Σε απογνωση..

[konman]

Οντως το forum κανει δουλεια,γιατι σε βοηθα να εκφρασεις τα συναισθηματα σου σε ατομα που σε καταλαβαινουν,χωρις ενδιασμους και ντροπαλοτητες..Ειμαι λιγο ντροπαλος σε τετοια θεματα,ελπιζω να καταλαβαινεις..

[eirineta]

Γιατί παιδί μου ντροπαλός?

Εδώ ο άλλος σου λέει να βγεις γυμνός από το μπάνιο κι εσύ ντρέπεσαι να βγεις γυμνός μπροστά μας?
Και δε θα δούμε και τίποτα....
Και είμαστε ομοιοπαθούντες...as you see!
Και σιγά τα ωα! Αυτή θα δει άλλα...Εμείς μια ψυχή ΣΑΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ θα δούμε...

Άρα, το point είναι \"άσε τις ντροπές κατά μέρος, άνοιξε την καρδιά σου, μίλα\" και λύση θα βρεθεί...

Διαφωνείς κάπου?

[Φοίβη]

Originally posted by eirineta

Γενικά έχω πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στη δύναμη που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του, ακόμη κι αν δεν το ξέρει.Και έχουμε δύναμη. Μήπως τελικά το γουστάρουμε και λίγο το δράμα?Αυτό το βούλιαγμα? Έχω πιάσει αρκετές φορές τον εαυτό μου να βουλιάζω καινα το γουστάρω...Δεν είναι και πολύ τιμητικό που το λέω μάλλον...

Εγώ πάντως ξέρω στα σίγουρα οτι το γουστάρω το βούλιαγμα και μάλιστα πάρα πολύ! Βασικά, αισθάνομαι σαν να υπάρχουν δύο Φοίβες μέσα μου. Η μια θέλει απλά να βουλιάξει, να χαθεί εκεί μέσα, να αφεθεί. Η άλλη θέλει να απελευθερωθεί από αυτό, να ζήσει στην πραγματικότητα.
Όσο για αυτό που λες οτι χρειαζόμαστε κάτι άλλο για να βγούμε...Κοίτα να δεις. Είχα προσπαθήσει στο παρελθόν να βγω από το υγρό, από το βούρκο αυτό, μόνη μου. Δεν μπορούσα και ήταν λογικό τελικά. Όταν είσαι βυθισμένος στο βούρκο ούτε να κουνηθείς δεν μπορείς! Χρειάζεσαι ένα χέρι να σε τραβήξει...ή ένα κλαδί να πιαστείς, βρε αδερφέ! Κι όταν με το καλό βγεις ολόκληρος τότε αρχίζεις μόνος να κάνεις τα πρώτα διστακτικά βήματα...Τουλάχιστον σε μένα έτσι λειτουργεί.
Για τον φιλοσοφικό μύθο που αναφέρεις θα το σκεφτώ. Πάντα μου μιλούσε αυτός ο μύθος...Αλλά δεν έχω βρει ακόμα γιατί.

[Globy]

Originally posted by eirineta
Globy, καλά όλα περί παιχνιδιού και πρόκλησης, καλά και ότι τον έχει δει δεδομένο αλλά και το να παίξει κι αυτός σαν την κοπέλα......δεν ξέρω, too much! Είναι ψυχοφθόρα από μόνη της η κατάσταση και αυτό (πιστέυω, μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια!) θα κάνει τα πράγματα ακόμη δυσκολότερα...Αν μπεις στο τριπάκι του \"παιχνιδιού\" και της λογικής \"θα την ξεσκίσω πριν με ξεσκίσει\" πρέπει να έχεις πολύ γερό στομάχι. Η κοπέλα είναι τσαμπουκάς και αυτό το παχνίδι το εχει για την πλάκα της. Για τον konman ομως θα είναι πόνος....

Καλή μου Ειρινέτα, δεν έιναι απλά παιχνίδι, πρόκληση ή ποιος θα ξεσκίσει τον άλλον πρώτος. Ούτε θα γίνει ίδιος με την κοπέλα: κατ\'εμέ, η κοπέλα δεν παίζει με σκεπτικό. Απλά θέλει να\'χει κάτι σίγουρο (βεβαια, δε διάβασα παρα πολύ τα όσα ειπε ο φίλος εδω, εχω κάποιες δουλειές ταυτόχρονα, κλεφτές ματιές εριξα). Απαξ και δει οτι το χάνει, ενεργοποιείται ώσπου να διώξει τους «αρπαγες» και μετά παλι ησυχάζει.

