Results 1 to 12 of 12
Thread: Φόβος να μείνω μόνη μου
-
03-09-2015, 09:54 #1
- Join Date
- Sep 2015
- Posts
- 2
Φόβος να μείνω μόνη μου
Καλημέρα!
Ονομάζομαι Maya, είμαι 29 ετών.
Μεγάλωσα σε μια πολύ ευτυχισμένη και δεμένη οικογένεια (είμαι μοναχοπαίδι, δεν είχαμε σπουδαία επαφή με άλλους συγγενεις, ουσιαστικά όλα τα χρόνια είμασταν οι 3 μας, οι γονείς μου και εγώ), σπούδασα αυτό που επιθυμούσα, εργάζομαι στο χώρο που εξαρχής επέλεξα (με δυσμενείς συνθήκες βέβαια πράγμα που μου προκαλεί κρίσεις πανικού εδώ και 2-3 χρόνια) και είμαι σε μια πολύ ευτυχισμένη σχέση με τον σύντροφο μου εδώ και 8 χρόνια.
Ενω λοιπόν νιώθω ευγνώμων για αυτά που έχω, παράλληλα, δεν μπορώ να αντέξω τον εαυτό μου όταν μένω μόνη μου.
Ας γίνω πιο σαφής.
Ήμουν ανέκαθεν ψυχαναγκαστικό και αγχώδες άτομο. Απο μικρή ήθελα τα πράγματα να γίνονται με τον δικό μου τρόπο, είχα συγκεκριμένα μοτίβα για τη μέρα μου, απο το τι θα φάω και πότε μέχρι το πως θα διαβάσω, ποια διαδρομή θα ακολουθήσω για να πάω κάπου κτλ. Ήμουν πάντοτε αγχώδης και απαισιόδοξη και ως παιδί, έδειχνα πάντοτε μελαγχολική και σε περιόδους έντονης θλίψης και άγχους, κατέφευγα στον (ήπιο) αυτοτραυματισμό. Δεν είχα ποτέ αυτοκτονικές τάσεις, απλώς κοβόμουν με την ελπίδα να "ξεχάσω" λίγο το πρόβλημα μου. Επίσης, ήμουν ανέκαθεν μοναχικό άτομο, είχα συνήθως 1-2 κοντινούς φίλους με τους οποίους μιλούσα για πιο ουσιαστικά θέματα αλλά δεν επιζητούσα την καθημερινή παρουσία τους στη ζωή μου. Γενικά νομίζω μέχρι τα 20-21 μου, ήμουν ικανοποιημένη απλά και μόνο με το να καθήσω να διαβάσω το βιβλίο μου η να πάω σε ένα μουσείο μόνη μου...
Μέχρι που ήλθε στη ζωή μου ο σύντροφος μου που είναι το άκρως αντίθετο απο εμένα: αισιόδοξος, χαλαρός, εξαιρετικά κοινωνικός, πολύ εξωστρεφής. Απο τη στιγμή που τον γνώρισα άρχισα να νιώθω οτι ένα αόρατο χέρι με τραβάει απο έναν λάκο που βρισκόμουν και μου γνωρίζει μια άλλη πτυχή της πραγματικότητας: ένιωθα πιο πολύ αυτοπεποίθηση (πράγμα που είχε αντίκτυπο και στις σπουδές και στο επαγγελματικό μου ξεκίνημα, απο μετριοπαθής άρχισα να νιώθω πολύ πιο σίγουρη και τολμηρή), γνώρισα πολλούς και ενδιαφέροντες ανθρώπους (και αναγκαστηκα να γίνω πιο επικοινωνιακή και να αρχίσω να εμπιστεύομαι ανθρώπους). Βέβαια, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ ριζικά: εξακολουθώ να προτιμώ μια βραδιά με το βιβλίο μου απο ένα ξέφρενο πάρτυ με πολύ κόσμο και ακόμα είμαι προσκολλημένη στις ρουτίνες μου αλλά νιώθω πολύ πιο αισιόδοξη και τολμηρή ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ.
Όταν τα πράγματα με τη δουλειά μου άρχισαν να μην πηγαίνουν καλά, ο σύντροφος μου ήταν το καταφύγιο μου. Όταν έχασα κάποια αγαπημένα μου πρόσωπα, ο σύντροφος μου με βοήθησε να αντιμετωπίσω το πένθος μου. 'Οσα χρόνια είμαστε μαζί, ό,τι και να έχει συμβεί, δεν νιώθω ποτέ την ανάγκη να αυτοτραυματιστώ. Όταν έχασα τη δουλειά μου και άρχισα να παθαίνω κρίσεις πανικού, ο σύντροφος μου ήταν εκεί και με βοηθούσε να ξεπεράσω την κάθε κρίση, να μάθω να την κατακτώ. Όταν έχασε εκείνος τη δουλειά του, δεν κατέφυγε στην αυτολύπηση αλλά αντιμετώπιζε την όλη κατάσταση με αισιοδοξία και μου μετέδιδε αυτή την αισιοδοξία.
