Ο ΦΑΝΗΣ (ένα αφήγημα)

[mama]

είναι ο ¨τρελός¨του χωριού¨... ακαθόριστη ηλικία, πάνω από 50 πόσο, φαλάκρα γκριζωπή, κοντός... δεν ξέρω, δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς ¨έχει¨, από τι πάσχει, τι τον βασανίζει...
χαζούλης είναι στα σίγουρα, νοητική υστέρηση που τη λένε επιστημονικά... δεν μιλάει παρά με ελάχιστες λέξεις κι αυτές τις τραυλίζει κι όταν μιλάει κοιτάζει το κενό, ¨κάπου εκεί¨, δεν απευθύνεται σε κανέναν ή απευθύνεται σε κάποιον που μόνο αυτός βλέπει...

είναι ανήσυχος ο Φάνης... φοβάται τις κηδείες, τρέχει μακριά... είναι αεικίνητος, περπατάει βιαστικά λες και σπεύδει σε κάποια σημαντική δουλειά... έτσι βιαστικά κι άσκοπα μαζί, βαδίζει όλη μέρα και τη νύχτα, σπάνια στέκεται...
πολλές φορές κουνάει τα χέρια μπροστά από τα αυτιά του, σα να θέλει να διώξει μια ενοχλητική μύγα ορατή μόνο σ΄αυτόν... μιλάει μονότονα με τον εαυτό του ή με κάποιον αόρατο φίλο, γελάει μόνος του χωρίς αιτία φανερή στους άλλους...
καμιά φορά μπαίνει στο γραφείο και ψάχνει για στιλούς... μπικ με καπάκι, τους ξεκαπάκωτους δεν τους θέλει... γι αυτό και όλοι κρύβουν τα καπάκια... ζητάει στιλούς και εφημερίδες, ποιός ξέρει γιατί... ούτε γράφει, ούτε διαβάζει... είναι φορές που δεν ξεκολλάει από το γραφείο και μας αποσυντονίζει τελείως... κανένας δεν τον διώχνει ούτε με το καλό, ούτε με το άγριο... εξάλλου δεν πιάνουνε αυτά στο Φάνη... μόνο άμα πεις ¨έρχεται ο δήμαρχος¨αλαφιάζεται και στρίβει γαλλικά...

είναι περιποιημένος ο Φάνης... για ¨τρελός του χωριού¨έχει εμφάνιση αξιοπρεπέστατη... ταϊσμένος αλλά στα κιλά του, κουρεμένος από κουρέα, μούσι ψαλιδισμένο, καθαρά ρούχα της εποχής... κάποιος τον φροντίζει, κάποιο σπίτι έχει, άσχετο αν δεν μαζεύεται ποτέ από τους δρόμους... (ίσως επειδή στους δρόμους είναι η αληθινή ζωή κι εμάς μας διαφεύγει, αλλά ο αυτός το έχει... ίσως όμως επειδή στο σπίτι υπάρχει ¨κάτι¨από το οποίο φεύγει...)
οι μαγαζάτορες του μικρού κέντρου, έτσι για να μην τους μπλέκεται στα πόδια άσκοπα, του δίνουν και σαρώνει τα πεζοδρόμια μπροστά από τα εμπορικά τους... σαρώνει με επιμέλεια, ώρες ατελείωτες το ίδιο σημείο, αν δεν του πάρεις τη σκούπα από τα χέρια δεν σταματάει...

¨για δες εκεί... έχει και ορμές ο Φάνης χαχα¨ λέει γελώντας μια συνάδελφος σιτεμένη μεν, αλλά με πλούσια μπουκλωτή κόμη... έρχεται που και που και της αφήνει κάποιο κλεμμένο και συφοριασμένο λουλούδι στο γραφείο της και προχθές, πήρε το θάρρος να το προχωρήσει ¨πόδια ανοιχτά, πόδια ανοιχτά¨της έλεγε και της ξανάλεγε χαμηλόφωνα και τραυλιστά, χωρίς και πάλι να την κοιτάζει... τις γυναίκες ο Φάνης τις αναγνωρίζει από το μακρύ και πλούσιο μαλλί... τις κουρεμένες ούτε να τις δεί...

