Γιατί αυτά που αισθανόμαστε θεωρούνται "αρρώστιες"?

[John11]

Κάποιος μπορεί να έχει αγοραφοβία, κρίσεις πανικού, κατάθλιψη, κοινωνική φοβία, ψυχωσική διαταραχή, οποιαδήποτε φοβία και διάφορα άλλα. Σε άλλον να είναι πιο έντονα σε άλλον σε ποιό μικρό βαθμό. Μόνο αν συγκρίνει κανείς μπορεί να πει, α! εγώ έχω περισσότερο (από) αυτό ή λιγότερο (από) εκείνο.

Αν συγκρίνει λοιπόν κανείς, θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει άνθρωπος (εγώ τουλάχιστον δεν γνωρίζω, μπορεί και να υπάρχει) που να μη έχει φόβο. Ή να μην έχει κάποιο βαθμό κατάθλιψης. Μπορεί να είναι μικρός ο βαθμός αυτού του πράγματος, αλλά δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει κάτι ή κάποια από αυτά.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που π.χ. να μην φοβάται τις αρρώστιες, ή να μην φοβάται το θάνατο ή να μην υπάρχει κάποια μέρα ή κάποια στιγμή της μέρας που να μην μπορεί να καθίσει ήσυχος και να είναι ήρεμος χωρίς θλίψη. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην βιώνει θλίψη ή φόβο.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μάθει ότι θα πεθάνει σε ένα χρόνο και να πει στο μυαλό του "α! εντάξει εγώ θα ζήσω ακόμα ένα χρόνο", χωρίς να φοβηθεί ή να πέσει σε θλίψη. Αν υπάρχει κάποιος που να μπορούσε να το κάνει, παράκληση θα ήθελα να τον γνωρίσω.

Μπορεί πολλοί να επιμείνουν ότι "ναι, εγώ δεν φοβάμαι αυτό ή δεν φοβάμαι το άλλο". Ή να επιμείνουν στο ότι "ναι, εγώ δεν έχω θλίψη, μπορώ να ζήσω και χωρίς κάποιους ανθρώπους". Αλλά αυτά θα είναι λόγια που καταρρέουν στην επόμενη πρώτη δυσκολία. Όλοι θα έχουμε δει ανθρώπους που να ισχυρίζονται ότι δεν θα τους πείραζε η απώλεια ενός ατόμου, αλλά όταν συμβεί τους πειράζει.

Ελπίζω ως τώρα να μην κούρασα με τις σκέψεις μου.
Και σκέφτομαι λοιπόν, γιατί στο καλό, όταν βλέπουμε κάποιον άλλο ή εμάς τους ίδιους να βιώνει φόβο ή θλίψη αντιδρούμε σαν να είναι "αρρώστια"? Γιατί δεν αποδεχόμαστε το φόβο και τη θλίψη? Τρέμουμε στην ιδέα μην τα "πάθουμε". Τρέμουμε στην ιδέα ότι τα έχει ο άλλος, και απομακρυνόμαστε από αυτόν που τα βιώνει αμέσως ή εμμέσως. Τρεπόμαστε σε φυγή. Και πολλοί αντιδρούν και με τρόπο σαν να λένε "α! τι κρίμα ο Κώστας ή η Άννα έχουν αυτό, πω, πω, ευτυχώς που εγώ δεν τα έχω". "Α! ο Κώστας ή η Άννα είναι "άρρωστοι". Τι ανοησία είναι αυτή?

Και έρχεται και η δικαιολογία για όποιον θέλει να βρει δικαιολογία. Π.χ. "εντάξει, αν ήταν πιο λίγο δεν θα ήταν πρόβλημα, αλλά τώρα αυτό είναι πολύ".

Έχω δει ανθρώπους να ζουν μια ζωή αποφεύγοντας το φόβο ή τη θλίψη, και πραγματικά σε μεγάλο βαθμό το "καταφέρνουν", δεν φαίνεται να τους έχει "γονατίσει" ποτέ στη ζωή τους έντονος φόβος ή θλίψη. Και έρχεται μια μέρα που τους βλέπεις να το παθαίνουν μια και έξω. Εννοώ έντονα. Νομίζω, ότι η άνοια είναι μια τέτοια κατάσταση.

