Προς τους γονείς του φόρουμ...

[Deleted-member250416]

Done.

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις.

[mama]

άκουσε με καλά... ο γιός μου είναι 17 χρόνων, με σύνδρομο άσπεργκερ (αυτιστικό φάσμα) και ιδεοψυχαναγκαστική βαριά... συχνά γίνεται επιθετικός και με πληγώνει άθελα του... και λεκτικά, λέει πολλά και διάφορα άσχημα και άδικα πράγματα, αλλά και σωματικά... στα τα χέρια μου αυτή τη στιγμή μετράω τουλάχιστον είκοσι αμυχές και κάμποσους μώλωπες... κι έχει γίνει και χειρότερα... ποτέ δεν σκέφτηκα να πάθει κακό αυτός, το σκέφτηκα όμως για μένα... πολλές φορές είπα πως δεν θέλω αυτή τη ζωή, αλλά είμαι υποχρεωμένη να τη ζήσω...
να σου πω ποιός είναι ο καλός γονιός κατά την άποψη μου? αυτός που προετοιμάζει καλά και σωστά το παιδί του για την ενήλικη ζωή έτσι ώστε όταν αυτός πεθάνει, το παιδί να μπορεί να συνεχίσει μιά καλή ζωή...
δεν είναι όμως πάντα στο χέρι του... ο δικός μου γιός για παράδειγμα, δεν θα μπορέσει ποτέ να είναι έτοιμος για μια ανεξάρτητη και αυτόνομη καλή ζωή... αυτό σημαίνει ότι δεν είμαι καλή μάνα? κι όμως αυτός είναι ο μοναδικός και ταυτόχρονα ο χειρότερος φόβος μου...
όσον αφορά στα διαζύγια, υγεία να υπάρχει και έρχονται σε δεύτερη μοίρα... βέβαια, το ¨δεν χωρίζουμε για χάρη των παιδιών¨ είναι και λίγο πρόφαση... είναι κάτι τόσο προβληματικά ζευγάρια που θα κάνανε χάρη στα παιδιά τους αν χωρίζανε... αυτό που ενδιαφέρει τα παιδιά είναι να νιώθουν την αγάπη και τη φροντίδα των γονιών τους είτε ζούν μαζί είτε όχι...

[Deleted-member250416]

mama, καταρχάς εύχομαι να πάνε όλα καλά με σένα και τον γιο σου... Κουράγιο...

Ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου... Αν δεν γίνομαι αδιάκριτη, μπορείς να μου πεις αν ο γιος σου μετανιώνει που σε πληγώνει (και λεκτικά αλλά και σωματικά) όταν είναι πιο ήρεμος; Οι γύρω του καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά, ή ξεσπάει μόνο σε εσάς; Αν δεν απαντήσεις, ή αν σου θυμίζω άσχημα πράγματα, συγγνώμη.. και θα το καταλάβω. Συμφωνώ σε ό,τι έχεις πει πάντως, κι' εγώ αυτό πιστεύω, ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, αν είσαι καλός γονιός δεν θα σκεφτείς ποτέ αρνητικά/με κακία για το ίδιο σου το παιδί, ανθρώπινο και "λογικό" είναι να μην θες την δική σου ζωή...

[Deleted240217a]

Είναι μύθος ότι τα ζευγάρια δεν πρέπει να χωρίζουν για να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά, τα παιδιά είναι ευτυχισμένα αν είναι και οι γονείς, και σίγουρα το να ζουν σε αρρωστημένο περιβάλλον δεν τους κάνει καλό, συνεπώς καλύτερα να χωρίζουν και να οδεύουν προς την ευτυχία τα ζευγάρια, παρα αυτή η "κατάντια".

[αλεξανδρος_77]

εγω σου λεω το εξης χωρις να εχω το παραμικρο ενδιαφερον αν θα το ακουσεις αν δεν εισαι εσυ καλα κ δεν ικανοποιεις τα συμφεροντα σου μετα δε θα εισαι ικανη για τιποτα ΓΙΑΤΙ αν καπιος δεν ειναι χορτατος δε μπορει ουτε καν να σκεφτει οτι καπιοι αλλοι δεν εχουν να φανε αρα εφοσον ΟΛΑ ξεκινανε απο τον εαυτο μας το ακαλυπτο εγω κ το ανικανοποιητο εγω γινετε κακο εγω

