Έχω χάσει κάθε είδους συναισθήματος

[Evil]

@rea, διαβάζοντας το μήνυμά σου συμπερανα πως ίσως έχω γίνει λίγο σαδιστής τελευταία.

@constantly νομίζω πως, ενώ πάντα είχα μια ελπίδα ότι θα "ευτύχησω" λιγάκι στο μελλον μιας και καταβαλλω μεγάλη και συνεχή προσπάθεια για αυτό, τώρα νιώθω ότι πλέον δεν μου μένουν και κάποιες αξιόλογες λύσεις να επιλεξω...

[Deleted-member-250416b]

δεν φταις εσυ σε αυτο... δεν μας εμαθαν να ειμαστε πιο τρυφεροι με τον εαυτο μας...ειναι κατι που οταν πια φτανεις στον πάτο ανακαλυπτεις και αναθεωρεις.
τι ειναι ευτυχία για σενα μικρε σατανα?

[Constantly curious]

Ρεα ανεπαναληπτη :)

[Evil]

@rea τώρα διάβασα και το άλλο σου μήνυμα...πόσο δίκιο έχεις. Προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι αξιζουμε.

Και μιας και με ρωτήσεις, νομίζω ότι για μένα ευτυχία θα ήταν μια απλή φυσιολογική ζωή, να κανω διασκεδαστικά πράγματα με φίλους, να ανακάλυπτε γενικότερα οτιδήποτε ενδιαφέρον...και στο μελλον (αυτό πιο πολύ ειναι όνειρο) μια τέλεια οικογένεια για να μεγαλώσει σωστά ένα παιδι.

Σας ευχαριστώ όλους σας, ήταν διδακτικό αυτό το άρθρο για μένα, με βοηθησατε περισσότερο απ ότι φανταζομουν ότι γινόταν.

[Deleted-member-250416b]

CC μου "αμοιβαια τα αισθηματα" Γονιδης...
παιδια χαμος στο παρίσι βλέπετε ειδησεις? 6 τρομοκρατικες επιθεσεις λεει

[Deleted-member-250416b]

μακαρι διαβολακι μου να σε βοηθησαμε και σου το ευχομαι ολοψυχα ολα αυτα που θες να τα καταφερεις:)

[psy me]

Γιατί δεν ψάχνεις σε Κεντρο Ψυχικής Υγείας.Ψάξε λίγο στο Ίντερνετ θα βρείς σχετικά με δωρεάν παροχή τέτοιων υπηρεσιών.Πάντως,και εγώ μια από τα ίδια.Μία απάθεια γενικότερα.Θα υπάρχουν ίσως και στιγμές που λες τι κάνω;Μπορεί να οφείλεται στο άγχος μας ή και σε αυτό που σχολίασαν παραπάνω,οτι πρόκειται δηλαδή για άμυνα του οργανισμού.Και εγώ μαθαίνω για άσχημα νέα και δεν αισθάνομαι απολύτως τίποτα παρά μόνο λέω ότι είναι κρίμα.Πάντως,και σύμπτωμα της κατάθλιψης είναι αυτή η απάθεια.Γενικά υπάρχει η αντίληψη ότι οι καταθλιπτικοί είναι συνεχώς λυπημένοι.Ισχύει,αλλά ισχύει και το ότι άλλοι δεν αισθάνονται τίποτα απολύτως ούτε χαρά ούτε λύπη.Εγώ άλλο θέλω να ρωτήσω,στο στρατό την πάλεψες; Εγώ με τέτοια κατάσταση ακριβώς αναβάλω να πάω.Πες μου για αυτό,αν θες.Πάντως,εγώ αυτό που θέλω να πω,ώστε να το ακούσω και εγώ,είναι ότι ως δια μαγείας δεν πρόκειται να αλλάξει αυτή η απάθεια,απλά συνηθίζουμε,όπως έχω συνηθίσει εγώ.Μόνο με κάποιο έντονο αρνητικό βίωμα μπορεί να αλλάξει κάτι αλλά για να είμαι ειλικρινής θα προτιμούσα άλλη λύση

[Μαρούλι]

Μην σε φοβίζει αυτό το συναισθηματικό κούμπωμα. Θα σπάσει το απόστημα των φιμωμένων συναισθημάτων, να είσαι σίγουρος. Μιλάω εκ πείρας.

