ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ

[Ελινα_ed]

Καλησπερα σε ολους. Με λενε Ελινα και ειμαι 21 χρονων. Εχω ξαναμπει στο site και ομολογω οτι ζηλευω αυτο το δεσιμο και την αλληλοκατανοηση που εχετε. Εγω παλι απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου -αν και ιδιαιτερα κοινωνικη, γελαστη κλπ- νιωθω μονη. Τι να πω για την ιστορια μιας ζωης; Δεν υπερβαλλω... Απο παντα μισω το σωμα μου, το σιχαινομαι. Ειμαι 80 κιλα, υψος 1,68. Πριν 2 χρονια που ημουν 96 κιλα, εκανα διαιτα μετα απο ενα σοκ και εφτασα 73.
Δεν ξερω αν το προβλημα μου λεγεται βουλιμια. Σιγουρα ειναι μια εκφραση της αυτοκαταστροφικοτητας μου. Τρωω ασταματητα, οχι γιατι πειναω αλλα για να προλαβω τον πανικο που ερχεται, για να ικανοποιησω μια θηλια στο λαιμο που με πνιγει, για να ξεφυγω απο το καταθλιπτικο συναισθημα που καραδοκει, για να... Ποτε δεν κανω εμετους η αυστηρες διαιτες μετα κλπ. Εχω προσπαθησει αλλα τελικα συνειδητοποιησα οτι δεν το θελω. Σκοπος μου ειναι υποσυνειδητα να να με τιμωρησω, να καταστρεψω το σωμα μου, να με σιχαθω. Να καθομαι με την κοιλια τουρλα χωρις να μπορω να αναπνευσω και να νιωθω να πεφτω στο κενο, να πιανω πατο.
Φοβαμαι πολυ. Αν και ειναι το μονο πραγμα που πραγματικα μπορεις να αλλαξεις στην εμφανιση σου, νιωθω καταδικασμενη χοντρη! Βαθια μεσα μου δεν πιστευω οτι θα μου συμβει κατι καλο. Ειμαι σχεδον σιγουρη οτι δεν θα γιατρευτει ποτε η ψυχη μου κ κατ'έπεκταση ολα τα αλλα.. Ας μην γραψω πολλα και σας κουρασω.. Ηθελα απλως να μιλησω και να ξερω οτι καποιοι ανθρωποι θα με νιωσουν..

[Life!]

Ελινα καλως ορισες!
γιατι μισεις τοσο πολυ τον εαυτο σου ?
εισαι 21 χρονων στην πιο ομορφη ηλικια, δεν θα ελεγα οτι εχεις ιδιαιτερο προβλημα αλλα εσυ θες να τιμωρησεις οσο πιο σκληρα θες τον εαυτο σου ?
Γιατι?
Ειμαι σιγουρη οτι δεν φταει το σωμα σου απλα εκει ξεσπας .........μηπως να μιλησεις λιγο με την Ελινα σε μια εκ βαθεων συζητηση ................
οσο για μας να ξερεις οτι εισαι παντα καλοδεχουμενη να γραψεις και να ξεσπασεις αν νοιωθεις την αναγκη να το κανεις!

[Ελινα_ed]

