Η αιώνια σκιά ενος κουρασμένου μυαλού.

[Holden]

Απο που να ξεκινησω και που να τελειωσω. Κατ αρχην τα σημαδια σε μενα ξεκινησαν απο την παιδικη ηλικια .Σαν παιδι νομιζω οτι ειχα καπως προωρη πνευματικη αναπτυξη. Και συχνα αισθανομουν ενας παρατηρητης του κοσμου γυρω μου. Θυμαμαι τον εαυτο μου στο σχολειο, να κοιταζω γυρω μου τους μεγαλυτερους, να τους χαζευω και να τους θαυμαζω. Παντοτε ειχα πολυ ευαισθητες κεραιες και μπορουσα να αντιληφθω πραγματα στα οποια οι αλλοι δεν εδιναν καν σημασια. Αναμεσα απο 300 παιδια ημουν ο μονος που θα εβλεπε ενα μικρο κοριτσακι να καθεται βουρκωμενο στην γωνια, αναμεσα απο οχλοβοη και παιχνιδια. Ημουν ο μονος που θα διεκρινα ενα σφιξιμο στο προσωπο του αλλου, μια αλλαγη στην εκφραση. Οι αλλαγες στην διαθεση των διπλα μου ειχαν αμεσο αντικτυπο και σε μενα.

Η οικογενεια μου δεν μου δημιουργησε ποτε προβληματα, μου εδειχνε παντα αγαπη και προσοχη και δεν θα μπορουσα να αποδωσω σ αυτην τα οποια προβληματα. Φυσικα οπως και καθε οικογενεια ειχε τα προβληματα της.

5 περιπου χρονων, πεταχτηκα ενα βραδυ απο το κρεβατι μου νιωθωντας για καποιο λογο την φθαρτοτητα της υπαρξης μας και τον φοβο του θανατου και κλαιγοντας πηγα στους γονεις μου λεγοντας οτι δεν θελω να ρθει η μερα που θα πεθανω. (Παρεπιπτοντως δεν με ειχε επηρρεασει καποιος θανατος στο οικογενειακο περιβαλλον).

6 χρονων μου ειχε μπει η ιδεα οτι δεν μπορω να καταπιω. Νομιζα οτι θα πνιγω. Αυτο κρατησε για μια βδομαδα οπου επινα μονο υγρα. Μετα με πηγαν στο νοσοκομειο οπου οι γιατροι νομιζοντας οτι εχω ελλειψη καποιας βιταμινης με ταιζαν ασβεστιο με την κουταλα. Το προβλημα εφυγε ξαφνικα μονο του οπως και ηρθε, λιγες μερες μετα.

Συχνα ειχα μια αισθηση οτι πλησιαζει το τελος του κοσμου. Οτι επικειται μια βιβλικη καταστροφη. Γενικα αισθανομουν περιεργα σε πολλες καταστασεις αλλα δεν μπορω να επεκταθω. Εξαλλου δεν εδινα και πολυ σημασια.

Συχνα εκανα «καψουλες του χρονου», κρυβοντας μηνυματα σε διαφορα κρυφα μερη και σημειωνα την ημερομηνια, απευθυνομενα σε καποιον αγνωστο παραληπτη πολλα χρονια μετα, οταν και εαν θα τα εβρισκε. Συνηθως εγραφα στο τελος, οτι «τωρα που διαβαζεις αυτο το μηνυμα εγω θα εχω πεθανει αλλα θα προσπαθησω να ερθω σ επαφη μαζι σου αν υπαρχει ζωη μετα θανατον.» Ειχα παντα την αισθηση του χρονου που περναει, πολυ εντονη μεσα μου. Γι αυτο και λατρευα τον Μπεργκμαν σαν σκηνοθετη, που ασχοληθηκε μ αυτα τα θεματα.


Μικρος διαβαζα πολλα βιβλια και ημουν σαν χαρακτηρας εσωστρεφης και ευαισθητος. Απεχθανομουν την βια και την κακια. (οπως και τωρα, στον ιδιο βαθμο)
Στο σχολειο ημουν παντα απο τους καλυτερους μαθητες με βραβεια και αλλα τετοια χαριτωμενα (που νομιζω καταστρεφουν τα παιδια...)

Ενα απο τα αγαπημενα μου θεματα για διαβασμα ηταν η ψυχολογια. Ειχαμε μια πλουσια βιβλιοθηκη και συχνα στο Γυμνασιο διαβαζα Φροϋντ, ηταν ο αγαπημενος μου.