ολα ειναι μια αντανακλαση της δικης σου ψυχολογικης καταστασης αν εσυ νιωθεις καλα ειναι σα να το μεταδιδεις κ στους αλλους οσο εισαι χαλια ετσι εχεις σχολασει ψυχολογικα κ οι αλλοι ειναι σα να μην υπαρχουν για σενα

αρα θα πρεπει να εχει πρωτα το δικο σου αμαξι βενζινη στο ρεζερβουαρ πριν πεις στους αλλους να γεμισουν τις αντλιες τους

κ ετσι οπως το πας εσυ να κανεις το συνηγορο (γιατι αυτο υπαινισεσε )ενω κ συ κακοπερνας ετσι θα χανεις ολο κ περισσοτερο ψυχολογικα κ θα γινεσαι χειροτερα. κ μη μου πεις αν διαβαζες καλυτερα κλπκλπκλπ γιατι δε με απασχολει κ τοσο το περιτο μπλαμπλα χωρις ουσια...

[elis]

ΟΥΤΕ ΕΣΥ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΝΑ Τ ΑΓΑΠΑΣ ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΕ ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΓΟΝΙΟ
ΕΙΝΑΙ ΥΟΠΧΡΕΩΤΙΚΟ ΝΑ Σ ΑΓΑΠΑΕΙ ΣΥΝΗΥΘΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ
ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΦΘΟΡΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΓΩ ΓΕΝΙΚΑ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΛΙΓΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΓΟΝΕΙΣ
ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΑΛΛΑ ΤΕΣΠΑ ΑΣΤΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ

[Deleted-member250416]

Είναι μύθος ότι τα ζευγάρια δεν πρέπει να χωρίζουν για να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά, τα παιδιά είναι ευτυχισμένα αν είναι και οι γονείς, και σίγουρα το να ζουν σε αρρωστημένο περιβάλλον δεν τους κάνει καλό, συνεπώς καλύτερα να χωρίζουν και να οδεύουν προς την ευτυχία τα ζευγάρια, παρα αυτή η "κατάντια".

Συμφωνώ. Γι' αυτό άλλωστε ανέφερα την λέξη "δικαιολογία". Είχα συνεχίσει την σκέψη μου για να κάνω συγκεκριμένες ερωτήσεις.

[Deleted-member250416]

εγω σου λεω το εξης χωρις να εχω το παραμικρο ενδιαφερον αν θα το ακουσεις αν δεν εισαι εσυ καλα κ δεν ικανοποιεις τα συμφεροντα σου μετα δε θα εισαι ικανη για τιποτα ΓΙΑΤΙ αν καπιος δεν ειναι χορτατος δε μπορει ουτε καν να σκεφτει οτι καπιοι αλλοι δεν εχουν να φανε αρα εφοσον ΟΛΑ ξεκινανε απο τον εαυτο μας το ακαλυπτο εγω κ το ανικανοποιητο εγω γινετε κακο εγω

ολα ειναι μια αντανακλαση της δικης σου ψυχολογικης καταστασης αν εσυ νιωθεις καλα ειναι σα να το μεταδιδεις κ στους αλλους οσο εισαι χαλια ετσι εχεις σχολασει ψυχολογικα κ οι αλλοι ειναι σα να μην υπαρχουν για σενα

αρα θα πρεπει να εχει πρωτα το δικο σου αμαξι βενζινη στο ρεζερβουαρ πριν πεις στους αλλους να γεμισουν τις αντλιες τους

κ ετσι οπως το πας εσυ να κανεις το συνηγορο (γιατι αυτο υπαινισεσε )ενω κ συ κακοπερνας ετσι θα χανεις ολο κ περισσοτερο ψυχολογικα κ θα γινεσαι χειροτερα. κ μη μου πεις αν διαβαζες καλυτερα κλπκλπκλπ γιατι δε με απασχολει κ τοσο το περιτο μπλαμπλα χωρις ουσια...

Άλεξ, όχι, δεν θα σου πω αν διάβαζες καλύτερα κλπκλπ... Συμφωνώ μ' αυτά που έγραψες... Δεν κάνω τον συνήγορο, ούτε έκανα συγκεκριμένες ερωτήσεις για να κατηγορίσω τους δικούς μου γονείς, να μπλεχτώ ή οτιδήποτε σχετικό. Δεν θα εξηγηθώ γι' αυτό, όπως είπα, έχω τους δικούς μου λόγους που ρωτάω, ήθελα απλά να ακούσω κι' άλλες γνώμες από άτομα που είναι ήδη γονείς, πως το βλέπουν, πως λειτουργούν κλπ. Τα δικά μου συμπεράσματα τα έχω βγάλει ήδη, και τα συναισθήματά μου για τους γονείς μου δεν αλλάζουν με αυτά, ούτε ακούγοντας συγκεκριμένες απόψεις από ένα φόρουμ. (Αν αυτό εννοούσες). Πιστεύεις δηλαδή πως δεν πρέπει να με απασχολεί το θέμα γιατί θα γίνομαι χειρότερα; Έχεις δίκαιο, αλλά μακάρι να υπήρχε ένα μαγικό κουμπάκι και να μην με ένοιαζε, απ' την στιγμή που το σκέφτομαι, είπα να ρωτήσω κιόλας.

