ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ;

[αλεξανδρος_77]

δε ξερω αν το εχεις καταλαβει οτι δε συνιθιζω να αλαζω γνωμες και δε προκειται να γινω σκλαβος του ματριξ μονο εγω θα αποφασισω τι θα με συγκινισει και ακομα ευχαριστω το θεο που μου ανοιξε τα ματια

[αλεξανδρος_77]

σιγα σιγα δεν εχει οπιος με προσεγγιζει με κακες προθεσεις θα φωναζω οσο δυνατοτερα μπορω για να με ακουνε ολοι γυρω του

[ioannis2]

Με παίρνουν τηλέφωνο ή άμα βρεθώ κάπου μου μιλάνε με θετική διάθεση κι εγώ προκατειλημμένα σκέφτομαι αρνητικά, μέχρι που η κουβέντα τους να ανατρέψει τη διάθεση μου και να σκέφτομαι πόσο άδικο είχα που σκέφτηκα αρνητικά.

Κι όμως η αρνητική αυτή προδιάθεση έχει να κάνει με προηγούμενες τους συμπεριφορές ή συμπεριφορές ατόμων ή καταστάσεων με τα οποία αυτοί σχετίζονται, έστω κι αν αυτό το αρνητικό ήταν απλά μια ελάχιστης εμβέλειας ασχημη συμπεριφορά ή απλά ήταν λόγια σε μια φυσική ροή των πραγμάτων. Αυτή η προκατάληψη είναι μια εμμονή, όχι αβάσιμη, που, κυρίως λόγω αδυναμίας μου στις αντιδράσεις και ευαισθησίας μου στο χαρακτήρα, άρχισε να χτίζεται μέσα μου χρόνια πριν και με την πάροδο του χρόνου ενδυναμώθηκε και πάλι όχι αβάσιμα.
Πόσο η αναμόχλευση αλλά και το κακό μέσα μας αποτρέπει ή περιορίζει το νου μας από το να κατευθυνθεί σε πράγματα που μας ωφελούν και μας προχωρούν μπροστα!

[haritini86]

να θες να πεις παρα πολλα σε ενα ατομο και να μην μπορεις να πνιγεσαι

ενω μιλατε καθημερινα λετε νεα και οτι σας συμβαινει

δεν βρισκω θαρρος να τα πω

παλια τα ελεγα αλλα μου το εκοψε το ιδιο το ατομο

θελω να εκφραστω και φοβαμαι μην με κοψει

πχ θελω να πω να παμε καμια βολτα σε καμια πολη(δεν μενουμε κοντα) και να αρχισει τις δικαιολογιες

παλια αν ελεγα εστω αυτο το καναμε και αυριο αλλα πια δεν ξερω κολλαω πολυ

με εκανε να νιωθω ετσι και αυτο με στεναχωρει

και αλλα ποσα πολλα καλα εννοειται μονο δεν μου εκανε τπτ κακο ποτε θελω να πω αλλα κανω πισω

και γενικα αυτο με στεναχωρει γιατι δεν θελω να αποκτησω τετοια συμπεριφορα με κανεναν δλδ να μην μπορω να πω αυτα που θελω σε οποιον θελω να τα πω

[Xfactor]

πρωτη φορα βλεπω κυβερνηση που δε την ενδιαφερει τιποτα αλλο εκτος απ το να μου παει κοντρα χωρις να τη νιαζει αν αυριο δε θα μινει τιποτα απο αυτη ειναι κατι παραπανω απο σιγουρο οτι ο τροπος που χειριζετε τα πολιτικα θεματα θα προκαλεσει εξοφρενικες αντιδρασεις αφου το ιντερνετ ειδη ειναι γεματο τεραστια κατεβατα σχετικα με το θεμα αυτο
ο τσιπρας τουλαχιστον δε το επιχειρησε αυτο να τα βαλει με μια ομαδα ανθρωπων που αποτελουν μελη της κοινωνιας γιατι ηξερε τι θα περασει και τι οχι
το να προκαλει καπιος την οργη μια μεριδας κοσμου με αυτο το τροπο ειναι σαν αυτον που ακροβατει σε τεντωμενο σχοινι και δεν υπολογιζει αν αυριο υπαρχει στη πολιτικη

Ο τσιπρας εχει κανει τεραστια εγκληματα κατα των Ελληνων...Ας μην μιλησουμε καλυτερα....οχι οτι τα αλλα κομματα ειναι καλυτερα αλλα κλαιν.