Ενα βραδυ (ημουν 16) διαβαζα σε μια εγκυκλοπαιδεια για τους σχιζοφρενεις ζωγραφους, και πως, η σχιζοφρενεια επηρρεασε τα εργα τους. Μερικα απο αυτα, τα ειχε σε φωτογραφια. Με ενα απο αυτα κολλησα. Ηταν ενα εργο σουρεαλισμου με τα χρωματα να ανακατευονται και να χανονται στο βαθος σαν να τα ρουφαει μια τρυπα. Βλεποντας το ενιωσα οτι κοιταζω την ψυχη ενος σχιζοφρενους. Τα επομενα δευτερολεπτα εμελλε να αλλαξουν για παντα την ζωη μου. Ενιωσα κατι πρωτογνωρο.
Κρατησε μονο λιγα δευτερολεπτα αλλα ηταν τοσο δυνατο που δεν ηξερα καν οτι μπορει να βιωσεις κατι τετοιο. Ενιωσα σαν ολοκληρος ο τρομος του κοσμου να μπηκε ξαφνικα μεσα μου κανοντας με να νομιζω οτι ή θα τρελλαθω ή θα πεθανω.
Πεταχτηκα εντρομος απο το κρεβατι μου και δεν μπορουσα να καταλαβω τι μου συμβαινει. Ειπα αφου εφυγε, δεν ειναι τιποτα , μη δινεις σημασια. Αλλα μεσα μου ηξερα οτι αφου ανοιξαν αυτες οι πυλες, δεν θα εκλειναν ευκολα. Ναι, ηταν η πρωτη και ισχυροτατη κριση πανικου που ειχα.

Φυσικα δεν επεσα εξω καθως την επομενη κιολας μερα «με επισκεφτηκε» στο σχολειο την ωρα του μαθηματος. Για να την αποδιωξω πεταχτηκα σαν ελατηριο απο τη θεση μου κανοντας τους συμμαθητες μου να απορουν τι επαθα και μερικους απο αυτους να βαζουν τα γελια. Αυτο ηταν. Απο εκεινη την μερα εγινα δεσμιος της φοβιας μου, μην με ξαναπιασει κριση πανικου. Με κυριευσε ενα συνεχες αγχος. Οποτε βρισκομουν σε δημοσιους χωρους ημουν συνεχως σφιγμενος με το αγχος να μου τρωει τα σωθικα.

Η αποδοση μου στα μαθηματα επεσε κατακορυφα. Το σχολειο εγινε για μενα ενας πραγματικος εφιαλτης οπου απλα ειχα καταφερει να μοιρασω τις 2 γερες κρισεις πανικου που μου «αναλογουσαν» σε μια συνεχομενη κριση πιο ελαφρια...
Συχνα απο την πολυ πιεση παθαινα σκοτοδινες και για να μην χασω τον κοσμο τελειως, ζωγραφιζα κυκλους στο τετραδιο μου για να μπορω να συγκεντρωθω σε ενα σημειο. Μια τουφα απο τα μαλλια μου ασπρισε μεσα σε μια μονο νυχτα οταν ημουν 18, απο το πολυ αγχος.

Φυσικα αυτο ηταν μονο η αρχη. Γρηγορα το αγχος επεκταθηκε εκτος απο το σχολειο σε πολλα αλλα μερη και πηρε την μορφη της φοβιας. Δεν μπορουσα πια να μπω στο λεωφορειο, σε ταξι, σε σινεμα, δεν μπορουσα να περιμενω σε ουρες στην τραπεζα, δεν μπορουσα να βγω για φαγητο με τους δικους μου, δεν μπορουσα τιποτα που ενεχει εκθεση σε πολυ κοσμο. Φοβομουν οτι θα παθω κριση πανικου, αισθανομουν φυλακισμενος, φοβομουν οτι θα λιποθυμισω και ενα σωρο αλλα κακα.
Ο συμπεριφορα μου αλλαξε. Κλειστηκα τελειως στον εαυτο μου και εβλεπα ολη μερα ταινιες. Αυτες ηταν το καταφυγιο μου και ο κοσμος που ειχα πλασει για να μενω μεσα με ασφαλεια και σιγουρια. Οι ηθοποιοι ηταν οι φιλοι μου και εκλεινα τα ματια μου παρακαλωντας τον Θεο οταν τα ανοιξω να βρισκομαι σε μια αλλη εποχη, «ασπρομαυρη» οπως αυτη της αγαπημενης μου εποχης, του 60...

Φυσικα ειχα σκεφτει οτι επρεπε να παω σε ψυχολογο αλλα δεν ηθελα να το πω στην μητερα μου γιατι δεν ηθελα να την στεναχωρησω. Ετσι περασαν 2 χρονια ωσπου τελικα αρχισα να επισκεπτομαι ενα ψυχολογο. Τοτε καταλαβα οτι ο ψυχολογος δεν σου δινει καποια μαγικη λυση , ουτε σου κανει καποια διαγνωση. Απλα σε βοηθαει να κανεις μια βουτια στον εσωτερικο σου κοσμο μπας και αλιευσεις κατι χρησιμο. Οποτε, τον ρωταγα «τι νομιζετε γι αυτο;» , εκεινος μου απαντουσε «εσυ τι νομιζεις;».
Κλασσικο.

