Πολλή αγάπη αλλά ελάχιστες προοπτικές?!

[Chandler]

Γεια σας,

η Chandler είμαι πάλι, έχω τις μαύρες μου σήμερα (όπως σχεδόν κάθε μέρα) αλλά τώρα πιο πολύ απο τις άλλες φορές!
Δε μπορώ να ξεπεράσω τη σχέση μου με τον δικό μου που τώρα είμαστε αναγκαστικά σε απόσταση/διάσταση καθώς εγώ γύρισα από το εξωτερικό αλλά αυτός παρέμεινε εκεί..

Αυτός με θέλει πίσω, πεθαίνει για μένα. Εγώ είμαι Ελλάδα, για να 'γλιτώσω' προσωρινά ή για πάντα από τη ξενιτιά, μετά από μια περίοδο δυσκολιών στα ξένα όπου η Ελλάδα και το πατρικό μου φάνηκαν καλό καταφύγιο. Οι δυσκολιες εκείνες επηρρέασαν αρνητικά τη σχέση μας και έφτασα να προτιμήσω να φύγω και ακόμη και να χωρίσω οριστικά παρα να υπέμενα κι άλλο..

Αυτός νόμιζε ότι θα γυρνούσα αλλά εγώ τώρα έχω κολλήσει εδώ.. Οι δικοί μου δε θέλουν να ακούν να φεύγω πάλι για το εξωτερικό, τους έλειψα πολύ... Άρχικα είχα έναν ενθουσιασμό να βρω δουλειά & να κάνω μια νέα αρχή γενικά στην Ελλάδα αλλά μετά από τις πρώτες τριβές με την ελληνική κοινωνία (το κουτσομπολιό, την εμπάθεια, τη γραφειοκρατία, τις παλιές γνώριμες φάτσες που θα ήθελα να μη βλέπω) και την οικογένεια (μικρο-συγκρούσεις, μούρμουρα γονιών & το ρόλο του βοηθού-παιδιού για όλες τις δουλειές που έχω επομιστεί ήδη από το παρελθόν στο περιβάλλον μου) άρχισα να νιώθω κουρασμένη σωματικά & ψυχολογικά και εντελώς μπερδεμένη για το τι θέλω.

Άρχισα να σκέφτομαι πάλι να γυρίσω στο εξωτερικό για να ξεφύγω απ'όλα αυτά αλλά και η ξενιτιά με έχει κουράσει. Κ τώρα που μου έχει λέιψει ο δικός μου συνειδητοποίησα πόσο θέλω να τον φροντίζω και να με φροντίζει, να τον συντροφεύω και να με συντροφεύει... Όμως υπάρχει το ερώτημα... πού θα γίνει όλο αυτό πραγματικότητα; Αυτός είναι ξένος από άλλη ευρωπαική χώρα με όνειρο να πάει στη χώρα του κάποια στιγμή, εγώ αγαπάω & μισώ την ελλάδα ταυτόχρονα γιατί ποτέ μου δεν καλοπέρασα εδώ και ούτε υπάρχουν οι υποδομές για να καλοπεράσω στο μέλλον...

Επειδή όσο είμαστε μαζί τόσο πιο σοβαρά πάει το πράγμα με αγχώνει το κοινό μέλλον μας, σε ποια χώρα θα είμαστε και ότι θα είμαι ξένη για πάντα στη χώρα του ή στη χώρα που γνωριστήκαμε και ζήσαμε μαζί ή όπου τεσπά μας βγάλει η μοίρα ... Εντωμεταξύ μιλάμε στα αγγλικά και πολλές φορές χανόμαστε στη μετάφραση αν και έχουμε βρει το δικό μας κώδικα επικοινωνίας και στο μέλλον δε θα είχα πρόβλημα να μάθω τη γλώσσα του, αν και χρονοβόρο.. Το πρόβλημα είναι ότι με τέτοιες κακές προοπτικές στην Ελλάδα ξέρω ότι θα ήταν αδύνατο να τον φέρω εδώ και να βρει δουλειά (εδώ δεν υπάρχουν καλά καλά για έλληνες), αντιθέτως γι' αυτόν είναι καλύτερα σε άλλες ευρωπαικές χώρες όπως εκεί που ζούσα μέχρι και πριν λίγο καιρό ή στη χώρα του που έχει τους γνωστούς του και μιλάει τη γλώσσα και ξέρει το σύστημα κλπ.

