Eνας χρονος μετα

[Toxikos1994]

Είχα ξαναγράψει στο φορουμ ενα χρονο πριν. Ειχα χωρισει μετα απο 8 χρονια σχεση και με εριξε πολυ. Απο τοτε τα πράγματα δεν εχουν φτιάξει , αντιθετως το αγχος και η θλιψη εχουν γινει πλεον ενα με την καθημερηνοτητα μου. Εχουν δημιουργηθει κοινωνικα προβληματα καθως νιωθω πως με κοιτανε περιεργα σαν κατι να εχω, νιωθω πως οι φιλοι μου απομακρυνονται απο μενα λογω της καταστασης μου , η οποια οσο και να προσπαθω να το κρυψω δεν ειναι δυνατο (ή ετσι μου φαινεται εμενα τουλαχιστον). Εχω γινει εχθρικος με την οικογενεια μου και ειδικα με την μητερα μου κατηγοροντας την για ολα. Δεν ευχαριστιεμε τιποτα. Σκεφτομαι ποσο ομορφα περναει το κοριτσι με άτομα που και εγω περναγα καλα και δεν μπορω πια να ειμαι εκει. Οι ενοχες και η θλιψη μου σχετικα με το κοριτσι ειναι κατι που ζω μαζι τους σε καθε λεπτο της μερας μου . Οταν βγαινω με φιλους δεν εχω τι να συζητησω και νιωθω ασχημα για αυτο, με αποτελεσμα να φαινεται πως κατι δεν παει καλα με μενα. Καθημερινα οι αρνητικες σκεψεις με φτανουν σε σημειο που νιωθω βαρυ το κεφαλι μου. Το αλκοολ καπως βοηθεια στην κοινωνικοποιηση μου, αλλα προφανως δεν γινεται να ζεις ετσι. Φοβαμαι πως θα μεινω ολομοναχος για παντα. Προσφατα για πρωτη φορα στη ζωη μου περασα μια φαση αδρανιας, καθως ολη μερα καθομαι στον καναπε μπροστα απο το λαπτοπ κοιτωντας ανουσια βιντεο. Δεν επιθυμω να βγω εξω απο το σπιτι γιατι αρχικα δεν θελω να δω το κοριτσι και δευτερον νιωθω ασχημα για τον εαυτο μου να με βλεπει ο κοσμος ετσι. Οι κοντινοι μου ανθρωποι μου λενε πως δειχνω μια χαρα, αλλα δεν τους πιστευω. Εχω χασει πολλα κιλα και δειχνω στεναχορος συνεχως( ή ετσι τουλαχιστον νομιζω εγω). Νιωθω ενοχες για καθε μου λεξη και κινηση, αναλυω συνεχεια το παρελθον και νιωθω πως καθε μου κουβεντα με καποιον και καθε σκεψη για κατι θα εχει σκοπο να κανει κακο σε καποιον. Νιωθω πως οταν βρισκομαι στον ιδιο χωρο με καποιον ανθρωπο, εστω και εναν προς τον καταστρεφω. Δυσκολευομαι να παρω αποφασεις καθως θεωρω πως θα εχουν αρνητικο αντικτυπο κατι που με αφηνει στασιμο. Αγοραζω ρουχα να καλυψω λιγο το κενο της ανανεωσης. Το κυριοτερο ειναι οι ενοχες και η θλιψη για συμβαντα του παρελθοντος που μετανιωνω πικρα. Σκεφτομαι τα χειροτερα για το κοριτσι. Νιωθω πως της εχω καταστρεψει τη ζωη, αλλα απο την αλλη νιωθω πως ολο αυτο γινεται για να παρω καποια μαθηματα και πως θα ξαναγυρισει. Υπηρξα με δυο κοριτσια αυτο το διαστημα αλλα υστερα απο μια δυο ημερες επικοινωνιας σταματησα να τους μιλαω. Δεν ενιωθα καλα, δεν με γεμιζαν δεν ημουν ανετος(προφανως δεν φταινε σε τιποτα αυτες). Γενικα ο μεγαλυτερος πονος ειναι που δεν μπορω να της μιλησω πια. δεν θελω να της μιλησω και να την ριξω ενω ζει μια χαρα. Αλλα απο την αλλη κατι μου λεει πως με περιμενει.Εχω αρχισει να πιστευω στο καρμα και τα ζωδια 100%(ασχετο αλλα σκεφτομαι το καρμα καθε μερα). Αυτα πανω κατω, σε γενικες γραμμες. Θα το ελεγα περισσοτερο μικρο μηνυμα απογνωσης.