Πηγαινα για ενα χρονο εκει. Πολλες φορες παρερμηνευα τα λογια του και οδηγουσα τον εαυτο μου σε συμπεριφορες που δεν μου ταιριαζαν. Γινομουν ας πουμε αποτομος και προσβλητικος με τους γυρω μου νομιζοντας οτι αυτο θα με λυτρωσει, αλλα χωρις αποτελεσμα... Ολα αυτα ηταν στην προσπαθεια μου να εκφραστω αλλα με λαθος τροπο. Επισης δεν μπορεσα να καταπιω αυτο το «παραμυθι» με τα χαρτομαντηλα και το κλαμα στον ψυχολογο. Το θεωρουσα ηλιθιο να καθεσαι και να κλαις μπροστα σ ενα αγνωστο. Μου θυμιζε αμερικανικη ταινια.

Τελικα οι συνεδρειες που ειχαμε δεν αισθανθηκα οτι με βοηθησαν και πολυ.
Φυσικα υστερα απο χρονια, ακολουθησαν σιγα σιγα και οι ψυχιατροι. Πιο σκληροπυρηνικες λυσεις. Ακολουθησα μια μεγαλη γκαμα φαρμακευτικων αγωγων με φαρμακα που πια δεν μπορω να θυμηθω. Βεβαια παντα «κλωτσαγα» σε ο,τι εχει να κανει με φαρμακα. Ειχα μια αρνηση μ αυτα. Συχνα διεκοπτα τις θεραπειες μου γιατι με κουραζαν και υπηρχαν αρκετες παρενεργειες. Σου δινουν κατι, αλλα σου παιρνουν κατι αλλο. Σχεδον παντα...

Θα κανω τωρα ενα μεγαλο αλμα στο χρονο και θα ερθω στο σημερα. 15 χρονια μετα.
Τα προβληματα δεν εχουν λυθει. Υπηρξαν εποχες που ημουν καλυτερα ή ισως και τελειως καλα αλλα δεν κρατουσαν για παρα πολυ.Απεκτησα εξαρτηση απο το αλκοολ και το καπνισμα και μερικη εξαρτηση απο τα xanax. Η ενασχοληση μου με την τεχνη δεν φανηκε να βοηθησε και πολυ. Ουτε και οι γυναικες που (δυστυχως) μ ερωτευτηκαν και σταθηκαν πλαι μου κατα καιρους (δυστυχως γι αυτες).

Συμπτωματα οπως συνεχομενο και αδικαιολογητο αγχος, ταχυκαρδιες, καρδιακες αρρυθμιες, τεντωμενα νευρα, αυπνια, κοπωση, κρισεις πανικου, σκεψεις θανατου για μενα και για αγαπημενα προσωπα, χαμηλη αυτοεκτιμηση, στυτικες δυσλειτουργιες, δυσκολια συγκεντρωσης, προβληματα με την μνημη, μικροβιοφοβια, εμμονες ιδεες, αδικαιολογητη στεναχωρια και ενα σωρο αλλες φοβιες που μου στερουσαν καποια πραγματα απο την ζωη μου, πραγματα που ειναι αυτονοητα για τους αλλους ανθρωπους συνεχιζουν να υπαρχουν. Η μια φοβια αντικαθιστα την αλλη.

Ακομα και το φαγητο που τρωω το τρωω με αγχος. Κοιταζω να τρωω παντα μονος γιατι παιρνω συχνα βαθιες ανασες σαν να το φορτωνομαι στην πλατη μου. Ακομα και οταν κανω ερωτα νιωθω μετα να πνιγομαι. Σαν ο εαυτος μου να θελει να με εκδικηθει για καθε ωραια στιγμη που περναω. Το μονο που κανω ευχαριστα ειναι να πινω και να καπνιζω γιατι ετσι τουλαχιστον νιωθω ηρεμος.

Ωρες ωρες πραγματικα θα ηθελα να ξεσπασω στα κλαματα και να κλαιω χωρις τελειωμο. Αλλα δυστυχως ουτε καν αυτο δεν μπορω να κανω. Δεν μπορω ουτε να κλαψω για μενα. Διοτι νιωθω σαν ενα τραγικος ηρωας απο μια ξεχασμενη και αποτυχημενη ταινια. Που δεν αξιζει ουτε καν να ριξεις ενα δακρυ γι αυτην.

Συγνωμη που δεν μπορω να τελειωσω με ενα αισιοδοξο μηνυμα γι αυτους που διαβαζουν αυτο το κειμενο. Το μονο αισιοδοξο για σας ειναι οτι υπαρχουν και χειροτερα. Διοτι εγω δεν εχω καταφερει να ελευθερωθω παρ ολες τις προσπαθειες μου. Και ολα τα πονεμενα «Θεε μου τι εχω κανει στραβα;», «γιατι εγω;» και «που εχω φταίξει;» που δεν βρηκαν ποτε απαντηση με οδηγησαν απλα στο να σκεφτω οτι πραγματι μερικοι ανθρωποι γεννιουνται με ελαττωματικες «μηχανες» και υποφερουν για παντα. Κατι σαν αυτο που ελεγε στον πρωταγωνιστη του Midnight Express ενας μισοτρελλος στο μπουντρουμι της ψυχιατρικης πτερυγας των φυλακων.


Τελειωνοντας σας αφιερωνω ενα αγαπημενο μου τραγουδι.

