Results 211 to 225 of 305
Thread: καρβουνα αναμμενα.......
-
04-10-2015, 01:14 #211
- Join Date
- Feb 2015
- Posts
- 169
ΜΑρουλιε υπαρχουν ατομα με σχιζοφρενειες που κανουν οικογενειες...ολα καλα θα πανε...υπομονη μεχρι να περασει η μπορα
- 04-10-2015, 01:27 #212
- Join Date
- May 2015
- Posts
- 330
Marouliw φιλικά σου λέω πως αυτή η ιστορία (η χαρά τιμωρείται) δεν σχετίζεται απαραίτητα με τους γονείς μας. Κατά τεράστια πιθανότητα σχετίζεται καθαρά και μόνο με την ΙΔΨ.
Αν η διαγνωσή σου ειναι απο ψυχίατρο και ειναι ΙΔΨ, ειναι δύσκολο να προκύπτει απο κακή, περίεργη ή δε ξέρω και γώ τι, συμπεριφορά των γονιών μας.
Αυτό που σου είπε ο άνθρωπος, δεν αμφιβάλλω οτι ισχύει ΓΕΝΙΚΑ, ισα ίσα που ακούγεται πολύ λογικό.
Ενας ιδεοψυχαναγκαστικος όμως τιμωρεί τον εαυτό του για λογούς που αφορούν και καταδεικνύονται απο την ΙΔΨ. Π.χ Ανάγκη για τιμωρία, Ενοχή και πληρωμή, αμφιβολία, υψηλή ηθική κ.α Τα γνωστά δηλαδή...
Όλα αυτα βέβαια δε σημαίνει οτι δεν αφυπνίζονται και εν τέλει εφαρμόζονται (για την τιμωρητική στάση μιλάω) μέσα απο καταστάσεις, ερεθίσματα και συμπεριφορές της οικογένειάς μας και του κοινωνικού μας περίγυρου αλλά ποτέ όλοι αυτοί δεν αποτελούν την γεννεσιουργό αιτία.
Όπως και να χει πάντως το πράγμα, όλα αυτα το ζορικά που μπορεί να συμβαίνουν στον καθένα, έχουν έδαφος το θυμό που θα γίνει στην πορεία οτιδήποτε άλλο.
Αν δηλαδή ιδανικά κατευνάσουμε το θυμό που έχουμε και παράλληλα αποδεχτούμε οτι αυτό που ειμαστε ΕΙΜΑΣΤΕ και ειμαστε μια χαρά με αυτό, θα αρχίσουν να υποχωρούν
και όλα αυτα τα δυσάρεστα που νιώθουμε.
04-10-2015, 07:23 #213
- Join Date
- Feb 2015
- Posts
- 169
Muzzy σε αυτην την διαιστωση καταληγω και εγω οσο προχωραει ο καιρος...με ρωτησε και η ψυχολογος τετοιες ερωτησεις σχετικα με τον θυμο προσφατα...στην αρχη νομιζα ηθελε να με βγαλει μαζοχιστη
04-10-2015, 13:15 #214
- Join Date
- May 2015
- Posts
- 330
Ωραία. Aς συζητήσουμε.
Συμφωνούμε καταρχήν οτι οι ιδεοψυχαναγκαστικοί εχουν σε μεγάλο βαθμό το ενοχικό στοιχείο?
Η ενοχή πως μπορεί να προκύπτει? Μόνο ύστερα απο κρίση, έτσι δεν ειναι? Ποιος μας κρίνει? Μας κρίνει κανείς απο τους γύρω μας? Οχι! Εμείς κρίνουμε τον εαυτό μας.
Τι ειναι η ενοχή ? το αποτέλεσμα μιας κρίσης / ενός δικαστηρίου δεν ειναι? Ναι ειναι η απάντηση. Το δικαστήριο λοιπόν ήδη στήθηκε και βγήκε και το αποτέλεσμα.
Ένοχος ο κατηγορούμενος.
Η ωρα της ποινής...
Η ποινή λοιπόν ειναι το πλύσιμο των χεριών για 1 ωρα, το τσεκάρισμα του θερμοσίφωνα 10 φορές, Ιδεοληψίες περί υπαρκτών και ανύπαρκτων ασθενειών,
ιδεοληψίες και φόβοι μήπως σκοτώσουμε, τεμαχίσουμε, κανουμε κύβους κανέναν άνθρωπο. Μήπως ειμαι παιδόφιλος? Αν δεν ειμαι παιδόφιλος μήπως γουστάρω κατσίκες?
...και εεεενα σωρό φόβοι και ιδεοληψίες φούσκες στην πραγματικότητα, που γίνονται με σκοπό.... την εξιλέωση. Ο ανώτερος σκοπός. Με υπομονή και καρτερικότητα τελικά θα βγούμε πιο καθαροί. Πιο ΣΩΣΤΟΙ, πιο ΗΘΙΚΟΙ, πιο ΣΟΒΑΡΟΙ σαν άνθρωποι. <--- Πολυ κακές αυτές οι 3 λέξεις για εναν ιδεοψυχαναγκαστικό. Μακάρι να τις αποβάλλουμε όλοι και να μην τις χρησιμοποιούμε ποτέ!
Δε μοιάζουν όμως όλα αυτα λίγο με αυτοτιμωρία? Αν ναι, μήπως όλα γίνανε για να μειωθούν οι ενοχές? Αυτοτιμωρία και μαζοχισμός. Μήπως έχουν σχέση τελικά αυτα τα δυο?
Μεγάλη προσοχή! Δεν ειναι του τύπου "πονάω και μ αρέσει". Καμια σχέση. Ειναι ηθικός μαζοχισμός.