[Toxikos1994]

Τιποτα ουτε εδω?

[Έρις]

Αν μείνεις μόνος σου, θα είναι δική σου επιλογή. Την κοπέλα, που χωρίσατε δεν μπορείς να την έχεις (όπως λες)... βιώνεις ήδη μία απώλεια, γιατί διώχνεις και τους υπόλοιπους ανθρώπους από τη ζωή σου, καταδικάζοντας σε να βιώνεις και άλλες απώλειες. Όπως γράφεις, έχει περάσει ήδη ένας χρόνος από τότε που χωρίσατε... είναι αρκετός καιρός... Δεν έχει νόημα να σπρώχνεις τον εαυτό σου σε μελάγχολία και μοναξιά. Απενοχοποίησε τον εαυτό σου για τα λάθη που έχεις κάνει και προσπάθησε να μην τα ξακάνεις.

[Toxikos1994]

Μου λειπει πολυ ομως. ΘΑ ηταν πολυ καλο να μιλησουμε για οτι εγινε

[melina20]

Ισως να μην ειμαι η καταλληλη για να δινω συμβουλες..αλλα αφου σου λειπει τοσο πολυ οπως λες γιατι δεν κανεις μια προσπαθεια να μιλησετε να πεις ολα οσα νιωθεις;και πουθενα ναην οδηγησει θα ξερεις οτι τουλαχιστον το προσπαθησες εκανες ο,τι μπορουσες...αρα θα τα εχεις καλα με τον εαυτο σου!

[Toxikos1994]

Οι εκρηξεις ομως? το αγχος και η απογοητευση? πως λυνονται τα θεματα αυτα. ειναι πολλα που με απασχολουν. ολη αυτη η ιστορια με τον χωρισμο με αφηνει πισω σε ολα. στη σχολη, τη ζωη,... σε ολα.

[dimitriseas]

εγω το βλεπω οτι ολα στο μυαλο σου ειναι ,, σε εχει παρει πολυ απο κατω ο χωρισμος... ισως να κανεις καποιες προσπαθειες να τα ξαναβρειτε,, αν δεν αποδωσουν τοτε πρεπει να στηριχτεις στον εαυτο σου και να προχωρησεις στη ζωη σου,, ειναι πολυ μικρη να μενουμε κολημενοι σε ατομα και καταστασεις.. σκεψου οτι ισως βρεθει κατι καλυτερο

[delmem-190819a]