Grandaddy-Crystal lake


Should never have left the crystal lake
For parties full of folks who flake
Italian leather winter games
Retired by the duraflames

The crystal lake it only laughs
It knows you\'re just a modern man
It\'s shining like the chandelier
Shining somewhere far away from here

I\'ve gotta get out of here
I\'ve gotta get out of here
I\'ve gotta get out of here
I\'ve gotta get out of here...

And find my way again
I\'ve lost my way again

Should never have left the crystal lake

Should never have left the crystal lake
For areas where trees are fake
And dogs are dead with broken hearts
Collapsing by the coffee carts

The crystal lake it only laughs
It knows you\'re just a modern man
It\'s shining like the chandelier
Shining somewhere far away from here

I\'ve gotta get out of here
I\'ve gotta get out of here
I\'ve gotta get out of here
I\'ve gotta get out of here...

And find my way again
I\'ve lost my way again

[Bonnie1]

Καλημερα, θα ηθελα να σου γραψω πολλα πραγματα αν ειχα περισσοτερο χρονο αλλα δυστυχως με περιμενει μια κουραστικη μερα. Το μονο που προς το παρον θα ηθελα να σου πω ειναι οτι απλα εισαι ενας εξυπνος και ευαισθητος ανθρωπος που καταλαβες ποραγματα νωρις. Η συμβουλη μου θα ηταν να βαλεις τις σκεψεις σου κατω απο ενα πρισμα λογικης γιατι αλλιως (οπως ολοι μας) θα τρελλαθεις απο το να σκεφτεσαι. Το αλλο ειναι οτι νομιζω οτι χρειαζεσαι στη ζωη σου εναν ανθρωπο να μοιραστεις την πραγματικοτητα σου. Πολυ δυσκολο αλλα οχι απραγματοποιητο αν το θελεις αληθινα και πολυ. Τελος, θα ηθελα να σου πω οτι γινομαστε αυτο που σκεφτομαστε. Ο,τι θελεις μπορεις να μου στειλεις ενα U2U και να σου δωσω το email μου να μιλησουμε. Οι σκεψεις σου μου ειναι που οικοιες. Καλο κουραγιο.

Υ.Γ. Tην Amelie την ειχες δει? Αν οχι, δες την.

[Holden]

Καλημερα Bonnie κι ευχαριστω για την πρωτη απαντηση. Ειπες κατι πολυ σωστο και χωρις να με ξερεις. Η πολυ σκεψη ειναι οντως ψυχοφθορα. Και γω το π[αρακανω με την σκεψη.Οπως λεει κι ενας καλος φιλος μου : Η πολλη αναλυση φερνει παραλυση. Αλλα αν εχεις γεννηθει ετσι δεν ξερω αν μπορεις ν αλλαξεις και πολυ..Τεσπα ειναι πρωι ακομη. ας μην το βαρυνω αλλο. Καλημερα! Ως insomniac ακομα να κοιμηθω! μαλλον καληνυχτα πρεπει να πω.

[Holden]

Την Amelie ναι την εχω δει και ειναι υπεροχη ταινια, καλα που μου την θυμισες. Πρεπει να την ξαναδω...

[Bonnie1]

:Without you today\'s emotions would be the scurf of yesterday\'s...\" Δεν εισαι μονος σου.

[psychangel]

Originally posted by Holden
........
Το μονο αισιοδοξο για σας ειναι οτι υπαρχουν και χειροτερα. Διοτι εγω δεν εχω καταφερει να ελευθερωθω παρ ολες τις προσπαθειες μου. Και ολα τα πονεμενα «Θεε μου τι εχω κανει στραβα;», «γιατι εγω;» και «που εχω φταίξει;» που δεν βρηκαν ποτε απαντηση με οδηγησαν απλα στο να σκεφτω οτι πραγματι μερικοι ανθρωποι γεννιουνται με ελαττωματικες «μηχανες» και υποφερουν για παντα. Κατι σαν αυτο που ελεγε στον πρωταγωνιστη του Midnight Express ενας μισοτρελλος στο μπουντρουμι της ψυχιατρικης πτερυγας των φυλακων.

Ειλικρινά ... δεν ξέρω αν είναι ...\"αισιόδοξο\" αυτό που λες ...
Μάλλον \"παρηγορητικό\" θα τόλεγα, σαν κάτι που .. \"μειώνει\" κάπως αυτό το βασανιστικό αίσθημα του \"ανάδελφου\" μιας
κι εγώ νοιώθω πολλά απ΄ αυτά που γράφεις να μου είναι ... τόσο οικεία ... τόσο \"απελπιστικά\" γνώριμα ...

\" .... And find my way again
I\'ve lost my way again

And find my way again
I\'ve lost my way again ......

... and again
... and again
... and again
... and again ........ !!!

Originally posted by Bonnie1
...... Η συμβουλη μου θα ηταν να βαλεις τις σκεψεις σου κατω απο ενα πρισμα λογικης

Καλή αυτή η σκέψη αλλά χωράει .... πολλλύ νερό μιάς κι αυτή η \"ρημάδα\" η ΛΟΓΙΚΗ είναι το ... ζητούμενο αλλά ΚΑΙ ΤΟ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΜΕΝΟ της υπόθεσης ...

