Ελλειψη κινητρου - Αναγκη να απομακρυνεσαι απο ολους κι απο ολα

[traveller13]

ΒΑριέσαι τους πάντες γιατί είσαι σ φάση κατάθλιψης. 2ον επειδή δεν διάβασα τα πάντα, την κοπέλα τώρα μπορείς να την δεις η να της μιλήσεις ?3ον σε εναν ψυχολόγο,ψυχίατρο έχεις πάει?

Ευχαριστω για την απαντηση.. ποτε δεν εχω παει σε ψυχολογο..
Το εχω σκεφτει πολλες φορες, αλλα παντα πειθω τον εαυτο μου οτι η φαση που περναω ειναι παροδικη κι οτι μπορω να την ξεπερασω μονος μου
Εξαλλου δεν ξερω και τι να του πω. Δεω εχω καθαρη εικονα για το τι μου συμβαινει. Ακομα κι εδω που γραφψ σε εσας ανωνυμα, σβηνω και γραφω την καθε προταση πολλες φορες φορες μεχρι να την ποσταρω

Γεια σου και απο εμενα. Γιατι δεν κανεις το αυτονοητο? Μιλησε στην κοπελα που λες οτι ησασταν μαζι και εξηγησε της. Φυσικα μπορει να ειναι με αλλον τωρα αλλα αν ξερεις οτι ειναι μονη δεν εχεις να χασεις τιποτε. Στην τελικη οταν εδω υπαρχουν τοσα ατομα που δειχνουν ενδιαφερον για την ιστορια σου γιατι να μην ενδιαφερθει και αυτη? Ασχετα αν εσυ φταις για τον χωρισμο σας αν σε αγαπουσε πραγματικα πιστευω οτι θα σε συγχωρησει αν παλι δεν το κανει ισως να μην αξιζε οσο νομιζες. Αλλωστε ενα κοινωνικο ευχαριστο ατομο ολοι το κανουν παρεα μετα χαρας και αυτη σε ειχε οταν ησουν σε αυτη την φαση δεν ξερεις πως θα αντιδρουσε αν ειχες καποιο προβλημα. Δοκιμασε να μαθεις λοιπον και αν ειναι ελευθερη αυτη την στιγμη και δεν ενδιαφερθει ισως να τα δεις ολα με αλλη ματια. Μακαρι ολα καλα να σου πανε.

Η κοπελα μενει σε αλλη χωρα. Τη σκεφτομαι συχνα, αλλ δε βρισκω νοημα στο να της μιλησω. Θα εδινα τα παντα να ξαναημασταν μαζι, αλλα με μια προυποθεση.

Να γνωρισζομασταν απο την αρχη. Να ενιωθα παλι αυτο το γλυκο αγχος που εχεις οταν γνωριζεις καποιος αι θελεις να τον εντυπωσιασεις. Εξαλλου απο τη σχεση μας, αυτο μου λειπει κυριως. Οι πρωτοι μηνες. Αυτο το παθος που υπηρχε σαν να μην υπηρχε αυριο.
Αν γινοταν κατι μαγικο και ξεκινουσαμε απο το μηδεν, ειμαι σιγουρος πως δε επαναλαμβανα τα ιδια λαθη (χρησιμοποιω πληθυντικο γιατι δεν εχω κανει μονο το λαθος που ανεφερα πιο πανω, αλλα κι αλλα.. περισσοτερα)
Επειδη ομως θαυματα δε γινονται, δεν βρισκω κανενα απολυτως λογο στο προσπαθησω να την πλησιασω. Τα διελυσα ολα σε σημειο που δεν μπορει τιποτα να ειναι οπως στην αρχη. Στις ταινιες μπορει και να γινοτανε, στην πραγματικη
ζωη, ποτε.

Υπαρχει κι ενα γεγονος που ακομα δε μπορω να το εξηγησω. Βρεθηκαμε πριν απο λιγους μηνες κι αφου ειχαμε να δουμε ο ενας τον αλλος πανω απο δυο χρονια. Πηγαμε για φαγητο, για ποτο και μετα στο σπιτι της. Καναμε ερωτα.
Ολα αυτα τα χρονια, παιζει και να το ειχα σκεφτει περισσοτερες απο 10 χιλιαδες φορες.
Κι ομως μολις ξυπνησα το πρωι με αυτην διπλα μου ενιωθα αδειος. Ουτε χαρα, ουτε αγχος, ουτε ενθουσιαμο. Τιποτα. Το μονο που με ειχε χαροποιησει εναι οτι ολο τα βραδυ δεν ειπαμε τιποτα για το παρελθον. Προσποιηθηκαμε κι οι δυο πως εχει ξεχαστει. Ωραια ηταν.

