το πηγαδι με την θλιψη δεν εχει τελειωμω...

[Stressful]

Καλησπερα....Βαριεμαι ακομα και αυτα που γραφω τωρα! Καθε καλοκαιρι που ερχεται ξερω οτι θα ειναι και χειροτερο απο το προηγουμενο και ολα τα προηγουμενα! με εξερεση μονο το περσινο που ηταν τυχαια λιγο καλουτσικο σε σχεση με ολα τα προηγουμενα με το γεγονος οτι βρηκα δουλεια και επισης με το γεγονος οτι πηγα ενα ταξιδακι εκτος του μπουρδελου ελλαδισταν. Η ψυχολογική μου κατάσταση επιδεινώθηκε δραματικα με την αβεβαιοτητα που δημιουργηθηκε λογο των τελευταιων πολιτικων εξελιξεων και στην δουλεια για εκβιασμο αρχικα μας εβγαλαν σε αναγκαστικη αδεια. Τα πραγματα δεν σταμάτησαν εκει ξεκινησαν οι απολύσεις στην δουλεια μου με αποτέλεσμα να τρομοκρατήσει και εμας που ήμασταν οι τυχεροι και δεν απολυθήκαμε. φτάνουμε στο τωρα με το να μου εχουν φαει σχεδον ολη την αδεια που την κρατουσα για τον αυγουστο με αποτελεσμα τον μισό Αύγουστο να είμαι χωρις αποδοχες επειδη η εταιρεια θα ειναι κλειστεί. Απο ολα αυτα το αποτελεσμα ηταν να μην εχω ορεξη για τιποτα αφου καθομουν σπιτι με άδεια και στις αρχες κοιμόμουν ολη μερα για να μην τα σκεφτομαι, οταν δεν κανω κατι και καθομαι πεφτω πολυ.....γενικα οταν δεν ειμαι δραστήριος η ψυχολογια μου γινεται κουρελια....η δουλεια μου ηταν και ειναι ενος ειδος ψυχοθεραπείας για εμενα γιατι ειναι και πανω στο αντικειμενο μου οποτε με ψυχαγωγεί.

Δεν μπηκα ομως εδω για να κανω πολιτικη συζήτηση απλος αναφερα τον παραγοντα που συνεισέφερε στο να μου ριξει κατακόρυφα την ψυχολογία. Καθως βρισκομουν σε σταδιο που σκεφτομουν τι θα κανω τις διακοπες και πως θα ξεκουραστω απο μια πολυ κουραστικη χρονια που κοντευα να τρελαθω...εχω φτάσει 3 μερες πριν απο την αδεια και ακομα δεν ξερω τι να κανω και που να παω για να ξεφύγω κυριως απο τους γονεις μου και το σπιτι και την καθημερινότητα της Αθηνάς!

Θα το σταματούσα εδώ το ποστ και θα περίμενα να ακούσω λύσεις και ιδέες! Αλλά την πρώτη ιδέα που θα μου προτείνατε θα ήταν πήγαινε κάπου με τους φίλους σου ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων. Και θα έπρεπε να κάτσω να εξηγήσω μετα αυτα που γραφω τωρα!
Δεν έχω κανέναν να πάω κάπου και κανένας δεν νοιάζεται για έμενα...δυο κολλητούς έχω ο πρωτος ειναι σε αλλη χωρα και είμαστε μακρυά αρκετα χρονια δηλαδη βρισκόμαστε πολυ σπανια και με τον δευτερο που ειμαστε αρκετα αλλα αυτος εχει βρει μια κοπελα τωρα τον τελευταίο μήνα και ζει τον έρωτα του και με ξέχασε οπότε εγώ πέρασα σε δεύτερη μοίρα ενω λέγαμε να παμε μαζι καπου τον αυγουστο να κανουμε τζερτζελε.

Τώρα μην με ρωτήσετε για σχέση δεν ξέρω τι είναι αυτό...

