ΠΩΣ;

[Deleted-member-250416b]

στο ξαναλέω και στο τονιζω ...να αρχίσεις να γραφεις! και να μου κανεις την τιμη να μοιραστεις μαζι μου το δημιουργημα σου ...αν θες φυσικα!

[Deleted-member-250416b]

αυτο το βιντεακι το εστειλα χτες σε ενα αλλο παιδι...αλλα ειναι τοσο τρυφερο που νομιζω οτι θα σε κανει να νιωσεις καλυτερα γλυκια - γλυκια bluesk μου

[elis]

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΛΙΓΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΡΧΙΣΑΤΕ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ

[bluesk]

στο ξαναλέω και στο τονιζω ...να αρχίσεις να γραφεις! και να μου κανεις την τιμη να μοιραστεις μαζι μου το δημιουργημα σου ...αν θες φυσικα!

Καλημέρα rea...Σε μένα αναφέρεσαι; Νόμιζα μιλούσες σε άλλο άτομο του forum, το οποίο απάντησε κιόλας στο προηγούμενο σχόλιο περί ποιημάτων και γραψίματος.

[bluesk]

αυτο το βιντεακι το εστειλα χτες σε ενα αλλο παιδι...αλλα ειναι τοσο τρυφερο που νομιζω οτι θα σε κανει να νιωσεις καλυτερα γλυκια - γλυκια bluesk μου

Έχω το συγκεκριμένο βιβλίο στη βιβλιοθήκη μου Σε ευχαριστώ που μου το θύμισες.

[elis]

ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΑ ΒΙΝΤΕΑΚΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΑΨΥΧΟ ΔΕ ΜΟΠΡΕΙ ΝΑ Σ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ
ΟΤΙ ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΠΟΝΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΣΕ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ
ΕΝΑ ΚΟΜΑΤΙ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΝΑΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΙ ΟΧΙ ΒΛΑΚΕΙΑ

[elis]

[bluesk]