Originally posted by Bonnie1...... Τελος, θα ηθελα να σου πω οτι γινομαστε αυτο που σκεφτομαστε

(... δυστυχώς καμιά φορά κι αυτό που ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ να σκεφτούμε ... )




Να έχετε μια καλή μέρα ....

[Φοίβη]

Καλημέρα Holden.
Η ιστορία σου μου θύμισε το μαργαριτάρι. Ένα υλικό τόσο ευαίσθητο και μαλακό, που ακόμα και ένας κόκκος άμμου να εισβάλει στον κόσμο του είναι αρκετός για να το ενοχλήσει τόσο ώστε αυτό να χτίζει γύρω του το σκληρό και άκαμπτο υλικό που περήφανα κρεμάμε στο λαιμό μας. Μια φυλακή για να κλειστεί μέσα και να μην απειλείται από τον κόσμο γύρω του...
Έχεις μέσα σου μια σπάνια ευαισθησία. Ευαισθησία απέναντι στα ανθρώπους, στον πόνο τους, στην τρέλα τους. Έτσι όπως περιέγραφες τις εμπειρίες της παιδικής σου ηλικίας ήταν σαν ο εξωτερικός κόσμος, με όλα τα προβλήματά του, να εισέβαλε μέσα σου χωρίς φραγμό, χωρίς στοπ.
Μέχρι που το στοπ το επέβαλε ο εαυτός σου με κάθε πιθανό και άγαρμπο τρόπο...για να σε σου σώσει τη ζωή.

[ΒΙΚΥ]

Holden,
προσπαθώ από το πρωί που διάβασα το ποστ σου να γράψω κάτι.
Θέλω, νιώθω την αναγκη να γράψω κάτι που θα βοηθήσει, απαλύνει, μετριάσει το πρόβλημά σου αλλά δε βρίσκω λόγια.
Το μόνο που έχει κολλήσει στο μυαλό μου είναι το ότι τα δικά σου χειρότερα με κάνουν να εκτιμώ και να χαίρομαι τη δικιά μου καλύτερη κατάσταση.
Εγωιστικό? Άκρως, το ξέρω.
Δεν ξέρω αν η ευχή μου για κουράγιο και δύναμη σου πει κάτι, εμένα δε θα μου έλεγε.
Σου εύχομαι η δουλειά, η τέχνη, οι ταινίες σου ή τεσπα ότι σε κάνει λιγότερο αδύναμο, να σου δώσουν ένα φακό για το τούνελ που βρίσκεσαι.
Καλημέρα ή καληνύχτα...

[mariakiou]

Holden είσαι υπέροχος. Ομως έχεις δίκιο η υπερανάλυση μας οδηγεί στην τρέλα. Οι ψυχικές ασθένειες και διαταραχές θερίζουν γιατί ο κόσμος έχει σήμερα περισσότερο χρόνο για σκέψη και η μόρφωση του δίνει περισσότερα εργαλεία ανάλυσης. Η γιαγιά μου και ο παππούς μου είχαν άγχος για τη δουλειά τους, για τα παιδιά τους, για τον πόλεμο και τη φτώχια. Τα ζώα επίσης πέφτουν σε κατάσταση κατάθλιψης ή άγχους μόνο όταν έχουν συγκεκριμένο λόγο που αφορά την άμεση επιβίωσή τους. Πανικό και φόβο νοιώθουν μόνο οταν απειλήτε η ζωή τους από άλλο πλάσμα. Οταν καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες τροφής και ζευγαρώματος είναι ευτυχισμένα. Εμείς έχουμε το άγχος του θανάτου, του νοήματος της ζωής, της εκπλήρωσης ενός σκοπού που δεν ξέρουμε ποιος είναι. Ισως πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πιο απλοικά, να δεχόμαστε το δώρο (ή κατάρα) της ζωής χωρίς να περιμένουμε τίποτα. Γιατί πρέπει να είμαστε υποχρεωμένοι να βρούμε ένα απότερο νόημα στη ζωή μας? Ποιος μας υποχρώνει? Μήπως μας έχει γίνει ψυχαναγκασμός και μας ωθεί στην τρέλα?

\"Η ζωή είναι μεγάλη μην τη κάνεις καρναβάλι, η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή\"

Καλή μας διασκέδαση!!