και για του λόγου το αληθές, ενα ερώτημα εδώ....
Αλήθεια, απο τι ακριβώς ορίζεται το στήσιμο του παραπάνω δικαστηρίου στην εκάστοτε περίπτωση? Ποιές ειναι οι κατηγορίες? Ο δικαστης ειπαπε. ΕΜΕΙΣ.
Δεν ανέφερα. Ας αναφέρω τώρα. Ειμαι στην παραλία και κοιτάζω αριστερά ενα 3χρονο παιδί που παίζει γυμνό με την άμμο.
Το κοίταξα 2 φορές γιατί τυχαία έπεσε η ματιά μου εκεί. Η 3η φορά όμως, ειναι καλός οιωνός και εξιλέωση ταυτόχρονα μιας και το 3 ειναι ιδανικός αριθμός.
Αναγκαστικά λοιπόν ΕΠΡΕΠΕ, να το κοιτάξω 3η φορά. Η 3η φορά έπεσε όλως τυχαιως (οχι τυχαία, το εξηγω παραπάνω) στον πισινό του μωρού. Σα δε ντρέπεσαι παιδόφιλο έκτρωμα.
Πάμε μαστιγιές.
Τι ορίζει λοιπόν στην προκειμένη, το στήσιμο αυτού του δικαστηρίου ? Προφανώς η ηθική. Το σωστό και το λάθος.
Το παράδειγμα αυτό ίσως δεν ειναι και το πιο βοηθητικό ως προς το ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ πρέπει η δεν πρέπει ενας μέσος άνθρωπος να νιώσει ένοχος ή όχι μιας και ειναι λίγο ακραίο.
Νοσηρή και σοβαρή κατάσταση, Πέρα απο ηθικές και τα συναφή.
Όμως, αυτό που θέλω να πώ, σε σχέση με τους ιδεοψυχαναγκαστικούς, ειναι οτι υπάρχουν τόσα και τόσα παραδειγματα απο την καθημερινότητα τους, στα οποία διαφένεται
μια ηθική ανύπαρκτη και υπέρμετρη, σχεδόν εκτός ορίων, που στην ουσία ορίζεται μόνο απο τους ίδιους.
Πήξαμε στην αυστηρότητα μου φαινεται εμένα.
ΥΓ. Ενα τελευταίο αλλά σημαντικό. Το γράφω προκειμένου να μην το πάρουμε βαρέως. γιατι απλούστατα δεν υπάρχει λόγος.
Εν ολίγοις ο μαζοχισμός ειναι απλά ενα χαρακτηριστικό, τίποτα παραπάνω. Μη τρομάξουμε με τις λέξεις. Στα @@ μας ειτε λέγεται έτσι, είτε λέγεται αλλιώς.
Στην τελική , σχέση με κυριολεκτικά μαστιγώματα και δεσίματα δεν έχει καμία. Αυτοί έχουν άλλα θέματα.
Και ακόμα ενα τελευταίο. Δε ξέρω αν αφορα όλους αυτη η ιστορία. Επιφυλάσσομαι όπως πάντα κάνω. Δε μ αρεσουν οι γενικεύεσεις.
04-10-2015, 13:26 #215
- Join Date
- Sep 2015
- Posts
- 282
Κοιτα η αληθεια ειναι οτι έχει να κάνει και η ιδιοσυγκρασία του καθενός....πχ εγώ εχω μια ταση να βοηθάω πολυ τους άλλους, να προτιμώ την ευτυχία τη δικη τους απο την δικη μου και έτσι να παραμελώ τις ανάγκες μου.....οταν όμως ένας τέτοιο άνθρωπος μεγαλώνει σε περιβάλλον τσακωμων αλλα δεν θέλει να φυγει από αυτό διότι νομίζει οτι θα γίνουν δυστυχισμένοι οι γονείς και άρα κάθεται και υπομένει το κλίμα αυτό για να διασφαλισθει η ευτυχία τους( με τη λογική οτι τσακώνονται που τσακώνονται, άρα ειναι δυστυχισμένοι, άρα αν φυγει και το παιδί τους απο το σπίτι θα γίνουν ακομη πιο δυστυχισμένοι....αρα το παιδί θυσιάζεται) αυτό δημιουργεί τρομερές παραλογες ενοχές στο παιδί....οτι αυτό δεν αξίζει την χαρά διότι γιατί αυτο να είναι χαρούμενο όταν οι γονείς ειναι δυστυχισμένοι....έτσι λοιπόν αυτό το σκεπτικό περνάει υποσυνείδητα στο παιδι και το εφαρμόζει σε όλες τις πλευρές της ζωής του.....εγω πάντα ήμουν έτσι και πριν την ιψδ...
Ποτε όμως δεν κατηγορησα τους γονείς μου.....Τους κατηγορησα όμως οταν καβγαδιζαν μπροστά μου χωρίς να τους νοιάζει και όπως και τώρα που ενώ ήθελα να φυγω απο το σπίτι ο πατέρας μου έκανε πως δεν καταλαβαινε οτι εμένα με έφθειρε αυτό το σπίτι......λοιπον, λιγο πριν εξελιχθεί η ιψδ μου είχα πολλές διαμάχες μαζι τους για να μεινω αλλου, ο πατέρας μ έκανε την πάπια, ενώ ειναι πολύ καλος άνθρωπος και εγώ είχα απίστευτο θυμό μέσα μου και έλεγα θα δείτε θα αρρωστήσω......λες και το ξερά...και τελικα ολαυτα τα συναισθηματα υπερχειλησαν και ξέσπασαν μεσω της ιψδ.....τέτοια έξαρση δεν έχω ξαναζήσει....ποτε δεν ήμουν όμως τέρμα ιψ/κή....πολυ λίγα πράγματα όπως όλοι.....Αρα φταίει και ο έντονος θυμος βεβαίως έχεις δίκιο.....αλλα για μένα ειναι και οι ενοχές......
