Η μοναξιά

[bee]

Στην ημιτονοειδή πορεία της ύπαρξης υπάρχουν στιγμές, οι οποίες ξεχωρίζουν από τη μέση γραμμή, αυτές που ονομάζουμε στιγμές της ζωής και υπάρχουν άλλες που μένουν κάτω από τον ορίζοντα και τις λέμε θάνατο. Στην πραγματικότητα, όλα είναι ύπαρξη, είτε πρόκειται για τη μία είτε για την άλλη πλευρά της διαχωριστικής γραμμής. Το θεμελιώδες είναι το πέρασμα αυτής της γραμμής, είτε για να πεθάνουμε είτε για να γεννηθούμε.

Tόσο στη γέννηση όσο και στο θάνατο, είμαστε μόνοι. Δεν έχει σημασία πόσα όντα υπάρχουν γύρω μας αυτές τις στιγμές. Στην πραγματικότητα είμαστε μόνοι. Και το πιο πιθανό είναι ότι είμαστε μόνοι σε όλη τη ζωή μας. Όχι γιατί δεν μπορούμε να μοιραστούμε τις ώρες μας με κάποιον, αλλά γιατί, κατά βάθος, κανένας δεν μπορεί να μπει στην ψυχή μας, που κι αυτή είναι από τη φύση της μοναχική.

Είναι δύσκολο να αποκαλύψουμε το μυστήριο της ζωής και του θανάτου. Αν ο θάνατος είναι κάτι που μας συγκλονίζει λόγω της άγνοιάς μας, η ζωή και το «γιατί» ήρθαμε στη ζωή δεν παύουν να είναι προβλήματα, σχεδόν άλυτα για την ανθρώπινη νοοτροπία.

Είναι πιθανό, κάποια στιγμή, η ψυχή μας να αποχωρίστηκε από κάτι πολύ μεγαλύτερο που την περιείχε. Αποχωρίστηκε σε αναζήτηση νέων εμπειριών, οδηγημένη από την αφελή έλλειψη γνώσης που έχουν οι αθώες ψυχές. Κι έτσι έφτασε στη γη, μόνη, τρομερά μόνη και ξεριζωμένη από την ουράνια κοιτίδα της. Κι από τότε περιπλανιέται στη γη, άλλοτε καλυμμένη από ύλη, άλλοτε όχι, σε αναζήτηση του κλειδιού που θα της επιτρέψει να επιστρέψει στην πρώτη της πηγή, εκεί όπου δεν ήταν μόνη, γιατί δεν ήταν διαιρεμένη. Αυτό το κλειδί είναι η Γνώση. Γνώση σημαίνει Δύναμη. Καμιά φορά, έτσι όπως φεύγουμε, μπορούμε επίσης να επιστρέψουμε.

Η μοναξιά είναι ένας μεγάλος σύμμαχος της Μάγια.Όσο περισσότερο μόνοι νιώθουμε, τόσο παραδινόμαστε στα παιχνίδια της ψευδαίσθησης, για να σβήσουμε αυτήν την αίσθηση της εσωτερικής αγωνίας.

Αρχίζει το νέο δράμα: αυτό της συνύπαρξης. Ψυχές μόνες που θέλουν να ζήσουν μαζί με άλλες μοναχικές ψυχές, αν και δεν φτάνουν ποτέ να καταλάβουν εντελώς η μία την άλλη, καθώς η μοναξιά είναι το σημάδι που μας σημαδεύει όλους.

Η συνύπαρξη δημιουργεί διάφορες μορφές, από την απλή αγάπη που ενώνει δύο όντα μέχρι τα πιο περίπλοκα συναισθήματα που χαρακτηρίζουν μία κοινωνία αλλά και την ανθρωπότητα. Εμφανίζονται στο προσκήνιο οικογένειες, ομάδες, πόλεις, αγορές, εκκλησίες, πολιτικά κόμματα... Όλα είναι δίχτυα της Μάγια, στα οποία ο άνθρωπος πέφτει παγιδευμένος, πιστεύοντας ότι επιτέλους έχει νικήσει τη μοναξιά. Όμως όσο περισσότερο ψάχνει ο άνθρωπος στο βάθος της ψυχής του τόσο περισσότερο είναι μόνος.