Σιγουρα δεν φταει το σωμα μου. Ξερω πια τι μου φταιει.. Απο τα 12 μου σπαω το κεφαλι να καταλαβω τι δεν παει καλα με εμενα. Εχω ασχοληθει πολυ με ψυχολογια, εχω διαβασει και με εχουν βοηθησει σημαντικοι ανθρωποι στη ζωη μου. Αυτα που γραφω για την αυτοτιμωρια τωρα, αν μου τα λεγανε πριν 1-2 χρονια θα γελαγα. Και το εψαξα πολυ μεσα μου γιατι ενιωθα συνεχως την ψυχη μου τρυπια. Οση χαρα και να εμπαινε, γρηγορα κυλαγε και γινομουν παλι δυστυχισμενη, ανικανοποιητη, εχοντας ενα συναισθημα ψυχικου ιλιγγου οπως το ονομαζω.
Κατεληξα λοιπον στο οτι η αυτοκαταστροφη- ψυχικη και σωματικη- οφειλεται στις τυψεις που μου δημιουργησε ο χωρισμος των γονιων. Πιστευα οτι εφταιγα, καποιες συμπεριφορες με εκαναν να νιωθω ενοχη, μη αποδεκτη κλπ. Η λογικη μου ειναι ακεραια, μην νομιζεις οτι συμβιβαζομαι με αυτην την εξηγηση. Ισα ισα τωρα ειναι που πρεπει να παλεψω, και τωρα ειναι που ξερω τι ακριβως πρεπει να ξεριζωσω. Το συναισθημα μου ομως δεν υπακουει.. Θα ερθει παλι ο ψυχικος ιλιγγος, θα νιωσω παλι τη θηλια και τοτε η λογικη δεν θα επιβληθει. Θα πεσω με τα μουτρα στο φαγητο και υστερα κλαματα και υστερα ματαιωση.. Η λογικη μου δυστυχως δεν αποτρεπει την κριση. Και οταν ερθει η κριση τοτε τελειωσα. Θα μου πεις η αλλαγη ερχεται σταδιακα. Αλλα μεχρι τοτε... τι;

[Life!]

Ελινα ,.......μου πηρε πολλα χρονια για να απογαλακτιστω ........εγινα συζυγος, μητερα και ακομα το παλευω!
Οι γονεις σου χωρισαν γιατι ετσι εκριναν αυτοι σωστα!
Να σου πω κατι εγω εφτασα καποια στιγμη να πω οτι θα ημουν καλυτερα να ειχαν χωρισει οι γονεις μου ........ισως δεν θα ειχα τα οποια προβληματα που εχω ........
Ομως να σου πω κατι ?
Ο καθενας ειναι υπευθυνος για τον εαυτο του και μονο για αυτον! Δεν μπορει να χρεωνεις στον εαυτο σου το χωρισμο των γονιων σου ! θα ηθελες δηλαδη δυο γονεις δυστυχισμενους ?
Θα μπορουσα να σου γραφω ωρες για το ποσο ασχημα αισθανομουν που δεν χωριζαν .........αλλα καταλαβα οτι αυτο δεν μπορω να το κρινω εγω......ηταν δικη τους αποφαση ..........Τους χρεωνω μονο τις επιπτωσεις ........ή μαλλον τους χρεωνα ............γιατι οσο το ειχα μεσα μου και δεν εδινα αφεση αμαρτιων το σαρακι σε κατατρωει! καποια στιγμη ο ψυχολογος μου ειπε να μιλησω να τους τα πω .........αλλα δεν το εκανα, θα αλλαζε τιποτα ?
Ειναι πολυ δυσκολο να ξερεις να συγχωρεις ..........αλλα μην ξεχνας οτι ειναι ανθρωποι και αυτοι με αδυναμιες !........
Δεν θα σου πω ψεμματα ..........ακομα καμμια φορα με κατατρωει αλλα τωρα μπορω να το αντιμετωπιζω και να τους αντιμετωπιζω !

[Life!]