Ομως οπως ειπα και πριν, δεν πιστευω πως η (κυρια) αιτια για την ψυχολογικη μου κατασταση ειναι ο χωρισμος μας.
Αυτο που με ανησυχει κυριως, ειναι το γεγονος πως δε σκεφτομαι τροπους που θα μπορουσαν να με βοηθησουν να ξεπερασω αυτην την υποτονικη φαση της ζωης μου. Αντιθετα το μονο που σκεφτομαι ειναι πως θα περασει ο καιρος ωστε να φυγει ο συγκατοικος μου και να μεινω μονος μου, μακρυα απο ολους κι ολα.

[noobmoderator]

1ον γιατί δεν επιστρέφεις Ελλάδα ,αφού βλέπεις ότι δεν είσαι καλά εκεί??, 2ον πρέπει να πας σ έναν ψυχολόγο ,θα σ βοήθησει αύτος τι να πεις, 3ον ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ΅ΣΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ , ασ σ πει όχι καλύτερα απο το να σου μείνει ανεκπλ΄ρωτο, και το πιο σημαντικό απο όλα άρχισε απο τώρα να κάνεις κάτι.

[JohnT]

Μήπως σε έχει χαλάσει πολύ το εξωτερικό και γι αυτό δε βρίσκεις νόημα σε τίποτα?

[kutchunie]

Κι εχω τασεις φυγης πολυ εντονα. Βρες το κουραγιο και διεκδικησε οτι αγαπας, θα νοιωσεις σιγουρα καλυτερα. Ισως κι αυτη σε σκεφτεται. Αλλα οπου κι αν πας, αυτο το εντονο αισθημα φυγης θα σε ακολουθει. Αυτη την εντυπωση εχω. Θεωρω πως δεν πρεπει να αντιμετωπησεις την ταση σου για φυγη ως συμπτωμα του χωρισμου ουτε να περιμενεις πως με το να τα βρεις με την κοπελα θα σου φυγει

[Constantly curious]

Αυτο το "εχω βαρεθει τα παντα" το νιωθω πολλα χρονια. Οι ερωτησεις που σου εκανε το μελος mariposa νομιζω ειναι και οι πιο στοχευμενες.
Ειναι ομως αυτη η παγιδα - θελω να ειμαι μονος, καλα περναω μονος, αλλά κατι δεν παει και παρα πολυ καλα... -

Πακετο. Κανω ψυχοθεραπεια και εχω αρχισει να καταλαβαινω οτι η αναγκη μου για μοναξια ουσιαστικα ξεκιναει απο την μη εμπιστοσυνη μου σε ατομα ή το γεγονος οτι πηγαινα με τα νερα των αλλων για να μην δω ή ακουσω δυνατα οτι δεν ταιριαζω στο καλουπι τους. Παρολο που πιστευα οτι δεν ειμαι ανθρωπος που κρυβομαι, κρυβομουν απο τις δικες μου αναγκες.

[zerox]

Γεια σου traveller13!
Όσο διάβαζα το θέμα σου, ήρθαν στο μυαλό μου 100 πράγματα για να σχολιάσω. Συνεχίζοντας όμως στις απαντήσεις, διαπίστωσα πως η mariposa υπερκάλυψε τα 99 με τα σχόλιά της, οπότε.. γεια σου και εσένα mariposa με τις απαντήσεις σου!
Συμφωνώ απολύτως με την τοποθέτησή της. Ο χωρισμός και η αλλαγή περιβάλλοντος σίγουρα είναι από μόνα τους δύσκολα θέματα στη διαχείριση. Αλλά όταν ο καιρός περνάει και η κακή ή «βαριά» διάθεση παραμένει, τότε ίσως αυτά τα 2 θέματα έγιναν η αφορμή για να αναδειχθούν και άλλα που ίσως απέφευγες να διαχειριστείς όταν προέκυπταν. Από αυτά που γράφεις, μου φάνηκε πως η μοναξιά που αποζητάς αυτή τη στιγμή δεν είναι η πρώτη επιλογή σου, αλλά μάλλον μια «πρόχειρη λύση» για να διαπραγματευτείς τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου, μιας και αυτό δε συνηθίζεις να το κάνεις παρουσία άλλων. Για μένα από εκεί προκύπτει η έλλειψη κινήτρου. Μου φαίνεται επόμενο να μην έχεις όρεξη για φίλους/παρέες όταν βρίσκεσαι σε μία «δύσκολη» φάση, αφού πρώτον, όπως λες, δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να μοιραστεί με κάποιον τα φλέγοντα ζητήματά σου, και δεύτερον μπορεί να έχεις κουραστεί να προσποιείσαι ότι «δεν τρέχει τίποτα», όταν σε απασχολούν τόσα πολλά. Πιστεύω, όμως, όταν αν είχες την επιλογή να μοιραστείς και να συζητήσεις αυτά που σε απασχολούν , να εκδηλώσεις την όποια διάθεσή σου χωρίς τις αναστολές που περιέγραψες, και να βρεις κάποια καθοδήγηση/υποστήριξη/χρήσιμη συμβουλή από το περιβάλλον σου, τότε η μοναξιά σίγουρα θα σταματούσε να σου είναι τόσο απαραίτητη.

