Αλλαγες στη ζωή, αναποφασιστικότητα και μελαγχολία

[Chandler]

Γεια σας,
είμαι νέα και έχω σπουδάσει κάτι το οποίο ποτέ δε με ενθουσιάσε ιδιαίτερα αλλά δεν έχω δουλέψει στον τομέα μου μέχρι στιγμής, που θα το ήθελα έστω για τον κόπο που σπούδασα τόσα χρόνια... Μετά τις σπουδές, είχα την τύχη να ζήσω στο εξωτερικό για 2 χρόνια και να κάνω κάτι ψιλο πραγματάκια με εργασία καθαρά για επιβίωση, εστιατόρια, καθαριότητα, φύλαξη παιδιών κλπ. Γενικά η ζωή ήταν δύσκολη εκεί (βόρεια, κρύα χώρα) και οικονομικά ίσα που την έβγαζα αλλά αυτά τα δυο χρόνια μου έδωσαν περισσότερο 'εμπειρίες ζωής', είδα καινούρια μέρη, έζησα μόνη μου, έκανα μια σχέση, άνοιξε το μυαλό μου... Δυστυχώς όταν η σχέση άρχισε να χαλάει και όταν επαγγελματικά δεν κατάφερνα κάτι καλύτερο, πήρα το δρόμο της επιστροφής στην Ελλάδα.

Βρίσκομαι εδώ και λίγο καιρό πίσω και αν και έχω ξεπεράσει το αρχικό σοκ, ακόμη είμαι συντετριμμένη για τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου... Πραγματικά όλα είναι διαφορετικά και όλα είναι ίδια: είμαι πίσω στο πατρικό, άνεργη και χωρίς οικονομίες και προοπτικές. Σαν να μην πέρασε μια μέρα... Νιώθω ότι αυτά τα 2 χρόνια της ζωής μου ήταν σαν ένα δευτερόλεπτο, ότι πέρασαν πολύ γρήγορα...και τί έχει απομείνει άραγε από αυτά; Τίποτα. Ξαφνικά δεν είμαι οικονομικά ανεξάρτητη (ακόμη και με ζόρια), δεν έχω τη συντροφικότητα και δεν έχω αυτή την ελευθερία που ένιωθα εκεί πέρα. Νιώθω πολύ άσχημα και κατηγορώ τον εαυτό μου που δεν προσπάθησα αρκετά για να καταφέρω να παραμείνω στο εξωτερικό. Το λάθος μου ήταν ότι είχα μια σχέση εξαρτητική με το αγόρι μου και όλη μου η ζωή περιστρέφοταν γύρω από αυτόν. Τα προβλήματα του ήταν και προβλήματα μου, αλλά τα δικά μου θέματα δε τα συμμερίζονταν όπως εγώ τα δικά του.

Είμαστε τώρα σε μια κατάσταση ''σχέσης από απόσταση'' αλλά εγώ δε το βλέπω να γίνει επανασύνδεση. Ζήσαμε τόσα πολλά μαζί, αλλά πραγματικά έχασα τον εαυτό μου μέσα σε αυτή τη σχέση. Έδωσα το 100 % της ενεργειάς μου, 2 χρόνια από τη ζωή μου και νιώθω ότι δεν έκανα τίποτα ουσιαστικό για τον εαυτό μου, έμεινα στάσιμη. Και ειλικρινά απ' ότι φαίνεται, δεν έχω κάνει κάτι ουσιαστικό, αφού πήγα σε εργοδότες στην Ελλάδα για να δώσω βιογραφικό και όταν άκουσαν ότι ήμουν στο εξωτερικό ενθουσιάστηκαν, αλλά μόλις με ρώτησαν τι έκανα και τους είπα (δουλειές του ποδαριού, όχι σε εταιρείες), είδα ένα βλέμμα απογοήτευσης. Γενικά οι περισσότεροι νομίζουν ότι επειδή ήμουν στο εξωτερικό, πρέπει να έκανα μόνο κάτι ουαου, ή σπουδές, ή να έχω γυρίσει με τσουβάλια λεφτά (λολ!). Αυτό όμως που δε μπορώ να βάλω στο βιογραφικό μου και να εξηγήσω ούτε καν σε απλούς γνωστούς και συγγενείς είναι ότι ο λόγος που έφυγα στο εξωτερικό δεν ήταν για να γίνω άμεσα πλούσια ή καριερίστας (ξανά λόλ), αλλά να ξεφύγω και από την κατάθλιψη που είχα ήδη από φοιτήτρια λόγω μετα-εφηβείας και οικογενειακών θεμάτων και εντάθηκε και λόγω της γενικότερης μιζέριας τριγύρω μου λόγω κρίσης, ανεργίας κλπ. Οπότε το ότι έζησα σε ένα οργανωμένο κράτος και είδα έναν άλλο τρόπο ζωής & γνώρισα άτομα απ'όλο τον κόσμο μου έκανε καλό γενικότερα.

