Γεια σας
Είναι η πρώτη φορά που γραφω σε φορουμ για τα ψυχολογικά μου, αλλά μιας και ταλαιπωρουμαι εδώ και χρόνια σκέφτηκα οτι ετσι ισως βρω λιγη περισσοτερη βοηθεια και ακουσω περισσοτερες απόψεις.. Είμαι 25 χρονών και υποφέρω απο βουλιμία ( που κατα καιρούς το γύρναγε και σε ανορεξία) από τα 16 μου..ασ τα παρουμε ομως απο την αρχή.. Κλασσικη περιπτωση τελειομανιας εγώ και αγχωδους ατομου υπήρξα παντα επιρρεπής σε διαφορα ψυχολογικά "ξεσπάσματα".. Το μεγαλο πρόβλημα ξεκινησε οταν στα 16 μου βαρεθηκα να ειμαι το παχουλουτσικο nerd και αποφασισα νααδυνατισω.. Ουτε καν θυμαμαι πως και γιατι και πως μου ηρθε η ιδεα να αρχισω τους εμετους. Αρχισα βεβαια να βγαζω λιγα μόνο οταν ειχα φαει πολύ, πολυ προσεκτικά παντα για να μην με καταλαβει/ακουσει κανεις στο σπίτι.. Ε και σταδιακα αυτο γινοταν ολο και περισσοτερο μεχρι που εφυγα στη γερμανια για σπουδες και εκει εγινε φυσικα.. Το ελα να δεις... Τρελό αγχος καινούργια χωρα καινούργια γλωσσα πανδυσκολη σχολή (ιατρική) αρχισα να τρώω απιστευτες ποσοτητες και να τις βγάζω επίτηδες μεχρι και 5 φορες την ημερα.. Τα πρωτα χρονια δεν καταλαβε κανεις τιποτα μεχρι που άρχισα να χάνω βαρος και αφου συνδύασα τη βουλιμια με την ανορεξία (ετρωγα 1 φρυγανια και 1 μηλο και τα εβγαζα) έπεσα στα 42 κιλά. Με είδε η μάνα μου το καλοκαίρι, τρελαθηκε και με πηγε σε ψυχολόγο.. Η ψυχολόγος μου είναι πολύ καλή η κοπέλα αλλα δεν ξερω αν φταίει που ειναι οικογενειακή φίλη και γι αυτο υποσυνείδητα ισως της κρύβω πράγματα.. Έκανα ενα διάλειμμα απ τη σχολή, μιλαγα και μαζί της και ηρέμησα λίγο εκοψα τους εμετους για πολυ καιρο νομιζω πανω απο χρόνο μευα ομως σιγα σιγα αρχισε παλι να μαζευεται αγχος (και πάχος) και ξανακυλισα.. Ειχα σταματησει και να μιλαω με την ψυχολογο γιατί νομιζα θα τα καταφέρω μόνη μου.. Και απο τοτε μεχρι τωρα μια σταματαω μια ξαναξεκιναω.. Μου εχουν τυχει κατι φοβεροι πονοκεφαλοι και πονοκοιλοι που με εχουν τρομαξει και το εχω κοψει για λιγο καιρο μετα απο λιγο ομως λες και το ξεχναω και συνεχίζω.. Δεν ξαναεπεσα βεβαια ποτε παλι σ αυτό που εκανα εμετους 5 φορες τη μέρα αλλα 1 φορα στισ 2-3 μέρες ειναι τωρα περιπου ο ρυθμός μου.. Και δεν ξέρω πια τι να κάνω. Ξαναμιλαω με την ψυχολόγο αλλά δεν εχω δει να με βοηθαει ιδιαιτερα.. Και τα άγχη μου οσο πάνε χειροτερευουν αφου πήρα πτυχίο με έφαγε το αγχος που θα κάνω ειδικότητα οι γονεις μου ειναι πολυ πιεστικοι, πιεζουν για Αμερική, το αγόρι μου ( ειμαι μαζι του 2 χρονια τώρα, μετα απο πολλες προσπαθειες για φιλιες και σχεσεις αυτός ειναι ο μονος ανθρωπος που εχω διπλα μου στη Γερμανία) δεν θελει ουτε να το ακουσει και οι γονεις μου δεν τον θέλουν καθόλου... Ενώ ολοι μου δινουν την εντυπωση ότι εχω την τέλεια ζωή, που τελείωσα ιατρική στη Γερμανία, που βγάζω λεφτά εκει, που εχω την επιλογή να πάω Αμερική να βγάζω ακόμα παραπάνω, εγώ νιωθωτετοιο αγχος και κατάθλιψη που σε καποιες φασεις σκεφτομαι και οτι δεν εχει και πολύ νόημα η ζωή μου... Οχι σε φαση οτι δεν θελω να ζω πια αλλα απλά οτι δεν εχω καταφερει και τιποτα και ζω μες στο άγχος, το οποιο μου φευγει μονο οτανκανω εμετούς...
Δεν ξέρω πια, ειμαι τρελή και υπερβολική? Τι να κανω με τη ζωή μου? Δεν ξέρω...