Πρέπει λοιπόν να φανεί δυναμικός. Να μην είναι το «εύκολο που το έχω όποτε θέλω». Στον έρωτα, το «for granted» είναι πολύ επικίνδυνο. Και πως δε θα φανεί δεδομένος; Αν της αντισταθεί. Αν της πεί οχι κάποιες φορές. Αν τις κάνει λιγότερες φορές τα χατίρια. Αν επιβάλλει και το δικό του θέλω κάποιες φορές.

Δηλαδή, αν την «δαμάσει» λιγάκι. Και δεν είμαι σεξιστής. Τα ίδια θα έλεγα εαν οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι.

Και αν το θες, κατά τη γνώμη μου δεν είναι ψυχοφθόρο. Δεν είναι γιατί... θα παλέψει για να την κερδίσει, θα παλέψει για να την έχει δική του, στην αγκαλιά του, στις δύσκολες και εύκολες στιγμές του, να είναι κι εκείνος στις αντίστοιχες δικές της, να\'ναι μαζί της. Πόσες φορές καλούμαστε να παλέψουμε για τον έρωτα κάποιου; Να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε αυτόν που αγαπάμε;

Θα παλέψει για να την δείξει πως ... και οι άλλοι εχουν αισθήματα, και οι άλλοι έχουν θέλω, ανάγκες, πως δεν είναι τόσο απλά όσο ίσως τα θεωρεί, πως και ο ίδιος δεν έιναι δεδομένος κι οτι αν δεν συμμορφωθεί θα φύγει μια για παντα (δε μπορεί να το κάνει ίσως, αλλά δε πρέπει και να της το δείξει - πρέπει να φανεί αποφασισμένος)....

αν γίνει λοιπόν ολα αυτά, και αν παλέψει και την κερδίσει, θα\'ναι ικανοποιημένος. αν δεν την κερδίσει παρ\'ολ\'αυτά, ίσως βγει διπλά κερδισμένος: θα διαπιστώσει πως (ειναι όπως όταν οι εφηβοι αγοράζουν κάτι για πρώτη φορά με δικά του δουλεμένα λεφτά, με τον ιδρώτα τους) πάλεψε, πως προσπάθησε, όμως εκείνη δεν έχει τα ίδια θέλω με τα δικά του, ίσως όλο αυτό τον βοηθήσει να την ξεχάσει ευκολότερα, να πάει ενα βήμα μπροστά.

Τα θέλω του μπορεί να\'ναι μια οικογένεια, ενα παιδάκι, και θα δει πως όσο όμορφη κι αν ειναι η κοπέλα, όσο κι αν τον ξετρελαινει η συμπεριφόρα της, η ερωτική της παρουσία, δεν μπορεί να τον «γεμίσει» όπως θα ήθελε, όπως εχει ανάγκη. Θα αναδιαμορφώσει τα δικά του, ίσως, κριτήρια, και θα προχωρήσει μπροστά σ\'αυτό που αποκαλείται «η αναζήτηση της ευτυχίας».

Και ξέρεις γλυκιά μου, μπορεί να τα διαβάσει κάποιος και να πει: καλά τα λες (λεμε τωρα). Δεν αρκεί για τον κομναν να τα πει κάποιος. Δεν αρκεί να τα διαβάσει ο άλλος (ο όποιος κόμναν).

