τραγικη ειρωνεια ......

[melissa]

Ντολόρ ειλικρινά λυπάμαι για ό,τι σου έχει συμβεί. Πιστεύω όμως ότι πρέπει να καταβάλεις μεγάλη προσπάθεια για να το ξεπεράσεις. Το οφείλεις στον εαυτό σου. Το να κλείνεσαι στο σπίτι δεν βοηθάει. Βρες πράγματα που να σου δίνουν χαρά όσο μικρή κι αν είναι αυτή. Το να σκέφτεσαι τα ίδια και τα ίδια είναι πολύ τοξικό για τον εαυτό σου. Ακόμη και μια βόλτα στο πάρκο ή στη θάλασσα μπορεί να βοηθήσει. Φίλους έχεις; Τους βλέπεις; Βγαίνετε έξω; Και μια τελευταία ερώτηση. Με το παιδί εκείνο έχεις κάποια επαφή; Και αν όχι προσωπική, μαθαίνεις νέα του;

Πιστεύω ότι το να σκέφτεσαι αυτή τη σχέση σου κάνει κακό. Εσύ δεν το νιώθεις αυτό; Ακόμη και αν αυτό που είχες είναι το τέλειο, από τη στιγμή που το έχασες γιατί δεν προσπαθείς να συμβιβαστείς με τη δεύτερη καλύτερη επιλογή; Δεν θα ήταν καλύτερο π.χ. να είσαι με κάποιον που σε καταλαβαίνει στα περισσότερα ζητήματα αλλά κάποια πράγματα πρέπει να του τα εξηγείς από το να είσαι μόνη σου κλεισμένη σε ένα σπίτι και ουσιαστικά να μη ζεις;

[ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ]

Απ´ ότι θυμάμαι Ντολόρ, είχες αναφέρει παλαιότερα οτι ο άνθρωπος που αγαπούσες είχε θέμα ψύχωσης. Να ξέρεις οτι αυτό και μόνο είναι πολύ σοβαρό πρόβλημα. Το ξέρω οτι μπορεί να αγαπιόσασταν και να ταιριάζατε, όμως, πώς γνωρίζεις αν θα μπορούσατε να ζήσετε αρμονικά με αυτό που έχει; Εγώ προσωπικά έχω περάσει πολύ δύσκολα με τον άντρα μου που έχει μείζονα κατάθλιψη, αλλά πιστεύω πώς έχει και κάτι περισσότερο από αυτό, γιατί έχει και πολλές εξάρσεις θυμού, και άλλα... Δεν ξέρεις τί έχω περάσει κορίτσι μου! Ένας σταυρός ασήκωτος είναι! Έχουν προκύψει πολύ σοβαρά θέματα από τότε που αρρώστησε και δεν μπορούμε να έχουμε μία κανονική ζωή, κάθε μέρα συμβαίνει και κάτι άσχημο που με στεναχωρεί. Πες με κακιά, αλλά ειλικρινά σε θεωρώ πολύ τυχερή που δεν τον παντρεύτηκες αυτόν τον άνθρωπο. Να σημειώσω ότι με τον άντρα μου αγαπιόμασταν και παντρευτήκαμε από έρωτα και ακόμη είμαστε ερωτευμένοι μετά απο 25 χρόνια. Αλλά η καθημερινότητα είναι πολύ δύσκολη. Είναι ένας άρρωστος άνθρωπος που όμως δεν ξέρεις πώς να χειριστείς την ασθένειά του γιατί δεν υπάρχει προβλεψιμότητα στα συμπτώματα όπως στις άλλες ασθένειες. Τώρα τί να σου πω τί έχω αντιμετωπίσει... Άσε καλύτερα... Γι αυτό μην κάθεσαι και στεναχωριέσαι και αρρωσταίνεις άδικα.