[ioannis2]

Θα ήθελα να ξανακάνω παρέα με τους περιπτωσάρες από τους οποίους ξέκοψα νοουμένου ότι, θα ήταν τόσο ευχάριστοι και καλή παρέα όσο όταν τους σκέφτομαι σε θετικά ευχάριστα φανταστικά περιστατικά που δημιουργώ στη σκέψη μου τα οποία έχουν κάποια σχέση με κάποιες από τις στιγμές που περασα μαζί τους και εφόσον η ζωή μου θα ταν στάσιμη κατα πάσα πιθανότητα όπως είναι η ζωή τους τώρα και δεν θα χα επιθυμία να αλλάξω τη ζωή μου με αυτά που θεωρώ ως επιτυχία και νοουμένου ότι θα χαν την ειλικρίνεια, την καλή προαίρεση και την εκτίμηση σε μένα στον ελάχιστο βαθμό που θεωρώ για μένα αποδεκτή. Παρόλα αυτά, δεν νιώθω μοναξιά λόγω του ότι ξεκόψαμε.

[boo]

ποσο θα ηθελα να ημουν ιθαγενης..
πολλα προβληματα κι αυτοι δε λεω καθε μερα παλευουν για την επιβιωση αλλα ετσι ουτε εφοριες ρευαματα κρατος κλπ λειπουν..

[αλεξανδρος_77]

Ο τσιπρας εχει κανει τεραστια εγκληματα κατα των Ελληνων...Ας μην μιλησουμε καλυτερα....οχι οτι τα αλλα κομματα ειναι καλυτερα αλλα κλαιν.

τοσο καιρο νομιζαν οτι τους φοβομουν αλλα εγω πρεπει να φτασω στο απροχωρητο για να μιλησω οσο αυτο δε γινετε δε μιλαω

ο τσιπρας τουλαχιστον δε συμπεριφεροταν ετσι οτι προλαβω να πω τωρα και αυριο ας φτιαχνω σαντουιτς

τωρα που το πεπλο επεσε ειδα πραγματικα ποιοι ηταν αυτοι που νομιζα οτι ηξερα απλα σκεφτηκα οτι αρχικα ειχα δικιο και κακως μετανιωνα για οσα σκεφτομουν τους συμπεριφερθηκα με τον ιδιο ακριβως σεβασμο που μου διχνουν τοσα χρονια

[αλεξανδρος_77]

https://www.youtube.com/watch?v=-v2R8HUi42k

[ioannis2]

ποσο θα ηθελα να ημουν ιθαγενης..
πολλα προβληματα κι αυτοι δε λεω καθε μερα παλευουν για την επιβιωση αλλα ετσι ουτε εφοριες ρευαματα κρατος κλπ λειπουν..

Αν μεταξύ τους υπάρχει αγάπη και ισότητα τότε είναι ευτυχισμένοι. Αλλιώς καλύτερα να μην είσαι μαζί τους.

[ioannis2]

Επειδή τότε άκουα κάποιους σαν κι εσένα βρε ψυχολόγε που μου λέγαν δεν κάνεις, θα πεινάσεις, κι έτσι ούτε καν δοκίμασα τις δυνάμεις μου.

Πιο πριν αλλά και σήμερα οι κατά φαντασίαν παρέες μου ήταν, είτε αυτοί που με απέφευγαν παρότι σχεδόν τους παρακαλούσα ως όντας υγιείς για να με κάνουν παρέα είτε περιπτωσάρες επειδή έβρισκα κοντα τους ανακούφιση στον αρνητισμό που με είχε κυριεύσει.

Αν δεν έχεις πλάτες, κάποιους δηλαδή στους οποίους συνεχεια θα μπορείς να ακουμπάς και κάποιους σε συνεχή βάση για να προστρέχεις για καθοδήγηση τότε θα πρέπει να έχεις μέσα σου τεράστιες δυνάμεις για να σταθείς από μόνος στα πόδια, να διαλύσεις τον αρνητισμό και να προχωρήσεις.