Παρόμοιο οικογενειακό υπόβαθρο. Έζησα ψυχολογική και σωματική βία μέχρι τα 17 μου, μέσα στο σπίτι.

Φίλους είχα ελάχιστους κι από δική τους επιμονή. Κάποια στιγμή σήκωναν τα χέρια ψηλά και σταματούσαν να με διεκδικούν.

Έχω ζήσει χρόνια μοναξιάς όπου σήκωνα το σταυρό της κατάθλιψης, της εσωστρέφειας, των κρίσεων πανικού τελείως, τελείως μόνη. Ώσπου οι άνθρωποι άρχισαν να μου φαίνονται σαν ..πράγματα χωρίς αξία. Τρομερή απομόνωση και απάθεια. Ο πατέρας στο νοσοκομείο κι εγώ να μη θέλω να τον επισκεφτώ, και να κάθομαι στους τέσσερις τοίχους με μουσική στα αυτιά.

Λύσεις: υπάρχουν. Σπάσε το απόστημα μόνος σου.. πιάσε κουβέντα με τους δικούς σου ως ίσος προς ίσο και δώσε να καταλάβουν πως αισθάνεσαι. Πρώτα θα δεις ένα θυμό να σκάει από μέσα σου. Μετά το θυμό έρχονται τα δάκρυα της ανακούφισης. Εγώ αναγκάστηκα να "ανοιχτώ" όταν έφτασα στο αμήν, σε σοβαρές κρίσεις πανικού. Γι'αυτό μην κλείνεις μέσα σου όσα νιώθεις. Εγώ κόντεψα να σκάσω, να αυτοκτονήσω, να τρελαθώ από τον ψυχικό πόνο, τη μοναξιά, τα παιδικά τραύματα. Ανοίχτηκα και κέρδισα το πολυτιμότερο: την συγνώμμη των γονιών μου για τα λάθη τους και τη διαβεβαιωση της αγάπης τους. (Οι γονείς κάνουν τερατώδη εγκλήματα, αλλά όταν τους φέρεις αντιμέτωπους, επίμονα, θα μετανιώσουν πικρά..) Αξίζει να σώσεις τη σχέση σου με τους δικούς σου- αξίζει όσο τίποτα στη γη. Τότε θα αγαπήσεις τον εαυτό σου, θα συγχωρήσεις όλο τον κόσμο, θα πιστέψεις ξανα στους ανθρώπους.

Τα αντικαταθλιπτικά βοηθούν, αν έχεις ύπουλη κατάθλιψη με σκαμπανεβάσματα. Μέσα σ'ένα μήνα θα βγείς από το κλουβί σου και θα έχεις ξανά ενέργεια για ζωή.
Όμως μίλα. Μη γίνεσαι μάρτυρας. Μη σηκώνεις βάρη ολομόναχος. Όποιος σε αγαπά θα καταλάβει. Και ναι, πήγαινε σε δημόσιο γιατρό. Θα σου αλλάξει την απαισιοδοξη προοπτική.

[Evil]

@psy me, σκέφτομαι πως όντως πρέπει να 'ναι άμυνα του οργανισμού, και κάθε φορά που γίνεται κάτι και δεν το νιωθω, ενώ θα έπρεπε να νιωσω κάτι αρνητικό (π.χ ατύχημα), νομίζω πως αποδείκνυε στον ευαίσθητο εαυτό μου πως "ορίστε, μη φοβάσαι, σε προστατεύω, δε θα σε αφήσω να πληγωθείς, έγινα δυνατός τώρα". Όσο για το ότι ή απάθεια αλλάζει με ένα έντονο αρνητικό βίωμα, διαφωνω. Πιστεύω πως ή απάθεια αλλάζει, προσπαθώντας να αφήσεις τον εαυτό σου να νοιαστει για τους άλλους (συνεπώς να αφεθεις ευάλωτος και να μην προστατέψεις με απάθεια τα συναισθήματά σου), ώστε να σταματήσεις σταδιακά να νιώθεις κίνδυνο ότι θα πληγωθείς. Δεν είμαι σίγουρος βέβαια, γι' αυτό και θα πάω σε ειδικούς για να μου πούνε αυτοι.