Όσο για τα πρώτα που είπες, συμφωνώ. Γι' αυτό για να γίνει κάποιος γονιός πρέπει πρώτα να τα έχει καλά ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ...

[Deleted-member250416]

ΟΥΤΕ ΕΣΥ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΝΑ Τ ΑΓΑΠΑΣ

Αν είναι έτσι όπως τα λες, τότε καλύτερα να μην γίνεται κάποιος γονιός.

ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΦΘΟΡΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΓΩ ΓΕΝΙΚΑ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΛΙΓΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΑΛΛΑ ΤΕΣΠΑ ΑΣΤΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ

Είναι απόλυτο αυτό που λες με την φθορά γιατί εξαρτάται από τον κάθε άνθρωπο και πόσο δυνατή είναι μια σχέση. Ιδίως όταν μιλάμε για σχέση "γονέα-παιδιού" που για μένα είναι, η τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι η ανώτερη. Στα υπόλοιπα συμφωνώ, δεν αξίζει να λέγονται και να γίνονται όλοι γονείς. Και δυστυχώς πολλοί το αντιλαμβάνονται είτε αργά, είτε και ποτέ τους...

[Deleted240217a]

Συμφωνώ. Γι' αυτό άλλωστε ανέφερα την λέξη "δικαιολογία". Είχα συνεχίσει την σκέψη μου για να κάνω συγκεκριμένες ερωτήσεις.

Το λέω για να το διαβάσουν κι άλλοι. :)

[Deleted-member250416]

Το λέω για να το διαβάσουν κι άλλοι. :)

Οκ, δεκτό. Απλά ας το αφήσουμε αυτό γιατί είναι λίγο εκτός από τις ερωτήσεις που έκανα. Το ανέφερα για ένα σκοπό...

Αν υπάρχουν κι' άλλες απόψεις, είναι ευπρόσδεκτες :)

[Guest17012017]

Κωλοκοινωνία του σήμερα...Για να μπορέσεις να πάρεις ένα περίστροφο ή έναν ελβετικό σουγιά χρειάζεσαι ειδική άδεια, έλεγχο απο ψυχιατρο και παθολογο, διαρκεις ανανεωσεις αυτων των αδειων κλπ, γονιός όμως όποιος γουστάρει μπορεί να γίνει φτάνει να πηδηξει λιγο και εγινε η δουλεια...Παπαριές λέω εγώ, για αυτο ακουμε για γονεις που πετανε τα παιδια τους στα σκουπιδια ή τα παρατανε σε ορφανοτροφεια(σε περιπτωση που δεν εχουν οικονομικα προβληματα), για γονεις που τα βιαζουν ή τα σκοτώνουν, για παιδια με ψυχολογικα προβληματα, για μητερες που εκαναν καταχρησεις ουσιων όσο ήταν έγκυες κλπ κλπ...Ηλίθιο είδος....Αλλά θα μου πεις αν δεν υπηρχαν αυτά οι ψυχολογοι θα έμεναν στον δρόμο....

[mama]

mama, καταρχάς εύχομαι να πάνε όλα καλά με σένα και τον γιο σου... Κουράγιο...

Ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου... Αν δεν γίνομαι αδιάκριτη, μπορείς να μου πεις αν ο γιος σου μετανιώνει που σε πληγώνει (και λεκτικά αλλά και σωματικά) όταν είναι πιο ήρεμος; Οι γύρω του καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά, ή ξεσπάει μόνο σε εσάς; Αν δεν απαντήσεις, ή αν σου θυμίζω άσχημα πράγματα, συγγνώμη.. και θα το καταλάβω. Συμφωνώ σε ό,τι έχεις πει πάντως, κι' εγώ αυτό πιστεύω, ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, αν είσαι καλός γονιός δεν θα σκεφτείς ποτέ αρνητικά/με κακία για το ίδιο σου το παιδί, ανθρώπινο και "λογικό" είναι να μην θες την δική σου ζωή...

