Μετανάστης με μηδενική αυτοπεποίθηση και χρόνιες φοβίες

[yanni]

Σας ευχαριστω ακομα μια φορα για το ενδιαφερον σας. Δεν περιμενα πως θα εχω τοσες απαντησεις. Ειλικρινα μου δινουν δυναμη και με βοηθανε πολυ!

Interferon βρισκομαι στην Ιταλια, Μιλανο συγκεκριμενα. Ωραια πολη, χαμηλη ανεργια, οι μισθοι ειναι σχετικα καλοι (καμια σχεση με τους μισθους στην Ελλαδα δηλαδη αλλα οχι απο τους πιο υψηλους στην Ευρωπη) και επισης οι Ιταλοι μοιαζουν αρκετα με μας στην ιδιοσυγκρασια και στην ψυχολογια κατι που σε κανει να μπορεις να προσαρμοστεις πιο ευκολα αλλα δεν μιλανε σχεδον καθολου αγγλικα και αν δεν μιλας ιταλικα και εισαι και ανθρωπος χαμηλων τονων και οχι ιδιαιτερα κοινωνικος ειναι μεγαλο πληγμα!

Εχεις δικιο σε ολα οσα γραφεις. Ηθελα να βγω στο εξωτερικο αλλα οπως εγραψα και στο αρχικο μου post δεν θα το τολμουσα ποτε αν δεν γνωριζα την κοπελα μου η οποια ηθελε οπωσδηποτε να φυγει και με πηρε και εμενα μαζι της ασχετα αν δεν ενοιωθα ετοιμος για κατι τετοιο. Η κοπελα μου δεν με πιεζει αμεσα να βρω καποια καλυτερη και πιο σταθερη δουλεια απ αυτη που εχω τωρα αλλα δεν ειναι καθολου ευχαριστημενη στην δικη της δουλεια με αποτελεσμα να νοιωθω ασχημα, ενοχος και πιεση στο να βρω κατι καλυτερο ωστε να μπορεσει να παραιτηθει και να βρει κατι αλλο. Επειδη τα ψυχολογικα μου προβληματα και οι φοβιες μου δεν ειναι κατι καινουριο για μενα αλλα τα κουβαλαω μαζι μου σχεδον ολη μου την ζωη εχω βρει καποιους μηχανισμους για να μπορω να χαλαρωνω οσο αυτο ειναι δυνατο,αλλα χρειαζονται χρονο για να δουλεψουν. Δεν μπορω δηλαδη να ξυπνησω ενα πρωι, να σταθω μπροστα στον καθρεφτη, να πω στον εαυτο μου σημερα μπορεις να τους φας ολους και να λειτουργησει.

John11
Δεν διαφωνω εντελως με το σκεπτικο σου αλλα δεν ειναι παντα ετσι. Αν εννοεις οτι τα ατομα γυρω μου με κανουν να νοιωθω ασχημα ηθελημενα δεν ισχυει στην δικη μου περιπτωση. Μπορει να μην ξερουν πως να με βοηθησουν και μπορει καποιες φορες να προσπαθουν να με βοηθησουν με λαθος τροπο αλλα αυτο δεν σημαινει οτι θελουν να με εκμεταλευτουν ή οτι θελουν το κακο μου.
Η αληθεια ειναι πως μονο ο πατερας μου μπορει να καταλαβει ακριβως πως νοιωθω γιατι η ψυχοσυνθεση μας ειναι η ιδια.

[John11]

Μπορει να μην ξερουν πως να με βοηθησουν και μπορει καποιες φορες να προσπαθουν να με βοηθησουν με λαθος τροπο αλλα αυτο δεν σημαινει οτι θελουν να με εκμεταλευτουν ή οτι θελουν το κακο μου.

Γειά Γιάννη. Θα μου επιτρέψεις να σου απαντήσω σε αυτά με προσωπικό μήνυμα? Επειδή έχεις στείλει ως τώρα λίγα post στο forum, το σύστημα δεν μου επιτρέπει να σου στείλω προσωπικό μήνυμα (νομίζω το όριο είναι 50 posts για να μπορούν άλλοι να σου στείλουν email ή μήνυμα. Και δεν δουλεύει το Όροι Χρήσης για να το ελέγξω). Δεν θυμάμαι αν μπορείς εσύ να στείλεις, αλλά μάλλον όχι. Αν θες δώσε μου κάποιο email σου.