Κι ενώ αρ'όλο που επέλεξα να έχω μια τόσο πολύπλοκη σχέση πάντα ήμουν λίγο παραδοσιακή δηλ. ήθελα το greek dream μου, να μεγαλώσω, να σπουδάσω, να πάω λίγο στο εξωτερικο και να γυρίσω να βρω ένα καλό παιδί από το χωριό μου που λέει ο λόγος και να είμαι κοντά στην οικογένεια μου... ενώ τώρα είμαι στο σταυροδρόμι της ζωής μου όπου προσπαθώ να ακούσω τη λογική μου που μου λέει να τα κάνω όλα ''σωστά'' και ''φυσιολογικά'' αλλά απο την άλλη η καρδούλα μου χτυπάει γι' αυτόν τον άνθρωπο όπου εκ των πραγμάτων υπάρχουν τόσες πολλές δυσκολίες για να είμαστε μαζί.. Τόσοι πολλοί μου λεν ότι ''παππούτσι από τον τόπο σου κι ας είναι μπαλωμένο κλπ'' και γενικώς είμαι πολύ μπερδεμένη!

[αλεξανδρος_77]

o τροπος που σκεφτεσαι γενικοτερα ειναι πολυ διχαστηκος κ πραγματικα δε ξερω τι να σου πω μετα απο ολο αυτο μιαζει να εισαι διχασμενη αναμεσα σε 2 διαφωρετικους κοσμους αλλα κατι μου λεει οτι δε θα μεινεις σε μια μερια τοσο ευκολα ισως σ αρεσει να ζεις 2 παραληλες ζωες που δεν εχει καμια σχεση η μια με την αλλη

[Chandler]

Η αλήθεια είναι ότι έχει μια λογική αυτό που λες Αλέξανδρε..
Είμαι διχασμένη ανάμεσα σα δυο και παραπάνω μη σου πω σενάρια ζωής αυτή τη στιγμή.
Το πρώτο σενάριο: είμαι μόνη μου, ανεξάρτητη κι ωραία, με δουλειά στην Ελλάδα ή κάπου αλλού. Το άλλο: είμαι μαζί του οπουδήποτε γίνεται να είμαι και μπορώ να βρω δουλειά με το πάσο μου και μεγάλο μέρος της ζωής μου να είναι αυτός, να τον στηρίζω για να είναι πετυχημένος κλπ
Είμαι αναποφάσιστη και είμαι πριν τα τριάντα, αρχίζω να εκτιμώ τον χρόνο μου και να τα ζυγιάζω πολύ οπότε ξέρω ότι τώρα στο σταυροδρόμι που είμαι οι αποφάσεις μου μπορεί να είναι καθοριστικές...

[kerasi]

Ο φιλος σου πως βλεπει την προοπτικη να ρχοταν Ελλαδα? ή ειναι τελειως αντιθετος?

[melissa]

Στο προηγούμενο θέμα που είχες ανοίξει έλεγες ότι έχασες τον εαυτό σου μέσα σε αυτή τη σχέση και ότι αυτός δεν σου αφιέρωνε τόση πολύ ενέργεια όσο του αφιέρωνες εσύ. Τώρα λες ότι θέλεις να γυρίσεις πίσω. Πρόσεξε μην πέσεις στην παγίδα να αναζητάς αυτή τη σχέση απλά γιατί δεν έχεις κάτι καλύτερο. Πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι περισσότερο υπαρξιακό και τι θα κάνεις με τη ζωή σου παρά η σχέση σου με το αγόρι σου. Θα σου πρότεινα να ψάξεις σοβαρά με τι θέλεις να ασχοληθείς και μετά να κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να το πετύχεις.