ναι, συνειδητοποιεί τι κάνει και γενικά το μετανιώνει και ζητάει συγνώμη και αυτό με πληγώνει πιό πολύ γιατί ξέρω ότι δεν φταίει... και με πληγώνει πιό πολύ γιατί τα δικά του χρόνια της ξενοιασιάς περνάνε έτσι βασανιστικά... οι γύρω του, στο σχολείο π.χ. καταλαβαίνουν ότι είναι κάπως διαφορετικός από τα άλλα παιδιά και αν δεν τους είχα ενημερώσει εγώ (τους καθηγητές εννοείται) θα πίστευαν ότι είναι απλά (πολύ) ιδιόρρυθμος... ξεσπάει κατά κανόνα σε εμένα και αυτό το βρίσκω "λογικό" δηλαδή αναμενόμενο... τα δικά μου συναισθήματα είναι τόσο αντιφατικά, από τη μια είμαι περήφανη για το παιδί μου, έχει πολλά χαρίσματα, από την άλλη δυστυχισμένη για τη δική του τέτοια ατυχία... και αυτό το "σκωτσέζικο ντουζ" συναισθημάτων με έχει συνθλίψει... σ' ευχαριστώ για τον καλό σου λόγο, ελπίζω και εγώ να καλυτερέψουν τα πράγματα και το παλεύω όσο μπορώ αλλά οι πιθανότητες είναι εναντίον μας...

[mama]

Είναι μύθος ότι τα ζευγάρια δεν πρέπει να χωρίζουν για να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά, τα παιδιά είναι ευτυχισμένα αν είναι και οι γονείς, και σίγουρα το να ζουν σε αρρωστημένο περιβάλλον δεν τους κάνει καλό, συνεπώς καλύτερα να χωρίζουν και να οδεύουν προς την ευτυχία τα ζευγάρια, παρα αυτή η "κατάντια".

συμφωνώ απολύτως όχι μόνο θεωρητικά αλλά και πρακτικά (το έχω βιώσει και το έχω εφαρμόσει)

[Deleted-member250416]

ναι, συνειδητοποιεί τι κάνει και γενικά το μετανιώνει και ζητάει συγνώμη και αυτό με πληγώνει πιό πολύ γιατί ξέρω ότι δεν φταίει... και με πληγώνει πιό πολύ γιατί τα δικά του χρόνια της ξενοιασιάς περνάνε έτσι βασανιστικά... οι γύρω του, στο σχολείο π.χ. καταλαβαίνουν ότι είναι κάπως διαφορετικός από τα άλλα παιδιά και αν δεν τους είχα ενημερώσει εγώ (τους καθηγητές εννοείται) θα πίστευαν ότι είναι απλά (πολύ) ιδιόρρυθμος... ξεσπάει κατά κανόνα σε εμένα και αυτό το βρίσκω "λογικό" δηλαδή αναμενόμενο... τα δικά μου συναισθήματα είναι τόσο αντιφατικά, από τη μια είμαι περήφανη για το παιδί μου, έχει πολλά χαρίσματα, από την άλλη δυστυχισμένη για τη δική του τέτοια ατυχία... και αυτό το "σκωτσέζικο ντουζ" συναισθημάτων με έχει συνθλίψει... σ' ευχαριστώ για τον καλό σου λόγο, ελπίζω και εγώ να καλυτερέψουν τα πράγματα και το παλεύω όσο μπορώ αλλά οι πιθανότητες είναι εναντίον μας...

Καταλαβαίνω... :( Είναι η ηλικία που θα έπρεπε να την ζουν ξέγνοιαστα, και όχι με τόση δυστυχία... Πάντως, εγώ θα σου έλεγα πως είναι χειρότερο να ξέρεις πως τα ξεσπάσματα, είτε λεκτικά, είτε σωματικά, τα εννοεί και δεν τα μετανιώνει στην συνέχεια. Σε πληγώνει που ό,τι κάνει το κάνει απλά σαν ξέσπασμα, και μετά το μετανιώνει, αλλά σκέψου να ήξερες πως ό,τι έκανε δεν το μετάνιωνε... Γιατί εναντίον σας όμως οι πιθανότητες; Να φανταστώ πως δεν τον βοηθάει κάποια φαρμακευτική αγωγή ή ψυχοθεραπεία; (Συγγνώμη για τις πολλές ερωτήσεις :/ ) Μην τα παρατήσετε όμως...