Είναι πολύ άσχημο πράγμα να βιώνεις παραγνώριση, έλλειψη κατάλληλων ανθρώπων κοντά σου, κι αποφυγή, διότι ρίχνει τη ψυχολογία σου κι αν είναι ήδη πεσμένη βαθαίνει περισσότερο το πέσιμο. Αντίβαρο είναι μόνο το να έχεις επιτυχίες σε άλλους τομείς της ζωής, πχ σπουδές, επαγγελματικά και οικογένεια, οπότε ούτε που σε απασχολεί η έλλειψη τους.

Κάθε πράγμα έχει τον κατάλληλο καιρό του. Έχετε το νου σας στα παιδιά σας μην βλαφτούν, μην χάσουν την ψυχολογία τους όταν βρίσκονται σε κρίσιμες (από την πλέον καλή άποψη) συγκυρίες ζωής πχ για σπουδές και κατά τη διάρκεια τους, για επαγγελματικό ξεκίνημα, σε περίοδο γνωριμίας για σχέση κλπ σημαντικά κομμάτια της ζωής. Από όσο πιο νωρις, από βρέφη (!) επιτρέπετε να γεμίζει ο νους τους μόνο με θετικά, διότι τα εφόδια ζωής όλο και περισσότερο αποκτώνται σε όλο και πιο μικρή ηλικία.

[favvel]

Θέλω να είμαι ελεύθερη, αλλά ως προς τι έχει σημασία. Ως προς τα πάντα και προς πάσα κατεύθυνση..
Η ελευθερία όμως κατακτάται σιγά σιγά και ποτέ δεν θα την βρεις ή βιώσεις σε απόλυτο βαθμό..
Ξεκινάς από τα χαμηλά και ανεβαίνεις σιγά σιγά. Πας σχολείο, αποκτάς κάποια εφόδια για να μπορείς να σταθείς αργότερα στην κοινωνία σαν ανεξάρτητο μέλος, φεύγεις απ' το πατρικό σου, ανοίγεις δικό σου σπίτι, παντρεύεσαι, δουλεύεις και το καθετί θέλει το χρόνο του και να το δουλεύεις με υπομονή.. Και το καθετί που πετυχαίνεις πέρα από την ηθική ικανοποίηση ότι το κατάφερες, σου δίνει και ένα μπόνους ελευθερίας.. Γιατί όσο πετυχαίνεις πράγματα τόσο πιο πολύ ισχυροποιείσαι σαν άνθρωπος εσωτερικά..
Και απορώ με όλη αυτή την τάση που με έχει επηρεάσει αφάνταστα, δηλ του να αποσιωπούμαστε απ' το περιβάλλον, να στρεφόμαστε προς τα μέσα, προς το είναι μας, με μια διάθεση αυτοπαρατήρησης και εξερεύνησης του εαυτού, κατά πόσο όλο αυτό μας βοηθάει τελικά ή μας εκτροχιάζει απ' το σκοπό μας που είναι να θέτουμε συνέχεια στόχους ώστε να τείνουμε όλο και πιο πολύ μέσα από αυτούς να τελειοποιούμαστε..
Για κάποιο λόγο, ίσως κι επειδή με βόλευε, έχω απομυθοποιήσει τη διαδικασία της στοχοθεσίας και έχω μείνει έξω απ' τη ζωή και την κοινωνία..
Αρχικά το έκανα από επιλογή, τώρα πια η επιλογή αυτή με έχει εγκλωβίσει να μην μπορώ να λειτουργήσω φυσιολογικά σαν άνθρωπος..
Γιατί ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.. Η ενδοσκόπησή μου ξεκίνησε με προσωρινό χαρακτήρα και έχει γίνει τρόπος ζωής πια..
Και που πλέον δεν είναι δημιουργική ασφαλώς, έχει περιοριστεί σε μια επωδό : " και τι κάνω εγώ εδώ πέρα, όλα είναι μάταια, ας περιμένω την ώρα που θα έρθει η ώρα μου να φύγω από εδώ.."
Για κάποιο λόγο βασανίζομαι ακόμα..
Η ψυχή μου δεν βρίσκει ησυχία σε καμία δραστηριότητα..
Αν είχα ανάγκη και δεν είχα να φάω το πιθανότερο δεν θα έψαχνα για δουλειά γιατί όσες φορές έχω ψάξει είμαι μια αποτυχία, το πιθανότερο θα έκανα μια άθλια ζωή στο δρόμο..
Δεν ξέρω γιατί έχω γίνει έτσι..
Τα χρόνια περνάνε και η σιωπή μέσα στο μυαλό μου και στη ζωή μου γίνεται τόσο εκκωφαντική καμιά φορά που παρακαλάω να γίνει κάτι να με ταράξει και ας είναι και κακό..
Είχα όνειρο να σπουδάσω, μέχρι που σταμάτησα να βρίσκω ενδιαφέρον και σε αυτό..
Δεν ξέρω τι απομένει..
Αν σε κάποιον δεν αρέσει το διάβασμα αλήθεια πόσο πολύ περιορίζει την οπτική του και ο εσωτερικός του κόσμος πόσο φτωχαίνει..
Αλλά πραγματικά δεν μπορώ πια..
Δεν μπορώ να διαβάσω και αυτό με θλίβει.. Πάντα έβρισκα νόημα στα βιβλία..
Φαίνεται κουράστηκα και πλέον δεν με ελκύουν..
Τα πάντα έχουν γίνει επιστήμη..
Αλλά τι άλλο μπορώ να κάνω?