Ελινα ,.......μου πηρε πολλα χρονια για να απογαλακτιστω ........εγινα συζυγος, μητερα και ακομα το παλευω!
Οι γονεις σου χωρισαν γιατι ετσι εκριναν αυτοι σωστα!
Να σου πω κατι εγω εφτασα καποια στιγμη να πω οτι θα ημουν καλυτερα να ειχαν χωρισει οι γονεις μου ........ισως δεν θα ειχα τα οποια προβληματα που εχω ........
Ομως να σου πω κατι ?
Ο καθενας ειναι υπευθυνος για τον εαυτο του και μονο για αυτον! Δεν μπορει να χρεωνεις στον εαυτο σου το χωρισμο των γονιων σου ! θα ηθελες δηλαδη δυο γονεις δυστυχισμενους ?
Θα μπορουσα να σου γραφω ωρες για το ποσο ασχημα αισθανομουν που δεν χωριζαν .........αλλα καταλαβα οτι αυτο δεν μπορω να το κρινω εγω......ηταν δικη τους αποφαση ..........Τους χρεωνω μονο τις επιπτωσεις ........ή μαλλον τους χρεωνα ............γιατι οσο το ειχα μεσα μου και δεν εδινα αφεση αμαρτιων το σαρακι σε κατατρωει! καποια στιγμη ο ψυχολογος μου ειπε να μιλησω να τους τα πω .........αλλα δεν το εκανα, θα αλλαζε τιποτα ?
Ειναι πολυ δυσκολο να ξερεις να συγχωρεις ..........αλλα μην ξεχνας οτι ειναι ανθρωποι και αυτοι με αδυναμιες !........
Δεν θα σου πω ψεμματα ..........ακομα καμμια φορα με κατατρωει αλλα τωρα μπορω να το αντιμετωπιζω και να τους αντιμετωπιζω !

[2sweet2b4go10_ed]

ελινα , τι να πω....
το εχεις εντοπισει ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ..
μα παρα πολυ....
ειπες κουβεντες πολυ ευστοχες και καιριες...
μιλας για μια "τρυπια ψυχη", εγω το λεω "ξεκουρδιστο συναισθημα".. για "ψυχικο ιλιγγο"....
τα εχεις εξηγησει ολα και ακριβως, με την λογικη σου, αλλα τωρα τι γινεται?????

τα ιδια ακριβως σκεφτομαι κι εγω...βασιζομαι εκει...στην λογικη μου...οτι σιγα σιγα θα μπορεσει να με ανασυρει απο τον πηχτο βυθο του μπερδεμενου συναισθηματος....οτι θα βασιστω εκει τυφλα, γιατι ξερω οτι ειναι το σωστο κι ας μη το νοιωθω.....
κι ελπιζω οτι ετσι καποια στιγμη θα ακολουθησω και ψυχικα...
ελπιζω...δεν ξερω αν ειναι ετσι... ειναι το μονο που εχω ομως...
μια στερεα λογικη, για ενα ανεμοδαρμενο συναισθημα...

καλη τυχη...

[free]