Σχετικά με το στρατό, ώρες ώρες δεν την παλευα στις αρχές, αλλά με τον καιρό (ειδικά μόλις πας στην μοναδα, το πολύ μεσα σε ένα μήνα), θα προσαρμωστεις και θα δεθεις με όλους. Έχετε κοινή ζωή, κοινα προβλήματα, κοινή και ατέλειωτη βαρεμαρα...σίγουρα θα δεθεις με άτομα στη μονάδα, μη σε αγχωνει, πάνε να τελειωνεις.


@Μαρουλι (κλαίω με το nick σου, να ξέρεις ^_^)

Συγνώμη αν δεν το ανέφερα, αλλά δεν κραταω τίποτα μέσα μου, μια ζωή εξηγω στους δικούς μου ότι δεν πάνε καλά τα πράγματα, μου δίνουν λάθος συμβουλές και από διαφωνία σε διαφωνία, καταλήγουμε να μαλωνουμε γιατί ο ένας δεν καταλαβαίνει τον άλλον (και το επίπεδο συζήτησης στην οικογένεια μου είναι πολύ ψηλό κατά την άποψη μου).

Δεν καταλαβαίνω, οι φίλοι σου γιατί να σταματήσουν κάποια στιγμή να σε διεκδικούν; Τι δεν πήγαινε καλά; Τώρα, μιας και τα βρήκε με τους γονείς σου απ' ότι κατάλαβα, είναι όλα καλά; Επίσης, θεωρώ πως δεν πρέπει να φτάνεις στο σημείο του θυμού ποτέ. Αντιμετωπίζεις τα προβλήματα, συζητώντας για αυτά, ανοίγοντας τον εαυτό σου, όσο είναι ακόμα μικρά....μαρούλι! :Ρ

[psy me]

Δεν το είχα σκεφτεί,αλλά όντως μπορεί με τον τρόπο που λες να υποχωρεί η απάθεια.Άλλωστε,όπως σιγά σιγά χτίστηκε ίσως με τον ίδιο τρόπο να φεύγει.Σχετικά με το στρατό,να σου πω ,έχω σκεφτεί ότι ίσως είναι καλύτερα να μπεί κανείς ψυχολογικά σε τέτοια κατάσταση απάθειας,γιατί έτσι δεν αντιλαμβάνεται ακριβώς για τι χαζομάρα πρόκειται.Λέω,δηλαδή ότι έτσι όπως είμαι ο στρατός δε μου στερεί παρέες ,εξόδους,καλή καθημερινότητα. Έχω δίκιο; Από την άλλη βέβαια,είχα τις αμφιβολίες μου ,γιατί το περιβάλλον δεν ενδείκνυται γενικά.

[Evil]

Ε, αναλόγως πως το πάρει κανείς. Κατά την άποψη μου, και απάθεια να έχεις στο στρατό, λόγω των κοινών ζητηματων που απασχολούν τους στρατιωτες, γινεστε ομάδα και κατανοειτε πολύ καλά ο ένας τον άλλον. Τουλάχιστον αυτό γινόταν στη μονάδα μου, που είχαμε αρκετά προβλήματα και σχεδόν όλη μέρα κατι κάναμε. Γενικά μην το υπέρ αναλύσεις, από ψυχολογική άποψη μόλις πας στη μονάδα σου, μετά από λίγο καιρό θα είσαι καλά ψυχολογικά.

