Είμαι οριακός, καταθλιπτικός ή κατά φαντασίαν ψυχασθενής;

[Surrealism]

Καλησπέρα σας.

Με λένε Αλέξη, είμαι 18 χρονών, φοιτητής και ομοφυλόφιλος. Ανέκαθεν άτομο με περιορισμένες κοινωνικές ικανότητες, κάτι το οποίο άλλαξε στην εφηβεία (ξαφνικά τέρας κοινωνικότητας). Ωστόσο, τώρα που μετακόμισα στην Αθήνα για τις σπουδές μου, έχουν επιστρέψει όλα στο μέγιστο βαθμό. Όταν λέω όλα:

-Αυτοκτονικές σκέψεις. Ποτέ δεν θα έκανα κάτι, δεν θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά γενναίο (ή δειλό) για απόπειρα, αλλά στα σκηνικά του θανάτου μου ξοδεύω το 80% των σκέψεων μου ημερησίως. Κύριος λόγος; Βλέπω τη ματαιότητα στα πάντα γύρω μου "να σπουδάσω. ε και;" "να κάνω σχέση. ε και;".

-Αυτοπεποίθηση υπό του 0. Δεν μου αρέσω ούτε εσωτερικά ούτε εξωτερικά, όσες επιβεβαιώσεις κι αν δέχομαι από τον περίγυρο, νιώθω ότι απλά δεν είμαι αρκετός και ποτέ δεν θα είμαι στα μάτια μου, και τείνω να αυτοτιμωρούμαι με το να είμαι επιθετικός σε όσους με αγαπούν γιατί πιστεύω ότι κάτι τέτοιο μου αξίζει.

-Κόμπλεξ και ΑΝΆΓΚΗ της αποδοχής της κοινωνίας, σε σημείο π.χ να προσέχω πως είναι ο βηματισμός μου ώστε να μην πει κάποιος στο δρόμο ότι περπατάω πολύ βιαστικά ή πολύ αργά, να μιλάω πιο βαριά ώστε να μην καταλάβει κάποιος ότι είμαι ομοφυλόφιλος (που πάντα ήμουν ανοιχτός με το θέμα αυτό, πλέον όχι) κτο. Γενικά "κλοτσάω" τον εαυτό μου, χάριν της εικόνας που θέλω να έχουν οι άλλοι για μένα.

-Ανάγκη επιβεβαίωσης, τύψεις, τρέμω τη στιγμή που κάποιος από την παρέα θα βαρεθεί το ποιος είμαι και το άγχος μου αυτό το περνάω και στους κοντινούς μου ανθρώπους. Θέλω να τραβάω την προσοχή των άλλων, όχι με μια ευχάριστη συναναστροφή, αλλά προκαλώντας τη λύπηση τους.

-Ανία να ασχοληθώ με το οτιδήποτε, ακόμα και να βγω για καφέ με τη σχέση μου ή τους κολλητούς μου.

Αυτά είναι μερικά. Το αποτέλεσμα πλέον είναι το ότι έχω βρει καταφύγιο στη μιζέρια και στο να με εκνευρίζει η χαρά των άλλων ανθρώπων, πιέζω τον εαυτό μου να πιστέψει ότι νιώθω έτσι, γιατί νιώθω πιο ασφαλής. Δεν μισώ όμως, στην πραγματικότητα, τα άτομα που βλέπω να χαίρονται (π.χ τους συμφοιτητές που βγαίνουν στα μπαράκια όταν εγώ ούτε καλημέρα δεν λέω), απλά τους ζηλεύω και απορώ γιατί δεν είμαι έτσι.

Online tests και υλικό στο διαδίκτυο απαντούν ότι πάσχω από "οριακή διαταραχή της προσωπικότητας", "κατάθλιψη" και "σύνδρομο κατωτερότητας". Θα ήθελα να μάθω αν κάποιο από αυτά ακούγεται ότι όντως ανταποκρίνεται στην περίπτωση μου, και αν είναι τόσο σοβαρό ώστε να πρέπει να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό. Ίσως είναι και όλα στο μυαλό μου, ίσως είμαι drama junkie...