πραγματικα εχεις πιασει τη βαση τπυ προβληματος σου γλυκια μου..του προβληματος μας..τα ιδια ακριβως συναισ8ηματα ειχα οταν εκανα βουλιμικα..πατος και παλι πατος..το ηξερα..το ηξερα οτι χαλουσα τον εαυτο μου..οτι με κατεστρεφα αλλα εκει..δεν το παρατουσα..συνεχιζα με την ιδια "δυναμη" και με το ιδιο μισος να κατηγορω εμενα για πολλα πραγματα (οπως π.χ που δεν εμποδισα τους γονεις μου να καυγαδισουνκ.τ.λ) και τελικα να καταληγω να κανω βουλιμικα..εχασα 3 χρονια..το εχω πει και συνεχεια το λεω γιατι δεν ερχονται πισω ΠΟΤΕ..μιλησα πολυ με μενα..εχω δαβασει τοσα πολλα βιβλια αυτοπειθαρχιας και γενικα ψυχολογιας...και οταν λεμε πολλα, πΟΛΛΑ..
μετα απο ολο αυτο τον γολγοθα καταλαβα οτι πραγματικα δεν αξιζει να χρεωνουμαι στον εαυτο μας λαθη αλλων..γιατι οταν μιαλμε για χωρισμους ή καυγαδες γονεων π.χ ειναι λαθη αλλων..οχι δικα μας..εμεις ειμαστε απλα θεατες σε 1 παιχνιδι που δεν εχουμε καν διαλεξει να παρακολουθησουμε!..απλα ερμαια...
ισως ειμαστε πολυ πιο δυνατες απο οσο πιστευουμε!..εχουμε αντεξει πολλα...δεν ειναι αναγκη να αναφερθουν ολα εδω μεσα αλλα αναλογιστειτε τι εχετε περασει και θα καταλαβετε οτι αυτο που λεω ειναι βασιμο!..
δεν φταιμε..δεν φταιμε για τιποτα παρα μονο για το οτι δεν μιλουσαμε για οσα μας εσπαγαν τα νευρα, για οσα μας εκαναν κομματια..και τα κραταγαμε μεσα μας..και τρωγαμε..νομιζοντας οτι ετσι θα απαλλαχθουμε απο αυτο το κακο που εμεις προκαλουσαμε επειδη "και καλα" μας αξιζε..ας καταλαβουμε εστω και τωρα οτι δεν μας αξιζει..
για ολους τους παραπανω λογους!περασε πολυς καιρος για να καταλαβω τι φταιει..
αυτο φταει..οτι δεν μιλουσα οταν επρεπε, οταν ηθελα να μιλησω απλα σιωπουσα..και αυτη η σιωπη εκφραζοταν ως συνενοχη μονο μεσα στο δικο μου μυαλο..σε οποιονδηποτε τομεα της ζωης μου..
και ετσι κατεφευγα στην σιωπηλη τακτικη μου..σε αυτην που ξερουμε ολες..εκει μιλουσε η ψυχη μου..βασικα εκλαιγε η ψυχη μου..αλλα τουλαχιστον κατι εκανε..δεν αδρανουσε οπως στην καθημερνινη μου ζωη..
για αυτο μου πηρε πολυ καιρο να απαλλαχθω απο ολο αυτο..
μλησα πολυ με μενα.κατεληξα σε ολα αυτα που καταγραφω εω..
και ακομα ψαχνω σκοτεινα μονοπατια μου..αλλα πλεον εκφραζομαι δυνατα για οσα με ενοχλουν, για οσα με προβληματιζουν, για οσα μαρεσουν, για οσα δεν μαρεσουν και η φιλη μου, αυτη η φιλη που τοσο μισω, εφυγε..
και δεν θελω ποτε να γυρισει πισω..ΠΟΤΕ..
σκεψου γλυκια μου ολα αυτα..η λυση ειναι μεσα σου..καλως μας ηρθες!

[Ελινα_ed]

Σας ευχαριστω πολυ κοριτσια... Ξερετε παντα ημουν αντιθετη με τα forums, μπορω να πω οτι τα σνομπαρα λιγο..

ΛΟΙΠΟΝ, ΧΘΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΟΥ ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ.
Μολις εκλεισα τον υπολογιστη και αφου ειχα διαβασει τα μηνυματα σας επιασα τον εαυτο μου ευδιαθετο! Ναι, ενιωθα αισιοδοξη! Εβλεπα τις εμπειριες ολων, τις προσπαθειες ολων, τα κιλα που μειωνονταν, την ανταποκριση που ειχε το προβλημα μου. ΔΕν ειμαι μονη. Ειμαι μαζι σας. Επεσα για υπνο και δεν τρομαξα στη σκεψη της επομενης μερας γιατι σας σκεφτομουν, χωρις να σας ξερω! Θελω να προσπαθησω μαζι σας.

Οταν ολος ο κοσμος εχει συνηθισει να σε βλεπει δυνατη, να πατας στα ποδια σου, ανεξαρτητη, τοτε το προβλημα σου δεν εχει τη βαρυτητα που εχει για σενα. Τοτε για σενα δεν υπαρχει χαδι, αγκαλια να αφεθεις. Αντιθετως εσυ στηριζεις και υποστηριζεις τις αδυναμιες ολων.
Ισως αυτο να χρειαζομαστε για να προχωρησουμε.
Το συναισθημα γιατρευεται αν του δωσεις αυτο που του λειπει..