Είναι εμφανέστατο πόσο ο κόσμος, και ο κόσμος είμαστε εμείς-, φοβάται το φόβο και τη θλίψη. Είναι εμφανέστατο από το πόσοι πολλοί απομακρύνθηκαν από εμένα σε διάφορες χρονικές περιόδους της ζωής μου. Είναι εμφανέστατο από το πως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν (και για να είμαι δίκαιος πρέπει να πω αντιμετωπίζουμε) τους άλλους που έχουν βρεθεί στη μια ή την άλλη δυσκολία. Δεν έχει σημασία ο βαθμός της δυσκολίας. Σημασία έχει πως τη βλέπουμε σαν μια δυσκολία που εμάς δεν μας "αγγίζει" ή δεν θα μας "αγγίξει". Σαν αρρώστεα. Γιατί έχουμε τόση ανοησία και υποκρισία? Ασυνείδητη ανοησία και υποκρισία, αλλά το γεγονός δεν αλλάζει.

Δεν νομίζω ότι είναι αρρώστεια η κατάθλιψη, η αγοραφοβία, οι κρίσεις πανικού, η κοινωνική φοβία, η ψυχωσική διαταρραχή, οι εμμονές, ο ψυχαναγκασμός, κλπ. Είναι, για μένα, απλές "εμφανίσεις" ενός πράγματος που αργά ή γρήγορα θα εμφανιστεί. Μπορεί να εμφανιστεί όταν είμαστε 10 χρονών, μπορεί όταν είμαστε 70 χρονών. Να το καλύπτουμε συνεχώς με διάφορους τρόπους, ώστε ούτε εμείς αλλά ούτε και οι άλλοι να το αντιλαμβάνονται, αλλά να υπάρχει συνεχώς και ακατάπαυστα λανθάνοντας. Νομίζω, ότι αυτή είναι η αιτία που βλέπουμε αρκετούς ανθρώπους να έχουν κακή αντίληψη της πραγματικότητας.

[keep_walking]

Θεωρουνται αρρωστιες οταν δυσχεραινουν το ατομο να ζησει τη ζωη του ή οταν τον κανουν επιβλαβη για τι υπολοιπο κοινωνικο συνολο. Επειδη ειμαστε ολοι ανθρωπινα οντα , τρεχουμε προσομοιωσεις στο μυαλο μας για το πως αισθανεται καποιος που εχει ας πουμε μια φοβια ή μια στενοχωρια κλπ. δλδ δεν ειναι εντελος ξενα και αποκομμενα απο μας αυτες οι εμπειριες.

Τωρα το κατα ποσο θεωρει καποιος αυτο που εχει ως αρρωστια ή κατα ποσο το κοινωνικο συνολο κρινει την προσωπικοτητα καποιου ως "αρρωστη" ειναι κατι εντελως διαφορετικο πολλες φορες.

Η ανοια οφειλεται κυριως στην ηλικια , ο μεσος ορος ζωης των ανθρωπων εχει αυξηθει δραματικα, αυτος ειναι ο κυριοτερος λογος, ειναι μια πολυ ασχημη κατασταση που δεν θα ηθελα να βιωσω.

Ουτε νομιζω οτι ο φοβος για ορισμενες ασθενειες ειναι μην τις κολλησουμε και μεις , μπορει να υπαρχουν πολλοι αλλοι λογοι. Αν πχ καποιος δεν εχει τα λογικα του και συμπεριφερεται καχυποπτα και εχθρικα προς τους αλλους , τοτε φυσικο ειναι να φοβομαστε για την σωματικη μας ακεραιοτητα. Αλλα και πιο απλες καταστασεις , εχεις για παραδειγμα μια ζωη να ζησεις και θες να βγαινεις και να χαιρεσαι και να διασκεδαζεις. Εαν βγαινεις με καποιον που ειναι down συνεχεια , τοτε μια, δυο , τρεις , 10 , 100 καποτε θα σταματησεις να θες την παρεα του.

Ουτε ολοι οι ανθρωποι περνανε απο τις ιδιες καταστασεις , μπορουν να τρεξουν οσες προσομοιωσεις θελουν για το τι περναει ο αλλος , αλλα σιγουρα υπαρχει μια μοναδικοτητα στον καθενα. Ουτε μπορουμε να εχουμε ολες τις εμπειριες σε αυτη τη ζωη .... πολυ μικρη.