Ο σοφός Πλάτων έλεγε ότι ο άνθρωπος έχει σχηματιστεί "από το ένα και το άλλο". Τίποτε πιο σίγουρο. Το ένα είναι το αδιαίρετο που κείται στο εσωτερικό: είναι η ψυχή μόνη της. Το άλλο είναι η μάσκα που βγαίνει προς τον κόσμο και σχετίζεται με πολλαπλούς τρόπους, ξεφεύγοντας από τη μοναξιά.

Βάζοντας τη μάσκα, μπορεί κανείς να παίξει με πολλούς τρόπους το ρόλο αυτού που έχει σύντροφο. Έτσι γεννιέται η φιλία, ο έρωτας, το αδελφικό και πατρικό συναίσθημα, η αγάπη για όλους τους ανθρώπους, ακόμα και για τα ζώα και τα φυτά. Σε λεπτότερες διαβαθμίσεις, η αγάπη στρέφεται προς το άπειρο των άστρων, και τότε ο άνθρωπος μπορεί να συλλάβει την ιδέα του Θεού και να τον αγαπήσει για την τελειότητα με την οποία εκδηλώνεται ο Κόσμος Του.

Όμως, πόσες είναι οι απογοητεύσεις! Υπάρχουν φιλίες που φθείρονται, έρωτες που πεθαίνουν με τον καιρό, παιδιά που προδίδουν τους γονείς τους, γονείς που εγκαταλείπουν τα παιδιά, όντα που δεν νοιάζονται καθόλου για τους άλλους...Υπάρχει μια επιστήμη που παγώνει τη ρομαντική λάμψη των αστεριών και πολλές θρησκείες που αντιμάχονται για τον ίδιο Θεό. Τι να γίνει;

Εδώ είναι που ο άνθρωπος πετάει αηδιασμένος την εξωτερική του μάσκα και κλείνεται στον εαυτό του απελπισμένος, σκεπτόμενος ότι δεν θα αποφύγει ποτέ τη μοναξιά. Κι εδώ είναι που παρουσιάζεται η μεγάλη έκπληξη.

Είναι το ίδιο το Εγώ στο εσωτερικό «είναι» που συναντάει τον αληθινό φίλο, αυτόν που πάντα συντροφεύει, αυτόν που είναι πάντα παρών κι ο ίδιος, τόσο όταν υποφέρουμε, όσο όταν χαιρόμαστε, αυτόν που μας κοιτάζει χωρίς να μουρμουρίζει και που μας πηγαίνει ψηλά χωρίς να ζητάει καμία ανταμοιβή για αυτό.

Το θαύμα συνεχίζεται. Όταν ανακαλύπτουμε αυτόν τον αληθινό φίλο, πατέρα και αδερφό, όλα αποκτούν ξανά νόημα. Το να διαβάζουμε, να ακούμε μουσική, να απολαμβάνουμε τη γοητεία της φύσης δεν είναι πια δραστηριότητες του μοναχικού που επικεντρώνεται στον εαυτό του, αλλά του ανθρώπου που τον συντροφεύει το αληθινό του Εγώ. Τώρα πια είναι δυνατό να σχετιστούμε με τους άλλους ανθρώπους, γιατί σε καθέναν από αυτούς υπάρχει το άλλο Εγώ, που συμμερίζεται τις ίδιες ανησυχίες με το φίλο που μόλις ανακαλύψαμε. Τώρα ασφαλώς είναι δυνατό να καταλαβαίνουμε και να αισθανόμαστε. Αυτός που δεν έχει περάσει από τη δική του εσωτερική ενδοσκόπηση, δύσκολα θα μπορέσει να στοχεύσει στην ελάχιστη γνώση αυτού που είναι ο εξωτερικός κόσμος. Πρώτα προς τα μέσα, και μετά προς τα έξω. Δεν είναι ότι έτσι θα εξαφανιστεί η μοναξιά. Αυτή είναι κατάσταση της ψυχής. Όμως σίγουρα μπορούν να ενωθούν οι μοναξιές και να παίξουν με τα πέπλα της Μάγια όσο διαρκεί η ζωή. Το να μοιραζόμαστε μια δυστυχία είναι μια μορφή ένωσης.

