Ο εφιάλτης των παιδικών μου χρόνων...

[Darkness]

Γεια σας.
Ήμουν παλιό μέλος σε αυτό το φόρουμ (χωρίς δημοσιεύσεις) όμως ξέχασα τα στοιχεία μου και ξαναγράφηκε, με σκοπό να σας διηγηθώ και την δικιά μου ιστορία.

Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Ήταν καλοκαίρι στο εξοχικό της γιαγιάς μου όπου λάτρευα να πηγαίνω. Ήμουν 10 χρόνων. Ένα βράδυ που έκανε φοβερή ζεστή, αποφάσισα να κοιμηθώ στο μπαλκόνι μας, ήμουν σε ένα ήσυχο χωριό, και δεν “κινδύνευα” από κανέναν. έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Μα έκανα λάθος. Ο δικός μου εφιάλτης βρισκόταν μέσα στην ίδια μου την οικογένεια. Καθώς είχα κλείσει τα μάτια μου-δεν κοιμόμουν-ένιωσα κάποιον να με ακουμπάει -χαϊδεύει θα έλεγα- μέσα από τα ρούχα. Άνοιξα τα μάτια έντρομη και αντίκρισα τον αδελφό μου-19ετων- σκυμμένο πάνω μου .Έπαθα σοκ. Με την αθωότητα των 10 μου χρονών δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε, ούτε γιατί, καταλάβαινα όμως πως δεν μου άρεσε καθόλου. έκλεισα αυθόρμητα τα μάτι πριν με δει. το υπέμεινα από ότι θυμάμαι κοκαλωμένη γύρω στα 5 λεπτά, και ύστερα κουνήθηκα λίγο για να νομίσει ότι ξυπνάω. Φοβήθηκε και έφυγε.

Δεν τελείωσε όμως τίποτα εκείνο το βράδυ. όταν γύρισα σπίτι μου, η μανά μου με άφηνε να με προσέχει συχνά-πυκνά. Εκείνος με στρίμωχνε στις γωνίες, ερχόταν ην ώρα που κοιμόμουν να κάνει τα δικά του, με ανάγκαζε να τον βλέπω γυμνό, με έγδυνε και εμένα, και με έβαζε να κάνω μπάνιο μαζί του…. Εδώ σταματάνε οι αναμνήσεις μου. Έχω Φοβερά κενά μνήμης σε ότι έχει σχέση με αυτόν, αλλά πάλι θυμάμαι αρκετά ώστε να βασανίζομαι.

Για αρκετό καιρό κορόιδευα τον εαυτό μου πως δεν καταλάβαινα τι είχε συμβεί, για να μην πονάω. Από κάποια στιγμή και μετά δεν μπορούσα να το κάνω πια. Όλα τα απαίσια που έκανε πάνω μου, τα θυμάμαι συνεχεία. Τα βράδια ακόμα φοβάμαι να κοιμηθώ με ανοιχτή την πόρτα ή με φως στο δωμάτιο, και αν ακούσω πόρτα να ανοίγει ή να κλείνει πετάγομαι κατευθείαν. Βλέπω φρικτούς εφιάλτες με παραπλήσια θέματα όπως και με εκείνον, συνεχεία. Έχω καταλήξει να πίνω για να κοιμηθώ ένα ήσυχο βράδυ.

Ακόμα πιστεύω –αν και ξέρω- δεν έχω αποδεχτεί αυτό που συνέβη.. παρενόχληση? κακοποίηση?-(βιασμός από ότι θυμάμαι δεν υπήρξε)Δεν έχω πείσει τον εαυτό μου ότι δεν τα βγάζω από το μυαλό μου…

Ένα πρόβλημα είναι ότι τον βλέπω 4-5 φορές το χρόνο που έρχεται, και κοιμάται εδώ στο πατρικό του. Δε το αντέχω αυτό. Δεν θέλω να τον ξαναδώ. Το παίζει αθώος σαν να μη συνέβη τίποτα ποτέ. Καμιά φορά του ξεφεύγουν πράγματα που καταλαβαίνω ότι θυμάται--αν ήταν δυνατόν να ξέχασε--.Δεν θέλω να ξανακούσω την μάνα μου να μιλά για αυτόν-και το κάνει κάθε μέρα-