Προσωπικά δεν μπορώ να γυρίσω στην Ελλάδα για όλους τους λόγους που αναφέρεις και από τότε που έφυγα το έχω πάρει απόφαση ότι θα ζήσω εκτός για πάντα. Αλλά έχω παρατηρήσει ότι τα άτομα που έχουν πρόβλημα στο εξωτερικό, που μαραζώνουν κατά κάποιο τρόπο και το αντιμετωπίζουν ως ξενιτιά είναι εκείνα που έχουν στο μυαλό τους ότι σε βάθος χρόνου θα γυρίσουν πίσω στην Ελλάδα. Αυτό όμως είναι σα να τους κρατάει πίσω και να μη χαίρονται όσα έχει η νέα χώρα τους να τους προσφέρει. Εσύ για ποιο λόγο θεωρούσες τη νεα σου χώρα "ξενιτιά"; Σε ρωτάω γιατί εγώ δε νιώθω έτσι στο εξωτερικό.

[αλεξανδρος_77]

Γεια σας,

η Chandler είμαι πάλι, έχω τις μαύρες μου σήμερα (όπως σχεδόν κάθε μέρα) αλλά τώρα πιο πολύ απο τις άλλες φορές!
Δε μπορώ να ξεπεράσω τη σχέση μου με τον δικό μου που τώρα είμαστε αναγκαστικά σε απόσταση/διάσταση καθώς εγώ γύρισα από το εξωτερικό αλλά αυτός παρέμεινε εκεί..

Αυτός με θέλει πίσω, πεθαίνει για μένα. Εγώ είμαι Ελλάδα, για να 'γλιτώσω' προσωρινά ή για πάντα από τη ξενιτιά, μετά από μια περίοδο δυσκολιών στα ξένα όπου η Ελλάδα και το πατρικό μου φάνηκαν καλό καταφύγιο. Οι δυσκολιες εκείνες επηρρέασαν αρνητικά τη σχέση μας και έφτασα να προτιμήσω να φύγω και ακόμη και να χωρίσω οριστικά παρα να υπέμενα κι άλλο..

Αυτός νόμιζε ότι θα γυρνούσα αλλά εγώ τώρα έχω κολλήσει εδώ.. Οι δικοί μου δε θέλουν να ακούν να φεύγω πάλι για το εξωτερικό, τους έλειψα πολύ... Άρχικα είχα έναν ενθουσιασμό να βρω δουλειά & να κάνω μια νέα αρχή γενικά στην Ελλάδα αλλά μετά από τις πρώτες τριβές με την ελληνική κοινωνία (το κουτσομπολιό, την εμπάθεια, τη γραφειοκρατία, τις παλιές γνώριμες φάτσες που θα ήθελα να μη βλέπω) και την οικογένεια (μικρο-συγκρούσεις, μούρμουρα γονιών & το ρόλο του βοηθού-παιδιού για όλες τις δουλειές που έχω επομιστεί ήδη από το παρελθόν στο περιβάλλον μου) άρχισα να νιώθω κουρασμένη σωματικά & ψυχολογικά και εντελώς μπερδεμένη για το τι θέλω.

Άρχισα να σκέφτομαι πάλι να γυρίσω στο εξωτερικό για να ξεφύγω απ'όλα αυτά αλλά και η ξενιτιά με έχει κουράσει. Κ τώρα που μου έχει λέιψει ο δικός μου συνειδητοποίησα πόσο θέλω να τον φροντίζω και να με φροντίζει, να τον συντροφεύω και να με συντροφεύει... Όμως υπάρχει το ερώτημα... πού θα γίνει όλο αυτό πραγματικότητα; Αυτός είναι ξένος από άλλη ευρωπαική χώρα με όνειρο να πάει στη χώρα του κάποια στιγμή, εγώ αγαπάω & μισώ την ελλάδα ταυτόχρονα γιατί ποτέ μου δεν καλοπέρασα εδώ και ούτε υπάρχουν οι υποδομές για να καλοπεράσω στο μέλλον...

Επειδή όσο είμαστε μαζί τόσο πιο σοβαρά πάει το πράγμα με αγχώνει το κοινό μέλλον μας, σε ποια χώρα θα είμαστε και ότι θα είμαι ξένη για πάντα στη χώρα του ή στη χώρα που γνωριστήκαμε και ζήσαμε μαζί ή όπου τεσπά μας βγάλει η μοίρα ... Εντωμεταξύ μιλάμε στα αγγλικά και πολλές φορές χανόμαστε στη μετάφραση αν και έχουμε βρει το δικό μας κώδικα επικοινωνίας και στο μέλλον δε θα είχα πρόβλημα να μάθω τη γλώσσα του, αν και χρονοβόρο.. Το πρόβλημα είναι ότι με τέτοιες κακές προοπτικές στην Ελλάδα ξέρω ότι θα ήταν αδύνατο να τον φέρω εδώ και να βρει δουλειά (εδώ δεν υπάρχουν καλά καλά για έλληνες), αντιθέτως γι' αυτόν είναι καλύτερα σε άλλες ευρωπαικές χώρες όπως εκεί που ζούσα μέχρι και πριν λίγο καιρό ή στη χώρα του που έχει τους γνωστούς του και μιλάει τη γλώσσα και ξέρει το σύστημα κλπ.