Και εκεί ειναι το πρόβλημα. Το θέμα μου είναι οτι κάθε μέρα, ανυπομονώ για τη στιγμη που θα γυρίσω στο σπίτι και θα τον δώ και θα κοιμηθουμε μαζί. Ό,τι καλό μου συμβαίνει μέσα στη μέρα, σπεύδω να το μοιραστώ μαζί του. Οταν έχω μια κακη μέρα, ανυπομονώ να τον δώ το βραδύ για να νιώσω καλύτερα. Νιώθω σαν να είναι το παυσίπονο μου, το ναρκωτικό μου. Η νέα του δουλειά απαιτεί ταξίδια στο εξωτερικό: αρχικά ταξίδευε εντός ελλάδας για λίγες μέρες και μπορούσα να το διαχειριστώ γιατί ήξερα οτι μπορώ ανα πάσα στιγμή, αν με πιάσει πανικός, να τον πάρω τηλέφωνο και να τον ακούσω. Τώρα όμως ταξιδευει πολύ και στο εξωτερικό, ακόμα και για βδομάδες. Κάθε φορά που φεύγει, είμαι όλο και χειρότερα. Κλαίω όλη μέρα, με πιάνει πανικός οτι κάτι του συμβαίνει και δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί του, μετα με πιάνει πανικός οτι παθαίνω κάτι και δεν μπορω να ζητησω τη βοήθεια του. Αυτοτραυματίστηκα 2 φορές. Δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια μόνη μου. Γυρίζω απο τη δουλειά και είμαι ράκος συναισθηματικά. Δεν έχω όρεξη να μαγειρέψω τίποτα επειδή δεν είναι εκείνος εδώ να το μοιραστούμε.
Δεν είναι φυσιολογικά όλα αυτά. Πως μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου?
- 03-09-2015, 10:46 #2
- Join Date
- Aug 2010
- Posts
- 916
Θα σε προτρέψω να πας σε έναν ψυχολόγο για αρχή. Να δουλέψεις με τον εαυτό σου δηλαδή. Υπάρχουν κάποιες αντιφάσεις σε αυτά που γράφεις. Λες πως έχεις προβλήματα στη δουλειά σου, λες πως είσαι ψυχαναγκαστική, λες πως είσαι μοναχική και λες πως είσαι ευγνώμων για αυτά που έχεις αλλά δεν μπορείς να αντέξεις να μένεις μόνη σου λες και δεν έχεις προβλήματα δηλαδή. Η αντίφαση εδώ έγκειται στο γεγονός πως αν έχεις αυτά που ανέφερες, είναι λογικό να στεναχωριέσαι και να αγχώνεσαι. Νιώθω σαν να πιέζεσαι να αποδεχτείς πως δεν υπάρχει κάποιο ζήτημα, αλλά πως το δημιουργείς εσύ ως δια μαγείας. Είναι λάθος αυτή η οπτική για μένα. Έτσι νομίζω δηλαδή, όμως είναι λογικό να νιώθεις έτσι. Έτσι νιώθαμε ΌΛΟΙ στην αρχή! Για αυτό σε προτρέπω για ψυχολόγο και μετά βλέπεις. Ας δώσουν τα φώτα τους και οι άλλοι.
Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά, πάντα πάντα θα `ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει.
03-09-2015, 11:02 #3
- Join Date
- Mar 2010
- Posts
- 1,663
Η γνωστικού τύπου ψυχοθεραπεία μπορεί να σε βοηθήσει στο πρόβλημά σου. Η έννοια της "δεμένης" οικογένειας είναι αρκετά παρεξηγημένη αφού το δέσιμο αυτό συχνά κοστίζει στην ικανότητα για αυτονομία, ανεξαρτησία και διαφοροποίηση. Η ελλιπής ικανότητα για τα παραπάνω, συνήθως μας προκαλεί πολύ περισσότερο την ανάγκη να αναζητούμε την παρουσία άλλων ανθρώπων με τους οποίους νιώθουμε οικία προκειμένου να ανακουφίζεται το άγχος.
03-09-2015, 11:07 #4
- Join Date
- Sep 2009
- Posts
- 22,842
ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΠΡΩΤΑ ΜΙΑ ΑΚΡΗ ΣΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΣΤΕ
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΟΝΟΩ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΑΛΛΑ ΣΤΗΡΙΖΕΣΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΠΑΝΩ ΤΟΥ
ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΠΩΣ ΤΟΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥΦιλικά ο φτωχόΜπίνες της διπλανής πόρτας :)))
03-09-2015, 12:47 #5
- Join Date
- Sep 2012
- Location
- Crete
- Posts
- 179
αχ ποσο σε καταλαβαινω πολλα τα εχω περασει και γω !!κανε καταρχην οσα περισσοτερα πραγματα που σε ευχαριστουν για αρχη! βρες αλλα ατομα που θα μπορουσαν επισυς να σε καταλαβαινουν, καλα να περνας!
