Έχω χάσει κάθε είδους συναισθήματος

[Evil]

Καλησπέρα. Είμαι 21 ετών, με άσχημο παρελθόν και έφτασα σε ένα σημείο που φοβάμαι πως δεν υπάρχουν πλέον λύσεις.


Μερικά στιγμιότυπα από το παρελθόν μου:

-Εντάσεις στο σπίτι μέχρι τα 10 μου περίπου (ήμουν μοναχοπαίδι μέχρι τότε)

-Δεν έκανα παρέες μέχρι τα 14 γιατι φοβόμουν πως μπορεί να μην με θέλουν, δεν ήθελα να γίνω βάρος σε κανέναν. (Παρεμπιπτόντως σχεδόν σε καθημερινή βάση το βραδυ μαλωναμε στο σπίτι γιατί κάτι έκανα πάντα λάθος).

-Στα 14 έκανα μια παρέα που άρχισε να γίνεται αρκετά μεγάλη και όλα άρχισαν να φαίνονται ωραία.

-Στα 16 είχα ανασφάλειες και προβλήματα αυτοπεποίθησης και εξ αιτίας αυτού, απορρηφθικα από δυο-τρεις κοπέλες (με τις μόνες που είχε παιχτεί κάτι στη ζωή μου). Ήμουν τόσο συναισθηματικός που φοβόμουν τόσο πολύ την απόρριψη και τόσο ευγενικός που δεν "την επεφτα" καν σε καμία, γιατί το θεωρουσα ασχημο και αγενές.

-Από τα 16 μετά την τελευταία απόρριψη και βλέποντας τους φίλους μου να τα καταφέρνουν όλοι, μέχρι τα 19 μου απομονωθηκα και εκοψα ευγενικα επαφές με ολους. Γυμναζομουν, αθλουμουν και ψυχαγωγούσα τον εαυτό μου με ίντερνετ. Σπανίως πήγαινα και για μπάλα ή για καφέ όταν με θυμόντουσαν παλιοί φίλοι (καμία φορά το μήνα το πολύ)

-Στο σχολείο όσο πιο απομακρυσμένος απ όλους γινόταν, και για να βρω την ησυχία μου δεν μιλουσα και πολύ.

-Στα 19 δουλεψα για ένα χρόνο και ενώ είχα ευκαιρίες με τα άτομα της δουλειάς να έρθω πιο κοντά, τους απέρριπτα γιατί ήμουν μαύρο χαλί με περίεργη ψυχολογία και δεν θα τους έκανε καθόλου καλό να συναναστρέφονται μαζί μου (βέβαια δεν ταιραζα κιόλας με κανέναν...τι κοινό έχουν αυτοί με έναν άνθρωπο των σπηλαίων).

-Στα 20 μπήκα στρατό και αναγκάστηκα να συμβίωση με αλλους. Παρέμεινα πολύ κλειστός και απόμακρος, μέχρι που ξαφνικά ( μετά από χρόνια καθημερινής σκέψης) σταμάτησα να νοιάζομαι για το οτιδηποτε

-και τώρα που απολυθηκα, ενώ φάνηκα να έχω βελτιωσει πολύ την κοινωνικότητά μου, και ή ψυχολογία μου πλέον είναι πολύ δυνατή (μηδέν άγχος, μηδέν φόβος, μηδέν θλίψη/στενοχώρια), βλέπω ότι μαζί με όλα αυτά τα κατορθώματα, έφτασα στο σημείο να μην με νοιάζει και τίποτα. Αν κακολογησουν για μένα, αν δω την δεκάχρονη αδερφή μου να κλαίει, ακόμα και τροχαίο στο δρόμο να δω, νομίζω πως δεν θα με συγκινήσει καθόλου.

Όλα αυτά με αποτρέπουν απ το να κάνω φίλους, γενικά να βγω απ το σπίτι...δεν θέλω να συναναστρέφομαι με κανέναν....

Όσο περνάει ο χρόνος, χειροτερεύω πολύ, πλέον δεν ξέρω τι να κανω, απλά δεν θέλω να ξαναμιλήσω σε ανθρωπο, δεν ειμαι υγιείς ψυχολογικά, τι να κανω?

ΥΓ: Οικονομικά είμαι πολύ χαλιά, συνεπώς δεν υπάρχουν λεφτά για ψυχολόγο-ψυχιατρο κ.λπ.

ΥΓ2: Να τονίσω πως όσο έντονα συναισθήματα και αν είχα παλιά, πάντα τα εκρυβα και όσο κι αν εφταναν τα συναισθήματα μου στα όρια τους, πάντα κατάφεραν να είμαι ψύχραιμος με σκοπό την καθαρή σκέψη.


Συγνώμη αν είπα περιττά πράγματα, αλλά το μηνυμα το γράφω μετά από ατελείωτες ώρες αρνητικής πρόβλεψης για το μέλλον μου και αρχίζω να ανησυχώ.

[deleted_member27-11-2015]

σε μερικα σημεια καταλαβαινω πολυ καλα αυτα που λες.και περιμενω να δω απαντησεις και απο αλλους.(αυτο που κανω εγω ειναι οτι αλλο να νιωθεις συναισθηματα και αλλο να τα αναγνωριζεις οταν τα βλεπεις και να διχνεις και εσυ διγματα.εννοω οτι για παραδειγμα δεν νιωθεις πως ειναι αυτο που λενε αγαπη,αλλα αμα δεις ενα ζευγαρι ή μια ταινια καταλαβαινεις τις "κινησεις" αγαπης αρα μπορεις να τις κανεις και εσυ.το ιδιο εννοω με τα παντα με τον φοβο με το να νοιαζεσε με τα παντα.παραδειγμα μπορει καποιος που σε θεωρει φιλο για σενα να ειναι αδιαφορο ολο αυτο αλλα μπορεις να χαμογελας να τον ρωτας αν ειναι καλα και ολα αυτα και ας μην σε νοιαζει,δεν το καταλαβαινουν ευκολα.δεν ξερω ειναι πραγματα που απλα προσπαθω να πω αλλα δεν ειμαι καλος με το γραψιμο οποτε δεν ξερω αν καταλαβαινεις τι εννοω)

[arntaben]

Evil μπορεις να στειλεις πμ? Αλλιως δες το μειλ μου στο.προφιλ μου .....

[Evil]

Κατάλαβα ακριβώς τι εννοεις και ναι, έχεις δίκαιο, μπορώ να αναγνωρισω συναισθήματα άλλων, αλλά έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον νομίζω....ίσως να φταίει το ότι τελευταία μαλωνω άσχημα με την οικογένεια, υπάρχει άπειρο μίσος μεταξύ μας και ίσως αυτό να με οδηγησε στην απάθεια...οι μόνιμες διαμάχες με την οικογένεια από μικρός.

EDIT: @arntaben, δεν μου το εμφανίζει πουθενά και δεν μπορώ να στείλω πμ....δεν ξερω αν επιτρέπεται να το δημοσιευσω εδώ.

[deleted_member27-11-2015]

αυτες οι διαμαχες θα μπορουσαν να μην ειχαν γινει ποτε?απλος κρατησου απο κατι τωρα θα σου ελεγα ειτε αυτο το κατι ειναι δουλεια,ή χομπι,ή τεχνη,ή ασκηση ή οτιδιποτε μην αφηνεσε.(το αλλο το οτι αμα κατσεις και σκεφτεις οτι μπορεις να κανεις κατι και το σκεφτεις για πολυ ωρα και μετα απλα το κανεις λες και δεν ειχες αμφιβολιες ποτε,το κανεις?)

[Constantly curious]

Γεια σου, εχεις δομημενο λογο και λογικα εμπιστευεσαι πολυ την νοημοσυνη. Τα συναισθηματα του ανθρωπου ειναι ενα κεφαλαιο που τωρα δειλα δειλα το προσεγγιζω υπο σωστη γωνια.
Αυτη η απαθεια-αποκοπη εχει μια βαση, δεν ειναι τυχαια. Δεν θα σου δωσω μια ταμπελα - α εισαι αυτο και τερμα-.

Η αληθεια ειναι οτι καπου μεσα σου νιωθεις οτι εισαι διαφορετικος και κατι δε παει πολυ καλα, μιας και ολοι οι αλλοι ειναι "αλλιως".
Λεφτα δεν παιζουν για ιδιωτη αλλά μεσα στο φορουμ ανθρωποι απο αθηνα εχουν προτασεις και για δημοσιους φορεις.

Γιατι επελεξες αυτο το ψευδωνυμο σημασιολογικα?

[arntaben]

[email protected]

[deleted_member27-11-2015]

πιστευω οτι το παθαινει κοσμος σαν αμυνα.και γενικα κοσμος που ειχε καταθληψη για μεγαλο χρονικο διαστημα χωρις καν να καταλαβει οτι εχει.αφου εχει πληγωθει καποιος και συνεχιζει να πληγωνετε σταδιακα κοβει ολα τα συναισθηματα σαν αμυνα χωρις να το καταλαβει.(δεν ειμαι κανας γιατρος δεν ξερω τι λεω απλος ετσι πιστευω)

[Constantly curious]

πιστευω οτι το παθαινει κοσμος σαν αμυνα.και γενικα κοσμος που ειχε καταθληψη για μεγαλο χρονικο διαστημα χωρις καν να καταλαβει οτι εχει.αφου εχει πληγωθει καποιος και συνεχιζει να πληγωνετε σταδιακα κοβει ολα τα συναισθηματα σαν αμυνα χωρις να το καταλαβει.(δεν ειμαι κανας γιατρος δεν ξερω τι λεω απλος ετσι πιστευω)

και καπως ετσι ειναι !!!

