Μία βοήθεια από κάποιον που θα καταλάβει και δε θα κρίνει
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 5 123 ... LastLast
Results 1 to 15 of 63
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Feb 2018
    Posts
    11

    Μία βοήθεια από κάποιον που θα καταλάβει και δε θα κρίνει

    Καλησπέρα.

    Είμαι στα 27 μου χρόνια, και ολοκληρώνω ένα πάρα πολύ δύσκολο μεταπτυχιακό, πάνω στο αντικείμενο που λάτρευα όλη μου τη ζωή, στο εξωτερικό. Δεν ξέρω πώς να αρχίσω αυτό το post, από τη μία έχω τόσα πολλά πράγματα να πω που κατακλύζουν το μυαλό μου, από την άλλη δεν ξέρω καν αν έχει νόημα, δεδομένου του ότι έχουν χιλιοειπωθεί τα ίδια πράγματα από ένα σωρό άτομα και θα μπορούσα ''απλά'' να κοιτάξω για βοήθεια σε παρόμοιες ιστορίες. Πάντα θεωρούσα (κι ακόμα δυσκολεύομαι να παραδεχτώ το αντίθετο), ότι είμαι υπερβολικά δυνατή, δυναμική, έξυπνη, και έτοιμη να αντιμετωπίσω οποιαδήποτε δυσκολία βρεθεί στο διάβα μου. Πάντα ήμουν το άτομο της οικογένειας στο οποίο όλοι πίστευαν ότι θα πάει μπροστά, θα πετύχει, δε θα απογοητεύσει ποτέ τους γονείς, και δεν τους απογοήτευσα πραγματικά ποτέ, τουλάχιστον επιδερμικά δεν το έκανα, δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτα για μένα, για τον πραγματικό μου χαρακτήρα, για τις φοβίες μου, τις ανασφάλειές μου, τα εντελώς διαφορετικά ιδανικά που εκπροσωπώ σε σχέση με εκείνους.

    Άργησα πολύ να πιστέψω στους ψυχολόγους και στους ψυχιάτρους, και στο ότι υπάρχουν γενικά ψυχικές ασθένειες. Και ντρέπομαι πάρα πολύ για αυτό, και ζητώ συγγνώμη από όλους σας, χωρίς να σας ξέρω. Πάντα πίστευα ότι είτε είσαι drama queen και θέλεις όλη την προσοχή πάνω σου, είτε κάτι πάει εντελώς στραβά με το νευρολογικό σου σύστημα και πρέπει να σε κλείσουν σε άσυλο, δηλαδή όπως θεωρούσα τότε, μόνο τα δύο ''άκρα'' (ντρέπομαι ακόμη και που τα γράφω), δεν είχα καταλάβει πόσο ευρύ και περίπλοκο είναι το φάσμα της ψυχικής υγείας και ισορροπίας, και πόσο μεγάλη επίδραση έχει κάποια διαταραχή αυτής στην καθημερινή ζωή, αλλά και στο ίδιο το σώμα, εάν εν τέλει εκφραστεί ψυχοσωματικά το πρόβλημα.

    Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Κι αυτά που θα σας πω είναι σίγουρα το 1/10 από αυτά που σκέφτομαι και περνώ τον τελευταίο καιρό.
    Όσο περνάνε τα χρόνια, ειδικά τους τελευταίους μήνες που ζω έξω, οι ανασφάλειές μου έχουν ξεσπάσει από το 90% στο 250%. Για τα πάντα, για το σώμα μου, για τις επιδόσεις μου, για τη σχέση μου, για το αν θα με αποδεχτεί η οικογένειά μου εάν δεν είμαι μονίμως επιτυχημένη, δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια, έχω ταχυκαρδίες και πάρα πολλές φορές αρρυθμίες (αυτό ξεκίνησε από τότε που ήμουν 17 κι έδινα πανελλήνιες, επομένως 10 χρόνια τώρα κοντά), κάνω σκοτεινές σκέψεις που γεμίζουν το μυαλό μου το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μου, σκέψεις τις οποίες ντρέπομαι να μοιραστώ με κοντινά μου άτομα, φοβάμαι απίστευτα πολύ μη χάσω τα αγαπημένα μου άτομα, και ο εγκέφαλός μου, επίτηδες και ψυχαναγκαστικά, θα μου δημιουργήσει εικόνες θανάτου τους, σενάρια, συνεχόμενα και σε λούπα, σχεδόν κάθε μέρα. Κάνω σχεδόν μόνο αρνητικές σκέψεις, νιώθω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι εναντίον μου και συνωμοτούν να με εξαπατήσουν και να με ρίξουν, ή με θεωρούν ένα τίποτα. Νιώθω χοντρή, άχρηστη, τεμπέλα, και σιχαίνομαι που το λέω αυτό γιατί θέλω να πιστεύω ότι δεν ισχύει, αλλά και πάλι νιώθω έτσι, και όσες φορές προσπαθώ να θυμίζω στον εαυτό μου ότι αξίζω, η αυτοπεποίθηση θα κρατήσει μόλις λίγα λεπτά, και μετά πάλι μες στο βούρκο. Φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη μου για πάντα, κι ότι δε θα πιστέψω ποτέ τόσο πολύ στον εαυτό μου ώστε να μπορώ να συνυπάρξω μόνο με μένα, και να μη χρειάζεται να εξαρτώ την ευτυχία μου σε φίλους, σχέσεις, επαίνους γονέων. Νιώθω μονίμως κουρασμένη, αργεί να με πάρει ο ύπνος το βράδυ, και δεν μπορώ με τίποτα να ξυπνήσω το πρωί. Θέλω μονίμως να κοιμάμαι, για να περάσει η ώρα, να φύγει η μέρα, και να μην έρχομαι αντιμέτωπη με άλλους. Κάτι άλλο που συμβαίνει επίσης, είναι ότι ενδέχεται το ένα δευτερόλεπτο να είμαι έτσι όπως περιγράφω παραπάνω, και το επόμενο να γίνει κάτι που θεωρώ τη δεδομένη στιγμή ευχάριστο (να λάβω ένα μήνυμα, να μιλήσω με κάποιον) και να μου αλλάξει η διάθεση 180 μοίρες, σαν να έχω πάρει ναρκωτικά και να νιώθω χαρά να με γεμίζει, μετά πάλι θα μου έρθει κάποια κακή σκέψη και θα ξαναλλάξει δραστικά η ψυχολογία μου. Όλα αυτά μέσα σε λεπτά.

    Το χειρότερο από όλα είναι ότι από πέρσι έχω αναπτύξει ένα συνήθειο το οποίο δεν το έχω αναφέρει ποτέ σε κανέναν γιατί το θεωρώ πολύ ντροπιαστικό. Κάθε φορά που σκέφτομαι κάτι αρνητικό, αναπνέω και καταπίνω συνεχόμενα 5 φορές. Δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησε, αλλά πλέον δεν μπορώ να το σταματήσω. Και σκεφτείτε ότι κάνω αρνητικές σκέψεις από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κατά μέσο όρο θα το κάνω μες στη μέρα τουλάχιστον 30 φορές δηλαδή, εκτός αν περνάω κάποια έντονη ''κρίση'' άγχους που θα το κάνω συνέχεια, μία φορά το λεπτό περίπου, μέχρι να μου φύγουν οι σκέψεις. Επιπλέον, δεν μπορώ να φύγω από το σπίτι εάν δεν ελέγξω ότι όλες οι πρίζες είναι κλειστές, 5 φορές την καθεμία.