[ioannis2]

favvel, πόσων χρονών είσαι βρε και χάθηκε το όνειρο σου να σπουδάσεις?

Δυστυχώς ανάμεσα στα "εφόδια" είναι κι ο τρόπος. Αν δεν τον έχεις δεν μπορείς να αξιοποιήσεις τα υπόλοιπα.

Όταν ημουν μικρός ο ένας διάβαζε πολύ, ο άλλος έγραφε συνθήματα στους τοίχους κι ο άλλος έπαιζε όλη μέρα μπάλα στην αλάνα. Ο δεύτερος προόδευσε διότι πήρε θέσεις κι αξιώματα, κι ο τρίτος τα κατάφερε επειδή τουδειξε ο μπαμπάς τρόπο. Ο πρώτος κατάφερε και μπήκε κάπου κι έμεινε στάσιμος. Αυτά τα χαρακτηριστικά παρδείγματα ζωής!

[favvel]

δεν θέλω να πω την ηλικία μου.. ίσως να την έχω αναφέρει παλιότερα εδώ.. είμαι αρκετά μεγάλη για να έχω μείνει στάσιμη στη ζωή μου και να μην έχω καταφέρει τίποτα..
Έχεις δίκιο.. Χρειάζεται τρόπος.. Εγώ ήμουν απ' τους μαθητές που μόνο διάβαζαν, δεν είχα άλλα ενδιαφέροντα.. είχα δώσει όλο μου το είναι και την ενέργειά μου μόνο στα μαθήματα.. μιας και φίλους δεν είχα..
Εκεί κάπου στη Β' προς Γ' λυκείου κλάταρα και απέκτησα μια ψυχολογία άρνησης που διατηρώ μέχρι σήμερα ύστερα από τόοοσα χρόνια, κι όμως..
Ο τρόπος μου λείπει είναι γεγονός.. Ήμουν πάντα μονοκόμματη, και χωρίς σύστημα, μόνο διάβαζα χωρίς τελειωμό.. Τα θετικά μαθήματα είχαν τελειωμό γιατί ήταν πιο συγκεκριμένα, στα θεωρητικά δε εκεί ήταν το χάος.. Παρόλα αυτά επειδή είμαι και ανάποδη γενικά με ενδιέφεραν τα θεωρητικά πιο πολύ και σε θεωρητική σχολή πέρασα την οποία δεν κατάφερα όχι να τελειώσω αλλά ούτε καν να αρχίσω παρά τις πάμπολλες προσπάθειές μου..
Δεν ξέρω τι να κάνω πραγματικά..
Έχω εγκλωβιστεί..
Δεν μπορώ να καταβάλλω προσπάθεια για κάτι.. Ούτε για το πιο απλό..Σαν να έχει πάθει βλάβη ο εγκέφαλος και δεν μπορεί να κουραστεί πια.. Επί πολλά χρόνια πάω κι έρχομαι γεμάτη απελπισία σε ένα σπίτι..
Δεν έχω κουράγιο πια ούτε να κάνω βήματα για να βοηθήσω τον εαυτό μου..
Πέρασε ο καιρός που το προσπαθούσα..
Με κούρασε ακόμα κι αυτό..

[Ορέστης]

Η οικογενεια μου ηταν η καταστροφη μου.