[Interferon]

Σας ευχαριστω ακομα μια φορα για το ενδιαφερον σας. Δεν περιμενα πως θα εχω τοσες απαντησεις. Ειλικρινα μου δινουν δυναμη και με βοηθανε πολυ!

Interferon βρισκομαι στην Ιταλια, Μιλανο συγκεκριμενα. Ωραια πολη, χαμηλη ανεργια, οι μισθοι ειναι σχετικα καλοι (καμια σχεση με τους μισθους στην Ελλαδα δηλαδη αλλα οχι απο τους πιο υψηλους στην Ευρωπη) και επισης οι Ιταλοι μοιαζουν αρκετα με μας στην ιδιοσυγκρασια και στην ψυχολογια κατι που σε κανει να μπορεις να προσαρμοστεις πιο ευκολα αλλα δεν μιλανε σχεδον καθολου αγγλικα και αν δεν μιλας ιταλικα και εισαι και ανθρωπος χαμηλων τονων και οχι ιδιαιτερα κοινωνικος ειναι μεγαλο πληγμα!

Εχεις δικιο σε ολα οσα γραφεις. Ηθελα να βγω στο εξωτερικο αλλα οπως εγραψα και στο αρχικο μου post δεν θα το τολμουσα ποτε αν δεν γνωριζα την κοπελα μου η οποια ηθελε οπωσδηποτε να φυγει και με πηρε και εμενα μαζι της ασχετα αν δεν ενοιωθα ετοιμος για κατι τετοιο. Η κοπελα μου δεν με πιεζει αμεσα να βρω καποια καλυτερη και πιο σταθερη δουλεια απ αυτη που εχω τωρα αλλα δεν ειναι καθολου ευχαριστημενη στην δικη της δουλεια με αποτελεσμα να νοιωθω ασχημα, ενοχος και πιεση στο να βρω κατι καλυτερο ωστε να μπορεσει να παραιτηθει και να βρει κατι αλλο. Επειδη τα ψυχολογικα μου προβληματα και οι φοβιες μου δεν ειναι κατι καινουριο για μενα αλλα τα κουβαλαω μαζι μου σχεδον ολη μου την ζωη εχω βρει καποιους μηχανισμους για να μπορω να χαλαρωνω οσο αυτο ειναι δυνατο,αλλα χρειαζονται χρονο για να δουλεψουν. Δεν μπορω δηλαδη να ξυπνησω ενα πρωι, να σταθω μπροστα στον καθρεφτη, να πω στον εαυτο μου σημερα μπορεις να τους φας ολους και να λειτουργησει.

John11
Δεν διαφωνω εντελως με το σκεπτικο σου αλλα δεν ειναι παντα ετσι. Αν εννοεις οτι τα ατομα γυρω μου με κανουν να νοιωθω ασχημα ηθελημενα δεν ισχυει στην δικη μου περιπτωση. Μπορει να μην ξερουν πως να με βοηθησουν και μπορει καποιες φορες να προσπαθουν να με βοηθησουν με λαθος τροπο αλλα αυτο δεν σημαινει οτι θελουν να με εκμεταλευτουν ή οτι θελουν το κακο μου.
Η αληθεια ειναι πως μονο ο πατερας μου μπορει να καταλαβει ακριβως πως νοιωθω γιατι η ψυχοσυνθεση μας ειναι η ιδια.