Free, πως εδιωξες αυτη τη "φιλη"; Θα ηθελα πολυ να μαθω την εμπειρια της αλλαγης απο εσενα και απο οσους το εχουν βιωσει. Ειναι πραγματικα στιγμη φωτισης, τοτε ολα φανταζουν τοσο απλα. Στα μεσοδιαστηματα ομως ψαχνεις το δρομο σου στα τυφλα και συμπυκνωνονται σε μια λεξη: απογνωση..

[Life!]

free, ειλικρινα δεν θα μπορουσες να εκφρασεις καλυτερα ολα αυτα που νοιωθουμε οσοι εχουμε περασει αναλογες καταστασεις!
Δεν σου κρυβω οτι επηρεαστηκα τοσο πολυ απο τη συζητηση μου με ην Ελινα που εμενα αυτη " η φιλη "οπως εσυ ονομαζεις μου χαλασε τον υπνο ! Αλλα σημερα σηκωθηκα και ειπα ΟΧΙ δεν θα της κανω το χατηρι ............αλλα να σου κατι Ελινα , εχεις δικιο .......και μονο που ανοιξα τον υπολογιστη και αρχισα να γραφω να το μοιραζομαι μαζι σας ..........Το ξορκιζω πιο ευκολα !


"και ακομα ψαχνω σκοτεινα μονοπατια μου..αλλα πλεον εκφραζομαι δυνατα για οσα με ενοχλουν, για οσα με προβληματιζουν, για οσα μαρεσουν, για οσα δεν μαρεσουν και η φιλη μου, αυτη η φιλη που τοσο μισω, εφυγε.."

Για μενα Ελινα αυτο ειναι που με βοηθησε οπως ακριβως το γραφει η free.............εκφραζομαι δυνατα .............ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ!!!!!! ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ ΒΟΥΒΗ ΘΕΑΤΗΣ!

[Hilda]

Ελίνα καλώς ήρθες κι από μένα. Έκανες πολύ καλά που το έψαξες και εντόπισες την κυριότερη αιτία. Αυτή είναι και η αρχή της αλλαγής...της αλλαγής που θα κατατροπώσει τις τύψεις και τις ενοχές και θα σου δώσει την ώθηση να προχωρήσεις, ν'αγαπήσεις τον εαυτό σου και να ζεις την κάθε στιγμή. Η ενηλικίωση είναι πολύ δύσκολη περίοδος (εγώ πέρασα αυτή τη φάση στα 23) αλλά είναι η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι είμαστε υπεύθυνοι για τον εαυτό μας και όχι για τους άλλους, δε μπορούμε να τα φορτωνόμαστε όλα. Κάπου πρέπει να θέτουμε όρια και να λέμε όχι σε πολλά. Όσο για τους γονείς μας, είναι κι αυτοί άνθρωποι με πάθη και λάθη...όταν το κατάλαβα αυτό, μου έφυγε ένα τεράστιο βάρος (το οποίο είχα επωμιστεί μόνη μου).

Φιλιά σε όλους!

[smoke08]

Πολύ σωστό αυτό που λες για την ηλικία, Hilda. Γι΄αυτό οι διατροφικές διαταραχές ξεκινάνε συνήθως στο τέλος της εφηβείας ή στην αρχή της ενηλικίωσης.

[ant_ed]