[ντολορ]

melissa με διαλυει που τον σκεφτομαι σαν να ναι χτες ολα αυτα ..η τελευταια σχεση που ειχα με διελυσει πραγματικα οποτε δεν εχω διαθεση να κανω αλλη και το μυαλο μ γυριζει πισω ..ο φιλος μου ειναι τωρα παντρεμενος με καποια που δεν ερωτευτηκε ..εγω δεν.τον πηρα ποτε τηλ για χρονια .καποια στιγμη τον πηρα φετος και του ειπα οτι νιωθω ..οτι τον σκεφτομαι τοσα χρονια κ μονο αυτον αγαπησα κ ηθελα να ζησω μαζι του και εκλαψε κ μ ειπε γιατι μ τα λες τωρα αυτα ??

[ντολορ]

kasandra ξερω πως ειναι η καταθλιψη την ζω χρονια κ εγω εχω τρομερες εκρηξεις θυμου νιωθω τοση αδηκια ..θα τον αλλαζες ομως τον αντρα σου για καποιον αλλο ?εγω οχι .ο φιλος μου ηταν ενα πολυ ηρεμο και χαρουμενο ατομο που δεν.μπορουσες με τιποτε να πιστεψεις οτι εχει κατι ..εμενα μ το πε και νομιχα κανει πλακα ..ειναι μορφεσ και μορφες κ παιζει ρολο κ ο χαρακτηρας πολυ και τα χαπια βοηθανε ο αντρας σου παιρνει χαπια ?.

[ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ]

kasandra ξερω πως ειναι η καταθλιψη την ζω χρονια κ εγω εχω τρομερες εκρηξεις θυμου νιωθω τοση αδηκια ..θα τον αλλαζες ομως τον αντρα σου για καποιον αλλο ?εγω οχι .ο φιλος μου ηταν ενα πολυ ηρεμο και χαρουμενο ατομο που δεν.μπορουσες με τιποτε να πιστεψεις οτι εχει κατι ..εμενα μ το πε και νομιχα κανει πλακα ..ειναι μορφεσ και μορφες κ παιζει ρολο κ ο χαρακτηρας πολυ και τα χαπια βοηθανε ο αντρας σου παιρνει χαπια ?.

Ναι, παίρνει εδώ και 10 χρόνια,(από τότε που αρρώστησε) αλλά με πολύ φτωχά αποτελέσματα. Κατά καιρούς ο ψυχίατρος του άλλαζε την αγωγή μήπως και δούμε κάποια πιο σημαντική βελτίωση αλλά είχε διάφορες παρενέργειες και έτσι επιστρέφαμε πάντα στην αρχική αγωγή (seropram+seroquel+rivotril). Τον άντρα μου τον αγαπάω πολύ και με αγαπάει κι εκείνος, ζήσαμε τον απόλυτο έρωτα και τον ζούμε ακόμη αλλά.... θυσίασα πολλά γι αυτή τη σχέση, ακόμα και την δική μου ψυχική υγεία γιατί μαζί του αρρώστησα ελαφρώς κι εγώ. Επίσης, δεν κάναμε παιδιά. Εγώ είχα ένα πρόβλημα στις σάλπιγγες αλλά έμεινα έγκυος και μετά από έναν τεράστιο τσακωμό μεταξύ μας, με υστερίες και κλάματα την άλλη μέρα απέβαλα, ενώ είχα κλείσει τον 3ο μήνα.. Στεναχωρηθήκαμε πολύ κι εκείνος έκλαιγε συνέχεια. Ακολούθησαν άλλες δύο αποβολές (ανεξήγητα στον 1ο μήνα) και οι γιατροί μας έλεγαν να το ξαναπροσπαθήσουμε, όμως έβλεπα πώς όταν έφερνα τα ανήψια μου στο σπίτι δεν άντεχε καθόλου τις φωνές τους και τη φασαρία τους. Μου έλεγε: πάρτα και πήγαινε στο πάρκο δίπλα, δεν αντέχω. Δηλαδή αν είχαμε δικά μας παιδιά εγώ θα έπρεπε να κατασκηνώσω μαζί τους στο πάρκο; Έτσι, αποφασίσαμε να μην κάνουμε. Γιατί, πώς μπορεί να μεγαλώνουν ψυχικώς υγιή παιδιά με καταθλιπτικούς γονείς; Τα παιδιά θέλουν να ασχολείσαι, να τα πηγαίνεις βόλτες, να παίζεις μαζί τους... Ο άντρας μου δεν μπορεί τίποτα από όλα αυτά. Δεν θέλει να βγαίνει από το σπίτι σχεδόν καθόλου. Σπάνια να πάμε καμιά βόλτα...ούτε σε γιορτές πηγαίνουμε, ούτε με παρέες βγαίνουμε γιατί δεν αντέχει να ακούει να μιλάνε ταυτόχρονα τρία-τέσσερα άτομα. Ξαφνικά, μπορεί να σηκωθεί και να φύγει. Δεν αντέχει την μουσική, τους θορύβους, (τρομάζω να βάλω πλυντήριο γιατί τον ενοχλεί ο θόρυβος). Στο σπίτι μας δεν κάνουμε γιορτές, έχουμε να κάνουμε χρόνια... Προχτές είπαμε να πάμε ένα θέατρο και λίγο πριν φύγουμε μου λέει: "δεν αισθάνομαι καλά, πήγαινε μόνη σου". Εξωτερικές δουλειές δεν μπορεί να διεκπεραιώσει, τις κάνω όλες εγώ, γιατί τον πιάνει άγχος και μια φορά τον είχε πιάσει και κρίση πανικού. Πέρσι το καλοκαίρι πήγαμε μόνο δύο φορές στη θάλασσα και για διακοπές ούτε λόγος...(άλλες φορές βέβαια πηγαίναμε και με αφήνει να πάω και μονη μου). Πολλές φορές, όταν δεν αισθάνεται καλά είναι αμίλητος για μέρες και είναι σαν να μην υπάρχει στο σπίτι κανείς. Κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα... Θα μπορούσα να σου γράφω σελίδες ...