Τα παθήματα που μας επιφυλλάσει η ζωή, είναι ταυτόχρονα και εμπειρίες, μαθήματα που μας σφυρηλατούν και μας βοηθούν να ανεβαίνουμε την σκάλα της ολοκλήρωσής μας (κάποια παθήματα τουλάχιστον, διότι υπάρχουν και παθήματα πολύ σκληρά από τα οποία δε σηκώνεσαι - και αναφέρομαι π.χ. σε ασθένεις δίχως επιστροφή)

[eirineta]

Originally posted by Globy

Originally posted by eirineta
Globy, καλά όλα περί παιχνιδιού και πρόκλησης, καλά και ότι τον έχει δει δεδομένο αλλά και το να παίξει κι αυτός σαν την κοπέλα......δεν ξέρω, too much! Είναι ψυχοφθόρα από μόνη της η κατάσταση και αυτό (πιστέυω, μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια!) θα κάνει τα πράγματα ακόμη δυσκολότερα...Αν μπεις στο τριπάκι του \"παιχνιδιού\" και της λογικής \"θα την ξεσκίσω πριν με ξεσκίσει\" πρέπει να έχεις πολύ γερό στομάχι. Η κοπέλα είναι τσαμπουκάς και αυτό το παχνίδι το εχει για την πλάκα της. Για τον konman ομως θα είναι πόνος....

Καλή μου Ειρινέτα, δεν έιναι απλά παιχνίδι, πρόκληση ή ποιος θα ξεσκίσει τον άλλον πρώτος. Ούτε θα γίνει ίδιος με την κοπέλα: κατ\'εμέ, η κοπέλα δεν παίζει με σκεπτικό. Απλά θέλει να\'χει κάτι σίγουρο (βεβαια, δε διάβασα παρα πολύ τα όσα ειπε ο φίλος εδω, εχω κάποιες δουλειές ταυτόχρονα, κλεφτές ματιές εριξα). Απαξ και δει οτι το χάνει, ενεργοποιείται ώσπου να διώξει τους «αρπαγες» και μετά παλι ησυχάζει.

Πρέπει λοιπόν να φανεί δυναμικός. Να μην είναι το «εύκολο που το έχω όποτε θέλω». Στον έρωτα, το «for granted» είναι πολύ επικίνδυνο. Και πως δε θα φανεί δεδομένος; Αν της αντισταθεί. Αν της πεί οχι κάποιες φορές. Αν τις κάνει λιγότερες φορές τα χατίρια. Αν επιβάλλει και το δικό του θέλω κάποιες φορές.

Δηλαδή, αν την «δαμάσει» λιγάκι. Και δεν είμαι σεξιστής. Τα ίδια θα έλεγα εαν οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι.

Και αν το θες, κατά τη γνώμη μου δεν είναι ψυχοφθόρο. Δεν είναι γιατί... θα παλέψει για να την κερδίσει, θα παλέψει για να την έχει δική του, στην αγκαλιά του, στις δύσκολες και εύκολες στιγμές του, να είναι κι εκείνος στις αντίστοιχες δικές της, να\'ναι μαζί της. Πόσες φορές καλούμαστε να παλέψουμε για τον έρωτα κάποιου; Να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε αυτόν που αγαπάμε;

Θα παλέψει για να την δείξει πως ... και οι άλλοι εχουν αισθήματα, και οι άλλοι έχουν θέλω, ανάγκες, πως δεν είναι τόσο απλά όσο ίσως τα θεωρεί, πως και ο ίδιος δεν έιναι δεδομένος κι οτι αν δεν συμμορφωθεί θα φύγει μια για παντα (δε μπορεί να το κάνει ίσως, αλλά δε πρέπει και να της το δείξει - πρέπει να φανεί αποφασισμένος)....

αν γίνει λοιπόν ολα αυτά, και αν παλέψει και την κερδίσει, θα\'ναι ικανοποιημένος. αν δεν την κερδίσει παρ\'ολ\'αυτά, ίσως βγει διπλά κερδισμένος: θα διαπιστώσει πως (ειναι όπως όταν οι εφηβοι αγοράζουν κάτι για πρώτη φορά με δικά του δουλεμένα λεφτά, με τον ιδρώτα τους) πάλεψε, πως προσπάθησε, όμως εκείνη δεν έχει τα ίδια θέλω με τα δικά του, ίσως όλο αυτό τον βοηθήσει να την ξεχάσει ευκολότερα, να πάει ενα βήμα μπροστά.