Κι ενώ αρ'όλο που επέλεξα να έχω μια τόσο πολύπλοκη σχέση πάντα ήμουν λίγο παραδοσιακή δηλ. ήθελα το greek dream μου, να μεγαλώσω, να σπουδάσω, να πάω λίγο στο εξωτερικο και να γυρίσω να βρω ένα καλό παιδί από το χωριό μου που λέει ο λόγος και να είμαι κοντά στην οικογένεια μου... ενώ τώρα είμαι στο σταυροδρόμι της ζωής μου όπου προσπαθώ να ακούσω τη λογική μου που μου λέει να τα κάνω όλα ''σωστά'' και ''φυσιολογικά'' αλλά απο την άλλη η καρδούλα μου χτυπάει γι' αυτόν τον άνθρωπο όπου εκ των πραγμάτων υπάρχουν τόσες πολλές δυσκολίες για να είμαστε μαζί.. Τόσοι πολλοί μου λεν ότι ''παππούτσι από τον τόπο σου κι ας είναι μπαλωμένο κλπ'' και γενικώς είμαι πολύ μπερδεμένη!

γενικοτερα παντως δυσκολευομαι να απαντησω στο ερωτιμα που ειναι καλυτερα κ που οχι...

υπαρχουν πχ αλλα κρατη που εχουν φτιαξει μια καλυτερη κοινωνια απο αυτη στην Ελλαδα μεν που ειναι πιο ανοιχτη κ μου αρεσει πολυ αυτο αλλα ειναι πολες φορες που σκεφτομαι... δηλαδη θα πρεπει το σαγονι μας να κανει τακ τακ τακ απ το κρυο για να γινουν τα παντα εξαιρετικα? ετσι ομως προβληματιζομαι για το αν αυτο ειναι καλυτερη ποιοτητα ζωης η ειναι απλα αντισταθμηση..
πχ εδω μπορει να λενε πχ πολοι οτι η χωρα αυτη ειναι ανοργανωτη αλλα οπως κ να το κανουμε απο πλευρας καλου καιρου ειναι δυσκολο να συγκριθει με απολυτως τιποτα εκτος απο τις διπλανες μαλον...

η του καλου καιρου δηλαδη κ ολα αφημενα στη μοιρα τους η του κακου καιρου κ ολα στην εντελεια....
τελικα μηπως η καλυτερη λυση απ ολες για να τα εχει ολα δικα του ειναι να ταξιδευει συνεχεια??

[Chandler]

Γεια σου Melissa, πολύ καλά έκανες και διάβασες και το προηγούμενο θέμα γιατι έτσι υπάρχει μια πιο σφαιρική εικόνα της κατάστασης.
Όντως επειδή ήταν πολύ κουρασμένος μου αφιέρωνε χρόνο όταν εγώ ήθελα να χαλαρώσω τα σαββατοκύριακα, σαν να ήθελε να τα κάνουμε όλα σε ένα σκ, εγώ όμως ήθελα να χαλαρώσω. Μπορώ να πω ότι ήμασταν και οι δυο λίγο παρτάκηδες και εγωιστές και το μετανιώσαμε αυτό γιατι με καλύτερη διαχείριση του χρόνου μας θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο ο ένας στον άλλο και να μας μένει και χρόνος για τον ευαυτό μας. Εν ολίγοις κι εγώ έχασα τον εαυτό μου μέσα σε αυτή τη σχέση αλλά κι αυτός γιατί μέχρι να συννενοηθούμε αν θέλαμε να περάσουμε μαζί τη μέρα μας ή όχι χάναμε τις παρέες οπότε καταλήγαμε μαζί θέλοντας και μη τον περισσότερο καιρό...συγκατοίκησης τροπάρια.