Ακουω στην δουλεια τα υπολοιπα παιδια που εχουν κανονίσει να πανε κάπου με τις κοπέλες του ή ειτε με παρέες του και απο μέσα μου βουρκώνω και είμαι έτοιμος να κλάψω...το καλοκαιρι μου ερχεται να το κλεινω τελειως το κωλο facebook οταν βλεπω ολους να ανεβαζουν φωτο απο παραλιες και ανθρώπους να περνάνε καλα....

Δεν ξερω τι αλλο να γραψω....

[Οδυσσεας34]

Φιλε και εγω έτσι ήμουν στην Αθήνα,βέβαια εχω κατάθλιψη και έτυχε να με πιάσει επεισόδιο ενώ είχα γυρίσει από Ολλανδία και είχα χωρίσει απτή γυναίκα μου 13 χρονια μαζι(τωρα είμαστε μαζί πάλι ξαναρθα Ολλανδία ευτυχώς και κάνω σοβαρή θεραπεία),και αφήνω δουλειά γιατί δε μπορούσα να δουλέψω,αφήνω το σπίτι που νοίκιαζα και επιστρέφω στο πατρικό μου...από τότε έπιασα πάτο,δεν βγαίνω έξω,από τραβιέμαι από όλους,σπίτι δύσκολα πολυ με την αδερφή μου να φωνάζει να φύγω και ότι ειμαι αχρηστος,η μάνα μου με εγκεφαλικό ο πατέρας μου τι να κάνει κι αυτός ασε χάλια...όλη μέρα δεν είχα όρεξη για τίποτα όλο ξάπλα ή καθισμένος με τσιγάρο φουλ ανγχωμενο και καφέ,έχανα τον εαυτό μου,με πλακωνουν και σε κάτι φάρμακα καινούργια παίρνω κιλά και ήμουν φιλε ζομπι...μονο φως η γυναίκα μου που εντωμεταξύ ξαναμιλαγαμε...ένιωθα αχρηστος(συμαντικο να δουλεύεις και να νιώθεις ασφαλής,δύσκολο στην Ελλάδα κουράγιο μαν)με τα πολλά πρέπει να βρεις κάτι μέσα σου ή γύρω σου να ανάψει τη φλόγα σου,εσύ ξερεις(αν νιώθεις καιρό χάλια δες ένα ψυχολόγο δεν ειναι ντροπή μπορεί να σε βοηθήσει έχει και δωρεάν!)και μην κάθεσαι όσο μπορείς κανε πράγματα που σε ευχαριστούν έστω και λίγο καλύτερα απτό να κάθεσαι,χειρότερα γίνεσαι...εγω πήγαινα πρωί-απόγευμα στη πλατεία και αραζα με κάτι γερόντια και συζηταγαμε εκοβα κίνηση καφεδάκι,μετά περπαταγα μια γυρα απεφευγα το σπίτι...μουσικουλα...μια καλη κοπέλα θα βοηθαγε!keep up!

[Stressful]

