μου απορίες άλυτες και δεν αντέχω να με τρώνε..
Απορίες που ξέρω πως οι περισσότεροι από εσάς δεν έχετε και δεν σας τρώνε, δεν σας βασανίζουν, γι' αυτό δεν βρίσκω άνθρωπο να συνεννοηθώ και αισθάνομαι μια απέραντη μοναξιά..
Οι απορίες μου είναι γιατί να είναι ο κόσμος έτσι όπως είναι;
γιατί να πρέπει να έχουμε βιολογικές ανάγκες και για να τις καλύψουμε πρέπει να δουλεύουμε;
γιατί να είμαστε θνητοί; γιατί να αρρωσταίνουμε;
γιατί οι άνθρωποι να έχουν ελαττώματα και πάθη και μάλιστα στην προσπάθειά τους για επιβίωση να γίνονται κτήνη και να ληστεύουν, να σκοτώνουν;
γιατί οι κοινωνικοί κανόνες να πηγαίνουν κόντρα στη φύση του ανθρώπου;
γιατί να μην μπορούμε να καταλαβαίνουμε απόλυτα τι γίνεται γύρω μας; γιατί είμαστε πεπερασμένων δυνατοτήτων;
γιατί ο εγκέφαλος να αντιλαμβάνεται τα χρώματα ενώ αυτά δεν υπάρχουν;;
γιατί νομίζω πως είμαστε πειραματόζωα και γιατί να πρέπει να συνεχίσω να ζω υπό αυτές τις συνθήκες και προϋποθέσεις;
και γιατί απ' την άλλη ενώ θέλω να αρνηθώ τη φύση μου και να αυτοκαταστραφώ, να χαθώ, γιατί να είναι τόσο δύσκολο να το κάνει κανείς;
γιατί και θέλω να πεθάνω, γνωστό αυτό, και δεν θέλω να υποφέρω με την πράξη μου αυτή..
με λίγα λόγια.. γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος από αντιφάσεις;;;
Φταίω εγώ που έχω τόσο θυμό μέσα μου; και μίσος;; για τους ανθρώπους, τη φύση, το θεό;; και κυρίως για το θεό γιατί εμείς και η φύση είμαστε απλά τα θύματά του..

Όλα έχουν την αιτία τους.. και ο θυμός μου έχει την αιτία του.. δεν είναι ξεκάρφωτος.. αν γεννιόμουν στο νεραϊδόκοσμο ή σε έναν παραμυθένιο κόσμο τέλος πάντων, δεν θα είχα θυμό..
Φταίω εγώ που ο κόσμος είναι στραβός;
και δεν μπορεί να έχω πέσει τόσο έξω στις εκτιμήσεις μου για το τί είναι κακό και στραβό..
πιστεύω μπορούμε να διαχωρίσουμε το καλό απ' το κακό..

Δεν γράφω άλλα.. βαρέθηκα.

[Natalia_sups]

δεν είμαι καλά.. επίσης ακόμα περισσότερο δεν είμαι καλά γιατί κι εδώ που τα λέω όταν τα λέω δεν μου απαντάει κανείς, κι αν μου απαντάει δεν μου απαντάει σοβαρά..
Το θέμα μου είναι ψυχολογοκοινωνικοφιλοσοφι κό και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο..
Ψυχολογικό, γιατί δεν ξέρω τι θέλω απ' τη ζωή, δεν ξέρω γιατί ζω ακόμα με λίγα λόγια, ενώ κάθε μέρα εύχομαι να είναι η τελευταία μου..

Κοινωνικό, γιατί βρίσκω ψεγάδια σε όλον τον κόσμο και ως εκ τούτου μισώ όλον τον κόσμο (κάτι που θα μπορούσε να συνεπάγεται πως σκέφτομαι πως εγώ είμαι η τέλεια, μόνο που δεν πιστεύω κάτι τέτοιο, γιατί δεν συνάδει με τη λογική)..
Μισώ τον κόσμο για τον τρόπο που λειτουργεί και σκέφτεται.. που νοιάζονται όλοι για την πάρτη τους και είναι όλοι τους κλεισμένοι σε σπίτια καλά κλειδωμένοι που λέει και η Μποφίλιου και στις δουλειές υπάρχει ανταγωνισμός..
Χέστηκε ο διπλανός σου αν εσύ ζεις ή ψόφησες.. Άντε να νοιαστεί μόνο η οικογένειά σου.. γιατί έτσι;;

Φιλοσοφικό, γιατί πραγματικά θα μείνω μια ζωή με τις μεταφυσικές μου απορίες άλυτες και δεν αντέχω να με τρώνε..
Απορίες που ξέρω πως οι περισσότεροι από εσάς δεν έχετε και δεν σας τρώνε, δεν σας βασανίζουν, γι' αυτό δεν βρίσκω άνθρωπο να συνεννοηθώ και αισθάνομαι μια απέραντη μοναξιά..
Οι απορίες μου είναι γιατί να είναι ο κόσμος έτσι όπως είναι;
γιατί να πρέπει να έχουμε βιολογικές ανάγκες και για να τις καλύψουμε πρέπει να δουλεύουμε;
γιατί να είμαστε θνητοί; γιατί να αρρωσταίνουμε;
γιατί οι άνθρωποι να έχουν ελαττώματα και πάθη και μάλιστα στην προσπάθειά τους για επιβίωση να γίνονται κτήνη και να ληστεύουν, να σκοτώνουν;
γιατί οι κοινωνικοί κανόνες να πηγαίνουν κόντρα στη φύση του ανθρώπου;
γιατί να μην μπορούμε να καταλαβαίνουμε απόλυτα τι γίνεται γύρω μας; γιατί είμαστε πεπερασμένων δυνατοτήτων;
γιατί ο εγκέφαλος να αντιλαμβάνεται τα χρώματα ενώ αυτά δεν υπάρχουν;;
γιατί νομίζω πως είμαστε πειραματόζωα και γιατί να πρέπει να συνεχίσω να ζω υπό αυτές τις συνθήκες και προϋποθέσεις;
και γιατί απ' την άλλη ενώ θέλω να αρνηθώ τη φύση μου και να αυτοκαταστραφώ, να χαθώ, γιατί να είναι τόσο δύσκολο να το κάνει κανείς;
γιατί και θέλω να πεθάνω, γνωστό αυτό, και δεν θέλω να υποφέρω με την πράξη μου αυτή..
με λίγα λόγια.. γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος από αντιφάσεις;;;
Φταίω εγώ που έχω τόσο θυμό μέσα μου; και μίσος;; για τους ανθρώπους, τη φύση, το θεό;; και κυρίως για το θεό γιατί εμείς και η φύση είμαστε απλά τα θύματά του..

Όλα έχουν την αιτία τους.. και ο θυμός μου έχει την αιτία του.. δεν είναι ξεκάρφωτος.. αν γεννιόμουν στο νεραϊδόκοσμο ή σε έναν παραμυθένιο κόσμο τέλος πάντων, δεν θα είχα θυμό..
Φταίω εγώ που ο κόσμος είναι στραβός;
και δεν μπορεί να έχω πέσει τόσο έξω στις εκτιμήσεις μου για το τί είναι κακό και στραβό..
πιστεύω μπορούμε να διαχωρίσουμε το καλό απ' το κακό..