[psychangel]

Originally posted by mariakiou
........... η υπερανάλυση μας οδηγεί στην τρέλα. Οι ψυχικές ασθένειες και διαταραχές θερίζουν γιατί ο κόσμος έχει σήμερα περισσότερο χρόνο για σκέψη και η μόρφωση του δίνει περισσότερα εργαλεία ανάλυσης. Η γιαγιά μου και ο παππούς μου είχαν άγχος για τη δουλειά τους, για τα παιδιά τους, για τον πόλεμο και τη φτώχια. Τα ζώα επίσης πέφτουν σε κατάσταση κατάθλιψης ή άγχους μόνο όταν έχουν συγκεκριμένο λόγο που αφορά την άμεση επιβίωσή τους. Πανικό και φόβο νοιώθουν μόνο οταν απειλήτε η ζωή τους από άλλο πλάσμα. Οταν καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες τροφής και ζευγαρώματος είναι ευτυχισμένα. Εμείς έχουμε το άγχος του θανάτου, του νοήματος της ζωής, της εκπλήρωσης ενός σκοπού που δεν ξέρουμε ποιος είναι. Ισως πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πιο απλοικά, να δεχόμαστε το δώρο (ή κατάρα) της ζωής χωρίς να περιμένουμε τίποτα. Γιατί πρέπει να είμαστε υποχρεωμένοι να βρούμε ένα απότερο νόημα στη ζωή μας? Ποιος μας υποχρώνει? Μήπως μας έχει γίνει ψυχαναγκασμός και μας ωθεί στην τρέλα?

\"Η ζωή είναι μεγάλη μην τη κάνεις καρναβάλι, η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή\"

Καλή μας διασκέδαση!!

.... Νομίζω υπεργενικεύεις γιατί τα πράγματα ΔΕΝ είναι τόσο απλά ...

Αυτό δε βοηθάει κάποιον που θέλει να \"τεντώσει\" το κεφάλι του και δυστυχώς του πέφτει ... \"χαμηλό\" το ταβάνι !!!

Ναι! μιά λύση θα ήταν ... \"κόψει-κεφάλι\" γιατι περισσεύει ....
(λέμε τώρα !)

[Holden]

@Φοιβη Πολυ ομορφα αυτα που εγραψες! Με συγκινησες.
@Βικυ Ευχαριστω πολυ για την απαντηση. Αυτο αξιζει, να ανταλλαζουμε καμμια κουβεντα. Εξαλλου οπως φανταζεσαι δεν εχω αυταπατες οτι θα μου δωσει καποιος μια μαγικη λυση. Βεβαια την βοηθεια την αντλεις καμμια φορα απο εκει που δεν το περιμενεις!
@Μαρια Συμφωνω εν μερει. Πιστευω παντως οτι η ευτυχια κατακταται (οχι με την απλοτητα στην σκεψη , γιατι αυτο ειναι αδυνατο) αλλα με μια προσπαθεια επιστροφης στην παιδικοτητα. Οχι στον παλιμπαιδισμο! Στην παιδικοτητα της ψυχης.
@Psychangel να φανταστω οτι εχουμε καποια κοινα στοιχεια ε; Παντως η προσοχη που εδωσες στο κειμενο με εκπλησει! (και ολοι σας δηλ...) Προσεξες μεχρι και το τελευταιο στιχακι.
Αυτο που με εντυπωσιαζει ειναι, πώς ανθρωποι που ουτε καν σε ξερουν μπορουν να σε καταλαβουν καλυτερα απο αλλους που σε ξερουν 10 χρονια...

[mariakiou]

Εγώ είχα μια κρίση πανικού πριν από 2,5 χρόνια περίπου και ήταν πραγματικά μια συγκλονιστική εμπειρία που μου άλλαξε τη ζωή. Εγώ το ξεπέρασα γρήγορα με φάρμακα μόνο για 2-3 εβδομάδες και τη μέθοδο της εκλογίκευσης (σε μένα έκανε δουλειά) αν και μου άφησε μια ευαισθησία.
Ο φαρμακοποιός που πήγα να πάρω τα xanax και τα seropram που έπερνα τότε μου είπε \"Οταν το νοιώθεις να έρχεται χτύπα το χέρι στο τραπέζι και πες ΕΓΩ ΣΕ ΘΡΕΦΩ, ΕΓΩ ΘΑ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΩ, ΕΙΜΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΔΙΩΞΩ\". Απλοικό? Ναι. Αλλά από τότε με αυτη τη λογική λειτουργώ και πιάνει. Ολα είναι δυνατά. Το μυαλό του ανθρώπου είναι το δυνατότερο εργαλείο του. Διάβασα κάπου ότι μελέτες έχουν δείξει οτι με συστηματική προσπάθεια και εξάσκηση μπορείς να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσε και αυτό να αλλάξει και τις χημικές ουσίες που εκρίνει ο εγγέφαλός σου.
Holden αυτά που περιέγραψες εγώ τα πέρασα μονο για λίγο καιρό και η σκέψη οτι ένας άνθρωπος μπορεί και ζει με αυτό χρόνια μου φαίνεται αδιανόητη. Εμένα με τρομαζει η ιδέα οτι θα μπορούσα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μέσα σε αυτό το μαρτύριο. Φαντάζομαι οτι θα είσαι κουρασμένος πια αλλά μην το βάζεις κάτω. Δεν μπορώ να σου δώσω συμβουλές γιατί η δική μου εμπειρία σε σχέση με τη δική σου είναι αστεία. Εχω μόνο να σου πω ότι έχεις ένα πολύ δυνατό μυαλό, είσαι έξυπνος και καλλιεργημένος. Αυτό το δυνατό μυαλό χρησιμοποίησέ το προς όφελός σου.