Άρα ειναι ένας συνδυασμός παραγόντων για μένα: Ακατάλληλο περιβάλλον οικογενειας, ευαίσθητη ιδιοσυγκρασία ατόμου με πολλές ενοχές και θυμος μέσα του που συνήθως, για μένα, έχει την τάση να τον κρατάει μέσα του για να μην στεναχωρεσει τους άλλους.........α και κάτι τελευταίο.... Θεωρώ οτι όλοι εμείς είμαστε πολυ υπευπευθυνα άτομα........
04-10-2015, 14:46 #216
- Join Date
- May 2015
- Posts
- 330
Μαρουλιώ γεια,
Δες λίγο τις λέξεις και τις φράσεις που χρησιμοποιείς γιατί έχουν ενδιαφέρον.
να διασφαλισθει η ευτυχία τους --> Άρα το παιδί θυσιάζεται.
είχα απίστευτο θυμό μέσα μου και έλεγα θα δείτε θα αρρωστήσω.
Βέβαια είναι συνδυασμός πολλών παραγόντων. Συμφωνούμε.
Φυσικά και είναι οι ενοχές και ο θυμός ναι. Θυμός με σένα και ενοχές δικές σου.
Για να μη σου πω πως ακόμα και όταν τους κατηγόρησες άμεσα, παράλληλα ίσως κατηγορούσες και εσένα για όλες τις ΘΥΣΙΕΣ του παρελθόντος που γράφεις που έκανες και ποιο το ευχαριστώ? Αγνωμοσύνη? Αδιαφορία? Τελικά δεν είδαν τίποτα. Ποιο το όφελος τελικά? Ίσως όλα αυτά. Δε ξέρω πως ένιωσες. Ίσως να κάνω και λάθος.
Δες λίγο και το ‘Θα δειτε, θα αρρωστήσω’
Εμένα μου φαίνεται ότι αυτή η φράση έχει πολύ ζουμί.
Έχεις εξηγήσει ποτέ γιατί μπορεί να είπες ΕΙΤΕ στον εαυτό σου ΕΙΤΕ σε εκείνους αυτή τη κουβέντα?
Μοιάζει με κρύο πιάτο και από, ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου (να γίνω χίλια κομμάτια για τους άλλους ΚΑΙ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ), μπορεί να γίνεις και βασανιστής.
Θα κάνω επικόλληση ένα απόσπασμα από ένα κομμάτι κειμένου που αφορά ένα χαρακτηριστικο. κάποιων προσωπικοτήτων.
Δε θέλω να πετάξω αυτούσιο το λινκ της σελίδας.
Σύμφωνα λοιπόν με την έννοια του ηθικού μαζοχισμού, η μαζοχιστική προσωπικότητα χαρακτηρίζεται «από πρότυπα οδύνης, διαμαρτυρίας, στάσεις αυτοκαταστροφικότητας και αυτοϋποτίμησης, καθώς και από μια ασυνείδητη επιθυμία να βασανίζει τους άλλους μέσω του προσωπικού πόνου». Το άτομο νιώθει ανάξιο, ένοχο και απορριπτέο και ότι του αξίζει να τιμωρηθεί. Ωστόσο, είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι για έναν μαζοχιστή δεν είναι η θλίψη και η οδύνη τα βασικά στοιχεία που συνοδεύουν τις επιλογές και τη συμπεριφορά του… Απλά ο ίδιος θεωρεί, σε συνειδητό ή ασυνείδητο επίπεδο, ότι υπομένοντας όλο αυτόν τον πόνο θα μπορέσει να επιτύχει ένα σημαντικότερο όφελος για τον ίδιο. Υπάρχει ένας ανώτερος σκοπός, ένα μεγαλύτερο καλό για το οποίο αγωνίζεται. Η ύπαρξη ενός ανώτερου σκοπού αλλά και η έννοια της καρτερικότητας αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά και τη βάση της αυτοεκτίμησής του. Όσα πιο πολλά υπομένει τόσο αυξάνεται η αυτοεκτίμησή του γι’ αυτό και, όταν απαιτείται να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, το μεταφράζει αυτό ως «εγωιστικό» ή «συγκαταβατικό» ως προς τον εαυτό του και το αποφεύγει συστηματικά.
Εν τω μεταξύ, γράφει και πολλές φορές τη λέξη θυσία αλλά και άλλα πολλά χαρακτηριστικά που τουλάχιστον εγώ βλέπω ως κοινά στοιχεία.
Όλα αυτά δε στα γράφω για να σου πω πως βρήκα ένα κείμενο στο δίκτυο που φαίνεται να έχει συσχετισμούς. Η ιστορία παραπάνω (το επικολλημένο κείμενο) είναι μια ιστορία που σε εμένα προσωπικά αναφέρθηκε κατά τη διάρκεια ψυχοθεραπείας μου. Θα μου πεις ΝΑΙ αλλά εγώ είμαι εγώ και εσύ είσαι ΕΣΥ. Αυτό ισχύει αλλά ξέρεις τι βλέπω από τις ιστορίες εδώ? Ότι μεταξύ μας οι ΙΔΨ έχουμε πολλά γαμημένα κοινά υπαρξιακά και προσωπικότητας θέματα. Δεν θα συμφωνήσω ότι είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας ή θέμα χαρακτήρα. Νομίζω πως είναι και πάλι ocd.