Τα θέλω του μπορεί να\'ναι μια οικογένεια, ενα παιδάκι, και θα δει πως όσο όμορφη κι αν ειναι η κοπέλα, όσο κι αν τον ξετρελαινει η συμπεριφόρα της, η ερωτική της παρουσία, δεν μπορεί να τον «γεμίσει» όπως θα ήθελε, όπως εχει ανάγκη. Θα αναδιαμορφώσει τα δικά του, ίσως, κριτήρια, και θα προχωρήσει μπροστά σ\'αυτό που αποκαλείται «η αναζήτηση της ευτυχίας».

Και ξέρεις γλυκιά μου, μπορεί να τα διαβάσει κάποιος και να πει: καλά τα λες (λεμε τωρα). Δεν αρκεί για τον κομναν να τα πει κάποιος. Δεν αρκεί να τα διαβάσει ο άλλος (ο όποιος κόμναν).

Τα παθήματα που μας επιφυλλάσει η ζωή, είναι ταυτόχρονα και εμπειρίες, μαθήματα που μας σφυρηλατούν και μας βοηθούν να ανεβαίνουμε την σκάλα της ολοκλήρωσής μας (κάποια παθήματα τουλάχιστον, διότι υπάρχουν και παθήματα πολύ σκληρά από τα οποία δε σηκώνεσαι - και αναφέρομαι π.χ. σε ασθένεις δίχως επιστροφή)

Δεν ξέρω βρε Globy...
Μπορεί εγώ να τα βλέπω λάθος τα πράγματα.Απλά αυτό που περιγράφεις το έχω κάνει κι εγώ και δεν το άντεξα. Πόνεσα πολύ. Ίσως προσπαθώ απλά να \"προστατέψω\" τον konman για να μην πονέσει κι ο ίδιος..

Βέβαια, εγώ ήμουν η πρώτη που έλεγα ότι πρέπει να φας τα μούτρα σου κάποιες φορές για να μάθεις γιατι απλά η θεωρία των άλλων δεν φτάνει...

Ναι, ίσως πρέπει να το παλέψει μ\' αυτό τον τρόπο. Ίσως με άλλον. Ίσως εμένα δεν μου ταιριάζει ο συγκεκριμένος τρόπος και γι\' αυτό έγραψα τα παραπάνω...

Konman, it\'s your choice!

[konman]

erineta,πιστεψε με ομως,η δικη μου κατασταση ειναι ακομα πιο μπερδεμενη...
Δεν ηξερα πως να τα εκφρασω ολα μαζι αυτα που νιωθω και που εχουν γινει,γιατι νομιζα πως δε θα μου εδινε κανεις σημασια..Τα εχω κανει θαλασσα...Επρεπε απ\'την αρχη να γραψω την ιστορια μου οπως εξελιχθηκε και με τη σειρα που επρεπε,αλλα φοβηθηκα μηπως παρερμηνευτει και με κατακρινετε..Δεν ξερω πως να εκφραστω μερικες φορες και λεω τα μισα απ\'οτι αισθανομαι,αλλα νιωθω την αναγκη να βγαλω προς τα εξω αυτα που με τυρανουν τοσο καιρο,εδω..

[konman]

Λοιπον,ας τα παρουμε απ\'την αρχη..

[eirineta]

Πες τα βρε πουλάκι μου...
Πες τα να πάρεις ανάσα.
Βλέπεις να σε κατακρίνει κανένας?
Έτοιμοι είμαστε όλοι να σε ακούσουμε και να σου πούμε τη γνώμη μας, να βοηθήσουμε...

Κι αν υπάρχουν πράγματα που δε θέλεις, ντρέπεσαι, φοβάσαι να πεις...το καταλαβαίνω, σε νιώθω...Αλλά τώρα, εγώ σου λέω ότι θα σου κάνει καλό να τα πεις. Όχι από περιέργεια. Αλλά μπορείς να μιλήσεις σε πέντε, δέκα ανθρώπους που δε σε ξέρουν και δεν τους ξέρεις για κάτι που σε βασανίζει.

Όσοι θέλουν να βοηθήσουν, να ακούσουν, να μιλήσουν, θα το κάνουν.
Οι άλλοι απλά δε θα ασχοληθούν.
Τόσο απλά.

ΥΓ. Πάντα υπάρχει και η λύση u2u. Πάνω δεξιά στην οθόνη....Prive καταστάσεις...

