Τι μου συμβαίνει;

[lostinspace.]

Γειά σας.
Είμαι 19 ετών και νομίζω ότι πάσχω από κατάθλιψη και κοινωνική φοβία.
Όλη την ημέρα αγχώνομαι για μικροπραγματα.
Βρίσκομαι σε ένα συνεχές άγχος όλη την ώρα.
Όταν βγαίνω έξω νιώθω ότι θα λιποθυμησω.Εχω ταχυκαρδία, νομίζω ότι όλοι με κοιτάνε και με σχολιάζουν αρνητικά,έχω τάσεις για εμετο.Ζαλίζομαι,μπερδεύω τα λόγια μου,τα μάτια μου κοκκινίζουν,νιώθω οτι ζεσταίνομαι κ.α.
Ακόμη, αισθάνομαι άχρηστη..ότι δεν θα καταφέρω τίποτα στην ζωή μου..Τα βλέπω όλα μαύρα.Σκέφτομαι συνέχεια τον θάνατο.Όλη μέρα και όλη νύχτα..Σκέφτομαι τρόπους αυτοκτονίας αλλά δεν έχω κάνει απόπειρα ποτέ μου...αν και αυτοτραυματιζομαι..Τιμωρώ τον εαυτό μου..Χαρακώνομαι,καίγομαι, κανω γρατζουνιές.Όταν είμαι έξω και νιώθω πως με κοιτάνε όλοι, τότε αρχίζω και τσιμπαω τον εαυτό μου σε διάφορα σημεία,με τέτοιο τρόπο βέβαια που δεν γίνομαι αντιληπτή από τους υπόλοιπους.Τις περισσότερες φορές το κάνω ασυναίσθητα..απλώς θέλω να με πονέσω..μπηγω τα νύχια μου στο δέρμα μου με τόση πίεση που καμιά φορά ματώνω..
Επιπλέον θέλω να κοιμάμαι όλη μέρα . Να μη σηκώνομαι από το κρεβατι.Οσες ώρες και να κοιμηθώ νιώθω κουρασμένη..Μπορεί να είμαι έξω για μια δουλειά η οποία να διαρκέσει 3 ώρες πχ και όταν γυρίσω σπίτι να είμαι πολύ κουρασμενη.
Οι γύρω μου δεν έχουν παρατηρήσει τίποτα από ολα αυτά διότι μπροστά τους προσποιούμαι ότι είμαι χαρούμενη..

[Delmem080319a]

Καλημέρα και καλώς ήρθες lostinspace. Τα όσα περιγράφεις δίνουν τα σημάδια της κατάθλιψης και της κοινωνικής φοβίας, χωρίς να κάνουμε διαγνώσεις βέβαια εδώ. Μοιάζει να σε πνίγει όλο αυτό που αισθάνεσαι, αλλά να ξέρεις, αντιμετωπίζεται σιγά-σιγά, απλά δεν πρέπει να το αφήσεις να διογκωθεί άλλο. Ίσως κάτι στη ζωή σου, σου δημιουργεί ένα έντονο άγχος που εκφράζεται έτσι? Θα σου πρότεινα αν μπορείς να βρεις έναν καλό ψυχολόγο και να μιλήσεις για όλα αυτά που σε ταλαιπωρούν. Εάν αυτό δεν είναι εφικτό, προσπάθησε τουλάχιστον στο πιο έμπιστο σου άτομο, φίλο ή συγγενή να μιλήσεις και να μοιραστείς τι σου συμβαίνει. Μην το αφήσεις και το να προσποιείσαι ότι είσαι χαρούμενη φαντάζομαι ότι είναι ακόμα πιο κουραστικό για σένα.
Ανάλαβε δράση για τον εαυτό σου, να ξέρεις ότι και να συμβαίνει εμείς κυρίως είμαστε που βοηθάμε τον εαυτό μας. Σου εύχομαι να βρεις τη δύναμη και να μιλήσεις γι' αυτό. Αν μπορείς να βρεις και μία τουλάχιστον ασχολία που να σε ευχαριστεί κάπως και να την κάνεις. Έστω και λίγο με το ζόρι στην αρχή. Προσπάθησε να μη μένεις τελείως αδρανής με τις σκέψεις σου μόνο.

[ioannis2]

Επεδίωξες να μιλήσεις με καποιο ψυχολόγο?
Όσο δεν κανεις κατι για να λύσεις το πρόβλημα, αυτό οξύνει και εδραιώνεται μέσα σου.
Κανένας δεν σε κοιτάζει, απλά εσύ δημιούργησες στον εαυτο σου αυτη την εντύπωση.
Ο φοβος φευγει μόνο αμα επιδιωκουμε να κανουμε αυτα που υποτίθεται μας φοβίζουν επειδή εξοικειωνόμαστε μαζι τους. Ο φοβος ειναι δημιουργημα της φαντασίας, διαστρεβλωμένη αντίκριση της πραγματικότητας.

[Delmem080319a]

Ο φοβος φευγει μόνο αμα επιδιωκουμε να κανουμε αυτα που υποτίθεται μας φοβίζουν επειδή εξοικειωνόμαστε μαζι τους. Ο φοβος ειναι δημιουργημα της φαντασίας, διαστρεβλωμένη αντίκριση της πραγματικότητας.

Συμφωνώ πολύ με αυτό... χρειάζεται μια σταδιακή έκθεση σε αυτό που μας φοβίζει που είναι μονάχα στις σκέψεις, οι οποίες μπορούν πραγματικά να διαστρεβλώσουν την αντίληψή μας της πραγματικότητας. Δεν πρέπει να γινόμαστε δέσμιοι των σκέψεων αυτών, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλή.
Πρακτικά σκέψου το βαθμό που εσύ κοιτάζεις ή σχολιάζεις τους άλλους όταν κυκλοφορείς έξω κλπ, υποθέτω όχι ιδιαίτερα? κάπως έτσι είναι και οι άλλοι λοιπόν, δε δίνουν ιδιαίτερη σημασία. Επειδή το έχω βιώσει αυτό το πράγμα με την κοινωνική φοβία, με λίγη επιμονή ξεπερνιέται αρκετά, χρειάζεται να μην πολυαναλύεις και την κάθε σου κίνηση κλπ. και καθημερινά να προσπαθείς λίγο.