Δεν γράφω άλλα.. βαρέθηκα.

Favvel σου εχω απαντησει στο παρελθον διεξοδικα αν δεν κανω λαθος, η εχω προσπαθησει...ωστοσο αυτη τη φορα θελω μονο να εστιασω σε συγκεκριμενα σημεια του γραπτου σου...καλοπροεραιτα παντα.
Δες αυτα που εχω βαλει με bold. Τι βλεπεις;
Πως βλεπεις να διαφερεις απο τον κοσμο που κανει αυτα που λες; Δεν σε εχω δει ποτε να γραφεις στο φορουμ για κατι αλλο περα απο το πως νιωθεις εσυ...
Εσυ δεν χεστηκες για τον διπλανο σου;
Δεν φταις που εχεις θυμο μεσα σου, δεν φταις που νιωθεις οπως νιωθεις, σιγουρα υπαρχει λογος, εχεις καθε δικαιωμα και θετεις μερικα πολυ καλα ερωτηματα...τα οποια ομως δεν χρησιμευουν σε τιποτα. Ειδικα τα υπαρξιακα. Ξερεις τι χρειαζεσαι πιστευω για να αλλαξει το πως αισθανεσαι; Να σπασει ο εγωισμος σου...να νιωσεις ταπεινοτητα μεσα σου. Δεν ξερω τι πρεπει να σου συμβει για να γινει αυτο. Αλλα οσο και αν φαινεται να αντιβαινει στο ενστικτο μας του τι ειναι καλο και τι οχι ειλικρινα πιστευω θα σου εκανε καλο, θα σε ανακουφιζε...γιατι η μονη μισο-ικανοποιητικη απαντηση που εχω βρει σε ολα τα υπαρξιακα ερωτηματα ειναι "στρεψου προς τον συνανθρωπο σου". Υπαρχουν αρκετοι τροποι να το ερμηνεψεις και εχουν για μενα μια δοση αληθειας ολοι. Αλλα μονος του στο βουνο κανεις δεν ειδε προκοπη οποιος και αν ειναι οτι και αν εκανε οτι και αν εχει αποκτησει στη ζωη του. Και τη χαρα μεσα στη τρελα του να βρει ξερεις τι θα κανει; Θα φανταζεται ανθρωπους. Η θεους με ανθρωπινη μορφη. Θα δινει σε ολα ανθρωπινη μορφη.
Χρειαζεσαι να ζησεις αναμεσα στους ανθρωπους favvel...δεν εισαι εξω απο ολα, δεν εισαι υπερανω ολων, δεν εισαι η μονη που υποφερει η η μονη που εχει υπαρξιακα, δεν εισαι η μονη που εχει θυμο, ουτε εισαι η μονη διαννοια που σκεφτηκε οσα σκεφτεσαι...δεν λεω πως δεν εισαι ξεχωριστη, καθε ατομο ειναι. Λεω ομως πως κοιτας τον κοσμο απο ψηλα και αυτο σου κανει κακο...και πολυ πιθανον τον κοιτας απο ψηλα γιατι νιωθεις οτι σε εχει απορριψει...και απο ενα σημειο και μετα πας και καθεσαι μονη σου στον παγκο...επιφανειακα σκεφτεσαι πως ειναι επειδη εισαι ο καλυτερος παικτης και κρατας δυναμεις. Καταβαθος ομως το κανεις γιατι δεν πιστευεις οτι πιστευουν πως μπορεις να βαλεις γκολ. Και προλαβαινεις το κακο...και συντηρεις την αισθηση οτι εισαι η καλυτερη παικτρια...μαραζωνοντας στον παγκο. Ενω το ματσακι της ζωης τρεχει.
Αυτα απο εμενα...

[favvel]

Ναταλία αισθάνομαι πως με αδικείς απομονώνοντας τις φράσεις μου με μπολντ..
Άλλωστε γράφω η ίδια στο μήνυμά μου μέσα σε παρένθεση το εξής: "(κάτι που θα μπορούσε να συνεπάγεται πως σκέφτομαι πως εγώ είμαι η τέλεια, μόνο που δεν πιστεύω κάτι τέτοιο, γιατί δεν συνάδει με τη λογική).."
Δηλ. αναγνωρίζω πως δεν είμαι εγώ η τέλεια, και δεν το λέω από ψεύτικη μετριοπάθεια..
Γνωρίζω και καταλαβαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι πολύ πιο έξυπνοι από μένα, πολύ πιο καλοί άνθρωποι από μένα, πολύ πιο φιλάνθρωποι κλπ..
Απομόνωσες τις φράσεις κι έτσι δεν βγαίνει το σωστό νόημα..
Έχω μίσος και θυμό αλλά αν πρόσεξες όχι τόσο προς τους ανθρώπους και τη φύση αλλά προς το Θεό.. Όλη η πλάση θεωρώ πως είναι θύμα του..
Επίσης πιο πάνω όταν λέω ότι χέστηκε ο διπλανός σου αν ζεις ή αν ψόφησες, ότι είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας, ήθελα να τονίσω την οργάνωση της κοινωνίας.. την αντίληψη που υπάρχει γενικά..
Ότι η κάθε οικογένεια μεριμνά για τους οικείους της κατά κανόνα.. πχ Οι γονείς για τα παιδιά τους, να τα βολέψουν σε δουλειές, να τα πάνε στο γιατρό, συγγενείς αν βολεύουν δικούς τους σε δουλειές κλπ..
Εγώ θα προτιμούσα να μην υπάρχει διαχωρισμός στην υγεία, στην παιδεία και στο φαγητό και σε όλα τα άλλα αγαθά που τώρα δεν μου έρχονται στο μυαλό.. Αλλά βλέπεις όσοι έχουν τα μέσα, όσοι είναι πλούσιοι αυτοί επιβιώνουν..
Να έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες, ίσα δικαιώματα.. κάτι που είναι ουτοπικό..
Να υπάρχουν οι οικογένειες δηλ. μαμάδες-μπαμπάδες-παιδιά αλλά να μην αγκομαχούν να επιβιώσουν από μόνες τους οι οικογένειες..
να υπάρχει στήριξη ανάμεσα σε όλες πχ τις ελληνικές οικογένειες..
Μα όμως δεν υπάρχει αυτή η λογική στον κόσμο!!
Και για αυτό είμαι θυμωμένη..
Και ναι, ασχολούμαι με τον εαυτό μου και εδώ στο φόρουμ και στη ζωή, γιατί τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως θα τα ήθελα..
Παντού διαχωρισμοί, διακρίσεις, αδικίες..
Δεν βρίσκω το λόγο να ασχοληθώ με τους άλλους όταν μου αφαιρούνται εξ' αρχής το κουράγιο και τα όνειρα..
Έχεις δίκιο σε αυτό που λες πάντως, ότι κοιτάω τον κόσμο από ψηλά, ή απ' έξω θα έλεγα εγώ, επειδή νιώθω πως με έχει απορρίψει..
Και όλη η κατρακύλα μου να σκεφτείς ξεκίνησε από ψυχολογικό "χαστούκι" που έφαγα στα 18 από έναν.. και ακόμα 29 τώρα δεν έχω συνέλθει από ότι φαίνεται..
Και αυτή η περιγραφή με το παιχνίδι και τον πάγκο που έκανες ήταν πολύ καλή, μόνο που ούτε σκέφτομαι πως είμαι η καλύτερη παίκτρια, έστω επιφανειακά, ούτε αμφισβητώ την πίστη που έχουν προς εμένα οι άλλοι..
Γενικά πιστεύω πως ο άνθρωπος ό, τι θέλει το πετυχαίνει.. Και αν εξαιρέσουμε τα ψυχολογικά μου που δεν είναι καλά και το ότι γενικά είμαι αργή, δεν πιστεύω πως υστερώ σε σχέση με τους άλλους..
Όσο δυσκολεύονται οι άλλοι το ίδιο δυσκολεύομαι κι εγώ..
Εγώ δεν θέλω.. Εκεί έχω κολλήσει.. Δεν έχω κίνητρο να κάνω κάτι στη ζωή γιατί κυρίως ξέρω πως με το θάνατο όλα τελειώνουν (υπαρξιακός λόγος πάλι)..
Θέλω να τονίσω μόνο τώρα στο τέλος ότι με έχεις καταλάβει καλά σε γενικές γραμμές..
Δεν είμαι και ποτέ δεν ήμουν πολύ ανοιχτή με τους ανθρώπους, πληγώνομαι πολύ εύκολα και πάντα έτσι ήμουν και ύστερα από αυτή τη μεγάλη απόρριψη στα 18, μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι, δεν το αποδεχόμουν και έχω καταλήξει κι εγώ τώρα να παίζω το ίδιο παιχνίδι που μου παίζανε οι άλλοι.. Απορρίπτω κι εγώ με τη σειρά μου όσους με απέρριψαν αλλά παίρνει και κάποιους άλλους η μπάλα που δεν φταίνε..
Δεν ξέρω αν πέφτω σε αντιφάσεις..
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν είμαι και ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου και το παραδέχομαι..
Και σίγουρα δεν ενδιαφέρομαι για τους άλλους.. Κι αυτό το παραδέχομαι..
Μόνο που για το ότι είμαι εγωίστρια και ενδιαφέρομαι για τον εαυτό μου, ρίχνω το φταίξιμο στους άλλους..
Λέω.. οι άλλοι φταίνε που με κατήντησαν έτσι..
Γι' αυτό μάλλον δεν έχω σωτηρία..