Εμενα και μονο το οτι καποιος δεν ταιριαζει με τα χνωτα μου γιατι δεν με γεμιζει η παρεα του ειναι αρκετο για να μην τον κανω παρεα , οπως και για τους περισσοτερους. Φυσικα θα συμπαρασταθω σε ενα φιλο ή ακομα και σε συνανθρωπο που θα χρειαστει ισως βοηθεια , αλλα αυτο εξαρταται απο ποσα μπορει να δωσει ο καθενας χωρις να χασει τον ιδιο τον εαυτο του στην πορεια.

[Αλαφροίσκιωτος]

Δεν νομίζω ότι είναι αρρώστεια η κατάθλιψη, η αγοραφοβία, οι κρίσεις πανικού, η κοινωνική φοβία, η ψυχωσική διαταρραχή, οι εμμονές, ο ψυχαναγκασμός, κλπ. Είναι, για μένα, απλές "εμφανίσεις" ενός πράγματος που αργά ή γρήγορα θα εμφανιστεί. Μπορεί να εμφανιστεί όταν είμαστε 10 χρονών, μπορεί όταν είμαστε 70 χρονών. Να το καλύπτουμε συνεχώς με διάφορους τρόπους, ώστε ούτε εμείς αλλά ούτε και οι άλλοι να το αντιλαμβάνονται, αλλά να υπάρχει συνεχώς και ακατάπαυστα λανθάνοντας. Νομίζω, ότι αυτή είναι η αιτία που βλέπουμε αρκετούς ανθρώπους να έχουν κακή αντίληψη της πραγματικότητας.

Δεν ειναι ετσι John,ουτε ολοι παθαινουν κατι απο αυτα που λες,ουτε τα 70 ειναι ιδια με τα 10.Ενας ηλικιωμενος εχει βιολογικους και υπαρξιακους λογους να αισθανεται ανασφαλης,ενας νεος ή παιδι,εχει πολυ λιγοτερους.

Αυτο που ο καθενας νιωθει καποια στιγμη μεσα στη ζωη του,ειναι ο φοβος και η θλιψη,ομως μονο οταν αυτα αποκτουν μια συγκεκριμενη μορφη,μιλαμε για ψυχικες ασθενειες.

Το αλλο θεμα ειναι το πως ο καθενας αντιδρα σε αυτο.Το καλυτερο ειναι κατα τη γνωμη μου να τα κρυβεις οσο μπορεις απο οσους δεν ανηκουν στο στενο σου κυκλο,γιατι οντως η αδυναμια δε συγχωρειται.

Ουτε νομιζω οτι ο φοβος για ορισμενες ασθενειες ειναι μην τις κολλησουμε και μεις , μπορει να υπαρχουν πολλοι αλλοι λογοι. Αν πχ καποιος δεν εχει τα λογικα του και συμπεριφερεται καχυποπτα και εχθρικα προς τους αλλους , τοτε φυσικο ειναι να φοβομαστε για την σωματικη μας ακεραιοτητα. Αλλα και πιο απλες καταστασεις , εχεις για παραδειγμα μια ζωη να ζησεις και θες να βγαινεις και να χαιρεσαι και να διασκεδαζεις. Εαν βγαινεις με καποιον που ειναι down συνεχεια , τοτε μια, δυο , τρεις , 10 , 100 καποτε θα σταματησεις να θες την παρεα του.

Σωστο!

[Remedy]

συμφωνω σε ολα με τον κιπ και σε γενικες γραμμες, αυτο που ξεχωριζει την συμπεριφορα και το συναισθημα απο την διαταραχη και την ασθενεια, ειναι η υπερβολη και η μη λειτουργικοτητα του ατομου. αυτο το τελευταιο, ΚΥΡΙΩΣ.
αλλο ο φοβος, αλλο η φοβια, αλλο η χαρα και η αισιοδοξια, αλλο η μανια. αλλο η θλιψη, αλλο η καταθλιψη και η αυτοκαταστροφη..

κατα τα αλλα,τ ο ιατρικο κατεστημενο της καθε εποχης βαζει τα ΑΚΡΙΒΗ ορια, και βεβαια, μη γελιομαστε, ειναι ευκινητα σε καποια σημεια...
μην ξεχναμε οτι μεχρι προσφατα η ομοφυλοφιλια ηταν επισημως ψυχικη ασθενεια... ο λογος δεν ηταν ιατρικος, αλλα ηθικος/κοινωνικος.
πολλες αλλαγες μπορουν να προκυψουν και στο μελλον που θα αφορουν ειτε αναθεωρησεις, ειτε προοδο της ιατρικης (πληρη ιαση??), αλλα νομιζω οτι η λειτουργικοτητα και η κοινωνικη προσαρμογη θα ειναι παντα κριτηριο...

