Θα ήθελα την συμβουλή/άποψή σας

[anima_libera]

Καλησπέρα. Είμαι νέα στο forum και θέλησα και εγώ να γράψω τον δικό μου προβληματισμό. Τους τελευταίους 6 μήνες, με έμφαση το τελευταίο τρίμηνο, βλέπω πως κάτι δεν πάει καλά με την ψυχολογία μου κι την διάθεσή μου. Γενικότερα, ποτέ δεν ήμουν το υπέρ-δραστήριο άτομο. Είχα το πανεπιστήμιο, μαθήματα για ξένη γλώσσα και ανέκαθεν εργαζόμουν. Εργαζόμουν από 18 ετών (τώρα είμαι στα 27) μέχρι και τον Ιούνιο που μας πέρασε. Αποφάσισα τότε, να παραιτηθώ από την τελευταία εργασία μου καθώς ένιωθα πως δεν με κάλυπτε πλέον ούτε συναισθηματικά ούτε οικονομικά. Ενιωθα μια διαρκή πίεση και ψυχική κόπωση που με ώθησε στο να παραιτηθώ θεωρώντας πως, φεύγοντας από αυτή τη δουλειά, θα ξεκουραζόμουν ψυχικά για λίγο και έπειτα θα έβρισκα κάτι που ίσως να μην με ικανοποιούσε πλήρως οικονομικά, θα με κάλυπτε ωστόσο συναισθηματικά.

Τον Σεπτέμβριο έφυγα, επίσης, και από το πατρικό μου σπίτι αποφασίζοντας να συγκατοικήσω με τον αρραβωνιαστικό μου, σίγουρη πως ξεκινώ μία νέα ζωή. Το έντονο πρόβλημα ξεκίνησε περίπου στο τέλος Οκτωβρίου, όποτε και άρχισα να συνειδητοποιώ πως εγώ, ένας φύσει ανεξάρτητος άνθρωπος, που ανέκαθεν εργαζόμουν και ένιωθα πως μπορώ να κάνω την οποιαδήποτε δουλειά για να ζήσω, δεν μπορούσα να εργαστώ! Τονίζω, πως δεν έχω οικονομική άνεση. Αυτή τη στιγμή ζω από κάποια χρήματα που έχω αποταμιεύσει. Παρατήρησα λοιπόν πως ενώ αναζητούσα εργασία, έστελνα βιογραφικά, πήγαινα σε συνεντεύξεις, όσες φορές κλήθηκα να ξεκινήσω δουλειά, εργαζόμουν λίγες ημέρες και έπειτα έφευγα. Ενιωθα απίστευτο άγχος σε όσες δουλείς πήγα, σε σημείο που θεωρούσα πως δεν μπορούσα να το διαχειριστώ, επέστρεφα στο σπίτι μου με κλάματα και με χιλιάδες σκέψεις να κατακλύζουν το μυαλό μου. Απορούσα με τον εαυτό μου και έλεγα " δεν μπορεί! Εχω αναγκαστεί να κάνω έως και 3 δουλείες σε μία περίοδο της ζωής μου, δεν μπορεί να μην μπορώ να παράγω έργο πλέον." Ενιωθα, και νιώθω, ανήμπορη να δουλέψω, να είμαι παραγωγική και σωστή στη δουλειά μου. Αισθάνομαι πως θα εκτεθώ όπου και αν πάω, ένιωθα εν ολίγοις απίστευτα ανασφαλής σε κάθε νέο εγχείρημα.

Παράλληλα, φυσικά, αισθανόμουν γενικότερα άσχημα ψυχολογικά, και αυτό ισχύει ακόμη και τώρα. Η διάθεσή μου εχει διαρκώς διακυμάνσεις και μπορεί, εκεί που είμαι καλά, να θολώσει το μυαλό μου, να κανω αρνητικές σκέψεις και να αρχίσω να κλαίω σαν παιδί. Και όσο ο καιρός περνά, τόσο βαθαίνει όλο αυτό και βυθίζομαι σε μία πραγματικότητα που δεν με αντιπροσωπεύει. Μία πραγματικότητα ρουτινας και αδράνειας. Υπάρχουν μέρες που δεν αντέχω να σηκωθω από το κρεβάτι μου, σαν κάτι να με κρατάει καθηλωμένη εκεί. Τα ενδιαφέροντα μου έχουν περιοριστεί σε δραστηριότητες εντός σπιτιού, ενώ και τους φίλους μου επιλέγω να τους βλέπω πλέον σπάνια καθώς δεν έχω τη διάθεση να κλαίγομαι, να μεμψιμοιρώ και να αναπαράγω τα αρνητικά μου συναισθήματα. Ημουν πάντα αισιόδοξη και μάχιμη. Είχα πολλές ανασφάλειες σε κάποιους τομείς, αλλά στον τομέα της δουλειάς δεν σήκωνα κουβέντα. Πίστευα πως πέρα από την οικονομική ανεξαρτησία που σου δίνει η δουλειά, σε διαμορφώνει ως άτομο και σου χαρίζει πολλές εμπειρίες, κάποιες καλές, κάποιες κακές αλλά όλες χρήσιμες.

Κλείνοντας, θέλω να πω πως πιστεύω πολύ πως σ' αυτή τη ζωή, εάν έχεις θετική ενέργεια, με κάποιο τρόπο θα σου επιστραφεί. Το πιστεύω ακράδαντα. Εφτασα όμως στο σημείο να μην έχω από κάπου να αντλήσω ενέργεια ώστε να την ανταποδώσω στη ζωή. Εχω χάσει το κίνητρο αλλά και την ισορροπία. Την τελευταία δεν νομίζω να την είχα και ποτέ. Πάντα κάτι έλειπε. Εχω χάσει την επιθυμία και την όρεξη για ζωή. Κάποτε κοιτούσα ένα συντριβάνι σε μια πλατεία και γέμιζε η ψυχή μου. Κοιτούσα τον ήλιο το πρωί και όσο κλισέ και αν ακούγεται, ένιωθα τυχερή και πλήρης. Επινα το ζεστό μου καφεδάκι με μια φίλη και δεν ήθελα τίποτα άλλο. Τι άλλαξε; Ισως κάποτε το ανακαλύψω...

