Φόβος.. αυτός φταίει για πολλά!!

[...a]

Όλους μας βασανίζει αυτό το "γιατί".. Γιατί σε εμένα, γιατί όχι σε εμένα... Και πολλές φορές αυτό το γιατί αντί να είναι εργαλείο για να ξεπεράσουμε κάποια γεγονότα, γίνεται αυτοσκοπός και βασανιζόμαστε άδικα ψάχνοντας το γιατί και το πώς, μένοντας κολλημένοι εκεί.. Και ίσως, όταν πάψεις να ψάχνεις την απάντηση τότε είναι που αυτή σου φανερώνεται.

21 χρονών, αν και ακόμη μικρή, για τα δεδομένα όμως της κοινωνίας μας θεωρούμαι ότι είμαι αρκετά μεγάλη για να μην έχω μπορέσει ακόμη να κάνω μία φυσιολογική σχέση. Προς θεού δεν είμαι ούτε από αυτές που ντρέπονται να βγαίνουν ή που δεν θέλουν να στιγματιστούν ή οτιδήποτε άλλο. Απλώς, δεν έτυχε να βρεθεί ο κατάλληλος.. ή μάλλον έτσι ήθελα να νομίζω. Νόμιζα πως όλοι αυτοί που με ήθελαν και δεν τους ήθελα δεν είναι οι κατάλληλοι, και δεν το παίζω σνομπ ή ψωνάρα ή ότι είμαι ανώτερη, προς θεού δεν εννοώ αυτό. Απλώς δεν μπορώ ποτέ στη ζωή μου να κάνω κάτι που δεν θέλω ή που δεν νιωθώ ότι αυτό θέλω 100%. Και κάπως έτσι έφυγαν από κοντά που πολλά άτομα που ίσως τελικά να ήταν τα κατάλληλα για μένα, γιατί και με αγαπούσαν και τα αγαπούσα και εγώ, όμως δεν ήμουν ερωτευμένη και δεν ήθελα να κάνω μία σχέση για την οποία ήμουν σίγουρη (έτσι τουλάχιστον νόμιζα) πως δεν θα κατέληγε κάπου αφού εγώ δεν ένιωθα καλά μαζί τους. Ταυτόχρονα όμως, αυτούς που εγώ έκρινα ως τους κατάλληλους ενώ όλα ξεκινούσαν με ευνοϊκούς οιωνούς, ξαφνικά κάτι πήγαινε στραβά και χαλούσε (επέστρεφε σε πρώην ή ήταν εμπόδιο η απόσταση ή ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμος για δεσμεύσεις) και το κακό είναι ότι εγώ το ψιλοένιωθα ότι θα καταλήγαμε εκεί αλλά ζούσα στο ροζ συννεφάκι και θεωρούσα πως αυτός είναι "ο πρίγκηπας στο άσπρο άλογο".

Βγαίνοντας από μία τέτοια φάση αποφάσισα να ζήσω τη στιγμή και να μην στεναχωριέμαι για κάτι που δεν μπορώ να αλλάξω και όταν θα έρθει η κατάλληλη στιγμή θα το καταλάβω. Και βρέθηκε ακόμη ένας στο δρόμο μου που δεν λέω ότι δεν είναι καλό παιδί, αλλά δεν ένιωσα αυτό που λέμε πεταλούδες στο στομάχι και πάλι ξεκίνησα τα γνωστά "δεν μπορώ, δεν είμαι σε φάση τώρα για σχέση, είμαι πιεσμένη κτλ κτλ"... Και ξαφνικά κατάλαβα ότι το πρόβλημα δεν είναι αυτοί.. αυτοί ίσως να είναι και πιο κατάλληλοι για εμένα από ότι εγώ για αυτούς. ΤΟ πρόβλημα είναι ότι φοβάμαι.. φοβάμαι τη δέσμευση. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι, αλλά κάθε φορά που καταλαβαίνω ότι σοβαρεύουν τα πράγματα νιώθω να πνίγομαι, ότι δεν αναπνεύω, αντιδρώ περίεργα, γίνομαι σπαστική και φεύγω. Και αντιλήφθηκα ότι αυτοί που εγώ ερωτεύομαι είναι αυτοί που ξέρω καταβάθως ότι δεν θα κάνουν σχέση για τον ένα ή τον άλλο λόγο.