Κι ακόμα είναι δυνατόν να αναζητούν οι ψυχές την ένωση μπροστά στην κοινή δυστυχία της απώλειας της πρώτης αρχής, και να επιθυμούν διακαώς την επιστροφή στο σημείο που δεν υπάρχει η διαίρεση.

Η μοναξιά είναι προϊόν της διαίρεσης. Όταν όλα είναι Ένα, τότε πού χωράει η μοναξιά; Η Μοναξιά είναι λοιπόν χωρισμός, μη ένωση, διαίρεση. Όσο περισσότερο διαιρούμαστε, τόσο περισσότερη μοναξιά υπάρχει, καθώς έχουμε δημιουργήσει νέα σωματίδια που με τη σειρά τους είναι μόνα και χωρισμένα από τα υπόλοιπα.

Αυτό είναι ένα από τα παιχνίδια της Μάγια. Να διαιρούμαστε μέχρι το άπειρο, να πολλαπλασιάζονται οι μορφές και να εμψυχώνουμε τους εαυτούς, να επαναλαμβάνουμε το ίδιο, κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι στην ποσότητα βρίσκεται το γιατρικό για τη μοναξιά. Δεν είναι η ποσότητα αυτή που εξαλείφει τη μοναξιά, το πολύ-πολύ να έρθει ο κορεσμός, και να χάσει από ποιότητα, δεδομένου ότι οι παρουσίες έχουν πολλαπλασιαστεί από την ίδια ουσία. Πρέπει να ψάχνουμε λίγο και καλά, βαθιά και συγχρόνως ψηλά. Έτσι είναι δυνατόν, γνωρίζοντας το παιχνίδι της Μάγια, να κατορθώσουμε να ξεπεράσουμε την ψευδαίσθηση και να αναγνωρίσουμε τα κομμάτια που λείπουν από την ψυχή μας, αυτά που έχασε στην κάθοδό της προς τη γη κι αυτά που πρέπει να ξαναποκτήσει για να ξαναγίνει μία και για να μη ξανανιώσει μόνη ποτέ.

- Είσαι μόνος;
- Ναι...
- Θέλεις να είσαι μαζί μου;
- Καλά...

Κι έτσι πηγαίνουν δυο-δυο, πιασμένοι από το χέρι, με ενωμένες τις σαρκικές μάσκες τους, ενώ οι ψυχές κοιτάζονται με περιέργεια στα μάτια για να δουν αν αυτό το ον είναι το δίδυμο εγώ τους που έχασαν στην πρώτη διαίρεση.

Από το βιβλίο: "ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ"
Φιλοσοφικά δοκίμια για την απατηλότητα του κόσμου Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη

[Adzik]

\"\"Είναι το ίδιο το Εγώ στο εσωτερικό «είναι» που συναντάει τον αληθινό φίλο, αυτόν που πάντα συντροφεύει, αυτόν που είναι πάντα παρών κι ο ίδιος, τόσο όταν υποφέρουμε, όσο όταν χαιρόμαστε, αυτόν που μας κοιτάζει χωρίς να μουρμουρίζει και που μας πηγαίνει ψηλά χωρίς να ζητάει καμία ανταμοιβή για αυτό.\"\"

-
Εδω μιλαει για αυτο που λεγεται υγειισ εγωισμοσ.
την Αυτογνοσια σε συνδιασμο με την αποδοχη του εαυτου μασ απο τουσ ιδιουσ εμασ






\"Όταν όλα είναι Ένα, τότε πού χωράει η μοναξιά;\"
-
Το ενα μπορει να ειναι ολα...αλλα αυτο δεν σιμαινει πωσ το \"ολα\" αυτο ειναι ολοκληρομενο....ισωσ του λιπει ενα κομματι το οποιο του προκαλει αυτη την αναγκη αναζητησησ για το κομματι του και του διμιουργει αυτη την μοναξια.