[Natalia_sups]

Ναταλία αισθάνομαι πως με αδικείς απομονώνοντας τις φράσεις μου με μπολντ..
Άλλωστε γράφω η ίδια στο μήνυμά μου μέσα σε παρένθεση το εξής: "(κάτι που θα μπορούσε να συνεπάγεται πως σκέφτομαι πως εγώ είμαι η τέλεια, μόνο που δεν πιστεύω κάτι τέτοιο, γιατί δεν συνάδει με τη λογική).."
Δηλ. αναγνωρίζω πως δεν είμαι εγώ η τέλεια, και δεν το λέω από ψεύτικη μετριοπάθεια..
Γνωρίζω και καταλαβαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι πολύ πιο έξυπνοι από μένα, πολύ πιο καλοί άνθρωποι από μένα, πολύ πιο φιλάνθρωποι κλπ..
Απομόνωσες τις φράσεις κι έτσι δεν βγαίνει το σωστό νόημα..
Έχω μίσος και θυμό αλλά αν πρόσεξες όχι τόσο προς τους ανθρώπους και τη φύση αλλά προς το Θεό.. Όλη η πλάση θεωρώ πως είναι θύμα του..
Επίσης πιο πάνω όταν λέω ότι χέστηκε ο διπλανός σου αν ζεις ή αν ψόφησες, ότι είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας, ήθελα να τονίσω την οργάνωση της κοινωνίας.. την αντίληψη που υπάρχει γενικά..
Ότι η κάθε οικογένεια μεριμνά για τους οικείους της κατά κανόνα.. πχ Οι γονείς για τα παιδιά τους, να τα βολέψουν σε δουλειές, να τα πάνε στο γιατρό, συγγενείς αν βολεύουν δικούς τους σε δουλειές κλπ..
Εγώ θα προτιμούσα να μην υπάρχει διαχωρισμός στην υγεία, στην παιδεία και στο φαγητό και σε όλα τα άλλα αγαθά που τώρα δεν μου έρχονται στο μυαλό.. Αλλά βλέπεις όσοι έχουν τα μέσα, όσοι είναι πλούσιοι αυτοί επιβιώνουν..
Να έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες, ίσα δικαιώματα.. κάτι που είναι ουτοπικό..
Να υπάρχουν οι οικογένειες δηλ. μαμάδες-μπαμπάδες-παιδιά αλλά να μην αγκομαχούν να επιβιώσουν από μόνες τους οι οικογένειες..
να υπάρχει στήριξη ανάμεσα σε όλες πχ τις ελληνικές οικογένειες..
Μα όμως δεν υπάρχει αυτή η λογική στον κόσμο!!
Και για αυτό είμαι θυμωμένη..
Και ναι, ασχολούμαι με τον εαυτό μου και εδώ στο φόρουμ και στη ζωή, γιατί τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως θα τα ήθελα..
Παντού διαχωρισμοί, διακρίσεις, αδικίες..
Δεν βρίσκω το λόγο να ασχοληθώ με τους άλλους όταν μου αφαιρούνται εξ' αρχής το κουράγιο και τα όνειρα..
Έχεις δίκιο σε αυτό που λες πάντως, ότι κοιτάω τον κόσμο από ψηλά, ή απ' έξω θα έλεγα εγώ, επειδή νιώθω πως με έχει απορρίψει..
Και όλη η κατρακύλα μου να σκεφτείς ξεκίνησε από ψυχολογικό "χαστούκι" που έφαγα στα 18 από έναν.. και ακόμα 29 τώρα δεν έχω συνέλθει από ότι φαίνεται..
Και αυτή η περιγραφή με το παιχνίδι και τον πάγκο που έκανες ήταν πολύ καλή, μόνο που ούτε σκέφτομαι πως είμαι η καλύτερη παίκτρια, έστω επιφανειακά, ούτε αμφισβητώ την πίστη που έχουν προς εμένα οι άλλοι..
Γενικά πιστεύω πως ο άνθρωπος ό, τι θέλει το πετυχαίνει.. Και αν εξαιρέσουμε τα ψυχολογικά μου που δεν είναι καλά και το ότι γενικά είμαι αργή, δεν πιστεύω πως υστερώ σε σχέση με τους άλλους..
Όσο δυσκολεύονται οι άλλοι το ίδιο δυσκολεύομαι κι εγώ..
Εγώ δεν θέλω.. Εκεί έχω κολλήσει.. Δεν έχω κίνητρο να κάνω κάτι στη ζωή γιατί κυρίως ξέρω πως με το θάνατο όλα τελειώνουν (υπαρξιακός λόγος πάλι)..
Θέλω να τονίσω μόνο τώρα στο τέλος ότι με έχεις καταλάβει καλά σε γενικές γραμμές..
Δεν είμαι και ποτέ δεν ήμουν πολύ ανοιχτή με τους ανθρώπους, πληγώνομαι πολύ εύκολα και πάντα έτσι ήμουν και ύστερα από αυτή τη μεγάλη απόρριψη στα 18, μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι, δεν το αποδεχόμουν και έχω καταλήξει κι εγώ τώρα να παίζω το ίδιο παιχνίδι που μου παίζανε οι άλλοι.. Απορρίπτω κι εγώ με τη σειρά μου όσους με απέρριψαν αλλά παίρνει και κάποιους άλλους η μπάλα που δεν φταίνε..
Δεν ξέρω αν πέφτω σε αντιφάσεις..
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν είμαι και ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου και το παραδέχομαι..
Και σίγουρα δεν ενδιαφέρομαι για τους άλλους.. Κι αυτό το παραδέχομαι..
Μόνο που για το ότι είμαι εγωίστρια και ενδιαφέρομαι για τον εαυτό μου, ρίχνω το φταίξιμο στους άλλους..
Λέω.. οι άλλοι φταίνε που με κατήντησαν έτσι..
Γι' αυτό μάλλον δεν έχω σωτηρία..