[Deleted-member-250416b]

και μονο που αναρωτιεσαι για το αν νιωθεις ...σημαινει οτι νιωθεις... η αποστασιοποιηση ειναι μια αμυνα για να προφυλάξεις τις ευαισθησίες σου...για να μην πληγωνεσαι!... τα λάθη των γοννεων μας δεν πρεπει να τα συνεχίζουμε...εχεις μια 10χρονη αδερφουλα που πρεπει επισης να προστατευσεις απο αχμηρες λέξεις... εχεις τοση αγαπη μεσα σου να δωσεις... δωστην σε εκεινη για αρχη και σιγα σιγα θα αλλαξουν τα πραγματα!...συνεχισε να ψαχνεις για δουλεια...η ανεξαρτητοποιηση σου θα σε ωφελήσει πολυ περισσοτερο αποσο πιστευεις!

[deleted_member27-11-2015]

το προβλημα ειναι οτι σκεφτεσε παρα πολυ και εν μερη μονος σου το προκαλεσες και το σχεδιασες να γινει κατι τετοιο χωρις να το ξερεις απολυτα.αυτο μπορεις να το πεις σε καθε ανθρωπο που θα σου πει την ατακα που εγραψες σαν τιτλο

[Evil]

@legalize, είναι περίπλοκο αλλά νομίζω πως δεν μπορώ να σταματήσω να μαλωνω με την οικογένεια, εκτός αν σταματήσω να συναναστρέφομαι μαζί τους, δηλαδή αυτό που ειπες, να δούλεψε, να βρω χόμπι, κ.λπ.

@Constantly curious, δεν το σκέφτηκα πολύ, αλλά ναι.

[deleted_member27-11-2015]

το καλο ειναι οτι βρηκες που ειναι το προβλημα.το αλλο προβλημα ειναι οτι σκεφτεσε παρα πολυ και εν μερη μονος σου το προκαλεσες και το σχεδιασες να γινει κατι τετοιο χωρις να το ξερεις απολυτα.αυτο μπορεις να το πεις σε καθε ανθρωπο που θα σου πει την ατακα που εγραψες σαν τιτλο

[Constantly curious]

Πως εκφραζεις το θυμο-μισος ? Με λογια, διαφωνιες, με αυτο τραυματισμο, με τασεις φυγης πχ βγαινω περπαταω ? Με καποιο τροπο αφου επεστρεψες πισω στη φωλια του "κουκου"(ετσι λεω και το δικο μου οικογενειακο προφιλ, by the way), λογικο ειναι να ξυπνανε μνημες συναισθηματικες και αρνητικες.

Εν συντομια, την παιδικη μας οικογενεια -τα καλα και κυριως τα αρνητικα - τα κουβαλαμε παντου μεχρι να τα λυσουμε μεσα μας. Προβληματιζομαι λιγο γιατι εν μερει εξ οσων γραφεις συνειδησιακα ειχες δυο ορους κριτηρια περι συναναστροφης (φοβο απορριψης- ελλειψη κοινων στοιχειων). Στο τωρα που γραφεις λοιπον, νιωθεις απογοητευση ολοκληρωτικη απο την ζωη ή δεν μπορεις να κανεις καποια ονειρα πιστευοντας σε αυτα ?

Αν εχεις μια ολικη απογοητευση καπου χτυπαει καμπανακι οτι δεν κανεις κατι για τον δικο σου εαυτο να χωρεσει στο συνολο νιωθοντας καλα, αν ειναι το δευτερο και εχουν εξατμιστει τα ονειρα ειναι χαιρετισμος της καταθλιψης. Δεν σημαινει οτι οι υποθεσεις μου ειναι σωστες, δεν εχω χαρτι γιατρου, απλα οι λεξεις που εγραψες κουμπωνουν σε καποια δικα μου σημεια.

[Deleted-member-250416b]

ο φοβος της απορριψης ενεχει στοιχεία έπαρσης...αν το καλοσκεφτεις... θελουμε τόσο να αποδείξουμε στους αλλους οτι δεν ειμαστε αυτα τα σκατα που πιστευουν ...που τελικά καταλήγουμε στην αλλη πλευρα του ίδιου νομίσματος... θελω να αποδείξω στους επικριτές μου οτι αξίζω ...αρα προτιμώ να μην ρισκάρω την απόρριψη και τους "επιβεβαιώσω" και ετσι παραμένω στην αδράνεια... κανεις μας δεν θα θεωρουσε τον κολητο του αποτυχημενο αν ετρωγε μια χυλόπιτα...αν μη τι αλλο θα τον επιβραβευαμε για την τόλμη του...αλλα με τους εαυτους μας ειμαστε εξωπραγματικα σκληροι..."εφαγα χυλόπιτα γιατι οπως λένε όλοι δεν αξιζω" ... 2 μετρα και 2 σταθμα!!!