Θέλω να ξεχάσω αν μπορέσω, αλλά αντί για αυτό όλο χειρότερα γίνομαι…

Η όλη ιστορία σταμάτησε λίγο πριν γίνω 12, και για μένα είναι σα να σταμάτησε και ο χρόνος εκεί…Σε κανέναν ως τώρα δεν έχω πει τίποτα, ούτε στους γονείς μου, που για αυτούς είναι ο πολυαγαπημένος γιος ενώ εγώ πάντα το δύσκολο παιδί της οικογένειας--το απομονωμένο-- που χώνεται στα βιβλία του--η απόδραση μου!-- και δεν έχει καλές σχέσεις μαζί τους…
Είμαι τόσο μπερδεμένη…

[raphsssodos]

γεια σου και καλώς έγραψες. η γνώμη μου είναι να μιλήσεις στους γονείς σου στον καθένα ξεχωριστά και να τους πεις πως δεν θέλεις πολλά πράγματα παρά το να σταματήσουν να τον αναφέρουν και να του κάνουν μνείες. μίλησε στον αδερφό σου γι\'αυτό. πες του πως νοιώθεις και σε τι κατάσταση σε έχει οδηγήσει όλο αυτό. ζήτησέ του να απολογηθεί μήπως μπορέσεις και τον συγχωρέσεις. διαφορετικά, δήλωσέ του πως τον μισείς και δεν θέλεις να τον ξαναδείς στα μάτια σου. ίσως πονέσει και αρχίσει να σου φέρεται όπως σου αξίζει. μη φοβάσαι να μιλήσεις, να ανοιχτείς. είμαστε εδώ για να σε στηρίξουμε.

πόσων ετών είσαι;
μένεις ακόμα με τους γονείς σου;

[interappted]

darkness μιλα στους δικους σου κ με εναν ειδικο
ειναι ασχημη εμπειρια για να τα βγαλεις περα μονη σου!

[Φοίβη]

Όλος αυτός ο εφιάλτης που χρόνια είχε πάρει μέσα σου την κρυφή του θέση, τώρα πια άνοιξε μια χαραμαδούλα και βγαίνει προς τα έξω ζητώντας να ακουστεί...
Συμφωνώ με την ίντερ οτι είναι κάτι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις μόνη σου. Επιπλέον θα είναι πολύ δύσκολο και για την οικογένειά σου να το αντιμετωπίσει. Πιθανώς άν δοκιμάσεις να τους το πεις να συναντήσεις πολύ έντονες αντιδράσεις στην αρχή. Πιθανώς να μην θέλουν να σε ακούσουν ή να μην θέλουν να δεχτούν αυτό που τους λές. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε πολλοί δυνατούς μηχανισμούς προστασίας που λειτουργούν καμιά φορά άθελά μας, για να μας προστατεύσουν από τον πόνο.
Γι\' αυτό το λόγο, θα συμφωνήσω πάλι με την ιντερ οτι καλό θα ήταν να μιλήσεις σε έναν ειδικό πρίν κάνεις οτιδήποτε άλλο. Να έχεις κάποιον σύμμαχο σε όλο αυτό γιατί είναι κάτι πολύ πολύ δύσκολο και επώδυνο. Φυσικά μπορείς πάντα να έρχεσαι εδώ αλλά φοβάμαι οτι αυτό δεν θα είναι αρκετό...

[Darkness]

Παιδία σας ευχαριστώ πολύ που μου απαντήσατε.

Σε εκείνον δεν μπορώ να μιλήσω με τίποτα γιατί τον τρέμω, γιατί θα παριστάνει τον ανήξερο και θα με βγάλει τρελή.