Ο θυμός πάντως και οι ενοχές είναι το μετά. Η έκφραση είναι μια από τις βαθύτερες αιτίες σ αυτά που μας συμβαίνουν. Εγώ σ αυτό έχω καταλήξει. Όλα τα άλλα έρχονται μετά.
Ας εκφραστώ και ας με μισήσει όλη η ανθρωπότητα…
Ας χέσω καταμεσής στο σαλόνι της ηθικής και της υπευθυνότητας.
04-10-2015, 17:48 #217
- Join Date
- Sep 2015
- Posts
- 282
Βασικά συμφωνώ σε πολλά απο αυτά που γράφεις παραπάνω απλά διαφωνώ στο οτι οι ενοχές και ο θυμός έρχονται μετα...για μένα ειναι λάθος διότι η ιψδ ειναι μια "άμυνα" του οργανισμού απέναντι στο στρες.Δεν είναι τυχαίο οτι πριν την πάθω δεν είχα ποτε κάποια τρανταχτά συμπτωματα της διαταραχής αυτής.....πριν την ιψδ είχα κρίσεις πανικού....ομως μετα που έμαθα να τις διαχειρίζομαι το στρες δεν ειχε πως αλλιώς να ξεσπάσει και βγηκε μέσω κακών και ενοχλητικών σκέψεων.....και όλο αυτό το έκανε ο οργανισμός μου για να ξεφύγει απο την δυσάρεστη καθημερινότητα που περνούσα....ετσι λοιπόν αντί να ασχολουμε με τα προβλήματα μου ασχολιομουν με τις σκεψεις μου.....
Συνοψίζοντας οι αποψεις μου για την ιψδ ειναι οι εξής:
- Το αγχογονο περιβάλλον συμβάλει στην εξέλιξη της διαταραχής αυτής. Δεν πιστεύω τόσο οτι παίζει ρόλο η κληρονομικότητα..Μπορει να παίζει αλλα θεωρώ σε πολυ μικρό βαθμό...Γιαμενα οι εμπειρίες του ατόμου και ο τρόπο που αντιδρά σαυτες παίζουν καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της διαταραχής αυτής. Δεν φταίνε μόνο οι γονεις αλλα όλοι οι παράγοντες μαζι..το κλίμα στο σπίτι όμως ειναι πολυ βασικό....δεν είναι τυχαίο που όλοι εμεις εδώ που έχουμε ιψδ δεν μεγαλώσαμε και στο καλύτερο κλίμα....
- Πιστεύω ότι τα άτομα που εκδηλώνουν ιψδ ειναι ατομα ευαίσθητα και υπερυπευθυνα.....Το βλέπω απο μένα και το βλέπω και από αλλα παιδιά εδώ.....απο μικρή θυμάμαι οτι εγώ πάντα προσπαθούσα να σώσω τους γονείς μου απο τους καβγάδες τους, ενώ η αδερφη μου πάντα έφευγε ανενόχλητη.....αρα ειναι και η ιδιοσυγκρασία γιαμενα. Επίσης οι περισσότερες ιδεοληψίες ενέχουν το στοιχείο της υπερυπευθυνοτητας αν κάτσουμε και τις αναλύσουμε...
- Όλοι εδώ λοιπόν έχουμε κοινα στοιχεία: Άγχος, υπερευαισθησία, ενοχές, θυμό, υπερυπευθυνοτητα, αισθημα του δεν αξίζω πολλά κλπ...Ειναι ολαθτα τα στοιχεία σε συνδυασμό και ποτε μονα τους..Αυτά για μένα δεν έρχονται μονα τους αλλα αποκτώνται μέσω των εμπειριών...θα σας πω σε εμένα πως πιστεύω ότι αποκτήθηκαν..
Μετα όμως...
- Η ιψδ για μένα ειναι άμυνα του οργανισμού απέναντι στο στρες....Δεν είναι τόσο κληρονομημενη όπως η διπολική και η σχιζοφρένεια οσο θέμα διαχείριση του άγχους.....δεν είναι τυχαίο που η ιψδ εκδηλώθηκε πάνω σε μια αγχωτική περίοδο της ζωής του ατόμου....οπως και οτι έχει έξαρση όταν έχουμε πολυ άγχος...και γιατί γίνεται αυτό? Μα για να μην σκεφτόμαστε αυτά που μας αγχώνουν ο οργανισμός μας "πετάει" δυο τρεις σκεψεις που κάνουν όλοι και εμείς λόγω της ευαίσθητης μας φάσης τις πιστεύουμε ως δικες μας.... Επίσης, αν ήταν κληρονομημένη θα την είχαμε συνεχεια( δεν ξέρω μπορεί να κάνω και λάθος αλλα έτσι πιστεύω )..
- Η ιψδ πατάει πάνω στις ανασφαλειες και τους φόβου του ατόμου με τον πιο μεγάλο φόβο κατά την αποψη μου αυτό της εγκατάλειψης...Κατα τη γνωμη μου οι περισσότεροι εδώ είμαστε κάπως προσκολλημένοι στην οικογένεια μας και εξαρτιωμαστε απαυτους....γιαυτο και οι περισσότερες ιδεοληψίες έχουν ως μεγαλύτερο μας φόβο αυτόν της εγκατάλειψης ( σε κάνα τρελάδικο δλδ)....
Τελος θα σου πω πως εμένα προέκυψαν η ανασφάλεια, ενοχές, ο θυμός και το αίσθημα του δεν αξίζω και κατά συνέπεια εκει πάτησε η ιψδ....