πριν από κάποια βράδια, γυρνώντας από μια εκδήλωση, κάθησα στην πλατεία, στο σουβλατζίδικο, να πιώ μια μπίρα... δίπλα ήταν μια παρέα, καμια ντουζίνα αγόρια και κοπέλες κι έτρωγαν... νάσου κι ο Φάνης... που ΄σαι ρε Φάνη, κάτσε να σε κεράσουμε μια μπίρα, ένα σουβλάκι και τραβάνε μια άδεια καρέκλα, κάθησε ο Φάνης παραπλεύρως, τρώει, πίνει, κάτι του΄λένε και ¨άντε γειά μας¨και τέτοια... εκείνος δεν απαντάει, τους αντιμετωπίζει σα να μην είναι εκεί κανείς... ¨σκάσε μας ένα χαμόγελο βρε Φάνη¨ του λέει ένας πιτσιρικάς που καθότανε δίπλα του... και τότε ο Φάνης αφήνει μια ηχηρή κλανιά που βρόντηξε η πλατεία...
έγινε σύστριγγλο... σκόρπισαν άλλοι κρατώντας μύτες κι άλλοι κοιλιές από τα γέλια... αυτός ακίνητος στην καρεκλίτσα του, παραπλεύρως, κοίταζε κάπου με την ίδια απάθεια...όταν κόπασε ο σαματάς και μαζεύτηκαν ξανά και κάθισαν η παρέα, ο πιό κοντινός του νεαρός του είπε σοβαρά ¨ντροπή σου Φάνη, αυτό ήτανε μεγάλη αγένεια¨ και του δειξε πέρα με το δάχτυλο κάτι σαν ¨πάρε δρόμο τώρα¨...
υπάκουος και πάντα τέλεια απαθής, ο Φάνης σηκώθηκε κι έφυγε προς τη μεριά που έδειχνε το δάχτυλο...



ο λόγος αυτής της αφήγησης, δεν είναι η ¨ψυχολογία¨του Φάνη, που άλλωστε δεν την ξέρει κανείς, αλλά η δική μου... να, πως μερικοί μιλάνε και γράφουν για το θάνατο για να τον ξορκίσουν...

[elis]

ΩΡΑΙΟ ΤΟ ΑΦΗΓΜΑ ΑΛΛΑ ΔΕ Μ ΑΡΕΣΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΗΘΕΛΑ ΚΑΤΙ ΠΙΟ ΙΝΤΕΛΕΚΤΟΥΕΛ ΓΙΑ ΤΕΛΟΣ

[elis]

https://www.youtube.com/watch?v=jdxjDUGIeJY

[Loading...]

Το διάβασα κι εγώ αν και γενικά δεν είμαι εύκολος στο να διαβάζω μεγάλα κομμάτια (εκτός αν το βάλω σκοπό), αλλά παρόλα αυτά με κράτησε.
Νομίζω είναι πετυχημένο ένα γραπτό όταν μπορεί να σε κάνει να φτιάξεις μέσα στο μυαλό σου τις εικόνες που προσπαθεί να σου περάσει.
Δυστυχώς βέβαια κατάφερε να μου δημιουργήσει εικόνα και ο μοναδικά ηχηρός τρόπος που χαμογέλασε ο "Φάνης"...!!

Δεν ξέρω πάντως αν το συγκεκριμένο κειμενάκι περιγράφει πρόσωπο υπαρκτό, αλλά όταν μεγάλωνα, γνώριζα δύο τέτοιους ανθρώπους και ειδικά με τον ένα από τους δυο, μοιάζει αρκετά η γενικότερη συμπεριφορά.
Τους "πειράζαμε" κι εμείς σαν παιδιά και είχε μάθει ο ένας να μας κυνηγάει οπότε στην πραγματικότητα, τον φοβόμασταν.

Είναι κάποιες φορές που απορείς, πότε ξεκινάει και πότε σταματάει να ισχύει το "μακάριοι οι πτωχοί τω πνέυματι".
Εννοούμε κάποιον με χαμηλή, υποτίθεται, νοημοσύνη; Κάποιον που δεν έχει κοινωνικές δεξιότητες; Κριτική σκέψη;
Κάποιον που τα πράγματα μπορεί να τα δει μόνο από την δική του μονόπλευρη "πραγματικότητα";
Κάποιον που μπορεί να σκεφτεί και να καταλάβει αλλά απλώς δε νοιάζεται;
Αν βάλεις όμως έναν δικό σου άνθρωπο στη θέση της γυναίκας που της έλεγε "πόδια ανοιχτά", ξεχνάς τα υπόλοιπα και απλά σοβαρεύεις.

[mama]

σ΄ευχαριστώ που το διάβασες, γράφεις όμως εξίσου μεγάλα κείμενα...


γιατί ¨δυστυχώς¨ με την κλανιά? δεν σκοτώθηκε κανείς...


εντελώς υπαρκτός είναι...