[John11]

κατα τα αλλα, το ιατρικο κατεστημενο της καθε εποχης βαζει τα ΑΚΡΙΒΗ ορια, και βεβαια, μη γελιομαστε, ειναι ευκινητα σε καποια σημεια...

Απαντώ σε εσένα, αλλά στην ουσία απαντώ και σε άλλες απαντήσεις. Αυτά που έγραψα μπορεί να φαίνονται εξωπραγματικά, και το καταλαβαίνω. Αλλά όσο και να φαίνονται εκτός πραγματικότητας, παράκληση, πιάσε μια πρόταση που τυχόν σου φαίνεται λάθος και απάντησε μόνο σε αυτή και συγκεκριμένα.

Τα όρια που αναφέρεις δεν είναι ιατρικά, ουσιαστικά είναι κοινωνικά. Ο Χίτλερ ιατρικά είχε διαγνωστεί με κάποια διαταραχή?


> αυτο που ξεχωριζει την συμπεριφορα και το συναισθημα απο την διαταραχη και την
> ασθενεια, ειναι η υπερβολη και η μη λειτουργικοτητα του ατομου.

Συγνώμη που θα το πω με σκληρό τρόπο, αλλά οι τύποι στην παρακάτω είδηση/video μου φαίνονται λειτουργικοί!!! Η λειτουργικότητα που αναφέρεις δεν είναι κριτήριο. Eλπίζω να συμφωνήσεις.
http://www.onalert.gr/stories/dhmosi...antistes/40023

Σημείωση, η "λειτουργικότητα" ενός ατόμου καθορίζεται από την αποδοχή της κοινωνίας και όχι από το ίδιο το άτομο.

.
.

[keep_walking]

Δεν μπορω να καταλαβω γιατι πας να ταυτισεις μια ασθενεια ψυχολογικη που δυσχεραινει τη ζωη ενος ατομου , με αποτροπαιους εγκληματιες. Εαν δεν μπορω να λειτουργησω εγω και να κανω τις καθημερινες μου αναγκες , δεν εχει σχεση με το αν με αποδεχεται η κοινωνια.

Οπως περιληπτικα διατυπωθηκε "Θεωρουνται αρρωστιες οταν δυσχεραινουν το ατομο να ζησει τη ζωη του ή οταν τον κανουν επιβλαβη για τι υπολοιπο κοινωνικο συνολο". Εσυ πας να μας πεις κατι διαφορετικο με το παραπανω ποστ?

Πηρες το "επιβλαβη" και το μπερδεψες με το "λειτουργικοτητα" αντιστρεφοντας τα με καποιο τροπο.

[keep_walking]

Και σιγουρα για να σε προλαβω , εχει σχεση με το συνολο των ανθρωπων οπως εχουν ολα. Δεν χρειαζεται να εξηγηθει οτι ο Χιτλερ μπορει να εχει θαυμαστες για αυτο που ηταν , ενω για τους περισσοτερους ειναι εγκληματιας και ουτω καθεξης.

[Remedy]

Απαντώ σε εσένα, αλλά στην ουσία απαντώ και σε άλλες απαντήσεις. Αυτά που έγραψα μπορεί να φαίνονται εξωπραγματικά, και το καταλαβαίνω. Αλλά όσο και να φαίνονται εκτός πραγματικότητας, παράκληση, πιάσε μια πρόταση που τυχόν σου φαίνεται λάθος και απάντησε μόνο σε αυτή και συγκεκριμένα.

Τα όρια που αναφέρεις δεν είναι ιατρικά, ουσιαστικά είναι κοινωνικά. Ο Χίτλερ ιατρικά είχε διαγνωστεί με κάποια διαταραχή?


> αυτο που ξεχωριζει την συμπεριφορα και το συναισθημα απο την διαταραχη και την
> ασθενεια, ειναι η υπερβολη και η μη λειτουργικοτητα του ατομου.