03-09-2015, 12:56 #6
- Join Date
- Aug 2015
- Location
- νησια bora bora
- Posts
- 4,715
με τοσες κρισεις πανικου δεν φροντισες να πας σε καποιον ειδικο να σε βοηθησει?... τι ακριβως περιμενεις? το καλομαθημενο μοναχοπαιδι που εχει τους αλλους το το φροντιζουν και να το προσεχουν πρεπει να φυγει απο πάνω σου καποια στιγμη, μεγαλωσες πια... καλη τυχη με τον ψυχολογο και καλη απογαλακτηση
03-09-2015, 20:49 #7
- Join Date
- Sep 2015
- Posts
- 2
Πάντα υποτιμούσα τις κρίσεις πανικού μου... κάποτε είχε πάθει κρίση πανικού η μάνα μου και είχε έλθει ασθενοφόρο καθώς όλοι νόμιζαν οτι παθαίνει εγκεφαλικό.. έκτοτε λοιπόν θεώρησα οτι εφόσον είναι σε μικρότερη κλιμακα τα συμπτώματα των δικών μου κρίσεων, μπορώ να τις αγνοησω...και όντως είναι, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει οτι παθαίνω κρίση πανικού την ώρα που την παθαίνω (εκτός απο τη μαμα μου και το συντροφο μου) γιατι μπορεί να έχω χλωμιάσει, να ακουω παντού το σφυγμο μου και να είμαι βέβαιη οτι ανα πάσα στιγμή θα κάνω εμετό η θα λιποθυμήσω η θα πάθω εγκεφαλικό αλλά παράλληλα συνεχίζω να δουλευω η να καθομαι στο μετρο η να ψωνιζω στο super market...οπότε εφόσον δεν ειναι ορατό στους άλλους, πολλές φορές επέλεγα να το αγνοήσω... επίσης, όταν ειχα απευθυνθεί σε έναν ψυχολογο του πανεπιστημιου για το άγχος που βιωνα τοτε και του είχα αναφέρει και τις κρίσεις πανικού και τους αυτοτραυματισμούς και τις φοβίες μου (περνούσα και μια σκοτεινή φάση και του τα είχα πεί extra δακρυβρεχτα τοτε), μου είχε πει οτι εφόσον δεν θέλω να αυτοκτονήσω, να βλάψω κάποιον και δεν έχω παραισθήσεις, να σταματήσω να διιλίζω τον κώνωπα και να ασχολούμαι και οτι είμαι μια υγιέστατη κοπέλα. Οπότε έκρινα οτι δεν χρειάζομαι γιατρό.
Είναι αυτό ακριβώς που λές, Ρέα: πάντα με παρότρυναν να απογαλακτιστω οικονομικά και πρακτικά (και το καταφερα, ευτυχως θεε μου, αυτο μου ελειπε) και δεν μπορεσα ποτε να απογαλακτιστω συναισθηματικά. Έφυγα απο τη συναισθηματική σιγουριά των γονιών μου και προσγειώθηκα στη συναισθηματική σιγουριά του συντρόφου μου. Δεν ξέρω σε ποια φάση της ζωής μου έχασα τη μπάλα, που έκανα το λάθος. Το μόνο που βλέπω είναι οτι τωρα που είναι σε ταξίδι ο σύντροφος μου, σερνομαι στα πατωματα και οι κρίσεις πανικού μου είναι πιο έντονες επειδή αφενός έχω τη μόνιμη ανησυχία που βρίσκεται και αν είναι καλά και αφετέρου σκέφτομαι το εφιαλτικό σενάριο στην επόμενη κρίση πανικού να πάθω στ'αλήθεια εγκεφαλικό..
Θεωρείτε δηλαδή οτι δεν είναι κάτι που μπορώ να δουλέψω μόνη μου και καλό θα ηταν να απευθυνθω σε κάποιον ειδικό? Στην περίπτωση αυτη, πρέπει να πάω σε ψυχολόγο, ψυχοθεραπευτή η ψυχίατρο?