μπα, κανένας δεν μπορεί να μη νοιάζεται με τη θέληση του σε τέτοιο βαθμό... ο άνθρωπος δεν είναι με τα καλά του, απλά εγώ δεν ξέρω τι έχει γιατί δεν είμαι γιατρός...


η ίδια η γυναίκα πάντως γελούσε με το ¨πόδια ανοιχτά¨... δεν αισθάνεται το Φ. σαν απειλή, ούτε αυτή ούτε κανένας... εμένα πιο πολύ με ενόχλησε η φράση της ¨για δες, έχει και ορμές¨ γιατί δηλαδή να μην έχει? δεν είναι άνθρωπος αυτός? αλλά επειδή ούτε εγώ είχα σκοπό να του κάτσω, το έκανα γαργάρα και δεν μίλησα... αυτό όμως είναι το πιο πικρό σημείο της ιστορίας...

τέλος, χαίρομαι που σου έφτιαξα εικόνες αν και όχι όμορφες... εξάλλου και η ζωή δεν είναι μόνο όμορφη...

[mama]

ΩΡΑΙΟ ΤΟ ΑΦΗΓΜΑ ΑΛΛΑ ΔΕ Μ ΑΡΕΣΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΗΘΕΛΑ ΚΑΤΙ ΠΙΟ ΙΝΤΕΛΕΚΤΟΥΕΛ ΓΙΑ ΤΕΛΟΣ

elis, μπορείς να βάλεις ένα δικό σου τέλος αλλά δεν θα είναι το πραγματικό... εξάλλου δεν ήταν καν τέλος...

[elis]

ΟΜΟΡΦΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΓΙ ΑΥΤΟ Σ ΕΒΑΛΑ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ ΣΑΝ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ
ΤΡΕΛΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑΙ ΕΤΣΙ ΝΙΩΘΩ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΠΥ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕΣ ΑΥΤΟ

[elis]

https://www.youtube.com/watch?v=gEPd8CVUCUo

[PAPA]

είναι ο ¨τρελός¨του χωριού¨... ακαθόριστη ηλικία, πάνω από 50 πόσο, φαλάκρα γκριζωπή, κοντός... δεν ξέρω, δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς ¨έχει¨, από τι πάσχει, τι τον βασανίζει...
χαζούλης είναι στα σίγουρα, νοητική υστέρηση που τη λένε επιστημονικά... δεν μιλάει παρά με ελάχιστες λέξεις κι αυτές τις τραυλίζει κι όταν μιλάει κοιτάζει το κενό, ¨κάπου εκεί¨, δεν απευθύνεται σε κανέναν ή απευθύνεται σε κάποιον που μόνο αυτός βλέπει...

είναι ανήσυχος ο Φάνης... φοβάται τις κηδείες, τρέχει μακριά... είναι αεικίνητος, περπατάει βιαστικά λες και σπεύδει σε κάποια σημαντική δουλειά... έτσι βιαστικά κι άσκοπα μαζί, βαδίζει όλη μέρα και τη νύχτα, σπάνια στέκεται...
πολλές φορές κουνάει τα χέρια μπροστά από τα αυτιά του, σα να θέλει να διώξει μια ενοχλητική μύγα ορατή μόνο σ΄αυτόν... μιλάει μονότονα με τον εαυτό του ή με κάποιον αόρατο φίλο, γελάει μόνος του χωρίς αιτία φανερή στους άλλους...
καμιά φορά μπαίνει στο γραφείο και ψάχνει για στιλούς... μπικ με καπάκι, τους ξεκαπάκωτους δεν τους θέλει... γι αυτό και όλοι κρύβουν τα καπάκια... ζητάει στιλούς και εφημερίδες, ποιός ξέρει γιατί... ούτε γράφει, ούτε διαβάζει... είναι φορές που δεν ξεκολλάει από το γραφείο και μας αποσυντονίζει τελείως... κανένας δεν τον διώχνει ούτε με το καλό, ούτε με το άγριο... εξάλλου δεν πιάνουνε αυτά στο Φάνη... μόνο άμα πεις ¨έρχεται ο δήμαρχος¨αλαφιάζεται και στρίβει γαλλικά...