Το 2008 όταν έφυγα απο την πολη που σπούδαζα και γυρισα Αθηνα ηταν οτι χειρότερο, ξανα με τους γονεις ενω ειχα μαθει να μένω μόνος μου. Εγω απο μικρο παιδι εχω τικ(τα εμφάνισα στο νηπιαγωγείο αν θυμάμαι καλά) οταν γύρισα Αθηνα μετα τις σπουδές τα τικ είχαν έξαρση οπότε αποφάσισαν οι γονείς μου να με πάνε σε εναν ψυχίατρο για θεραπεια(ειχαν ακουσει για εναν γνωστο που εβγαινε και στην τηλεοραση) τελικα μαλλον κομπογιανιτης πρεπει να ήταν ή να μην ξέρει να διαχειριστεί τις καταστάσεις. αυτός με φόρτωσε στα φάρμακα και έπειτα απο μια παρολίγον απόπειρα που πηγα να κανω να πηδήξω απο το μπαλκόνι μου εδωσε και αλλο ενα μου εφτασα τα 120 κιλα. το 2010 με 2011 σταματησαν να πηγαινω σε αυτον γιατι ηταν να παω φανταρος, αλλα αυτός μου έκοψε σχεδον αποτομα τα φαρμακα και εγω μετα ειχα πολλες παρενέργειες κατα την διαρκεια της θητειας μου. επερνα μονο ενα φαρμακο που επιτρεπόταν να το παίρνω για ημικρανίες και οπως ειναι και λογικο ημουν και ι3 αοπλο. οταν τελειωσα με την θητεια μεσω ενος γνωστού μου, μου σύστησε εναν ψυχολογο οπου και ξεκινησα να πηγαινω λιγο διαστημα μετα την θητεια και οπου και συνεχιζω μεχρι και τωρα. Αλλα ενταξει τι αλλο παραπανω μπορει να προσφέρει ο ψυχολογος απο προσωρινη τονωση, ουτε γραφειο ευρεσης γνωριμιών ειναι ουτε γραφειο ευρεση παρεας.

Αρχες καλοκαιριου 2012 ειχα πεσει στην πρωτη καταθλιψη που εχω ζησει και ειχα τρομαξει πολυ με τον εαυτο μου και δεν ηθελα να το ξαναπερασω...τωρα δεν ξερω αν εχω καταθλιψη δεν το νομιζω...επιθυμια για να κλαψω εχω, επιθυμια να μην θελω να ζησω, καλα αυτο παντα το ειχα μετα την κατάθλιψη δεν εφυγε ποτε.

Αυτο που λες οτι η αδερφη σου σε λεει αχρηστο εμενα το κανει ο πατερας μου απο τοτε που πηγαινα λυκειο θυμαμαι μεχρι τωρα.

[Οδυσσεας34]

Αχρηστος συγνώμη ειναι ο πατέρας σου,αχρηστος γονέας ειναι δυνατόν να μιλάει έτσι...εγω φιλε την αδερφή μου την εχω κάνει δυστυχώς πέρα,εντάξει δεν είχα ποτέ στενές σχέσεις πάντα έλειπα απτό σπίτι ζούσα μόνος μετά με τη γυναικα γύρισα πίσω και ήμουν σαν ξένος...κρατάω απόσταση...νταξει τους αγαπάω αλλα αγαπώ εμένα τωρα πιο πολύ.φιλους εχω έναν τα λέμε σκαίπ,οι άλλοι ειναι γνωστοί απλά κρατάω απόσταση συναισθηματικά εννοώ,ειναι καλύτερα επιλέγεις λίγους που αξίζουν.Οσο αφορά τη ψυχίατρο κοίτα δε θα σου βρει ούτε γυναικα ούτε φίλους αυτό μονο εσύ μπορείς...εμένα με βοηθάει να καταλάβω τον εαυτό μου πως να σκέφτομαι υγειές,γιατί χαλιεμαι ξέρεις...φάρμακα τωρα τι παίρνεις;η ψυχολόγος τι λέει;(διάγνωση);

[Stressful]

Ο ψυχολογος που πηγαινω τωρα δεν μου ειχε πει ποτε για διαγνωση, οταν πηγα σε αυτον δεν του ειπα οτι εχω αυτο και αυτο και μου ειπε α ωραια εχεις αυτο! Ψυχίατρος που με βλεπει χωριστα απο τον ψυχολογο και μου δινει θεραπεια σε δημοσιο νοσοκομειο ειχε πει στην μητερα μου οτι εχω ενα συνδρομο τουρετ. Ο ψυχολογος παλι δεν νομιζει οτι εχω αυτο το σύνδρομο..ειναι λιγο μπέρδεμα η κατασταση. Νιωθω και λες και ξέφυγα απο κανενα εργαστήριο πειραμάτων βιολογικού πολεμου και ειμαι καποιο αποτυχημένο ον που ηταν προς καταστροφή από πείραμα που απέτυχε. Τα φάρμακα που παίρνω ειναι το σιρακουελ και το τοπαμακ.