    Το πιο τραγελαφικό ξέρετε ποιο είναι; Είμαι το πιο ''ισορροπημένο'' άτομο σε όλη μου την παρέα, και σε όλη μου την οικογένεια. Δεν έχουν ιδέα για όλα αυτά, και δεν δίνω δικαίωμα ποτέ να μάθουν, επειδή είτε (η οικογένεια ας πούμε) θα με θεωρήσει υπερβολική, κι ότι περνάω απλά ένα μικρό άγχος επειδή πιέζομαι με το πτυχίο, είτε (οι φίλοι), θα μου πουν ''ξεκόλλα είσαι τυχερή που έχεις ό,τι έχεις''. Είμαι τυχερή που ζω μες στο άγχος και τον πανικό όλη μου τη ζωή;

    Δεν ξέρω τι άλλο να πω προς το παρόν, δεν ξέρω τι να κάνω και δεν ξέρω για ποιο λόγο γράφω εδώ. Ζητώ μια γνώμη, μια βοήθεια.

    Σας ευχαριστώ.

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    Jan 2018
    Location
    Greece
    Posts
    1,459
    Quote Originally Posted by SeaGull View Post
    Καλησπέρα.

    Είμαι στα 27 μου χρόνια, και ολοκληρώνω ένα πάρα πολύ δύσκολο μεταπτυχιακό, πάνω στο αντικείμενο που λάτρευα όλη μου τη ζωή, στο εξωτερικό. Δεν ξέρω πώς να αρχίσω αυτό το post, από τη μία έχω τόσα πολλά πράγματα να πω που κατακλύζουν το μυαλό μου, από την άλλη δεν ξέρω καν αν έχει νόημα, δεδομένου του ότι έχουν χιλιοειπωθεί τα ίδια πράγματα από ένα σωρό άτομα και θα μπορούσα ''απλά'' να κοιτάξω για βοήθεια σε παρόμοιες ιστορίες. Πάντα θεωρούσα (κι ακόμα δυσκολεύομαι να παραδεχτώ το αντίθετο), ότι είμαι υπερβολικά δυνατή, δυναμική, έξυπνη, και έτοιμη να αντιμετωπίσω οποιαδήποτε δυσκολία βρεθεί στο διάβα μου. Πάντα ήμουν το άτομο της οικογένειας στο οποίο όλοι πίστευαν ότι θα πάει μπροστά, θα πετύχει, δε θα απογοητεύσει ποτέ τους γονείς, και δεν τους απογοήτευσα πραγματικά ποτέ, τουλάχιστον επιδερμικά δεν το έκανα, δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτα για μένα, για τον πραγματικό μου χαρακτήρα, για τις φοβίες μου, τις ανασφάλειές μου, τα εντελώς διαφορετικά ιδανικά που εκπροσωπώ σε σχέση με εκείνους.

    Άργησα πολύ να πιστέψω στους ψυχολόγους και στους ψυχιάτρους, και στο ότι υπάρχουν γενικά ψυχικές ασθένειες. Και ντρέπομαι πάρα πολύ για αυτό, και ζητώ συγγνώμη από όλους σας, χωρίς να σας ξέρω. Πάντα πίστευα ότι είτε είσαι drama queen και θέλεις όλη την προσοχή πάνω σου, είτε κάτι πάει εντελώς στραβά με το νευρολογικό σου σύστημα και πρέπει να σε κλείσουν σε άσυλο, δηλαδή όπως θεωρούσα τότε, μόνο τα δύο ''άκρα'' (ντρέπομαι ακόμη και που τα γράφω), δεν είχα καταλάβει πόσο ευρύ και περίπλοκο είναι το φάσμα της ψυχικής υγείας και ισορροπίας, και πόσο μεγάλη επίδραση έχει κάποια διαταραχή αυτής στην καθημερινή ζωή, αλλά και στο ίδιο το σώμα, εάν εν τέλει εκφραστεί ψυχοσωματικά το πρόβλημα.

    Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Κι αυτά που θα σας πω είναι σίγουρα το 1/10 από αυτά που σκέφτομαι και περνώ τον τελευταίο καιρό.
    Όσο περνάνε τα χρόνια, ειδικά τους τελευταίους μήνες που ζω έξω, οι ανασφάλειές μου έχουν ξεσπάσει από το 90% στο 250%. Για τα πάντα, για το σώμα μου, για τις επιδόσεις μου, για τη σχέση μου, για το αν θα με αποδεχτεί η οικογένειά μου εάν δεν είμαι μονίμως επιτυχημένη, δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια, έχω ταχυκαρδίες και πάρα πολλές φορές αρρυθμίες (αυτό ξεκίνησε από τότε που ήμουν 17 κι έδινα πανελλήνιες, επομένως 10 χρόνια τώρα κοντά), κάνω σκοτεινές σκέψεις που γεμίζουν το μυαλό μου το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μου, σκέψεις τις οποίες ντρέπομαι να μοιραστώ με κοντινά μου άτομα, φοβάμαι απίστευτα πολύ μη χάσω τα αγαπημένα μου άτομα, και ο εγκέφαλός μου, επίτηδες και ψυχαναγκαστικά, θα μου δημιουργήσει εικόνες θανάτου τους, σενάρια, συνεχόμενα και σε λούπα, σχεδόν κάθε μέρα. Κάνω σχεδόν μόνο αρνητικές σκέψεις, νιώθω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι εναντίον μου και συνωμοτούν να με εξαπατήσουν και να με ρίξουν, ή με θεωρούν ένα τίποτα. Νιώθω χοντρή, άχρηστη, τεμπέλα, και σιχαίνομαι που το λέω αυτό γιατί θέλω να πιστεύω ότι δεν ισχύει, αλλά και πάλι νιώθω έτσι, και όσες φορές προσπαθώ να θυμίζω στον εαυτό μου ότι αξίζω, η αυτοπεποίθηση θα κρατήσει μόλις λίγα λεπτά, και μετά πάλι μες στο βούρκο. Φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη μου για πάντα, κι ότι δε θα πιστέψω ποτέ τόσο πολύ στον εαυτό μου ώστε να μπορώ να συνυπάρξω μόνο με μένα, και να μη χρειάζεται να εξαρτώ την ευτυχία μου σε φίλους, σχέσεις, επαίνους γονέων. Νιώθω μονίμως κουρασμένη, αργεί να με πάρει ο ύπνος το βράδυ, και δεν μπορώ με τίποτα να ξυπνήσω το πρωί. Θέλω μονίμως να κοιμάμαι, για να περάσει η ώρα, να φύγει η μέρα, και να μην έρχομαι αντιμέτωπη με άλλους. Κάτι άλλο που συμβαίνει επίσης, είναι ότι ενδέχεται το ένα δευτερόλεπτο να είμαι έτσι όπως περιγράφω παραπάνω, και το επόμενο να γίνει κάτι που θεωρώ τη δεδομένη στιγμή ευχάριστο (να λάβω ένα μήνυμα, να μιλήσω με κάποιον) και να μου αλλάξει η διάθεση 180 μοίρες, σαν να έχω πάρει ναρκωτικά και να νιώθω χαρά να με γεμίζει, μετά πάλι θα μου έρθει κάποια κακή σκέψη και θα ξαναλλάξει δραστικά η ψυχολογία μου. Όλα αυτά μέσα σε λεπτά.

    Το χειρότερο από όλα είναι ότι από πέρσι έχω αναπτύξει ένα συνήθειο το οποίο δεν το έχω αναφέρει ποτέ σε κανέναν γιατί το θεωρώ πολύ ντροπιαστικό. Κάθε φορά που σκέφτομαι κάτι αρνητικό, αναπνέω και καταπίνω συνεχόμενα 5 φορές. Δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησε, αλλά πλέον δεν μπορώ να το σταματήσω. Και σκεφτείτε ότι κάνω αρνητικές σκέψεις από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κατά μέσο όρο θα το κάνω μες στη μέρα τουλάχιστον 30 φορές δηλαδή, εκτός αν περνάω κάποια έντονη ''κρίση'' άγχους που θα το κάνω συνέχεια, μία φορά το λεπτό περίπου, μέχρι να μου φύγουν οι σκέψεις. Επιπλέον, δεν μπορώ να φύγω από το σπίτι εάν δεν ελέγξω ότι όλες οι πρίζες είναι κλειστές, 5 φορές την καθεμία.