Τελικά βολεύομαι περισσότερο στο να κάθομαι να κλαίω για το ότι δε με θέλει κάποιος που θέλω, παρά να δοκιμάσω με κάποιο.. Το συνειδητοποίησα πριν λίγο καιρό ότι τελικά εγώ είμαι το πρόβλημα και πως όντως φοβάμαι να δοκιμάσω και φοβάμαι να γνωρίσω κόσμο και πραγματικά δε ξέρω πως να βοηθηθώ γιατί πραγματικά.. φοβάμαι!!

[66psy]

ξερω πολλους (για την ακριβεια πολλες) που ειναι στην ηλικια σου ή και μεγαλυτερες και δεν ειχαν ακομη καποια σοβαρη ερωτικη σχεση... αν ησουν 30 θα ελεγα υπαρχει θεμα.. αλλα τωρα στα 20 δεν το θεωρω κατι τρομερο βρε μελος.... πολλοι σε τετοια ηλικια θελουν να δοκιμαζουν ερωτικες εμπειριες παρα να κολλανε σε εναν συντροφο... και εξαλλου ο ερωτας δεν ειναι προβλεψιμος.. την κερδαμιδα μπορει να την φας στα 18, στα 25, στα 30 στα 40... ποτε δεν ξες!!

[66psy]

α! και καλωσορισες!!!

[...a]

αυτό που με φοβίζει δεν είναι ότι δεν έχει βρεθεί ακόμη κάποιος, δεν είναι θέμα "απόγνωσης", απλώς γενικά παρατήρησα πως ενώ νόμιζα (και πολλοί έχουν αυτή την εντύπωση για μένα) πως είμαι δυναμική και δε φοβάμαι, τελικά σε πολλά τραβιέμαι πίσω και δεν τολμώ.. μακάρι να έχεις δίκαιο σε αυτά που μου λες, απλώς αυτό που με κάνει να προβληματίζομαι είναι πως συμβιβάζομαι στο να είμαι μόνη μου γιατί εν τέλει με τρομάζει να γνωρίσω καλύτερα κάποιον άλλο..

ευχαριστώ πολύ 66psy :)

[kerasi]

To γεγονος οτι επιλεγεις αγορια που ξερεις οτι δεν ειναι για σοβαρα για μελλον δηλαδη κλπ για τους χ λογους ή οτι μενεις σε τετοιες περιπτωσεις, δειχνει οτι υποσυνειδητα δε θελεις τη δεσμευση οπως πολυ σωστα εχεις εντοπισει. Αυτο ομως αφενος δεν ειναι κακο αφετερου αν θελεις να το αλλαξεις, κατι δειχνει οτι δε σου παει καλα με τον εαυτο σου, καπως δεν ξερεις να το διαχειριστεις το οτι συνεπαγεται μια σχεση. Ενταξει μικρη εισαι ακομα, εχεις το περιθωριο μεσα απο την προσωπικη αναπτυξη.

[ioannis2]

αυτό που με φοβίζει δεν είναι ότι δεν έχει βρεθεί ακόμη κάποιος, δεν είναι θέμα "απόγνωσης", απλώς γενικά παρατήρησα πως ενώ νόμιζα (και πολλοί έχουν αυτή την εντύπωση για μένα) πως είμαι δυναμική και δε φοβάμαι, τελικά σε πολλά τραβιέμαι πίσω και δεν τολμώ.. μακάρι να έχεις δίκαιο σε αυτά που μου λες, απλώς αυτό που με κάνει να προβληματίζομαι είναι πως συμβιβάζομαι στο να είμαι μόνη μου γιατί εν τέλει με τρομάζει να γνωρίσω καλύτερα κάποιον άλλο..

Είτε θέμα φόβου είναι είτε ξέρεις ακριβώς τι θελεις και κανεις δεν πληροί "τα προσόντα".

Κάποιες προτάσεις από το πρώτο σου μήνυμα...
"όμως δεν ήμουν ερωτευμένη" "εγώ δεν ένιωθα καλά μαζί τους."
"κάτι πήγαινε στραβά και χαλούσε (επέστρεφε σε πρώην ή ήταν εμπόδιο η απόσταση ή ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμος για δεσμεύσεις)"
"φοβάμαι τη δέσμευση". Άρα, μήπως δεν ήταν οι καταλληλοι? ή μήπως ο λόγος χωρισμού ειχε να κανει, για καποιους, αποκλειστικα μ' αυτους? μήπως δεν ήταν αυτό που έψαχνες και γι αυτο φοβόσουν τις δεσμεύσεις? Βεβαια φόβος δέσμευσης, είναι ένας άλλος φοβος αλλαγης, φοβος προς κάτι άγνωστο που εμπεριέχει ρίσκο και νεες υποχρεώσεις και μας βγαζει από το γνώριμο στο οποιο συνηθίσαμε να ζούμε και να παιρνάμε καλα. Μήπως όταν λεμε "ξερεις ακριβως τι θελεις", κατ ακριβεια έχεις βαλει πολύ ψηλα τον πύχη?
Πως θα απαντουσες σ ολα αυτα?

