Έκανα ένα μεγάλο κύκλο που κράτησε σχεδόν 2 χρόνια. Για αυτά τα 2 χρόνια η αρχή του είναι η συναισθηματική σύγκρουση που ένιωσα τότε. Ξεκίνησε όταν κατηγόρησα τον εαυτό μου θεωρώντας λάθος τις επιλογές μου και τη συμπεριφορά μου στο περιβάλλον μου, δεν κρίνω εάν ήταν όντως λάθος ή σωστό. Κρίνοντάς με αυστηρά βρίσκω αρκετά λάθη. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μοιράστηκα τίποτα με κανέναν. Κανείς δεν ήξερε για τα πάνω και τα κάτω μου. Τότε έφτασα μπροστά σε ένα γκρεμό κοίταξα κάτω και είπα να δώσω ένα τέλος σε όλα. Τότε πέρασαν από τα μάτια μου όλες οι εικόνες που θυμόμουν ότι με είχαν σημαδέψει. Κάθε μια τους ήταν ολοκάθαρη κρυστάλλινη, Πόσοι θυμάστε φωτογραφίες του '80 με τα περίεργα λίγο χρώματα από τις Kodak .... αλλά θυμάστε την σκηνή? Υπέροχο... μερικές φορές όχι και τόσο, ένιωσα σαν να με χτυπάει κάτι στο στήθος μου από μέσα προς τα έξω, ένιωσα τόσο πόνο που γονάτισα. Αυτό το θυμάμαι... Θυμάμαι ότι ήμουν παγωμένος, ότι ήταν Γενάρης. Θυμάμαι ότι έπεσα προς τα πίσω και το πρόσωπο του ανθρώπου που το έκανε. Ψυχοθεραπεία όλον αυτόν τον καιρό και αγωγή και άρχισα να εντάσσομαι πάλι σε πιο ήρεμες σκέψεις με μια έντονη προσπάθεια για αλλαγές που άρχισε να δίνει καρπούς. Ένιωσα όμως πάλι την ίδια πτώση. Άρχισα να νιώθω πάλι την ίδια ανάγκη να δω σε χαρτί αυτά που σκέφτομαι. Ήταν σαν καταναγκασμός, μάλλον όχι ήταν η επιθυμία να δω την απόλυτη ένταση των λέξεων δομημένες σε προτάσεις... Κάθε ήχος στο χαρτί έσχιζε κομάτια σάρκας, το είχα ξανανιώσει αυτό τότε με ικανοποιούσε όπως και τώρα. Έγραψα μια σελίδα σκέψεων την δίπλωσα προσεκτικά, την έκρυψα επιμελώς ότι δεν θα την βρει ποτέ κανένας, εξαφάνισα κάθε φωτογραφία μου και ξέσπασα σε λυγμούς για το υπόλοιπο βράδυ ακούγοντας μουσική. Κάθε βράδυ ανοίγω το αγαπημένο μου τετράδιο γράφω λίγες γραμμές κόβω τη σελίδα και με την ίδια ευλάβεια τη διπλώνω και την κρύβω μαζί με τις άλλες. Ακούω την μουσική μου μέχρι το πρωί.
Γιατί εδώ? Γιατί εδώ μπορώ να το κάνω!!!! Γιατί εδώ μπορώ να πω τις λέξεις που με κίνησαν περισσότερο, εδώ θα αποδικωποιηθώ χωρίς τον φόβο του κανιβαλισμού του υπερκερασμού. Μπορώ να φωνάξω έστω κι έτσι αντί να ουρλιάξω στον δρόμο. Να εκτονώσω τον εαυτό μου μοιράζοντας λίγο από αυτόν σε κάποιους. Μετά θα έχει λόγο ο ψυχίατρός μου που είναι στο πλευρό μου. Είμαι περίεργος να δω αν θα παραμείνει πάλι ο ίδιος κυκλος