Ούτε στους γονείς μου δεν θα με πιστέψουν, και θα ρωτήσουν εκείνον η θα πουν ότι δεν θυμάμαι καλά και ότι όλες αυτές οι αγκαλιές κτλ ήταν αδερφικές. Η ακόμα και να με πίστευαν-απίθανο αυτό- θα πήγαιναν σε αστυνομίες και άλλα τέτοια που δεν θέλω.(αλλά έτσι κι αλλιώς το πρώτο θα συνέβαινε)
Αφήστε που μετά θα το μάθαιναν όλοι -η οικογένεια-, ντρέπομαι και φοβάμαι.

Είμαι δεκαέξι , και μένω με τους γονείς μου. Θα ήθελα να φύγω, αλλά προς το παρόν δεν γίνεται. Με τους γονείς μου δεν τα πάω καθόλου καλά, δεν ενδιαφέρονται και αυτοί καθόλου και έτσι δεν μιλάμε και πολύ πια. Το μόνο που θυμούνται καμία φορά να φωνάζουν, για οτιδήποτε…
Έχω κάνει μια απόπειρα αυτοκτονίας, με βρήκε η μάνα μου όμως, μες τα αίματα και το μόνο που έκανε ήταν να “καταριέται” που ήμουν παιδί της.
Έπαθα πριν λίγο καιρό κρίση πανικού, -έτσι μου είπαν οι γιατροί λέγεται-και με πήγαν στον νοσοκομείο γιατί δεν μπορούσα να αναπνεύσω από το ανχος. Και πάλι μου φώναζε επειδή άφησε την δουλεία της για μένα. Λες και ήθελα εγώ να συμβεί κάτι τέτοιο. Δεν αντέχω άλλο σ αυτή την οικογένεια, Με πνίγει.

Σε ψυχολόγο δεν θέλω να πάω, δεν ξέρω αν μπορεί να με βοηθήσει, και όταν έχω κάποιον απέναντι μου δεν μπορώ να μιλήσω για όλα αυτά, άλλο είναι εδώ στο νετ, ανώνυμα μπροστά σε έναν υπολογιστή.

[BIKYX30]

Καλή μου είναι γεγονός ότι η ηλικία σου είναι από τις δυσκολότερες για να αντιμετωπίσεις τέτοιο πρόβλημα και μόνη σου. Η αντιμετώπιση δε των γονιών σου γενικότερα με κάνει να σκέφτομαι ότι μερικοί άνθρωποι ΔΕΝ ΑΞΙΖΟΥΝ να είναι γονείς. Σε πρώτη φάση σκέψου μονάχα τον εαυτό σου και μην του επιτρέψεις στιγμή να ντρέπεται για ότι περνάς. Η κρίση πανικού είναι φυσιολογικό επακόλουθο χρόνιου άγχους που στην περίπτωσή σου έχει βάση την -αναρμοστη κ όχι μόνο - συμπεριφορά του αδερφού κ των γονιών σου. Σίγουρα ένας ειδικός θα σε βοηθούσε πολύ αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτή αυτή η λύση τόσο οικονομικά όσο και πρακτικά λόγω της ηλικίας σου. ΄Μήπως όμως υπάρχει κάποιος στο περιβάλλον σου είτε το ευρύτερο οικογενειακό είτε από το φιλικό που εμπιστεύεσαι και θα μπορούσε να σε ακούσει και να σε πιστέψει? Είναι μεγάλο βήμα να βγάλεις σε κάποιον το θηρίο που σε τρώει. Καλό το νετ αλλά από αυτά που γράφειςσου χρειάζονται πολύπερισσότερα. Όσο για την απόπειρα που έκανες, πίστεύω ότι μάλλον κραυγή απελπισίας στους γονείς σου ήταν. Βγάλε τελείως από το μυαλό σου τετοιες σκέψεις. Και τηνεπόμενη φορά που θα βρεθείς μόνη με τον αδερφό σου πέτα κ εσύ μια επιθετική σπόντα. Μπορεί να σε βγάλει τρελή αλλά το πρώτο σου βήμα θα το έχεις κάνει. Στο φόβο κ την ανασφάλειά σου βασίζεται η δήθεν άνετη συμπεριφορά του. Κάνε τον λοιπόν να σε φοβάται αυτός