Να μη τα πολυλογώ, τώρα έχω να αντιμετωπίσω το αίσθημα της ανεργίας, όπως τόσοι, έχω να αντιμετωπίσω και τη μοναξιά αφού πολλούς φίλους στην Ελλάδα δεν έχω .. Το μυαλό μου έχει γίνει καζάνι από την πολλή σκέψη, δε ξέρω τι να κάνω, ποιο να είναι το επόμενο βήμα μου.. Μερικες φορές σκέφτομαι να γυρίσω στο εξωτερικό, στην ίδια χώρα ή σε άλλη, να το πάρω πιο ζεστά το θέμα και να κυνηγήσω αυτό που σπούδασα. Αλλά αυτό είναι ένα δύσκολο σενάριο αφού και λεφτά δεν υπάρχουν και δύσκολα θα βρω κάτι, ιδίως από μακριά. Και πάνω απ'όλα, ούτε αυτό που σπούδασα νομίζω δεν αγαπάω καλά καλά. Εκεί στο εξωτερικό μου δώθηκε η ευκαιρία να έχω μερικές ανεπιτυχείς συνεντεύξεις για εργασία επάνω σε αυτό που σπούδασα περίπου, (τα πήγα πολύ καλα αλλά δεν τα βρίσκαμε με τα συμβόλαια που μου πρόσφεραν). Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι κατα τη διάρκεια των δοκιμαστικών ένιωθα ότι ακόμη και να έπαιρνα τη δουλειά, το περιβάλλον εργασίας και ο ρόλος μου δε θα με γέμιζε πιο πολύ από τις δουλειές που είχα που ήταν ''κατώτερες'' από αυτό που σπούδασα και ήμουν πολύ κοντά στο να κάνω. Ίσως απλώς να είμαι άτομο που βολεύομαι και φοβάμαι τις αλλαγές και φοβόμουν να πάρω την πρώτη σοβαρή δουλειά με τόσους υπεύθυνους από επάνω μου. Θα μπορούσα να εργαστώ επάνω σε αυτό που σπούδασα αν μου δινόταν η ευκαιρία γιατί είμαι άτομο του καθήκοντος και της λόγικής (για περισσότερα χρήματα, γιατί αυτό σπούδασα) αλλά ως εκεί.

Αλλά πλέον νιώθω ότι δε μπορώ άλλο χωρίς κατεύθυνση στη ζωή μου, χωρίς να ξέρω τι θέλω, χωρίς να παλεύω για ένα όνειρο, χωρίς να ακούω την καρδιά μου. Προσπαθώ να καταλάβω τι θα μου άρεσε να κάνω σε αυτή τη φάση αλλά και μακροπρόθεσμα αλλά δε βγάζω άκρη. Αν είναι να βρω αυτό που θέλω ας πάει να καεί στα κομμάτια το πρώτο πτυχίο, χαλάλι. Αλλά δεν είμαι και σίγουρη αν τρελένομαι για κάποιον άλλον κλάδο και τόσο πολύ. Έχω κάνει κάτι τεστ στο διαδίκτυο, με βγάζουν ότι είμαι τύπος κυρίως καλλιτεχνικός και μετά κοινωνικός, ερευνητικός, οργανωτικός, πρακτικός... Κλίση στις Τέχνες είχα αλλά δεν είχα ευκαιρίες να κάνω κάτι, ούτε σαν χόμπι. Κάτι που μου αρέσε μικρή είναι η υποκριτική,τραγούδι και χορός αλλά επικράτησε η λογική και δεν ασχολήθηκα.. Θα μου άρεσε να γράψω βιβλία αργότερα στη ζωή μου επίσης, αν διαβάσω αρκετά κλασικά βιβλία και ωριμάσω... Επίσης μου αρέσει η Ψυχολογία αλλά δε ξέρω αν έχω όρεξη να δώσω Πανελλήνιες να περάσω και να σπουδάσω ή έστω κατατακτήριες... Να σπουδάσω στο εξωτερικό πάλι παίρνει 3 χρόνια και θέλει λεφτά, μου φαίνεται πολύ δύσκολο. Αλλά ίσως όλα αυτά που μου φαίνονται ακατόρθωτα είναι επειδή δεν έχω πίστη ότι μπορώ να τα καταφέρω..ίσως. Ίσως μεγάλωσα να θεωρώ ότι είναι πολύ τρελό να ασχοληθώ με κάτι πέρα από τα πρότυπα της οικογένειας (όλοι μου έλεγαν ότι είμαι τρελή που ήθελα να ασχοληθώ με ηθοποιία ή ψυχολογία..εν τέλει σπούδασα αυτό που με παρότρυναν!). Μερικές φορές νιώθω ότι για την περίπτωσή μου μάλλον χρειάζεται να δουλεψω σε μια ουδέτερη εργασία, κανα γραφείο, ρεσεψιον και μετά το 8ωρο να ονειροπολώ, να διαβάζω τα βιβλία μου και να κάνω μαθήματα χορού ή να συμμετάσχω σε καμιά ομάδα υποκριτικής και να μου φεύγουν τα μεράκια μου... Αλλά που να βρω τέτοια δουλειά;

Με λίγα λόγια, μέρα με τη μέρα νιώθω όλο και πιο θλιμμένη, δεν έχω όρεξη να βγω στο σπίτι, δεν έχω όρεξη να δω παλιούς γνωστούς, νιώθω ασφάλεια στο πατρικό αλλά νιώθω και περιορισμένη, νιώθω ότι η ζωή μου περνάει και δεν έχω κάνει τίποτα και μια τεράστια αβεβαιότητα για το μέλλον. Σκέφτομαι ότι στην Ελλάδα δε θα βρω την ευτυχία μου, ούτε το λιμάνι μου (συναισθηματικά). Τα βράδυα δε μπορώ να κοιμηθώ και το πρωι ξυπνάω αργά, κάνω συνέχεια αρνητικές σκέψεις για τη ζωή και τον εαυτό μου. Να πω ότι στο παρελθόν είχα διαγνωστεί με αγχώδης διαταραχή και έκανα και 6μηνη αγωγή και γενικά έχω τάση για κατάθλιψη... Φοβάμαι μη πέσω πάλι σε αυτό το λούκι.

Σύμβουλες; Κάποιος που με καταλαβαίνει;;

[howtodream8]

Πραγματικα....σαν να διαβαζω ενα κομματι της ζωης μου, ειλικρινα νοιωθω δεος! Αρχικα, για να σου δωσω λιγα στοιχεια απο μενα, ελειπα επισης δυο χρονια εξω και πραγματι ολοι πιστευαν οτι εκει θα εχω τρελες ευκαιριες και οτι θα εκανα πολλα χρηματα... Ευκαιριες για πραγματα του ποδαριου ειχα πραγματι πολλες, για το επαγγελμα μου ομως ηταν πολυ μεγαλος ο ανταγωνισμος. Αποφασισα λοιπον να γυρισω κι επειδη ημουν και εδω ανεργη, εργαζομουν επι ενα χρονο εθελοντικα κανονικο ωραριο και παραλληλα εκανα δευτερο μεταπτυχιακο για να παρατεινω λιγο ακομη την ανεργια μου.... Εκει λοιπον επεσα στην παγιδα, γνωρισα καποιον και εκανα μια σχεση εξαρτησης, δηλαδη εχασα τον εαυτο μου, νοιαζομουν κυριως για το τι θελει αυτος, τι σκεφτεται αυτος, τι νοιωθει αυτος. Η σχεση μου ηταν αρκετα μεγαλος βαλτος, γιατι βρεθηκα με δυο πτυχια να ειμαι καλη νοικοκυρα και να εχω εναν συντροφο που ενδιαφεροταν μονο για τα αθλητικα και το γηπεδο. Τον ειχα ομως τοσο μεγαλη αναγκη για να καλυψω την ηττα του εξωτερικου και την επιστροφη μου πισω στην Ελλαδα, που δεχτηκα τα παντα ολα και επεσα με τα μουτρα. Επισης ειχα το πλεονεκτημα οτι εφυγα απο το πατρικο μου κι εμενα μαζι του. Εξακολουθουσα να μενω ανεργη, να γαντζωνομαι απο πανω του και να μην βλεπω στην ουσια καθαρα τι συνεβαινε....στην πραγματικοτητα δε ζουσα τη ζωη που ηθελα, δεν εκανα πια ουτε καν εθελοντισμο, ουτε γυμναστηριο, τιποτα. Η ζωη μου ηταν μονο αυτος... Παραλληλα βεβαια ειχα και τη μουρμουρα των γονιων σχετικα με τη δουλεια, γιατι ακομη αυτοι με στηριζανε και με στηριζουνε... Αποφασισα λοιπον να τελειωσω τη σχεση γιατι τελευταια μου εκανε νερα, να γυρισω στο πατρικο μου, να μην εχω δουλεια, να εχω στειλει χωρις υπερβολη πανω απο 200 βιογραφικα και να μη μπορω να εργαστω ουτε στον φουρνο της γειτονιας γιατι ακομη κι εκει θελει κονε... Εννοειται πως ολο αυτο με εχει ριξει ψυχολογικα, νοιωθω αχρηστη και ανικανη για το οτιδηποτε, δεν εχω ξεπερασει την σχεση μου, οι φιλοι οπως εγραψα και σε αλλο θεμα εχουν τα δικα τους κι επισης ενα μεγαλο ποσοστος εχει σχεση και κλεινεται στο σπιτι με τον/την συντροφο τους. Βρεθηκα λοιπον να ειμαι μονη, να μη βρισκω δουλεια, χωρις δικα μου χρηματα, απογοητευμενη για τη σχεση στην οποια προσεφερα τα παντα αλλα τελικα δεν ξερω αν πηρα κατι πολυ ουσιαστικο και ειμαι θυμωμενη με τον εαυτο μου που με αφηνει να κυκαω ξανα στα ιδια. Στο παρελθον εκανα αγωγη 1,5 χρονο με αντικαταθλιπτικα και ψυχοθεραπεια, χρειαστηκα πολλη μεγαλη δυναμη για να το ξεπερασω και τωρα αισθανομαι να γυρναω στα ιδια. Βλεπω γυρω μου ατομα να βγαινουν εξω και να διασκεδαζουν και απορω με τον εαυτο μου, αν ποτε θα ζησω ετσι ξανα, εαν ποτε θα νοιωθω περηφανη για τον εαυτο μου, εαν ποτε ο συντροφος που θα εχω θα με θαυμαζει και θα με πηγαινει σε ομορφα μερη. Μου λειπουν ολα. Και καθημερινα κλαιω, κρυφα, τα βραδια, για να μην πικρανω τους γονεις μου.


Δεν εισαι μονη. Μακαρι να μπορουσα να στο διαβεβαιωσω περισσοτερο.

[kerasi]

Σε ποια χωρα βρισκοσουν τσαντλερ; Πως τα ειδες εκει τα πραγματα; Aμα δεν εχεις προβλημα θα θελα να πεις δυο λογια και ερχομαστε μετα και το θεμα σου.

[nantias]

Τι έχεις σπουδάσει Chandler?
Εχεις βαλτώσει αλλά εν συντομία να σου πω ότι υπάρχουν πράγματα για τα οποία θα πρέπει να εισαι ευγνώμων καθε μέρα.
Αυτο το γράφω για εσένα και για άλλους που μπορεί να είναι στην ίδια κατάσταση. Κάθε πρωί που ξυπνάς γράψε 3 πράγματα για τα οποία εισαι ευγνώμων: (π.χ. υγεία, γονείς, σπίτι..) δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που δεν τα έχουν αυτά.
Ακόμα μου φαίνεσαι αρκετά ονειροπόλα, το οποίο δεν ειναι κακό, αλλά πρέπει να καταλήξεις στο τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Μόλις γίνεις πιο συνειδητοποιημένη θα δεις ένα φως στην άκρη του τούνελ
Οσον αφορά τις παρέες, υπάρχουν αρκετά πράγματα που μπορείς να κανεις: Να γίνεις μέλος μεγάλων κοινοτήτων που υπάρχουν σε μεγάλες πόλεις. Π.χ. να πηγαίνεις σε βραδιές χορού, όπου με ελάχιστο κόστος, μαθαίνεις χορό και γνωρίζεις κόσμο, σε ομάδες υποκριτικής όπως γράφεις, σε ομάδες που ασχολούνται με τον αθλητισμό. Εάν είσαι στην Αθήνα, ως εκπαιδευτικός μπορώ να σου προτείνω κάποια πράγματα.