είναι περιποιημένος ο Φάνης... για ¨τρελός του χωριού¨έχει εμφάνιση αξιοπρεπέστατη... ταϊσμένος αλλά στα κιλά του, κουρεμένος από κουρέα, μούσι ψαλιδισμένο, καθαρά ρούχα της εποχής... κάποιος τον φροντίζει, κάποιο σπίτι έχει, άσχετο αν δεν μαζεύεται ποτέ από τους δρόμους... (ίσως επειδή στους δρόμους είναι η αληθινή ζωή κι εμάς μας διαφεύγει, αλλά ο αυτός το έχει... ίσως όμως επειδή στο σπίτι υπάρχει ¨κάτι¨από το οποίο φεύγει...)
οι μαγαζάτορες του μικρού κέντρου, έτσι για να μην τους μπλέκεται στα πόδια άσκοπα, του δίνουν και σαρώνει τα πεζοδρόμια μπροστά από τα εμπορικά τους... σαρώνει με επιμέλεια, ώρες ατελείωτες το ίδιο σημείο, αν δεν του πάρεις τη σκούπα από τα χέρια δεν σταματάει...

¨για δες εκεί... έχει και ορμές ο Φάνης χαχα¨ λέει γελώντας μια συνάδελφος σιτεμένη μεν, αλλά με πλούσια μπουκλωτή κόμη... έρχεται που και που και της αφήνει κάποιο κλεμμένο και συφοριασμένο λουλούδι στο γραφείο της και προχθές, πήρε το θάρρος να το προχωρήσει ¨πόδια ανοιχτά, πόδια ανοιχτά¨της έλεγε και της ξανάλεγε χαμηλόφωνα και τραυλιστά, χωρίς και πάλι να την κοιτάζει... τις γυναίκες ο Φάνης τις αναγνωρίζει από το μακρύ και πλούσιο μαλλί... τις κουρεμένες ούτε να τις δεί...

πριν από κάποια βράδια, γυρνώντας από μια εκδήλωση, κάθησα στην πλατεία, στο σουβλατζίδικο, να πιώ μια μπίρα... δίπλα ήταν μια παρέα, καμια ντουζίνα αγόρια και κοπέλες κι έτρωγαν... νάσου κι ο Φάνης... που ΄σαι ρε Φάνη, κάτσε να σε κεράσουμε μια μπίρα, ένα σουβλάκι και τραβάνε μια άδεια καρέκλα, κάθησε ο Φάνης παραπλεύρως, τρώει, πίνει, κάτι του΄λένε και ¨άντε γειά μας¨και τέτοια... εκείνος δεν απαντάει, τους αντιμετωπίζει σα να μην είναι εκεί κανείς... ¨σκάσε μας ένα χαμόγελο βρε Φάνη¨ του λέει ένας πιτσιρικάς που καθότανε δίπλα του... και τότε ο Φάνης αφήνει μια ηχηρή κλανιά που βρόντηξε η πλατεία...
έγινε σύστριγγλο... σκόρπισαν άλλοι κρατώντας μύτες κι άλλοι κοιλιές από τα γέλια... αυτός ακίνητος στην καρεκλίτσα του, παραπλεύρως, κοίταζε κάπου με την ίδια απάθεια...όταν κόπασε ο σαματάς και μαζεύτηκαν ξανά και κάθισαν η παρέα, ο πιό κοντινός του νεαρός του είπε σοβαρά ¨ντροπή σου Φάνη, αυτό ήτανε μεγάλη αγένεια¨ και του δειξε πέρα με το δάχτυλο κάτι σαν ¨πάρε δρόμο τώρα¨...
υπάκουος και πάντα τέλεια απαθής, ο Φάνης σηκώθηκε κι έφυγε προς τη μεριά που έδειχνε το δάχτυλο...



ο λόγος αυτής της αφήγησης, δεν είναι η ¨ψυχολογία¨του Φάνη, που άλλωστε δεν την ξέρει κανείς, αλλά η δική μου... να, πως μερικοί μιλάνε και γράφουν για το θάνατο για να τον ξορκίσουν...

Εσύ το έγραψες? Συγχαρητήρια!!! Πολύ ωραίο διήγημα!! Ο Φάνης είναι υπαρκτό πρόσωπο?? Σαν να υποψιάζομαι τι έχει ο Φάνης από τις περιγραφές σου. Μπράβο σου είσαι ταλέντο!!! Έχεις κι άλλα τέτοια κείμενα??? Μην το αφήσεις, συνέχισε...

[mama]

ΟΜΟΡΦΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΓΙ ΑΥΤΟ Σ ΕΒΑΛΑ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ ΣΑΝ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ
ΤΡΕΛΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑΙ ΕΤΣΙ ΝΙΩΘΩ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΠΥ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕΣ ΑΥΤΟ

σ΄ευχαριστώ για το τραγουδάκι... αλλά δεν είναι παραμύθι, είναι ένα κομμάτι της καθημερινότητας μου...