Δεν ηθελα να σε αδικησω...με συγχωρεις αν αισθανεσαι επικριση απο μερους μου, δεν ηταν η προθεση μου. Απλα ηθελα να εστιασω στο οτι ισως πραγματι αυτο που μας ενοχλει στους αλλους ειναι αυτο που παει στραβα με εμας τους ιδιους...ουτε πιστευω πως δεν υπαρχει σωτηρια, ουτε εχει σημασια ποιος φταιει που εισαι ετσι...σημασια εχει τι οτι μπορεις να προσπαθησεις να αλλαξεις την οπτικη σου. Δεν εχεις τελειως αδικο απο φιλοσοφικη αποψη, αλλα γιατι νιωθεις οτι πρεπει να λυσεις ολα τα προβληματα του κοσμου μεσα στο μυαλο σου; Λιγο ματαιοδοξο δεν ειναι; Ποιος εναποθεσε αυτο το βαρος πανω σου περα απο εσενα την ιδια; Λιγο σαν να κυνηγας την ουρα σου δεν ειναι; Τοσες χιλιαδες χρονια ανθρωποτητα και αλλος δεν τα καταφερε, κι εσυ τρως τη ζωη σου με τετοιες εμμονες...μπορεις αμα το γουσταρεις τοσο πολυ πια να κανεις κατι εποικοδομητικο με αυτες...γραψε τις σκεψεις σου, κανα μπλογκ, μοιρασου τες, δημιουργησε ετσι αν οχι κατι απτο τοτε τουλαχιστον εναν διαλογο, μια αλλαγη ιδεων...επισης το οτι θα πεθανουμε ολοι γιατι να το βλεπεις ως λογο να ζεις τη ζωη σου σαν να εισαι ηδη πεθαμενη; Υπαρχουν υπαρξιστες φιλοσοφοι που συμφωνουν πως η ζωη δεν εχει καποιο θεμελιωδες ουσιαστικο νοημα ουτε καποια εμφυτη σημασια και πως θα πεθανουμε ουτως η αλλως και εκει τελειωνουν ολα...αλλα αντι να καταληγουν στην παραιτηση ισα ισα καταληγουν στο αντιθετο, στην επιθυμια να την ευχαριστηθουν στο επακρο... Ακριβως επειδη δεν υπαρχει αλλο νοημα. Το νοημα ειναι παντα να στοχευεις καπου, να ωθεις τον εαυτο σου να ξεπερναει τα ορια του μονο και μονο για να δεις πως τελικα δεν ειναι αυτη η κορυφη, πως εχει κι αλλο...η αν θες να το πουμε αλλιως πως ο βραχος του σισυφου κατρακυλησε παλι στους προποδες του βουνου. Ο albert camus μας λεει να φανταστουμε τον σισυφο χαρουμενο...και γιατι να μην ειναι; Ολοι σχεδον εχουμε βιωσει μια αισθηση κενου αφου εχουμε κατακτησει καποιον στοχο μας...και δεν περναει πολυς καιρος μεχρι να θεσουμε τον επομενο. Απο εκει πηγαζει πιστευω μεγαλο μερος της δυστυχιας μας, αποτυγχανουμε να θεσουμε τον επομενο στοχο. Και η λιγοστη εμπειρια μου λεει πως δεν εχει καν τοση πολλη σημασια ποιος ειναι. Δεν υπαρχει η τελεια απαντηση, η τελεια αποφαση, ο τελειος ολοσωστος δρομος. Αρκει να παρεις εναν που δεν ειναι εμφανως καταστροφικος, οπως αυτος στον οποιο εισαι τωρα.
Και τον γουσταρεις...παραδεξου το οτι εν μερει τον γουσταρεις. Ειναι ωραια η γνωριμη μιζερια, χουχουλιαρικη,σαν να πιπιλιζεις το δαχτυλο σου...η προσπαθεια να κυλησεις τον βραχο πανω στο βουνο δεν ειναι ευκολη, ειναι αβολη, επιπονη...αλλα ισως σκεφτεσαι και αισθανεσαι διαφορετικα αν το αποπειραθεις. Μπορεις να φανταστεις τον εαυτο σου χαρουμενη; Τολμας να το κανεις; Τι θα ειχε η χαρουμενη favvel που δεν το εχει αυτη που εισαι εδω και τωρα; Αφου σου αρεσει να το φιλοσοφεις φιλοσοφησε το και αυτο...
Φαντασου μια φαβελ σε ενα παραλληλο συμπαν...την χαρουμενη φαβελ. Τι κανει αυτη; Τι εχει που δεν εχεις; Ασε τον κοσμο και το πως λειτουργει. Εστιασε σε μια πολυ στενη εικονα της ζωης και του κοντινου κυκλου της. Ποια ειναι η χαρουμενη φαβελ; Την θεωρεις ηλιθια...;

[serios]

δεν είμαι καλά.. επίσης ακόμα περισσότερο δεν είμαι καλά γιατί κι εδώ που τα λέω όταν τα λέω δεν μου απαντάει κανείς, κι αν μου απαντάει δεν μου απαντάει σοβαρά..
Το θέμα μου είναι ψυχολογοκοινωνικοφιλοσοφι κό και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο..
Ψυχολογικό, γιατί δεν ξέρω τι θέλω απ' τη ζωή, δεν ξέρω γιατί ζω ακόμα με λίγα λόγια, ενώ κάθε μέρα εύχομαι να είναι η τελευταία μου..

