Έως πότε θα πονάει το πένθος;

[LifeLoner]

Καλησπέρα σε όλους και χρόνια πολλά!

Κατ'αρχάς ευχαριστώ όσους μπουν στη διαδικασία να με διαβάσουν -προκαταβολικά. Ίσως είναι ό,τι περισσότερο θα μπορούσα να έχω σήμερα.
Στην εφηβεία μου πέθανε η μητέρα μου κι έκτοτε έμεινα μόνη μου γιατί ο πατέρας μου είχε ήδη φύγει πολλά χρόνια νωρίτερα όταν ήμουν μωρό.

Αυτά τα 10 χρόνια που έχουν περάσει με έχουν αλλάξει και με έχουν διαμορφώσει αλλά έχουν μείνει πληγές, φοβίες, δυσθυμία, κρίσεις πανικού, πόνος. Ακόμα και πράγματα με τα οποία πάλευα στην εφηβεία μου, επιδεινώθηκαν αφότου έμεινα μόνη μου, αφότου έχασα το στήριγμά μου, και στη ζωή - πρακτικά αλλά και ηθικά.

Σε αυτό το thread δε θα ήθελα να αναπτύξω ό,τι με κυνηγά και κατά ένα τρόπο το κυνηγώ κι εγώ. Θέλω να μιλήσουμε για τον τίτλο: Πότε θα μπορέσω να ζήσω μ'αυτό χωρις να με συντρίβει;Έχω κάνει χρόνια ψυχανάλυσης, με βοήθησαν σε συμπλεγματικά ζητήματα πολύ, σε ενοχικές σκέψεις και τόσα άλλα. Όμως δεν μπόρεσα να ξεπεράσω τις κρίσεις πανικού μου και κυρίως το πένθος μου.

Μέσα στα χρόνια κατάφερα να "θάβω" τον πόνο. Κλείνω τη μητέρα μου σε ένα κουτάκι μέσα μου. Δε τη σκέφτομαι, δε τη θυμάμαι, δεν κοιτάω φωτογραφίες, αποφεύγω να αναφερθώ σε εκείνη ως "μαμά" σε συζητήσεις, συνήθως χρησιμοποιώ το όνομά της αν μιλάω με κάποιον που τη γνώριζε.
Αυτά με βοηθούν να κρυώνω τον πόνο και δεν φαίνεται ποτέ στους έξω, δεν τον αφήνω να με απασχολεί. Όμως όταν είμαι μόνη μου στο σπίτι μου, οτιδήποτε μπορεί να ξυπνήσει ό,τι κοιμάται. Και νιώθω πως κάθε φορά πονάει περισσότερο. Είναι πολλές φορές αβάσταχτο κι αναρωτιέμαι πως κρύβεται τόσος πόνος. Θα ήταν το τελευταίο που θα ήθελε εκείνη για εμένα αλλά μου λείπει πολύ και μου λείπει ως άνθρωπος αλλά και ως μαμά. Ακομα κι όσο ζούσε, δεν την είχα. Νοσοκομεία, αρρώστειες, προβλήματα. Κι ήμασταν οι 2 μας κυρίως. Μια πραγματικότητά μου ήταν να διαβάζω μαθήματα σε αίθουσα αναμονής νοσοκομείου. Αλλά ήταν η καλύτερη μαμά του κόσμου. Και ναι, θυμίζω στον εαυτό μου πως ό,τι αξίζει τόσο πολύ, πονάει και τόσο βαθιά.

Κάποια θεραπεύτρια μου είχε πει πως το πένθος κρατάει 9 μήνες. Πως γίνεται εγώ να σκέφτομαι την μητέρα μου και να πενθώ κάθε φορά απ'την αρχή...

[αλεξανδρος_77]

ε.. πρακτικα αλλοι ζουν με το πατερα τους κ τη μητερα τους κ ειναι σαν να μην υπαρχουν αφου δεν εχουν καλες σχεσεις ξερω αρκετους τετιους... .
αρα....

[kerasi]

Με το μπαμπα σου τι σχεσεις εχετε;

[LifeLoner]

Ο πατέρας μου δε ζει. Εφυγε οταν ημουν μηνων.

[Deleted-member-18-05-2015]

Δεν νομίζω οτι σταματας ποτέ να πονάς σε μια απώλεια.. Απλα μαθαίνεις με τον καιρό να το διαχειριζεσαι , να αποδεχτεις την κατάσταση. Η μαμά σου θα ήθελε να σε βλέπει ευτυχισμένη , γι'αυτο προσπάθησε να συνεχίσεις όμορφα την ζωή σου και να την σκέφτεσαι όμορφα.. Μην αποφευγεις την ανάμνηση της.

[LifeLoner]

ε.. πρακτικα αλλοι ζουν με το πατερα τους κ τη μητερα τους κ ειναι σαν να μην υπαρχουν αφου δεν εχουν καλες σχεσεις ξερω αρκετους τετιους... κ ενας φιλος μου απο παλια που πηγαιναμε σχολειο τοτε το καιρο της κατοχης πριν χρονια κ ζαμανια μεγαλωσε χωρις το πατερα του κ αυτος επειδη ειχαν χωρισει οι γωνεις του.
αρα....

Άρα που καταλήγουμε; Να πονάμε λιγότερο συγκρίνοντας τον εαυτό μας με τον δίπλα μας;

[Κύκνος]

Θα συμφωνήσω με το μνημόνιο στο ότι δεν πρέπει ν' αποφεύγεις την ανάμνηση της...εγώ έχω φωτογραφίες από όλους όσους έχω χάσει και παρηγοριέμαι όταν τις κοιτάω, νιώθω σαν να είναι ακόμα δίπλα μου κατά κάποιο τρόπο...
Όσο για τον πόνο, μαλακώνει με τον καιρό αλλά δεν σταματάει...πάντα νιώθεις την έλλειψη...

[ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ]

LifeLoner συνδέεις μάλλον την ανάμνηση της μαμάς σου με τις περιπέτειες της ασθένειας, τα νοσοκομεία και τον θάνατό της. Γι αυτό και δεν θέλεις να την θυμάσαι. Προσπάθησε να κρατήσεις το συναίσθημα της παρουσίας της στη ζωή σου και να το απομονώσεις από τα γεγονότα. Τώρα έχεις ανθρώπους γύρω σου; Συγγενείς, φίλους, σχέση; Βοηθάει κι αυτό στη θεραπεία του πένθους. Μην κλείνεσαι μόνη σου με τον εαυτό σου στις δυσάρεστες αναμνήσεις, δεν σου κάνει καλό.