Την παρασκευή απέλυσαν κι αλλα άτομα απο την δουλειά μου και μέσα σε αυτα τα άτομα ήμουν και εγω...δεν μου ήρθε ξαφνικό μπορώ να πω οτι το περίμενα! Τώρα που θα ξαναβρώ δουλειά οντάς άχρηστος, να πριν 2 βδομάδες πήγα για συνέντευξη σε μια εταιρεία και χθες που απάντησαν αρνητικά. πριν 3 μερες τσακώθηκα και με την μητερα μου και την κατηγορουσα οτι οταν ημουν μικρο παιδι δεν εκαναν τιποτα για μενα να με βοηθήσουν που ημουν κοινωνικά απροσάρμοστος

[anxious4ever]

το πρωτο σου λαθος..που κανεις...μεσα σε ολο αυτο ειναι οτι θεωρεις τον εαυτο σου αχρηστο..
ποιος σου ειπε οτι εισαι αχρηστος?
κοιτα...την κατασταση που βιωνεις σε σχεση με την δουλεια ολοι την βιωνουμε..δεν γινεται λοιπον να ειναι ολοι αχρηστοι..κ στην δικη μου εταιρια γινονται απολυσεις..κ απλα ειναι νουμερα..δνε απολυουν επειδη ειναι καποιος αχρηστος. απολυουν επειδη πρεπει να μειωσουν το προσωπικο..
προσπαθησε να επικεντρωθεις στην κατασταση σου, της υγειας εννοω κ να μην σκεφτεσαι τα υπολοιπα.
θελω να πω..παιρνε τα φαμρακα σου κ προσπαθησε να ηρεμεις μονος σου εστω κ στο σπιτι οσο μπορεις.
ενα περπατημα, ενα κατι..μια βολτα οχι με φιλυος εστω κ μονος... σιγα σιγα να ανακαμψεις..δεν γινεται να εισαι για παντα ετσι.
το οτι η μητερα σου εκανε λαθη..αυτο δεν σημαινει οτι πρεπε τωρα να της τα χρεωσεις..κανενας γονιος δεν ειναι τελειος, πιστεψε το αυτο..απο την ενηλικιωση μας κ μετα εμεις ειμαστε υπευθυνοι για εμας τους ιδιους..
δεν προκειται ποτε να καταλαβουν οι γονεις κ το περιβαλλον τι περνας εσυ..γινε ρεαλιστης.κοιτα γυρω σου..κανεις δεν καταλαβαινει..ολοι θελουν απλα να επιβιωσουν.
δυστυχως..οχι οτι μου αρεσει αυτη η κατασταση..αλλα ρε συ προσπαθω να ειμαι ρεαλιστρια.
κανεις δεν θα με βοηθησει να βγω απο πουθενα..ειναι προσωπικη μου προσπαθεια..
οταν βυθιζομαι στην μαυρη τρυπα της καταθλιψης, απλα προσπαθω να εχω ψυχραιμια , να κανω πραγματα εστω κ με το ζορι κ επικεντρωνομαι στα φαρμακα μου κ στην θεραπεια μου..τιποτα αλλο δνε κοιταω..αποδεξου την φαση βασικα, γιατι αυτο ειναι το πρωτο βημα για την λυση και μετα κανε μικρα βηματακια καθε μερα...εστω κ με το ζορι ωστε να νιωσεις λιγο καλυτερα..θελει χρονο πολυ αυτη η κατασταση..κ προσπαθεια...κ σιγουρα θα σε κανει πιο δυνατο.
πας κ σε ψυχολογο κ αυτο ειναι παρα πολυ θετικο.
κανενα βουνο δεν ειναι τοσο ψηλο οσο νομιζουμε....αυτο να θυμασαι..