Θα χαρώ να διαβάσω τις σκέψεις σας στο θέμα, τις απόψεις σας αλλά και τις συμβουλές σας. Το έχω πολύ μεγάλη ανάγκη. Σας ευχαριστώ και ευελπιστώ να μην σας κούρασα.

[αλεξανδρος_77]

χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ χχχχχχχχχχχχχχχχχχ.

[mafel]

καλησπέρα φίλη,
ωραία τα γράφεις και περιεκτικά..σίγουρα δεν ξεχνάς κάτι; κάποιο γεγονός τον τελευταίο καιρό σημαντικό; κάτι που μπορεί να ήταν το έναυσμα για αυτή την αλλαγή;
π.χ οι σχέσεις σου με τους δικούς σου, με τον δεσμό σου, με την προηγούμενη δουλειά την πρώτη που αποφάσισες να αφήσεις; ο,τιδήποτε και αν είναια υτό κάποιο πρόβλημα υγείας, όσο άσχετο και αν φαίνεται..

[kerasi]

Γεια σου ανιμα. Μηπως επισης σ εχει πιασει ν ασχολεισαι με καποιο τροπο με το σωμα σου ή τη διατροφη? Και μηπως εχεις ενα κολημμα με την καθαριοτητα του σπιτιου, την τακτοποιηση καποιων πραγματων κλπ?

[anima_libera]

Αρχικά, να σας ευχαριστήσω για τις απαντήσεις σας.

Λοιπόν, mafel αυτό που σίγουρα επηρέασε την ψυχολογία μου ήταν η σχεδόν ταυτόχρονη αλλαγή κατοικίας και επαγγελματικής κατάστασης. Σίγουρα επηρεάστηκα που πήγα σε μία περιοχή που δεν έχω κανέναν γνωστό παρά μόνο τον σύντροφό μου. Ωστόσο, δεν είμαι και τόσο μακριά από τους οικείους μου. Αλλοι αλλάζουν πόλη ή και χώρα! Ισως χρειάζομαι λίγο χρόνο να συνηθίσω... Επίσης, τον τελευταίο χρόνο είχα δουλέψει πολύ,κάποια στιγμή έκανα μέχρι και 3 δουλειές, πράγμα που με κούρασε κάποια στιγμή, πιέστηκα και μία-μία τις άφησα...

Kerasi, όχι... Δυστυχώς όχι δηλαδη... Γιατί το πρώτο το έχω αφήσει στη μοίρα του, αν και ανέκαθεν με απασχολούσε σαν θέμα, ενώ όσον αφορά στο δεύτερο, κάνω τα βασικά. Και αυτά με το ζόρι ενίοτε...

[the only peace I can find]

Μοιάζει με περίπτωση burnout. Θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου εργασιομανή; εάν ναι, αυτό εκδηλώνεται με τον αντίθετο τρόπο κάποια στιγμή. Σημαντικό θεωρώ ότι έκανες δυο αλλαγές ταυτόχρονα. Διπλό άγχος. Η μία από τις δύο καταστάσεις πιθανώς επηρέασε την άλλη και τις δουλειές που αργότερα ξεκίνησες. Όταν νιώθεις δεσμευμένη σε μια δουλειά, λόγω των οικονομικών υποχρεώσεων του σπιτιού, είναι λογικό να νιώθεις πίεση από αυτή, την οποία εσύ υποκειμενικά ίσως την αντιλαμβάνεσαι μεγαλύτερη

[mafel]

ναι συμφωνω απόλυτα με πάνω ^^
η αλλαγή περιβάλλοντος μπορεί να σε επηρέασε γιαυτό θα ήταν καλό να μη σταματήσεις να έχεις επαφή με τους φίλους σου και τους πολύκοντινούς σου όπως λες..και άλλωστε δεν είναι ότι τους "απαλάσσεις από την μιζέρια σου", ίσα ίσα αυτοί που σε αγαπάνε θα χαρούν να ακούσουν το πρόβλημα σου και θα είναι και οι πιο πρόθυμοι να σε βοηθήσουν ίσως.. σε τέτοιες στιγμές χρειάζεσαι ανοιχτή επικοινωνία με τα κοντινά σου πρόσωπα. και όντως η πίεση που νιώθεις όταν κάνεις μια δουλειά επειδή την χρειάζεσαι πολλές φορές οδηγεί στο burn out και στο να την απωθείς, έστω και υποσυνείδητα..

Κάτι ακόμα, θα μπορούσες για αρχή να αποδεχτείς την κατάσταση..ότι περνάς μια φάση που δεν θέλεις να κάνεις τίποτα, έτσι απλά..και στη συνέχεια να επικεντρωθείς στον εαυτό σου..να δεις τι είναι αυτό που πραγματικά σου αρέσει να κάνεις, γιατί μπορεί να μην σου άρεσε και αυτό που έκανες μέχρι τώρα και να μην σε κάλυπτε..και ίσως βρεις άλλους δρόμους και καινούργια πράγματα που θα σου επαναφέρουν τον ενθουσιασμό και την ενέργειά σου..αλλά και αυτό πρώτα ΔΩΣΕ ΧΡΟΝΟ στον εαυτό σου..τον χρειάζεσαι από ότι φαίνεται και αυτό δεν είναι κακό