Κρισεις πανικου και αγοραφοβια

[villyz]

Γεια σας! Ειμαι 19 χρονων και το τελευταιο διαστημα (περιπου ενα μηνα) βιωνω πολυ εντονες κρισεις πανικου. Πρωτη φορα ηρθα αντιμετωπη με αυτο το προβλημα στα 15 μου αλλα μην γνωριζοντας τι ειναι δεν του εδωσα σημασια και συνεχισα κανονικα την ζωη μου.Οι κρισεις ενταθηκαν και στην β λυκειου επειτα απο μια σειρα εξετασεων μου ειπαν οτι προκειται για κρισεις πανικου. Σε ολη την τριτη λυκειου ευτυχως δεν με ξαναεπιασε κριση και πετυχα στις πανελληνιες και περασα σε πολυ καλη σχολη και ημουν ευτυχισμενη. Το καλοκαιρι το περσινο ηταν υπεροχο αλλα προς το τελος ηρθε μια μινι κριση πανικου στην οποια επισης δεν εδωσα σημασια. Το πρωτο ετος κυλησε και το πασχα αλλη μια κριση πανικου μου χτυπησε την πορτα. Και αυτη την φορα δεν εδωσα σημασια. Πριν απο εναμιση μηνα ομως κατα την διαρκεια μιας εκδηλωσης ενιωσα οτι δεν εχω αερα (τελειως πρωτογνωρο αισθημα για μενα καθως μεχρι τοτε οι κρισεις πανικου εμφανιζονταν ως ταχυκαρδια και ζαλαδα) και ετσι βγηκα απο την αιθουσα. Στη συνεχεια αρχισαν να εκδηλωνονται και τα υπολοιπα συμπτωματα οποτε καταλαβα περι τινος προκειται. Σε αντιθεση ομως με τις αλλες φορες, τα συμπτωματα αντι να υποχωρησουν μετα απο 10-15 λεπτα συνεχιζαν και φοβομουν. Ως γνωστον ο φοβος τροφοδοτησε την κριση πανικου και κατεληξα να μην μπορω να κουνηθω η να μιλησω και να μην βλεπω τιποτα αλλο παρα αστερακια.Δεν ξερω γιατι με επηρεασε τοσο πολυ αυτη η συγκεκριμενη κριση παντως αν και περασε καποια στιγμη δεν εφυγε το αγχος και ο φοβος. Εκτοτε ζω περιμενοντας την επομενη. Η επομενη ομως ηρθε στο μετρο και η μεθεπομενη στο κεντρο της Αθηνας. Και καπως ετσι αρχισα να φοβαμαι να πηγαινω στο κεντρο, να χρησιμοποιω μετρο, ηλεκτρικο ακομα και λεωφορειο και εν τελει να βγω απο το σπιτι μου.Γενικα ημουν χαρουμενος ανθρωπος, ηθελα συνεχεια να βγαινω να περναω καλα και να βρισκομαι με τους φιλους μου.Ολη αυτη η ιστορια μου εχει στοιχισει αφανταστα και η επισκεψη στον ψυχιατρο αντι να βελτιωσει τα πραγματα τα επιδεινωσε. Καθως υπαρχει ιστορικο καταθλιψης στην οικογενεια, ανεκαθεν φοβομουν παρα πολυ τα ψυχοφαρμακα. Ετσι οταν μου ειπε οτι πρεπει να παιρνω ενα αντικαταθλιπτικο και ενα αγχολυτικο με επιασαν τα κλαματα και αρνηθηκα. Ενιωσα οτι ο μεγαλυτερος μου φοβος, να γινω σαν την μαμα μου, τρελη, γινοταν πραγματικοτητα. Εκτος αυτου, νιωθω οτι το να παρω αντικαταθλιπτικα θα καλυψει απλως το προβλημα και δεν θα το ξεριζωσει απο μεσα μου. Θα ξερω οτι δεν εχω καταπολεμησει μονη μου τις κρισεις αλλα οτι με βοηθαει ενα φαρμακο και οταν το σταματησω τι θα γινει? Επισης, εχω θεμα με την ιδεα του να μην ελεγχο τον εαυτο μου και αν και σιχαινομαι τις κρισεις πανικου τουλαχιστον ξερω οτι αυτο το κανει ο εαυτος μου και αν παρω φαρμακα δεν θα ειμαι πια σιγουρη που αρχιζει ο εαυτος μου και που η επιδραση των φαρμακων. Θελω την βοηθεια σας! Οποιεσδηποτε εμπειριες, συμβουλες σχετικα με τις κρισεις πανικου, τα φαρμακα , την ψυχοθεραπεια, τον ψυχιατρο και ο,τι αλλο πιστευετε οτι μπορει να με βοηθησει ειναι παραπανω απο ευπροσδεκτες!! Σας ευχαριστω εκ των προτερων!!! (Ελπιζω καποιος να το διαβασει και να μην μιλαω μονη μου)