\"Πρέπει να ψάχνουμε λίγο και καλά, βαθιά και συγχρόνως ψηλά. ¨

και ναι αλλα και οχι μια και στην ζωη τιποτα δεν ειναι απολυτο αλλα ολα αγκαλιαζονται απο σινισταμενεσ και παραγοντεσ.





\"Κι ακόμα είναι δυνατόν να αναζητούν οι ψυχές την ένωση μπροστά στην κοινή δυστυχία της απώλειας της πρώτης αρχής, και να επιθυμούν διακαώς την επιστροφή στο σημείο που δεν υπάρχει η διαίρεση.

Η μοναξιά είναι προϊόν της διαίρεσης. Όταν όλα είναι Ένα, τότε πού χωράει η μοναξιά; Η Μοναξιά είναι λοιπόν χωρισμός, μη ένωση, διαίρεση. Όσο περισσότερο διαιρούμαστε, τόσο περισσότερη μοναξιά υπάρχει, καθώς έχουμε δημιουργήσει νέα σωματίδια που με τη σειρά τους είναι μόνα και χωρισμένα από τα υπόλοιπα.\"


- ενδιαφερουσα θεωρια , αλλα το θεμα ειναι πωσ δεν ζουμε μονοι μασ απομονομενοι απο τον υπολυπο κοσμο, οι κοινωνιεσ μασ βασιζοντε στα \"κοινα\" πραγματα αυτο εχουμε δεχτει....αν ηταν να μην υπηρχε λογοσ για τον οποιο οι ανθρψποι αναζητουν το αλλο τουσ μισο, θα ειχαμε αποδεχτει αλλο τροπο υπαρξησ..πχ του καθενα ξεχωριστα απομοννομενο απο τουσ αλλουσ.... θα θεωρουσαμε τον \"ερημιτισμο\" φισιολογικο .... ολοι θα ηταν ερημητεσ ...

για τα παντα υπαρχει λογοσ...

και σιγουρα υπαρχει λογοσ για τον οποιο υπαρχει η ανθρωπινη αναζητηση.











οσο για το¨
\"- Είσαι μόνος;
- Ναι...
- Θέλεις να είσαι μαζί μου;
- Καλά...
\"


μαλλον ειναι

-εισαι μονοσ?
-ναι
-κι εγω ειμαι μονοσ...
-θελεισ να προσπαθησουμε να ενωθουμε?να συμπορευθουμε?
-Ναιιιιιιι αλλα φοβαμαι..
-κι εγω φοβαμαι...αλλα δεν υπαρχει αλλοσ τροποσ...
-παμε..

[Reina]

Γιατί αυτό?

-είσαι μόνος?
-ναι. είσαι μόνη?
-ναι. είσαι μόνος?
-ναι. είσαι μόνη?
-ναι. είσαι μόνος?
...
..
.

-πολλή μοναξιά ρε παιδί μου.
-ναι. πολλή.

[Kleiw]

Originally posted by bee
Στην ημιτονοειδή πορεία της ύπαρξης υπάρχουν στιγμές, οι οποίες ξεχωρίζουν από τη μέση γραμμή, αυτές που ονομάζουμε στιγμές της ζωής και υπάρχουν άλλες που μένουν κάτω από τον ορίζοντα και τις λέμε θάνατο. Στην πραγματικότητα, όλα είναι ύπαρξη, είτε πρόκειται για τη μία είτε για την άλλη πλευρά της διαχωριστικής γραμμής. Το θεμελιώδες είναι το πέρασμα αυτής της γραμμής, είτε για να πεθάνουμε είτε για να γεννηθούμε.

Tόσο στη γέννηση όσο και στο θάνατο, είμαστε μόνοι. Δεν έχει σημασία πόσα όντα υπάρχουν γύρω μας αυτές τις στιγμές. Στην πραγματικότητα είμαστε μόνοι. Και το πιο πιθανό είναι ότι είμαστε μόνοι σε όλη τη ζωή μας. Όχι γιατί δεν μπορούμε να μοιραστούμε τις ώρες μας με κάποιον, αλλά γιατί, κατά βάθος, κανένας δεν μπορεί να μπει στην ψυχή μας, που κι αυτή είναι από τη φύση της μοναχική.

Είναι δύσκολο να αποκαλύψουμε το μυστήριο της ζωής και του θανάτου. Αν ο θάνατος είναι κάτι που μας συγκλονίζει λόγω της άγνοιάς μας, η ζωή και το «γιατί» ήρθαμε στη ζωή δεν παύουν να είναι προβλήματα, σχεδόν άλυτα για την ανθρώπινη νοοτροπία.

Είναι πιθανό, κάποια στιγμή, η ψυχή μας να αποχωρίστηκε από κάτι πολύ μεγαλύτερο που την περιείχε. Αποχωρίστηκε σε αναζήτηση νέων εμπειριών, οδηγημένη από την αφελή έλλειψη γνώσης που έχουν οι αθώες ψυχές. Κι έτσι έφτασε στη γη, μόνη, τρομερά μόνη και ξεριζωμένη από την ουράνια κοιτίδα της. Κι από τότε περιπλανιέται στη γη, άλλοτε καλυμμένη από ύλη, άλλοτε όχι, σε αναζήτηση του κλειδιού που θα της επιτρέψει να επιστρέψει στην πρώτη της πηγή, εκεί όπου δεν ήταν μόνη, γιατί δεν ήταν διαιρεμένη. Αυτό το κλειδί είναι η Γνώση. Γνώση σημαίνει Δύναμη. Καμιά φορά, έτσι όπως φεύγουμε, μπορούμε επίσης να επιστρέψουμε.

Η μοναξιά είναι ένας μεγάλος σύμμαχος της Μάγια.Όσο περισσότερο μόνοι νιώθουμε, τόσο παραδινόμαστε στα παιχνίδια της ψευδαίσθησης, για να σβήσουμε αυτήν την αίσθηση της εσωτερικής αγωνίας.

Αρχίζει το νέο δράμα: αυτό της συνύπαρξης. Ψυχές μόνες που θέλουν να ζήσουν μαζί με άλλες μοναχικές ψυχές, αν και δεν φτάνουν ποτέ να καταλάβουν εντελώς η μία την άλλη, καθώς η μοναξιά είναι το σημάδι που μας σημαδεύει όλους.

Η συνύπαρξη δημιουργεί διάφορες μορφές, από την απλή αγάπη που ενώνει δύο όντα μέχρι τα πιο περίπλοκα συναισθήματα που χαρακτηρίζουν μία κοινωνία αλλά και την ανθρωπότητα. Εμφανίζονται στο προσκήνιο οικογένειες, ομάδες, πόλεις, αγορές, εκκλησίες, πολιτικά κόμματα... Όλα είναι δίχτυα της Μάγια, στα οποία ο άνθρωπος πέφτει παγιδευμένος, πιστεύοντας ότι επιτέλους έχει νικήσει τη μοναξιά. Όμως όσο περισσότερο ψάχνει ο άνθρωπος στο βάθος της ψυχής του τόσο περισσότερο είναι μόνος.

Ο σοφός Πλάτων έλεγε ότι ο άνθρωπος έχει σχηματιστεί \"από το ένα και το άλλο\". Τίποτε πιο σίγουρο. Το ένα είναι το αδιαίρετο που κείται στο εσωτερικό: είναι η ψυχή μόνη της. Το άλλο είναι η μάσκα που βγαίνει προς τον κόσμο και σχετίζεται με πολλαπλούς τρόπους, ξεφεύγοντας από τη μοναξιά.

Βάζοντας τη μάσκα, μπορεί κανείς να παίξει με πολλούς τρόπους το ρόλο αυτού που έχει σύντροφο. Έτσι γεννιέται η φιλία, ο έρωτας, το αδελφικό και πατρικό συναίσθημα, η αγάπη για όλους τους ανθρώπους, ακόμα και για τα ζώα και τα φυτά. Σε λεπτότερες διαβαθμίσεις, η αγάπη στρέφεται προς το άπειρο των άστρων, και τότε ο άνθρωπος μπορεί να συλλάβει την ιδέα του Θεού και να τον αγαπήσει για την τελειότητα με την οποία εκδηλώνεται ο Κόσμος Του.

Όμως, πόσες είναι οι απογοητεύσεις! Υπάρχουν φιλίες που φθείρονται, έρωτες που πεθαίνουν με τον καιρό, παιδιά που προδίδουν τους γονείς τους, γονείς που εγκαταλείπουν τα παιδιά, όντα που δεν νοιάζονται καθόλου για τους άλλους...Υπάρχει μια επιστήμη που παγώνει τη ρομαντική λάμψη των αστεριών και πολλές θρησκείες που αντιμάχονται για τον ίδιο Θεό. Τι να γίνει;

Εδώ είναι που ο άνθρωπος πετάει αηδιασμένος την εξωτερική του μάσκα και κλείνεται στον εαυτό του απελπισμένος, σκεπτόμενος ότι δεν θα αποφύγει ποτέ τη μοναξιά. Κι εδώ είναι που παρουσιάζεται η μεγάλη έκπληξη.

Είναι το ίδιο το Εγώ στο εσωτερικό «είναι» που συναντάει τον αληθινό φίλο, αυτόν που πάντα συντροφεύει, αυτόν που είναι πάντα παρών κι ο ίδιος, τόσο όταν υποφέρουμε, όσο όταν χαιρόμαστε, αυτόν που μας κοιτάζει χωρίς να μουρμουρίζει και που μας πηγαίνει ψηλά χωρίς να ζητάει καμία ανταμοιβή για αυτό.

Το θαύμα συνεχίζεται. Όταν ανακαλύπτουμε αυτόν τον αληθινό φίλο, πατέρα και αδερφό, όλα αποκτούν ξανά νόημα. Το να διαβάζουμε, να ακούμε μουσική, να απολαμβάνουμε τη γοητεία της φύσης δεν είναι πια δραστηριότητες του μοναχικού που επικεντρώνεται στον εαυτό του, αλλά του ανθρώπου που τον συντροφεύει το αληθινό του Εγώ. Τώρα πια είναι δυνατό να σχετιστούμε με τους άλλους ανθρώπους, γιατί σε καθέναν από αυτούς υπάρχει το άλλο Εγώ, που συμμερίζεται τις ίδιες ανησυχίες με το φίλο που μόλις ανακαλύψαμε. Τώρα ασφαλώς είναι δυνατό να καταλαβαίνουμε και να αισθανόμαστε. Αυτός που δεν έχει περάσει από τη δική του εσωτερική ενδοσκόπηση, δύσκολα θα μπορέσει να στοχεύσει στην ελάχιστη γνώση αυτού που είναι ο εξωτερικός κόσμος. Πρώτα προς τα μέσα, και μετά προς τα έξω. Δεν είναι ότι έτσι θα εξαφανιστεί η μοναξιά. Αυτή είναι κατάσταση της ψυχής. Όμως σίγουρα μπορούν να ενωθούν οι μοναξιές και να παίξουν με τα πέπλα της Μάγια όσο διαρκεί η ζωή. Το να μοιραζόμαστε μια δυστυχία είναι μια μορφή ένωσης.