Συμφωνώ απόλυτα ότι το πρόβλημα είναι κυρίως υπαρξιακό.. Και πραγματικά νομίζω περνάω κρισάρα υπαρξιακή και το κακό είναι ότι έχω και καταθλιπτικά συμπτώματα όπως σκέφτομαι ότι δε με νοιάζει αν πεθάνω αφού δε ξέρω τι θέλω από τη ζωή μου, δε μπορώ να ξυπνήσω, κοιμάμαι μόνο με τη τηλεόραση γιατί αλλιώς σκέφτομαι πολύ και έχω αυπνίες κλπ...

Όσον αφορά το γιατί λέω το εξωτερικό ''ξενιτιά''; Ποτέ δεν ονειρεύτηκα από μικρή τη ζωή στο εξωτερικό ή τα πολύ συχνά ταξίδια. Ήμουν περίεργη, μου άρεσαν οι άλλοι πολιτισμοί και οι γλώσσες κλπ αλλά είχα το greek dream όπως ξαναείπα, δλδ μεγαλώνω, βρίσκω δουλειά, μένω μόνη στο μέρος που μεγάλωσα ή αλλού στην Ελλάδα κλπ κλπ. Με την οικονομική κρίση σαν να ''κόλλησα'', άρχισα να αγχώνομαι το τί θα απογίνω.. Παράλληλα έχασα φίλους από τα πάτρια εδάφη.. Γύρισα και είδα πολλή εμπάθεια και κακία επειδή έλλειψα μερικά χρονάκια σε άλλη πόλη για σπουδές. Και όταν γύρισα προσπάθησα να χωθώ σε δουλειές αλλά δεν είχα γνωστούς ούτε για καφετέρεια. Άρχισα να μετανιώνω που έφυγα για να μορφωθώ, ότι ήταν σαν χαμένος κόπος.. Βλέπεις δεν είμαι απο καμιά καλοβολεμένη οικογένεια & δεν είδα την επιστροφή στο πατρικό σαν μια μικρή χαλάρωση μέχρι να έρθει κάτι. ήταν επιτακτική η ανάγκη να δουλέψω αν ήθελα να πίνω έστω έναν καφέ το μήνα γιατί οι γονείς μου δεν είχαν να μου δώσουν τίποτα σε εκεινη τη φάση.. Αλλά δεν μου κάθησε κάτι, ψιλοπράγματα..

Ομολογώ ότι κάτι με έσπρωχνε στη φυγή και όχι στην πάλη: θα μπορούσα να γίνω καθαρίστρια για ψίχουλα αλλά ίσως να ήταν μια αρχή και σήμερα να είχα κάνει κάποια βήματα και να είχα φτάσει κάπου... Τότε όμως εν μέσω κρίσης, έμοιαζε πολύ μακρινό ότιδηποτε στην Ελλάδα... Είπα όχι, δε σπούδασα τζάμπα...κι έφυγα.
Πρόσεξε όμως, έφυγα χωρίς κομπόδεμα και πήγα σε γνωστούς αλλά όχι συγγενείς. Που δε νοιάστηκαν για μένα και πήγαν να με εκμεταλλευτούν. Δουλειά εν τέλει έτσι όπως την ήθελα δε βρήκα και το κόστος ζωής ήταν μεγάλο. Με τα λεφτα που έβγαζα ακόμη και στην Ελλάδα την έβγαζα τσίμα τσίμα. Αλλά εκεί επειδή δεν έβγαινα συχνά όπως κάνουμε στην Ελλάδα αλλά ούτε δεν έδινα βάση σε ρούχα και χαζομάρες αλλά έμαθα να είμαι ολιγαρκής και πρακτική την έβγαζα κάπως.. Σίγουρα όμως ήθελα κάτι πιο σοβαρό και καλοπληρωμένο. Επισης είχα πολλές φορες προβλήματα, όπως απατεώνες σπιτονοικοκύρηδες που δημιουργήσανε προβλήματα, ρατσιστικές εκδηλώσεις απεναντί μου σε συζητήσεις κλπ που με έκαναν να νιώθω ότι είμαι στην ξενιτιά....

[Chandler]

[quote] γενικοτερα παντως δυσκολευομαι να απαντησω στο ερωτιμα που ειναι καλυτερα κ που οχι...