[...a]

για πολύ καιρό πίστευα και εγώ πως ίσως έβαλα το πύχη πολύ ψηλά, χωρίς να σημαίνει πως ενσυνείδητα είχα κάποια πρότυπα πολύ τραβηγμένα.. απλά πράγματα ζητώ, που ίσως όμως τελικά δεν είναι και τόσο απλά στην κοινωνία μας. Τελικά όμως, όπως λες και εσύ ίσως το θέμα δεν είναι αν είναι οι κατάλληλοι ή όχι αλλά ότι φοβάμαι αυτό το ρίσκο, αυτό το ξεβόλεμα που ίσως οδηγήσει σε αποτυχία αν τελικά δεν είναι αυτό που έψαχνα. Αυτό είναι που με προβληματίζει.. αν φοβάμαι τη δέσμευση, ενώ θέλω να έχω και εγώ κάποια "φυσιολογική" σχέση δεν είναι δηλαδή ότι δεν μου λείπουν αυτά τα απλά καθημερινά πράγματα (το να έχω κάποιον που να ξέρω ότι με στηρίζει, ότι είναι εκεί για μένα, να μπορώ να δώσω όλα αυτά που ξέρω πως έχω και θέλω να προσφέρω κτλ), ή μήπως φοβάμαι τελικά να επενδύσω συναισθηματικά ή απλώς δε βρέθηκε ο κατάλληλος.. Και όταν βρεθεί, θα το καταλάβω; Γιατί μέχρι τώρα οι επιλογές μου δείχνουν ότι υποσυνείδητα ήξερα πολύ καλά ότι δεν θα οδηγούσαν σε σχέση..

[Deleted-member-19102015]

Προσωπικά πιστεύω ότι ο φόβος φταίει για όλα και ειδικά σε ότι αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις παντός είδους

[...a]

Συμφωνώ απολύτως! Και χειρότερο από τον ίδιο το φόβο είναι η απογοήτευση που έχεις από τον εαυτό σου που υποκύπτεις σε αυτόν, ενώ ξέρεις πως είναι καταστροφικός..

[kerasi]

Σιγουρα ειναι δυσκολο συναισθημα αυτο κ η ολη φαση γενικα. Απο γνωριμιες ποσο ευκολο ειναι να κανεις εκει που εισαι? Μηπως εισαι σε πιο μικρη κοινωνια κλειστη?

[...a]

όχι.. κάνω εύκολα γνωριμίες, και ανοίγομαι και εύκολα ως άνθρωπος. Το πρόβλημα δεν είναι η γνωριμία, αλλά συνήθως είμαι λίγο των άκρων. Δηλαδή όσον αφορά τις σχέσεις όταν βάλω "ταμπέλα" (δεν μου αρέσει ως λέξη, αλλά ας το πούμε κάπως έτσι) φίλος τελείωσε! Δεν μπορώ να σε δω διαφορετικά, και συνήθως αυτούς που εγώ θεωρώ φίλους τελικά αυτοί με έβλεπαν αλλιώς. Αν από την αρχή δεν σε δω ερωτικά, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει στη συνέχεια. Πρέπει να υπάρξει αυτός ο ενθουσιασμός της πρώτης γνωριμίας, για αυτό και τελικά οι "κατάλληλοι" γίνονται οι πλέον ακατάλληλοι για μένα, ενώ κάποιους που δεν έδωσα την ευκαιρία ίσως ήταν κατάλληλοι..

[kerasi]

Ναι καταλαβα τι εννοεις. Αρα υπαρχουν αγορια που δε σ αρεσανε, αλλοι που σ αρεσανε κ αλλοι που τους βλεπεις φιλικα. Κοιταξε αμα καποιος δε σου βγαζει το ερωτικο δεν θα λεγα οτι ειναι καλο να προχωρησεις επειδη ειναι καλο παιδι. Πρεπει να σου κανει και κλικ, δεν ειναι μονο να ναι καλος.