[Φοίβη]

Originally posted by Darkness
Είμαι δεκαέξι , και μένω με τους γονείς μου. Θα ήθελα να φύγω, αλλά προς το παρόν δεν γίνεται. Με τους γονείς μου δεν τα πάω καθόλου καλά, δεν ενδιαφέρονται και αυτοί καθόλου και έτσι δεν μιλάμε και πολύ πια. Το μόνο που θυμούνται καμία φορά να φωνάζουν, για οτιδήποτε…
Έχω κάνει μια απόπειρα αυτοκτονίας, με βρήκε η μάνα μου όμως, μες τα αίματα και το μόνο που έκανε ήταν να “καταριέται” που ήμουν παιδί της.
Έπαθα πριν λίγο καιρό κρίση πανικού, -έτσι μου είπαν οι γιατροί λέγεται-και με πήγαν στον νοσοκομείο γιατί δεν μπορούσα να αναπνεύσω από το ανχος. Και πάλι μου φώναζε επειδή άφησε την δουλεία της για μένα. Λες και ήθελα εγώ να συμβεί κάτι τέτοιο. Δεν αντέχω άλλο σ αυτή την οικογένεια, Με πνίγει.

Σε ψυχολόγο δεν θέλω να πάω, δεν ξέρω αν μπορεί να με βοηθήσει, και όταν έχω κάποιον απέναντι μου δεν μπορώ να μιλήσω για όλα αυτά, άλλο είναι εδώ στο νετ, ανώνυμα μπροστά σε έναν υπολογιστή.

Περνάς πολύ πολύ δύσκολα darkness και ο εαυτός σου μοιάζει να ψάχνει να βρει έναν τρόπο να ζητήσει βοήθεια...Οι γονείς σου αντί να σε βοηθήσουν κάνουν ακόμα πιο βαρύ τον πόνο σου. Θυμώνω πολύ με αυτό και στεναχωριέμαι που δεν μπορείς να απευθυνθείς σε έναν άνθρωπο, να μοιραστείς όλο αυτό τον πόνο και τη μοναξιά.
Ελπίζω τουλάχιστον εδώ, στο δίκτυο, όπου δεν ντρέπεσαι να ανοίξεις την καρδιά σου, να μπορέσεις να πάρεις ένα χάδι...έστω ηλεκτρονικό.

[keep_walking]

Καταλαβαινω οτι ειναι δυσκολο να ανοιχτεις σε εναν αγνωστο οπως ο ψυχολογος...αλλα θα σου προτεινα να πας γιατι ειναι δυσκολο αυτο που αντιμετωπιζεις.
Ελπιζω οι γονεις σου να μη σου αρνηθουν και να πληρωσουν τα εξοδα...δεν μπορω να φανταστω οτι θα αρνηθουν ειδικα αφου εχεις κανει μια αποπειρα κατα της ζωης σου.
Εισαι σε δυσκολη ηλικια...αργοτερα που θα ενηλικιωθεις και θα αποκτησεις ανεξαρτησια θα δεις που ολα θα αρχισουν να φτιαχνουν.
Αλλα μην αμελεις τον εαυτο σου πηγαινε σε εναν ειδικο.
Κουραγιο.

[Darkness]

Καλησπέρα παιδία.. ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας .Ομολογώ δεν το έχω συνηθίσει…

Για αυτά που μου λέτε τώρα, να πάω σε ψυχολόγο δεν γίνεται. Τι θα πω στην μανά μου? ποιος ο λόγος? Θα νομίζει ότι το κάνω για πλάκα, και ακόμα αν μου έλεγε ναι, μετά θα με κορόιδευε μια ζωή. Δε θέλω να της δίνω και άλλες αφορμές να μου φωνάζει. Δεν πιστεύει στους ψυχολόγους, νομίζει ότι στον ψυχολόγο πάνε μόνο όσοι έχουν χάσει κάποιο συγκενικο πρόσωπο αν στεναχωριούνται πολύ ή αν έχουν σχιζοφρένεια έτσι λέει. Έλεος..