υπαρχουν πχ αλλα κρατη που εχουν φτιαξει μια καλυτερη κοινωνια απο αυτη στην Ελλαδα μεν που ειναι πιο ανοιχτη κ μου αρεσει πολυ αυτο αλλα ειναι πολες φορες που σκεφτομαι... δηλαδη θα πρεπει το σαγονι μας να κανει τακ τακ τακ απ το κρυο για να γινουν τα παντα εξαιρετικα? ετσι ομως προβληματιζομαι για το αν αυτο ειναι καλυτερη ποιοτητα ζωης η ειναι απλα αντισταθμηση..
πχ εδω μπορει να λενε πχ πολοι οτι η χωρα αυτη ειναι ανοργανωτη αλλα οπως κ να το κανουμε απο πλευρας καλου καιρου ειναι δυσκολο να συγκριθει με απολυτως τιποτα εκτος απο τις διπλανες μαλον...

η του καλου καιρου δηλαδη κ ολα αφημενα στη μοιρα τους η του κακου καιρου κ ολα στην εντελεια....
τελικα μηπως η καλυτερη λυση απ ολες για να τα εχει ολα δικα του ειναι να ταξιδευει συνεχεια?? [quote]

Αλέξανδρε, μακάρι η Ελλάδα να ήταν πιο οργανωμένη, να ήταν λιγότερο μικροαστική και να είχαμε καλύτερη οικονομία. Θα ήταν τέλεια ;)
Νομίζω τελικά ο καθένας θα διαλέξει και θα πάρει αυτό που του στοιχίζει λίγοτερο.. Να ζει με ανοργανωσιά & αβεβαιότητα ή με κρύο & χωρίς παραλίες

Παρ'ολα αυτά πάλι δε ξέρω τι θέλω πραγματικά αυτή τη στιγμή. Εκτός από το όλο δίλλημα εξωτερικό vs Ελλάδας για λόγους βιοποριστικούς και αισθηματικούς έχω και το ενοχικό σύνδρομο ότι όταν είμαι μακριά και δεν είμαι παρούσα στη ζωή της οικογενειας μου αλλά και όταν είμαι εδώ έχω κατάθλιψη κι έτσι πάλι δεν προσφέρω κάτι ουσιαστικό στους δικούς μου παρα μόνο άγχος για μένα και τα νεύρα που από καιρό σε καιρό :confused:

[Chandler]

Ο φιλος σου πως βλεπει την προοπτικη να ρχοταν Ελλαδα? ή ειναι τελειως αντιθετος?

Αρχίζει να το σκέφτεται τελευταια, έστω δοκιμαστικά για κανα 3μηνο αλλά βλέπω πολλές δυσκολίες, δε ξέρω κι εγώ η ίδια αν αξίζει να το κάνει αυτό στο εαυτό του.
εχει πολλές δυσκολίες κλπ αλλά ναι, πλέον είναι πρόθυμος

[Chandler]

Ο φιλος σου πως βλεπει την προοπτικη να ρχοταν Ελλαδα? ή ειναι τελειως αντιθετος?

Αρχίζει να το σκέφτεται τελευταια, έστω δοκιμαστικά για κανα 3μηνο αλλά βλέπω πολλές δυσκολίες, δε ξέρω κι εγώ η ίδια αν αξίζει να το κάνει αυτό στο εαυτό του.
εχει πολλές δυσκολίες κλπ αλλά ναι, πλέον είναι πρόθυμος

[Vagabond]

