Δεν αντέχω άλλο!!!!

[isabella3001]

Καλησπέρα σε όλους και σας ευχαριστώ πολύ για την βοήθεια και το ενδιαφέρον... Για να πω πιο ολοκληρωμένα την ιστορία μου, τώρα που είναι ακόμα νωρίς και δεν με έχουν πιάσει οι σκέψεις, θα ξεκινήσω με το εξής...Πήγα για πρώτη φορά σε ψυχίατρο στα 15 μου χρόνια, σε παιδοψυχίατρο δηλαδή, μετά από συνεχόμενες εκρήξεις θυμού και βίας στο οικογενειακό μου περιβάλλον...Έκανα συνεδρίες για 3 χρόνια, μέχρι τα 18 μου περίπου, ώσπου η γιατρός μου νικήθηκε από την επάρατη νόσο...Εκείνη την εποχή, μιλούσαμε συνεχώς για το θέμα του άγχους μου, ένα άγχος σε υπέρτατο βαθμό που δεν με άφηνε να κοιμηθώ τα βράδια ή να έχω κανονικό κύκλο περιόδου, καθώς και για την κατάθλιψη που με βασάνιζε...Πόρισμα ακριβώς δεν είχα ποτέ μου, δεν ξέρω αν συζητούσε κάτι με την μαμά μου που δεν το έχω μάθει ακόμα, αλλά "ταμπέλα" δεν έβαλε ποτέ σε αυτό που είχα, πέρα από θλίψη και άγχος...Ξεκίνησα τα risperdal και τα bespar και είχα βρει λίγο τον εαυτό μου, αν και εκείνη την περίοδο την θυμάμαι σαν σε όνειρο, μέσα από μια ομίχλη...μετά την γιατρό, πήγα σε πολλούς άλλους, προσπαθώντας να βρω κάποιον να ταιριάζω και να τον εμπιστεύομαι, πήγαινα, οι μισοί μου έλεγαν πως όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της σύγκρουσης μεταξύ του EQ και του IQ , μιας και έχω αρκετά υψηλό δείκτη νοημοσύνης αλλά πολύ χαμηλό συναισθηματικό δείκτη, μερικοί ότι είναι το άγχος μου, έκανα εγκεφαλογραφήματα, εξετάσεις, τα πάντα, ότι χρειαζόταν..μόλις πέρασα στο πανεπιστήμιο, δεν ένιωθα την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον, αν και πονούσα πολύ και συνεχώς αφού έκανα το λάθος και ξεκίνησα μια σχέση εξάρτησης-από την πλευρά μου, που με μείωνε συνεχώς και αδιαφορούσε, χωρίς ποτέ να του πω το παραμικρό για το τι περνούσα...νόμιζα τότε ότι έτσι θα γίνω καλά...τα χρόνια πέρασαν, άλλαξα σχολή, και μαζί με αυτό ήρθε και η καταστροφή...για 3 μήνες έπεσα σε βαριά κατάθλιψη, δεν ήθελα να βγαίνω από το σπίτι, έκλαιγα συνεχώς και έβρισκα παρηγοριά στο φαγητό...ευτυχώς είχα έναν υπέροχο άνθρωπο κοντά μου που για να μην τον στενοχωρώ με αυτά που περνούσα, έκανα τα πάντα για να γίνω καλά και να στηρίζω εκείνον αντί για τον εαυτό μου...τότε ήταν που αποφάσισα να ξανά πάω σε ψυχίατρο...έκανα συνεδρίες έναν χρόνο, μου έγραψε πολλά φάρμακα εκείνη την περίοδο όπως πχ ladose για την κατάθλιψη και τα κιλά που είχα πάρει μετά την άσχημη φάση, bespar για το άγχος και άλλα πολλά...η διάγνωση ήταν αγχώδεις διαταραχές, ιδψ για μερικά θέματα, κοινωνική φοβία...αλλά δεν ένιωθα καλυμμένη, δεν ένιωθα καλά...ώσπου πριν λίγο καιρό, μετά την χρήση zolotrin, έπαθα μανιοκαταθλιπτικό επεισόδιο στο σπίτι και αποφάσισα να τα σταματήσω όλα...άρχισα να ψάχνω στο ίντερνετ συμπτώματα και θεραπείες, προσπάθησα να εφαρμόσω ότι έμαθα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δυστυχώς αντί να γινόμουν καλύτερα, ένιωθα όλο και χειρότερα...και μετά από διάφορα άσχημα αυτό το καλοκαίρι, έχω φτάσει στην ίσως χειρότερη περίοδο που έχω περάσει...νιώθω κενή συναισθηματικά, ανίκανη να νιώσω συναισθήματα πέρα από φόβο, πόνο και άγχος, αναπτύσσω κάθε μέρα και καινούριους καταναγκασμούς και οι φοβίες μου έχουν ξεπεράσει κάθε όριο...παίρνω για παράδειγμα το λεωφορείο και μου κολλάει η σκέψη πως τα τρακάρει ο οδηγός και θα σκοτωθούμε και θα καταστρέψω την οικογένεια μου αφού δεν θα καταφέρουν ποτέ να ξεπεράσουν τον χαμό μου...ανεβαίνω 3 φορές τις σκάλες για να πάω στο δωμάτιο μου και να δω ότι το φως είναι όντως κλειστό, το βράδυ βλέπω με την φαντασία μου ανθρώπους να με κοιτούν στο σκοτάδι και άλλα πολλά που όσο τα περιγράφω τόσο με πονάνε και με βασανίζουν...και παρόλα αυτά, νιώθω ότι έχω κουραστεί να τρέχω σε γιατρούς που δεν μου λένε τι έχω στο 100%...έχω απογοητευτεί και από αυτούς και από τον εαυτό μου που δεν μπορεί να γίνει καλά...αυτά...συγγνώμη για το μεγάλο ποστ...