Κοινωνικό, γιατί βρίσκω ψεγάδια σε όλον τον κόσμο και ως εκ τούτου μισώ όλον τον κόσμο (κάτι που θα μπορούσε να συνεπάγεται πως σκέφτομαι πως εγώ είμαι η τέλεια, μόνο που δεν πιστεύω κάτι τέτοιο, γιατί δεν συνάδει με τη λογική)..
Μισώ τον κόσμο για τον τρόπο που λειτουργεί και σκέφτεται.. που νοιάζονται όλοι για την πάρτη τους και είναι όλοι τους κλεισμένοι σε σπίτια καλά κλειδωμένοι που λέει και η Μποφίλιου και στις δουλειές υπάρχει ανταγωνισμός..
Χέστηκε ο διπλανός σου αν εσύ ζεις ή ψόφησες.. Άντε να νοιαστεί μόνο η οικογένειά σου.. γιατί έτσι;;

Φιλοσοφικό, γιατί πραγματικά θα μείνω μια ζωή με τις μεταφυσικές μου απορίες άλυτες και δεν αντέχω να με τρώνε..
Απορίες που ξέρω πως οι περισσότεροι από εσάς δεν έχετε και δεν σας τρώνε, δεν σας βασανίζουν, γι' αυτό δεν βρίσκω άνθρωπο να συνεννοηθώ και αισθάνομαι μια απέραντη μοναξιά..
Οι απορίες μου είναι γιατί να είναι ο κόσμος έτσι όπως είναι;
γιατί να πρέπει να έχουμε βιολογικές ανάγκες και για να τις καλύψουμε πρέπει να δουλεύουμε;
γιατί να είμαστε θνητοί; γιατί να αρρωσταίνουμε;
γιατί οι άνθρωποι να έχουν ελαττώματα και πάθη και μάλιστα στην προσπάθειά τους για επιβίωση να γίνονται κτήνη και να ληστεύουν, να σκοτώνουν;
γιατί οι κοινωνικοί κανόνες να πηγαίνουν κόντρα στη φύση του ανθρώπου;
γιατί να μην μπορούμε να καταλαβαίνουμε απόλυτα τι γίνεται γύρω μας; γιατί είμαστε πεπερασμένων δυνατοτήτων;
γιατί ο εγκέφαλος να αντιλαμβάνεται τα χρώματα ενώ αυτά δεν υπάρχουν;;
γιατί νομίζω πως είμαστε πειραματόζωα και γιατί να πρέπει να συνεχίσω να ζω υπό αυτές τις συνθήκες και προϋποθέσεις;
και γιατί απ' την άλλη ενώ θέλω να αρνηθώ τη φύση μου και να αυτοκαταστραφώ, να χαθώ, γιατί να είναι τόσο δύσκολο να το κάνει κανείς;
γιατί και θέλω να πεθάνω, γνωστό αυτό, και δεν θέλω να υποφέρω με την πράξη μου αυτή..
με λίγα λόγια.. γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος από αντιφάσεις;;;
Φταίω εγώ που έχω τόσο θυμό μέσα μου; και μίσος;; για τους ανθρώπους, τη φύση, το θεό;; και κυρίως για το θεό γιατί εμείς και η φύση είμαστε απλά τα θύματά του..

Όλα έχουν την αιτία τους.. και ο θυμός μου έχει την αιτία του.. δεν είναι ξεκάρφωτος.. αν γεννιόμουν στο νεραϊδόκοσμο ή σε έναν παραμυθένιο κόσμο τέλος πάντων, δεν θα είχα θυμό..
Φταίω εγώ που ο κόσμος είναι στραβός;
και δεν μπορεί να έχω πέσει τόσο έξω στις εκτιμήσεις μου για το τί είναι κακό και στραβό..
πιστεύω μπορούμε να διαχωρίσουμε το καλό απ' το κακό..

Δεν γράφω άλλα.. βαρέθηκα.

Τα ερωτήματα σου θα μπορούσαν να συνοψιστουν στο εξής ερώτημα:
''Γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν σαν οντότητες ψυχολογικά και πνευματικά και συντηρούν την ίδια συμπεριφορά από την εποχή ίδρυσης των κοινωνιων;; Γιατί και εγώ δεν αλλάζω;; Δεν είμαι κομμάτι και εγώ της κοινωνίας;;''

Η μεγαλύτερη αντίφαση που βλέπω στα λεγόμενα σου είναι το ότι από την μια θες αλλαγή σε παγκόσμιο επίπεδο και εμβέλεια και σε ατομικό επίπεδο δεν θες καμιά αλλαγή ή θες να συμβεί κάτι που να είναι βολικό για σένα. Πχ θυμάμαι σε παλιότερα γραπτά σου που ενώ τα έβαζες με τον Θεο (τον χριστιανικό εν προκειμένω) μετά έψαχνες να τα έχεις καλά μαζί του για να πας στον παράδεισο με τα νεφελίμ ξέρω γω. Δηλαδή έλυσες το πρόβλημα της ζωής αυτής και σε απασχολούσαι το αν έχεις εισιτήριο για την μεταθάνατο ζωή όπου όλα θα είναι ρόδινα χωρίς σκοτούρες.

Κοίτα να δεις. Αυτα που λέω δεν τα λέω γιατί είμαι καλύτερος ούτε για να σου την πω. Καθημερινά μπορεί να καταστραφολογώ και να δειλιάζω και να πνιγομαι σε μια κουταλιά νερό. Υπαρξιακά ζητήματα και μεις έχουμε και προσπαθούμε να το φιλοσοφήσουμε αλλά καταλαβαίνουμε ότι αυτή την στιγμή σε προσωπικό και διαπλανητικό σημείο δεν υπάρχει το Ιδανικό. Μπορείς να πιστέψεις σε θρησκείες που υπόσχονται μάνα εξ ουρανού και παραδείσους ή παρθένες ή αν θέλεις 40 Βrad Pit αλλά θα καταφέρεις μια τρύπα στο νερό αν επαναπαυτείς και δεν δεις που μπορείς να φτάσεις σαν άτομο και τι αλλαγή μπορείς να φέρεις ατομικά σ'αυτόν τον κόσμο.

[favvel]

Λοιπόν Ναταλία, ξέρεις τί θα έχει η χαρούμενη, ελεύθερη και κοινωνική favvel;;
θα έχει άλλη σχέση με τους γονείς της.. το μόνο που μπορώ να πω μάλλον καλύτερα είναι ότι δεν θα έχει καμία σχέση με τους γονείς της και αυτό θα είναι το σκαλοπάτι (η διάλυση των σχέσεων) για να ζήσει τη ζωή της..
Όσο είμαι εξαρτημένη οικονομικά και μένω με τους γονείς μου είμαι σαν ανάπηρο..
Για κάποιο λόγο είμαι θυμωμένη με τους γονείς μου πρωταρχικά και ύστερα με τους άλλους..
Δεν ήθελα και δεν θέλω να με δουν χαρούμενη, ενώ εκ πρώτης όψεως θα τους έλεγε κανείς καλούς ανθρώπους και ότι έχουν κάνει τα πάντα για το παιδί τους..
Ωστόσο το περιβάλλον του σπιτιού ήταν πάντα για μένα ένας εγκλωβισμός, ένας περιορισμός της ελευθερίας..
Θυμάμαι στην Α' Λυκείου είχα πάει μέσω ενός προγράμματος στη Γαλλία μαζί, όπου συνάντησα παιδιά από άλλες χώρες μόλις για 10 μέρες, και γύρισα στην Ελλάδα άλλος άνθρωπος.. Η μόνη φορά που θυμάμαι να ήμουν ευτυχισμένη..
Γύρισα στην Ελλάδα και στο σπίτι μου και μου κόπηκε ο βήχας.. Θα άρχιζαν και οι Πανελλήνιες..