. Αφήστε δε, που εγώ θέλω να γίνω παιδοψυχολόγος από μικρή!!!(το Όνειρο μου) Το τι έχω ακούει δε λέγεται. -Τι είναι αυτά?, αυτό δεν είναι επάγγελμα και άλλες τέτοιες βλακείες…και όταν έβλεπε ότι δε με έπειθε άρχισε άλλη τακτική->και σιγά ην περάσεις με το 16,5 που βγάζεις, και δεν θα βρεις δουλεία, δεν θα σε παίρνουν στα σοβαρά και αλλά τέτοια…είναι τελείως κολλημένη.

Μια φορά προσπάθησα να μιλήσω στην καλύτερη μου φίλη. Την αγαπώ πολύ και την εμπιστεύομαι αφάνταστα. Της είπα κάτι ελάχιστα,--όχι ποιος-που-τι ακριβώς γινόταν-- στην αρχή έβαλε τα κλάματα, μου είπε να το πω αλλιώς θα το έλεγε εκείνη, αλλά την έπεισα να μην κάνει κάτι γιατί δεν ήθελα…έχει περάσει και εκείνη πολλά και δεν θέλω να την βαραίνω κι άλλο, γιατί βλέπω πως στεναχωριέται.. με βοηθάει βέβαια που έχω κάποιον δίπλα μου αν χρειαστώ κάτι, αλλά πέρα από αυτό δεν θέλω να της πω όλα αυτά που συνέβησαν…όπως και σε κανέναν άλλον…
Δεν ξέρω τι να κάνω. .και δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι που να μπορώ να κάνω πια..

[Aphelia]

Darkness, λυπάμαι πάρα πολύ για όλα αυτά που σου συμβαίνουν.
Στην ηλικία σου αν πέρναγα τέτοιες καταστάσεις δε ξέρω πως θα άντεχα (εδώ δεν άντεχα με πολύ λιγότερα).

Αυτά που θα σου πω στα λέω με την εμπειρία των 30 μου χρόνων. Πρέπει να κοιτάξεις να δεις τι θα γίνει από δω και πέρα.
Οπλίσου, προστάτευε τον εαυτό σου και αποφάσισε να γίνεις και να ζήσεις αυτά που θέλεις για σένα. Στα 16 μας είμαστε σχεδόν παιδιά και χρειαζόμαστε φροντίδα και κάποιον να μας προσέχει. Σε μεγαλύτερη ηλικία όμως έχουμε ωριμάσει περισσότερο συναισθηματικά και μπορούμε να περιφρουρήσουμε καλύτερα τη ζωή μας. Έχουμε επίσης μεγαλύτερο εύρος κινήσεων, δυνατότητες γιατί είμαστε πια ενήλικες και μπορούμε να αποφασίσουμε μόνοι μας για τη ζωή μας.
Ευτυχώς έχεις έναν άνθρωπο που τον νιώθεις κοντά σου. Αυτό μπορεί να σου κρατήσει ζωντανή την ελπίδα ότι και άλλοι άνθρωποι θα βρεθούν στο δρόμο σου που θα σου φέρονται όπως θέλεις εσύ. Πίστεψέ με θα γίνει στο μέλλον, θα βρεθούν φίλοι, σχέσεις που θα νιώθεις κοντά τους ασφάλεια και αποδοχή.
Επίσης στο μέλλον μπορεί να φτιάξουν οι σχέσεις σου με τους γονείς σου, μπορεί και όχι όμως. Θα έχεις όμως περισσότερο έλεγχο σε αυτό, δε θα έχεις το κάτω χέρι όπως αυτή τη στιγμή. Μη ξεχνάς ότι θα έχεις την επιλογή να τους απορρίψεις γιατί δε θα εξαρτάσαι από αυτούς. Η γνώση ότι μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο είναι μεγάλο πράγμα, θα σε κάνει να νιώσεις αρκετά δυνατή.
Αυτό που σου λέω είναι κινήσου με το δικό σου μυαλό, τα δικά σου θέλω. Αν αποφασίσεις να σπουδάσεις κυνήγησέ το. Μη ξεχνάς ότι ακόμα κι αν δε θελήσουν να σε βοηθήσουν μπορείς να τα καταφέρεις μόνη σου. Θα μπορείς να δουλέψεις για να βγάζεις τα δικά σου χρήματα, να μείνεις μόνη σου σε σπίτι κλπ.
Υπάρχουν τόσα πολλά να ζήσεις που ίσως δε μπορείς να φανταστείς αυτή τη στιγμή.
Όσον αφορά το θέμα του αδελφού σου, είναι ένα αγκάθι που θα σε πληγώνει αλλά όσο περνάει ο καιρός και με δουλειά με τον εαυτό σου θα μπορέσεις να το ξεπεράσεις. Θα μπορείς να πας σε ψυχολόγο στο μέλλον μόνη σου (ίσως μάλιστα πας μέσα στο πλαίσιο των σπουδών σου). Κράτησε κάποιο αρχείο, γράψε ένα γράμμα ή δημοσίευσέ το σε ένα blog για να δείξεις αυτά που έχεις περάσει στους γονείς σου στο μέλλον όταν θα είσαι έτοιμη ψυχολογικά να το αντιμετωπίσεις.
Να είσαι δυνατή για σένα.