Κι ακόμα είναι δυνατόν να αναζητούν οι ψυχές την ένωση μπροστά στην κοινή δυστυχία της απώλειας της πρώτης αρχής, και να επιθυμούν διακαώς την επιστροφή στο σημείο που δεν υπάρχει η διαίρεση.

Η μοναξιά είναι προϊόν της διαίρεσης. Όταν όλα είναι Ένα, τότε πού χωράει η μοναξιά; Η Μοναξιά είναι λοιπόν χωρισμός, μη ένωση, διαίρεση. Όσο περισσότερο διαιρούμαστε, τόσο περισσότερη μοναξιά υπάρχει, καθώς έχουμε δημιουργήσει νέα σωματίδια που με τη σειρά τους είναι μόνα και χωρισμένα από τα υπόλοιπα.

Αυτό είναι ένα από τα παιχνίδια της Μάγια. Να διαιρούμαστε μέχρι το άπειρο, να πολλαπλασιάζονται οι μορφές και να εμψυχώνουμε τους εαυτούς, να επαναλαμβάνουμε το ίδιο, κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι στην ποσότητα βρίσκεται το γιατρικό για τη μοναξιά. Δεν είναι η ποσότητα αυτή που εξαλείφει τη μοναξιά, το πολύ-πολύ να έρθει ο κορεσμός, και να χάσει από ποιότητα, δεδομένου ότι οι παρουσίες έχουν πολλαπλασιαστεί από την ίδια ουσία. Πρέπει να ψάχνουμε λίγο και καλά, βαθιά και συγχρόνως ψηλά. Έτσι είναι δυνατόν, γνωρίζοντας το παιχνίδι της Μάγια, να κατορθώσουμε να ξεπεράσουμε την ψευδαίσθηση και να αναγνωρίσουμε τα κομμάτια που λείπουν από την ψυχή μας, αυτά που έχασε στην κάθοδό της προς τη γη κι αυτά που πρέπει να ξαναποκτήσει για να ξαναγίνει μία και για να μη ξανανιώσει μόνη ποτέ.

- Είσαι μόνος;
- Ναι...
- Θέλεις να είσαι μαζί μου;
- Καλά...

Κι έτσι πηγαίνουν δυο-δυο, πιασμένοι από το χέρι, με ενωμένες τις σαρκικές μάσκες τους, ενώ οι ψυχές κοιτάζονται με περιέργεια στα μάτια για να δουν αν αυτό το ον είναι το δίδυμο εγώ τους που έχασαν στην πρώτη διαίρεση.

Από το βιβλίο: \"ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ\"
Φιλοσοφικά δοκίμια για την απατηλότητα του κόσμου Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη

Ωραίο το κείμενο .
η Μάγια ποια είναι ?

[Kleiw]

Γιατι άραγε νιώθουμε μοναξιά ?

Τι είναι αυτό που επιζητάμε ?

Είναι δύσκολο ερώτημα .

Η συντροφιά του ίδιου σου του εαυτού είναι απαραίτητη , αλλα ποτε δεν αρκεί ..........

[psychangel]

Originally posted by Kleiw
η Μάγια ποια είναι ?

.. η μέλισσα ...η bee .. !

Originally posted by Kleiw
.... Η συντροφιά του ίδιου σου του εαυτού είναι απαραίτητη , αλλα ποτε δεν αρκεί ..........

Ο εαυτος ΜΟΝΑΔΑ αλλά οχι το ... \"ΟΛΟΝ\"
κέντρο μα΄οχι ... περιφέρεια
δίχως ακτίνα (=σχέση/link) πώς να ορισει Γεωμετρικό τόπο , να περιγράψει ..περιφέρεια 360\' ?
και πως να έχει \"άποψη\" το κόσμου ... \"σφαιρική\" ?

Ο εαυτός ΜΟΝΑΔΑ ... \"γραμμική\" ,
\"δυναμικά\" ... αδύναμη !

[Kleiw]

Originally posted by psychangel

Originally posted by Kleiw
η Μάγια ποια είναι ?