[psy me]

Ι1 σε έβγαλαν;Αν εγώ τους πάω χαρτί από ψυχίατρο (που ήδη έχω) υπάρχει περίπτωση να μου δώσουν αναβολή χωρίς να το ζητήσω; Επίσης,υπάρχει χρόνος αν θέλω να διαβάσω για πτυχίο σε ξένη γλώσσα (άλλο η διάθεση,πάντως).
Καμία σχέση οι ερωτήσεις μου με το θέμα,αλλά τώρα που βρήκαμε παπά...Σε σαιτ αποκλειστικά για στρατό δεν έχω συνεννοηθεί.Πάντως,προσωπι κά δεν περιμένω να κάνω παρέα με τα άτομα,τα τυπικά μάλλον.Εδώ δεν έκανα παρέες ουσιαστικές υπό νορμάλ συνθήκες.Εσύ ήσουν κοινωνικός και νορμάλ άτομο;Για την ακρίβεια είμαι προετοιμασμένος για τα χειρότερα,να συνυπάρχω με ένα σωρό ζώα και να βλέπω τα κόμπλεξ των βισματούχων.Πάντως,να σου πω σκέφτομαι να πάω και το πολύ αν δω ότι δεν, θα ζητήσω αναβολή που από ο,τι έχω μάθει δίνουν πολύ εύκολα

[Evil]

Ναι, νομιζω ξεφυγαμε εκτος θεματος, συνεπως παραβιαστηκαν κανονες του σαιτ. Θα σου απαντησω και μετα αμα θες ρωτησε με κατι σε προσωπικο μηνυμα.

Δεν υπάρχει λόγος να πας το χαρτί...μείνε Ι1, δεν αλλάζει και κάτι, αλλά αν πας χαρτί, λογικά θα είσαι Ι4 όμως δεν υπάρχει λόγος ρε συ. Επίσης αν πεις τον διοικητή σου ότι θες να διαβάσεις για πτυχίο θα τα κανονίσει να έχεις ελεύθερο χρόνο...και σχετικά με παρέες, μπορεί να μην ανοιχτές και να μιλάτε για τα προσωπικά σας, αλλά θα σκοτώνετε μαζί την ατέλειωτη ώρα βαρεμαρας...μη σε ανησυχεί αλήθεια, ο πρώτος καιρός θα σου φανεί δύσκολος, υπομονή...και μη φοβάσαι του στυλ "μήπως με θεωρούν περίεργο επειδή όλοι είναι παρέα και εγώ είμαι μονος σαν χαζος;" ...όχι, μην δημιουργήσει τέτοια κόμπλεξ στον εαυτό σου, δεν θα γίνει κάτι τέτοιο...και στην τελική εδώ είμαστε πάλι, έλα έγραψε άρθρο...

[psy me]

Ευχαριστώ για τις πληροφορίες.Είναι και θέματα που δεν μπορείς να ρωτήσεις γενικά,γιατί στρατό ναι μεν έχουν πάει πολλοί γνωστοί,όμως δεν έχω ουσιαστικές σχέσεις μαζί τους.Σχετικά με προσωπικό μήνυμα νομίζω πρέπει να έχουμε κάνει πρώτα αρκετά ποστ...50 νομίζω,θα το ξαναψάξω. Πάντως,οι διοικητές γενικά είναι συνεργάσιμοι; Μου φαίνεται παράξενο,γιατί ήξερα περιπτώσεις ατόμων που δεν τους έδιναν άδεια για να δώσουν μάθημα.

Δε βρίσκω τα σχετικά με προσωπικό μήνυμα.ΔΕν μου βγάζει επιλογή ούτε στο προφίλ μου ούτε στο προφίλ σου.Τέλος πάντων το στέλνω τώρα εδώ,δεν πειράζει

[Elenae]

Συγνωμη που ρωταω απο εδω απλα επειδη πρωτη φορα μπαινω σε φορουμ πως μπορω να δημοσιευσω τη δικη μου ιστορια;δεν το βρισκω