Απο μικρή οι γονείς μου τσακωνονταν και εγώ πάντα έδινα σημασία στους καβγάδες προσπαθώντας να τους χωρίσω....κάποιες φορές πετύχαινε....αρα εγινα υπερυπευθυνη διότι λειτούργησε κάποιες φορές έτσι το επαναλάμβανα....μετα και στη ζωή μου το έκανα αυτό...να μην στεναχωρώ τις φιλες μου τους γκόμενους κλπ.....κρατουσα μεσα μου τον θυμο μου...Στην οικογένεια μου λοιπόν νόμιζα ότι κάτι φταίει μεμενα ( ενοχές) και οτι εγώ δεν αξίζω να ειμαι καλά γτ και οι γονείς μου δεν είναι......Στη συνέχεια άρχισα να κανω κολλητή παρέα με την ξαδέρφη μου που είμαστε συνομιληκες.....οι γονείς της πάντα της εκδήλωναν την αγάπη τους σαυτην με την πρώτη ευκαιρία μέ αγγαλιες, φιλια, λόγια κλπ...εγω τα έβλεπα ολαυτα και θυμάμαι οτι έλεγα μα γιατί εμένα δεν μου φέρονται έτσι οι γονείς μου?! Κάτι εχω κάνει ( ενοχές) και άρα δεν αξίζω σαν άνθρωπος (ανασφαλεια)....Έτσι λοιπόν το υποσυνείδητο μου έμαθε οτι ειμαι το εξής άτομο: Πρέπει να βοηθάω τον κόσμο και να ειμαι υπεύθυνη για την ευτυχία τους, όταν κάτι πάει στραβά κάτι φταίει μεμενα, δεν αξίζω πολλά σαυτη τη ζωή γτ δεν μου εδιξε κάποιος οτι αξίζω ( έτσι νμζ δλδ)......Αρα εκει πάτησαν οι ιδεοληψίες.......
Αυτά....ελπιζω να μην σας κουρασα
04-10-2015, 20:24 #218
- Join Date
- May 2015
- Posts
- 330
Τι να σου πω Μαρουλιώ. Δεν ξέρω, δεν θεώρησα ποτέ για τον εαυτό μου ότι ‘επαθα’ ΙΔΨ από ένα σημείο της ζωής μου και μετά. Ή ότι θα «το έχω» μέχρι τότε.
Ζεις και πεθαίνεις με ΙΔΨ από όσο γνωρίζω. Αυτό έχουν δείξει και επιστημονικές μελέτες. Επίσης έχουν δείξει οτι ειναι οικογενής και τα γονίδια διαδραματίζουν ενα σημαντικό ρόλο.
Αυτό δε σημαίνει οτι οι γονείς ή ο ένας γονίος πρέπει να ειναι σωνει και ντε ιδψ. Μην το παίρνουμε τοσο κυριολεκτικά. Στην δική μου περίπτωση
οι γονείς μου δεν ειναι ΙΔΨ. Ειναι όμως ΑΡΚΕΤΑ ψυχαναγκαστικοι σαν άνθρωποι. Στο σοι μου γενικά ΔΕΝ παιζουν διαταραχες προσωπικότητας.
Απλώς όποτε αυτά ξεσπούν (συμφωνώ απόλυτα μαζί σου ότι σε στρεσογόνες και προβληματικές κατάστασεις ξεσπάει), το κοιτάζουμε προκειμένου να κατευνάσουμε τα συμπτώματα, μαθαίνουμε πράγματα σε σχέση με την πάθηση και όσο αγαπάμε τον εαυτό μας τόσο τα πράγματα γίνονται καλύτερα και γινόμαστε όλο και πιο λειτουργικοί. Σε βαθμό που να μην ενοχλείσαι καθόλου. Και αν επανεμφανιστούν? Το κοιτάς ξανά με ψυχοθεραπεία και ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. Και όχι πρόχειρες και εύκολες λύσεις.
Με προσπάθεια λύνονται αυτά.
Απλώς πυροδοτούνται τα πρώτα εμφανή συμπτώματα σε ένα ευρώ φάσμα αυτών των ανθρώπων περίπου μετά το 10ο – 11ο έτος της ζωής τους.
Και είναι λογικό. Καθώς μέχρι τότε τα χρόνια συνήθως είναι ανέμελα σχεδόν για όλους τους ανθρώπους. Οι ευθύνες είναι ελάχιστες και τα γράφουμε όλα εκεί.
Μετά όπως λες μπαίνει η ΥΠΕΡ-υπευθυνότητα και η σοβαρότητα (συμπληρώνω εγώ). Η ψυχαναγκαστική λογική δηλαδή και κάνει τις ζωές των ΙΔΨκων, μπουρδέλο. Ωραια λέξη η υπερυπευθυνότητα. Μ αρέσει. Θα την χρησιμοποιώ και ΄γω απο δω και πέρα. αλλά μόνο στο γραπτό λόγο. Κατα τα άλλα, στη λεκάνη και καζανάκι.
Στη δική μου περίπτωση πάντως, δεν είχα ποτέ προβλήματα στο σπίτι. Έζησα σε ένα πολύ ‘’’υγιές’’’ περιβάλλον χωρίς προστριβές και προβλήματα. Έχω ρωτήσει άπειρες φορές τη μάνα μου σε σχέση με τιμωρίες και αυτά δεν υπήρχανε. Και επιβραβεύσεις φυσικά και υπήρχανε. Θα τα θυμόμουν και εγώ ο ίδιος δηλαδή αν υπήρχανε τιμωρίες … του πούστη!