    Το πιο τραγελαφικό ξέρετε ποιο είναι; Είμαι το πιο ''ισορροπημένο'' άτομο σε όλη μου την παρέα, και σε όλη μου την οικογένεια. Δεν έχουν ιδέα για όλα αυτά, και δεν δίνω δικαίωμα ποτέ να μάθουν, επειδή είτε (η οικογένεια ας πούμε) θα με θεωρήσει υπερβολική, κι ότι περνάω απλά ένα μικρό άγχος επειδή πιέζομαι με το πτυχίο, είτε (οι φίλοι), θα μου πουν ''ξεκόλλα είσαι τυχερή που έχεις ό,τι έχεις''. Είμαι τυχερή που ζω μες στο άγχος και τον πανικό όλη μου τη ζωή;

    Δεν ξέρω τι άλλο να πω προς το παρόν, δεν ξέρω τι να κάνω και δεν ξέρω για ποιο λόγο γράφω εδώ. Ζητώ μια γνώμη, μια βοήθεια.

    Σας ευχαριστώ.
    για ποιο λογο να σε κρινουμε? δεν λες κατι παραλογο η κακο...

    εγω βλεπω μια κοπελα παρα πολύ πιεσμενη...με ανασφάλειες,ψυχαναγκασμου� �..αγχος και ισως (αν και καπου διαβασα ότι δεν πρεπει να κανουμε διαγνώσεις)...στην αρχη μιας κατάθλιψης...
    η οικογενεια σου σε εκανε να πιεζεσαι πολύ για να εισαι "πρωτη".
    πας σε κανεναν ειδικο?.
    επισης αυτά που δεν κοιμάσαι και τα ψυαχαναγκαστικα...αρχισαν όταν εφυγες από ελλαδα?.

    δεν ξερω γτ δεν φαινοταν το αρχικο μηνυμα
    Last edited by Xfactor; 07-02-2018 at 16:21.

  3. #3
    Member
    Join Date
    Sep 2017
    Posts
    38
    Quote Originally Posted by SeaGull View Post
    Καλησπέρα.

    Είμαι στα 27 μου χρόνια, και ολοκληρώνω ένα πάρα πολύ δύσκολο μεταπτυχιακό, πάνω στο αντικείμενο που λάτρευα όλη μου τη ζωή, στο εξωτερικό. Δεν ξέρω πώς να αρχίσω αυτό το post, από τη μία έχω τόσα πολλά πράγματα να πω που κατακλύζουν το μυαλό μου, από την άλλη δεν ξέρω καν αν έχει νόημα, δεδομένου του ότι έχουν χιλιοειπωθεί τα ίδια πράγματα από ένα σωρό άτομα και θα μπορούσα ''απλά'' να κοιτάξω για βοήθεια σε παρόμοιες ιστορίες. Πάντα θεωρούσα (κι ακόμα δυσκολεύομαι να παραδεχτώ το αντίθετο), ότι είμαι υπερβολικά δυνατή, δυναμική, έξυπνη, και έτοιμη να αντιμετωπίσω οποιαδήποτε δυσκολία βρεθεί στο διάβα μου. Πάντα ήμουν το άτομο της οικογένειας στο οποίο όλοι πίστευαν ότι θα πάει μπροστά, θα πετύχει, δε θα απογοητεύσει ποτέ τους γονείς, και δεν τους απογοήτευσα πραγματικά ποτέ, τουλάχιστον επιδερμικά δεν το έκανα, δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτα για μένα, για τον πραγματικό μου χαρακτήρα, για τις φοβίες μου, τις ανασφάλειές μου, τα εντελώς διαφορετικά ιδανικά που εκπροσωπώ σε σχέση με εκείνους.

    Άργησα πολύ να πιστέψω στους ψυχολόγους και στους ψυχιάτρους, και στο ότι υπάρχουν γενικά ψυχικές ασθένειες. Και ντρέπομαι πάρα πολύ για αυτό, και ζητώ συγγνώμη από όλους σας, χωρίς να σας ξέρω. Πάντα πίστευα ότι είτε είσαι drama queen και θέλεις όλη την προσοχή πάνω σου, είτε κάτι πάει εντελώς στραβά με το νευρολογικό σου σύστημα και πρέπει να σε κλείσουν σε άσυλο, δηλαδή όπως θεωρούσα τότε, μόνο τα δύο ''άκρα'' (ντρέπομαι ακόμη και που τα γράφω), δεν είχα καταλάβει πόσο ευρύ και περίπλοκο είναι το φάσμα της ψυχικής υγείας και ισορροπίας, και πόσο μεγάλη επίδραση έχει κάποια διαταραχή αυτής στην καθημερινή ζωή, αλλά και στο ίδιο το σώμα, εάν εν τέλει εκφραστεί ψυχοσωματικά το πρόβλημα.

    Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Κι αυτά που θα σας πω είναι σίγουρα το 1/10 από αυτά που σκέφτομαι και περνώ τον τελευταίο καιρό.
    Όσο περνάνε τα χρόνια, ειδικά τους τελευταίους μήνες που ζω έξω, οι ανασφάλειές μου έχουν ξεσπάσει από το 90% στο 250%. Για τα πάντα, για το σώμα μου, για τις επιδόσεις μου, για τη σχέση μου, για το αν θα με αποδεχτεί η οικογένειά μου εάν δεν είμαι μονίμως επιτυχημένη, δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια, έχω ταχυκαρδίες και πάρα πολλές φορές αρρυθμίες (αυτό ξεκίνησε από τότε που ήμουν 17 κι έδινα πανελλήνιες, επομένως 10 χρόνια τώρα κοντά), κάνω σκοτεινές σκέψεις που γεμίζουν το μυαλό μου το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μου, σκέψεις τις οποίες ντρέπομαι να μοιραστώ με κοντινά μου άτομα, φοβάμαι απίστευτα πολύ μη χάσω τα αγαπημένα μου άτομα, και ο εγκέφαλός μου, επίτηδες και ψυχαναγκαστικά, θα μου δημιουργήσει εικόνες θανάτου τους, σενάρια, συνεχόμενα και σε λούπα, σχεδόν κάθε μέρα. Κάνω σχεδόν μόνο αρνητικές σκέψεις, νιώθω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι εναντίον μου και συνωμοτούν να με εξαπατήσουν και να με ρίξουν, ή με θεωρούν ένα τίποτα. Νιώθω χοντρή, άχρηστη, τεμπέλα, και σιχαίνομαι που το λέω αυτό γιατί θέλω να πιστεύω ότι δεν ισχύει, αλλά και πάλι νιώθω έτσι, και όσες φορές προσπαθώ να θυμίζω στον εαυτό μου ότι αξίζω, η αυτοπεποίθηση θα κρατήσει μόλις λίγα λεπτά, και μετά πάλι μες στο βούρκο. Φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη μου για πάντα, κι ότι δε θα πιστέψω ποτέ τόσο πολύ στον εαυτό μου ώστε να μπορώ να συνυπάρξω μόνο με μένα, και να μη χρειάζεται να εξαρτώ την ευτυχία μου σε φίλους, σχέσεις, επαίνους γονέων. Νιώθω μονίμως κουρασμένη, αργεί να με πάρει ο ύπνος το βράδυ, και δεν μπορώ με τίποτα να ξυπνήσω το πρωί. Θέλω μονίμως να κοιμάμαι, για να περάσει η ώρα, να φύγει η μέρα, και να μην έρχομαι αντιμέτωπη με άλλους. Κάτι άλλο που συμβαίνει επίσης, είναι ότι ενδέχεται το ένα δευτερόλεπτο να είμαι έτσι όπως περιγράφω παραπάνω, και το επόμενο να γίνει κάτι που θεωρώ τη δεδομένη στιγμή ευχάριστο (να λάβω ένα μήνυμα, να μιλήσω με κάποιον) και να μου αλλάξει η διάθεση 180 μοίρες, σαν να έχω πάρει ναρκωτικά και να νιώθω χαρά να με γεμίζει, μετά πάλι θα μου έρθει κάποια κακή σκέψη και θα ξαναλλάξει δραστικά η ψυχολογία μου. Όλα αυτά μέσα σε λεπτά.