Επίσης ξέρεις τι; η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι να είμαι καλά.. Γιατί όσες φορές ήμουνα καλά κάποιος θα με ζήλευε, θα με κορόιδευε ακόμα και η ίδια μου η αδερφή και πολύ περισσότερο αυτός που γνώρισα βέβαια στα 18 μου, ο οποίος είναι ανεκδιήγητος.. τέλος πάντων..
Σαν να μην ήθελαν οι γύρω μου να είμαι καλά με τον τρόπο που εννοούσα εγώ το καλά..
Στην οικογένεια με αποδέχονται μόνο ως το μικρό κοριτσάκι που κάνει αστεία καμιά φορά να γελάμε..
Δεν με αποδέχτηκαν ποτέ ως γυναίκα γιατί είναι κομπλεξικοί με τον όρο αυτό όλοι τους και πιο πολύ ο πατέρας μου, ο οποίος μη δει όμορφη γυναίκα αμέσως να τη χλευάσει..
Καλά ο τύπος που γνώρισα δεν περιγράφεται.. Έχασα κάθε ίχνος εαυτού.. είχα γίνει κάτι άλλο.. χάθηκα πραγματικά..
Οπότε το θέμα είναι κυρίως θέμα αποδοχής από το περιβάλλον..
Αναγκαστικά γίνεσαι αυτό που θέλουν οι άλλοι ή αυτό που είναι οι άλλοι γύρω σου, για να είσαι αποδεκτός απ' την ομάδα, όποια κι αν είναι η ομάδα..
Κι εγώ έχω αφομοιωθεί πλέον απ' την οικογένειά μου..
Δεν μπορώ να είμαι χαρούμενη στην οικογένειά μου, γιατί δεν με αποδέχονται έτσι κατά βάθος, όσο κι αν δεν θα το παραδεχτούν ποτέ θεωρητικά..
Όμως η οικογένεια με θρέφει κι έτσι αναγκαστικά κάθομαι εδώ..
Θα μπορούσα βέβαια αφού με κουράζουν οι σπουδές και δεν κατάφερα να σπουδάσω, να πιάσω μια δουλειά..
ή να έφευγα απ' την Αθήνα που είναι τόσο κορεσμένη, να ψάξω κάπου αλλού..
Αλλά ούτε αυτό το τολμώ.. Φοβάμαι ότι θα πάθω κακό άμα φύγω απ' το σπίτι..
Επειδή και παλιά συνήθιζα να πιάνω παρέα με παρίες φοβάμαι ότι θα με πλησιάσουν διάφοροι αν είμαι μόνη μου και ότι μπορεί να μπλέξω, επειδή είμαι ευκολόπιστη..

σείριε, δεν θυμάμαι σε ποιο μήνυμα τα έβαζα με το θεό και μετά έψαχνα να τα έχω καλά με αυτόν αλλά δεν μου φαίνεται απίθανο να το έχω γράψει γιατί υπάρχει αυτή η αντίφαση μέσα μου.. Απίθανο μου φαίνεται που το θυμάσαι εσύ.. Ίσως να το βρήκες από το προφίλ μου βέβαια στην αναζήτηση παλαιότερων μηνυμάτων..
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο..

[serios]

Tο θυμάμαι γιατί μου είχε κάνει εντύπωση καθώς θεώρησα πως είναι σκέψη απλοική που δεν ταίριαζε με τον τρόπο που σκέφτεσαι και έδειχνε μαζεμένα όλα τα αδιέξοδα που έχουν φέρει τα υπαρξιακά ερωτήματα που σε βασανίζουν και ουσιαστικά σε έχουν κάνει να νιώθεις ματαιότητα για τα πάντα.

[favvel]

Ναι σείριε, ισχύει ακόμα αυτή η αντίφαση, δεν την έχω ξεπεράσει..
Απ' τη μία τα βάζω με το Θεό, απ' την άλλη θέλω να είμαι και με το μέρος του γιατί αν υπάρχει και δεν πιστεύω σε αυτόν ή γενικά με βλέπει πόσο υποτιμώ τη ζωή, την έβαψα..
Οπότε βιώνω διαρκώς εσωτερικές συγκρούσεις..
Και γενικά νομίζω είναι χαρακτηριστικό μου να θέλω να πατάω σε δύο βάρκες, ώστε να έχω τη σιγουριά και από τις δύο πλευρές, αν βουλιάξει η μία δηλ. αν δεν ισχύει η ύπαρξη του Θεού, τουλάχιστον να σωθώ από την άλλη, τη μη ύπαρξη του Θεού..
Να σωθώ τρόπος του λέγειν, ουσιαστικά να επιβεβαιωθεί η μία ή η άλλη άποψη..
Και έτσι είμαι.. δηλ. και πιστεύω και δεν πιστεύω στο Θεό..
Και μου το έχουν πει κι άλλοι, άλλος ένας βασικά, πως πέφτω συχνά σε αντιφάσεις και λογικά σφάλματα..
Και με δυσκολεύει αυτό πάρα πολύ αλλά δείχνει πως τα θέλω όλα δικά μου..
Το θέμα είναι ότι για να σωθώ πραγματικά θα πρέπει να αλλάξω τρόπο σκέψης και να διαλέξω ένα μονοπάτι, όχι χίλια την ίδια στιγμή..
Γιατί πατώντας σε δύο βάρκες είναι σίγουρο ότι θα χάσεις την ισορροπία σου και θα πνιγείς, και έτσι είμαι τώρα, ενώ αν επιλέξεις μία βάρκα έχεις κάποια πιθανότητα να πνιγείς, έχεις όμως και πιθανότητα να σωθείς..
Αντιλαμβάνομαι ποιο είναι το σωστό αλλά για να συντηρώ το παλιό σχήμα, κάτι παίρνω από αυτό, μου αρέσει η μιζέρια, η ασφάλεια που είπε και η Ναταλία..

[serios]

Πάντως πέρα από τις βάρκες υπάρχει και το κολύμπι!! Φυσικά νιώθεις να σου γαργαλάνε τα πόδια οι καρχαρίες χαχα
Και στην βάρκα μη νομίζεις ότι είσαι ασφαλής. Αν γνωρίζεις για την ιστορία του τραγουδιού ''Ηταν ένα μικρό καράβι'' τι κρύβεται πίσω από αυτό το αθώο τραγούδι θα καταλάβεις. Θέλω να πω ότι οι βάρκες έχουν μια αίσθηση σιγουριάς αλλά μερικές φορές δεν σου μένει τπτ αλλο παρά τα χέρια και τα ποδια σου καθώς ίσως κ το μυαλό σου.