Συγνώμη που θα το πω με σκληρό τρόπο, αλλά οι τύποι στην παρακάτω είδηση/video μου φαίνονται λειτουργικοί!!! Η λειτουργικότητα που αναφέρεις δεν είναι κριτήριο. Eλπίζω να συμφωνήσεις.
http://www.onalert.gr/stories/dhmosi...antistes/40023

Σημείωση, η "λειτουργικότητα" ενός ατόμου καθορίζεται από την αποδοχή της κοινωνίας και όχι από το ίδιο το άτομο.

.
.

οταν καποιος δεν μπορει να εξυπηρετηθει, να συναψει σχεσεις, να δουλεψει, ΕΝΩ ΤΟ ΘΕΛΕΙ, η γινεται επικινδυνος για τον εαυτο του και τους αλλους,, τα ορια ειναι ιατρικα, οχι κοινωνικα. ιδιαιτερα δε, οταν καποτε μπορουσε!
μπλεκεις τους κατ επιλογη "κακους"/ δολοφονους με τους ασθενεις. ειναι διαφορετικες περιπτωσεις.

με την λογικη που πας να βαλεις στην συζητηση, θα μπορουσες να ισχυριστεις οτι δεν υπαρχει καμια ασθενεια, οτι καποιος που πεθαινει απο αρυθμιστο ζαχαρο η καρδιακη προσβολη, απλα πηγε απο φυσικο θανατο, γιατι ολοι θα πεθανουμε καποτε απο καρδια.
οκ, ισχυει, αλλα μπορουσε να το αποφυγει και να ζησει πολλα καλα χρονια με την βοηθεια της θεραπειας, πριν πεθανει...

[Φωτεινη!]

Νομιζω,οτι σε καποιες περιπτωσεις,ενα απλο μικρο προβλημα μπορει να το κανουμε ΜΕΓΑΛΟ θεμα.
Κι ετσι να προκαλεσουμε οι ιδιοι κακο στον εαυτο μας.
Πχ η Φωτεινη ειναι κλειστος ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ στις παρεες κομπλεξαρεται και δε λεει κ πολλα,δεν εχει αγοραφοβια,αλλα συνεχιζει ετσι κι αρχιζει να αναρωτιεται,να πιστευει οτι ειναι αντιπαθης κτλ ...στην ουσια προκαλεσε η ιδια προβλημα.

Ολη η ουσια ειναι στη λειτουργικοτητα.Πρεπει η γαμω φωτεινη να βρει τροπο να προλαβει να διαχειριστει αυτη την ιδεα πριν γινει μονιμη πεποιθηση.Δρασε..οταν δεν αισθανεσαι καλα..ψαξου να ανακουφιστεις...μη σκεφτεσαι τα χειροτερα για σενα...

[marian_m]

Αν συγκρίνει λοιπόν κανείς, θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει άνθρωπος (εγώ τουλάχιστον δεν γνωρίζω, μπορεί και να υπάρχει) που να μη έχει φόβο. Ή να μην έχει κάποιο βαθμό κατάθλιψης. Μπορεί να είναι μικρός ο βαθμός αυτού του πράγματος, αλλά δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει κάτι ή κάποια από αυτά.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που π.χ. να μην φοβάται τις αρρώστιες, ή να μην φοβάται το θάνατο ή να μην υπάρχει κάποια μέρα ή κάποια στιγμή της μέρας που να μην μπορεί να καθίσει ήσυχος και να είναι ήρεμος χωρίς θλίψη. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην βιώνει θλίψη ή φόβο.

Για μένα είναι αρκετά ξεκάθαρα τα όρια μεταξύ φόβου και φοβίας, θλίψης και κατάθλιψης.
Το να νιώθεις φόβο και αγωνία περιμένοντας τα αποτελέσματα μιας βιοψίας είναι λογικό και ανθρώπινο.
Το να έχεις πονοκέφαλο και να παραλύεις από την αγωνία ότι μπορεί να έχεις όγκο στον εγκέφαλο, είναι φοβία.
Το ίδιο και με τη θλίψη, το να νιώθεις μεγάλη στεναχώρια επειδή απολύθηκες, χώρισες ή πέθανε κάποιος δικός σου είναι αναμενόμενο.
Το να μην μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι, το να μη βρίσκεις χαρά σε τίποτα, το να έχεις αυτοκτονικές σκέψεις για μεγάλο χρονικό διάστημα, με ή χωρίς αφορμή, είναι ένδειξη κατάθλιψης.
Κατά τ' άλλα συμφωνώ με keep και remedy.