[αλεξανδρος_77]

οι κρισεις ενταθηκαν στη β λυκεου κλπ γραφεις προφανως ζοριζοσουν για να αποδωσεις στα μαθηματα στη συνεχεια γραφεις οτι περασες σε μια πολυ καλη σχολη κ φαινεται να σου αρεσει αυτη η ιδεα προφανως μετα το πασχα οπως γραφεις θα αρχιζεσες να κουραζοσουν απο τη σχολη για αυτο κ θα σε ξαναπιασε οσο για το μετρο δε θα σου ειναι ευχαριστο να κατεβαινεις τοσα πολα σκαλοπατια αλλα ετσι πας γρηγορα.. ναι αυτο σωστο ειναι που λες οτι το αντικαταθλιπτικο θα καλυψει απλως το θεμα κ δεν ειναι λυση αλλα για να αναλυσω ολα αυτα που γραφεις θα χρειαστω κ αλλες πολες αναλυσεις κλπ..

[1984muzzy]

Γειά σου villyz,
Το γεγονός οτι αναφέρεις ζητώντας μέσα σε όλα, εμπειρίες και συμβουλές σε σχέση με την ψυχοθεραπεία ειναι πολύ ενθαρρυντικό και στη σωστή κατεύθυνση.
Ειναι αλήθεια, οτι δουλειά των φαρμάκων για όσο τα παίρνεις, μειώνουν εως και εξαλείφουν τα έντονα αρνητικά συμπτώματα που νιώθεις.

Κατα τη γνώμη μου καλό θα ειναι να κάνεις παράλληλα ψυχοθεραπεία (συνεδρίες με ειδικό ψυχθεραπευτή), γιατί συνδυαστικά τα δύο έχουν συνήθως εξαιρετικά αποτελέσματα.
Υπάρχουν σύγχρονα μοντέλα θεραπείας τα οποία επικεντρώνουν ακριβώς στις αγχώδεις διαταραχες. Ο ψυχοθεραπευτής θα σε βοηθήσει να καταλάβεις αρκετά πράγματα ώστε να ορθοποδήσεις αργότερα χωρίς φάρμακα. Καταλαβαίνω οτι βρίσκεσαι στην αρχή μιας κατάστασης που θα συμπεριλάβει σκληρές πραγματικότητες (αλλα όχι σκληρότερες απο αυτές που ήδη περνάς) που θα σε αποθαρρύνουν και μέσα σε όλα αυτά καλείσαι να αποδεχτείς, να αγκαλιάσεις και να στηρίξεις τον εαυτό σου για αυτό που είσαι. Θέλει δουλειά και θέληση αλλά σου λέω μετα βεβαιότητας οτι υπάρχει πάρα πάρα πολύς κόσμος που το προσπαθεί, το παλεύει και ειναι απολύτως λειτουργικός στην καθημερινότητά του. Η ψυχοθεραπέια θα σε βοηθήσει.

Δεν στέκομαι ιδιαίτερα στο καθαυτό περιεχόμενο της σκληρής φράσης σου περί του μεγαλύτερου φόβου σου (μη γίνω σαν τη μαμά μου τρελλή), γιατί αν "πέσεις" σε καλό ειδικό, μαζί με όλα τα άλλα, θα σου δώσει με τον καιρό να καταλάβεις οτι το να ξορκίζεις και να γκρινιάζεις περί κληρονομικότητας, δεν ωφελεί. Αντιθέτως, θα αντικατασταθεί με τη άποψη οτι η μαμά σου ειναι αυτό που ειναι, ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ και την αγαπάς και σε αγαπάει ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΣΤΕ και εσύ πρέπει να προσπαθήσεις για σένα, σ αυτή τη ζωή.

[villyz]

Σας ευχαριστω παρα πολυ!! Με βοηθησαν παρα πολυ οσα ειπατε! Πιστευω ωστοσο οτι και χωρις φαρμακα θα το ξεπερασω και μαλιστα θα ειμαι περισσοτερο σιγουρη οτι το ξεπερασα..Μπορει να μη δωθει ετσι μια αμεση λυση στο σωματικο προβλημα δηλαδη τις κρισεις πανικου αυτες καθαυτες αλλα ηδη εκλεισα ραντεβου την τριτη με ψυχολογο για ψυχοθεραπεια και εαν βελτιωθει το ψυχολογικο τοτε σιγουρα θα φυγουν και οι κρισεις. Αυτο που θελω να πω ειναι οτι μου φαινεται προτιμοτερο να κανω υπομονη οσο χρειαστει για να με βοηθησει η ψυχοθεραπεια παρα να παρω χαπια..Και ο ψυχιατρος μου ειπε οτι εαν ειναι να παρω τα χαπια και να τα νιωθω κατι ξενο και κατι που δεν θελω τοτε καλυτερα να μην τα παρω και μου ειπε να το σκεφτω..Θα δουμε!! Σας ευχαριστω και παλι!!!