Είχα ξαναγράψει στο φορουμ ενα χρονο πριν. Ειχα χωρισει μετα απο 8 χρονια σχεση και με εριξε πολυ. Απο τοτε τα πράγματα δεν εχουν φτιάξει , αντιθετως το αγχος και η θλιψη εχουν γινει πλεον ενα με την καθημερηνοτητα μου. Εχουν δημιουργηθει κοινωνικα προβληματα καθως νιωθω πως με κοιτανε περιεργα σαν κατι να εχω, νιωθω πως οι φιλοι μου απομακρυνονται απο μενα λογω της καταστασης μου , η οποια οσο και να προσπαθω να το κρυψω δεν ειναι δυνατο (ή ετσι μου φαινεται εμενα τουλαχιστον). Εχω γινει εχθρικος με την οικογενεια μου και ειδικα με την μητερα μου κατηγοροντας την για ολα. Δεν ευχαριστιεμε τιποτα. Σκεφτομαι ποσο ομορφα περναει το κοριτσι με άτομα που και εγω περναγα καλα και δεν μπορω πια να ειμαι εκει. Οι ενοχες και η θλιψη μου σχετικα με το κοριτσι ειναι κατι που ζω μαζι τους σε καθε λεπτο της μερας μου . Οταν βγαινω με φιλους δεν εχω τι να συζητησω και νιωθω ασχημα για αυτο, με αποτελεσμα να φαινεται πως κατι δεν παει καλα με μενα. Καθημερινα οι αρνητικες σκεψεις με φτανουν σε σημειο που νιωθω βαρυ το κεφαλι μου. Το αλκοολ καπως βοηθεια στην κοινωνικοποιηση μου, αλλα προφανως δεν γινεται να ζεις ετσι. Φοβαμαι πως θα μεινω ολομοναχος για παντα. Προσφατα για πρωτη φορα στη ζωη μου περασα μια φαση αδρανιας, καθως ολη μερα καθομαι στον καναπε μπροστα απο το λαπτοπ κοιτωντας ανουσια βιντεο. Δεν επιθυμω να βγω εξω απο το σπιτι γιατι αρχικα δεν θελω να δω το κοριτσι και δευτερον νιωθω ασχημα για τον εαυτο μου να με βλεπει ο κοσμος ετσι. Οι κοντινοι μου ανθρωποι μου λενε πως δειχνω μια χαρα, αλλα δεν τους πιστευω. Εχω χασει πολλα κιλα και δειχνω στεναχορος συνεχως( ή ετσι τουλαχιστον νομιζω εγω). Νιωθω ενοχες για καθε μου λεξη και κινηση, αναλυω συνεχεια το παρελθον και νιωθω πως καθε μου κουβεντα με καποιον και καθε σκεψη για κατι θα εχει σκοπο να κανει κακο σε καποιον. Νιωθω πως οταν βρισκομαι στον ιδιο χωρο με καποιον ανθρωπο, εστω και εναν προς τον καταστρεφω. Δυσκολευομαι να παρω αποφασεις καθως θεωρω πως θα εχουν αρνητικο αντικτυπο κατι που με αφηνει στασιμο. Αγοραζω ρουχα να καλυψω λιγο το κενο της ανανεωσης. Το κυριοτερο ειναι οι ενοχες και η θλιψη για συμβαντα του παρελθοντος που μετανιωνω πικρα. Σκεφτομαι τα χειροτερα για το κοριτσι. Νιωθω πως της εχω καταστρεψει τη ζωη, αλλα απο την αλλη νιωθω πως ολο αυτο γινεται για να παρω καποια μαθηματα και πως θα ξαναγυρισει. Υπηρξα με δυο κοριτσια αυτο το διαστημα αλλα υστερα απο μια δυο ημερες επικοινωνιας σταματησα να τους μιλαω. Δεν ενιωθα καλα, δεν με γεμιζαν δεν ημουν ανετος(προφανως δεν φταινε σε τιποτα αυτες). Γενικα ο μεγαλυτερος πονος ειναι που δεν μπορω να της μιλησω πια. δεν θελω να της μιλησω και να την ριξω ενω ζει μια χαρα. Αλλα απο την αλλη κατι μου λεει πως με περιμενει.Εχω αρχισει να πιστευω στο καρμα και τα ζωδια 100%(ασχετο αλλα σκεφτομαι το καρμα καθε μερα). Αυτα πανω κατω, σε γενικες γραμμες. Θα το ελεγα περισσοτερο μικρο μηνυμα απογνωσης.

Toxikos1994 σίγουρα 8 χρόνια δεν είναι και λίγα, αλλά εφόσων ένα χρόνο μετά το χωρισμό δεν την έχεις ξεπεράσει καθόλου, πάει να πει πως δεν το έχεις αποδεχτεί. Υπάρχουν ορισμένα στάδια στο χωρισμό και γενικότερα στην απώλεια, τα οποία για τα περάσεις πρέπει να το πάρεις απόφαση. Όση δουλειά κι αν κάνει ο πανδαμάτωρ χρόνος, εσύ την καταστρέφεις με τις σκέψεις σου και με τη γενικότερη νοοτροπία σου, έχοντας μπει σε ένα φαύλο κύκλο.

Γιατί χωρήσατε με την κοπέλα και γιατί νιώθεις ότι της κατέστρεψες τη ζωή;