Αυτό που πάντα μου έκανε εντύπωση, είναι που η μάνα μου μου έχει πεί πως όταν ήμουν 1-2 ετών και με τάιζε με το κουταλάκι, εγώ πάντα της έπιανα το χέρι να δω τι έχει το κουταλάκι πριν το βάλει στο στόμα μου. Ο δε αδερφός μου το καταβρόχθιζε χωρίς να το τσεκάρει. Εμένα κάτι μου λέει αυτό. 2 ετών έτσι? Και πριν τα δέκα έτη η μάνα μου μου έχει περιγράψει παράξενα περιστατικά και συμπεριφορές που σήμερα ως ενήλικας (και ειδικά ύστερα από ψυχοθεραπεία) μπορώ να ερμηνεύσω.
Ναι υπήρξε bullying στο γυμνάσιο. Υπήρξε και σχετικό στο λύκειο. Ήμουν και ‘γω στο κότερο! Ναι με στεναχωρούσε αρκετά και με θύμωνε αυτή η κατάσταση αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Θυμός! Αιτία? Όχι! Σύμπτωμα. Γιατί θύμωνα? Γιατί με πείραζαν! Και γιατί δεν έκανα κάτι για να αλλάξει αυτό? Γιατί δυσκολευόμουν να εκφραστώ (ως Ιδεοψυχαναγκαστικός και εγώ). Επίσης ίσως αμφέβαλλα πως (και πάλι ΙΔΨ και εμπόδιο) αν με το να αντιδράσω θα έφτιαχνε η κατάσταση ή θα γίνονταν χειρότερη. Και κάπως έτσι ο θυμός προς τους άλλους έγινε θυμός και προς εμένα. Για ποίο λόγο? Γιατι δεν μπορούσα να εκφραστώ για κάποιο λόγο. Ενοχεεεεεες. Εδώ είμαστε. Τώρα γίναμε! Συγκρούσεις με τον εαυτό μου. Άγχος, αβεβαιότητα για το μέλλον αλλά και για την επόμενη μέρα ολότελα. Αυτές φέρανε τις ιδεοληψίες (το πήρατο πρωτάθλημα δηλαδή) και πάει λέγοντας. Η σκληρότητα και η αυτοήττα στη ζωή μου. Για την ιστορία πάντως, καταναγκαστικός πάντως δεν ήμουν ποτέ και σε τίποτα. Ίσως πιτσιρικάς για πράγματα μικρής έντασης και σε μικρά διαστήματα. Με ιδεοληψίες ναι, αλλά πάλι όχι της φάσης θα πεθάνω, θα σφάξω, θα νοσήσω θα θα θα. ¨Αλλου τύπου ΙΣΩΣ και ΜΗΠΩΣ που αφορούν κοινωνικές συμπεριφορές.
Στο μέσο αυτής εδώ της σελίδας (στη μέση) υπάρχει μια φωτογραφία (τομογραφία) που δείχνει τις διαφορές μέσω κάποιων χρωματισμών μεταξύ των εγκεφάλων ενός ΙΔΨ και ενός ‘’’’’’’’’’νορμαλ’’� �’’’’’. Υπάρχουν σημαντικές διαφορές, πράγμα που σημαίνει ότι ούτε άμυνα είναι (εκτός και αν αναφέρεσαι και μόνο στο κομμάτι των ιδεοληψιών και των τελετουργικών που ναι πολύ πιθανόν να ειναι αντίδραση του οργανισμού - της ψυχολογίας για την ακρίβεια) ούτε έρχεται ξαφνικά στη ζωή μας σαν σπυρί στο κούτελο και φεύγει μετά από καιρό.
http://www.stress.gr/disorder.php?id=13
Νιώθω πως απλά χανόμαστε στη μετάφραση αλλά να λέμε το ίδιο πράγμα. Αν εννοείς ότι τα τελετουργικά γίνονται για να καταπραύνουν το άγχος, Ναι φυσικά για αυτό είναι. Όλη η διαδικασία όμως είναι ένα τιμωρητικό τελετουργικό. Πως τους λένε εκείνους τους μοναχούς που αυτομαστιγώνονται ΓΙΑ ΝΑ…?
Απλώς μαθαίνουμε να το διαχειριζόμαστε αλλά και εκτός από supermen (χωρίς λόγο και αιτία) που έχουμε κάνει τους γύρω μας (κάνοντας διαρκώς τη μητέρα Τερέζα) μαθαίνουμε πάλι μέσα από ψυχοθεραπεία, σιγά σιγά να ορθώνουμε το ανάστημά μας και να κοιτάμε τους άλλους σαν ίσος προς ίσο. Ούτε θυμώνοντας και ξεσπώντας πάνω τους είναι καλή ιδέα. Φταίω, φταίει φταίς, φταίνε φταίμε, γεμίσαμε μπατσο-λογικές, αυστηρότητες, υπεύθυνους και δικαστήρια. για ποιο λόγο? Τα χρειαζόμαστε όλα αυτά ή μας κάνουν δυστυχισμένους? Και αν δε καταφέρουμε να εκδικηθούμε? Να σκάσουμε από το κακό μας τότε? Ακόμα κι αυτά κατευνάζει μια σωστή θεραπεία.
ΥΓ. Η ΙΔΨ δεν είναι μόνο καταναγκασμοί και ιδεοληψίες.
Είναι παράλληλα πολλές πανίσχυρες άμυνες που προκαλούν εμπόδια στις ζωές μας.
Στη δική μου περίπτωση, δεν ασχοληθήκαμε κάν με το κομμάτι της «έκθεσης» που αφορούσε την λεγόμενη παρεμπόδιση αντίδρασης καθώς δεν είμαι καθόλου καταναγκαστικός. Ασχοληθήκαμε όμως με το πρώτο μέρος της που αφορά τις άμυνες και τη συμπεριφορά γενικότερα. Και αυτή η ιστορία έχει το ζουμι!!