bluesk καλημερα
συγνωμη που δεν σου απαντησα νωριτερα αλλα κοιμαμαι νωρις, απο τοτε που αρχισα να πέρνω χάπια, απολαμβανω τον υπνο οσο ποτε στη ζωη μου.
οχι, δεν νομιζω οτι θελω να "γινω καλα"... και το πεταξα επιτηδες ετσι για να δω αν θα τσιμπήσεις και τσίμπησες. Και δεν πιστευω πια οτι "π ρ ε π ε ι" να γινω καλα... γιατι αυτο το κωλοπρεπει με εφτασε στον πάτο απο οπου και σου μιλάω αυτη τη στιγμη. δεν ξερω τι θελω - δεν ξερω τι μου γινεται...μπορει να αισθανομαι ετσι γιατι ειμαι κακομαθημενη και ανωριμη ή γιατι εχω την "πολυτελεια" να το κανω ή γιατι ειμαι η τοξικη συνεπεια της εποχης ή γιατι επιτελους ηττηθηκα απο την απανθρωπια της ανθρωποτητας.
καθε μερα κατακρινω τον εαυτο μου και αισθανομαι πισωπλατα να με κατακρινουν συνεχεια, γιαυτο σταματησα και τις φιλιες και τις παρεες...καποτε ημουν πολυ κοινωνικο ατομο με πολλες διαφορετικες παρεες και ουτε μια φορα δεν εχω βρεθει σε μια παρεα που δεν κατακρινουν καποιον πισωπλατα..μαλιστα εχω γινει και εγω εξαισιος δικαστης πολλες φορες.
πίσω απο την ταμπέλα "ενδιαφερομαι" ή "νοιαζομαι" ή "αγαπώ" ως ειδος εχουμε κρυψει τα πιο σαδιστικα μας ενστικτα.
στην αναγκη να μην μεινεις μονος - καταμονος ανεχεσαι τις πιο μαλακισμενες συμπεριφορες και απο σαδιστης περνας στο ρολο του μαζοχα. (ευτυχως) βρηκα την δυναμη να απαλλαγω απο την αναγκη αυτη και απαλλαχτηκα απο τα σαδομαζοχιστικα δικαστηρια. οπου οι δικαστες "ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ"και γιαυτο εχουν την ικανοτητα να κακοποιουν λεκτικα τους αδυναμους χωρις να αισθανονται τυψεις.
τωρα στα ερωτικα τα οποια λογικο ειναι σε ενδιαφερουν περισσοτερο και αντιλαμβανομαι τον λόγο. υπάρχουν διαφορες φασεις και διακλαδωσεις. υπάρχουν ανθρωποι που εχουν χασει εντελως την ερωτικη τους διαθεση...συχνα οι αντρες περισσοτερο...στις γυναικες παιζει πολλες φορες και το εντελως αντιθετο που ειναι ουσιαστικα η αλλη οψη του ιδιου νομισματος..σεξ και σεξ και σεξ...και σεξ.. το τονιζω δεν ειναι απολυτο το αντρες- γυναικες και δεν ειναι απολυτο οτι συμβαινει μονο αυτο...ειναι φασεις αυτες που μπορει να τις περασεις και τις 2 ασχετα με το τι φυλλο εισαι.
εγω σου ειπα και στην αρχη πως επιλέγω το χαος -ανθρωπους που δεν θελουν να ερωτευθουν ...με "απωθει" ο αντρας που με εχει αναγκη...με βαραινει. δεν αντεχω την πιθανοτητα της ευθυνης αυτης. ασε που δεν τον πολυπιστευω κιολας...
Αυτος που θελει να αγαπήσει και να αγαπηθει θα βρει ενα ατομακι στην ιδια φαση και θα το κανει και θα περασει μια χαρα ..δεν θα πάει στον καταθλιπτικο στον παντρεμενο στον απιστο στον τεμπέλη στον τσιγκουνη στον ναρκωμανη στον τζογαδορο στον αλκοολικο κλπ κλπ η λιστα δεν σταματαει. θα πάει στο καλο παιδι με την δουλιτσα του με την παρειτσα του με την ζωητσα του τακτοποιημενη και θα κανει μια ομορφη υγειη σχεση με ροδαλλα παιδακια που θα τα μεγαλωσουν με αγαπη και θα γερασουν μαζι.
ειμαστε οι επιλογες μας...αν επιλεξουμε καποιον απο την μαυρη λίστα..δεν θελουμε να αγαπήσουμε...θελουμε να φτειαξουμε ενα ωραιο χολυγουντιανο δραμματακι για χαλι και απο κατω να χωσουμε τα σκουπίδια μας ...να μην τα βλέπουμε. ετσι βλέπω αυτους που μου ζητουν να τους αφησω να με αγαπήσουν..οτι θελουν να με χρησιμοποιησουν για χαλακι ..θελουν οχι εμενα αλλα την χυλοπιτα μου για να ζησουν το δραμμα τους, ετσι εξ αλλου ημουν κ εγω.
με ρωτας " Πες μου ειλικρινά, πώς θα ήθελες να σου συμπεριφερθεί κάποιος; Πώς θα μπορούσε να σου τραβήξει την προσοχή χωρίς να νιώσεις πίεση και το βάλεις στα πόδια;" και ηδη θελω να το βαλω στα πόδια... αισθανομαι δυσφορια το πνιξιμο της πιεσης. και εγω σε ρωτω...που εισαι ΕΣΥ σε ολα αυτα? αν σου πω τον θελω μαιμου να κρεμεται στους πολυελαιους φοβαμαι οτι θα το κανεις...εχεις βαλει πιιιιιιιισσσσωωωωω ολα τα θελω σου - ολο σου το ειναι.. προσεχε bluesk μου μην γινεις σαν και εμενα...δεν εισαι εσυ το προβλημα, δεν εισαι λίγη, ασχημη,χαζη, δεν σε αφορα καν το θεμα του,δεν χρειαζεται να αλλαξεις για κανεναν ..εισαι αυτη που εισαι και σε οποιον αρεσει και σε οποιον δεν αρεσει αντε γεια...