[Φοίβη]

Originally posted by eirineta

Τελικά το forum δρα όντως ψυχοθεραπευτικά...!!!

Ναι ναι!!!

[konman]

Οταν ημουν 22 γνωρισα τη Μαρια που ηταν 20 και ειναι φιλη της αδερφης μου.Για κανα χρονο την κυνηγουσα,αφου ηξερα οτι ειχε την τηλεφωνικη σχεση με εναν αλλο,40 χρονων,που εμενε 300χλμ μακρια. Τα φτιαχνουμε αλλα με τον τροπο που υσχειε και η σχεση της erinetas.Μετα απο 5 μηνες και ενω αυτη με παροτρεινε συνεχεια να τα φτιαξω και γω με καποια αλλη κοπελα και ενω αυτη εξακολουθουσε να εχει παραλληλη σχεση με τον 40ρη,Τα φτιαχνω πεισματικα με τη Λενα που ηταν 25 χρονων(μου εριχνε 2).Οντως πιο κατασταλαγμενη και ακρως αντιθετη σα χαρακτηρας απο τη Μαρια,μου κλεβει την καρδια και την ερωτευομαι παραφορα,ξεχνοντας τη Μαρια για περιπου 5 μηνες(Η Λενα ελεγε πως η Μαρια ειναι ο διαολος με το αγγελικο προσωπο).Ομως με τη Λενα ειμασταν μαζι 3 μηνες και τους αλλους δυο ειχαμε επαφη μονο τηλεφωνικα,γιατι εφυγε μακρια..Οποτε στους 5 μηνες εδωσε τελος στη σχεση μας γιατι εβαλε τη λογικη πανω απ\'το συναισθημα..Μετα ξαναγυρισα στη Μαρια και αφου τα ειχε χαλασει με το 40αρη,στους 3 μηνες εδωσα εγω τελος,γιατι ειχα ενδειξεις οτι κατι επαιζε και με αλλον εκεινο το καλοκαιρι..Ειμαι κολλημενος με τη Λενα γιατι με αγαπησε πραγματικα και μου χαρισε την καρδια της,αλλα δεν γινεται να την ξαναδω ποτε στη ζωη μου.Με τη Μαρια που μου χαρισε ολες αυτες τις εμπειριες δε θα ξεκολλησω επισεις ποτε,αν δεν καταφερω να βγω απο το αδιεξοδο που εχω δημιουργησει στον εαυτο μου και στην ιδια μου τη ζωη...

[konman]

Και ποια ειναι η αιτια που θεωρεις οτι εισαι σε αδιεξοδο,θα μου πεις..

[konman]

Οταν πρωτομπηκα στο forum εγραψα αυτο που πραγματι με πονα καθε μερα..Αλλα δεν μπορουσα να γραψω ολη μου τη ζωη εκει..Αυτα που γραφω περι πρωτης σχεσης και μοναδικης ισχυουν,γιατι μονο η Λενα μου χαρισε πραγματικα ολοκληρωμενη σχεση εμπιστοσυνης και γι\'αυτο τη θεωρω σαν μια και μοναδικη σχεση στη ζωη μου..Τωρα θα μου πειτε γιατι γραφεις για τη Μαρια..εχω μια καρδια χωρισμενη στα δυο?Και δεν εχω και μυαλο?Μαλλον..

[konman]

Καθομαι και διαβαζω αυτα που εχω γραψει και μπερδευομαι και γω ο ιδιος..Συγχωρεστε με αν συστηθηκα λαθος στην αρχη,μα ειμαι λιγο shy στην πραγματικοτητα..Αυτο ειναι δικο μου τοπικ και ειναι η συνεχεια με τη Λενα και οτι εχει συμβει στη ζωη μου...http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=2445
Δεκτα οποιαδηποτε συμπερασματα και αποριες και ελπιζω να με καταλαβετε λιγακι..

:(

[Φοίβη]

Μιλάς για δυο ανθρώπους, που ο καθένας με τον δικό του τρόπο, σε σημάδεψε. Μπορεί η Λένα να είναι η πιο ολοκληρωμένη σχέση σου αλλά αυτή τη στιγμή αυτό που σε πονάει είναι η Μαρία. Για μένα, η Λένα δεν χάνει την σημασία της τώρα που μιλάς για τη Μαρία. Απλά τυχαίνει αυτή τη στιγμή να σε προβληματίζει περισσότερο η Μαρία. Γιατί να πρέπει να διαλέξεις ακόμα και εδώ μέσα Η τη μία Η την άλλη? Είσαι ελεύθερος να εκφραστείς και να νιώθεις ΚΑΙ για τη μια ΚΑΙ για την άλλη.