Σας ευχαριστώ πολύ και λυπάμαι για το μεγάλο post

[giorgos1]

Καλωσηρθες στο χαος που λέγεται Αθηνα θα σου έλεγα εγώ αρχικά!
Αλέξη εφοσων εχεις τετοιες σκεψεις πρεπει να δεις ενα ψυχιατρο ή ένα ψυχολόγο έστω θα σου έλεγα. Μονο κερδισμενος μπορεις να βγεις. Πίστεψε με.
Διαγνώσεις είναι δύσκολο να γίνουν απ το ιντερνετ ή από άλλους στο φορουμ.

[IceFire]

Συμφωνω με τον giorgos1 .

Επισης δεν τιθεται θεμα οτι πρεπει σονι και ντε να εχεις κατι τραγικα σοβαρο για να δεις ψυχολογο. Ψυχολογο βλεπεις οταν νιωθεις οτι κατι σε μπλοκαρει στη ζωη σου, θες να το λυσεις μεν αλλα δεν ξερεις απο που να ξεκινησεις και πως να το λυσεις η οταν θες να συζητησεις κατι καταστασεις που δεν ξερεις πως να τις διαχειριστεις. Το αν χρειαζεται ψυχιατρο η οχι θα εξαρτηθει απο το πως θα αντιδρασεις στη πορεια σου με τον ψυχολογο (οι ψυχιατροι δινουν φαρμακα εξαλλου και δεν ξερεις αν τα χρειαζεσαι, γιατι μπορει εσυ τελικα να τα λυσεις ολα με μια ψυχοθεραπεια/ψυχαναλυση κτλ).

Ολα λυνονται απο οσα περιγραφεις, να μην απελπιζεσαι για τιποτα, εφοσον ηδη αναρωτιεσαι τι σου συμβαινει και οτι κατι δεν παει καλα, τοτε εκανες ηδη το πρωτο βημα, κατι πολυ ευχαριστο! Μη το αφησεις και εκφρασε ολα οσα νιωθεις και ολα οσα εγραψες εδω σε εναν ψυχολογο.

Λες ισως να ειναι ολα στο μυαλο μου.Εννοειται ειναι! Αλλα με εναν ειδικο θα βρειτε μαζι τροπους να αναγνωρισεις γιατι τα νιωθεις, ποια γεγονοτα στη ζωη σου σε επηρεασαν ωστε να νιωθεις ετσι και πως θα τα λυσεις.

Ασε τα τεστ του ιντερνετ και τις ταμπελες που βαζεις (οριακος κτλ) που στην ουσια σε μιζεριαζουν και κανε κατι για εσενα που ειναι για αρχη ενας καλος ψυχολογος.Η μιζερια δεν ειναι καταφυγιο αλλα παγιδα και κακο βολεμα.Σπασε τους κακους δεσμους.

[μυσπ]

Καλησπερα σου μελος,ολο αυτο που λες μου θυμιζει καταθλιψη,δεν ειμαι ειδικος βεβαια,ομως η ελλειψη στοχων ειναι ενδεικτικο καταθλιψης,Οσον αφορα τις αυτοκτονικες σκεψεις πρεπει να ενημερωσεις τους δικους σου κ να απευθυνθεις σε ειδικο ειναι σοβαρο αυτο κ μην το αμελησεις,Πρεπει να πιεστεις να βγαινεις κ να κανεις πραγματα η κινητοποιηση ειναι το παν για να θεραπευτεις,κ η θεραπεια θελει τον καιρο της δεν γινεται κατευθειαν,Μιλησε στην παρεα σου να σε παιρνουν να βγαινετε το δυνατον περισσοτερο,Μαλλον σε επηρεαζει κ η μετακομιση στην Αθηνα κ πρεπει να εγκλιματιστεις στο νεο περιβαλλον σου,Καλο κουραγιο!