04-10-2015, 21:25 #219
- Join Date
- May 2015
- Posts
- 330
Συνέχεια του ίδιου μηνύματος γιατι κόπηκε στα δύο...
Ίσως απλά να χανόμαστε στη μετάφραση αλλά να λέμε το ίδιο πράγμα. Αν εννοείς ότι τα τελετουργικά γίνονται για να καταπραύνουν το άγχος, Ναι φυσικά για αυτό είναι. Όλη η διαδικασία όμως είναι ένα τιμωρητικό τελετουργικό. Πως τους λένε εκείνους τους μοναχούς που αυτομαστιγώνονται ΓΙΑ ΝΑ…?
Απλώς μαθαίνουμε να το διαχειριζόμαστε αλλά και εκτός από supermen (χωρίς λόγο και αιτία) που έχουμε κάνει τους γύρω μας (κάνοντας διαρκώς τη μητέρα Τερέζα) μαθαίνουμε πάλι μέσα από ψυχοθεραπεία, σιγά σιγά να ορθώνουμε το ανάστημά μας και να κοιτάμε τους άλλους σαν ίσος προς ίσο. Ούτε θυμώνοντας και ξεσπώντας πάνω τους είναι καλή ιδέα. Φταίω, φταίει φταίς, φταίνε φταίμε, γεμίσαμε μπατσο-λογικές, αυστηρότητες, υπεύθυνους και δικαστήρια. για ποιο λόγο? Τα χρειαζόμαστε όλα αυτά ή μας κάνουν δυστυχισμένους? Και αν δε καταφέρουμε να εκδικηθούμε? Να σκάσουμε από το κακό μας τότε? Ακόμα κι αυτά κατευνάζει μια σωστή ψυχοθεραπεία.
ΥΓ. Η ΙΔΨ δεν είναι μόνο καταναγκασμοί και ιδεοληψίες.
Είναι παράλληλα πολλές πανίσχυρες άμυνες που προκαλούν εμπόδια στις ζωές μας.
Στη δική μου περίπτωση, δεν ασχοληθήκαμε κάν με το κομμάτι της «έκθεσης» που αφορούσε την λεγόμενη παρεμπόδιση αντίδρασης καθώς δεν είμαι καθόλου καταναγκαστικός. Ασχοληθήκαμε όμως με το πρώτο μέρος της που αφορά τις άμυνες και τη συμπεριφορά γενικότερα. Και αυτή η ιστορία έχει το ζουμι!!Last edited by 1984muzzy; 05-10-2015 at 00:46.
04-10-2015, 21:35 #220
- Join Date
- Oct 2015
- Posts
- 32
Η μητέρα μου πάσχει από αυτη τη διαταραχή..οταν ημουν μικρο κοριτσάκι και ζούσα μαζί της με ανάγκαζε να επαναλαμβάνω κινήσεις για να νιώθει καλύτερα και εγώ δεν ήμουν αρκετά δυνατή για να φωνάξω ένα ΟΧΙ και δίσταζα να μιλήσω σε κάποιον άλλο για αυτό με αποτέλεσμα να υοθετώ κι εγώ παρόμοιες συμπεριφορές, φοβίες, σκέψεις...και έπειτα από χρόνια φτάνωω στο τώρα όπου είμαι μια χαρά..κανένα ίχνος πάνω μου...και τώρα αναρωτιέμαι...το ότι υπήρχε εκείνο το διάστημα που είχα παρόμοιες συμπεριφορές ήταν επειδή ζούσα μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον ή είχα εγώ η ίδια την ασθένεια..
04-10-2015, 21:39 #221
- Join Date
- Oct 2015
- Posts
- 32
Δεν ξέρω γιατί μετά από τόσο καιρό ξεθάβω μια τόσο παλιά ιστορία...νομίζω ότι ζητάω μερικες απαντήσεις..
04-10-2015, 21:53 #222
- Join Date
- Sep 2013
- Posts
- 101
muzzy η ψυχοθεραπεία που έκανες ήταν γνωσιακή? Για πόσο χρονικό διάστημα? Παράλληλα με φαρμακευτική αγωγή? Ακούγεσαι να έχεις βοηθηθεί πολύ και να έχεις ξεδιαλύνει τα πράγματα αρκετά μέσα σου. Εγώ κάνω γνωσιακή 1 χρόνο και δε θεωρώ ότι με την συγκεκριμένη ψυχοθεραπεύτρια έχω βοηθηθεί αρκετά αφού εμμένει αποκλειστικά σ' ένα καθαρά επιφανειακό τρόπο διαχείρισης, ο οποίος στην περίπτωσή μου δεν αποδίδει. Θα ήθελα να ακούσω την εμπειρία σου ή στείλε μου πμ, καθότι φαίνεται να έχεις εμβαθύνει. Πάντως ο τιμωρητικός χαρακτήρας της πάθησης είναι γεγονός. Εγώ αναπτύσσω ολοένα και περισσότερες φοβίες προκειμένου να καθιστώ τον ευατό μου ανήμπορο. Κι απ' την άλλη τις πολεμάω...Θα ήθελα να πιστεύω ότι κάποια στιγμή όλο αυτό το πράγμα καταλαγιάζει και γίνεται διαχειρίσμο ευχερώς. Εγώ σε κάθε κρίση, ακόμα υποφέρω, με άλλη κάθε φορά μορφή. Αυτό θα ήθελα να ξέρω ότι μπορεί να αλλάξει. αν όμως είναι οργανικό, τα πράγματα δεν είναι και πολύ ενθαρρυντικά...Πάντως κι εγώ μεγάλωσα σε νοσηρό περιβάλλον. Με πολύ θυμό για έναν πατέρα που πέθανε μυστηριωδώς και με μητέρα χρόνια καταθλιπτική....