[Holden]

Μαρια θα σου πω κατι πανω σ αυτο. Εκανες πολυ καλα που απευθυνθηκες αμεσως σε καποιον ειδικο. Και συμβουλη μου προς ολους θα ηταν να κανουν το ιδιο. Εγω δυστυχως (αν και διαβαζα ψυχολογια) αργησα πολυ να κανω την πρωτη μου κινηση με αποτελεσμα το προβλημα να διογκωθει και να συσσωρευτει. Βεβαια τοτε που μου συνεβη αυτο για πρωτη φορα, δηλ το 89 περιπου, τα θεματα αυτα ηταν καπως αγνωστα και η ψυχολογοι ηταν taboo για πολλους. Τοτε θυμαμαι, ακομα και το 93, εκανε μεγαλη εντυπωση οταν ελεγες σε καποιον οτι πας σε ψυχολογο. Επιπλεον εγω λογω της μικρης μου ηλικιας δεν μπορουσα να το διαχειριστω σωστα. Η φυσικη μου αντιδραση σ αυτο ηταν να το αγνοησω πιστευοντας οτι ετσι θα περασει. Δεν ειχα καταλαβει οτι αυτο που μου συνεβη ηταν αποτελεσμα χρονιων εσωτερικων συγκρουσεων και αμφιθυμικων συναισθηματων. Οτι κατι γεμιζε σιγα σιγα το μπαλονι που ετσι κι αλλιως αργα ή γρηγορα θα εσκαγε με καποιο τροπο.

Αυτο που λες οτι το μυαλο του ανθρωπου ειναι το μεγαλυτερο εργαλειο ειναι φυσικα αληθεια. Αλλα για αυτο το λογο μπορει να γινει και ο χειροτερος τυραννος μας. το μυαλο μας δεν ειναι απλα ενα μερος του σωματος μας....ειναι εμεις, για την ακριβεια! Οταν λοιπον σκεφτομουν παρομοια, του στυλ θα σε καταστρεψω, δεν ηταν και πολυ σωστο, καθως δεν επροκειτο για μια εξωτερικη απειλη. Επροκειτο για κατι που ημουν εγω.

Γενικα την ζωη μου δεν θα μπορουσα να την χαρακτηρισω σαν μια Κολαση και ουτε μου αρεσε ποτε η αυτολυπηση. Αν και υπηρξαν περιοδοι που ηταν πραγματικη κολαση. Αλλα αυτο που μπορω να πω ειναι οτι οταν βιωνεις τετοιες καταστασεις η ζωη σου φρεναρει, πηγαινεις πολυ πισω και αλλαζει σχεδον ολοκληρος ο χαρακτηρας σου. Εμενα ολη μου η πνευματικη ενεργεια αναλωνωταν στο ν αντιμετωπισω αυτο το προβλημα με αποτελεσμα να \"χανω\" σε πολλους αλλους τομεις.

Τελος αλλο ενα λαθος που εκανα ηταν οτι προσποιουμουν οτι δεν συμβαινει τιποτα. Απο φοβο να δω την κατασταση στα ματια. Δεν μιλουσα σε κανενα γι αυτο. Ουτε καν στα πιο κοντινα μου προσωπα, ουτε στον πιο κολλητο μου φιλο στον οποιο τα ελεγα ολα...

Τωρα που σας τα λεω αυτα μου ερχονται διαφορα περιστατικα στο νου...Θυμαμαι ενα πρωι που η μανα μου με ειχε στειλει για μια δουλεια στην τραπεζα. Φαινομενικα, τι πιο απλο πραγμα; Για μενα ομως ηταν μια πραγματικη δοκιμασια να περιμενω στην ουρα. Ενας εφιαλτης. Οποτε μεσα στην απογνωση μου, πριν φυγω απο το σπιτι, 8 το πρωι, εψαξα και βρηκα ενα κρασι (το οποιο ηταν και ξιδιασμενο, ακομα εχω αυτην την απαισια γευση οταν το σκεφτομαι) κλειστηκα στο μπανιο και αρχισα να το πινω οπως πινει καποιος ενα καθαρτικο, για να με κανει να ηρεμησω... Θυμαμαι που πηγαινα στον ψυχολογο με το ποδηλατο (40 λεπτα) γιατι δεν μπορουσα να μπω σε μεσα μαζικης μεταφορας(ουτε σε ταξι). Οταν το ποδηλατο ειχε χαλασει ειχα παει και με τα ποδια! Εκανα 1.30 ωρα!

Συμπερασμα πρωτο. ΑΠΕΥΘΥΝΘΕΙΤΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΚΑΠΟΥ ΚΑΙ ΜΗΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΑΣ. ΝΟΜΟΣ!

[Φοίβη]

Το πέρασες όλο μόνος σου βρε παιδί μου...κι ήταν άγριο, δύσκολο...Πώς τα κατάφερες?

[justme]

Holden ένας ξένος (στην προκειμένη περίπτωση εγώ) διαβάζοντας τα κείμενά σου μπορεί να σου πεί μερικά πράγματα. Μερικά ίσως να είναι και σκληρά. Μερικά (σίγουρα) θα είναι και λάθος. Για παράδειγμα.....