[Astrolavos]

Καλησπέρα,

Καταλαβαίνω απόλυτα αυτά που περιγράφεις γιατί έχω ζήσει ανάλογες καταστάσεις.
Κάποτε στα πλαίσια της ψυχοθεραπείας μετά από παρακίνηση του ειδικού, έγραφα σ' ένα χαρτί όποια σκέψη, ιδεοληψία, καταναγκασμό με ταλαιπωρούσε. Κι όταν ήμουν θεωρητικά σε μια πιο ήρεμη κατάσταση διάβαζα την λίστα και προσπαθούσα να ιεραρχήσω την σημαντικότητα του κάθε καταναγκασμού έτσι ώστε τον λιγότερο σημαντικό-αναγκαστικό να τον κόψω χωρίς να τον αντικαταστήσω με κάποιον άλλον.
Το γεγονός πως είχα γεμίσει σελίδες ιδεοληψιών με ταρακούνησε και με έκανε να συνειδητοποιήσω πιο ρεαλιστικά το μέγεθος του προβλήματος.
Βέβαια αυτό ήταν μόνο ένα κομμάτι της συνολικής ψυχοθεραπείας αλλά νομίζω πως είχε κάποιο αποτέλεσμα τουλάχιστον για εκείνη την περίοδο.

[elis]

ΕΓΩ ΠΑΛΙ ΤΑ ΑΝΑΠΟΔΑ ΤΟ ΧΩ ΜΕΓΑΛΟ ΤΟ ΗΚΙΟΥ
ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΚΙΟΥ ΜΙΚΡΟ

[Deleted-member-250416b]

εμενα ολα μου τα κιου ειναι σε επιπεδο ραδικιου(συγνωμη δεν κρατηθηκα επρεπε να πω μια βλακεια)
ισαβελα μου, καταλαβαινω την αγανάκτηση σου. και εγω ετσι ήμουν με το θεμα των γιατρων , ειχα κανει 8 χρόνια ψυχαναλυση και ελεγα οκ δεν πάει αλλο με τους κομπογιαννητες!
ενα κομματι του εαυτου μας όμως εχει συνηθίσει με αυτον τον τροπο διευθετησης προβληματων, και ακομα και αν το διαπραγματευομασταν μονοι μας... ειχαμε πάντα εναν ψυχοκουκου μεσα στο μυαλό μας...
πρεπει να ξαναδοκιμασεις, αν θες χωρις χαπια αυτη τη φορα...ετσι και αλλιως δεν θα πας ψαρωμενη όπως πήγαινες, τωρα εχεις αλλη πειρα και ξερεις τι θα κανεις αν πεσει παλι σε αχρηστο γιατρο. ζητησε του να μην σου δωσει χαπια και κρατα μαζι του μια συστηματικη θεραπεια...ακομα και αν την αμφισβητεις ...οταν ξερεις οτι υπάρχει καποιος να συζητησεις, το αγχος σου μειωνεται.
αν δεν θες γιατρο υπάρχου βιωματικα σεμιναρια -θεατρικα και διαφορες αλλες εναλλακτικες για να αποφορτιστεις, εστω και το ελαχιστο.

[5-HT 2A]

Ο γιατρός δέν φτανεί να είναι μόνο γιατρός.Πρέπει να είναι και άνθρωπος,να σου μιλήσει να σε πάρει απο το χέρι,να σε βοηθήσει και γραφοντας σου φάρμακα και μιλώντας σου.Απο κεί και πέρα πάρε τα φάρμακα σου και παραδέξου στον εαυτό σου οτι υπάρχει πρόβλημα.Μόνο τότε θα αρχίσεις να το ξεπερνάς.

[marouliw]

Isabella είδα καλυτερα τώρα? Πως τα πας?

[marouliw]

Isabella είσαι καλυτερα τώρα? Πως τα πας?