04-10-2015, 22:26 #223
- Join Date
- Sep 2015
- Posts
- 282
Καλά ναι ο θυμός που πρέπει να βγει προς τα έξω και να μην τον καταπιεζουμε φυσικά δεν σημαίνει εκδίκηση και οτι άλλο αυτό περιλαμβάνει.....ουτε και το γεγονος οτι είχαμε ενοχές οτι θα πρέπει να αρχίσουμε να κατηγορούμε τους πάντες και τα πάντα...απλα θα πρέπει να μάθουμε φυσικά όπως λες και εσύ:
- να διαχειριζόμαστε αυτά τα συναισθηματα εκφράζοντας το θυμό μας με το να λέμε στους άλλους αυτό που μας ενοχλεί χωρίς ντροπές και δικαιολογίες ( πχ εγώ πριν κάτι μήνες που έφυγα απο ενα μαγαζί που δούλευα έφυγα χωρίς να της πω ποτε της αφεντικινας μου αυτά που με ενοχλούσαν στη συμπεριφορά της, διότι αυτός ήταν ο λόγος που έφυγα απο κει, επειδή ντρεπόμουν) όμως αυτό έμεινε μέσα μου και σαν συναισθημα το καταπιεζα....και γενικα πάντα το έκανα αυτό...να κρατάω δλδ το θυμό μου και γενικά αυτά που με ενοχλούσαν για να μην στεναχωρήσω τους άλλους, οποτε εγώ θυσιαζομουν για την ευτυχία τους ή για να μην χάσω αυτά τα άτομα....
- να μην νιωθουμε ενοχές για κανέναν και για τίποτα παρα μόνο αν ηθελημένα κάνουμε κάτι εις βάρος κάποιου για να νιώσουν εμείς ωραία...κοιταμε λοιπόν την πάρτη μας αλλα μέχρι ενα σημείο όπως είπα.....οταν πχ βλεπουμε ότι θέλουμε κάτι αλλα νομίζουν οτι κάποιοι θα στεναχωρηθουν εμείς πρέπει να ακολουθήσουμε αυτό που θέλουμε....τέρμα οι ενοχές δεν οδηγούν πουθενά...
- να κατανοήσουμε οτι όλοι αξίζουμε σαν άνθρωποι και κανεις δεν είναι ανώτερος η κατώτερος και σε κανέναν δεν αξίζει η τιμωρία..
- δεν χρειάζεται να σωσουμε όλο τον κόσμο. Ας αποβάλλουμε πια αυτή τη συνήθεια της υπερυπευθυνοτητας.
- δεν χρειάζεται να είμαστε τελειομανείς. Όλοι κάνουμε λάθη και η ταση μας να τα κάνουμε ολα τέλεια μας οδηγεί στο να χάνουμε την ουσία της ζωής : Την ευτυχία για απλά πράγματα....η προσέγγιση της τελειότητας φθείρει τον εαυτό μας...
Όταν λέω οτι οι ιδεοληψίες έρχονται για να ξεφύγουμε απο αυτά που πραγματικά μας αγχώνουν εννοώ οτι την θέση των πραγματικών προβλημάτων παίρνουν οι ιδεοληψίες και το άγχος απο τις οποίες πηγάζει το κατευναζουμε μέσω τελετουργικών....
Επίσης τι να σου πω.....έρευνες που να ισχύουν 100% για τα αιτια της ασθένειας αυτής δεν έχουν βγει ακόμη οποτε ίσως ειναι ένας συνδυασμός αυτών που λες εσυ και αυτών που λέω εγώ.....
Για πες μας λίγα πράγματα για σένα...πως την παλεύεις την ασθένεια, έχεις βαριά μορφή? Συγκεκριμένες ιδεοληψίες κλπ? είσαι καλά τώρα? Έχεις κανενα κολπάκι να προτείνεις?
04-10-2015, 23:10 #224
- Join Date
- Sep 2015
- Posts
- 282
04-10-2015, 23:27 #225
- Join Date
- Oct 2015
- Posts
- 32
Σαν άτομο γενικά είμαι καταναγκαστικοι αλλά σε φυσιολογικά πλαίσια, όπως ας πούμε με τη διατροφή ή με τις επιδοσεις μου σε κάποιο άθλημα..φοβίες όπως τότε πάντος δοξα το θεό δεν έχω, τότε ήμουν και μικρη και είχα αρκετη φαντασία πράμα που τροφοδοτούσε τις φοβίες...θυμάμαι είχα πάει και σε παπά για να μου διαβάσει μια ευχή..απο κει και μετα δεν θυμάμαι πολλά..πάντος θυμάμαι πως σχεδόν υπέφερα απο τη συμπεριφορά της μαμάς μου πάνω μου..δεν έβλεπα απλώς περίεργα πράγματα αλλά με έβαζε να περνάω από διάφορα τελετουργικά που δεν είχαν νόημα..δεν την κατηγορώ, όμως είναι θλιβερό να την βλέπω έτσι..ξέρω ότι και από το χαρακτήρα της δεν είναι αρκετα δυνατή για να το καταπολεμήσει..έχει παραμελήσει τον εαυτό της παντελώς...όλα αυτα υποθέτω εμφανίστηκαν μετά από έναν άγριο χωρισμό αφού έμεινε έγκυος σε μένα..
Νέα μαμά με ιστορικό αγχώδους διαταραχής και κατάθλιψης
29-07-2025, 13:00 in Ψυχολογική Υποστήριξη & Αυτοβοήθεια