[kozchr]

Eγώ πάλι favvel βλέπω ότι είσαι μια χαρά. Εχεις καταφέρει εκούσια, είτε ακούσια να βγεις έξω από το "matrix" που ζούμε οι περισσότεροι και έχεις αποκτήσει ελεύθερη και κριτική σκέψη την οποία δεν ξέρεις πως να διαχειριστείς και είναι λογικό αυτό. Εχεις πάρει το "κόκκινο" χάπι και αυτό είναι κάτι που λίγοι το καταφέρνουν σε αυτή την ζωή.
Πραγματικά μένω εντυπωσιασμένος κάθε φορά που γράφεις εδώ μέσα. Για το πόσο μεγάλη γνώση έχεις αποκτήσει για το τι σημαίνει τελικά ζωή. Για το πόσο ugly and hard thing μπορεί να είναι όλο αυτό.
Από εμένα έχεις απλά τον θαυμασμό μου.

[oeo]

Λοιπόν Ναταλία, ξέρεις τί θα έχει η χαρούμενη, ελεύθερη και κοινωνική favvel;;
θα έχει άλλη σχέση με τους γονείς της.. το μόνο που μπορώ να πω μάλλον καλύτερα είναι ότι δεν θα έχει καμία σχέση με τους γονείς της και αυτό θα είναι το σκαλοπάτι (η διάλυση των σχέσεων) για να ζήσει τη ζωή της..
Όσο είμαι εξαρτημένη οικονομικά και μένω με τους γονείς μου είμαι σαν ανάπηρο..
Για κάποιο λόγο είμαι θυμωμένη με τους γονείς μου πρωταρχικά και ύστερα με τους άλλους..
Δεν ήθελα και δεν θέλω να με δουν χαρούμενη, ενώ εκ πρώτης όψεως θα τους έλεγε κανείς καλούς ανθρώπους και ότι έχουν κάνει τα πάντα για το παιδί τους..
Ωστόσο το περιβάλλον του σπιτιού ήταν πάντα για μένα ένας εγκλωβισμός, ένας περιορισμός της ελευθερίας..
Θυμάμαι στην Α' Λυκείου είχα πάει μέσω ενός προγράμματος στη Γαλλία μαζί, όπου συνάντησα παιδιά από άλλες χώρες μόλις για 10 μέρες, και γύρισα στην Ελλάδα άλλος άνθρωπος.. Η μόνη φορά που θυμάμαι να ήμουν ευτυχισμένη..
Γύρισα στην Ελλάδα και στο σπίτι μου και μου κόπηκε ο βήχας.. Θα άρχιζαν και οι Πανελλήνιες..

Επίσης ξέρεις τι; η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι να είμαι καλά.. Γιατί όσες φορές ήμουνα καλά κάποιος θα με ζήλευε, θα με κορόιδευε ακόμα και η ίδια μου η αδερφή και πολύ περισσότερο αυτός που γνώρισα βέβαια στα 18 μου, ο οποίος είναι ανεκδιήγητος.. τέλος πάντων..
Σαν να μην ήθελαν οι γύρω μου να είμαι καλά με τον τρόπο που εννοούσα εγώ το καλά..
Στην οικογένεια με αποδέχονται μόνο ως το μικρό κοριτσάκι που κάνει αστεία καμιά φορά να γελάμε..
Δεν με αποδέχτηκαν ποτέ ως γυναίκα γιατί είναι κομπλεξικοί με τον όρο αυτό όλοι τους και πιο πολύ ο πατέρας μου, ο οποίος μη δει όμορφη γυναίκα αμέσως να τη χλευάσει..
Καλά ο τύπος που γνώρισα δεν περιγράφεται.. Έχασα κάθε ίχνος εαυτού.. είχα γίνει κάτι άλλο.. χάθηκα πραγματικά..
Οπότε το θέμα είναι κυρίως θέμα αποδοχής από το περιβάλλον..
Αναγκαστικά γίνεσαι αυτό που θέλουν οι άλλοι ή αυτό που είναι οι άλλοι γύρω σου, για να είσαι αποδεκτός απ' την ομάδα, όποια κι αν είναι η ομάδα..
Κι εγώ έχω αφομοιωθεί πλέον απ' την οικογένειά μου..
Δεν μπορώ να είμαι χαρούμενη στην οικογένειά μου, γιατί δεν με αποδέχονται έτσι κατά βάθος, όσο κι αν δεν θα το παραδεχτούν ποτέ θεωρητικά..
Όμως η οικογένεια με θρέφει κι έτσι αναγκαστικά κάθομαι εδώ..
Θα μπορούσα βέβαια αφού με κουράζουν οι σπουδές και δεν κατάφερα να σπουδάσω, να πιάσω μια δουλειά..
ή να έφευγα απ' την Αθήνα που είναι τόσο κορεσμένη, να ψάξω κάπου αλλού..
Αλλά ούτε αυτό το τολμώ.. Φοβάμαι ότι θα πάθω κακό άμα φύγω απ' το σπίτι..
Επειδή και παλιά συνήθιζα να πιάνω παρέα με παρίες φοβάμαι ότι θα με πλησιάσουν διάφοροι αν είμαι μόνη μου και ότι μπορεί να μπλέξω, επειδή είμαι ευκολόπιστη..

Υπομονη ειμαστε τοσα χρονια σε πολεμο(οικονομικο) και οι απο πανω προσπαθουν να σωσουν το τομαρι τους καταστρεφοντας ολους εμας.Ειμαστε ''μικροι'' ειδικα στην Ελλαδα οπου περα απο τους ντοπιους ολιγαρχες εχουμε ΚΑΙ τους απ εξω που ελεγχουν τους δικους μας,οποτε ακρη δε βρισκεις.Παντως συμφωνω με πολλα απο αυτα που γραφεις,ειναι απολυτα διακιολογημενος ο θυμος σου,απλα μη περιμενεις Π Ο Τ Ε ξαφνικα πολλοι ανθρωποι μαζι να γινουν καλοι,να λειτουργουν με γνωμονα το κοινο συμφερον κτλ,η ιστορια εχει αποδειξει οτι οι ηγετες κανουν την διαφορα και ''σμπρωχνουν'' τις μαζες στο σωστο δρομο ή στον λαθος.Εδω πεντε ατομα ειμαστε και δε μπορουμε να συμφωνησουμε σε πεντε πραγματα,θα συμφωνησουν μεταξυ τους εκατομμυρια?

Οσο για το οτι μενεις με τους γονεις σου ναι ειναι μεγαλο μειον,το εχουμε πει αρκετοι εδω μεσα οτι μας δημιουργει ψυχολογικη πιεση,εγω εχω γραψει κιολας οτι ειναι αφυσικο και λαθος κι ας γινοταν και στην ωραια αρχαια Ελλαδα.
Δε μπορεις να μην αρχισεις να μισεις τους γονεις σου που η δικια τους εποχη φερθηκε απληστα και ζησαν καλα αυτοι και σε μας παραδιδουν χρεη,ανεργια και μιζερια.Δεν ζεις με τον Παγκαλο να μπορεις να τον φυτεψεις στο χωμα γι αυτα που εκανε,βλεπεις καθημερινα τους γονεις σου και πληρωνουν αυτοι τον θυμο μας γιατι αντιπροσωπευουν τη γενια του Παγκαλου.Βαλε και το οτι δεν εχεις δικια σου αυτονομη ζωη ε δε θελει και πολυ να τρελαθεις.