Ελίνα όλοι λένα να αγαπήσεις τον ευατό σου όπως είναι! Δεν ξέρω αν αυτό είναι εφικτό και το τί ακριβώς εννοούμε αγαπώ τον εαυτό μου. Όταν είχα φτάσει 73 κιλά από 53 που ήμουν, όχι δεν μπορούσα καθόλου να αγαπήσω τον ευατό μου ή πιο σωστά δεν μπορούσα να τον αποδεκτώ. Με σιχαινόμουν αφάνταστα. Ναι ήθελα να ήμουν όμορφη, ζήλευα τα κορίτσια που φορούσαν τζιν και έβλεπα τα ωραία τους πόδια να διαγράφονται, ονειρευόμουν ότι όταν κάποτε αδυνάτιζα θα αγόραζα όμορφα εσώρουχα κτλ. Ωστόσο η σιχαμάρα που αισθανόμουν με ξανάριχνε στα ίδια και έτρωγα για να τιμωρήσω τον ευατό μου, γιατί τεμπέλιαζε η θέλησή μου να ξεκινήσω μια προσπάθεια. Τελικά κατέληξα στο εξής: ναι αγαπάω τον εαυτό μου και αυτό θα του το δείξω κάνοντάς τον ευτυχισμένο. Πώς, κάνοντας προσπάθεια να ξαναγίνω όπως ήμουν πριν! Χρόνια τώρα μετά, τα κιλά αυτά ποτέ δεν τα έβαλα πίσω και ξέρεις γιατί; Γιατί θέλω να με βλέπω γελαστή και όχι να κλαίω. Θέλω να νιώθω χαρούμενη. Έτσι ξεκινάνε όλα, να θέλεις (που όλοι το θέλουν) να είσαι χαρούμενη και θα βρείς τον τρόπο να το πετύχεις.

[sia_ed]

ΑΝΤ δεν αγαπαμε τον ευατο μας αναλογα με τα κιλα μας.αν εχουμε καλη ψυχικη υγεια και ισορροπια οσα κιλα και να εχουμε μπορουμε να βοηθησουμε τον οργανισμο μας να τα αποβαλλει.

[Λίνα_ed]

Το να είσαι 21 είναι τόσο μα τόσο δύσκολο... λογικό είναι. Ένα ευαίσθητο άτομο δεν συμβιβάζεται με όσα συμβαίνουν γύρω, τα "καλά παιδιά" χρεώνονται τις ενοχές των άλλων, και πρέπει συνάμα να σταθούν σε έναν χώρο που δεν συγχωρεί λάθη, είτε λέγεται σπουδές, είτε δουλειά, είτε σχέση ... ακόμη κι αν μου έλεγε κάποιος τώρα να αφήσω τα 41 μου και να γίνω 21 με ένα μαγικό τρόπο, θα έλεγα, όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω! (τα 35 δε θα με χάλαγαν βέβαια, αλλά ΟΚ)

Αυτό που εγώ συνειδητοποίησα παχαίνοντας ήταν ότι αισθανόμουν πιο ασφαλής. Δεν έπαιζα το παιχνίδι των σχέσεων, δεν έπρεπε να δείχνω ωραία, αλλά μετά άρχισα να διαπιστώνω ότι αυτό το καβούκι που είχα κλειστεί δεν εμπόδιζε μόνο τα κακά του έξω κόσμου να έρχονται προς τα μένα, αλλά και τα καλά... και είπα ότι φτάνει, αν δεν αισθανθώ τώρα καλύτερα με τον εαυτό μου, πότε πρέπει να περιμένω να αισθανθώ; στα βαθιά μου γεράματα;

Αλλά τα 21 χρόνια....ναι, τα θυμάμαι με φρίκη...ήμουν 62 κιλά είχα την πεποίθηση ότι ήμουν το πιο χοντρό πλάσμα του κόσμου...όλα στο μυαλό είναι... ας αγαπήσουμε και τον εαυτό μας λιγάκι

[Life!]

"Αλλά τα 21 χρόνια....ναι, τα θυμάμαι με φρίκη...ήμουν 62 κιλά είχα την πεποίθηση ότι ήμουν το πιο χοντρό πλάσμα του κόσμου...όλα στο μυαλό είναι... ας αγαπήσουμε και τον εαυτό μας λιγάκι "


Αχ βρε λινα μια απο τα ιδια! και τι δεν θα εδινα να ημουν τωρα 62 κιλα ..........και ομως τοτε νομιζα οτι ημουν ενα τερας!