    Το χειρότερο από όλα είναι ότι από πέρσι έχω αναπτύξει ένα συνήθειο το οποίο δεν το έχω αναφέρει ποτέ σε κανέναν γιατί το θεωρώ πολύ ντροπιαστικό. Κάθε φορά που σκέφτομαι κάτι αρνητικό, αναπνέω και καταπίνω συνεχόμενα 5 φορές. Δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησε, αλλά πλέον δεν μπορώ να το σταματήσω. Και σκεφτείτε ότι κάνω αρνητικές σκέψεις από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κατά μέσο όρο θα το κάνω μες στη μέρα τουλάχιστον 30 φορές δηλαδή, εκτός αν περνάω κάποια έντονη ''κρίση'' άγχους που θα το κάνω συνέχεια, μία φορά το λεπτό περίπου, μέχρι να μου φύγουν οι σκέψεις. Επιπλέον, δεν μπορώ να φύγω από το σπίτι εάν δεν ελέγξω ότι όλες οι πρίζες είναι κλειστές, 5 φορές την καθεμία.

    Το πιο τραγελαφικό ξέρετε ποιο είναι; Είμαι το πιο ''ισορροπημένο'' άτομο σε όλη μου την παρέα, και σε όλη μου την οικογένεια. Δεν έχουν ιδέα για όλα αυτά, και δεν δίνω δικαίωμα ποτέ να μάθουν, επειδή είτε (η οικογένεια ας πούμε) θα με θεωρήσει υπερβολική, κι ότι περνάω απλά ένα μικρό άγχος επειδή πιέζομαι με το πτυχίο, είτε (οι φίλοι), θα μου πουν ''ξεκόλλα είσαι τυχερή που έχεις ό,τι έχεις''. Είμαι τυχερή που ζω μες στο άγχος και τον πανικό όλη μου τη ζωή;

    Δεν ξέρω τι άλλο να πω προς το παρόν, δεν ξέρω τι να κάνω και δεν ξέρω για ποιο λόγο γράφω εδώ. Ζητώ μια γνώμη, μια βοήθεια.

    Σας ευχαριστώ.
    ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ! ! !
    ΑΡΧΙΚΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΧΩΝΕΣΑΙ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΙ!!!!


    Εστάλη από GT-I9305 στο E-Psychology.gr Mobile App

  4. #4
    Senior Member
    Join Date
    Jan 2018
    Location
    Greece
    Posts
    1,459
    δεν ξερω γτ δεν φαινεται το μηνυμα μου ολοκληρο..καντο παραθεση και διαβασε το

  5. #5
    Junior Member
    Join Date
    Feb 2018
    Posts
    11
    Quote Originally Posted by Xfactor View Post
    για ποιο λογο να σε κρινουμε? δεν λες κατι παραλογο η κακο...

    εγω βλεπω μια κοπελα παρα πολύ πιεσμενη...με ανασφάλειες,ψυχαναγκασμου� �..αγχος και ισως (αν και καπου διαβασα ότι δεν πρεπει να κανουμε διαγνώσεις)...στην αρχη μιας κατάθλιψης...
    η οικογενεια σου σε εκανε να πιεζεσαι πολύ για να εισαι "πρωτη".
    πας σε κανεναν ειδικο?.
    επισης αυτά που δεν κοιμάσαι και τα ψυαχαναγκαστικα...αρχισαν όταν εφυγες από ελλαδα?.

    δεν ξερω γτ δεν φαινοταν το αρχικο μηνυμα
    Αγαπητέ/ή Xfactor,

    Ευχαριστώ για την απάντησή σου. Δεν πάω προς το παρόν σε κάποιον ειδικό, α) λόγω του κόμπλεξ που είχα με τους ειδικούς όπως ανέφερα στο πρώτο μου κείμενο, το οποίο ακόμη δεν έχω αποβάλει πλήρως, δυσκολεύομαι να ανοιχτώ face to face σε κάποιον για αυτά τα ζητήματα - παρόλο που αναγνωρίζω ότι ενδεχομένως είναι επιτακτική η ανάγκη να το κάνω. Φοβάμαι ότι απλά θα του κρύψω πράγματα (όπως και είχα κάνει στο παρελθόν που πήγα πρώτη και τελευταία φορά σε ψυχολόγο) και θα μου πει ''είσαι οκ - πίστεψε στον εαυτό σου'' και τις γνωστές καραμέλες που ακούω από όλο τον πλανήτη πάντα,
    β) δυστυχώς δεν διαθέτω λεφτά για συνεδρίες κάθε εβδομάδα..

    Οι ψυχαναγκασμοί (με τους αριθμούς) ξεκίνησαν απ'όσο θυμάμαι λίγο πριν φύγω από Ελλάδα, επομένως δύο χρόνια τώρα. Θέμα ύπνου, ταχυπαλμίας και πανικού με σωρεία αρνητικών σκέψεων έχω από το λύκειο.

  6. #6
    Member
    Join Date
    Sep 2017
    Posts
    38
    Quote Originally Posted by SeaGull View Post
    Καλησπέρα.

    Είμαι στα 27 μου χρόνια, και ολοκληρώνω ένα πάρα πολύ δύσκολο μεταπτυχιακό, πάνω στο αντικείμενο που λάτρευα όλη μου τη ζωή, στο εξωτερικό. Δεν ξέρω πώς να αρχίσω αυτό το post, από τη μία έχω τόσα πολλά πράγματα να πω που κατακλύζουν το μυαλό μου, από την άλλη δεν ξέρω καν αν έχει νόημα, δεδομένου του ότι έχουν χιλιοειπωθεί τα ίδια πράγματα από ένα σωρό άτομα και θα μπορούσα ''απλά'' να κοιτάξω για βοήθεια σε παρόμοιες ιστορίες. Πάντα θεωρούσα (κι ακόμα δυσκολεύομαι να παραδεχτώ το αντίθετο), ότι είμαι υπερβολικά δυνατή, δυναμική, έξυπνη, και έτοιμη να αντιμετωπίσω οποιαδήποτε δυσκολία βρεθεί στο διάβα μου. Πάντα ήμουν το άτομο της οικογένειας στο οποίο όλοι πίστευαν ότι θα πάει μπροστά, θα πετύχει, δε θα απογοητεύσει ποτέ τους γονείς, και δεν τους απογοήτευσα πραγματικά ποτέ, τουλάχιστον επιδερμικά δεν το έκανα, δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτα για μένα, για τον πραγματικό μου χαρακτήρα, για τις φοβίες μου, τις ανασφάλειές μου, τα εντελώς διαφορετικά ιδανικά που εκπροσωπώ σε σχέση με εκείνους.

    Άργησα πολύ να πιστέψω στους ψυχολόγους και στους ψυχιάτρους, και στο ότι υπάρχουν γενικά ψυχικές ασθένειες. Και ντρέπομαι πάρα πολύ για αυτό, και ζητώ συγγνώμη από όλους σας, χωρίς να σας ξέρω. Πάντα πίστευα ότι είτε είσαι drama queen και θέλεις όλη την προσοχή πάνω σου, είτε κάτι πάει εντελώς στραβά με το νευρολογικό σου σύστημα και πρέπει να σε κλείσουν σε άσυλο, δηλαδή όπως θεωρούσα τότε, μόνο τα δύο ''άκρα'' (ντρέπομαι ακόμη και που τα γράφω), δεν είχα καταλάβει πόσο ευρύ και περίπλοκο είναι το φάσμα της ψυχικής υγείας και ισορροπίας, και πόσο μεγάλη επίδραση έχει κάποια διαταραχή αυτής στην καθημερινή ζωή, αλλά και στο ίδιο το σώμα, εάν εν τέλει εκφραστεί ψυχοσωματικά το πρόβλημα.

    Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Κι αυτά που θα σας πω είναι σίγουρα το 1/10 από αυτά που σκέφτομαι και περνώ τον τελευταίο καιρό.
    Όσο περνάνε τα χρόνια, ειδικά τους τελευταίους μήνες που ζω έξω, οι ανασφάλειές μου έχουν ξεσπάσει από το 90% στο 250%. Για τα πάντα, για το σώμα μου, για τις επιδόσεις μου, για τη σχέση μου, για το αν θα με αποδεχτεί η οικογένειά μου εάν δεν είμαι μονίμως επιτυχημένη, δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια, έχω ταχυκαρδίες και πάρα πολλές φορές αρρυθμίες (αυτό ξεκίνησε από τότε που ήμουν 17 κι έδινα πανελλήνιες, επομένως 10 χρόνια τώρα κοντά), κάνω σκοτεινές σκέψεις που γεμίζουν το μυαλό μου το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μου, σκέψεις τις οποίες ντρέπομαι να μοιραστώ με κοντινά μου άτομα, φοβάμαι απίστευτα πολύ μη χάσω τα αγαπημένα μου άτομα, και ο εγκέφαλός μου, επίτηδες και ψυχαναγκαστικά, θα μου δημιουργήσει εικόνες θανάτου τους, σενάρια, συνεχόμενα και σε λούπα, σχεδόν κάθε μέρα. Κάνω σχεδόν μόνο αρνητικές σκέψεις, νιώθω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι εναντίον μου και συνωμοτούν να με εξαπατήσουν και να με ρίξουν, ή με θεωρούν ένα τίποτα. Νιώθω χοντρή, άχρηστη, τεμπέλα, και σιχαίνομαι που το λέω αυτό γιατί θέλω να πιστεύω ότι δεν ισχύει, αλλά και πάλι νιώθω έτσι, και όσες φορές προσπαθώ να θυμίζω στον εαυτό μου ότι αξίζω, η αυτοπεποίθηση θα κρατήσει μόλις λίγα λεπτά, και μετά πάλι μες στο βούρκο. Φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη μου για πάντα, κι ότι δε θα πιστέψω ποτέ τόσο πολύ στον εαυτό μου ώστε να μπορώ να συνυπάρξω μόνο με μένα, και να μη χρειάζεται να εξαρτώ την ευτυχία μου σε φίλους, σχέσεις, επαίνους γονέων. Νιώθω μονίμως κουρασμένη, αργεί να με πάρει ο ύπνος το βράδυ, και δεν μπορώ με τίποτα να ξυπνήσω το πρωί. Θέλω μονίμως να κοιμάμαι, για να περάσει η ώρα, να φύγει η μέρα, και να μην έρχομαι αντιμέτωπη με άλλους. Κάτι άλλο που συμβαίνει επίσης, είναι ότι ενδέχεται το ένα δευτερόλεπτο να είμαι έτσι όπως περιγράφω παραπάνω, και το επόμενο να γίνει κάτι που θεωρώ τη δεδομένη στιγμή ευχάριστο (να λάβω ένα μήνυμα, να μιλήσω με κάποιον) και να μου αλλάξει η διάθεση 180 μοίρες, σαν να έχω πάρει ναρκωτικά και να νιώθω χαρά να με γεμίζει, μετά πάλι θα μου έρθει κάποια κακή σκέψη και θα ξαναλλάξει δραστικά η ψυχολογία μου. Όλα αυτά μέσα σε λεπτά.

    Το χειρότερο από όλα είναι ότι από πέρσι έχω αναπτύξει ένα συνήθειο το οποίο δεν το έχω αναφέρει ποτέ σε κανέναν γιατί το θεωρώ πολύ ντροπιαστικό. Κάθε φορά που σκέφτομαι κάτι αρνητικό, αναπνέω και καταπίνω συνεχόμενα 5 φορές. Δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησε, αλλά πλέον δεν μπορώ να το σταματήσω. Και σκεφτείτε ότι κάνω αρνητικές σκέψεις από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κατά μέσο όρο θα το κάνω μες στη μέρα τουλάχιστον 30 φορές δηλαδή, εκτός αν περνάω κάποια έντονη ''κρίση'' άγχους που θα το κάνω συνέχεια, μία φορά το λεπτό περίπου, μέχρι να μου φύγουν οι σκέψεις. Επιπλέον, δεν μπορώ να φύγω από το σπίτι εάν δεν ελέγξω ότι όλες οι πρίζες είναι κλειστές, 5 φορές την καθεμία.

    Το πιο τραγελαφικό ξέρετε ποιο είναι; Είμαι το πιο ''ισορροπημένο'' άτομο σε όλη μου την παρέα, και σε όλη μου την οικογένεια. Δεν έχουν ιδέα για όλα αυτά, και δεν δίνω δικαίωμα ποτέ να μάθουν, επειδή είτε (η οικογένεια ας πούμε) θα με θεωρήσει υπερβολική, κι ότι περνάω απλά ένα μικρό άγχος επειδή πιέζομαι με το πτυχίο, είτε (οι φίλοι), θα μου πουν ''ξεκόλλα είσαι τυχερή που έχεις ό,τι έχεις''. Είμαι τυχερή που ζω μες στο άγχος και τον πανικό όλη μου τη ζωή;

    Δεν ξέρω τι άλλο να πω προς το παρόν, δεν ξέρω τι να κάνω και δεν ξέρω για ποιο λόγο γράφω εδώ. Ζητώ μια γνώμη, μια βοήθεια.

    Σας ευχαριστώ.
    ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΧΩ ΛΙΓΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΟΥ?

    ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑΤΡΟΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ,ΑΛΛΑ ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ.
    ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΑΡΩ ΦΑΡΜΑΚΑ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΘΕΤΟΣ ΣΕ ΑΥΤΟ . ΔΥΣΤΥΧΏΣ ΟΜΩΣ ΕΙΔΑ ΜΕ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ,ΠΩΣ ΕΧΑΣΑ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΧΡΟΝΟ!
    ΕΠΕΙΔΗ ΟΜΩΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ,ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΠΑΙΡΝΩ ΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙΑ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΚΑΝΩ ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ.ΚΑΛΛΙΟ ΑΡΓΑ,ΠΑΡΑ ΠΟΤΕ!!!!!!!!

    Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση. Απαγορεύονται οι προτροπές για λήψη/διακοπή φαρμακευτικής αγωγής.

    ΞΕΡΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΧΑΜΕΝΗ ΣΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΟΥ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΟΛΑ ΣΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΜΑΥΡΑ ΚΑΙ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΜΟΝΟ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ,ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΝΕΥΡΑ.ΝΑΙ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ,ΤΟ ΞΕΡΩ! !!!!!!!ΕΤΣΙ ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΠΡΙΝ ΛΙΓΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΒΗΜΑ ΒΗΜΑ ΝΟΙΩΘΩ ΗΔΗ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΠΑΛΙ,ΟΠΩΣ ΠΟΛΥ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΣΙΓΟΥΡΑ ΒΟΗΘΑΕΙ ΣΕ ΟΛΑ!!!
    ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΚΑΝΕΙΣ ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΔΕΝ ΣΕ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ! !!!!!
    ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ,ΠΟΛΥ ΚΑΚΩΣ ΕΧΕΙΣ ΑΦΗΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΣΟΥ ΝΑ ΠΙΕΖΕΤΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ.ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΝ ΣΕ ΑΓΑΠΑΝΕ,ΘΑ ΦΑΝΟΥΝ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ,ΟΤΑΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΠΕΙΣ ΟΛΑ,ΠΡΙΝ ΣΚΑΣΕΙΣ ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΑΙ ΚΛΕΙΣΤΕΙΣ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΚΛΙΝΙΚΗ.
    ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟΤΕ? ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΕΣΥ,Η ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ?ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ,ΟΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ!!!!!
    ΞΕΚΙΝΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΩΡΑ,ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΜΙΚΡΗ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ!!!!!ΚΑΙ ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΠΑΛΕΨΕΙΣ ΜΟΝΗ ΣΟΥ,ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ,ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΞΕΧΝΙΕΣΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΑΚΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΑΛΙ ΤΑ ΙΔΙΑ!!!!
    ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΨΕΙΣ ΞΕΚΙΝΑ ΤΩΡΑ!!!!
    ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ!

    Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση. Απαγορεύονται οι προτροπές για λήψη/διακοπή φαρμακευτικής αγωγής.

    ΑΝ ΠΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ ΚΑΙ ΡΩΤΗΣΕΙΣ,ΘΑ ΣΟΥ ΠΟΥΝ ΠΩΣ ΕΧΟΥΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΤΑ ΑΝΤΙΚΑΤΘΛΙΠΤΙΚΑ!!!!
    ΟΛΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΛΑΙΖΟΥΝ ΔΥΝΑΤΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΦΑΡΜΑΚΑ.
    ΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΑΙΖΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ,Η ΤΟΥΣ ΧΡΩΣΤΑΝΕ ΛΕΦΤΑ!!!!!ΚΟΙΤΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ,ΓΙΑΤΙ ΠΡΩΤΑ ΑΠ ΟΛΑ ΑΥΤΟ ΜΕΤΡΑΕΙ!!!!!
    ΕΞΥΠΝΗ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΚΑΤΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ,ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ!!!!!!
    ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΙΓΑ.ΜΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΣΑΙ,ΑΝ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΙΣ, ΟΛΑ ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ!!!!!!

    Εστάλη από GT-I9305 στο E-Psychology.gr Mobile App
    Last edited by Aeon; 07-02-2018 at 21:44.

  7. #7
    Junior Member
    Join Date
    Feb 2018
    Posts
    11
    Ούτε η απάντησή μου δε φαίνεται, δεν γνωρίζω γιατί. Κάντε την παράθεσή για να τη δείτε, ευχαριστώ πολύ όλους σας για το ενδιαφέρον.

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    Jan 2018
    Location
    Greece
    Posts
    1,459
    Quote Originally Posted by SeaGull View Post
    Ούτε η απάντησή μου δε φαίνεται, δεν γνωρίζω γιατί. Κάντε την παράθεσή για να τη δείτε, ευχαριστώ πολύ όλους σας για το ενδιαφέρον.
    εχεις συσωρευμενα πολλα θεματα που καποια στιγμη θα σκασουν...πρεπει να δουλεψεις με τον εαυτο σου...
    ο ειδικος θα σε βοηθησει..πρεπει να πας σε έναν και να αφησεις τα κομπλεξ...να του ανοιχτείς και να τ τα πεις όλα για να μπορεσει να σε βοηθησει...αλλιως δεν θα καταφερεις τιποτα.....
    νομιζω από την απαντηση σου...η πιεση που ενιωθες πριν και όταν εφυγες από ελλαδα σε εκανε να βγαλεις και αρνητικα" ζητήματα"

    λοιπον υπαρχουν κεντρα ψυχικης υγειας που είναι δωρεαν.....και μπορεις να κανονισεις...
    επισης μερικοι ψυχολογοι-ψυχιατροι κανουν συνεδριες ονλαιν μεεσω σκαιπ...με μικρο αντιτιμο κανα 20αρακο νομιζω....

    η οικογενεια σου σε πιεζει τωρα?

  9. #9
    Junior Member
    Join Date
    Feb 2018
    Posts
    11
    Quote Originally Posted by Xfactor View Post
    εχεις συσωρευμενα πολλα θεματα που καποια στιγμη θα σκασουν...πρεπει να δουλεψεις με τον εαυτο σου...
    ο ειδικος θα σε βοηθησει..πρεπει να πας σε έναν και να αφησεις τα κομπλεξ...να του ανοιχτείς και να τ τα πεις όλα για να μπορεσει να σε βοηθησει...αλλιως δεν θα καταφερεις τιποτα.....
    νομιζω από την απαντηση σου...η πιεση που ενιωθες πριν και όταν εφυγες από ελλαδα σε εκανε να βγαλεις και αρνητικα" ζητήματα"

    λοιπον υπαρχουν κεντρα ψυχικης υγειας που είναι δωρεαν.....και μπορεις να κανονισεις...
    επισης μερικοι ψυχολογοι-ψυχιατροι κανουν συνεδριες ονλαιν μεεσω σκαιπ...με μικρο αντιτιμο κανα 20αρακο νομιζω....

    η οικογενεια σου σε πιεζει τωρα?
    Το γνωρίζω ότι θα με βοηθήσει ο ειδικός, με πιάνει όμως η ίδια αναβλητικότητα που με πιάνει και στις δουλειές μου, λόγω της ψυχολογικής μου κατάστασης. Δεν έχω όρεξη για τίποτα, ούτε καν να κάνω τον εαυτό μου καλά. Δεν προσέχω τον ύπνο μου, τη διατροφή μου, την υγιεινή μου, δε με ενδιαφέρει καθόλου από τη μία που μπορεί να είμαι σαν ράκος, αλλά απ'την άλλη με ενδιαφέρει και νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Δε θέλω να βγαίνω από το σπίτι από τη μία, κι απ'την άλλη νιώθω ότι οι 4 τοίχοι δε με χωράνε. Όπου και να σταθώ νιώθω να μου κόβεται η ανάσα.
    Πρέπει να το κάνω γιατί όπως είπες συσσωρεύονται τα θέματα. Δεν μπορώ να καταλάβω εάν τα άγχη μου που πλέον εκδηλώνονται και σωματικά, έχουν να κάνουν μόνο με την οικογένειά μου. Δεν με πιέζουν όχι. Είναι δικό μου το θέμα και το αναγνωρίζω. Εγώ πάντα ήθελα να είμαι τέλεια για εκείνους. Εγώ πιέζω τον εαυτό μου.