04-09-2015, 00:07 #8
- Join Date
- Sep 2009
- Posts
- 22,842
κοιταξε εισαι ψημενη σε ολο αυτο οπυ σου συμβαινει και οπλυ χαιρομαι εγω προσωπικα γι αυτο
αλλα γτ να ταλαιπωρησε οταν μπορεισ να παρεισ ενα ωραιοτατο αντικαταθλιπτικο και να ησυχασεισ
σε μεγαλο βαθμο η να πασ σε ενα ψυχολογο και να σε ξεμπερδεψει αμα θεσ να ανοιχτεισ καπου
μια χαρα τα λεσ παντωσ τα χεισ καταλαβει ακριβωσ οπωσ ειναι τα πραγματαΦιλικά ο φτωχόΜπίνες της διπλανής πόρτας :)))
04-09-2015, 06:05 #9
- Join Date
- Feb 2013
- Location
- σε 1 λιμνουλα!
- Posts
- 14,042
δεν μπορώ να αντέξω τον εαυτό μου όταν μένω μόνη μου.
04-09-2015, 09:26 #10
- Join Date
- Mar 2010
- Posts
- 1,663
Φαντάζομαι ότι κι εσύ το πίστεψες αυτό. Τέτοια γεγονότα διαμορφώνουν πεποιθήσεις που μας κάνουν να βλέπουμε την ζωή απειλητική αφού θα μας πάρει αυτούς που αγαπούμε. Για ένα παιδί το να βλέπει τον γονιό του σε μία τέτοια κατάσταση είναι τραυματικό και φαντάζομαι ότι αυτό δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Εάν έχουμε μάθει να βλέπουμε την ζωή ως απειλητική ή τον εαυτό ως ευάλωτο απέναντι στις απειλές αυτές (οι οποίες είναι πλασματικές), είναι πιθανό να εξαρτόμαστε περισσότερο από την παρουσία των άλλων για να νοιώσουμε ασφάλεια.
Θεωρείτε δηλαδή οτι δεν είναι κάτι που μπορώ να δουλέψω μόνη μου και καλό θα ηταν να απευθυνθω σε κάποιον ειδικό? Στην περίπτωση αυτη, πρέπει να πάω σε ψυχολόγο, ψυχοθεραπευτή η ψυχίατρο?
05-09-2015, 09:42 #11
- Join Date
- Aug 2015
- Location
- νησια bora bora
- Posts
- 4,715
05-09-2015, 09:58 #12
- Join Date
- Aug 2015
- Location
- νησια bora bora
- Posts
- 4,715
το να απευθυνθεις σε καποιον για να τακτοποιησεις τις σκεψεις σου...δεν σημαινει οτι δεν τα καταφερες μονη σου. ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ είναι λογικο να καταβαλεσαι απο τοσο αγχος και να μπερδευεσαι. εισαι πολυ εξυπνο κορίτσι αλλα και ολη η εξυπναδα μας μπορει να μας συγχισει ακομα περισσοτερο. Θες μια υγιή σχεση τόσο με τον συντροφό σου, όσο και με τον εαυτό σου .. το σωμα σου σε προειδοποιει με κρισεις πανικού... εχεις μπερδευτει και αποπροσανατολιστει για καποιο λόγο, ισως υπάρχει κατι αλλο που φοβασαι και δεν θελεις να το δεις. οι κρισεις πανικου οταν δεν αντιμετωπιστουν σωστα, που αναθεμα τον κομπογιαννητη που επεσε στον δρομο σου και εσενα κοριτσακι μου, μπορει να ειναι το κατωφλι μια ωραιοτατης καταθλιψαρας... που ευτυχως για σενα ειναι ακομη σε πρωιμο σταδιο και θα αντιμετωπιστει με εναν καλο ειδικο. τωρα το ειδος... το επιλεγεις εσυ... μεσω διαδυκτιου μπορεις να πληροφορηθεις για τον καθε ενα ...γιατην δουλεια που κανει και να επιλεξεις το ειδος που σου ταιριαζει γκουγλαρε ανελεητα... γκουγκλαρε χωρις φοβο και με πολυ παθος!... περιμενω να μαθω τα νεα σου κοριτσακι μου ...
Similar Threads
-
ΦΟΒΟΣ ΦΟΒΟΣ ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ,ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ,ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΟΥ...
By POP in forum Ψυχαναγκασμοί - Ιδεοψυχαναγκαστική ΔιαταραχήReplies: 9Last Post: 19-10-2021, 20:15 -
Φοβαμαι να μεινω μονη μου
By katerina18 in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης ΔιαταραχήReplies: 34Last Post: 12-09-2014, 23:45 -
Φοβάμαι να μείνω μόνη μου!
By Freya in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης ΔιαταραχήReplies: 13Last Post: 21-08-2014, 19:51 -
φοβαμαι οτι θα μεινω για παντα μονη μου?
By sonia_21 in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότηταReplies: 59Last Post: 05-09-2013, 14:42 -
Κι αν μείνω μόνη?
By La_ViTa in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης ΔιαταραχήReplies: 51Last Post: 14-04-2010, 16:07
Μουδιάσματα και τρελό άγχος
16-06-2024, 15:27 in Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή