ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΠΑΝΙΚΟΥ

[PAPA]

66psy εγώ έγινα μαμά σε ηλικία 39 ετών και δεν εργαζόμουν. Τα πράγματα ήταν δύσκολα για μένα και στην αρχή αλλά και συνεχίζουν να είναι δύσκολα αφού τα παιδιά μου είναι ακόμα μικρούλια. Εγώ δεν δουλεύω ήταν επιλογή μου γιατί τα παιδιά μου με χρειάζονται αφού δεν έχω βοήθεια από συγγενείς. Βέβαια το πρώτο καιρό με βοηθούσε ο σύζυγος, ήταν άνεργος κι αυτός, τώρα εκείνος εργάζεται κι εγώ φυσικά ζορίζομαι περισσότερο. Τα μεγάλωμα των παιδιών δεν είναι εύκολη υπόθεση, θέλει αγώνα, έχει δυσκολίες γιατί δεν είναι όλα πάντα ρόδινα. Το να είσαι γονιός σε κάνει να παραμερίζεις το εγώ σου, τις προσωπικές σου επιθυμίες , ανάγκες κλπ και να επικεντρώνεσαι στα παιδάκια σου γιατί για να μεγαλώσουν σε χρειάζονται, ειδικά στα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Είναι μεγάλη ευθύνη αλλά και απίστευτη κούραση, ξενύχτια στενοχώρια όταν αρρωσταίνουν κλπ. Όταν δε εσύ αρρωστήσεις πρέπει να μπορέσεις να σηκωθείς και να βάλεις σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό σου για να φροντίσεις τα μικρά σου αγγελούδια. Μάρω όσο μεγαλώνει η μικρή θα δεις ότι θα θέλει πιο πολύ φροντίδα, όταν ξεκινήσει να περπατά θα θέλει απίστευτη προσοχή να μην χτυπήσει, εγώ με τα δίδυμα είχα απίστευτο άγχος γιατί δεν ήξερα να πρωτοπροσέξω, ασχολούμουν με τον ένα και μου ξέφευγε ο άλλος. Φαντάζομαι ότι έχεις βοήθεια αφού μπορείς και εργάζεσαι. Σε αυτή τη περίπτωση τα πράγματα είναι καλύτερα. Η μικρή κοιμάται καλά το βράδυ? γιατί αν δεν κοιμάται είναι πρόβλημα. Εγώ είχα θέμα με τους μικρούς στον ύπνο και ομαλοποιήθηκε τελευταία. Αυτό με κούρασε απίστευτα! Τώρα ελπίζω να στρώσει η κατάσταση αλλά να ξέρεις κάτι η χρόνια απώλεια ύπνου δεν αναπληρώνεται εύκολα. Θεωρώ ότι ζορίστηκα πολύ με τους μικρούς κι αυτό μου προκάλεσε όλα αυτά τα ψυχοσωματικά. Η κούραση, το άγχος να τα προλάβω όλα και η στενοχώρια μου για κάποια θέματα υγείας που είχαν οι μικροί που τώρα σιγά σιγά με τη βοήθεια του θεού ξεπερνιούνται. Τώρα όμως αρρώστησα εγώ δυστυχώς και φοβάμαι ότι θα μείνουν η μικροί χωρίς μαμά.........ΑΧ αυτα

[MARO_86]

66psy εγώ έγινα μαμά σε ηλικία 39 ετών και δεν εργαζόμουν. Τα πράγματα ήταν δύσκολα για μένα και στην αρχή αλλά και συνεχίζουν να είναι δύσκολα αφού τα παιδιά μου είναι ακόμα μικρούλια. Εγώ δεν δουλεύω ήταν επιλογή μου γιατί τα παιδιά μου με χρειάζονται αφού δεν έχω βοήθεια από συγγενείς. Βέβαια το πρώτο καιρό με βοηθούσε ο σύζυγος, ήταν άνεργος κι αυτός, τώρα εκείνος εργάζεται κι εγώ φυσικά ζορίζομαι περισσότερο. Τα μεγάλωμα των παιδιών δεν είναι εύκολη υπόθεση, θέλει αγώνα, έχει δυσκολίες γιατί δεν είναι όλα πάντα ρόδινα. Το να είσαι γονιός σε κάνει να παραμερίζεις το εγώ σου, τις προσωπικές σου επιθυμίες , ανάγκες κλπ και να επικεντρώνεσαι στα παιδάκια σου γιατί για να μεγαλώσουν σε χρειάζονται, ειδικά στα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Είναι μεγάλη ευθύνη αλλά και απίστευτη κούραση, ξενύχτια στενοχώρια όταν αρρωσταίνουν κλπ. Όταν δε εσύ αρρωστήσεις πρέπει να μπορέσεις να σηκωθείς και να βάλεις σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό σου για να φροντίσεις τα μικρά σου αγγελούδια. Μάρω όσο μεγαλώνει η μικρή θα δεις ότι θα θέλει πιο πολύ φροντίδα, όταν ξεκινήσει να περπατά θα θέλει απίστευτη προσοχή να μην χτυπήσει, εγώ με τα δίδυμα είχα απίστευτο άγχος γιατί δεν ήξερα να πρωτοπροσέξω, ασχολούμουν με τον ένα και μου ξέφευγε ο άλλος. Φαντάζομαι ότι έχεις βοήθεια αφού μπορείς και εργάζεσαι. Σε αυτή τη περίπτωση τα πράγματα είναι καλύτερα. Η μικρή κοιμάται καλά το βράδυ? γιατί αν δεν κοιμάται είναι πρόβλημα. Εγώ είχα θέμα με τους μικρούς στον ύπνο και ομαλοποιήθηκε τελευταία. Αυτό με κούρασε απίστευτα! Τώρα ελπίζω να στρώσει η κατάσταση αλλά να ξέρεις κάτι η χρόνια απώλεια ύπνου δεν αναπληρώνεται εύκολα. Θεωρώ ότι ζορίστηκα πολύ με τους μικρούς κι αυτό μου προκάλεσε όλα αυτά τα ψυχοσωματικά. Η κούραση, το άγχος να τα προλάβω όλα και η στενοχώρια μου για κάποια θέματα υγείας που είχαν οι μικροί που τώρα σιγά σιγά με τη βοήθεια του θεού ξεπερνιούνται. Τώρα όμως αρρώστησα εγώ δυστυχώς και φοβάμαι ότι θα μείνουν η μικροί χωρίς μαμά.........ΑΧ αυτα

Kαλημερα Δημητρα.Προς Θεου μη λες τετοια πραγματα.Μια χαρα εισαι και θα εισαι για τα παιδακια σου...
Ναι,η μικρη μου κοιμαται σερι το βραδυ.Ξυπναει μονο για πιπιλα ,τιποτα παραπανω.
Εγώ έχω νεύρωση α' βαθμού...Ξυπνάω το πρωί φοβισμένη και αγχωμένη και συνέχεια καταστροφολογώ χωρίς να υπάρχει λόγος.

[αλεξανδρος_77]

βασικα μηπως υπαρχουν κ αλλα γεγονοτα πανω σε αυτη την ιστορια που μας μιλας? βασικα δεν ειναι απαραιτητο να τα δημοσιευσεις ολα οπως αισθανεσε πιο ανετα.

[66psy]

Αν φθασεις στα ορια σου και χασεις τον εαυτο σου μετα τα παιδια δεν θα εχουν το σωστο στηριγμα.. ειναι προτιμοτερο να τα κραταει καποιος για λιγες ωρες μεσα στην μερα ωστε εσυ να εχεις χρονο για τον εαυτο σου παρα να τον χασεις τελειως.. γιατι εκει θα ειναι ακομη πιο ασχημα τα πραγματα..
και σαφως η μητρικη αντοχη ειναι ανεξαντλητη, αλλα οταν εμπιπτει το θεμα της ψυχικης διαταραχης εκει δεν ειναι και τοσο σιγουρα τα πραγματα..
μιλαω εκ πειρας .. οχι απο αποψη μητροτητας αλλα απο τον αντιποδα του θεματος
εξαλλου αν εσυ ο ιδιος δεν εισαι καλα, οσες προσπαθειες και να κανεις το παιδι αργα ή γρηγορα θα το καταλαβει..και κατα πασα πιθανοτητα θα επηρεαστει.. κι οσο μεγαλωνει τοσο πιο πολλα θα καταλαβαινει.

και σημειωνω ξανα πως δεν μιλαω για μια απλη κουραση, γκρινια ή ξεσπασμα νευρο του γονεα.. μιλαω για ψυχικες διαταραχες..