  10. #10
    Senior Member
    Join Date
    Jan 2018
    Location
    Greece
    Posts
    1,459
    Quote Originally Posted by SeaGull View Post
    Το γνωρίζω ότι θα με βοηθήσει ο ειδικός, με πιάνει όμως η ίδια αναβλητικότητα που με πιάνει και στις δουλειές μου, λόγω της ψυχολογικής μου κατάστασης. Δεν έχω όρεξη για τίποτα, ούτε καν να κάνω τον εαυτό μου καλά. Δεν προσέχω τον ύπνο μου, τη διατροφή μου, την υγιεινή μου, δε με ενδιαφέρει καθόλου από τη μία που μπορεί να είμαι σαν ράκος, αλλά απ'την άλλη με ενδιαφέρει και νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Δε θέλω να βγαίνω από το σπίτι από τη μία, κι απ'την άλλη νιώθω ότι οι 4 τοίχοι δε με χωράνε. Όπου και να σταθώ νιώθω να μου κόβεται η ανάσα.
    Πρέπει να το κάνω γιατί όπως είπες συσσωρεύονται τα θέματα. Δεν μπορώ να καταλάβω εάν τα άγχη μου που πλέον εκδηλώνονται και σωματικά, έχουν να κάνουν μόνο με την οικογένειά μου. Δεν με πιέζουν όχι. Είναι δικό μου το θέμα και το αναγνωρίζω. Εγώ πάντα ήθελα να είμαι τέλεια για εκείνους. Εγώ πιέζω τον εαυτό μου.
    εισαι τελειομανης με λιγα λογια...και όταν δεν φτανεις στα στανταρ που θες πέφτεις ρακος...μαλιστα...αυτό εχει να κανει με το πως σε μεγαλωσαν...
    από αυτά που περιγραφεις βλεπω ότι ολο αυτό κραταει καιρο...
    πρεπει ν κανεις το επομενο βημα...και να πας...
    επισης πρεπει να χαλαρώσεις λιγο με το διάβασμα και αυτά....
    χρονο για να κανεις κατι που σου αρεσει εχεις? πας κανεις κανα χομπυ? εκει που εισαι βγαινεις καθολου εξω?
    και τα αγχη σ εκδηλώνονται και νομιζω ότι εχει χαλασει και η διαθεση σου...
    οσο είναι νωρις πρεπει να το δουλεψεις αυτό με την βοηθεια ενός ειδικου.......μην το αφηνεις άλλο γτ θα μαζευτουν τοσα που μετα θα είναι πιο δυσκολο να τα "μαζεψεις" παρε τωρα και ψαξε που μπορεις να πας η να βρεις καποιον για συνεδρια ονλαιν...

  11. #11
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2011
    Posts
    2,713
    Quote Originally Posted by SeaGull View Post
    Το γνωρίζω ότι θα με βοηθήσει ο ειδικός, με πιάνει όμως η ίδια αναβλητικότητα που με πιάνει και στις δουλειές μου, λόγω της ψυχολογικής μου κατάστασης. Δεν έχω όρεξη για τίποτα, ούτε καν να κάνω τον εαυτό μου καλά. Δεν προσέχω τον ύπνο μου, τη διατροφή μου, την υγιεινή μου, δε με ενδιαφέρει καθόλου από τη μία που μπορεί να είμαι σαν ράκος, αλλά απ'την άλλη με ενδιαφέρει και νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Δε θέλω να βγαίνω από το σπίτι από τη μία, κι απ'την άλλη νιώθω ότι οι 4 τοίχοι δε με χωράνε. Όπου και να σταθώ νιώθω να μου κόβεται η ανάσα.
    Πρέπει να το κάνω γιατί όπως είπες συσσωρεύονται τα θέματα. Δεν μπορώ να καταλάβω εάν τα άγχη μου που πλέον εκδηλώνονται και σωματικά, έχουν να κάνουν μόνο με την οικογένειά μου. Δεν με πιέζουν όχι. Είναι δικό μου το θέμα και το αναγνωρίζω. Εγώ πάντα ήθελα να είμαι τέλεια για εκείνους. Εγώ πιέζω τον εαυτό μου.
    Καλησπερα seagull!
    Περιγραφεις τα τυπικα συμπτωματα καταθλιψης. Ποσο καιρο συνεχομενα εισαι ετσι?
    Everything that irritates us about others can lead us to an understanding of ourselves C G Jung

  12. #12
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2011
    Posts
    2,713
    Quote Originally Posted by SeaGull View Post
    Αγαπητέ/ή Xfactor,

    Ευχαριστώ για την απάντησή σου. Δεν πάω προς το παρόν σε κάποιον ειδικό, α) λόγω του κόμπλεξ που είχα με τους ειδικούς όπως ανέφερα στο πρώτο μου κείμενο, το οποίο ακόμη δεν έχω αποβάλει πλήρως, δυσκολεύομαι να ανοιχτώ face to face σε κάποιον για αυτά τα ζητήματα - παρόλο που αναγνωρίζω ότι ενδεχομένως είναι επιτακτική η ανάγκη να το κάνω. Φοβάμαι ότι απλά θα του κρύψω πράγματα (όπως και είχα κάνει στο παρελθόν που πήγα πρώτη και τελευταία φορά σε ψυχολόγο) και θα μου πει ''είσαι οκ - πίστεψε στον εαυτό σου'' και τις γνωστές καραμέλες που ακούω από όλο τον πλανήτη πάντα,
    β) δυστυχώς δεν διαθέτω λεφτά για συνεδρίες κάθε εβδομάδα..

    Οι ψυχαναγκασμοί (με τους αριθμούς) ξεκίνησαν απ'όσο θυμάμαι λίγο πριν φύγω από Ελλάδα, επομένως δύο χρόνια τώρα. Θέμα ύπνου, ταχυπαλμίας και πανικού με σωρεία αρνητικών σκέψεων έχω από το λύκειο.
    Κοριτσι μου δε σε βοηθαει να νομιζεις οτι ξερεις τι προκειται να συμβει. Μην εισαι τοσο απολυτη, αυτη η απολυτοτητα σου σε κραταει αρρωστη, χανεις τα καλυτερα σου χρονια.
    Ισως ακομα φοβασαι να παλεψεις για να βγεις απο αυτο που βιωνεις, επειδη φοβασαι μηπως αποτυχεις και σε αυτο, αλλα αν δεν κανεις το βημα να ξεκινησεις, δε θα μαθεις πώς θα παει.
    Τελοσπαντων, να ξερεις οτι η καταθλιψη επηρεαζει την κριση και τον τροπο σκεψης, οταν καποτε βγεις απο αυτο θα το καταλαβεις οτι τοτε δε σκεφτοσουν καθαρα.
    Everything that irritates us about others can lead us to an understanding of ourselves C G Jung

  13. #13
    Junior Member
    Join Date
    Feb 2018
    Posts
    11
    Quote Originally Posted by savatage View Post
    Κοριτσι μου δε σε βοηθαει να νομιζεις οτι ξερεις τι προκειται να συμβει. Μην εισαι τοσο απολυτη, αυτη η απολυτοτητα σου σε κραταει αρρωστη, χανεις τα καλυτερα σου χρονια.
    Ισως ακομα φοβασαι να παλεψεις για να βγεις απο αυτο που βιωνεις, επειδη φοβασαι μηπως αποτυχεις και σε αυτο, αλλα αν δεν κανεις το βημα να ξεκινησεις, δε θα μαθεις πώς θα παει.
    Τελοσπαντων, να ξερεις οτι η καταθλιψη επηρεαζει την κριση και τον τροπο σκεψης, οταν καποτε βγεις απο αυτο θα το καταλαβεις οτι τοτε δε σκεφτοσουν καθαρα.
    Έχεις δίκιο σε αυτό που λες, και το γνωρίζω και συμφωνώ. Με πήγαινε πάντα πίσω το ότι προδιέθετα τον εαυτό μου για τα πάντα. Όπως και τώρα που πιστεύω ότι όλοι θεωρούν ότι δεν έχω κανένα θέμα, και απλά αναζητώ την προσοχή (που ουσιαστικά είναι αυτό που πίστευα εγώ κάποτε για όσους αντιμετώπιζαν ψυχολογικά ζητήματα - επομένως είναι σα να τιμωρώ τον εαυτό μου). Με τρομάζει το ότι έχω τόσο διχασμένη προσωπικότητα, που από τη μία ΞΕΡΩ ότι ΔΕΝ πρέπει να είμαι απόλυτη, να δώσω ευκαιρία στον ειδικό, να μην προδιαγράψω ήδη το τι θα μου πει, και από την άλλη γνωρίζω ότι θα κάτσω απέναντί του και δεν θα μπορώ να του μιλήσω ανοιχτά γιατί θα το θεωρήσω χαμένο κόπο. Και πάλι, οι μέρες περνούν και χάνω παραγωγικό χρόνο στο να αναπνέω μηχανικά έχοντας ταχυκαρδίες και θεωρώντας ότι είμαι ένα μηδενικό, προσπαθώντας να διώξω αλλοπρόσαλλες, θεότρελες, αρνητικές σκέψεις από το κεφάλι μου, αντί να επαινέσω τον εαυτό μου για όσα έχω καταφέρει σε αυτή την ηλικία, και να δω το θετικό που προβάλλει (ίσως; ) μέσα από τη μαυρίλα.

