Η ιστορία της ζωής μου

[foufoutos32]

Καλησπέρα σε όλους,

Αποφάσισα να σας γράψω δύο - τρία πράγματα για μένα, αλλά δεν ξέρω γιατί. Μάλλον θέλω να τα πω κάπου που ξέρω ότι δε θα γίνω κουραστικός, ούτε θα πολυφανώ drama queen. Τέλοσπάντων, φόρουμ ψυχολογίας είναι, οπότε μάλλον είμαι στο σωστό μέρος.

Η ζωή μου ήταν μια αρκετά φυσιολογική ζωή με όλα τα κάτω και τα πάνω της, αλλά βασικά ήμουν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Συνειδητοποίησα πόσο καλά ήμουν, μέχρι πριν από κάποια χρόνια όταν μέσα σε μερικούς μήνες μόνο όλα ήρθαν τούμπα. Κλήθηκα να αντιμετωπίσω μια σειρά από γεγονότα. Τον θάνατο του κολλητού μου που σκοτώθηκε σε τροχαίο, τον θάνατο του πατέρα μου πέθανε από ανακοπή, τον καρκίνο της μητέρας μου που παλεύει ακόμα (είναι απίστευτα δυνατή και δεν το βάζει κάτω), την απόλυση από τη δουλειά μου. Όλα αυτά, επαναλαμβάνω εγιναν μέσα σε λίγους μήνες πριν από περίπου 5 χρόνια.

Παρ' όλα αυτά, δεν έκλαψα καθόλου. Αντίθετα, τον πρώτο καιρό αισθανόμουν ανεξήγητα δυνατός, μέχρι την πρώτη κρίση πανικού. Από εκείνη την ημέρα, ξεκίνησε ένας φαύλος κύκλος όπου άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου, να αποφεύγω την πολλή επικοινωνία με τους ανθρώπους. Κατέληξα να γίνω νοσοφοβικός, ενώ πλέον αντιμετωπίζω και μια μικρή δυσκολία στην κοινωνικοποίηση - όχι τεράστια, αλλά είναι εμφανής η διαφορά σε σχέση με πριν.

Το μόνο που ίσως με "φέρνει στα ίσια μου" είναι ο ερωτικός τομέας, στον οποίο έχω μια σχετική επιτυχία, γιατί έχω και διευρυμένο "target group", καθότι αμφιφυλόφιλος.

Το καλοκαίρι του 2014 αποφάσισα να φύγω από την Ελλάδα, και να δεχτώ μια πρόταση για δουλειά στο εξωτερικό, κυρίως με σκοπό να "μηδενίσω" το κοντέρ και να ξαναρχίσω από την αρχή. Από τον εαυτό μας βέβαια δεν ξεφεύγουμε εύκολα, κι αυτό το διαπιστώνω μέρα με τη μέρα. Μπορεί να είμαι λίγο καλύτερα γιατί δεν έρχομαι σε καθημερινή επαφή με αντικείμενα και ανθρώπους που μου θυμίζουν τις "σκοτείνές ημέρες", ωστόσο το κοντέρ δεν μηδένισε φυσικά και η νοσοφοβία μου παραμένει "βράχος" μέσα μου.

Δεν ξέρω αν η νοσοβοφία είναι η "κορυφή του παγόβουνου". Θεωρώ ότι παίζει να έχω και μια ελαφριά κατάθλιψη και απλά να ξεσπά εκεί. Για περίπου 1,5 χρόνο όσο ήμουν ακόμα στην Ελλάδα πήγαινα σε ψυχίατρο που με είχε βοηθήσει πολύ, ωστόσο μετά τη μετανάστευση μου δεν μπόρεσα να συνεχίσω, δυστυχως.

Τέλοσπαντων, ελπίζω να μη σας κούρασα και θέλω να ευχηθώ σε όλους μας να είμαστε καλά και αν δεν είμαστε, να γίνουμε.

[δελφίνι]

Στο εξωτερικό τι δουλειά βρήκες; Είσαι ακόμη εκεί;

[foufoutos32]

Ακόμα στο εξωτερικό είμαι, ναι και μάλλον δεν πρόκειται να γυρίσω πίσω.

[δελφίνι]

Σε ποιο μέρος είσαι; Είναι καλά εκεί; Ρωτάω γιατί ήτανε και εγώ να φύγω

[foufoutos32]

Σουηδία είμαι Και ναι, είναι πολύ καλά.

[δελφίνι]

Σουηδία πήγε μια φίλη μου παντρεύτηκε εκεί και δουλεύει και λέει και κείνη ότι είναι καλά. Εγώ θα πήγαινα Γερμανία ή Αγγλία γιατί μιλάω αγγλικά. Γερμανικά δεν ξέρω αλλά θα μάθαινα. Θα πήγαινα να εργαστώ ως νοσηλεύτρια αλλά μακρυά από τους γονείς το σκέφτομαι.

[elis]

δλδ τουσ παρατησεσ ολουσ και εφυγεσ να γλιτωσεισ αυτο εσενα τωρα σ φαινεται καλο;
γτ εγω δε ξερω

[foufoutos32]

δλδ τουσ παρατησεσ ολουσ και εφυγεσ να γλιτωσεισ αυτο εσενα τωρα σ φαινεται καλο;
γτ εγω δε ξερω

Ε, καλά δε μου έχουν μείνει και πολλοί. Μια μάνα και μια αδερφή έχω, με τις οποίες φυσικά και το συζήτησα και οι ίδιες με προέτρεψαν να φύγω. Με τους υπόλοιπους συγγενείς και φίλους είχα έτσι κι αλλιώς απομακρυνθεί, όπως είπα και στο αρχικό μου μήνυμα.