[Kleiw]

Darkness και εγω λυπάμαι πάρα πολύ ................. Κάνε λίγη υπομονή, μέχρι να ενηλικιωθείς , ωστε να μπορέσεις να φύγεις απο το σπίτι και να ανεξαρτητοποιηθείς . Η ζωή σου δεν τελειώνει εδώ . Εχεις πολλά ακομα να ζήσεις . Κάποτε αυτά θα είναι παρελθόν . Αρκει να βρεις τη δύναμη να παλαίψεις (μόνη σου δυστυχώς) και να τα νικήσεις .
Το μήνυμα της Aphelia εκφράζει και δικές μου σκέψεις . Ο δρόμος που σου δώσανε να διαβείς είναι δύσκολος , αλλα μπορεί να φτιάξει .
Καλή δύναμη .

Κλειώ

[Darkness]

Κοριτσια είμαι 16 και πρέπει να περιμένω δυο ολόκληρα χρόνια μπορεί και παραπάνω αν δεν καταφέρω να φύγω αμέσως…και είναι τόσα χρόνια που περιμένω να γίνει κάτι, οτιδήποτε καλό, αλλά μόνο χειρότερα πάνε τα πράγματα…κάποιες στιγμές απελπίζομαι τελείως…άλλες νιώθω πως κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει πραγματικά…πως πνίγομαι εδώ μέσα...-σπιτι μου εννοώ- βαρέθηκα να περιμένω και τίποτα να μην γίνεται, τίποτα που να μπορεί να μου δώσει ελπίδα…

[Φοίβη]

Τι ακριβώς περιμένεις, darkness? Τι θα μπορούσε να σου δώσει ελπίδα?

[Darkness]

Originally posted by Φοίβη
Τι ακριβώς περιμένεις, darkness? Τι θα μπορούσε να σου δώσει ελπίδα?

Δεν ξέρω σίγουρα Φοιβη .Κάτι ίσως που να με χαροποιήσει έστω και λίγο. Ένας λόγος να συνεχίσω να προσπαθώ. Απελπίζομαι και τα βλέπω όλα τόσο μάταια…Κουράστηκα.

[Φοίβη]

Ένας λόγος να κάνεις υπομονή τα δυο ολόκληρα χρόνια που χρειάζεται να περιμένεις ακόμα? Κάτι να σε κρατήσει, κάτι να σου δώσει δύναμη, να αναπληρώσει τις δυνάμεις σου που αισθάνεσαι να σε εγκαταλείπουν? Κάτι τέτοιο?