Ενσυναίσθηση και πόνος

[Φοίβη]

Originally posted by magda-ps.
Δεν θέλω να μαθαίνω από τις εμπειρίες μου.
Τις αρνητικές τις σβήνω με ένα μαγικό μπλάνκο που έχω στο μυαλουδάκι μου.
Τις θετικές δεν τις χρησιμοποιώ για να εξελιχθώ.
Μήπως πρέπει να πάω σε ψυχολόγο? ;)

Έτσι όπως το γράφεις μοιάζει να είναι επιλογή σου. Οπότε, τι να τον κάνεις τον ψυχολόγο? ;)

[Φοίβη]

Originally posted by liberchild
Να το πω πιο απλά. Μπορώ εύκολα να έρθω στη θέση του άλλου και να τον εννοήσω, όμως όταν πρόκειται για σχέσεις και όχι για την καρέκλα του ψυχολόγου, δεν μπορώ εύκολα να απομονώσω συναισθήματα που μου γεννιώνται τα οποία πολλές φορές ανατρέπουν την κατανόηση που έχω ήδη δείξει. Τοutefois...είμαι σε καλό δρόμο.

Κάτι αντίστοιχο μου συμβαίνει κι εμένα στις στενές μου σχέσεις. Εκεί που καταλαβαίνω τον άλλον μια χαρά, ξαφνικά λέει κάτι και μου βγαίνει ένα συναίσθημα απίστευτο και μετά...παύω να τον ακούω καν! Και κατηγορώ και τον εαυτό μου ταυτόχρονα που παρενέβη έτσι άγαρμπα και προσπαθώ να στείλω το συναίσθημα πίσω στην ανυπαρξία. Αλλά αυτό δεν πετυχαίνει φυσικά και τότε χάνω και την κατανόηση του άλλου και την κατανόηση του εαυτού μου.
Αυτό που με έχει βοηθήσει σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να ακούω αυτό το συναίσθημα όταν βγαίνει. Εν ανάγκη ζητάω από τον άλλον να κάνουμε ένα pause στη συζήτηση για να δώσω στον εαυτό μου τον χρόνο και την κατανόηση που χρειάζεται. Όταν το κάνω αυτό, τότε, κάποιες φορές, μπορώ να επιστρέψω στη συζήτηση-σχέση με κατανόηση και για τον άλλον και για εμένα. Δεν συμβαίνει πάντα, αλλά όταν συμβαίνει είναι πολύ όμορφο.

[NikosD.]

Originally posted by liberchild
Πως καταφέρνει κανείς έχοντας την ικανότητα της ενσυναίσθησης ταυτόχρονα να απέχει απο το συναίσθημα όποιο κι αν είναι αυτό ?

Εάν δεις την ενσυναίσηση αποκομένη από τη γνησιότητα (congruence) τότε δε μπορεί να έχει νόημα, καταντά ξύλινη και αναποτελεσματική.

Η ενσυναίσθηση νοείται μόνο όταν συνυπάρχει με γνησιότητα και αποδοχή της πραγματικότητας/διαφορετικότητας του άλλου.

Ρίξε μια ματιά αν θέλεις στο παρακάτω άρθρο, αν και είναι αρκετά περιληπτικό/εισαγωγικό
Οι τρεις θεραπευτικές συνθήκες
Οπου αν αλλάξεις τον τίτλο από \"θεραπευτικές συνθήκες\" σε \"συνθήκες επικοινωνίας\" είναι το ίδιο πράγμα.

Θα προσπαθήσω τις επόμενες ημέρες να ανεβάσω και ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο \"γέφυρες και φραγμοί στην επικοινωνία\".

[liberchild]

Με ποιούς μηχανισμούς μπορεί κάποιος να συναισθάνεται την ψυχική κατάσταση του άλλου διαχωρίζοντάς την από τη δική του ?

[NikosD.]

Originally posted by liberchild
Με ποιούς μηχανισμούς μπορεί κάποιος να συναισθάνεται την ψυχική κατάσταση του άλλου διαχωρίζοντάς την από τη δική του ?

Νομίζω ότι δεν σε κατάλαβα.
Αν μιλούμε για ΜΗ διαχωρισμό του δικού μου συνιασθήματος απ τον άλλον, τότε μάλλον μιλούμε για ταύτιση και αν μιλούμε για ταύτιση, τότε εδώ έχουμε...δουλειά με τον εαυτό μας!
Με την ενσυναίσθηση ουσιαστικά εννοούμε την προσπάθεια μας να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του άλλου, χωρίς όμως να χάνουμε το δικό μας πλαίσιο αναφοράς.... \"ΣΑΝ ΝΑ\" είμαστε ο άλλος.

Με άλλα λόγια, έχω το ένα πόδι στον δικό μου κόσμο και το άλλο πόδι στον κόσμο του άλλου. Εάν βουτήξω και τα δυο πόδια μέσα στον κόσμο του άλλου, τότε μιλούμε για ταύτιση. Αν αφήσω και τα δυο πόδια απ έξω, τότε δεν συναισθάνομαι. Η γνησιότητα (το να έχω δηλαδή επίγνωση των δικών μου συναισθημάτων και ταυτόχρονα να επιλέγω τι θα τα κάνω αυτά, αν θα τα αναγνωρίσω μονο ή αν θα τα επικοινωνήσω κιόλας) είναι η συνθήκη που βοηθά στο να βρεθεί το όριο ανάμεσα στην ταύτιση, την ενσυναισθηση, τη μη ενσυναισθηση κτλ.

[liberchild]

Σ ευχαριστώ, με κάλυψες.

[deleted-member141015]

Να προσθέσω κάτι...δεν ξέρω αν είναι βέβαια πολύ σχετικό. Το να κατανοήσουμε κάτι δε σημαίνει αυτόματα ότι το αποδεχόμαστε όπως είναι. Αν λοιπόν μας δημιουργεί έντονα (αρνητικά) συναισθήματα, παρεμβαίνει κάποιο δικό μας θέμα εκεί πέρα, το νιώθουμε σαν προσωπική επίθεση, απόρριψη, ότι μας θίγει κλπ.

Χρειάζεται λοιπόν να δούμε γιατί μας δημιουργούνται αυτά τα συναισθήματα, πάλι στον εαυτό μας γυρνάμε δηλαδή, αλλά βέβαια δεν είμαστε υποχρεωμένοι να το αποδεχτούμε τελικά.

Ένα καλό βήμα είναι να μην παίρνουμε αποφάσεις βασισμένοι σε μια συναισθηματική αντίδραση.

[magda-ps.]

Η ενσυναίσθηση μπορεί να βοηθήσει, μπορεί όμως και να δημιουργήσει μπλοκαρίσματα, ειδικά όταν τα δυο άτομα βρίσκονται σε διαφορετική συναισθηματική κατάσταση.Σίγουρα πάλι γυρίζεις στον εαυτό σου και επεξεργάζεσαι αυτά που δέχτηκες.
Πάντως, βοηθάει πολύ και στις διαπροσωπικές σχέσεις και σε επαγγέλματα όπως του ψυχολόγου, του ψυχιάτρου, του παιδαγωγού κ.λ.π.
Φανταστείτε ένας φίλος μας να πενθεί, να μην το εκφράζει ανοιχτά και εμείς να έχουμε διάθεση \"γλεντιού\". Η ενσυναίσθηση βοηθάει να καταλάβεις τον άλλον, να ποιάσεις το feeling και να επιτευχθεί τελικά επικοινωνία και επαφή. Η ενσυναίσθηση καλλιεργείται όταν αποφασίσουμε να βγούμε από τον εαυτό μας και να αφήσουμε τον εγωκεντρισμό μας στην άκρη. Κάποια άτομα έχουν μεγαλύτερη ικανότητα σ\'αυτό, κάποια λιγότερη. Το κλειδί νομίζω είναι ο εγωισμός. Άτομα που δεν έχουν αναπτυγμένο εγωισμό μπαίνουν ευκολότερα στη θέση του άλλου.

[NikosD.]

Originally posted by magda-ps.
Η ενσυναίσθηση μπορεί να βοηθήσει, μπορεί όμως και να δημιουργήσει μπλοκαρίσματα, ειδικά όταν τα δυο άτομα βρίσκονται σε διαφορετική συναισθηματική κατάσταση.Σίγουρα πάλι γυρίζεις στον εαυτό σου και επεξεργάζεσαι αυτά που δέχτηκες.
Πάντως, βοηθάει πολύ και στις διαπροσωπικές σχέσεις και σε επαγγέλματα όπως του ψυχολόγου, του ψυχιάτρου, του παιδαγωγού κ.λ.π.
Φανταστείτε ένας φίλος μας να πενθεί, να μην το εκφράζει ανοιχτά και εμείς να έχουμε διάθεση \"γλεντιού\".