[Chandler]

Πραγματικα....σαν να διαβαζω ενα κομματι της ζωης μου, ειλικρινα νοιωθω δεος! ...... Δεν εισαι μονη. Μακαρι να μπορουσα να στο διαβεβαιωσω περισσοτερο.

Γεια σου how to dream! Σε ευχαριστώ για το μνμ σου. Λυπάμαι που περνάς και πέρασες κι εσύ πολλά, πραγματικά η ιστορίες μας έχουν τόσα κοινά...
Πραγματικά κι εγώ παρ'όλο που πέρασα δύσκολα, δε μπορώ να ξεπεράσω τη σχέση μου... Η ζωή μου είχε συντροφικότητα, ενδιαφέρον...
Πραγματικά τώρα δεν την παλεύω καθόλου. Αν δε βρω δουλειά νιώθω ότι θα ξανακυλίσω, αφού χωρίς δουλειά δε μπορώ να έχω ενδιαφέροντα και χωρίς ενδιαφέροντα, δε μπορώ να βγαίνω να ξεσκάω και να γνωρίζω κόσμο.

[howtodream8]

Γεια σου how to dream! Σε ευχαριστώ για το μνμ σου. Λυπάμαι που περνάς και πέρασες κι εσύ πολλά, πραγματικά η ιστορίες μας έχουν τόσα κοινά...
Πραγματικά κι εγώ παρ'όλο που πέρασα δύσκολα, δε μπορώ να ξεπεράσω τη σχέση μου... Η ζωή μου είχε συντροφικότητα, ενδιαφέρον...
Πραγματικά τώρα δεν την παλεύω καθόλου. Αν δε βρω δουλειά νιώθω ότι θα ξανακυλίσω, αφού χωρίς δουλειά δε μπορώ να έχω ενδιαφέροντα και χωρίς ενδιαφέροντα, δε μπορώ να βγαίνω να ξεσκάω και να γνωρίζω κόσμο.

Νομιζω οτι πολυ μεγαλο ρολο παιζει η ανεργια. Για παραδειγμα, οταν ημουν στην τελευταια ταξη του Λυκειου, ειχα κανει μια σχεση, την πρωτη μου για την ακριβεια, και το καλοκαιρι αυτος θα εφευγε Γερμανια για παντα. Ομως τοτε, βλεπεις δεν ειχαμε κριση ακομη, βρηκα αμεσα καλοκαιρινη δουλεια, πηγα σε νησια με φιλους, το ξεπερασα μεσα σε δυο-τρεις βδομαδες. Τωρα βεβαια μεναμε μαζι, αλλο επιπεδο, παρολαυτα δεν εχω ουτε δουλεια, ουτε παρεες να βγω εξω. Ολοι εχουν κλειστει και απομονωθει στα σπιτια τους, ουτε αμαξι δεν παιζει καλα καλα, κι ενω θελω πολυ να αποσπασω το μυαλο μου με εργασια, δε μπορω, γιατι ειμαι ανεργη. Και ειναι τραγικη ειρωνεια γιατι ημουν ετοιμη να ξεκινησω διδακτορικο, πηγε ολο πισω και τωρα δεν εχω κανενα κινητρο πια να διαβασω και να προσπαθησω.... Νοιωθω οτι η ζωη μου ειναι μοιρασμενη μεταξυ Αθηνας και Θεσσαλονικης, καθε μερα κλαιω ανα διαστηματα και το χειροτερο ειναι οτι ο αλλος μου εχει αφησει ενα παραθυρο ανοιχτο για το μελλον αλλα ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΙΠΟΤΑ. Εξαντληθηκε η υπομονη μου να περιμενω μια συνεντευξη, μια πιο στρωμενη ζωη, μια εργασια στα μετρα μου, εναν συντροφο να ειναι σιγουρος για μενα. Δε γνωριζω σε ποια πολη μενεις, ομως μακαρι να μπορουσα καποια στιγμη να σε συναντησω.