Με προβλημάτισε, επίσης, ο τρόπος που περιέγραψες τον εαυτό σου. Είμαι σίγουρη πως είσαι αισιόδοξος και δυνατός άνθρωπος, αλλά μου φάνηκε πως μέσα στην προσπάθειά σου να είσαι δυνατός για τους άλλους και θετικός απέναντι στα πράγματα, ίσως κάποια αυθεντικά θετικά στοιχεία σου τα έφτασες στην υπερβολή τους, και τώρα καταλήγεις να τα βλέπεις ψεύτικα. Γράφεις, για παράδειγμα, ότι ήσουν εξωστρεφής επειδή έκανες εύκολα νέους φίλους. Όμως, εξωστρέφεια είναι η τάση του ατόμου να εξωτερικεύει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του στους άλλους, κάτι που παρακάτω γράφεις πως ποτέ δεν έκανες ακόμα και όταν έσπαγες μέσα σου από τα έντονα συναισθήματα. Αυτό που περιέγραψες είναι σίγουρα κοινωνικότητα, και μάλιστα μεγάλη, αλλά σε καμία περίπτωση εξωστρέφεια. Γράφεις, επίσης, ότι δε στενοχωριόσουν σχεδόν ποτέ, όμως ανέφερες ήδη αρκετά πράγματα τα οποία σε στενοχωρούσαν ή σε πίεζαν, αλλά δεν ήθελες να τα κάνεις θέμα. Γράφεις ότι πάντα βοηθούσες τους άλλους, ότι πάντα έλεγες πιο εύκολα ναι.

Οπότε μήπως.. λέω μήπως.. πιέστηκες αρκετά από όλα αυτά? Μήπως ενώ ήσουν αρκετά κοινωνικός και easy-going ως προς τους άλλους, έκανες αρκετούς προσωπικούς συμβιβασμούς, παραμένοντας εσωστρεφής ως προς τον εαυτό σου? Μήπως απέφευγες να αναγνωρίσεις και να διαχειριστείς τα δικά σου προβλήματα και τις δικές σου θλίψεις όταν συνέβαιναν, γιατί δεν επέτρεπες στον εαυτό σου να είναι λιγότερο θετικός, λιγότερο υποστηρικτικός στους άλλους, και τελικά λιγότερο δυνατός από αυτό που είχες ήδη θέσει ως πήχη? Μήπως δεν άφηνες τον εαυτό σου να εκφραστεί αυθόρμητα για σκέψεις και συναισθήματα και τώρα αυτά διογκώνονται τζάμπα μέσα σου?

Δεν ξέρω αν βοήθησα καθόλου στους προβληματισμούς σου, αλλά νομίζω πως ένα καλό και αισιόδοξο κίνητρο θα μπορούσε να είναι το να αρχίσεις σιγά σιγά να εκφράζεσαι περισσότερο στους ανθρώπους που υπάρχουν ήδη στη ζωή σου. Να προσπαθήσεις να δεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτές τις σχέσεις (ή σε μελλοντικές) με λιγότερες απαιτήσεις και περισσότερο αυθορμητισμό και ίσως έτσι σου φανούν πιο ενδιαφέρουσες. Σε αυτό θα μπορούσε αρχικά να σε βοηθήσει και ένας ψυχολόγος ως σύμβουλος, ως καθοδήγηση, αν αισθάνεσαι ότι το χρειάζεσαι.

Όσο για το θέμα της κοπέλας, αξίζει να το δεις και αυτό, αφού σε απασχολεί τόσα χρόνια. Μπορεί να είναι μόνο μια συνισταμένη για αυτά που νιώθεις τώρα, αλλά αν βρεις έστω εκεί μια οριστική απάντηση (είτε σημαίνει ότι τελειώσατε, είτε ότι συνεχίζετε) μπορεί να "ξελαφρώσεις" λίγο. Βέβαια εκεί δεν κατάλαβα ακριβώς κατά πόσο το κυνήγησες όσο ήθελες/χρειαζόταν. Μπορεί π.χ. όλα αυτά που έγραψες εδώ για την κοπέλα, να μην έχεις καταφέρει να τα μεταδώσεις ακόμα τόσο ξεκάθαρα και στην ίδια, ή να εγκατέλειψες την προσπάθεια πολύ γρήγορα, επειδή την είδες πολύ πληγωμένη/θυμωμένη.