Καλημέρα Chandler. Έχω βρεθεί σε παρόμοια θέση, αλλά από την ανάποδη: εγώ προτιμούσα το εξωτερικό από την Ελλάδα, ζούσα σε άλλη χώρα και δεν ήταν στα σχέδια να γυρίσω πίσω, αλλά το έφεραν έτσι οι συνθήκες και να'μαι πάλι στην Ελλάδα. Κι επειδή είχα κι εγώ σχέση με κάποιον από άλλη χώρα (διαφορετική από αυτήν που έμενα), που επίσης ήθελε να ζήσει στην πατρίδα του (και από επαγγελματικής απόψεως, ήταν το καλύτερο, όπως θα ήταν το απόλυτο λάθος αν ερχόταν να μείνει στην Ελλάδα), σε νιώθω λίγο. Θα σου πω την γνώμη μου: Εγώ τότε απέκλεισα την πιθανότητα να πάω μαζί του στην χώρα του, γιατί η μάνα μου τρελάθηκε που το άκουσε (είναι και στην άλλη άκρη του κόσμου). Παρ'όλο που εκ του αποτελέσματος η σχέση κατέληξε να μην την θέλω εγώ, εκείνη την περίοδο ήταν όλα όμορφα, ήμουν ερωτευμένη, και η θ ε λ α να πάω μαζί του. Οπότε θεωρώ μεγάλο λάθος που υπέκυψα στις πιέσεις της μάνας μου. Οι γονείς φυσικά και μας θέλουν κοντά τους, φυσικά και μπορεί να φρικάρουν αν πρόκειται να μεταναστεύσουμε, αλλά προσαρμόζονται και δεν πεθαίνουν από το μαράζι.

Για εμένα λοιπόν θεωρώ ότι έπρεπε να είχα σηκωθεί και να είχα πάει - κι ας ξέρω ότι τελικά η σχέση θα τελείωνε κάποτε, γιατί τότε δεν το ήξερα κι απλά υπέκυψα στις πιέσεις. Εσύ από την άλλη πρέπει να ξεκαθαρίσεις αν όντως είναι ο άνθρωπος που *αυτήν την στιγμή* βλέπεις σαν τον άνθρωπο της ζωής σου, ή αν παραμερίζεις τα προβλήματα που περιέγραφες στο προηγούμενο θέμα σου γιατί ψάχνεις υποσυνείδητα από κάπου να πιαστείς. Αν ισχύει το δεύτερο, η γνώμη μου είναι μην το σκέφτεσαι καν, τα προβλήματα θα επανέλθουν, και στην τελική είναι άδικο και για αυτόν να τον χρησιμοποιήσεις άθελά σου σαν λέμβο σωτηρίας. Αν ισχύει το πρώτο και είναι ο άνθρωπός σου, θα ζυγίσεις από την μία το greek dream σου, με όλα του τα προβλήματα υποδομής, εργασίας, παροχών, συνθηκών, και όλα του τα θετικά, κι από την άλλη την ζωή σου μαζί του. Ξέχνα τις παροιμίες και το τι λένε οι γονείς και οι θείοι ότι είναι το "νορμαλ", και σκέψου ποιο από τα δύο σου είναι πιο δύσκολο να χάσεις - την παραδοσιακή πορεία ή τον άνθρωπο της ζωής σου. Η ίδια είπες ότι πήρες αποφάσεις για την ζωή σου, τις σπουδές σου κλπ επειδή όλοι σου έλεγαν ότι αυτό είναι το λογικό και ότι τα όνειρά σου είναι αεροβασίες, και το μετάνοιωσες. Απλώς σταμάτα να τους ακούς :) Τις ίδιες μλκίες έχω κάνει κι εγώ, μην νομίζεις ότι σου την λέω, έχω μουντζώσει τον εαυτό μου πολλές φορές που δίστασα να κάνω το "παράλογο" που ήθελα κι έκανα αυτό που επέμεναν όλοι οι λογικοί. Κάνε μια ειλικρινή συζήτηση με τον εαυτό σου να δεις τι πραγματικά θέλεις.... και κάν'το.

[αλεξανδρος_77]

Αλέξανδρε, μακάρι η Ελλάδα να ήταν πιο οργανωμένη, να ήταν λιγότερο μικροαστική και να είχαμε καλύτερη οικονομία. Θα ήταν τέλεια

δε γινεται να τα χεις ολα δικα σου.

[Chandler]

δε γινεται να τα χεις ολα δικα σου.

Μα συμφωνώ, γενικότερα δε γίνεται να τα έχουμε όλα δικά μας και γι αυτό είπα επίσης...

Νομίζω τελικά ο καθένας θα διαλέξει και θα πάρει αυτό που του στοιχίζει λίγοτερο.. Να ζει με ανοργανωσιά & αβεβαιότητα ή με κρύο & χωρίς παραλίες

Επειδή δε μπορούμε να τα έχουμε όλα....:rolleyes:

[Chandler]

Vagabond ευχαριστώ για την απάντηση, είμαι σε φάση σκέψης...