[Chandler]

Γεια σου howtodream και συγγνώμη για την καθυστέρηση! (δεν έχω ίντερνετ σπίτι μου )
Πρώτα απ' όλα ελπίζω να είσαι καλά!
Ολα αυτα που περιγράφεις, είτε για τις προσωπικές σου συνθήκες είτε για το πόσο έχουν αλλάξει όλα (ο κόσμος που κλείνεται κλπ), τα καταλαβαίνω απόλυτα, σε αισθάνομαι!
Δε ξέρω πώς να σου στείλω προσωπικό μνμ. Αν θες στειλε μου πρώτα εσύ μήπως και βγάλουμε μια άκρη

Να ευχαριστήσω και εσάς kerasi και nantias για το ενδιαφέρον -έγραφα ένα μνμ απάντηση για εσάς που σβήστηκαν και μετά έπρεπε να φύγω από τον υπολογιστή

η αλήθεια είναι ότι προτιμώ να απαντήσω για την ερώτηση της χώρας και του αντικειμένου σπουδών σε προσωπικό μήνυμα.

πολύ καλες οι συμβουλές σου nantias. είναι πρωταρχικής σημασίας να βρω αυτό που θέλω για να αρχίσω από κάπου (ενδιαφέροντα κλπ)

[leonidas_1979]

Γεια σου Chandler,

Σ'ευχαριστώ για το post σου και για το οτι μοιράστηκες όλα αυτά τα δύσκολα γεγονότα και συναισθήματα! Όσο πιο πολύ ακούω τους ανθρώπους γύρω μου, τόσο πιο πολύ καταλαβαίνω οτι δεν είμαστε μόνοι σε αυτό που περνάμε. Με συγκίνησε το post σου και πίστεψε με, έχοντας βιώσει αντίστοιχες καταστάσεις, σε νιώθω πάρα πολύ! Την τελευταία 7ετία έκανα τουλάχιστον 5 μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου προσπαθώντας να αυτονομηθώ μακριά από την οικογένειά μου, αλλάζοντας σπίτι, φεύγοντας στο εξωτερικό για δουλειά κτλπ και μετά απ'ολα αυτά ξαναγύρισα στο πατρικό μου όταν έμεινα άνεργος.

Για πάρα πολύ καιρό ένιωθα συναισθήματα αντίστοιχα με τα δικά σου, οικτιρώντας τον εαυτό μου, και νιώθωντας πάρα πολύ θυμό, μόνος, εγκλωβισμένος και απελπισμένος και οτι δεν υπήρχε κανένα νόημα πια στο να προσπαθώ στην ζωή μου για κάτι καλύτερο. Όμως, δεν ξέρω πώς έγινε, ίσως επειδή η ανάγκη μου για ζωή είναι μεγαλύτερη από την απελπισία μου, ξύπνησα ένα πρωί, και ένιωσα οτι ήθελα να ξαναξεκινήσωω από την αρχή και να προσπαθήσω να κάνω τη ζωή μου πάλι όπως θα ήθελα να είναι και να σταματήσω να βυθίζομαι σε μια απελπισία που με σκότωνε λίγο-λίγο κάθε μέρα.

Έτσι, αυτό που ήθελα να σου πω, είναι οτι όσο είμαστε ζωντανοί, έχουμε δικαίωμα στη ζωή, και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί μεγαλύτερο εμπόδιο σε αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε παρά μόνο ο εαυτός μας ο ίδιος. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο μπορεί να είναι, όμως ξεκίνα με μικρά πράγματα καθημερινά, μικρές αλλαγές στη ζωή σου κάθε μέρα που θα σε φέρουν πιο κοντά σ'αυτό που θέλεις να κάνεις και να ζήσεις! Μην σκέφτεσαι κατευθείαν πώς θα κάνεις μεγάλες αλλαγές. Αυτές έρχονται με μικρά, σταθερά βήματα. Πάντα μπορούμε να ξαναξεκινήσουμε στη ζωή, αρκεί να το πάρουμε απόφαση. Πολλές φορές, οι συνθήκες είναι άσχημες και δεν μπορούμε να τις αλλάξουμε, μπορούμε να αλλάξουμε όμως τον τρόπο που τις βλέπουμε και τις αντιμετωπίζουμε!

Ελπίζω πραγματικά κάτι απ'αυτά που σου γράφω να σε βοηθήσουν!