α) Δε νομίζεις ότι στο 16 (ίσως και νωρίτερα) είναι πολύ νωρίς να μπαίνει ένας έφηβος (ίσως παιδί να είναι η πιό σωστή λέξη) στο χώρο της φρουδικής ψυχολογίας και μάλιστα μόνος σου χωρίς δηλαδή την καθοδήγηση κάποιου με περισσότερες γνώσεις που θα το βοηθήσει να διαπιστώσεις ότι η ψυχολογία (αλλά και κάθε επιστήμη) είναι κάτι που πρέπει να την δέχεσαι στιγμιαία και να την κρίνεις \"αιώνια\" (δεν μπορώ να δεχτώ το πόσο πολύ είναι για μία σκιά να κρατάει αιώνια και μου έμεινε αυτή η λέξη.......)
Δηλαδή αν κρατούσες στα χέρια σου κάτι τόσο ευαίσθητο όσο η παιδική ψυχή δεν θα το σκεφτόσουν δύο φορές πριν του δώσεις μία εγκυκλοπαίδεια του Φροϋντ να την διαβάσει???

β) Αλήθεια η τέχνη προορίζεται για κάθε ηλικία??? Δεν υπάρχει τέχνη για παιδιά όπως και τέχνη για μεγάλους??
Η εικόνα που σε τάραξε τόσο πολύ, και ακόμα ακόμα και ένας ψυχαναγκασμός που είχες, δεν ήταν η σκανδάλη που έδωσαν το κλίκ ώστε να ξεκινήσει \"την επόμενη κιόλας μέρα\" η εκδήλωση του πανικού??

γ) Όταν πάμε σε ένα γιατρό για τον προστάτη πχ και μας λέει πάρε αυτό το φάρμακο και μάλιστα πάρτο για 10 μήνες 2 φορές την μέρα τι λες να γίνει άμα εμείς αποφασίσουμε να το διακόπτουμε και να το ξαναρχίζουμε όπως εμείς νομίζουμε???
Πολύ δε περισσότερο όταν ο ίδιιος ο γιατρός μας λέει έλα να σε ξαναδώ και εμείς αποφασίζουμε μόνοι μας ότι (έστω λόγω των παρενεργειών) θα κάνουμε του κεφαλιού μας...
Όταν εν ελίγοις αμφισβητούμε τον ίδιο τον γιατρό που (ε αυτή είναι η δουλειά του) του εμπιστευόμαστε την λύση του προβλήματός μας λες να λυθεί το πρόβλημα μόνο του???
(εδώ μου έρχεται και το άλλο ....... Φαντάζομαι το γνωρίζεις ότι η απλή πίστη ότι ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί δίνει συγκριτικό πλεονέκτημα σε ασθενείς που το πιστεύουν εν σχέση με ασθενείς που δεν το πιστεύουν...... χώρια που αυτό έχει και βιολογικές εξηγήσεις).

δ) Αλήθεια το να αργήσεις μία ώρα να κάνεις κάτι ή το να αργήσεις 15 χρόνια πόση διαφορά έχει όταν το ζητούμενο είναι ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ και όχι να σκέφτεσαι πόση αξία είχε ο χρόνος που χάθηκε????
ΚΑι ο χρόνος που μπορεί να κερδιθεί??? Μήπως η αξία του χρόνου αυτού δεν είναι απείρως σημαντικότερη από την αξία του χρόνου που πέρασε (μιας και τον μελλοντικό χρόνο ΜΟΝΟ μπορείς να τον διαθέσεις όπως νομίζεις)???

ε) Όταν έλεγε ο κατάδικος ότι μόνο το εργοστάσιο ξέρει ποιές μηχανές είναι χαλασμένες (και φυσικά το εργοστάσιο ξέρει ποιές μηχανές και πότε χρειάζονται συντήρηση) το εργοστάσιο Ποιός είναι ??? (και ο γιατρός δεν μοιάζει τόσο μα τόσο με Αυτόν που δίνει και μπορεί να παίρνει την ζωή??)

Όταν κάποια από τα παραπάνω μπορείς να τα δεχτείς ότι ισχύουν γιατί να μη δεχτείς ότι ο συνδυασμός ψυχολόγου και ψυχιάτρου αποδεδειγμένα είναι η μοναδική διέξοδος από αυτό που νιώθεις?? (ΚΑι δεν μιλάω για \"κανά χρόνο\" και αυτόν με τους όρους που εσύ θα θέσεις αλλά για την χρονική περίοδο και για τους όρους που θα δεχτείς να σου θέσει \"το εργοστάσιο\")

Ανάμικτα τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται διαβάζοντάς το κείμενό σου αλλά περισσότερο μένει ότι χαίρομαι που έστω εδώ μπόρεσες να ανοιχτείς και να μας πείς για την ανάγκη σου για να βρείς τον δρόμο σου ξανά

\"I\'ve gotta get out of here
I\'ve gotta get out of here
I\'ve gotta get out of here
I\'ve gotta get out of here...

And find my way again\"