[melissa]

Ντολόρ διάβασα και το προηγούμενο μήνυμά σου πάνω στο θέμα. Πιστεύω ότι υπέφερες αρκετά από αυτή την κατάσταση και οφείλεις στον εαυτό σου να κάνεις κάτι για να την αλλάξεις. Αφού τον έχεις πλησιάσει και αυτός δεν έχει καμία διάθεση να ξαναέρθετε κοντά τότε κοίταξε να φτιάξεις τη ζωή σου χωρίς αυτόν. Μην παίρνεις σαν μέτρο σύγκρισης τη σχέση που είχατε τότε. Δες το παρόν. Αυτή τη στιγμή υποφέρεις, δεν είσαι μαζί του και δεν μπορείς να είσαι για πολλούς λόγους. Από το να συνεχίσεις μια τέτοια ζωή δεν είναι καλύτερο να την βελτιώσεις έστω και χωρίς αυτόν; Από το να μένεις κλεισμένη στο σπίτι δεν είναι καλύτερα να βγαίνεις έξω με τις φίλες σου και να περνάς όμορφες στιγμές; Πιστεύω ότι το γεγονός πως δεν έκανες μια καλή σχέση μετά το χωρισμό σε έχει επηρεάσει αρνητικά. Αλλά το ότι δεν ταίριαζες με αυτούς τους ανθρώπους δεν σημαίνει ότι δεν θα ταιριάξεις ποτέ με κανέναν άλλον. Από το να είσαι μόνη και να μην είσαι με το άτομο που όπως λες ταίριαζες 100% δεν είναι καλύτερο να ψάξεις κάποιον που ταιριάζεις κατά 90%;

[αλεξανδρος_77]

βασικα γινετε να βρει καπιος αυτον που τεριαζει κατα 100% αλλα αυτο αρχικα θα το προκαλεσει μια μικρη αμηχανια το επομενο σταδιο μετα την αμηχανια ειναι ολη αυτη η κατασταση να αρχιζει να τον κανει να νιωθει καλα..
ομως το ενα σταδιο μετα το αλλο μιαζει με τη φρασει που λεει

Την αυγή μπορείς να την φτάσεις μόνο περπατώντας το μονοπάτι της νύχτας.
Χαλίλ Γκιμπράν ποιητης