[mama]

papa, να βρούμε άλλη μια ¨mama¨ κι άλλον έναν ¨papa¨να κάνουμε συγκρότημα χαχα... ναι, εγώ το έγραψα... καμιά φορά όταν έχω μαζέψει πολύ υλικό γράφω... έχω κατάθλιψη, ξέρεις, και με βοηθάει το γράψιμο...

[Loading...]

σ΄ευχαριστώ που το διάβασες, γράφεις όμως εξίσου μεγάλα κείμενα...

γιατί ¨δυστυχώς¨ με την κλανιά? δεν σκοτώθηκε κανείς...

εντελώς υπαρκτός είναι...

μπα, κανένας δεν μπορεί να μη νοιάζεται με τη θέληση του σε τέτοιο βαθμό... ο άνθρωπος δεν είναι με τα καλά του, απλά εγώ δεν ξέρω τι έχει γιατί δεν είμαι γιατρός...

η ίδια η γυναίκα πάντως γελούσε με το ¨πόδια ανοιχτά¨... δεν αισθάνεται το Φ. σαν απειλή, ούτε αυτή ούτε κανένας... εμένα πιο πολύ με ενόχλησε η φράση της ¨για δες, έχει και ορμές¨ γιατί δηλαδή να μην έχει? δεν είναι άνθρωπος αυτός? αλλά επειδή ούτε εγώ είχα σκοπό να του κάτσω, το έκανα γαργάρα και δεν μίλησα... αυτό όμως είναι το πιο πικρό σημείο της ιστορίας...

τέλος, χαίρομαι που σου έφτιαξα εικόνες αν και όχι όμορφες... εξάλλου και η ζωή δεν είναι μόνο όμορφη...

Ναι mama κι εγώ γράφω αρκετά κάποιες φορές γιατί αν προσπαθήσω να πω την γνώμη μου, θέλω να εξηγήσω αυτό που έχω στο μυαλό μου, μιας και όποιος το διαβάσει μπορεί να μην σκέφτεται παρόμοια, οπότε ίσως βοηθήσω στο να γίνει πιο κατανοητό το "point" μου. Ελπίζω να μην το πήρες αρνητικά πάντως, γιατί είχα την αίσθηση πως φαινόταν οτι δεν το εννοούσα έτσι για το μήνυμά σου.

Χμμμ αυτό με την απειλή, ίσως επειδή το σκέφτομαι από την ανδρική σκοπιά το θέμα και όταν δεν μπορείς να "βασιστείς" πάνω σε κάποιον όπως ο Φάνης (γιατί συνήθως υπάρχει ένα απρόβλεπτο [="άγνωστο"] στοιχείο μέσα στην προσωπικότητά ενός τέτοιου ανθρώπου και μπορεί να ξεπεράσει κάποια όρια χωρίς να τον προκαλέσουν), εννοείται το πρώτο που θα σκεφτείς είναι αν θα ήταν ασφαλείς οι δικοί σου άνθρωπο. Δεν θα έβαζα δηλαδή με ευχαρίστηση σε ένα τέτοιο σενάριο την μάνα/αδερφή/ξαδέρφη/κοπέλα/φίλη μου. Ασχέτως τον βαθμό που θα μπορούσε να υποστηρίξει τον εαυτό της κάποια. Γιατί το μυαλό πηγαίνει στο κακό ενδεχόμενο και στην, συγκριτικά με τον Φάνη, μάλλον κατώτερη σωματική ικανότητα. Αν τον γνώριζα όπως τον γνωρίζεις κι εσύ, ίσως να το σκεφτόμουν αλλιώς, ποιος ξέρει! (όσο για το μαργαριτάρι της κυρίας, ας μην το σχολιάσω)

[mama]

loading γειά σου... ο Φάνης (και είναι ο κανόνας πιστεύω) είναι εντελώς ελεγχόμενος και προβλέψιμος... όχι να σε πειράξει, αρκεί να του πεις τη λέξη "δήμαρχος" ή "Παγώνα" (η αδελφή και κηδεμόνας του μάλλον) και κάνει κακά του πάνω του ο έρμος... η σωματική υπεροχή είναι μάλλον κάτι που δεν συνειδητοποιεί, υποτάσσεται στην "πνευματική" υπεροχή των άλλων... να σου πω, έχω δεί δίμετρους αρρώστους να στέκονται αρνάκια μπροστά σε κάτι μισομερίδες γιατρίνες, μόνο και μόνο επειδή τους μιλάνε με ψυχραιμία και προστακτικό τόνο...