[eirineta]

Αυτό ήταν?
Αυτά ντρεπόσουν να πεις?
Γι’ αυτά θα σε κατακρίναμε?

Λοιπόν, πάρε μια βαθιά ανάσα, κάνε ουυυφ, σκάσε και ένα χαμόγελο….(σε βλέπω, σκάσε χαμόγελο!) και…

…Το μόνο καινούριο που βλέπω εγώ σ’ αυτά που γράφεις είναι ότι νιώθεις ακόμη ερωτευμένος με τη Λένα (αν δεν κάνω λάθος)…
Κάτι το οποίο εγώ τουλάχιστον βρίσκω απόλυτα λογικό.
Η Λένα είναι η δεύτερη κοπέλα με την οποία σχετίστηκες σοβαρά (πέρα από τη Μαρία) και η οποία μάλλον, απ’ όσα κατάλαβα, σου έδωσε την καρδιά της.
Άρα είναι απόλυτα λογικό να την έχεις συνδέσει με κάτι τόσο όμορφο και εύκολο, σε αντίθεση με τη Μαρία που σου βγάζει και το λάδι και την πίστη…

Τώρα, το θέμα είναι γιατί δεν μπορείς να την ξαναδείς στην υπόλοιπη ζωή σου…
-Λόγω απόστασης?
-Λόγω κάποιας υπόσχεσης που έδωσες σε κάποιον? (στον εαυτό σου, στη Μαρία, στο Θεό αν πιστεύεις κοκ)
-Λόγω του ότι βρίσκεται η Μαρία στη μέση? (*αυτό έχει πολλές παραμέτρους που μπορούμε να συζητήσουμε αν θες)
-Λόγω του ότι μήπως αυτή δε θέλει να σε ξαναδεί στην υπόλοιπη ζωή της?

Κι αν τελικά ΜΠΟΡΕΙΣ να την ξαναδείς, τι σημασία έχει αυτό για σένα?
Εννοώ είσαι διατεθειμένος να είσαι μαζί της ξανά?
Είσαι στ’ αλήθεια ερωτευμένος μαζί της (=τη θέλεις για σχέση) ή απλά το είσαι ερωτευμένος μαζί της σημαίνει ότι τουλάχιστον σε επίπεδο αναμνήσεων, σου καλύπτει τα κενά που αφήνει η Μαρία στο διάβα της?
Ή μήπως απλά νιώθεις τύψεις απέναντί της? (Πχ επειδή αυτή σου έδωσε την καρδιά της κι εσύ την πέταξες για την κακιά μάγισσα?)

Από ‘κει και πέρα δεν καταλαβαίνω τι λόγους βρίσκεις για να ντρέπεσαι…
Τις δαπάνες και τα δάνεια?
Τον έρωτα με τη Λένα?
Το κόλλημα με τη Μαρία? Τελικά η Μαρία τι ρόλο παίζει στ’ αλήθεια για σένα?

Konman μου, ποιο είναι το πρόβλημα που βλέπεις ΕΣΥ μπροστά σου και βρίσκεσαι σε απόγνωση όπως γράφεις?
Τι είναι αυτό που πραγματικά σε βασανίζει?

Το αδιέξοδο που λες το ξέρω καλά…
Τη νιώθω τη δυσφορία, το θυμό, τον έρωτα, όλα όσα περιγράφεις…
Αλλά γράψε (για να το δεις κι εσύ!) ποιο θεωρείς ότι είναι το πρόβλημα που έχεις. Νομίζω ότι μόνο αν το αναγνωρίσεις, και δεν πελαγώνεις απλά βουλιάζοντας στο συναίσθημα του αδιεξόδου, μόνο τότε θα μπορέσεις (θα μπορέσουμε) να βρεις λύση…
**Ξαναδιάβασε please την τελευταία παράγραφο!