Φίλε μου καλησπέρα σου καταρχήν
Παρεμπιπτόντως έχω πάει Ιταλία αρκετές φορές και θέλω να πάω για σπουδές αλλά και να μείνω! Είναι ο στόχος μου αυτή τη στιγμή και χαίρομαι που βρίσκω άνθρωπο που είναι εκεί και ζει :)
Όσο για τα υπόλοιπα, έχω να σου πω πως κάποια πράματα θέλει να γίνονται με το "ζόρι", όσο παράξενο και αν σου ακούγεται. Εάν δεν πιεστείς να κάνεις κάποια πράματα όταν πρέπει δεν θα έχεις αυτά που θέλεις ή τουλάχιστον όχι εύκολα.
Η "αλλαγή" σε κάτι θα σε βάλει στο κλίμα για κάτι διαφορετικό, θα το συνηθίσεις και θα αλλάξεις τελείως οπτική γωνία σχετικά με το πως βλέπεις τα πράματα. Θα σου αρέσει και θα ξεχάσεις τι σε κράταγε πίσω.
Πρέπει λοιπόν όσο μπορείς με όλους αυτούς τους τρόπους να πηγαίνεις ένα βήμα μπροστά μέρα με τη μέρα. Ο "μηχανισμός" που θα λειτουργήσει ουσιαστικά αυτός είναι. Να κάνεις βήματα όσο μπορείς!

[Sephiroth]

Γεια σου Γιάννη,

σε καταλαβαίνω πολύ περισσότερο απ' όσο μπορείς αν φανταστείς. Πριν 2 χρόνια έφυγα στη Γερμανία, όπου βέβαια με περίμενε δουλειά, αλλά είχα παρόμοια προβλήματα μ' εσένα. Το χειρότερο είναι ότι πήγα ολομόναχος, χωρίς να ξέρω κανέναν, χωρίς να έχω κανέναν. Με πανικοβάλανε διάφορα πράγματα, που δεν έχει σημασία να σου αναλύσω. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι κλήθηκα να κάνω κάτι (να μεταναστεύσω μόνος, να φτιάξω το σπίτι μόνος, να μπω σε νέο εργατικό περιβάλλον μόνος κτλ κτλ κτλ), που δεν είχα ξανά κάνει ποτέ και δεν ήξερα καν αν μπορώ να τα καταφέρω.

Επειδή είμαι πρακτικός άνθρωπος, θα σου πω απευθείας τι έκανα για να μην έχω όλα αυτά που περιγράφεις. Πριν φύγω επισκέφτηκα ένα Νευρολόγο, του είπα πως φοβάμαι πως υπό διάφορες συνθήκες θα χάσω τον έλεγχο, θα τρέμω, θα ιδρώνω, θα κομπιάζω, δεν θα μπορώ να μιλήσω κτλ και μου πρότεινε να δοκιμάσω τα Inderal. Τα χάπια αυτά είναι βήτα αναστολείς και μπλοκάρουν όλα τα παραπάνω αρνητικά, που μου προκαλούσαν επιπλέον πανικό. Έτσι σιγά σιγά εγκλιματίστηκα και τα πράγματα άρχισαν να στρώνουν.

Δε σου λέω σε καμία περίπτωση να κάνεις το ίδιο. Αυτό που σου λέω είναι να απευθυνθείς στους ειδικούς. Σίγουρα πρέπει να μιλήσεις σε κάποιον σοβαρό ψυχολόγο, πράγμα που μπορείς να κάνεις και μέσω σκαιπ (αν θες μπορώ να σου προτείνω), αλλά πρέπει να πας και σε κάποιον νευρολόγο-ψυχίατρο να συζητήσετε αν πρέπει να βοηθηθείς και φαρμακευτικά. Προσωπικά βέβαια θα σου πρότεινα να αποφύγεις αντικαταθλιπτικά, αλλά είναι δικό σου θέμα.

Έχεις ταλαιπωρήσει πάρα πολύ τον εαυτό σου είμαι σίγουρος. Μην είσαι αυστηρός μαζί σου. Πρέπει να μάθεις να σε αγαπάς, να σε σέβεσαι, να σε εκτιμάς, να είσαι καλά με τον εαυτό σου, να μάθεις να ηρεμείς, να μάθεις να διαγράφεις τις αρνητικές σκέψεις, να τις ξεπερνάς και να μη σου καίγεται καρφί για το τι θα πουν οι άλλοι. Το ξέρω πως όλα αυτά είναι εύκολο να τα λες και δύσκολο να τα εφαρμόζεις. Το πιο σημαντικό βήμα όμως είναι να τα αντιληφθείς.

Να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος και δεν είσαι ο μόνος που περνάει όσα περνάει, απλά κανένας δεν θα παραδεχτεί όλα όσα μας έγραψες εσύ.

Το ξέρεις πως η ζωή είναι ωραία και να θυμάσαι πως οι δύσκολες καταστάσεις είναι αυτές που μας διαμορφώνουν, μας κάνουν καλύτερους και πιο δυνατούς και να είσαι σίγουρος πως μια μέρα θα νιώθεις τυχερός για όσα περνάς σήμερα. Είναι νωρίς για να το καταλάβεις.

Never give up φίλε μου.

Καλή τύχη

[John11]

Δεν εχω φιλους εδω που βρισκομαι να μιλησω μαζι τους. Δεν θελω να μιλησω για αυτα στους γονεις μου γιατι δεν θελω να τους στενοχωρησω. Καθε φορα που μιλαω μαζι τους τους λεω πως ολα ειναι καλα. Ενω δεν ειναι. Να γυρισω πισω στην Ελλαδα δεν το θεωρω λυση. Θα πρεπει καταρχην να χωρισω με την κοπελα μου για να το κανω αυτο. Κατα δευτερον δυστυχως στην ελλαδα καταγομαι απο ενα πολυ μικρο χωριο. Θα εχω γυρισει σαν αποτυχημενος και ολοι θα το γνωριζουν και θα το σχολιαζουν.

Δεν πιστευω στον εαυτο μου και δεν εχω θαρρος. Οσο ημουν στην Ελλαδα τα καταφερνα στραβα κουτσα γιατι ειχα ατομα να με βοηθησουν, να με στηριξουν, φιλους να μιλησω. Δεν εμαθα ποτε να τα καταφερνω εντελως μονος μου και δυστυχως καλουμαι να το μαθω τωρα σε ενα περιβαλλον πολυ πιο δυσκολο απ οτι μου επιτρεπει η γενικοτερη ψυχολογια μου σαν ανθρωπος.

Θα γράψω λίγα. Κατ' αρχή φαίνεται ότι χρειάζεσαι κάποιον να μιλήσεις. Είναι εμφανέστατο από αυτά που λες. Και ήταν αυτό που σε στήριζε παλιά, έστω και λιγότερο από αυτό που θα ήθελες.

Η κοπελα μου ηθελε και αυτη να βγει στο εξωτερικο και ηταν αποφασισμενη να το κανει αντιθετα με μενα. Ετσι λοιπον επρεπε ή να την ακολουθησω ή να χωρισουμε. Την ακολουθησα με βαρια καρδια και φοβο. Να ανοιξω μια παρενθεση και να πω πως την κοπελα μου την αγαπαω παρα πολυ και ξερω πως με αγαπαει και αυτη. Δεν περναει απο το μυαλο μου ο χωρισμος και δεν επιρριπτω ευθυνες σε αυτην για την κατασταση μου.

Ξεκίνησες και έφυγες για Ιταλία με ένα μειονέκτημα. Εσύ ήθελες να είσαι με την κοπελιά σου γι' αυτό ακολούθησες. Εκείνη όχι, θα έφευγε και μόνη της.
Δεν σου δίνω λύση σε κάποιο πρόβλημα, απλά αναφέρω τα γεγονότα. Έχω βρεθεί και βρίσκομαι σε κάποια αντίστοιχη θέση. Στα γράφω πολύ περιληπτικά.
Τα άτομα που δεν μας αγαπάνε αλλά λένε ότι μας αγαπάνε είναι που κάνουν τη μεγαλύτερη ζημιά. Είναι αυτά τα άτομα που στην ουσία δεν καταλαβαίνουν, δεν θέλουν να καταλάβουν τι είμαστε, τι θέλουμε, κοιτάνε τη δική τους ανάγκη.
(Και επειδή έμπλεξα τη λέξη αγάπη, -κάτι που δεν το συνηθίζω-, η αγάπη είναι κάτι που ίσως έρχεται μετά. Ξέρω ότι δεν γίνεται να υπάρξει αγάπη αν δεν υπάρχει σεβασμός, ειλικρίνεια, ακεραιότητα, υπεθυνότητα, και αυτά ως το "κόκκαλο". Δεν υπάρχει λίγο ειλικρινής, και εντάξει με λίγο ή αρκετό σεβασμό).