Μάλιστα. Όλα αυτά λοιπόν; Πάλι όμως νοιώθω πως υποβιβάζεις τον εαυτό σου. Αν περνάς καλά όπως είσαι, να μην αλλάξεις εννοείται. Μα κάπου έγραφες πως υποφέρεις από την κατάθλιψη. Το θέμα δεν είναι να γίνεις καλά για κάποιον άλλο, να του κάνεις το χατήρι, μα να γίνεις καλά για ΣΕΝΑ και μόνο. Κανένας δεν μας αναγκάζει να κάνουμε πράγματα. Ό,τι κάνουμε, το κάνουμε γιατί καλύπτει κάποια ανάγκη μας. Δεν "μπλέκω" πάντα με ανθρώπους καταθλιπτικούς. Πρώτη φορά γνώρισα άνθρωπο που πάσχει από κατάθλιψη. Κι επειδή είμαι αφελής, όπως με χαρακτήρισες, δεν το κατάλαβα κιόλας από την αρχή. Εγώ είδα μπροστά μου έναν άνθρωπο γλυκό, έξυπνο, όμορφο, με ιδιαίτερες ικανότητες και αν και ερωτεύομαι πολύ δύσκολα, με αναστάτωσε. Με ενθουσίασε. Με συνεπήρε, πώς να το περιγράψω; Τα προβλήματα άρχισαν όταν είπα πώς αισθάνομαι. Μετά από αρκετούς μήνες μου είπε τι του συμβαίνει. Έπεσα από τα σύννεφα. Δεν το περίμενα. Και μεταξύ μας, μου έκανε και εντύπωση που το είπε. Θα μπορούσε να το αποφύγει. Έτσι κι αλλιώς είχαμε χαθεί.
rea...γιατί χωρίζεις τους ανθρώπους σε κατηγορίες; Δεν υπάρχουν ταμπέλες, δεν υπάρχει τίποτα στην πραγματικότητα. Υπάρχουμε εμείς, οι άνθρωποι. Ο καθένας μας κουβαλάει τα καλά και τα άσχημά του. Γνωρίζεις κάποιον, περνάς καλά, γιατί να αγχώνεσαι μήπως σου ζητήσει κάτι; Ποιος είπε πως θα αλλάξει τα γούστα του και τα θέλω του για σένα; Σε βλέπει. Ή του κάνεις ή όχι. Τον βλέπεις, ή σε ευχαριστεί και τον κρατάς ή όχι. Κι αν αναπτυχθεί και κάτι παραπάνω, μήπως τελικά αυτό σε βοηθήσει να δεις αλλιώς τη ζωή; Ο άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του δεν θέλει να ζει σαν χαλάκι, μαϊμουδάκι ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Όμως δεν θέλει συνάμα να βλέπει κάποιον που δεν είναι καλά να παιδεύεται. Δεν του βγαίνει να τον αφήσει. Κι αυτό θα το έκανε για οποιοδήποτε άνθρωπο. Πόσο μάλλον να είναι και ερωτευμένος μαζί του. Μα άσε τον έρωτα. Αυτό είναι το τελευταίο πια που πρέπει να μας απασχολεί. Το βασικό είναι να είστε καλά. Να σας βλέπω να γελάτε και να ξέρω πως πίσω από αυτό κρύβεται χαρά κι όχι προσποίηση και αγωνία. Να ξέρω πως μόλις επιστρέψετε σπίτι σας δεν θα βάλετε τα κλάμματα, δεν θα τα μηδενίσετε όλα. Να ξυπνάτε χαρούμενοι, έτοιμοι για να ρουβήξετε τη ζωή.
rea...οι τοποθετήσεις σου με βοηθάνε πολύ. Με κάνεις και καταλαβαίνω πολλά. Έλα σε παρακαλώ λίγο στη θέση μου. Ξέρω πως υπάρχει ένας άνθρωπος που πάσχει από κατάθλιψη, που μέχρι πρότεινως τουλάχιστον έκανε προσπάθειες να την καταπολέμησει, που χαίρομαι όταν τον βλέπω και περνάω ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ καλά μαζί του κι έτσι νόμιζα περνούσε κι εκείνος (μερικές φορές από μόνος του το είχε δηλώσει κιόλας). Δεν είμαι σωτήρας, κανένας δεν σώζει κανέναν στην πραγματικότητα, μα αν μπορώ έστω λίγο να τον διασκεδάσω, πώς μπορώ να το πετύχω χωρίς να νοιώσει πίεση;