.. η μέλισσα ...η bee .. !

δεν νομίζω .......... η Μάγια που αναφέρει το κείμενο ποια είναι .....

[Kleiw]

π.χ.

Originally posted by bee
.................................................. .................................................. ................................

.................................................. .................................................. .......................................

Η μοναξιά είναι ένας μεγάλος σύμμαχος της Μάγια
.................................................. .................................................. ..................................

.................................................. .................................................. ........................................

.................................................. .................................................. ............................................

Αυτό είναι ένα από τα παιχνίδια της Μάγια. Να διαιρούμαστε μέχρι το άπειρο ....................................
.................................................. .....................

[psychangel]

Originally posted by Kleiw

Originally posted by psychangel

Originally posted by Kleiw
η Μάγια ποια είναι ?

.. η μέλισσα ...η bee .. !

δεν νομίζω .......... η Μάγια που αναφέρει το κείμενο ποια είναι .....

... κατάλαβα τι ρωτούσες αλλά \"...λογο-έπαιξα\" με το νικ της .. bee !!!

[keep_walking]

Η φύση του κόσμου. Η Μάγια.

Το Μπραχμάν εκφράζεται τριαδικά ως Απόλυτη Ύπαρξη, Γνώση, Ευδαιμονία (Σατ-Τσιτ-Ανάντα). Aλλά στην ανώτατη πραγματικότητα δεν υπάρχει αλλαγή και μεταβλητότητα. Ο κόσμος είναι μια εμφάνιση, μια ψευδής εικόνα του Μπραχμάν. Υπάρχει μόνο για εμάς και δεν έχει απόλυτη πραγματικότητα. Αυτή η σχετική πραγματικότητα του Μπραχμάν ονομάζεται Μάγια.

Η Μάγια έχει 3 ιδιότητες, που ονομάζονται Γκούνας. Οι 3 Γκούνας είναι οι Ράτζα, Τάμα, Σάττβα. Η Ράτζα υποδηλώνει το πάθος και την δραστηριότητα. Η Τάμα είναι το σκοτάδι και η στασιμότητα. Η Σάττβα είναι το θείο φως και η αγνότητα.

Για να συνειδητοποιήσει κάποιος το Απόλυτο Μπραχμάν πρέπει να αναγνωρίσει την ψευδαίσθηση της Μάγια που πέφτει σαν πέπλο πάνω από την Αλήθεια.

http://www.nea-acropoli.gr/index.php?option=com_content&task=view&id= 602&Itemid=271

Αυτο ισως?

[Kleiw]

Originally posted by psychangel

... κατάλαβα τι ρωτούσες αλλά \"...λογο-έπαιξα\" με το νικ της .. bee !!!

Σαν αστείο ήταν καλό ......... πρέπει να παραδεχτώ . :P


Keep ευχαριστώ για τις πληροφορίες, αν και τώρα μπερδευτηκα πιο πολύ ....... πολλές άγνωστες λέξεις ! :P

Θέλει μελέτη !

[keep_walking]

Κατι σαν να λεμε μια ειναι η πραγματικοτητα...αλλα το οτι αντιλαμβανεται ως καθενας ως πραγματικοτητα,δηλαδη τοσες πραγματικοτητες οσες οι ανθρωποι βασικα ειναι ενα ψεμμα απο αυτα που παραθεσα και οπως το αντιλαμβανομαι...βαριεμαι να διαβασω παραπανω:P

[bee]

[quote]Originally posted by Kleiw
η Μάγια ποια είναι ?

.. η μέλισσα ...η bee .. !

Χα χα, καλό

Ωραίο το λογοπαίγνιο αλλά δεν είμαι εγώ η Μάγια.

Keep σε ευχαριστώ για την έρευνα. Ούτε και εγώ ήξερα ποια είναι η Μάγια αν και νομίζω πως δεν έχει και μεγάλη σημασία. Η μοναξιά είναι το θέμα που μας απασχολεί.

Χρόνια καλά σε όλους.