Αντε και κατι φιλοσοφικο γιατι εγραψες για θανατο και το οτι δεν υπαρχει το μετα...

''Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε, «Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, για αυτό τι θα ακολουθήσει αργότερα.»
«Ανοησίες», είπε το πρώτο. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή»;
Το δεύτερο είπε, «Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό, τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα».
Το πρώτο απάντησε: «Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται».
Το δεύτερο όμως επέμενε, «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό 'καλώδιο' πια».
Και το πρώτο απάντησε, «Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά από τον τοκετό & δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά».
«Λοιπόν, δεν ξέρω», λέει το δεύτερο, «αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει».
Τότε το πρώτο μωρό απάντησε, «Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα»;
Το δεύτερο είπε: «Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος μας δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει».
Τότε είπε το πρώτο, «Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει».
Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε, «Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από ψηλά».

(Του συγγραφέα Pablo J. Luis Molinero, "Morphogeny")

[serios]

Υπομονη ειμαστε τοσα χρονια σε πολεμο(οικονομικο) και οι απο πανω προσπαθουν να σωσουν το τομαρι τους καταστρεφοντας ολους εμας.Ειμαστε ''μικροι'' ειδικα στην Ελλαδα οπου περα απο τους ντοπιους ολιγαρχες εχουμε ΚΑΙ τους απ εξω που ελεγχουν τους δικους μας,οποτε ακρη δε βρισκεις.Παντως συμφωνω με πολλα απο αυτα που γραφεις,ειναι απολυτα διακιολογημενος ο θυμος σου,απλα μη περιμενεις Π Ο Τ Ε ξαφνικα πολλοι ανθρωποι μαζι να γινουν καλοι,να λειτουργουν με γνωμονα το κοινο συμφερον κτλ,η ιστορια εχει αποδειξει οτι οι ηγετες κανουν την διαφορα και ''σμπρωχνουν'' τις μαζες στο σωστο δρομο ή στον λαθος.Εδω πεντε ατομα ειμαστε και δε μπορουμε να συμφωνησουμε σε πεντε πραγματα,θα συμφωνησουν μεταξυ τους εκατομμυρια?

Οσο για το οτι μενεις με τους γονεις σου ναι ειναι μεγαλο μειον,το εχουμε πει αρκετοι εδω μεσα οτι μας δημιουργει ψυχολογικη πιεση,εγω εχω γραψει κιολας οτι ειναι αφυσικο και λαθος κι ας γινοταν και στην ωραια αρχαια Ελλαδα.
Δε μπορεις να μην αρχισεις να μισεις τους γονεις σου που η δικια τους εποχη φερθηκε απληστα και ζησαν καλα αυτοι και σε μας παραδιδουν χρεη,ανεργια και μιζερια.Δεν ζεις με τον Παγκαλο να μπορεις να τον φυτεψεις στο χωμα γι αυτα που εκανε,βλεπεις καθημερινα τους γονεις σου και πληρωνουν αυτοι τον θυμο μας γιατι αντιπροσωπευουν τη γενια του Παγκαλου.Βαλε και το οτι δεν εχεις δικια σου αυτονομη ζωη ε δε θελει και πολυ να τρελαθεις.

Αντε και κατι φιλοσοφικο γιατι εγραψες για θανατο και το οτι δεν υπαρχει το μετα...

''Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε, «Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, για αυτό τι θα ακολουθήσει αργότερα.»
«Ανοησίες», είπε το πρώτο. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή»;
Το δεύτερο είπε, «Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό, τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα».
Το πρώτο απάντησε: «Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται».
Το δεύτερο όμως επέμενε, «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό 'καλώδιο' πια».
Και το πρώτο απάντησε, «Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά από τον τοκετό & δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά».
«Λοιπόν, δεν ξέρω», λέει το δεύτερο, «αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει».
Τότε το πρώτο μωρό απάντησε, «Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα»;
Το δεύτερο είπε: «Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος μας δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει».
Τότε είπε το πρώτο, «Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει».
Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε, «Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από ψηλά».

(Του συγγραφέα Pablo J. Luis Molinero, "Morphogeny")

Ενώ όταν το διαβάζεις λες οοο κάτι είπε αυτός τώρα με αυτό, παρατηρείς ότι χρησιμοποίησε μια παρομοίωση για κάτι που σαν εμπειρία μας είναι γνωστή όπως η κυοφορία και η γέννηση με κάτι που στην ουσία δεν γνωρίζουμε και αμφιβάλλω αν γνωρίζει και ο συγγραφέας δηλαδή τον θάνατο και την μεταθάνατο ζωή. Απλά δημιουργεί μέσω της παρομοίωσης ένα παράδοξο στην ουσία που μοιάζει λογικό στα μάτια μας. Το θέμα είναι οτι οι παρομοιώσεις γίνονται για πράγματα που μας είναι γνωστά.
Δεν ξέρω αν το διατυπώνω καλά αλλά αυτή είναι η άποψη μου.

[blackbird]

Ενώ όταν το διαβάζεις λες οοο κάτι είπε αυτός τώρα με αυτό, παρατηρείς ότι χρησιμοποίησε μια παρομοίωση για κάτι που σαν εμπειρία μας είναι γνωστή όπως η κυοφορία και η γέννηση με κάτι που στην ουσία δεν γνωρίζουμε και αμφιβάλλω αν γνωρίζει και ο συγγραφέας δηλαδή τον θάνατο και την μεταθάνατο ζωή. Απλά δημιουργεί μέσω της παρομοίωσης ένα παράδοξο στην ουσία που μοιάζει λογικό στα μάτια μας. Το θέμα είναι οτι οι παρομοιώσεις γίνονται για πράγματα που μας είναι γνωστά.
Δεν ξέρω αν το διατυπώνω καλά αλλά αυτή είναι η άποψη μου.

Όχι μια χαρά τα λες, κι' εγώ το ίδιο σκέφτηκα.

[blackbird]

Ξερεις τι χρειαζεσαι πιστευω για να αλλαξει το πως αισθανεσαι; Να σπασει ο εγωισμος σου...να νιωσεις ταπεινοτητα μεσα σου. Δεν ξερω τι πρεπει να σου συμβει για να γινει αυτο. Αλλα οσο και αν φαινεται να αντιβαινει στο ενστικτο μας του τι ειναι καλο και τι οχι ειλικρινα πιστευω θα σου εκανε καλο, θα σε ανακουφιζε...γιατι η μονη μισο-ικανοποιητικη απαντηση που εχω βρει σε ολα τα υπαρξιακα ερωτηματα ειναι "στρεψου προς τον συνανθρωπο σου".

Αυτό μου ήρθε και μένα πρώτα στο μυαλό με το που διάβασα το ποστ της Φάβελ, και ειλικρινά μόνο αυτό με βοηθάει να συνεχίζω.

Γενικά συμφωνώ με Σείριο και Ναταλία.