υ.γ. "εγω σου ειπα και στην αρχη πως επιλέγω το χαος -ανθρωπους που δεν θελουν να ερωτευθουν ...με "απωθει" ο αντρας που με εχει αναγκη...με βαραινει. δεν αντεχω την πιθανοτητα της ευθυνης αυτης. ασε που δεν τον πολυπιστευω κιολας... "
Δεν τον πολυπιστεύεις; Δεν θες να το πολυπιστέψεις rea. Σε "βολεύει" να μην τον πολυπιστέψεις για να μην νοιώθεις τύψεις τόσο απέναντι σε σένα όσο και σε εκείνον που τον αφήνεις...Το ότι δεν το πολυπιστεύεις δεν σημαίνει όμως και πως δεν σε θέλει πραγματικά κι ανθρώπινα.

[agnostix]

“Οταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του…

Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.

Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο.Μα τι τον κρατάει;Γιατί δεν το σκάει;

Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.
Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: “Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;” Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα.

Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα-ευτυχώς για μένα- ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση.

Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει, επειδή τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός. Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο… Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του.

Όλοι είμαστε λίγο- πολύ σαν τον τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι “δεν μπορούμε” να κάνουμε ενα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε. Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: “Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω.” “Αυτό σου συμβαίνει. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός ανθρώπου που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε. Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή…! “

[elis]

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΧΟΥΜΕ ΠΕΙ ΑΥΤΑ ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΕΝΩΣ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ
ΤΑ ΧΟΥΜΕ ΠΕΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΙΘΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΙΘΑΝΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΟΜΩΣ

[Deleted-member-250416b]

.... δεν "υποτιμαω" τον εαυτο μου ...τον απορριπτω τον εαυτο μου !!!.. με διαλυει το οτι με γονατισε μια θλιψη δεν εχω δυναμεις να θελω να γινω καλα ..δεν εχω δυναμεις ΝΑ ΘΕΛΩ γενικα. βλεπω γυρω μου τον κοσμο να του συμβαινουν πραγματικα προβλήματα και να τα αντιμετωπίζουν και αισθανομαι ενοχες που δεν ζω την γαμημενη αυτη ζωοουλα οπως θα επρεπε..ντρεπομαι και κρυβομαι ...για να μην καταλαβει κανεις ποσο δειλη ειμαι..αντεχω να με απορριπτουν...δεν αντεχω να με λυπουνται...παροτι γνωριζω οτι η κατασταση μου ειναι περαν ολων των αλλων βαθια και ουσιαστικα αξιολύπητη!!!
αν ειπα κατι που σου φανηκε καπως αποτομο σου ζηταω συγνωμη δεν εχω απολυτως καμια διαθεση να σε κανω να νιωσεις ασχημα. σου μιλάω με τον πιο βαθυ σεβασμο που μου προκαλει η προσωπικοτητα σου...αλλα λογω απομονωσης εχω χασει λίγο τους τροπους μου... μακαρι να σε βοηθησα...και ελπίζω να μην ειμαι ιδια περιπτωση με τον δικο σου

[Deleted-member-250416b]

“Οταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του…

Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.

Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο.Μα τι τον κρατάει;Γιατί δεν το σκάει;

Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.
Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: “Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;” Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα.

Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα-ευτυχώς για μένα- ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση.

Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει, επειδή τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός. Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο… Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του.

Όλοι είμαστε λίγο- πολύ σαν τον τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι “δεν μπορούμε” να κάνουμε ενα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε. Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: “Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω.” “Αυτό σου συμβαίνει. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός ανθρώπου που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε. Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή…! “

οκ κ πες οτι λύθηκε ο ελεφαντας... που θα πάει? θα βγει στην πειραιως για ταξι και μετα ελ βενιζελο να κλεισει one way για μαδαγασκαρη...? δεν μας τα λεει καλα ο κυρ μπουκαι ...μηπως λέω μηπως ..ειναι τελικα πιο ασφαλής στον πάσαλο και ο ελαφαντακης ειναι πιο λογικος αποσο νομιζουμε?....

[agnostix]

Μωρε ρεα αμου αφου καταλαβες οτι η ιστορια ειναι αλληγορικη,τωρα για την ψυχολογια του ελεφαντακη δεν ξερω ποσο το ευχαριστιεται αλλα αν σκεφτω οτι τα ζωα εχουν κ ενστικτα πολυ φοβαμαι οτι η φυση του θα τον ηθελε στην ζουγκλα με το υπολοιπο κοπαδι κ να κανει κ οικογενεια,στο μυαλουδακι του ομως δαμαστηκε διαφορετικα να ζει στην παραφυση του,το πως νιωθει δενθα το μαθουμε ποτε..

[Deleted-member-250416b]

Μωρε ρεα αμου αφου καταλαβες οτι η ιστορια ειναι αλληγορικη,τωρα για την ψυχολογια του ελεφαντακη δεν ξερω ποσο το ευχαριστιεται αλλα αν σκεφτω οτι τα ζωα εχουν κ ενστικτα πολυ φοβαμαι οτι η φυση του θα τον ηθελε στην ζουγκλα με το υπολοιπο κοπαδι κ να κανει κ οικογενεια,στο μυαλουδακι του ομως δαμαστηκε διαφορετικα να ζει στην παραφυση του,το πως νιωθει δενθα το μαθουμε ποτε..

α δεν παιζω την αλληγορια του κυρ μπουκαι την δεχεσαι... και την δικη μου οχι? επειδη δεν ειχε μεσα μικρα ελεφαντακια να συγκινησουν τον "θεατη"? κατσε να το φτειαξω καλυτερα " οπως το σκαει ο ελεφαντας παταει 3 νεογεννητα τιγρακια ..ενα 3χρονο κοριτσακι με καρκινο και τον τυπο που επαιζε στο 12 χρονια σκλαβος...πυροβολουν τον ελεφαντα στο δεξι ματι και οπως ξεψυχαει με την τελευταια του πνοη ...βλέπει με το αριστερο ματι τον μικρο πάσαλο απο οπου ξεφυγε και τον αγκαλιαζει με την προβοσκιδα του.....

[1984muzzy]

“Οταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του…

Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.

Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο.Μα τι τον κρατάει;Γιατί δεν το σκάει;

Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.
Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: “Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;” Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα.

Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα-ευτυχώς για μένα- ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση.

Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει, επειδή τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός. Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο… Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του.

Όλοι είμαστε λίγο- πολύ σαν τον τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι “δεν μπορούμε” να κάνουμε ενα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε. Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: “Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω.” “Αυτό σου συμβαίνει. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός ανθρώπου που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε. Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή…! “

Εξαιρετική η ιστορία, εξαιρετικός ο Bucay και τα βιβλία του. Τουλάχιστον το "να σου πω μια ιστορία" και "ιστορίες να σκεφτείς" τα οποία έχω διαβάσει.
Τα άλλα δεν ξέρω, δεν τα χω διαβάσει.
Εγώ θα τα πρότεινα σε όλα τα μέλη του φόρουμ. Εμένα προσωπικά με είχαν βοηθήσει κιόλας τις εποχές εκείνες.
Μπράβο Agnostix