[Chandler]

Γεια σου foufoutos...ε δεν πέρασες και λίγα. Και πάλι μπράβο που το πάλεψες και συνεχίζεις. Όμως όπως λες ενώ στην αρχή κρατήθηκες μετά βγήκε όλος ο πόνος με κρίσεις πανικού. Καλό θα ήταν να αναζητήσεις βοήθεια εκεί που είσαι, νομίζω η ψυχοθεραπεία θα σε βοηθούσε.

Έχω περάσει νοσοφοβία... δε μπορώ να προσδιορίσω πότε ακριβώς ξεκίνησε γιατί δε συνέβησε κάτι απόλυτα τραγικό όπως θάνατος ή ασθένεια. Αλλά βιώσα διάφορες ''απώλειες''. Έχασα φίλους μου που απομακρυνθήκαμε αμοιβαία... Επίσης με μέλη της οικογένειας μου έπαψα να έχω την οικειότητα και υποστήριξη που είχα όταν ήμουν μικρότερη. Υπήρχε μια γενικότερη αστάθεια εκείνη την περίοδο στη ζωή μου. Επίσης άλλαξα τον τρόπο ζωής μου δηλαδή έκοψα τσιγάρο & άρχισα να αθλούμαι κάπως σπασμωδικά όμως χωρίς να το ευχαριστιέμαι με μια εμμονή να είμαι ''υγιής''. Και κάπως έτσι ανέπτυξα νοσοφοβία.

Έψαχνα πολύ τις ασθένειες και τα συμπτώματα σε σημείο που μιλούσα με άτομα του χώρου της υγείας και πάθαιναν πλάκα με αυτά που γνώριζα. Η αλήθεια είναι ότι πραγματικά υπέφερα από κάποια πράγματα, το θέμα είναι ότι το μεγαλοποιούσα και ότι ήμουν ανυπόμονη, δεν περίμενα να περάσει αλλά με το άγχος τα συμπτώματα επιδεινόνοταν και πήγαινα στο γιατρό αμέσως. Κάποιο δικό μου άτομο ρώτησε έναν ψυχολόγο το τι σήμαινε που πήγαινα σε γιατρούς συνέχεια (εκτός απο τη νοσοφοβία φυσικά) και του είπαν ότι μπορεί να έψαχνα την πατρική ή μητρική φιγούρα σε κάποιον που θα μου δώσει την προσοχή και τη φροντίδα (ο/η γιατρός). Τι να πω, ακόμη δεν έχω κατασταλλάξει αν ήταν αυτό. Σίγουρα έπαιξαν ρόλο κι άλλοι αγχογόνοι παράγοντες εκείνη την περίοδο. Ειλικρινά σε καταλαβαίνω γιατί ξέρω πολύ καλά τι ζόρι είναι η νοσοφοβία. Η αλήθεια είναι ότι εγώ το ξεπέρασα σιγα σιγά αφ' ότου έκανα μια σχέση όπου το άλλο πρόσωπο με φρόντιζε πολύ και με κούλαρε οπότε ίσως όντως η αγάπη και η προσοχή που πήρα να με βοήθησαν. Πλέον δεν ασχολούμαι με ασθένειες και δε διαβάζω συνέχεια γι αυτά.

Πιστεύω ότι ολα αυτά τα ξαφνικά και δύσκολα που πέρασες που έφεραν τα άνω κάτω στη ζωή σου ήταν σαν να έχανες τον έλεγχο της ζωής σου. Γιατί στην πραγματικότητα λίγο έλεγχο έχουμε πάνω στις ζωές μου. Οι αρρώστειες, οι αναπάντεχες απώλειες, τα δυστυχήματα, η οικονομική κρίση...όλα αυτά είναι πάνω από τον ανθρώπινο έλεγχο. Κι όταν πέφτουν όλα μαζί δεν είχες διάστημα να αναρρώσεις... Η νοσοφοβία όπως το βλέπω και όπως το βίωσα εγώ είναι ο φόβος μη χαθεί ο έλεγχος επάνω στη ζωή μας, με τον ερχομό μιας ασθένειας. Ίσως επειδή νιώσαμε ότι χάσαμε τον έλεγχο κάποια στιγμή και δε θέλουμε να χαθεί κι άλλο και νομίζουμε ότι έτσι θα το προλάβουμε, με το να είμαστε πιο γρήγοροι από την ανάπτυξη μιας ασθένειας και να επαγρυπνούμε να εντοπίσουμε μια πιθανή ασθένεια και να την αποτρέψουμε. Όλο αυτό δεν είναι φυσιολογικό, είναι πολύ ψυχοφθόρο.

Και πάλι πιστεύω ότι η ψυχοθεραπεία θα σε βοήθήσει καθώς και το να δημιουργήσεις νέα σταθερά πλαίσια αναφοράς, σταθερότητα στη δουλειά, χόμπι, νέους φίλους και μια όμορφη σχέση. Όλα θα γίνουν.