Εδώ χωράει αυτό που ονομάζουμε \"situational empathy\" (ενσυναίσθηση της κατάστασης αντί ενσυναίσθησης για τον άλλον)
Αναγνωρίζω το δικό μου συναίσθημα (congruence) και επιλέγω αν θα το επικοινωνήσω και πως θα το επικοινωνήσω με γνώμονα το situational empathy/

[Kleiw]

Απο την θέση ενός απλού άνθρώπου που παρατηρεί τον εαυτό του και μόνο , θεωρώ οτι η ενσυναίσθηση προκύπτει απο την παρατήρηση ....... Παρατήρηση και κατανόηση της συναισθηματικής κατάστασης του άλλου αλλα και της δικής μας .

Αν δεν αφήσουμε τα συναισθήματα τα δικά μας να μας κυριευσουν , αναγνωρίζοντας ποια είναι και που οφείλονται και ταυτόχρονα δεχτούμε συναισθήματα και σκέψεις του άλλου προς επεξεργασία και κατανόηση , και αφήσουμε χώρο για αυτές τις δύο πραγματικότητες στο μυαλό μας , νομίζω οτι φτάνουμε στην ενσυναίσθηση χωρίς να υπάρχει ταυτιση .

Δεν θέλουμε να καταπιέσουμε κατι ή κάποιον , στόχος είναι απλά η κατανόηση της δικής μας πραγματικότητας και του άλλου και κάτω απο αυτό το πρίσμα η οπτική μας αλλάζει , καθώς αντιλαμβανόμαστε τη σχετικότητα της κάθε συναισθηματικής κατάστασης λόγω διαφορετικής θέσης παρατηρητή .

Προσπαθούμε με άλλα λόγια να δούμε τα πράγματα απο ψηλά , βλέποντας και εμάς και τον άλλον ταυτόχρονα και βγαίνοντας απο τα στενά πλαίσια της δικής μας συναισθηματικής κατάστασης .

[magda-ps.]

Στην ενσυναίσθηση νομίζω δεν βλέπεις τα πράγματα από ψηλά. Τα βλέπεις \"από μέσα\". Έτσι το νιώθω. Όταν αποστασιοποιούμαι (το προσπαθώ, δεν το καταφέρνω πάντα) τα βλέπω λίγο απ\'το πλάι, αλλά ουσιαστικά είμαι ακόμη βυθισμένη στο συναίσθημα.

[Φοίβη]

Originally posted by NikosD.

Με άλλα λόγια, έχω το ένα πόδι στον δικό μου κόσμο και το άλλο πόδι στον κόσμο του άλλου. Εάν βουτήξω και τα δυο πόδια μέσα στον κόσμο του άλλου, τότε μιλούμε για ταύτιση. Αν αφήσω και τα δυο πόδια απ έξω, τότε δεν συναισθάνομαι.

Νομίζω οτι αυτή η εικόνα του Νίκου περιγράφει ακριβώς αυτό που λες Μάγδα. Τα πόδια βουτάνε, δεν μένουν απέξω. Πολύ παραστατική εικόνα, για μένα είναι ένας πολύ ξεκάθαρος ορισμός της ενσυναίσθησης.

[Kleiw]

Εχω την αίσθηση οτι στόχος είναι και η κατανόηση και για να το κάνεις αυτό πρέπει να κρατήσεις και μια αποσταση απο το συναίσθημα και το δικό σου και του άλλου .

Οταν το μόνο που κάνεις είναι να νιώθεις και τελος , δεν μπορείς να βοηθήσεις κανέναν (ουτε τον άλλον ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό )

[Φοίβη]

Για μένα είναι λίγο διαφορετικό. Δεν νιώθω μόνο αλλά δεν κρατάω και απόσταση από το συναίσθημα. Θα έλεγα οτι αυτά τα πόδια που βουτάνε στους δυο κόσμους, βουτάνε μέσα ολόκληρα, δηλαδή σαν ένα σύνολο σώματος, μυαλού και συναισθήματος. Με αυτό τον τρόπο, νιώθω το συναίσθημα αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και το μυαλό που παρατηρεί. Αυτό με βοηθάει να μην βουλιάξω στο συναίσθημα.
Είναι μια λεπτή ισορροπία πάντως, τουλάχιστον για μένα. Χάνεται και βρίσκεται, δεν είναι κάτι σταθερό και άκαμπτο.

[Kleiw]

Αυτο μάλλον εννοώ και εγω .........

Προφανώς και δεν είσαι απλά εξωτερικός παρατηρητής , απλά πρέπει να αφήσεις χώρο και στην παρατήρηση και στο συναίσθημα ............και του άλλου και του εαυτού σου .............