  14. #14
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2011
    Posts
    2,713
    Aσε μην ψαχνεις να βρεις το θετικο που και καλα προβαλλει μεσα απο την μαυριλα, δεν υπαρχει τετοιο πραγμα. Η καταθλιψη ειναι ασθενεια. Οταν ειμαστε αρρωστοι, πηγαινουμε σε ειδικους, ετσι δεν ειναι? Αν ειχες πνευμονια, θα ηθελες να γινεις καλα, δε θα το θελες? Δε θα εψαχνες να βρεις τι θετικο κρυβεται πισω απο το βηχα :P
    Ακου με που σου λεω, ειμαι παλια καραβανα στις μαλακιες της καταθλιψης, μη χανεις χρονο, αρκετο εχασες.
    Ε και στο φιναλε δε θα ανοιχτεις απολυτα απο την πρωτη συνεδρια, σταδιακα θα καταλαβεις πώς λειτουργει η διαδικασια. Αλλα για να φτασεις σε μια αποσταση, πρωτα πρεπει να κανεις το πρωτο βημα, μετα το δευτερο, μετα το τριτο,...
    Everything that irritates us about others can lead us to an understanding of ourselves C G Jung

  15. #15
    Junior Member
    Join Date
    Feb 2018
    Posts
    11
    Quote Originally Posted by JEAN View Post
    ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΧΩ ΛΙΓΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΟΥ?

    ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑΤΡΟΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ,ΑΛΛΑ ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ.
    ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΑΡΩ ΦΑΡΜΑΚΑ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΘΕΤΟΣ ΣΕ ΑΥΤΟ . ΔΥΣΤΥΧΏΣ ΟΜΩΣ ΕΙΔΑ ΜΕ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ,ΠΩΣ ΕΧΑΣΑ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΧΡΟΝΟ!
    ΕΠΕΙΔΗ ΟΜΩΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ,ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΠΑΙΡΝΩ ΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙΑ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΚΑΝΩ ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ.ΚΑΛΛΙΟ ΑΡΓΑ,ΠΑΡΑ ΠΟΤΕ!!!!!!!!

    Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση. Απαγορεύονται οι προτροπές για λήψη/διακοπή φαρμακευτικής αγωγής.

    ΞΕΡΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΧΑΜΕΝΗ ΣΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΟΥ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΟΛΑ ΣΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΜΑΥΡΑ ΚΑΙ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΜΟΝΟ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ,ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΝΕΥΡΑ.ΝΑΙ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ,ΤΟ ΞΕΡΩ! !!!!!!!ΕΤΣΙ ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΠΡΙΝ ΛΙΓΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΒΗΜΑ ΒΗΜΑ ΝΟΙΩΘΩ ΗΔΗ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΠΑΛΙ,ΟΠΩΣ ΠΟΛΥ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΣΙΓΟΥΡΑ ΒΟΗΘΑΕΙ ΣΕ ΟΛΑ!!!
    ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΚΑΝΕΙΣ ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΔΕΝ ΣΕ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ! !!!!!
    ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ,ΠΟΛΥ ΚΑΚΩΣ ΕΧΕΙΣ ΑΦΗΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΣΟΥ ΝΑ ΠΙΕΖΕΤΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ.ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΝ ΣΕ ΑΓΑΠΑΝΕ,ΘΑ ΦΑΝΟΥΝ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ,ΟΤΑΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΠΕΙΣ ΟΛΑ,ΠΡΙΝ ΣΚΑΣΕΙΣ ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΑΙ ΚΛΕΙΣΤΕΙΣ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΚΛΙΝΙΚΗ.
    ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟΤΕ? ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΕΣΥ,Η ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ?ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ,ΟΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ!!!!!
    ΞΕΚΙΝΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΩΡΑ,ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΜΙΚΡΗ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ!!!!!ΚΑΙ ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΠΑΛΕΨΕΙΣ ΜΟΝΗ ΣΟΥ,ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ,ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΞΕΧΝΙΕΣΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΑΚΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΑΛΙ ΤΑ ΙΔΙΑ!!!!
    ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΨΕΙΣ ΞΕΚΙΝΑ ΤΩΡΑ!!!!
    ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ!
    Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση. Απαγορεύονται οι προτροπές για λήψη/διακοπή φαρμακευτικής αγωγής.
    ΑΝ ΠΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ ΚΑΙ ΡΩΤΗΣΕΙΣ,ΘΑ ΣΟΥ ΠΟΥΝ ΠΩΣ ΕΧΟΥΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΤΑ ΑΝΤΙΚΑΤΘΛΙΠΤΙΚΑ!!!!
    ΟΛΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΛΑΙΖΟΥΝ ΔΥΝΑΤΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΦΑΡΜΑΚΑ.
    ΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΑΙΖΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ,Η ΤΟΥΣ ΧΡΩΣΤΑΝΕ ΛΕΦΤΑ!!!!!ΚΟΙΤΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ,ΓΙΑΤΙ ΠΡΩΤΑ ΑΠ ΟΛΑ ΑΥΤΟ ΜΕΤΡΑΕΙ!!!!!
    ΕΞΥΠΝΗ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΚΑΤΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ,ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ!!!!!!
    ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΙΓΑ.ΜΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΣΑΙ,ΑΝ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΙΣ, ΟΛΑ ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ!!!!!!

    Εστάλη από GT-I9305 στο E-Psychology.gr Mobile App
    Αγαπητέ Jean, ευχαριστώ για το μήνυμά σου.

    Με ενθαρρύνει αρκετά το ότι βλέπω άτομα που δε με γνωρίζουν καν, να προσπαθούν να με καθοδηγήσουν προς μία λύση. Η αλήθεια είναι τρέμω στην ιδέα της κατάθλιψης, κυρίως γιατί δε θα ήθελα ποτέ να πάρω αντικαταθλιπτική αγωγή, φοβάμαι τον εαυτό μου χωρίς τα χάπια, ποσώς με τόσο δυνατά φάρμακα που έχουν παρενέργειες. Για τα αγχολυτικά πάλι δεν γνωρίζω, δεν έχω πάρει ποτέ μου, και δεν έχω ιδέα όταν/εάν ξεκινήσω να μιλάω με ειδικό, εάν θα μου τα γράψει. Το να πάω μόνη μου να ζητήσω κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να το κάνω (αν και είμαι σίγουρη δεν εννοείς αυτό). Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι χρειάζομαι αγωγή - κι αυτό είναι κατάλοιπο της παλιάς μου πεποίθησης ότι δεν χρειαζόμαστε βοήθεια κι όλα μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε μόνοι μας.

    Αν πίστευα στο κάρμα θα μου έλεγα τώρα, karma is a bitch.
    Last edited by Aeon; 07-02-2018 at 21:45.

Page 1 of 5 123 ... LastLast

Similar Threads

  1. Η ασθένειά μας όπως την έχω καταλάβει
    By Deleted240217a in forum Ψυχώσεις & Σχιζοφρένεια
    Replies: 24
    Last Post: 05-02-2017, 22:54
  2. απλα καποιος να καταλαβει...
    By xtina990 in forum Παχυσαρκία
    Replies: 40
    Last Post: 26-02-2013, 17:25
  3. Replies: 37
    Last Post: 17-05-2012, 20:50
  4. Replies: 4
    Last Post: 08-04-2012, 15:57
  5. Πότε θα το καταλάβει?
    By mihalis in forum Ψυχώσεις & Σχιζοφρένεια
    Replies: 28
    Last Post: 27-02-2011, 18:04

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •