Η ζωή μου είναι χάλια!

[ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ]

Pillow, αυτό που έχω διαβάσει σχετικά με τη βουλιμία είναι οτι πολλές φορές η ύπαρξη αυτού του προβλήματος οφείλεται στη σχέση μητέρας-παιδιού. Χοντρικά να σου πω αυτό που έχω καταλάβει: Μητέρα και τροφή ταυτίζονται στην συνείδηση του ανθρώπου (ουσιαστικά με τον θηλασμό αλλά και συναισθηματικά και συμβολικά). Όταν το παιδί νιώθει σκληρότητα από την μητέρα τότε έχει την αίσθηση της έλλειψη αγάπης γενικά στη ζωή του. Αυτό το κενό τείνει να το καλύψει με την τροφή. Καταφεύγει στο φαί πάλι και πάλι, έχοντας στο υποσυνείδητό του οτι καταφεύγει στην ίδια του την μάνα και με αυτό τον τρόπο ζητάει να πάρει ο,τι δεν του είχε δοθεί όταν έπρεπε.
*Οι γυναίκες που πάσχουν από διατροφικές διαταραχές συνήθως έχουν συγκρουσιακές σχέσεις με τις μητέρες τους και δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν μαζί τους. Μπορεί και να είναι μια σχέση ελεγκτική από την πλευρά της μητέρας και ασφυκτική, καταπιεστική και εξουσιαστική.
Στην δική μου τουλάχιστον περίπτωση ισχύουν τα παραπάνω.
Η (συγχωρεμένη εδώ και 3 χρόνια) μαμά μου ήταν μία γυναίκα που μεγάλωσε με έναν πολύ καταπιεστικό πατέρα που τον φοβόταν υπερβολικά. Ήταν πολύ όμορφη, σαν άγγελος! Παντρεύτηκε στα 20 από προξενιό και αμέσως έκανε εμένα. Η ψυχολογία της εκείνη την εποχή ήταν πολύ άσχημη, υπέφερε από θυροειδή, είχε ένα διαλυμένο νευρικό σύστημα και επιπλέον θρηνούσε τον 17χρονο μοναδικό αδελφό της που σκοτώθηκε σε ατύχημα. Αποτέλεσμα ήταν να μην μου συμπεριφέρεται σαν μωρό αλλά σαν ένα κακομαθημένο που θέλει να της σπάσει τα νεύρα, κι ας ήμουν μόλις νεογέννητο! Στις 4 μέρες με έκοψε από το γάλα γιατί δεν είχε την υπομονή να με θηλάζει. Τριών μηνών κόντεψα να πεθάνω γιατί με άφησε να κλαίω ώσπου έκλεισε ο λαιμός μου τελείως γιατί είχα λαρυγγίτιδα κι εκείνη νόμιζε οτι κλαίω από πείσμα. Με είχαν 15 μέρες στο οξυγόνο, στην εντατική!!!
Αργότερα, η πρώτη και κύρια εντολή ήταν να σέβομαι και να ακούω τους μεγάλους. Και βέβαια πολύ ξύλο έφαγα και εγώ και τα δύο μου αδέλφια που ακολούθησαν (και έχουν και αυτά πρόβλημα παχυσαρκίας). Όταν μπήκα στην εφηβεία άρχισαν οι κριτικές για την εμφάνισή μου: "πώς είναι έτσι τα μαλλιά μου, ντύνομαι άσχημα, βάφομαι σαν κλόουν, κλπ,κλπ, κλπ). Η μαμά μου ήταν μικροαστή, την ενδιέφερε το "φαίνεσθαι" και το "τί θα πει ο κόσμος" περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή της. Και το έβαζε πάνω από την αγάπη για τα παιδιά της. Και συνεχώς με έκρινε αρνητικά και ήταν τελειοθηρική. Επίσης, ενώ ήμασταν κοντά στην ηλικία δεν είχαμε καμία επαφή, δεν μπορούσε να επικοινωνήσει τα συναισθήματά της γιατί δεν μου είχε εμπιστοσύνη, έψαχνε τα πράγματά μου, φοβόταν οτι θα μπλέξω με ναρκωτικά, οτι θα πάρω τον κακό δρόμο και γενικά είχε διάφορες φοβίες και συνεχώς με τρομοκρατούσε. Δεν την κατηγορώ, έτσι είχε μεγαλώσει και πιθανόν αν είχα παιδιά να έκανα κι εγώ τα ίδια λάθη ή χειρότερα. Απλά, πιστεύω οτι δεν ήταν έτοιμη να γίνει μητέρα, δεν ήταν ώριμη τότε που το αποφάσισε και απλά έτσι έχουν τα πράγματα.
Από κει και πέρα η λύση πιστεύω του προβλήματός μας ίσως να βρίσκεται στην ψυχανάλυση. Να βρούμε ένα τρόπο να αποσυνδέσουμε το φαγητό από το συναίσθημα.
Αν βρούμε τον τρόπο τότε νομίζω οτι δεν θα σκεφτόμαστε συνέχεια αυτό το βάσανο.

[Deleted240217a]

Κοίτα Κασσάνδρα, πόσα κοινά βρίσκω ανάμεσα στις μανάδες μας δεν μπορείς να φανταστείς! Κι εμένα η μάνα μου δεν έπρεπε να κάνει παιδί σαν τη δικιά σου. Αυτό ειδικά με το ότι βάζουν το τι θα πει ο κόσμος πάνω από την αγάπη τους για μας, τα λέει όλα, να μην πω για αυτό που τράβηξες όταν ήσουν μωρό, απαράδεκτο! Μια φορά μου είχε πει "Είμαι μάνα σου, δεν είμαι φίλη σου" και γενικά είχα τραβήξει πάρα πολλά από αυτή. Είναι πολλές μανάδες όμως έτσι, άρα γιατί μόνο εμείς τα παθαίνουμε; Και για την ασθένειά μου λένε ότι μπορεί να ευθύνεται η κακή σχέση με τη μητέρα, αλλά έχω ρωτήσει άλλα παιδιά με παρόμοιο πρόβλημα και δεν ισχύει αυτό. Άρα δεν τα πολυπιστεύω. Ότι έχεις περάσει πολλά όμως το αναγνωρίζω, όπως κι εγώ, σε αυτό που μπορεί να έχει σχέση η σχέση μάνας - κόρης με το φαγητό όμως, είναι ότι δεν μας θήλασαν όσο έπρεπε, και έχω διαβάσει ότι ο θηλασμός αποτρέπει από αρκετές ασθένειες, όπως και την παχυσαρκία.