Θα τελιωσει ποτε αυτο κουραστικα.

[Deleted-member-19102015]

Σε αυτό που λες έχεις δίκιο.Προσωπικά με θεώρησα "καμμένο χαρτί" πολύ πριν την εφηβεία μου.Και είχα ήδη κουραστεί να παλεύω να αποκτήσω πράγματα που απλά ένιωθα ότι δε μπορούσα.Εδώ και πολλά χρόνια,δεν έχω όρεξη να παλέψω για το οτιδήποτε.Αφήνω τα πράγματα να έρθουν μόνα τους.Και ότι γίνει.Απο εκεί και πέρα απο τα 18 μου μέχρι και σήμερα,με εξαίρεση τους 18 μήνες στο στρατό,εργάζομαι συνεχώς.Με τα χρήματα αυτά που έχω βγάλει με αρκετό κόπο και προσωπική πάλη οφείλω να πω,έχω περάσει προσωρινές στιγμές ευτυχίας.Το γεγονός και μόνο ότι έχω δικό μου σπίτι,αυτοκίνητο,είμαι σε θέση να ζω τον ευατό μου χωρίς να επιβαρύνω κανέναν άλλο είναι για μένα τεράστια προσωπική επιτυχία. Και φυσικά συνεχίζω να προσπαθώ και θα το κάνω μέχρι τέλους.Ευτυχώς η φετινή χρονιά απο άποψη πληρωμών ξεκίνησε καλά και έτσι σχεδιάζω ήδη που θα πάω το καλοκαίρι και τι γκατζετάκια θα πάρω.Να κάνω δηλαδή πράγματα που με κάνουν να νιώθω έστω και προσωρινή ευτυχία.

[panagiwtis23]

Αυτή η προσωρινή "ευτυχία" που μάθαμε να έχουμε μέσω υλιστικών κατακτήσεων...
Το γνωστό shopping therapy είτε πρόκειται για γκατζετ είτε για διακοπές (αγορά είναι και αυτή).
Αυτό που θέλω εγώ είναι να είμαι ευτυχισμένος στην καθημερινότητα μου και όχι μεμονομένες στιγμές

[Deleted-member-19102015]

Και εγώ αυτό θέλω αλλά ξέρω ότι δε πρόκειται να το πετύχω ποτέ.Κουράστηκα να προσπαθώ για κάτι καλύτερο απο αυτό που ήδη είμαι.Θα αρχίσω να ανησυχώ πραγματικά για μένα όταν θα βγαίνω απο το σπίτι και θα είμαι με τα μούτρα όλη μέρα κάτω.Η όταν δε θα θέλω να βγω.Οταν θα σταματήσω να γελάω αυθόρμητα,αν τύχει να δω κάτι που για τα δικά μου δεδομένα είναι για γέλια.Πολλά προβλήματα στους ανθρώπους πιστεύω ότι ξεκινάνε επειδή όλοι προσπαθούν να μοιάσουν σε κάποιον άλλον.Σε αυτό που κάνουν οι πολλοί και θεωρείται ως δεδομένο για την πλειοψηφία.

[panagiwtis23]

Παίρνεις κάποιο φάρμακο τώρα ή την παλεύεις χωρίς τίποτα;

[Deleted-member-19102015]

Ολόκληρη ζωή την παλεύω χωρίς τίποτα.Κοίτα απο κάποια στιγμή και πέρα μερικά πράγματα γίνονται συνήθεια.Οταν εγώ παραπονιόμουν στους γονείς μου μέχρι και την Α λυκείου ότι δεν πάει κάτι καλά με εμένα,μου λεγανε όλα καλά και τις γνωστές βλακείες που λένε οι γονείς όταν το παιδί δεν έχει σωματικό πρόβλημα.Οταν στην Α λυκείου το bullying και η μη αποδοχή των συμμαθητών μου βγήκε και εκτός σχολείου μιας και μεγάλωσα σε μικρή πόλη και ήθελα να παρατήσω το σχολείο και να εξαφανιστώ,η μάνα μου απείλησε ότι αν το κάνω αυτό,θα αυτοκτονήσει.Και με έπιασε στο φιλότιμο και είπα αει σιχτίρ 3 χρόνια υπομονή και μετά όπου με βγάλει.Μετα τα 18 κατάλαβα ότι δεν έχω κουράγιο να προσπαθώ για τίποτε.Κάθομαι και αν έρθει το οτιδήποτε,καλώς.Με θεωρώ "καμμένο χαρτί" και έτσι αν έρθει απο μόνο του κάτι σε σημείο τέτοιο που η αρχή να είναι "στο προσφέρω στο πιάτο και βλέπεις άμεσα αποτέλεσμα απο το πρώτο λεπτό του νέου αυτού ξεκινήματος" θα το παλέψω.Ας πούμε ότι απο την στιγμή που γινόταν αυτό,μετά ντρεπόμουν να πω ότι δεν αντέχω και θέλω να φύγω,γιατι θεωρούσα ότι αυτός ο άνθρωπος με εμπιστεύτηκε για κάτι και πρέπει με όλες μου τις δυνάμεις να μην τον απογοητεύσω.Και η πλάκα είναι ότι ερχόταν ευκαιρίες απο μόνες τους σε όλα τα επίπεδα.Απλά στο θέμα των σχέσεων η φάση είναι πιο δύσκολη.Δεν γίνεται η αρχή από ότι έχω καταλάβει τελείως μαγικά ή δε μου έτυχε εμένα σε τέτοιο σημείο ώστε να βγω απο την αρχική αμηχανία και να πω "οκ αυτό που ζω τώρα,αξίζει να το διεκδικήσω".Με αβέβαια αποτελέσματα,δε κάνω τίποτε σοβαρό στη ζωή μου.Ειναι ας πούμε η άμυνά μου.
Σε περιόδους μεγάλου άγχους ο τρόπος που ξεσπούσα,ήταν να δαγκώνω τα καπάκια απο τους στυλούς.Αφού το έκανα αυτό,ηρεμούσα και σκεφτόμουν πάλι λογικά.