[indifferent]

Επειδή έχω περάσει-και περνάω ακόμα-παρόμοια φάση θα σου πω το εξής: κατ'εμε είτε δεν αγαπάς αρκετά τον εαυτό σου και σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να μιλήσεις με κάποιον ειδικό,είτε μπλέκεις σε καταστάσεις που δε σου ταιριάζουν προκειμένου να προβληματίζεσαι με αυτές και να αποσπάς τον εαυτό σου από το να λύσεις άλλα προβλήματα που έχεις. Έχε βέβαια και στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι ίσως απλά δε θέλεις να δεσμευτείς (είναι απόλυτα φυσιολογικό,κι εγώ 21 είμαι και δεν ερωτεύτηκα ποτέ,ούτε έχω κάνει σοβαρή σχέση) και επειδή θεωρείς ότι είναι λάθος κολλάς σε χαμένες υποθέσεις έτσι ώστε να μην επιρρίψεις ευθύνες στον εαυτό σου για το ότι απέτυχαν. Ελπίζω να μη σε μπέρδεψα,απλά επειδή είμαι στην ίδια φάση το'χω ψάξει από πολλές πλευρές :p

[...a]

Νομίζω έχεις απόλυτο δίκαιο σε όλα.. Συνειδητά μπορεί να μην επιλέγω να μπλεκτώ σε τέτοιες καταστάσεις αλλά σίγουρα επιλέγω να ελπίζω σε αυτές παρά να δοκίμασω κάτι που έχει προοπτικές. Δεν είναι ότι δε θέλω να δεσμευτώ, απλώς θεωρώ ότι δεν αξίζει να μπλεκτώ σε μία σχέση από τη στιγμή που εγώ δε νιώθω ότι με γεμίζει. Προτιμώ να ελπίζω σε αυτό το ανέφικτο που όμως εγώ θεωρώ πως αυτός είναι κάποιος με τον οποίο μπορώ να συνυπάρξω (γιατί όντως μου αρέσει η ανεξαρτησία μου), παρά να δώσω ευκαιρία σε κάποιον που μπορεί όντως να είναι και καλό παιδί και να με αγαπά, αλλά εγώ να μην νιώθω αυτό το ερωτευμένη 100%. Ίσως το πρόβλημα είναι πως αναζητώ αυτό που ας το πω κάπως τραβηγμένα να τον δω και να μείνω κάγκελο :p Νομίζω (γιατί ποτέ μη λες ποτέ) δεν μπορώ να ερωτευτώ κάποιον "με τον καιρό" (δηλαδή αυτό που λένε δοκίμασε και ποτέ δεν ξέρεις), από την αρχή πρέπει να μου κάνει κάτι αλλιώς τελείωσε η φάση.. Είμαι των άκρων τελικά :p

[ioannis2]

Νομίζω έχεις απόλυτο δίκαιο σε όλα.. Συνειδητά μπορεί να μην επιλέγω να μπλεκτώ σε τέτοιες καταστάσεις αλλά σίγουρα επιλέγω να ελπίζω σε αυτές παρά να δοκίμασω κάτι που έχει προοπτικές. Δεν είναι ότι δε θέλω να δεσμευτώ, απλώς θεωρώ ότι δεν αξίζει να μπλεκτώ σε μία σχέση από τη στιγμή που εγώ δε νιώθω ότι με γεμίζει. Προτιμώ να ελπίζω σε αυτό το ανέφικτο που όμως εγώ θεωρώ πως αυτός είναι κάποιος με τον οποίο μπορώ να συνυπάρξω (γιατί όντως μου αρέσει η ανεξαρτησία μου), παρά να δώσω ευκαιρία σε κάποιον που μπορεί όντως να είναι και καλό παιδί και να με αγαπά, αλλά εγώ να μην νιώθω αυτό το ερωτευμένη 100%. Ίσως το πρόβλημα είναι πως αναζητώ αυτό που ας το πω κάπως τραβηγμένα να τον δω και να μείνω κάγκελο :p Νομίζω (γιατί ποτέ μη λες ποτέ) δεν μπορώ να ερωτευτώ κάποιον "με τον καιρό" (δηλαδή αυτό που λένε δοκίμασε και ποτέ δεν ξέρεις), από την αρχή πρέπει να μου κάνει κάτι αλλιώς τελείωσε η φάση.. Είμαι των άκρων τελικά :p

Δεν είσαι των άκρων. Αμα κάποιος δεν σου κανει εξαρχής την εντύπωση η συνέχεια μαζί του ειναι συμβιβασμός.
Καλά κάνεις και ξανοίγεσαι σε νεες γνωριμίες, ειναι όμως απλά νεες γνωριμίες πολύ υποβοηθητικές σε οτιδήποτε άλλο εκτός από το θεμα συντροφος. Το αίσθημα αυτό βιώνεται εξαρχής και όχι με τον καιρό.